Κακοποίηση ζώων και παραμέληση τους στην Ελληνική πραγματικότητα εν έτος 2006.

Δυστυχώς στην Ελλάδα, του 21ου αιώνα, τίποτα δεν έχει αλλάξει, ούτε στην νοοτροπία, ούτε στην παιδία του έλληνα, ως προς την συμπεριφορά του προς αυτά τα πλάσματα που μας έχουν ανάγκη.
Μιλάω για τα εν γένει κατοικίδια που οι περισσότεροι έχουμε στα σπίτια μας.

Ο έλληνας ή καλύτερα ο νέο έλληνας, δεν έχει αλλάξει καθόλου σε αυτό το θέμα, τουλάχιστον τα τελευταία 100 χρόνια, πιστεύω ότι ήμαστε ην χώρα με τα περισσότερα αδέσποτα σε όλη την ευρωπαϊκή ένωση των 25. Ακόμα και σε κράτη όπου είναι ας μου επιτραπεί η έκφραση, πιο πίσω από ότι εμείς, δεν βλέπεις στους δρόμους, τόσους παρατημένους και παραμελημένους σκύλους.

Ήμαστε ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου ο κάθε ένας κάνει ότι του καπνίσει.

Παίρνει ένα κουταβάκι, όπου είναι πανέμορφο όπως και όλα τα κουταβάκια, το κρατά για λίγο καιρό, έτσι μωρέ για να παίζουν τα παιδιά του, το ταΐζει μία φορά την ημέρα και αυτό με αποφάγια και καλά ήμαστε.
Όταν όμως μεγαλώσει αυτό ή τα παιδιά του, τότε βλέπεις το άμοιρο τετράποδο, γιατί πλέων δεν είναι το χαριτωμένο κουταβάκι μα ένα σκυλί, παραμελημένο, μέσα στην βρόμα. Και αυτό είναι το καλύτερο, γιατί μπορεί να το δεις πεταμένο στην κυριολεξία σε κάποια άλλη γειτονιά μακριά από το σπίτι του, να ψάχνει να βρει τροφή, στους κάδους των σκουπιδιών.
Η ακόμα πιο συνηθισμένο να το έχεις δει ένα με την άσφαλτο, όπου ένα αυτοκίνητο ή μια νταλίκα, του έκοψε απότομα το νήμα της ζωής. Λες και φταίει αυτό…

Έχω ακούσει μια παροιμία, Σκυλίσια ζωή… εννοώντας την καλοπέραση του μαμ κακά και νάνι που κάνουν τα ¨τυχερά¨ σκυλιά. Αλλά λαμβάνοντας υπόψη όσα έχω δει στους ελληνικούς δρόμους, όχι ευχαριστώ, δεν θα ήθελα να ήμουν σκύλος.

Με νευριάζει αφάνταστα ότι ο έλληνας, ο μέγας και τρανός που μαμεί τα πάντα και είναι ο καλύτερος όλων από τότε που υπήρχαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, παρατάει στους δρόμους, ένα κακόμοιρο πλασματάκι, γιατί έτσι απλά μια μέρα σταμάτησε να του αρέσει, αλλά είναι ο ίδιος που θα ρίξει μαύρο κλάμα, άμα του γδάρουν το αμάξι.

Στεναχωριέται περισσότερο για ένα άψυχο υλικό, παρά για μία καρδούλα που χτυπά στο στέρνο του πρώην αγαπημένου του κουταβιού.

Έχω μιλήσει με ξένους για αυτό το θέμα, συγκεκριμένα με άγγλους και αμερικάνους.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που τους έκαναν εντύπωση στην Ελλάδα, είναι τα πόσα αδέσποτα έχουμε στους δρόμους, που κυκλοφορούν σαν την άδικη κατάρα από εδώ και από εκεί.
Στην χώρα τους, όπως και σε όλες της ευρωπαϊκές χώρες, όπου στην ουσία είναι προηγμένα κράτη, δεν το κάνουν αυτό. Στην χώρα τους δεν θα δεις αδέσποτα ζώα στους δρόμους, άντε να δεις καμιά γατούλα, που και αυτή μετά την βόλτα της θα γυρίσει πίσω στο σπίτι της.

Ακόμα πόσοι είναι αυτοί οι έλληνες, που σημαδεύουν έτσι για πλάκα κάποιο ζωάκι και το πατάνε με τα λάστιχα τους; Φυσικά δεν λέω, ένα ατύχημα μπορεί σε όλους μας να συμβεί, αλλά ακόμα και για αυτό το ατύχημα ποιος φταίει; Εμείς φταίμε αγαπητοί μου φίλοι, εμείς που ναι μεν μπορεί να μην πέσαμε πάνω στον σκύλο, αλλά εμείς οι ίδιοι τον παρατήσαμε άμοιρο στα ματωμένα ήδη δόντια της ασφάλτου.

Έχω δει σκύλο να ξεψυχά στην άσφαλτο, μία φορά στην ζωή μου και δεν θέλω να ξανά δω κάτι παρόμοιο, έχω δει και άνθρωπο και τα συναισθήματα ήταν τα ίδια.

Γιατί όσο και παράξενο και να ακούγεται, εμείς και τα ζώα ήμαστε ένα και το αυτό.
Γιατί και εμείς ζώα ήμαστε, ίσως λίγο περισσότερο νοήμων από τα σκυλάκια και τα γατάκια, μα με αυτά που κάνουμε μάλλον αυτά είναι στην πραγματικότητα πιο έξυπνα από εμάς.

