Το είπαμε από πέρσι, το τολμήσαμε και φέτος. Ξαναπήγαμε. Στην Ιταλία, στον προτελευταίο (;) αγώνα του κυπέλλου χώματος. Στο Ακρόπολις της Ιταλίας, που μας προειδοποίησε και ο Λώρης. Φύγαμε στις 25 Σεπτέμβρη με τις φιλόξενες Μινωικές γραμμές και νάμαστε στην Ανκόνα στις 26 το απόγευμα. Ωραίο ταξίδι, και συζήτηση με τη Βούλα για τον τρόπο αντιμετώπισης του αγώνα…. Μετά τον Σαάρι, έχω πρόβλημα.
Οικοδεσπότης μας όπως και πέρσι, ο φίλος πλέον Adriano Scalcon που συμμετείχε στον αγώνα με ένα δανεικό Subaru N4 του 2004. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι του Nerobutto, που με έχει ζαλίσει με τον Αντώνη Δραγώνα. (Αν τυχόν το διαβάσεις, στείλε μου ένα pm, σε ψάχνω(ει)).
Τέρμα οι φλυαρίες, πάμε στα σχετικά. Τεχνικός έλεγχος και εκκίνηση του αγώνα στο Enego, 30 χλμ. από το κέντρο του αγώνα. Στο χώρο του ελέγχου ακούγονται μόνο ελληνικά, γιατί οι Έλληνες, ο γράφων και οι Κάστορας με Αμαξόπουλο, είμαστε οι μόνοι οχλοκρατούντες, αλλαλάζοντες και χαχανίζοντες. (Μάλλον από τη χαρά μας. Εγώ γιατί θα τρέξω και οι υπόλοιποι καππαδόκηδες γιατί κάνουν συγκρίσεις με τα δικά μας αγωνιστικά δρώμενα). Λεπτομερέστατος έλεγχος εξακρίβωσης, παίρνω το ΟΚ , και …ώωωππππ! Ο Ιγγλέσης λέει: Να και ο Νάσος (Παπακώστας). Λοιπόν, Νάσο έχεις σωσία τεχνικό έφορο στην Ιταλία (καλά, στο λίγο πιο ογκώδες). Ο Ιταλός Νάσος λοιπόν ενώ μιλάει με κάποιον της οργάνωσης, με κοιτάζει και χαμογελάει, επειδή στο Μίκρα οι στομαχικοί μου απέχουν ελάχιστα εκατοστά από το τιμόνι. «Δεν είμαι χοντρός, το Μίκρα είναι μικρό» του λέω και αρχίζει το γέλιο. «Πρέπει να τρέξουμε μαζί κάποιο αγώνα» συνεχίζω. «Δεν θα χρειαστείτε ούτε ρολ μπαρ», συμπληρώνει ο της οργάνωσης, και φυσικά το γέλιο πάει σύννεφο.
Αναχώρηση για περιοχή shake down με ευτράπελα λόγω των αγελάδων της περιοχής και κλίμα που αν θέλουν, ας περιγράψουν οι Κάστορας και Αμαξόπουλος. Επιστροφή μετά από μερικές ώρες στο Enego για την εκκίνηση του αγώνα (20:30) και σε 45 λεπτά μπαίνουμε στο park ferme στο Asiago.
Τις ώρες της αναμονής πριν την εκκίνηση, γνωρίστηκα με τους πιτσιρικάδες που συμμετέχουν στο Colt cup, με τα τουρμποντήζελ τους τερατάκια των 140 ίππων, της κλάσης Ν2. Ένας ψηλός μαντράχαλος με έστειλε αδιάβαστο, όταν σε ερώτησή μου για το πως πάει στο πρωτάθλημά τους μου απάντησε, ότι είναι 4ος αλλά οι 2 πρώτοι δεν παίζονται, γιατί είναι καταπληκτικοί οδηγοί. Απόρησα, ξαναρώτησα και μου απάντησε τα ίδια. Ούτε ότι κλέβουν στις δοκιμές, ούτε ότι έχουν καλύτερα λάστιχα ή είναι μαϊμουδιασμένοι. Τίποτα. Απλά οι 2 πρώτοι είναι οδηγαράδες. Συγκρίσεις……

Στο Enego φέτος είχε λιγότερο κόσμο από πέρσι, αλλά τον Έλληνα τον καταχειροκρότησαν. Φαίνεται θέλουν Μίκρα στην Ιταλία.

8:30 το Σάββατο πήρε εκκίνηση ο αγώνας με αρκετό για τα ελληνικά δεδομένα κόσμο στην αφετηρία.
1η ειδική η Ghertele μήκους 10,5 περίπου χλμ. , μεγαλωμένη κατά 3,5 περίπου χλμ. σε σχέση με πέρσι. 3,5 χλμ. αισχρής ανηφόρας με φυτεμένη πέτρα. Για να πάρετε μια ιδέα του τι ήταν η ανηφόρα, στις δοκιμές, το χιουντάι ανέβαινε με 1η. Τα υπόλοιπα 7 χλμ. κατηφόρας είχαν κυλιόμενες πέτρες μεγέθους κεφαλιού μπουλντόγκ έως αλόγου. Οι εκπλήξεις άρχισαν από την απλή, στο σημείο που τερμάτιζε η ειδική, από το οποίο περνάγαμε για να πάμε στην αφετηρία. Ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων ήταν παρκαρισμένες εντεύθεν και εντεύθεν του δρόμου, που μας προετοίμαζαν για το τι θα βρούμε στην ειδική.
