Αλλη μια δημοσιευση του Random που εκπλήσσει....!! (χωρίς παρεξήγηση φίλε, απλά τα περισσότερα ποστ σου είναι επικεντρωμένα στο χαβαλέ με αποτέλεσμα να έχεις το προφίλ του ....τρελλιάρη πιο τονισμένο.... ).

Εγω θα σταθώ σε 2 φράσεις κυριως, αν και όλο το ποστ με βρίσκει σύμφωνο...

Ο χρήστης Random έγραψε:

Υπαρχουν πολλοι που δηλωνουν να υπηρετησουν σε ειδικες δυναμεις και ειναι και περηφανοι για αυτο μονο και μονο για να δοκιμασουν τον εαυτο τους η να αποκτησουν μια εμπειρια διαφορετικη.

Σ' αυτήν την κατηγορία ανήκω κι εγω.Αρχικά παρουσιάστηκα στο Πυροβολικό με το σκεπτικό να πάρω μια γέυση του τι εστι Στρατός και πώς θα με επηρεάσει....Οταν διαπίστωσα οτι τα πράγματα ηταν απλά (για να μη πω γελοία...), αποφάσισα να δηλώσω εθελοντής για τις Ειδικές Δυνάμεις ωστε να δοκιμάσω τις αντοχές μου, αλλα και για να ζήσω και κάποιες διαφορετικές εμπειρίες....Αλλωστε 18 μήνες θα τους περνούσα στρατευμένος, ας ηταν τουλάχιστο ενδιαφέροντες κι οχι ανιαροί οπως μου φαινόταν η θητεία στο Πυροβολικό....Οσο υπηρετούσα υπήρξαν στιγμές που λύγισα, αλλα ποτέ δε μετάνιωσα γι' αυτή την επιλογή μου γιατι στην τελική όλα παλεύονται, αρκεί να αντλεί κανείς τις εσωτερικές δυνάμεις που έχει και να προσπαθεί....

Ο στιβος της κοινωνιας να γνωριζετε ειναι πολυ πιο σκληρος απο το στιβο του στρατευματος που ολοι καλουμεθα να υπηρετησουμε για ενα αμιγως χρονολογιακα έτος..

Οσο γι΄αυτό, νομίζω τα λέει ολα....

Στον Στρατό επικρατεί η λογική του παραλόγου. Και απόλυτα δικαιολογημένα.

Θεωρητικά, πρέπει να σε προετοιμάσουν να υπακούς εντολής χωρίς καμία απολύτως αντίρρηση! Πως αλλοιώς θα σηκωθείς να κάνεις επίθεση (λέμε τώρα) μόλις δεχθείς την εντολή, ξέροντας ότι κατά 90% θα πεθάνεις?

Αυτό έχει επιπτώσεις. Η κυριότερη είναι ότι δεν υπάρχει πολύ περιθώριο για αυτούς που πραγματικά δεν αντέχουν. Γιατί αυτοί που έχουν εμφανές πρόβλημα (ή το παίζουν έτσι) παίρνουν απολυτήριο Ι5.

Θέλω να πω, ότι ακόμα και στον Στρατό υπάρχουν οι διαδικασίες για να μην μείνουν αυτοί που δεν μπορούν να αντέξουν. Άλλωστε δεν θα ήταν χρήσιμοι στον Στρατό σε περίπτωση πολέμου (πάλι, λέμε τώρα).

Υπάρχουν, δυστυχώς, και εκείνα τα παιδιά που πιέζονται αλλά δεν εκδηλώνονται! Και αυτοί είναι που τελικά αυτοκτονούν!
Κρίμα το παλληκάρι. Χαράμισε την ζωή του.....