Σκεφτείτε τώρα, την ψυχοσύνθεση ενός μικρού παιδιού όταν βλέπει τον ίδιο του τον πατέρα, να παρατάει με το αμάξι το πρώην καλό σκυλάκι τους.
Τι θα συμπεράνει αυτό το παιδάκι; Ότι φυσικά για να το κάνει ο μπαμπάς, καλό θα είναι. Ίσως όταν μεγαλώσει να καταλάβει ποια είναι η πραγματικότητα, αλλά ακόμη και τότε, κάτι θα έχει μείνει χαραγμένο στην πίσω μεριά του μυαλού του.΄
Μπορεί να έχει τις αντιρρήσεις του για το τι έκανε τότε ο πατέρας του, μα καταβάθος δεν θα τον πειράζει και τόσο να το κάνει, μιας και θα έχει μείνει στο υποσυνείδητο του αυτό που είχε κάνει τότε ο πατέρας του.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα σκυλάκια ψάχνουν αυτή την στιγμή σπίτι… πολλά πάρα πολλά… δεν μπορείτε επίσης να φανταστείτε, πόσα σκυλάκια αυτή την νύχτα έμειναν χωρίς σπίτι.

Είναι κρίμα… είναι κρίμα γιατί ενώ περνάει από το χέρι μας να κάνουμε έστω και σε αυτό τον τομέα λίγο καλύτερη την Ελλάδα, εμείς δεν κάνουμε τίποτα… τίποτα που να αξίζει… εμείς οι ίδιοι ήμαστε αυτοί που κάνουν την Ελλάδα χειρότερη όσο περνάει ο καιρός.

Αχ ένα αδέσποτο σκυλάκι… βρε το κακόμοιρο… και τελειώνει εκεί η κουβέντα, τελειώνει εκεί η σκέψη προς αυτό το άμοιρο ζωάκι. Που το μόνο κακό που έκανε, ήταν να γεννηθεί στην Ελλάδα… στην Ελλάδα του σήμερα.

Πολλούς δεν του πειράζει αυτό, τα θεωρούν αναλώσιμα και ιδιαίτερα τα μπασταρδάκια που είναι και τσάμπα… λες και αυτά δεν έχουν ζωή, δεν έχουν ψυχή…

Όποτε είμαι στον δρόμο και βλέπω σκυλάκια που είναι διαμελισμένα από κάποιο αυτοκίνητο, μου κόβετε η ανάσα, όχι από το θέαμα μιας και τόσα που βλέπω καθημερινά το έχω συνηθίσει, αλλά βάζοντας εμένα στην θέση τους.

Να ζεις σε έναν κόσμο, όπου το πρώτο που θα δεις, θα είναι η μητέρα σου… μαζί με τα αδερφάκια σου… μετά από λίγο θα καταφέρεις και να την μυρίσεις… θα πιεις το πρώτο σου το γάλα… αυτό το γάλα που κάποιοι κάποτε θα σου το βγάλουν από την μύτη.
Έπειτα θα κάνεις τα πρώτα σου βήματα πάνω σε μία πεταμένη χαρτόκουτα, όπου σε γέννησε η μητέρα σου… ή στην καλύτερη στο πίσω μέρος της αυλής.
Μετά από λίγο καιρό, θα δεις κάποια ανθρώπινα χέρια να σε πιάνουν, να σε βάζουν μέσα σε μία άλλη κούτα, όπου μετά από λίγες ώρες, θα ξανά ανοίξει η κούτα για να αντικρίσεις ένα μικρό προσωπάκι από ένα μικρό παιδάκι, όπου θα σε έχει όλη την ώρα καλύτερα από την μητέρα σου… και θα σου αρέσει αυτό, πραγματικά θα σου αρέσει.
Θα παίζετε μια τις ώρες ο ένας με τον άλλο… σαν δύο πραγματικά καλοί φίλοι…
Το φαγητό σου, είτε θα είναι τα αποφάγια τους ή στην καλύτερη μια κονσέρβα από με ένα πράγμα που το ονομάζουν κρέας.
Όσο όμως θα μεγαλώνεις, τόσο θα αλλάζουν τα πράγματα επάνω σου αλλά και στον γύρο κόσμο, τόσο θα βλέπεις τους ανθρώπους και τον πραγματικό σου φίλο να σε ξεχνάει… αυτός βλέπεις έχει να ασχοληθεί με το playstation του και δεν έχει χρόνο για εσένα, το ίδιο και οι γονείς του, αυτοί που σε πήραν από την μητέρα σου και σε έφεραν σε αυτό το σπίτι, όλα θα αλλάζουν… λιγότερο φαγητό, λιγότερη προσοχή.

Κάποια μέρα σε ξυπνάει ο μπαμπάς του καλύτερου σου φίλου και αντί να σου δώσει την μπάλα για να παίξει έστω και για μία φορά μαζί του, σε βάζει στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου του, όπου όλα είναι σκοτεινά, βρωμάει και κάνει θόρυβο πολύ.
Δεν μπορείς να δεις τίποτα, σε έχει πιάσει ζαλάδα από τα καυσαέρια που βγάζει η εξάτμιση.
Δεν μπορείς όμως να κάνεις τίποτα, σε τρώει η αγονία σου.

Μετά από πολύ ώρα, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και εσύ βγαίνεις όλος χαρά έξω από το αμάξι, κουνώντας την ουρά μαζί με τα σκέλια από την χαρά που είδες πάλι το αφεντικό.

Εκεί που περιμένεις τι θα γίνει παρακάτω… το αφεντικό μπαίνει μέσα στο αμάξι και εξαφανίζετε σε χρόνο μηδέν… εκείνη την στιγμή, έχεις χάσει τα πάντα… την γη κάτω από τα πόδια σου, το αφεντικό σου, το φαγητό σου και πάνω από όλα τον καλύτερο σου φίλο… που ιδέα δεν έχει πάρει ότι λείπεις και ούτε θα πάρει γιατί τον έχει φάει τον playstation.

Κοιτάς σαν χαζός αριστερά και δεξιά… όλα σου φαίνονται τρελά… δεν έχεις ιδέα, που είσαι, τι κάνεις αλλά πως θα επιβιώσεις…

Η πρώτη μέρα περνά χωρίς να το έχεις καταλάβει… η δεύτερη είναι μεγαλύτερη και η τρίτη μέρα είναι η πιο βασανιστική από όλες… δεν έχεις να φας τίποτα, έχεις μια γρατσουνιά από άλλα σκυλιά που σε πήραν στο κυνήγι γιατί το αφεντικό σου… ας γελάσω αφεντικό… σε παράτησε στην δικιά τους περιοχή και εσύ δεν ανήκεις εκεί.
Και ακόμα τρέμεις από τον φόβο σου, από τον φόβο του άγνωστου.