Εκκίνηση και διαπίστωση ότι η ενδοσυννενόηση τίναξε πέταλα. Η ογκωδέστατη συνοδηγός μου (1,51 ύψος με βάρος 43 κιλά) ουρλιάζει, αλλά δεν βγαίνει φωνή. Πάω ότι βλέπω, και στον τερματισμό έχουμε πάρει 10 δεύτερα από τον «αντίπαλό μας» στην Α5, ένα συμπαθέστατο τύπο με 106. Στα 200 μέτρα από την εκκίνηση, υπάρχει δεξιά μας ένα ανασκελιασμένο σουμπαρού (πως τα κατάφερε ο άτιμος;), ενώ στο 2,5 χλμ. ένα μιτσουμπίσι μας δείχνει τους τροχούς του και την κεβλάρινη ποδιά του. Η 2η ειδική η Corno είναι η ίδια με πέρσι, απλά έχει μικρύνει κατά 450 μέτρα. Η Βούλα δεν ουρλιάζει, διαβάζει, πάντα χωρίς ενδοσυννενόηση, ακούω αρκετά και γράφουμε 8.20 στα 9,5 χλμ. της ειδικής, έναντι 9.12 πέρσι, παίρνοντας άλλα 2 δεύτερα από τον ιταλό με το Α5. Καταπληκτική ειδική. Ψιλοκαλντερίμι φαρδύ στην αρχή με γλυκιά ανηφόρα όπου γεμίζεις και 5η, ενώ τα 4 περίπου τελευταία χλμ. είναι εντελώς φλάτ και πατημένα με λίγη κατηφόρα και φυσικά με την απαραίτητη άσφαλτο. Χαμόγελα και χαρούλες και πάμε για την 3η που ευτυχώς ακυρώθηκε. Εδώ είναι το περίεργο των Ιταλικών αγώνων. Ενώ δεν κάναμε την ειδική (μαζί μας και άλλοι 30), έχουμε χρόνο, που βγαίνει από ένα αλγόριθμο που έχουν οι τύποι και λέει τι χρόνο θα έπρεπε να είχαμε κάνει αν τρέχαμε. Το εντυπωσιακό είναι ότι στην επανάληψη της άχαρης ειδικής των 4,8 χλμ. , κάναμε το χρόνο που μας είχαν υπολογίσει μείον 3 δεύτερα. Βέβαια τη συγκεκριμένη ειδική προλάβαμε μόνο να τη γράψουμε, οπότε ήταν προαποφασισμένο να την πουλήσουμε.
4η ειδική Marcesina. 23,5 χλμ., εκκίνηση από άσφαλτο για 4 χλμ., μετά σπαστήρι με λακκούβες, πάλι άσφαλτος, θεικό χώμα για 2 χλμ. πέτρα και κακό μετά, καλό στον τερματισμό. ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. ΕΙΔΙΚΑΡΑ. Για πρώτη φορά στη ζωή μου πάω καλά σε ασφάλτινο τμήμα ειδικής. Δεν έχουμε πέτρες και ακούω τη Βούλα. Μετά στις πέτρες….Ο φίλος μας Ιταλός με τοΑ5 εγκαταλείπει και επιστροφή στο σέρβις πάρκ. Καθαρό το Μίκρα, αλλάζουμε μπροστινά λάστιχα και βουρ για Ghertele 2. Η Βούλα το έμαθε το κόλπο, δεν ουρλιάζει, διαβάζει και έτσι βγαίνει η φωνή της ανεκτά. Κατεβάζουμε 42 δεύτερα σε σχέση με το πρωί στα 10,5 χλμ.!!!!, εκ των οποίων φυσικά τα 40 στην κατηφόρα. Μες στην τρελή χαρά πάμε στην Corno 2, όπου ο μπροστινός μας ένας τύπος με Α6 106 μας πληροφορεί ότι έχει σπασμένη ανάρτηση, αλλά να μην ανησυχούμε γιατί μόλις θα τον πιάσουμε θα κάνει στην άκρη. Έτσι και έγινε, αλλά τον πιάσαμε στο στενό και γεμάτο πέτρες κομμάτι που το fair play λέει ότι όταν προσπερνάς δεν επιταχύνεις αμέσως για να του σπάσεις το παρ πρίζ, οπότε χάνουμε τουλάχιστον 10 δεύτερα και κάποιες θέσεις στη γενική. Χρόνος 8.04 και 38οι στα 49 αυτοκίνητα, με περίπου 30+ Ν4 και Α8 στον αγώνα εκείνη τη στιγμή.