κρίμα το παιδί...
στην πρώτη μου σκοπιά στο Ναύπλιο πέρασε όλη η ζωή μου σε ένα δύωρο
πρέπει να το πάρεις αδιάφορα και να κερδίσεις και κάτι αν μπορείς
πάντως το 18μηνο που κάναμε οι παλιότεροι ήταν απολύτως περιττό όπως και να το δεις

Ο χρήστης cavalino gr έγραψε:
koutsan

Αυτή περίπου την εικόνα έχω κι εγώ...αλλά ως άπειρος δε μπορώ να μιλήσω. Με τι βιώματα;; Ό,τι κι αν είχε στο μυαλό του ο Αλέξανδρος, ότι κι αν τον απασχολούσε, είχε δώσει τις προειδοποιήσεις του. Το εξοργιστικό είναι που δεν λήφθησαν σοβαρά υπόψη. Η εκνευριστικά ηλίθια νοοτροπία (εσκεμμένα δε γράφω λογική) του στρατού έχει θρηνήσει θύματα...

Όχι δε λέω πως ο στρατός τον έσπρωξε να κάνει αυτό που έκανε, ούτε του φύτευσε την ιδέα. Ίσως η ιδέα υπήρχε. Ωστόσο ο στρατός τού δωσε την πίεση, τη δυσφορία αλλά και το χρόνο να ωριμάσει αυτή η ιδέα μες στο μυαλό του...και φυσικά τού δωσε και το μέσο! ΑΝ είχε αποφευχθεί το χθεσινό με μια άδεια πχ , θα γινόταν στο μέλλον;; Ποιός ξέρει; Αλλα μετά το στρατό έχεις τη ζωή μπροστά σου να σκεφτείς και να πράξεις αλλοιώς...

Αντιγράφω το κείμενο του του ililias γιατί με εκφράζει απόλυτα:
Όχι, φίλε. Όταν πήγα στο στρατό, όλοι μου οι φίλοι μου έλεγαν για την πίεση, τις αδικίες, τα καψόνια, ...
Εγώ έκανα φίλους απ' όλη την Ελλάδα, ξεκουράστηκα, διάβασα δυο βαλίτσες βιβλία, έμαθα 5 πράγματα που δεν ήξερα (ένα από τα οποία ήταν ότι τα βαρέλια κάνουν περίεργους θορύβους μέρα - νύχτα ), είδα και 5 μέρη που δεν ήξερα.
Παράλληλα έβαψα τις ΠΦ σε ... τρία στρατόπεδα, έγινα αποθηκάριος σε αποθήκη φαρμάκων, τηλεφωνητής, ταχυδρόμος και, στο τέλος, ανέλαβα και ... μια μονάδα επιστράτευσης.
Φαντάρος εκτελών χρέη ... επιλοχία!!!
Ωραίος είναι ο στρατός. Πολύ (αλλά πολύ) καλύτερος από το γάμο. Ξέρεις από την αρχή πότε τελειώνει.

Θα προσθέσω και μερικά δικά μου.
Έχω υπηρετήσει το 1985-1986 για 21 μήνες τότε και για μερικούς μήνες στο ίδιο στρατόπεδο που αυτοκτόνησε ο φίλος σου, εξάλου από το Ναύπλιο είμαι και έμαθα για το γεγονός και εγώ.
Λίγο πριν απολυθώ είχε αυτοκτονήσει πάλι ένα παλληκάρι από την Πάτρα γιατί τον είχε παρατήσει μία γκόμενα.Πήρε μία σφαίρα από μία βολή που έκαναν και το βράδυ τίναξε τα μυαλά του στον αέρα κυριολεκτικά και δίπλα άφησε ένα γράμμα για το λόγο που το έκανε.
Θυμάμαι πολύ καλά όταν ήρθε οι οικογενεία του για να τον παραλάβει.Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση που οι γονείς του αλλά και οι συγγενείς του εκτός από την θλίψη τους έδειχναν και μία ντροπή για την πράξη του παιδιού τους.Ένας ξαδερφός τους που μίλησα τότε μου είπε ότι ήταν ευαίσθητο παιδί ότι τό είχε πάρει πολύ σοβαρά με την γκόμενα και που τώρα που αυτή δεν ήθελε άλλο έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Τώρα θα ήταν περίπου 40 χρονών θα είχε βρεί όσες γκόμενες ήθελε και δεν θα ήταν τζάμπα χαμένος.