Δεν ξέρεις τι θα κάνεις… βρίσκεις να φας μέσα από τα σκουπίδια που έχουν πετάξει άλλοι άνθρωποι… που ίσως να είναι και αυτά αφεντικά άλλων σκύλων, που ίσως να είναι οι καλύτεροι φίλοι… κάποιων άλλων τυχερότερων από εσένα.

Αυτά έχει η ζωή…

Τριγυρνάς από εδώ και από εκεί, κάθε μέρα κυνηγητά, κάθε μέρα ψάξιμο για την τροφή σου… και κάθε μέρα πλησιάζεις όλο και πιο πολύ στο σημείο μηδέν, στο σημείο που η ζωή σου, αυτή η άχαρη ζωή θα σταματήσει να υφίσταται.

Όλα περνάνε ας πούμε καλά, κάνεις την καθημερινή σου βόλτα από εδώ και από εκεί… βλέπεις ανθρώπους και πας να τους παίξεις, πας για να νιώσεις έστω και μια στοργή που διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα, για εσένα όμως, αυτά τα δευτερόλεπτα είναι μια αιωνιότητα, που δεν θες να τελειώσει ποτέ.

Εκεί ακούς ένας στρίγκλισμα από λάστιχα αυτοκινήτου και πριν προλάβεις να σκεφτείς καν… νιώθεις το αίμα σου να κυλάει στην άσφαλτο, στην καυτή άσφαλτο, νιώθεις τα κόκαλα σου να έχουν γίνει κομματάκια και να έχουν καρφωθεί στα πνευμόνια σου, μην αφήνοντας σε να πάρεις φρέσκο αέρα.

Κλαις… και φωνάζεις τι έφταιξα εγώ ρε ΘΕΕ! Εγώ τι σου έκανα και μου φέρθηκες έτσι!

Όλα περνάνε από τα μάτια σου σαν ταινία, ακούς τα πάντα που σου έλεγαν στο παρελθόν, βλέπεις τον αγαπημένο σου φίλο, το καλύτερο σου φίλο να παίζετε μαζί, να μυρίζεις το φαΐ που μαγείρευε η μητέρα του φίλου σου και να σου πέφτουν τα σάλια, βλέπεις ναι βλέπεις την αγαπημένη σου μπάλα! Ναι την βλέπεις δεν μπορεί να είναι ψέμα, δεν μπορεί να είναι μια οφθαλμαπάτη όχι δεν μπορεί, είναι ακριβός μπροστά σου, όπως ναι… όπως και η μητέρα σου μαζί με τα αδερφάκια σου! Μα τα βλέπεις… και εκεί σταματάνε όλα… πέφτει η τελευταία αυλαία για εσένα, οι τίτλοι του τέλους, έρχονται με την μαυρίλα και το κρύο που σε έχει τυλίξει…

Και εσύ ακόμα κλαις…

Κάτι πρέπει να κάνουμε ως άνθρωποι για αυτό που ζούμε καθημερινά, όχι άλλα λόγια, φτάνουν τα λόγια… είναι καιρός να περάσουμε και στις πράξεις… είναι καιρός.

Υ.Γ: Θα παρακαλούσα θερμά τους διαχειριστές εφόσον το θέλουν και αυτοί, να μην βάλουν αυτό το θρέντ μαζί με το άλλο που είναι για τους φίλους μας τα κατοικίδια.
Σας παρακαλώ, μην το κάνετε, έτσι ίσως το δουν περισσότεροι, έτσι ίσως το καταλάβουν μερικοί από εμάς, ότι αυτό που κάνουμε είναι ΕΓΚΛΗΜΑ.

Κακοποίηση ζώων και παραμέληση τους στην Ελληνική πραγματικότητα εν έτος 2006.

Δυστυχώς στην Ελλάδα, του 21ου αιώνα, τίποτα δεν έχει αλλάξει, ούτε στην νοοτροπία, ούτε στην παιδία του έλληνα, ως προς την συμπεριφορά του προς αυτά τα πλάσματα που μας έχουν ανάγκη.
Μιλάω για τα εν γένει κατοικίδια που οι περισσότεροι έχουμε στα σπίτια μας.

Ο έλληνας ή καλύτερα ο νέο έλληνας, δεν έχει αλλάξει καθόλου σε αυτό το θέμα, τουλάχιστον τα τελευταία 100 χρόνια, πιστεύω ότι ήμαστε ην χώρα με τα περισσότερα αδέσποτα σε όλη την ευρωπαϊκή ένωση των 25. Ακόμα και σε κράτη όπου είναι ας μου επιτραπεί η έκφραση, πιο πίσω από ότι εμείς, δεν βλέπεις στους δρόμους, τόσους παρατημένους και παραμελημένους σκύλους.

Ήμαστε ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου ο κάθε ένας κάνει ότι του καπνίσει.

Παίρνει ένα κουταβάκι, όπου είναι πανέμορφο όπως και όλα τα κουταβάκια, το κρατά για λίγο καιρό, έτσι μωρέ για να παίζουν τα παιδιά του, το ταΐζει μία φορά την ημέρα και αυτό με αποφάγια και καλά ήμαστε.
Όταν όμως μεγαλώσει αυτό ή τα παιδιά του, τότε βλέπεις το άμοιρο τετράποδο, γιατί πλέων δεν είναι το χαριτωμένο κουταβάκι μα ένα σκυλί, παραμελημένο, μέσα στην βρόμα. Και αυτό είναι το καλύτερο, γιατί μπορεί να το δεις πεταμένο στην κυριολεξία σε κάποια άλλη γειτονιά μακριά από το σπίτι του, να ψάχνει να βρει τροφή, στους κάδους των σκουπιδιών.
Η ακόμα πιο συνηθισμένο να το έχεις δει ένα με την άσφαλτο, όπου ένα αυτοκίνητο ή μια νταλίκα, του έκοψε απότομα το νήμα της ζωής. Λες και φταίει αυτό…

Έχω ακούσει μια παροιμία, Σκυλίσια ζωή… εννοώντας την καλοπέραση του μαμ κακά και νάνι που κάνουν τα ¨τυχερά¨ σκυλιά. Αλλά λαμβάνοντας υπόψη όσα έχω δει στους ελληνικούς δρόμους, όχι ευχαριστώ, δεν θα ήθελα να ήμουν σκύλος.