Πάμε συγκρατημένα στο άχρωμο Galio των 4,8 περίπου χλμ. και αποφασίζουμε να σπάσουμε τα χρονόμετρα στη μεγάλη Marcesina. Που είσαι βρε Saari με τα ωραία σου!!!! Η Βούλα διαβάζει άψογα, ακούγονται το 80% όσων λέει, έχω ανθρώπινη οπτική και μέχρι το σπίτι 3,5 χλμ. πριν το τέλος έχουμε κατεβάσει 1,48 από το πρωί. Στην ευθεία των 200 μέτρων με γκρεμό δεξιά, το Μίκρα ψαρεύει επικίνδυνα. Παρ, ολίγο να κάνει τετ α κε στην ευθεία. Οδηγώντας με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 15 περίπου χλμ. (με 1η φυσικά) φθάνουμε στον τερματισμό της ειδικής, γράφοντας 29 και κάτι λεπτά σε σχέση με τα 22 το πρωί. Προσπαθούμε να φθάσουμε στο σέρβις που απέχει 30περίπου χλμ. έχοντας πίσω μας τους μηχανικούς και στο τηλέφωνο τον Άρη Ιγγλέση να μας εμψυχώνει. Μπήκαμε στο σέρβις παρά 12 δεύτερα από τη θέση εκτός αγώνα με τον Άρη να δίνει μάχη για να μην κλείσει το κοντρόλ. Αλλαγή του σπασμένου ψαλιδιού, πρόχειρο κόλλημα στο ράμφος που είχε σπάσει δίπλα από τη βάση ψαλιδιού και εντολή – σύσταση από τον Patrick Rossi το μηχανικό μας, για αργή οδήγηση με στόχο τον τερματισμό.
Marcesina 3 και το κοντρόλ είχε κλείσει. Βλέπουν ότι είμαστε στο χρόνο μας, ζητάνε συγνώμη και ξανανοίγουν. Εκκινούμε με αλάρμ και με τις ευχές του κοντρόλ για καλή επιστροφή. Ταχύτητες μέχρι 70 χλμ. στην άσφαλτο με στόχο να γυρίσουμε πίσω σε 1 ώρα και 18 λεπτά για τα 55 περίπου χλμ. μέχρι τον τερματισμό. Στο χώμα 3η και 40-50 χλμ. και προσοχή σε λακκούβες και πέτρες, αλλά στη 2η άσφαλτο τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Ταχύτητα έως 30 χλμ. και πολύ είναι. Το μόνο που μας παρηγορεί είναι οι επιδοκιμασίες θεατών και εγκαταλειψάντων, που τρέχουν πίσω μας για μερικά μέτρα δίνοντάς μας κουράγιο να τερματίσουμε το πολυλαβωμένο Μίκρα. Ειδικά συγκινητική ήταν η κίνηση του Gianni Marchi, συνοδηγού του Spagola και φίλου, που όταν μας είδε άρχισε να τρέχει μαζί μας όσο μπορούσε με υψωμένη γροθιά φωνάζοντας vai, vai. Νάσαι καλά ρε Γιαννάκη!
Τερματίσαμε σε 45 λεπτά τα 23,5 χλμ. και θέλουμε 33 λεπτά για 30 χλμ. Μάλλον αδύνατον. Ανεβάζω ρυθμό με αποτέλεσμα 1 χλμ. μετά τον τερματισμό της ειδικής να πεταχτεί το ημιαξόνιο και να μείνουμε στην άκρη του δρόμου.
Ο Άρης με το Δημήτρη τον Αμαξόπουλο μας μάζεψαν μετά από περίπου 30 λεπτά, ενώ τα παιδιά του Πάτρικ έμειναν στο αυτοκίνητο περιένοντας τον αρχηγό να το μαζέψουν.

Τι μας έμεινε από τον αγώνα; Η γλυκόπικρη γεύση της εγκατάλειψης μετά από ένα γενικά προβληματικό αγώνα. Η αντιμετώπιση των χιλιάδων θεατών στα περάσματά μας. Πραγματικά οι θεατές σου δίνουν φτερά. Και όταν μάλιστα ξέρουν από αγώνες, είναι η χαρά του οδηγού. Σε προσωπικό επίπεδο; Απλά καταπληκτικά.
Θέλω να ευχαριστήσω τους Άρη Ιγγλέση που παρ’ ολίγο θα επιστρατευόταν σαν συνοδηγός όταν η Βούλα παρουσίασε ημικρανία και το Δημήτρη Αμαξόπουλο για τη βοήθειά τους και πριν , αλλά κυρίως κατά την ώρα του αγώνα. Ελπίζω να το ευχαριστηθήκατε. Τον Patrick Rossi για το πολύ καλό και ουσιαστικό σέρβις κατά τη διάρκεια του αγώνα και φυσικά τη συνοδηγό μου Βούλα, που έκλεισε το ιατρείο της για 1 εβδομάδα για να με ακολουθήσει στην Ιταλία.
Πάνω από όλα, ευχαριστώ τον αληθινό φίλο Adriano Scalcon που τον τελευταίο χρόνο τρέχει και δεν φτάνει για μένα, όταν είμαι στην Ιταλία. Ο Αντριάνο, οδηγώντας ένα δανεικό Σουμπαρού του 2004, τερμάτισε 7ος γενικής , 5ος Ν και 1ος στο Σουμπαρού κάπ στον αγώνα, ποτίζοντας τέιον και άλλα αφεψήματα τον πολύ Scorcioni, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο μια θέση στην επίσημη ομάδα της Σουμπαρού για το Costa Smeralda προτελευταίο χωμάτινο αγώνα του πρωταθλήματος Ιταλίας.