Εγώ για τον στρατό θέλω να πω ότι έκτός άπό όλα τα άλλα είναι η πρώτη φορά που ο άντρας βλέπει την πραγματική διαστρωμάτωση την κοινωνίας στην πιο αληθινή της μορφή και αναγκαστικά μετέχει στην λειτουργία της.Βλεπει τον λούμπεν βλέπει και τον 'πριγκηπα' ζει μαζί τους, δεν πρόκειται ποτέ στην ζωή του πια ένας άντρας να ξαναζήσει αυτή την εμπειρία και μην βιαστούν να με ειρωνευτούν για την ποιότητα της εμπειρίας μερικοί γιατί ακόμα και οι μελλοντικοί βασιλιάδες στα πλαίσια της εκπαιδευσής τους, πάνε σχολείο και στρατό σε ειδικά φτιαγμένα τμήματα που απαρτίζονται από πρόσωπα από όλα τα στρώματα της κοινωνίας για να καταλάβουν πως λειτουργεί η πραγματική κοινωνία.

Αυτοί που αυτοκτονούν στον στρατό είναι αυτοί που θα το έκαναν και έξω από τον στρατό.
Ο στρατός (και όταν λέμε στρατός δεν εννοούμε μόνο τους αξιωματικούς αλλά και όλους εμάς τους κληρωτούς) τις περισσότερες φορές κάνει πολύ καλό σε αδύνατους ανθρώπους που η τάχα δημοκρατική κοινωνία τους προστατεύει.Στον στρατό δεν τολμάει κανείς να χλευάσει και να εκμεταλευτεί έναν αδύνατο γιατί οι πλειοψηφεία των υπολοίπων επεμβαίνει πάντα για το καλό του αδύνατου.
Μου έρχονται στο μυαλό τώρα πολλές περιπτώσεις παιδιών που ήρθαν αδύνατες προσωπικότητες με σκυμένο το κεφάλι και με την βοήθεια των άλλων έφυγαν πραγματικοί 'άντρες' με όρεξη για ζωή.

Παλιά έλεγαν ότι όταν το αγόρι πάεει στον στρατό γίνεται άντρας.
Είναι κάπως έτσι.
Δεν μιλάμε για το σεξουαλικό κομμάτι αλλά για το κομμάτι γνώση και ενσωμάτωση στην κοινωνία.

Αν καταργήσουν τον στρατό όπως σκέφτονται δεν θα κάνουν κακό στην χώρα από καθαρά στρατιωτική-υπηρεσιακή πλευρά, αλλά για το ότι θα σταματήσουν την λειτουργία ένός πραγματικού σχολείου για την κοινωνική εκπαιδευση των νέων αντρών.

Με τις γυναίκες τι γίνεται;

Και ναι, είναι ειρωνικό σχόλιο. Δεν ταιριάζει σε αυτό το θέμα η (μη) χρησιμότητα του στρατού.

Ο χρήστης thvarveris έγραψε:
Αυτοί που αυτοκτονούν στον στρατό είναι αυτοί που θα το έκαναν και έξω από τον στρατό.

Αυτό δεν ισχύει

Ο χρήστης drdino έγραψε:
Με τις γυναίκες τι γίνεται;

Η μεγαλύτερη αδικία ever ! ! ! !
Τουλάχιστον (μπορεί και να μάθαιναν) τι σημαίνει υπομονή

586.'Αρθρ. 4 παρ. 6 Συντ.: «Πας 'Ελλην δυνάμενος να φέρη όπλα, υποχρεούται . . . να συντελή εις την άμυναν της Πατρίδας κατά τους ορισμούς των νόμων».

Αλλά ας μην το ανοίξουμε αυτό το θέμα εδώ . . .ήδη έχει ξεφύγει . . .

Άλλο εννοούσα, αλλά τέσπα.

Νομίζω ότι δεν έχει θέση η κουβέντα αυτή εδώ.