Με νευριάζει αφάνταστα ότι ο έλληνας, ο μέγας και τρανός που μαμεί τα πάντα και είναι ο καλύτερος όλων από τότε που υπήρχαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, παρατάει στους δρόμους, ένα κακόμοιρο πλασματάκι, γιατί έτσι απλά μια μέρα σταμάτησε να του αρέσει, αλλά είναι ο ίδιος που θα ρίξει μαύρο κλάμα, άμα του γδάρουν το αμάξι.

Στεναχωριέται περισσότερο για ένα άψυχο υλικό, παρά για μία καρδούλα που χτυπά στο στέρνο του πρώην αγαπημένου του κουταβιού.

Έχω μιλήσει με ξένους για αυτό το θέμα, συγκεκριμένα με άγγλους και αμερικάνους.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που τους έκαναν εντύπωση στην Ελλάδα, είναι τα πόσα αδέσποτα έχουμε στους δρόμους, που κυκλοφορούν σαν την άδικη κατάρα από εδώ και από εκεί.
Στην χώρα τους, όπως και σε όλες της ευρωπαϊκές χώρες, όπου στην ουσία είναι προηγμένα κράτη, δεν το κάνουν αυτό. Στην χώρα τους δεν θα δεις αδέσποτα ζώα στους δρόμους, άντε να δεις καμιά γατούλα, που και αυτή μετά την βόλτα της θα γυρίσει πίσω στο σπίτι της.

Ακόμα πόσοι είναι αυτοί οι έλληνες, που σημαδεύουν έτσι για πλάκα κάποιο ζωάκι και το πατάνε με τα λάστιχα τους; Φυσικά δεν λέω, ένα ατύχημα μπορεί σε όλους μας να συμβεί, αλλά ακόμα και για αυτό το ατύχημα ποιος φταίει; Εμείς φταίμε αγαπητοί μου φίλοι, εμείς που ναι μεν μπορεί να μην πέσαμε πάνω στον σκύλο, αλλά εμείς οι ίδιοι τον παρατήσαμε άμοιρο στα ματωμένα ήδη δόντια της ασφάλτου.

Έχω δει σκύλο να ξεψυχά στην άσφαλτο, μία φορά στην ζωή μου και δεν θέλω να ξανά δω κάτι παρόμοιο, έχω δει και άνθρωπο και τα συναισθήματα ήταν τα ίδια.

Γιατί όσο και παράξενο και να ακούγεται, εμείς και τα ζώα ήμαστε ένα και το αυτό.
Γιατί και εμείς ζώα ήμαστε, ίσως λίγο περισσότερο νοήμων από τα σκυλάκια και τα γατάκια, μα με αυτά που κάνουμε μάλλον αυτά είναι στην πραγματικότητα πιο έξυπνα από εμάς.

Σκεφτείτε τώρα, την ψυχοσύνθεση ενός μικρού παιδιού όταν βλέπει τον ίδιο του τον πατέρα, να παρατάει με το αμάξι το πρώην καλό σκυλάκι τους.
Τι θα συμπεράνει αυτό το παιδάκι; Ότι φυσικά για να το κάνει ο μπαμπάς, καλό θα είναι. Ίσως όταν μεγαλώσει να καταλάβει ποια είναι η πραγματικότητα, αλλά ακόμη και τότε, κάτι θα έχει μείνει χαραγμένο στην πίσω μεριά του μυαλού του.΄
Μπορεί να έχει τις αντιρρήσεις του για το τι έκανε τότε ο πατέρας του, μα καταβάθος δεν θα τον πειράζει και τόσο να το κάνει, μιας και θα έχει μείνει στο υποσυνείδητο του αυτό που είχε κάνει τότε ο πατέρας του.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα σκυλάκια ψάχνουν αυτή την στιγμή σπίτι… πολλά πάρα πολλά… δεν μπορείτε επίσης να φανταστείτε, πόσα σκυλάκια αυτή την νύχτα έμειναν χωρίς σπίτι.

Είναι κρίμα… είναι κρίμα γιατί ενώ περνάει από το χέρι μας να κάνουμε έστω και σε αυτό τον τομέα λίγο καλύτερη την Ελλάδα, εμείς δεν κάνουμε τίποτα… τίποτα που να αξίζει… εμείς οι ίδιοι ήμαστε αυτοί που κάνουν την Ελλάδα χειρότερη όσο περνάει ο καιρός.

Αχ ένα αδέσποτο σκυλάκι… βρε το κακόμοιρο… και τελειώνει εκεί η κουβέντα, τελειώνει εκεί η σκέψη προς αυτό το άμοιρο ζωάκι. Που το μόνο κακό που έκανε, ήταν να γεννηθεί στην Ελλάδα… στην Ελλάδα του σήμερα.

Πολλούς δεν του πειράζει αυτό, τα θεωρούν αναλώσιμα και ιδιαίτερα τα μπασταρδάκια που είναι και τσάμπα… λες και αυτά δεν έχουν ζωή, δεν έχουν ψυχή…

Όποτε είμαι στον δρόμο και βλέπω σκυλάκια που είναι διαμελισμένα από κάποιο αυτοκίνητο, μου κόβετε η ανάσα, όχι από το θέαμα μιας και τόσα που βλέπω καθημερινά το έχω συνηθίσει, αλλά βάζοντας εμένα στην θέση τους.