Χρόνους φωτογραφίες κλπ. Από τον αγώνα στη διεύθυνση:www.scuderiacittadischio.it
Να είμαστε καλά και του χρόνου πάλι εκεί.
Με εκτίμηση
Λάμπης Κουρτέσης.

Το είπαμε από πέρσι, το τολμήσαμε και φέτος. Ξαναπήγαμε. Στην Ιταλία, στον προτελευταίο (;) αγώνα του κυπέλλου χώματος. Στο Ακρόπολις της Ιταλίας, που μας προειδοποίησε και ο Λώρης. Φύγαμε στις 25 Σεπτέμβρη με τις φιλόξενες Μινωικές γραμμές και νάμαστε στην Ανκόνα στις 26 το απόγευμα. Ωραίο ταξίδι, και συζήτηση με τη Βούλα για τον τρόπο αντιμετώπισης του αγώνα…. Μετά τον Σαάρι, έχω πρόβλημα.
Οικοδεσπότης μας όπως και πέρσι, ο φίλος πλέον Adriano Scalcon που συμμετείχε στον αγώνα με ένα δανεικό Subaru N4 του 2004. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι του Nerobutto, που με έχει ζαλίσει με τον Αντώνη Δραγώνα. (Αν τυχόν το διαβάσεις, στείλε μου ένα pm, σε ψάχνω(ει)).
Τέρμα οι φλυαρίες, πάμε στα σχετικά. Τεχνικός έλεγχος και εκκίνηση του αγώνα στο Enego, 30 χλμ. από το κέντρο του αγώνα. Στο χώρο του ελέγχου ακούγονται μόνο ελληνικά, γιατί οι Έλληνες, ο γράφων και οι Κάστορας με Αμαξόπουλο, είμαστε οι μόνοι οχλοκρατούντες, αλλαλάζοντες και χαχανίζοντες. (Μάλλον από τη χαρά μας. Εγώ γιατί θα τρέξω και οι υπόλοιποι καππαδόκηδες γιατί κάνουν συγκρίσεις με τα δικά μας αγωνιστικά δρώμενα). Λεπτομερέστατος έλεγχος εξακρίβωσης, παίρνω το ΟΚ , και …ώωωππππ! Ο Ιγγλέσης λέει: Να και ο Νάσος (Παπακώστας). Λοιπόν, Νάσο έχεις σωσία τεχνικό έφορο στην Ιταλία (καλά, στο λίγο πιο ογκώδες). Ο Ιταλός Νάσος λοιπόν ενώ μιλάει με κάποιον της οργάνωσης, με κοιτάζει και χαμογελάει, επειδή στο Μίκρα οι στομαχικοί μου απέχουν ελάχιστα εκατοστά από το τιμόνι. «Δεν είμαι χοντρός, το Μίκρα είναι μικρό» του λέω και αρχίζει το γέλιο. «Πρέπει να τρέξουμε μαζί κάποιο αγώνα» συνεχίζω. «Δεν θα χρειαστείτε ούτε ρολ μπαρ», συμπληρώνει ο της οργάνωσης, και φυσικά το γέλιο πάει σύννεφο.
Αναχώρηση για περιοχή shake down με ευτράπελα λόγω των αγελάδων της περιοχής και κλίμα που αν θέλουν, ας περιγράψουν οι Κάστορας και Αμαξόπουλος. Επιστροφή μετά από μερικές ώρες στο Enego για την εκκίνηση του αγώνα (20:30) και σε 45 λεπτά μπαίνουμε στο park ferme στο Asiago.
Τις ώρες της αναμονής πριν την εκκίνηση, γνωρίστηκα με τους πιτσιρικάδες που συμμετέχουν στο Colt cup, με τα τουρμποντήζελ τους τερατάκια των 140 ίππων, της κλάσης Ν2. Ένας ψηλός μαντράχαλος με έστειλε αδιάβαστο, όταν σε ερώτησή μου για το πως πάει στο πρωτάθλημά τους μου απάντησε, ότι είναι 4ος αλλά οι 2 πρώτοι δεν παίζονται, γιατί είναι καταπληκτικοί οδηγοί. Απόρησα, ξαναρώτησα και μου απάντησε τα ίδια. Ούτε ότι κλέβουν στις δοκιμές, ούτε ότι έχουν καλύτερα λάστιχα ή είναι μαϊμουδιασμένοι. Τίποτα. Απλά οι 2 πρώτοι είναι οδηγαράδες. Συγκρίσεις……

Στο Enego φέτος είχε λιγότερο κόσμο από πέρσι, αλλά τον Έλληνα τον καταχειροκρότησαν. Φαίνεται θέλουν Μίκρα στην Ιταλία.

8:30 το Σάββατο πήρε εκκίνηση ο αγώνας με αρκετό για τα ελληνικά δεδομένα κόσμο στην αφετηρία.