Ο χρήστης thodor έγραψε:

Με τις γυναίκες τι γίνεται;

Η μεγαλύτερη αδικία ever ! ! ! !
Τουλάχιστον (μπορεί και να μάθαιναν) τι σημαίνει υπομονή

586.'Αρθρ. 4 παρ. 6 Συντ.: «Πας 'Ελλην δυνάμενος να φέρη όπλα, υποχρεούται . . . να συντελή εις την άμυναν της Πατρίδας κατά τους ορισμούς των νόμων».

Αλλά ας μην το ανοίξουμε αυτό το θέμα εδώ . . .ήδη έχει ξεφύγει . . .

Αυτό έχει συζητηθεί εδώ
http://www.4troxoi.gr/phpBB2/viewtopic. ... start=1380

Ο χρήστης thvarveris έγραψε:
Μου έρχονται στο μυαλό τώρα πολλές περιπτώσεις παιδιών που ήρθαν αδύνατες προσωπικότητες με σκυμένο το κεφάλι και με την βοήθεια των άλλων έφυγαν πραγματικοί 'άντρες' με όρεξη για ζωή.

Εμένα πάλι δε μου έρχεται ούτε μία. Αντιθέτως μου έρχονται πολλές περιπτώσεις παιδιών που ήρθαν γεμάτοι ζωή, όρεξη για δουλειά, ενεργητικότητα και προθυμία και έφυγαν σέρνοντας τα πόδια τους από την κενότητα και τη βαρεμάρα, αστέρια στη λούφα και με έτοιμες περισσότερες δικαιολογίες από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Κριμα!!!

Ο χρήστης ferr@r1 έγραψε:
πρέπει να το πάρεις αδιάφορα και να κερδίσεις και κάτι αν μπορείς

Πολύ σωστά. Κάνεις υπομονή, περνάει. Είναι κάτι που δεν αξίζει να σου στερήσει την όρεξη για ζωή.
Συλληπητήρια για το παληκάρι.

Κρίμα.

Ο χρήστης ipan έγραψε:

πρέπει να το πάρεις αδιάφορα και να κερδίσεις και κάτι αν μπορείς

Πολύ σωστά. Κάνεις υπομονή, περνάει. Είναι κάτι που δεν αξίζει να σου στερήσει την όρεξη για ζωή.
Συλληπητήρια για το παληκάρι.

Θυμιο εσυ που πας τωρα μεσα.Αυτο να θυμασαι.'Κανε υπομονη,περναει..
Στους αμοιρους τους γονεις ομως τι λενε;

Δυστυχώς έχω παρόμοια εμπειρία συναδέλφου φαντάρου που έφυγε λίγους μήνες πριν... Λυπάμαι πολύ και για το παιδί αυτό και εύχομαι κουράγιο στην οικογένειά του.
Ο στρατός λειτουργεί ως ενισχυτής ΙΜΗΟ: Αν είσαι καλά θα την περάσεις καταπληκτικά, με πλάκες με χαβαλέδες και θα σου μείνει ως ευχάριστη εμπειρία (ασχέτως αν είναι ένας χρόνος καθυστέρησης από την πραγματική ζωή)... Αν έχεις, όμως, προβλήματα υγείας, είτε ψυχολογικά είναι αυτά είτε σωματικά, μπορεί εύκολα να σε πάρει απο κάτω με άγνωστο το που θα σε οδηγήσει.
Το οτι υπάρχουν πανηλίθιοι βαθμοφόροι με συμπλεγματική συμπεριφορά που θα αγνοήσουν την ιδιαιτερότητα ή το πρόβλημα ενός φαντάρου (και θα αντιδράσουν με την κλασσική θεωρία περί απογαλακτισμών, αποκόλλησης από το σπίτι και λοιπής μπουρδολογίας, στην περίπτωση αυτή) δεν αναιρεί το γεγονός ότι πολλές φορές η 'σκληρή' στάση είναι επιβεβλημένη διότι η συμπεριφορά κάποιων μπορεί να είναι από ανεύθυνη ως και επικίνδυνη για τους συνάδελφούς τους και για τον ίδιο τους τον εαυτό.
Καλώς ή κακώς είμαστε στο στρατό και έχουμε όπλα, άρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με αυτά ενώ είμαστε και αναγκασμένοι να ζούμε πολλοί μαζί, άρα κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες πρέπει να τηρούνται για να μην κολλήσουμε 45 αρρώστιες ο ένας από τον άλλο ή να μην πιαστούμε στα χέρια.
Έχω δει ανοησίες τόσο από στελέχη όσο και από απλούς φαντάρους.
Όσες έχω δει και έξω, στον 'πολιτικό' κόσμο... μια μικρογραφία της κοινωνίας είναι ο στρατός, ρε παιδιά και τίποτα παραπάνω.