Να ζεις σε έναν κόσμο, όπου το πρώτο που θα δεις, θα είναι η μητέρα σου… μαζί με τα αδερφάκια σου… μετά από λίγο θα καταφέρεις και να την μυρίσεις… θα πιεις το πρώτο σου το γάλα… αυτό το γάλα που κάποιοι κάποτε θα σου το βγάλουν από την μύτη.
Έπειτα θα κάνεις τα πρώτα σου βήματα πάνω σε μία πεταμένη χαρτόκουτα, όπου σε γέννησε η μητέρα σου… ή στην καλύτερη στο πίσω μέρος της αυλής.
Μετά από λίγο καιρό, θα δεις κάποια ανθρώπινα χέρια να σε πιάνουν, να σε βάζουν μέσα σε μία άλλη κούτα, όπου μετά από λίγες ώρες, θα ξανά ανοίξει η κούτα για να αντικρίσεις ένα μικρό προσωπάκι από ένα μικρό παιδάκι, όπου θα σε έχει όλη την ώρα καλύτερα από την μητέρα σου… και θα σου αρέσει αυτό, πραγματικά θα σου αρέσει.
Θα παίζετε μια τις ώρες ο ένας με τον άλλο… σαν δύο πραγματικά καλοί φίλοι…
Το φαγητό σου, είτε θα είναι τα αποφάγια τους ή στην καλύτερη μια κονσέρβα από με ένα πράγμα που το ονομάζουν κρέας.
Όσο όμως θα μεγαλώνεις, τόσο θα αλλάζουν τα πράγματα επάνω σου αλλά και στον γύρο κόσμο, τόσο θα βλέπεις τους ανθρώπους και τον πραγματικό σου φίλο να σε ξεχνάει… αυτός βλέπεις έχει να ασχοληθεί με το playstation του και δεν έχει χρόνο για εσένα, το ίδιο και οι γονείς του, αυτοί που σε πήραν από την μητέρα σου και σε έφεραν σε αυτό το σπίτι, όλα θα αλλάζουν… λιγότερο φαγητό, λιγότερη προσοχή.

Κάποια μέρα σε ξυπνάει ο μπαμπάς του καλύτερου σου φίλου και αντί να σου δώσει την μπάλα για να παίξει έστω και για μία φορά μαζί του, σε βάζει στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου του, όπου όλα είναι σκοτεινά, βρωμάει και κάνει θόρυβο πολύ.
Δεν μπορείς να δεις τίποτα, σε έχει πιάσει ζαλάδα από τα καυσαέρια που βγάζει η εξάτμιση.
Δεν μπορείς όμως να κάνεις τίποτα, σε τρώει η αγονία σου.

Μετά από πολύ ώρα, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και εσύ βγαίνεις όλος χαρά έξω από το αμάξι, κουνώντας την ουρά μαζί με τα σκέλια από την χαρά που είδες πάλι το αφεντικό.

Εκεί που περιμένεις τι θα γίνει παρακάτω… το αφεντικό μπαίνει μέσα στο αμάξι και εξαφανίζετε σε χρόνο μηδέν… εκείνη την στιγμή, έχεις χάσει τα πάντα… την γη κάτω από τα πόδια σου, το αφεντικό σου, το φαγητό σου και πάνω από όλα τον καλύτερο σου φίλο… που ιδέα δεν έχει πάρει ότι λείπεις και ούτε θα πάρει γιατί τον έχει φάει τον playstation.

Κοιτάς σαν χαζός αριστερά και δεξιά… όλα σου φαίνονται τρελά… δεν έχεις ιδέα, που είσαι, τι κάνεις αλλά πως θα επιβιώσεις…

Η πρώτη μέρα περνά χωρίς να το έχεις καταλάβει… η δεύτερη είναι μεγαλύτερη και η τρίτη μέρα είναι η πιο βασανιστική από όλες… δεν έχεις να φας τίποτα, έχεις μια γρατσουνιά από άλλα σκυλιά που σε πήραν στο κυνήγι γιατί το αφεντικό σου… ας γελάσω αφεντικό… σε παράτησε στην δικιά τους περιοχή και εσύ δεν ανήκεις εκεί.
Και ακόμα τρέμεις από τον φόβο σου, από τον φόβο του άγνωστου.

Δεν ξέρεις τι θα κάνεις… βρίσκεις να φας μέσα από τα σκουπίδια που έχουν πετάξει άλλοι άνθρωποι… που ίσως να είναι και αυτά αφεντικά άλλων σκύλων, που ίσως να είναι οι καλύτεροι φίλοι… κάποιων άλλων τυχερότερων από εσένα.

Αυτά έχει η ζωή…

Τριγυρνάς από εδώ και από εκεί, κάθε μέρα κυνηγητά, κάθε μέρα ψάξιμο για την τροφή σου… και κάθε μέρα πλησιάζεις όλο και πιο πολύ στο σημείο μηδέν, στο σημείο που η ζωή σου, αυτή η άχαρη ζωή θα σταματήσει να υφίσταται.

Όλα περνάνε ας πούμε καλά, κάνεις την καθημερινή σου βόλτα από εδώ και από εκεί… βλέπεις ανθρώπους και πας να τους παίξεις, πας για να νιώσεις έστω και μια στοργή που διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα, για εσένα όμως, αυτά τα δευτερόλεπτα είναι μια αιωνιότητα, που δεν θες να τελειώσει ποτέ.

Εκεί ακούς ένας στρίγκλισμα από λάστιχα αυτοκινήτου και πριν προλάβεις να σκεφτείς καν… νιώθεις το αίμα σου να κυλάει στην άσφαλτο, στην καυτή άσφαλτο, νιώθεις τα κόκαλα σου να έχουν γίνει κομματάκια και να έχουν καρφωθεί στα πνευμόνια σου, μην αφήνοντας σε να πάρεις φρέσκο αέρα.