1η ειδική η Ghertele μήκους 10,5 περίπου χλμ. , μεγαλωμένη κατά 3,5 περίπου χλμ. σε σχέση με πέρσι. 3,5 χλμ. αισχρής ανηφόρας με φυτεμένη πέτρα. Για να πάρετε μια ιδέα του τι ήταν η ανηφόρα, στις δοκιμές, το χιουντάι ανέβαινε με 1η. Τα υπόλοιπα 7 χλμ. κατηφόρας είχαν κυλιόμενες πέτρες μεγέθους κεφαλιού μπουλντόγκ έως αλόγου. Οι εκπλήξεις άρχισαν από την απλή, στο σημείο που τερμάτιζε η ειδική, από το οποίο περνάγαμε για να πάμε στην αφετηρία. Ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων ήταν παρκαρισμένες εντεύθεν και εντεύθεν του δρόμου, που μας προετοίμαζαν για το τι θα βρούμε στην ειδική.
Εκκίνηση και διαπίστωση ότι η ενδοσυννενόηση τίναξε πέταλα. Η ογκωδέστατη συνοδηγός μου (1,51 ύψος με βάρος 43 κιλά) ουρλιάζει, αλλά δεν βγαίνει φωνή. Πάω ότι βλέπω, και στον τερματισμό έχουμε πάρει 10 δεύτερα από τον «αντίπαλό μας» στην Α5, ένα συμπαθέστατο τύπο με 106. Στα 200 μέτρα από την εκκίνηση, υπάρχει δεξιά μας ένα ανασκελιασμένο σουμπαρού (πως τα κατάφερε ο άτιμος;), ενώ στο 2,5 χλμ. ένα μιτσουμπίσι μας δείχνει τους τροχούς του και την κεβλάρινη ποδιά του. Η 2η ειδική η Corno είναι η ίδια με πέρσι, απλά έχει μικρύνει κατά 450 μέτρα. Η Βούλα δεν ουρλιάζει, διαβάζει, πάντα χωρίς ενδοσυννενόηση, ακούω αρκετά και γράφουμε 8.20 στα 9,5 χλμ. της ειδικής, έναντι 9.12 πέρσι, παίρνοντας άλλα 2 δεύτερα από τον ιταλό με το Α5. Καταπληκτική ειδική. Ψιλοκαλντερίμι φαρδύ στην αρχή με γλυκιά ανηφόρα όπου γεμίζεις και 5η, ενώ τα 4 περίπου τελευταία χλμ. είναι εντελώς φλάτ και πατημένα με λίγη κατηφόρα και φυσικά με την απαραίτητη άσφαλτο. Χαμόγελα και χαρούλες και πάμε για την 3η που ευτυχώς ακυρώθηκε. Εδώ είναι το περίεργο των Ιταλικών αγώνων. Ενώ δεν κάναμε την ειδική (μαζί μας και άλλοι 30), έχουμε χρόνο, που βγαίνει από ένα αλγόριθμο που έχουν οι τύποι και λέει τι χρόνο θα έπρεπε να είχαμε κάνει αν τρέχαμε. Το εντυπωσιακό είναι ότι στην επανάληψη της άχαρης ειδικής των 4,8 χλμ. , κάναμε το χρόνο που μας είχαν υπολογίσει μείον 3 δεύτερα. Βέβαια τη συγκεκριμένη ειδική προλάβαμε μόνο να τη γράψουμε, οπότε ήταν προαποφασισμένο να την πουλήσουμε.
4η ειδική Marcesina. 23,5 χλμ., εκκίνηση από άσφαλτο για 4 χλμ., μετά σπαστήρι με λακκούβες, πάλι άσφαλτος, θεικό χώμα για 2 χλμ. πέτρα και κακό μετά, καλό στον τερματισμό. ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. ΕΙΔΙΚΑΡΑ. Για πρώτη φορά στη ζωή μου πάω καλά σε ασφάλτινο τμήμα ειδικής. Δεν έχουμε πέτρες και ακούω τη Βούλα. Μετά στις πέτρες….Ο φίλος μας Ιταλός με τοΑ5 εγκαταλείπει και επιστροφή στο σέρβις πάρκ. Καθαρό το Μίκρα, αλλάζουμε μπροστινά λάστιχα και βουρ για Ghertele 2. Η Βούλα το έμαθε το κόλπο, δεν ουρλιάζει, διαβάζει και έτσι βγαίνει η φωνή της ανεκτά. Κατεβάζουμε 42 δεύτερα σε σχέση με το πρωί στα 10,5 χλμ.!!!!, εκ των οποίων φυσικά τα 40 στην κατηφόρα. Μες στην τρελή χαρά πάμε στην Corno 2, όπου ο μπροστινός μας ένας τύπος με Α6 106 μας πληροφορεί ότι έχει σπασμένη ανάρτηση, αλλά να μην ανησυχούμε γιατί μόλις θα τον πιάσουμε θα κάνει στην άκρη. Έτσι και έγινε, αλλά τον πιάσαμε στο στενό και γεμάτο πέτρες κομμάτι που το fair play λέει ότι όταν προσπερνάς δεν επιταχύνεις αμέσως για να του σπάσεις το παρ πρίζ, οπότε χάνουμε τουλάχιστον 10 δεύτερα και κάποιες θέσεις στη γενική. Χρόνος 8.04 και 38οι στα 49 αυτοκίνητα, με περίπου 30+ Ν4 και Α8 στον αγώνα εκείνη τη στιγμή.