Ο χρήστης cavallino έγραψε:

Μου έρχονται στο μυαλό τώρα πολλές περιπτώσεις παιδιών που ήρθαν αδύνατες προσωπικότητες με σκυμένο το κεφάλι και με την βοήθεια των άλλων έφυγαν πραγματικοί 'άντρες' με όρεξη για ζωή.

Εμένα πάλι δε μου έρχεται ούτε μία. Αντιθέτως μου έρχονται πολλές περιπτώσεις παιδιών που ήρθαν γεμάτοι ζωή, όρεξη για δουλειά, ενεργητικότητα και προθυμία και έφυγαν σέρνοντας τα πόδια τους από την κενότητα και τη βαρεμάρα, αστέρια στη λούφα και με έτοιμες περισσότερες δικαιολογίες από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Ναι αλλά εγώ δεν λέω αυτό. Εγώ λέω ότι ήρθαν παιδιά που η σωματική τους διάπλαση το παρουσιαστικό τους η ψυχική τους κατάσταση η κοινωνική τους θέση δε ήταν και στα καλύτερα τους και μέσα στον στρατό και το σύνολο τους βοήθησε και φίλους έκαναν πολλές φορές με έτη φωτός διαφορά στην κοινωνική τους διαφορά και αυτοπεποίθηση απέκτησαν και ευχαριστημένοι έμειναν ότι κάτι μπόρεσαν να προσφέρουν στο σύνολο.
Ξέρω περιπτώσεις που παιδιά δεν ήθελαν να πάρουν άδεια γιατί δεν είχαν ούτε τα χρήματα για τα εισιτήρια τους. Πάντα κάποιος τρόπος υπήρχε για να βρεθούν αυτά τα χρήματα και να ταξιδεύσει και αυτός ο συνάδελφος.
Και άλλα πολλά –πολλά που δεν έχω χρόνο να γράψω.

Τώρα

Το γεγονός ότι από μία στιγμή και μετά και μάλιστα όταν η θητεία ήταν μεγάλη όπως αυτή που υπηρέτησα εγώ 21 μήνες, δεν έχεις να κάνεις τίποτα και σε τρώει η βαρεμάρα και δεν έχεις τιποτα να κάνεις αυτό είναι γεγονός.
Αλλά το αγγούρι εκεί έξω-η ζωή δηλαδή –σε περιμένει!

Εν τέλει έχω καταλήξει ότι πολλά πράγματα στην ζωή όπως ο στρατός όταν τα κάνεις σου φαίνονται βουνό , αλλά μετά τα θυμάσαι τουλάχιστον με θετικά συναισθήματα.

Ο χρήστης jarjap έγραψε:

Αυτοί που αυτοκτονούν στον στρατό είναι αυτοί που θα το έκαναν και έξω από τον στρατό.

Αυτό δεν ισχύει

Είχα έναν πολύ καλό φίλο αλλά με ένα μεγάλο ελλάτωμα.Ήταν αλκοολικός.
Λέω ήταν γιατί τελικά τα «κατάφερε» και πέθανε από το ποτό.

Μου έλεγε το εξής.

‘Όταν είμαι λυπημένος λέω ότι πίνω για να σβήνω την λύπη.Όταν είμαι χαρούμενος λέω ότι πίνω για να μεγαλώσω την χαρά μου.Όταν δε είμαι ούτε το ένα ούτε το ένα ούτε το άλλο τότε καταλαβαίνω ότι το ζητούμενο είναι να πίνω και όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες.

Αυτοί που θα προχωρήσουν σε αυτοκτονία τελικά την δικαιολογία ψάχνουν.