Κλαις… και φωνάζεις τι έφταιξα εγώ ρε ΘΕΕ! Εγώ τι σου έκανα και μου φέρθηκες έτσι!

Όλα περνάνε από τα μάτια σου σαν ταινία, ακούς τα πάντα που σου έλεγαν στο παρελθόν, βλέπεις τον αγαπημένο σου φίλο, το καλύτερο σου φίλο να παίζετε μαζί, να μυρίζεις το φαΐ που μαγείρευε η μητέρα του φίλου σου και να σου πέφτουν τα σάλια, βλέπεις ναι βλέπεις την αγαπημένη σου μπάλα! Ναι την βλέπεις δεν μπορεί να είναι ψέμα, δεν μπορεί να είναι μια οφθαλμαπάτη όχι δεν μπορεί, είναι ακριβός μπροστά σου, όπως ναι… όπως και η μητέρα σου μαζί με τα αδερφάκια σου! Μα τα βλέπεις… και εκεί σταματάνε όλα… πέφτει η τελευταία αυλαία για εσένα, οι τίτλοι του τέλους, έρχονται με την μαυρίλα και το κρύο που σε έχει τυλίξει…

Και εσύ ακόμα κλαις…

Κάτι πρέπει να κάνουμε ως άνθρωποι για αυτό που ζούμε καθημερινά, όχι άλλα λόγια, φτάνουν τα λόγια… είναι καιρός να περάσουμε και στις πράξεις… είναι καιρός.

Υ.Γ: Θα παρακαλούσα θερμά τους διαχειριστές εφόσον το θέλουν και αυτοί, να μην βάλουν αυτό το θρέντ μαζί με το άλλο που είναι για τους φίλους μας τα κατοικίδια.
Σας παρακαλώ, μην το κάνετε, έτσι ίσως το δουν περισσότεροι, έτσι ίσως το καταλάβουν μερικοί από εμάς, ότι αυτό που κάνουμε είναι ΕΓΚΛΗΜΑ.

Κακοποίηση ζώων και παραμέληση τους στην Ελληνική πραγματικότητα εν έτος 2006.

Δυστυχώς στην Ελλάδα, του 21ου αιώνα, τίποτα δεν έχει αλλάξει, ούτε στην νοοτροπία, ούτε στην παιδία του έλληνα, ως προς την συμπεριφορά του προς αυτά τα πλάσματα που μας έχουν ανάγκη.
Μιλάω για τα εν γένει κατοικίδια που οι περισσότεροι έχουμε στα σπίτια μας.

Ο έλληνας ή καλύτερα ο νέο έλληνας, δεν έχει αλλάξει καθόλου σε αυτό το θέμα, τουλάχιστον τα τελευταία 100 χρόνια, πιστεύω ότι ήμαστε ην χώρα με τα περισσότερα αδέσποτα σε όλη την ευρωπαϊκή ένωση των 25. Ακόμα και σε κράτη όπου είναι ας μου επιτραπεί η έκφραση, πιο πίσω από ότι εμείς, δεν βλέπεις στους δρόμους, τόσους παρατημένους και παραμελημένους σκύλους.

Ήμαστε ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου ο κάθε ένας κάνει ότι του καπνίσει.

Παίρνει ένα κουταβάκι, όπου είναι πανέμορφο όπως και όλα τα κουταβάκια, το κρατά για λίγο καιρό, έτσι μωρέ για να παίζουν τα παιδιά του, το ταΐζει μία φορά την ημέρα και αυτό με αποφάγια και καλά ήμαστε.
Όταν όμως μεγαλώσει αυτό ή τα παιδιά του, τότε βλέπεις το άμοιρο τετράποδο, γιατί πλέων δεν είναι το χαριτωμένο κουταβάκι μα ένα σκυλί, παραμελημένο, μέσα στην βρόμα. Και αυτό είναι το καλύτερο, γιατί μπορεί να το δεις πεταμένο στην κυριολεξία σε κάποια άλλη γειτονιά μακριά από το σπίτι του, να ψάχνει να βρει τροφή, στους κάδους των σκουπιδιών.
Η ακόμα πιο συνηθισμένο να το έχεις δει ένα με την άσφαλτο, όπου ένα αυτοκίνητο ή μια νταλίκα, του έκοψε απότομα το νήμα της ζωής. Λες και φταίει αυτό…

Έχω ακούσει μια παροιμία, Σκυλίσια ζωή… εννοώντας την καλοπέραση του μαμ κακά και νάνι που κάνουν τα ¨τυχερά¨ σκυλιά. Αλλά λαμβάνοντας υπόψη όσα έχω δει στους ελληνικούς δρόμους, όχι ευχαριστώ, δεν θα ήθελα να ήμουν σκύλος.

Με νευριάζει αφάνταστα ότι ο έλληνας, ο μέγας και τρανός που μαμεί τα πάντα και είναι ο καλύτερος όλων από τότε που υπήρχαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, παρατάει στους δρόμους, ένα κακόμοιρο πλασματάκι, γιατί έτσι απλά μια μέρα σταμάτησε να του αρέσει, αλλά είναι ο ίδιος που θα ρίξει μαύρο κλάμα, άμα του γδάρουν το αμάξι.

Στεναχωριέται περισσότερο για ένα άψυχο υλικό, παρά για μία καρδούλα που χτυπά στο στέρνο του πρώην αγαπημένου του κουταβιού.

Έχω μιλήσει με ξένους για αυτό το θέμα, συγκεκριμένα με άγγλους και αμερικάνους.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που τους έκαναν εντύπωση στην Ελλάδα, είναι τα πόσα αδέσποτα έχουμε στους δρόμους, που κυκλοφορούν σαν την άδικη κατάρα από εδώ και από εκεί.
Στην χώρα τους, όπως και σε όλες της ευρωπαϊκές χώρες, όπου στην ουσία είναι προηγμένα κράτη, δεν το κάνουν αυτό. Στην χώρα τους δεν θα δεις αδέσποτα ζώα στους δρόμους, άντε να δεις καμιά γατούλα, που και αυτή μετά την βόλτα της θα γυρίσει πίσω στο σπίτι της.