Πάμε συγκρατημένα στο άχρωμο Galio των 4,8 περίπου χλμ. και αποφασίζουμε να σπάσουμε τα χρονόμετρα στη μεγάλη Marcesina. Που είσαι βρε Saari με τα ωραία σου!!!! Η Βούλα διαβάζει άψογα, ακούγονται το 80% όσων λέει, έχω ανθρώπινη οπτική και μέχρι το σπίτι 3,5 χλμ. πριν το τέλος έχουμε κατεβάσει 1,48 από το πρωί. Στην ευθεία των 200 μέτρων με γκρεμό δεξιά, το Μίκρα ψαρεύει επικίνδυνα. Παρ, ολίγο να κάνει τετ α κε στην ευθεία. Οδηγώντας με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 15 περίπου χλμ. (με 1η φυσικά) φθάνουμε στον τερματισμό της ειδικής, γράφοντας 29 και κάτι λεπτά σε σχέση με τα 22 το πρωί. Προσπαθούμε να φθάσουμε στο σέρβις που απέχει 30περίπου χλμ. έχοντας πίσω μας τους μηχανικούς και στο τηλέφωνο τον Άρη Ιγγλέση να μας εμψυχώνει. Μπήκαμε στο σέρβις παρά 12 δεύτερα από τη θέση εκτός αγώνα με τον Άρη να δίνει μάχη για να μην κλείσει το κοντρόλ. Αλλαγή του σπασμένου ψαλιδιού, πρόχειρο κόλλημα στο ράμφος που είχε σπάσει δίπλα από τη βάση ψαλιδιού και εντολή – σύσταση από τον Patrick Rossi το μηχανικό μας, για αργή οδήγηση με στόχο τον τερματισμό.
Marcesina 3 και το κοντρόλ είχε κλείσει. Βλέπουν ότι είμαστε στο χρόνο μας, ζητάνε συγνώμη και ξανανοίγουν. Εκκινούμε με αλάρμ και με τις ευχές του κοντρόλ για καλή επιστροφή. Ταχύτητες μέχρι 70 χλμ. στην άσφαλτο με στόχο να γυρίσουμε πίσω σε 1 ώρα και 18 λεπτά για τα 55 περίπου χλμ. μέχρι τον τερματισμό. Στο χώμα 3η και 40-50 χλμ. και προσοχή σε λακκούβες και πέτρες, αλλά στη 2η άσφαλτο τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Ταχύτητα έως 30 χλμ. και πολύ είναι. Το μόνο που μας παρηγορεί είναι οι επιδοκιμασίες θεατών και εγκαταλειψάντων, που τρέχουν πίσω μας για μερικά μέτρα δίνοντάς μας κουράγιο να τερματίσουμε το πολυλαβωμένο Μίκρα. Ειδικά συγκινητική ήταν η κίνηση του Gianni Marchi, συνοδηγού του Spagola και φίλου, που όταν μας είδε άρχισε να τρέχει μαζί μας όσο μπορούσε με υψωμένη γροθιά φωνάζοντας vai, vai. Νάσαι καλά ρε Γιαννάκη!
Τερματίσαμε σε 45 λεπτά τα 23,5 χλμ. και θέλουμε 33 λεπτά για 30 χλμ. Μάλλον αδύνατον. Ανεβάζω ρυθμό με αποτέλεσμα 1 χλμ. μετά τον τερματισμό της ειδικής να πεταχτεί το ημιαξόνιο και να μείνουμε στην άκρη του δρόμου.
Ο Άρης με το Δημήτρη τον Αμαξόπουλο μας μάζεψαν μετά από περίπου 30 λεπτά, ενώ τα παιδιά του Πάτρικ έμειναν στο αυτοκίνητο περιένοντας τον αρχηγό να το μαζέψουν.

Τι μας έμεινε από τον αγώνα; Η γλυκόπικρη γεύση της εγκατάλειψης μετά από ένα γενικά προβληματικό αγώνα. Η αντιμετώπιση των χιλιάδων θεατών στα περάσματά μας. Πραγματικά οι θεατές σου δίνουν φτερά. Και όταν μάλιστα ξέρουν από αγώνες, είναι η χαρά του οδηγού. Σε προσωπικό επίπεδο; Απλά καταπληκτικά.
Θέλω να ευχαριστήσω τους Άρη Ιγγλέση που παρ’ ολίγο θα επιστρατευόταν σαν συνοδηγός όταν η Βούλα παρουσίασε ημικρανία και το Δημήτρη Αμαξόπουλο για τη βοήθειά τους και πριν , αλλά κυρίως κατά την ώρα του αγώνα. Ελπίζω να το ευχαριστηθήκατε. Τον Patrick Rossi για το πολύ καλό και ουσιαστικό σέρβις κατά τη διάρκεια του αγώνα και φυσικά τη συνοδηγό μου Βούλα, που έκλεισε το ιατρείο της για 1 εβδομάδα για να με ακολουθήσει στην Ιταλία.
