Πρώτα απόλα οτιδήποτε θα διαβάσετε είναι απλά μια πρώτη εντύπωση και τίποτε παραπάνω. Ήταν η πρώτη μας επαφή με το χώμα σε αγωνιστικούς(??? ) «ρυθμούς». Το γεγονός ότι κάναμε 20χλμ στο χώμα δεν μας κάνει ειδικούς, απλά εντυπώσεις έχουμε (οι οποίες πιθανόν να αλλάξουν άρδην στον επόμενο αγώνα). ΤΟ λέω για να μην πέσουν να με φάνε διάφοροι μετά !!!

Λοιπόν.

Η ειδική ....... ΑΨΟΓΗ. Από πλευράς οδηγικής απόλαυσης τέλεια, με όλων των ειδών τα χώματα, όλων των ειδών τις στροφές εμένα μου άρεσε πάρα πολύ (από την άλλη εμένα μου άρεσαν** όλα **παρά πολύ αλλά τέλος πάντων)

Το αυτοκίνητο...... Καταρχάς το σταρλετάκι έτρεχε με 'μαμά' κινητήρα, χωρίς μπλοκέ, και με πίσω ανάρτηση ολίγον τι «κουτσουρέ». Από δύναμη υστερούσαμε ΠΟΛΥ και αυτό φαινότανε στα ανηφορικά κομμάτια (στην ανηφορία που είχε στην εκκίνηση άναβες τσιγάρο) και σε οποία στροφή χρειαζότανε να δώσουμε δύναμη για να ξεκολλήσουμε (περίπου σε όλες δηλαδή). Το αυτοκίνητο σε γενικές γραμμές προβλέψιμο χωρίς να κάνει τίποτε το «τρελό» ή απροσδόκητο, σαν συμπεριφορά ήταν πολύ φιλικό και προβλέψιμο. Το κακό ήταν ότι λίγο η πίσω ανάρτηση και περισότερο ο τρόπος που το πήγαινα («γραμμές ??» ..... I don’t know this word ) πιο πολύ σαν πισωκούνητο φαινότανε παρά για προσθιοκίνητο (τρελάθηκα στα ανάποδα). Γενικά το αυτοκίνητο ήθελε, αλλά ο κινητήρας και οδηγός έβοσκαν στα γύρω λιβάδια.

Ο συνοδηγός ..... Τρομοκρατημένος, απορημένος, ενθουσιασμένος και ΑΨΟΓΟΣ. Δεν χάθηκε ποτέ. Με παρενέσεις όταν έπρεπε και μπινελίκια όταν παρασυρόμουνα. Να ξέραμε και να γράφαμε καλύτερα τη διαδρομή τι καλά που θα ήταν !!! Προλάβαμε να την περάσουμε μόνο 2 φορές και οι σημειώσεις έγιναν με το Megan του συνοδηγού με 30 χλμ την ώρα (μη τσακίσουμε τις αναρτήσεις και τα λάστιχα κι έχουμε κι άλλα).

Ο οδηγός ....... Στην κοσμάρα του !!! Μικρή σχέση είχε με την θεωρία των ιδανικών γραμμών. Ειδικά στο πρώτο πέρασμα σκεφτόμουνα πιο πολύ να μην το κοπανήσω και λιγότερο να στρίψω σωστά. Στο δεύτερο πέρασμα, χαλάρωσα λιγάκι άρχισα να ψάχνω τις γραμμές αλλά άρχισα και τις υπερβολές. Αυτό που με φόβισε πιο πολύ ήταν (περιέργως) οι ευθείες, εκεί που μαζεύονταν τα χιλιόμετρα έχανα την αυτοπεποίθησή μου ..... δεν ήξερα πότε και πού να φρενάρω αποτέλεσμα ήταν να κόβω ΠΟΛΥ νωρίς με τον φόβο μήπως δεν με φτάσουν τα φρένα και πάω καμία βόλτα στην τοπική χλωρίδα (& πανίδα).
Γενικά ήμασταν ΠΑΡΑ πολύ συντηρητικοί και καλά κάναμε (Μάλιστα σκεφτήκαμε να προτείνουμε στην ΑΛΑΚ να κρατάει τους χρόνους μας με ημερλόγιο αντί για χρονόμετρο αλλά ντραπήκαμε να τους το πούμε ). Ακόμη δεν ξέρουμε τι ακριβώς να περιμένουμε από το αυτοκίνητο, δεν του έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη και το κυριότερο δεν έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στους ΕΑΥΤΟΥΣ μας.

Για τη σύγκριση μεταξύ χώματος και ασφάλτου .... είμαι λάθος άνθρωπος για να απαντήσει. Είμαι προκατειλημμένος υπέρ του χώματος 100%.

Πάνω από όλα όμως είναι η εμπειρία. Το διασκεδάσαμε, το χαρήκαμε και το απολαύσαμε υπέρ του δέοντος !!! όλη τη περασμένη εβδομάδα ΤΑ ΠΑΝΤΑ μας πήγαιναν στραβά και πραγματικά πιστεύαμε ότι δεν θα τρέχαμε. Μείναμε από κινητήρα, σπάσαμε το παρπρίζ, ο συνοδηγός έκατσε για πρώτη φορά στο μπάκετ το Σάββατο το πρωί, τον εξοπλισμό οδηγού/συνοδηγού πήγε και τον πήρε ένας φίλος από τις αποθήκες τις ACS το Σάββατο το μεσημέρι ενώ εμείς ήμασταν Κόρινθο (κράνη με ενδοσυνεννόηση φορέσαμε πρώτη φορά μία ώρα πρίν τον αγώνα), η δικιά μου η φόρμα δεν ήρθε ποτέ και έτρεχα τη νύχτα του Σαββάτου να δανειστώ τη φόρμα του Χρήστου του Πλατή (Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ !!!). Και αυτά είναι μόνο λίγα από ότι μας έτυχαν τη βδομάδα πριν τον αγώνα.

Όμως .... τέλος καλό όλα καλά !!!!