Ακόμα πόσοι είναι αυτοί οι έλληνες, που σημαδεύουν έτσι για πλάκα κάποιο ζωάκι και το πατάνε με τα λάστιχα τους; Φυσικά δεν λέω, ένα ατύχημα μπορεί σε όλους μας να συμβεί, αλλά ακόμα και για αυτό το ατύχημα ποιος φταίει; Εμείς φταίμε αγαπητοί μου φίλοι, εμείς που ναι μεν μπορεί να μην πέσαμε πάνω στον σκύλο, αλλά εμείς οι ίδιοι τον παρατήσαμε άμοιρο στα ματωμένα ήδη δόντια της ασφάλτου.

Έχω δει σκύλο να ξεψυχά στην άσφαλτο, μία φορά στην ζωή μου και δεν θέλω να ξανά δω κάτι παρόμοιο, έχω δει και άνθρωπο και τα συναισθήματα ήταν τα ίδια.

Γιατί όσο και παράξενο και να ακούγεται, εμείς και τα ζώα ήμαστε ένα και το αυτό.
Γιατί και εμείς ζώα ήμαστε, ίσως λίγο περισσότερο νοήμων από τα σκυλάκια και τα γατάκια, μα με αυτά που κάνουμε μάλλον αυτά είναι στην πραγματικότητα πιο έξυπνα από εμάς.

Σκεφτείτε τώρα, την ψυχοσύνθεση ενός μικρού παιδιού όταν βλέπει τον ίδιο του τον πατέρα, να παρατάει με το αμάξι το πρώην καλό σκυλάκι τους.
Τι θα συμπεράνει αυτό το παιδάκι; Ότι φυσικά για να το κάνει ο μπαμπάς, καλό θα είναι. Ίσως όταν μεγαλώσει να καταλάβει ποια είναι η πραγματικότητα, αλλά ακόμη και τότε, κάτι θα έχει μείνει χαραγμένο στην πίσω μεριά του μυαλού του.΄
Μπορεί να έχει τις αντιρρήσεις του για το τι έκανε τότε ο πατέρας του, μα καταβάθος δεν θα τον πειράζει και τόσο να το κάνει, μιας και θα έχει μείνει στο υποσυνείδητο του αυτό που είχε κάνει τότε ο πατέρας του.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα σκυλάκια ψάχνουν αυτή την στιγμή σπίτι… πολλά πάρα πολλά… δεν μπορείτε επίσης να φανταστείτε, πόσα σκυλάκια αυτή την νύχτα έμειναν χωρίς σπίτι.

Είναι κρίμα… είναι κρίμα γιατί ενώ περνάει από το χέρι μας να κάνουμε έστω και σε αυτό τον τομέα λίγο καλύτερη την Ελλάδα, εμείς δεν κάνουμε τίποτα… τίποτα που να αξίζει… εμείς οι ίδιοι ήμαστε αυτοί που κάνουν την Ελλάδα χειρότερη όσο περνάει ο καιρός.

Αχ ένα αδέσποτο σκυλάκι… βρε το κακόμοιρο… και τελειώνει εκεί η κουβέντα, τελειώνει εκεί η σκέψη προς αυτό το άμοιρο ζωάκι. Που το μόνο κακό που έκανε, ήταν να γεννηθεί στην Ελλάδα… στην Ελλάδα του σήμερα.

Πολλούς δεν του πειράζει αυτό, τα θεωρούν αναλώσιμα και ιδιαίτερα τα μπασταρδάκια που είναι και τσάμπα… λες και αυτά δεν έχουν ζωή, δεν έχουν ψυχή…

Όποτε είμαι στον δρόμο και βλέπω σκυλάκια που είναι διαμελισμένα από κάποιο αυτοκίνητο, μου κόβετε η ανάσα, όχι από το θέαμα μιας και τόσα που βλέπω καθημερινά το έχω συνηθίσει, αλλά βάζοντας εμένα στην θέση τους.

Να ζεις σε έναν κόσμο, όπου το πρώτο που θα δεις, θα είναι η μητέρα σου… μαζί με τα αδερφάκια σου… μετά από λίγο θα καταφέρεις και να την μυρίσεις… θα πιεις το πρώτο σου το γάλα… αυτό το γάλα που κάποιοι κάποτε θα σου το βγάλουν από την μύτη.
Έπειτα θα κάνεις τα πρώτα σου βήματα πάνω σε μία πεταμένη χαρτόκουτα, όπου σε γέννησε η μητέρα σου… ή στην καλύτερη στο πίσω μέρος της αυλής.
Μετά από λίγο καιρό, θα δεις κάποια ανθρώπινα χέρια να σε πιάνουν, να σε βάζουν μέσα σε μία άλλη κούτα, όπου μετά από λίγες ώρες, θα ξανά ανοίξει η κούτα για να αντικρίσεις ένα μικρό προσωπάκι από ένα μικρό παιδάκι, όπου θα σε έχει όλη την ώρα καλύτερα από την μητέρα σου… και θα σου αρέσει αυτό, πραγματικά θα σου αρέσει.
Θα παίζετε μια τις ώρες ο ένας με τον άλλο… σαν δύο πραγματικά καλοί φίλοι…
Το φαγητό σου, είτε θα είναι τα αποφάγια τους ή στην καλύτερη μια κονσέρβα από με ένα πράγμα που το ονομάζουν κρέας.
Όσο όμως θα μεγαλώνεις, τόσο θα αλλάζουν τα πράγματα επάνω σου αλλά και στον γύρο κόσμο, τόσο θα βλέπεις τους ανθρώπους και τον πραγματικό σου φίλο να σε ξεχνάει… αυτός βλέπεις έχει να ασχοληθεί με το playstation του και δεν έχει χρόνο για εσένα, το ίδιο και οι γονείς του, αυτοί που σε πήραν από την μητέρα σου και σε έφεραν σε αυτό το σπίτι, όλα θα αλλάζουν… λιγότερο φαγητό, λιγότερη προσοχή.