Πάνω από όλα, ευχαριστώ τον αληθινό φίλο Adriano Scalcon που τον τελευταίο χρόνο τρέχει και δεν φτάνει για μένα, όταν είμαι στην Ιταλία. Ο Αντριάνο, οδηγώντας ένα δανεικό Σουμπαρού του 2004, τερμάτισε 7ος γενικής , 5ος Ν και 1ος στο Σουμπαρού κάπ στον αγώνα, ποτίζοντας τέιον και άλλα αφεψήματα τον πολύ Scorcioni, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο μια θέση στην επίσημη ομάδα της Σουμπαρού για το Costa Smeralda προτελευταίο χωμάτινο αγώνα του πρωταθλήματος Ιταλίας.
Χρόνους φωτογραφίες κλπ. Από τον αγώνα στη διεύθυνση:www.scuderiacittadischio.it
Να είμαστε καλά και του χρόνου πάλι εκεί.
Με εκτίμηση
Λάμπης Κουρτέσης.

Το είπαμε από πέρσι, το τολμήσαμε και φέτος. Ξαναπήγαμε. Στην Ιταλία, στον προτελευταίο (;) αγώνα του κυπέλλου χώματος. Στο Ακρόπολις της Ιταλίας, που μας προειδοποίησε και ο Λώρης. Φύγαμε στις 25 Σεπτέμβρη με τις φιλόξενες Μινωικές γραμμές και νάμαστε στην Ανκόνα στις 26 το απόγευμα. Ωραίο ταξίδι, και συζήτηση με τη Βούλα για τον τρόπο αντιμετώπισης του αγώνα…. Μετά τον Σαάρι, έχω πρόβλημα.
Οικοδεσπότης μας όπως και πέρσι, ο φίλος πλέον Adriano Scalcon που συμμετείχε στον αγώνα με ένα δανεικό Subaru N4 του 2004. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι του Nerobutto, που με έχει ζαλίσει με τον Αντώνη Δραγώνα. (Αν τυχόν το διαβάσεις, στείλε μου ένα pm, σε ψάχνω(ει)).
Τέρμα οι φλυαρίες, πάμε στα σχετικά. Τεχνικός έλεγχος και εκκίνηση του αγώνα στο Enego, 30 χλμ. από το κέντρο του αγώνα. Στο χώρο του ελέγχου ακούγονται μόνο ελληνικά, γιατί οι Έλληνες, ο γράφων και οι Κάστορας με Αμαξόπουλο, είμαστε οι μόνοι οχλοκρατούντες, αλλαλάζοντες και χαχανίζοντες. (Μάλλον από τη χαρά μας. Εγώ γιατί θα τρέξω και οι υπόλοιποι καππαδόκηδες γιατί κάνουν συγκρίσεις με τα δικά μας αγωνιστικά δρώμενα). Λεπτομερέστατος έλεγχος εξακρίβωσης, παίρνω το ΟΚ , και …ώωωππππ! Ο Ιγγλέσης λέει: Να και ο Νάσος (Παπακώστας). Λοιπόν, Νάσο έχεις σωσία τεχνικό έφορο στην Ιταλία (καλά, στο λίγο πιο ογκώδες). Ο Ιταλός Νάσος λοιπόν ενώ μιλάει με κάποιον της οργάνωσης, με κοιτάζει και χαμογελάει, επειδή στο Μίκρα οι στομαχικοί μου απέχουν ελάχιστα εκατοστά από το τιμόνι. «Δεν είμαι χοντρός, το Μίκρα είναι μικρό» του λέω και αρχίζει το γέλιο. «Πρέπει να τρέξουμε μαζί κάποιο αγώνα» συνεχίζω. «Δεν θα χρειαστείτε ούτε ρολ μπαρ», συμπληρώνει ο της οργάνωσης, και φυσικά το γέλιο πάει σύννεφο.
Αναχώρηση για περιοχή shake down με ευτράπελα λόγω των αγελάδων της περιοχής και κλίμα που αν θέλουν, ας περιγράψουν οι Κάστορας και Αμαξόπουλος. Επιστροφή μετά από μερικές ώρες στο Enego για την εκκίνηση του αγώνα (20:30) και σε 45 λεπτά μπαίνουμε στο park ferme στο Asiago.
Τις ώρες της αναμονής πριν την εκκίνηση, γνωρίστηκα με τους πιτσιρικάδες που συμμετέχουν στο Colt cup, με τα τουρμποντήζελ τους τερατάκια των 140 ίππων, της κλάσης Ν2. Ένας ψηλός μαντράχαλος με έστειλε αδιάβαστο, όταν σε ερώτησή μου για το πως πάει στο πρωτάθλημά τους μου απάντησε, ότι είναι 4ος αλλά οι 2 πρώτοι δεν παίζονται, γιατί είναι καταπληκτικοί οδηγοί. Απόρησα, ξαναρώτησα και μου απάντησε τα ίδια. Ούτε ότι κλέβουν στις δοκιμές, ούτε ότι έχουν καλύτερα λάστιχα ή είναι μαϊμουδιασμένοι. Τίποτα. Απλά οι 2 πρώτοι είναι οδηγαράδες. Συγκρίσεις……

Στο Enego φέτος είχε λιγότερο κόσμο από πέρσι, αλλά τον Έλληνα τον καταχειροκρότησαν. Φαίνεται θέλουν Μίκρα στην Ιταλία.