Κάποια μέρα σε ξυπνάει ο μπαμπάς του καλύτερου σου φίλου και αντί να σου δώσει την μπάλα για να παίξει έστω και για μία φορά μαζί του, σε βάζει στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου του, όπου όλα είναι σκοτεινά, βρωμάει και κάνει θόρυβο πολύ.
Δεν μπορείς να δεις τίποτα, σε έχει πιάσει ζαλάδα από τα καυσαέρια που βγάζει η εξάτμιση.
Δεν μπορείς όμως να κάνεις τίποτα, σε τρώει η αγονία σου.

Μετά από πολύ ώρα, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και εσύ βγαίνεις όλος χαρά έξω από το αμάξι, κουνώντας την ουρά μαζί με τα σκέλια από την χαρά που είδες πάλι το αφεντικό.

Εκεί που περιμένεις τι θα γίνει παρακάτω… το αφεντικό μπαίνει μέσα στο αμάξι και εξαφανίζετε σε χρόνο μηδέν… εκείνη την στιγμή, έχεις χάσει τα πάντα… την γη κάτω από τα πόδια σου, το αφεντικό σου, το φαγητό σου και πάνω από όλα τον καλύτερο σου φίλο… που ιδέα δεν έχει πάρει ότι λείπεις και ούτε θα πάρει γιατί τον έχει φάει τον playstation.

Κοιτάς σαν χαζός αριστερά και δεξιά… όλα σου φαίνονται τρελά… δεν έχεις ιδέα, που είσαι, τι κάνεις αλλά πως θα επιβιώσεις…

Η πρώτη μέρα περνά χωρίς να το έχεις καταλάβει… η δεύτερη είναι μεγαλύτερη και η τρίτη μέρα είναι η πιο βασανιστική από όλες… δεν έχεις να φας τίποτα, έχεις μια γρατσουνιά από άλλα σκυλιά που σε πήραν στο κυνήγι γιατί το αφεντικό σου… ας γελάσω αφεντικό… σε παράτησε στην δικιά τους περιοχή και εσύ δεν ανήκεις εκεί.
Και ακόμα τρέμεις από τον φόβο σου, από τον φόβο του άγνωστου.

Δεν ξέρεις τι θα κάνεις… βρίσκεις να φας μέσα από τα σκουπίδια που έχουν πετάξει άλλοι άνθρωποι… που ίσως να είναι και αυτά αφεντικά άλλων σκύλων, που ίσως να είναι οι καλύτεροι φίλοι… κάποιων άλλων τυχερότερων από εσένα.

Αυτά έχει η ζωή…

Τριγυρνάς από εδώ και από εκεί, κάθε μέρα κυνηγητά, κάθε μέρα ψάξιμο για την τροφή σου… και κάθε μέρα πλησιάζεις όλο και πιο πολύ στο σημείο μηδέν, στο σημείο που η ζωή σου, αυτή η άχαρη ζωή θα σταματήσει να υφίσταται.

Όλα περνάνε ας πούμε καλά, κάνεις την καθημερινή σου βόλτα από εδώ και από εκεί… βλέπεις ανθρώπους και πας να τους παίξεις, πας για να νιώσεις έστω και μια στοργή που διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα, για εσένα όμως, αυτά τα δευτερόλεπτα είναι μια αιωνιότητα, που δεν θες να τελειώσει ποτέ.

Εκεί ακούς ένας στρίγκλισμα από λάστιχα αυτοκινήτου και πριν προλάβεις να σκεφτείς καν… νιώθεις το αίμα σου να κυλάει στην άσφαλτο, στην καυτή άσφαλτο, νιώθεις τα κόκαλα σου να έχουν γίνει κομματάκια και να έχουν καρφωθεί στα πνευμόνια σου, μην αφήνοντας σε να πάρεις φρέσκο αέρα.

Κλαις… και φωνάζεις τι έφταιξα εγώ ρε ΘΕΕ! Εγώ τι σου έκανα και μου φέρθηκες έτσι!

Όλα περνάνε από τα μάτια σου σαν ταινία, ακούς τα πάντα που σου έλεγαν στο παρελθόν, βλέπεις τον αγαπημένο σου φίλο, το καλύτερο σου φίλο να παίζετε μαζί, να μυρίζεις το φαΐ που μαγείρευε η μητέρα του φίλου σου και να σου πέφτουν τα σάλια, βλέπεις ναι βλέπεις την αγαπημένη σου μπάλα! Ναι την βλέπεις δεν μπορεί να είναι ψέμα, δεν μπορεί να είναι μια οφθαλμαπάτη όχι δεν μπορεί, είναι ακριβός μπροστά σου, όπως ναι… όπως και η μητέρα σου μαζί με τα αδερφάκια σου! Μα τα βλέπεις… και εκεί σταματάνε όλα… πέφτει η τελευταία αυλαία για εσένα, οι τίτλοι του τέλους, έρχονται με την μαυρίλα και το κρύο που σε έχει τυλίξει…

Και εσύ ακόμα κλαις…

Κάτι πρέπει να κάνουμε ως άνθρωποι για αυτό που ζούμε καθημερινά, όχι άλλα λόγια, φτάνουν τα λόγια… είναι καιρός να περάσουμε και στις πράξεις… είναι καιρός.

Υ.Γ: Θα παρακαλούσα θερμά τους διαχειριστές εφόσον το θέλουν και αυτοί, να μην βάλουν αυτό το θρέντ μαζί με το άλλο που είναι για τους φίλους μας τα κατοικίδια.
Σας παρακαλώ, μην το κάνετε, έτσι ίσως το δουν περισσότεροι, έτσι ίσως το καταλάβουν μερικοί από εμάς, ότι αυτό που κάνουμε είναι ΕΓΚΛΗΜΑ.