8:30 το Σάββατο πήρε εκκίνηση ο αγώνας με αρκετό για τα ελληνικά δεδομένα κόσμο στην αφετηρία.
1η ειδική η Ghertele μήκους 10,5 περίπου χλμ. , μεγαλωμένη κατά 3,5 περίπου χλμ. σε σχέση με πέρσι. 3,5 χλμ. αισχρής ανηφόρας με φυτεμένη πέτρα. Για να πάρετε μια ιδέα του τι ήταν η ανηφόρα, στις δοκιμές, το χιουντάι ανέβαινε με 1η. Τα υπόλοιπα 7 χλμ. κατηφόρας είχαν κυλιόμενες πέτρες μεγέθους κεφαλιού μπουλντόγκ έως αλόγου. Οι εκπλήξεις άρχισαν από την απλή, στο σημείο που τερμάτιζε η ειδική, από το οποίο περνάγαμε για να πάμε στην αφετηρία. Ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων ήταν παρκαρισμένες εντεύθεν και εντεύθεν του δρόμου, που μας προετοίμαζαν για το τι θα βρούμε στην ειδική.
Εκκίνηση και διαπίστωση ότι η ενδοσυννενόηση τίναξε πέταλα. Η ογκωδέστατη συνοδηγός μου (1,51 ύψος με βάρος 43 κιλά) ουρλιάζει, αλλά δεν βγαίνει φωνή. Πάω ότι βλέπω, και στον τερματισμό έχουμε πάρει 10 δεύτερα από τον «αντίπαλό μας» στην Α5, ένα συμπαθέστατο τύπο με 106. Στα 200 μέτρα από την εκκίνηση, υπάρχει δεξιά μας ένα ανασκελιασμένο σουμπαρού (πως τα κατάφερε ο άτιμος;), ενώ στο 2,5 χλμ. ένα μιτσουμπίσι μας δείχνει τους τροχούς του και την κεβλάρινη ποδιά του. Η 2η ειδική η Corno είναι η ίδια με πέρσι, απλά έχει μικρύνει κατά 450 μέτρα. Η Βούλα δεν ουρλιάζει, διαβάζει, πάντα χωρίς ενδοσυννενόηση, ακούω αρκετά και γράφουμε 8.20 στα 9,5 χλμ. της ειδικής, έναντι 9.12 πέρσι, παίρνοντας άλλα 2 δεύτερα από τον ιταλό με το Α5. Καταπληκτική ειδική. Ψιλοκαλντερίμι φαρδύ στην αρχή με γλυκιά ανηφόρα όπου γεμίζεις και 5η, ενώ τα 4 περίπου τελευταία χλμ. είναι εντελώς φλάτ και πατημένα με λίγη κατηφόρα και φυσικά με την απαραίτητη άσφαλτο. Χαμόγελα και χαρούλες και πάμε για την 3η που ευτυχώς ακυρώθηκε. Εδώ είναι το περίεργο των Ιταλικών αγώνων. Ενώ δεν κάναμε την ειδική (μαζί μας και άλλοι 30), έχουμε χρόνο, που βγαίνει από ένα αλγόριθμο που έχουν οι τύποι και λέει τι χρόνο θα έπρεπε να είχαμε κάνει αν τρέχαμε. Το εντυπωσιακό είναι ότι στην επανάληψη της άχαρης ειδικής των 4,8 χλμ. , κάναμε το χρόνο που μας είχαν υπολογίσει μείον 3 δεύτερα. Βέβαια τη συγκεκριμένη ειδική προλάβαμε μόνο να τη γράψουμε, οπότε ήταν προαποφασισμένο να την πουλήσουμε.
4η ειδική Marcesina. 23,5 χλμ., εκκίνηση από άσφαλτο για 4 χλμ., μετά σπαστήρι με λακκούβες, πάλι άσφαλτος, θεικό χώμα για 2 χλμ. πέτρα και κακό μετά, καλό στον τερματισμό. ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. ΕΙΔΙΚΑΡΑ. Για πρώτη φορά στη ζωή μου πάω καλά σε ασφάλτινο τμήμα ειδικής. Δεν έχουμε πέτρες και ακούω τη Βούλα. Μετά στις πέτρες….Ο φίλος μας Ιταλός με τοΑ5 εγκαταλείπει και επιστροφή στο σέρβις πάρκ. Καθαρό το Μίκρα, αλλάζουμε μπροστινά λάστιχα και βουρ για Ghertele 2. Η Βούλα το έμαθε το κόλπο, δεν ουρλιάζει, διαβάζει και έτσι βγαίνει η φωνή της ανεκτά. Κατεβάζουμε 42 δεύτερα σε σχέση με το πρωί στα 10,5 χλμ.!!!!, εκ των οποίων φυσικά τα 40 στην κατηφόρα. Μες στην τρελή χαρά πάμε στην Corno 2, όπου ο μπροστινός μας ένας τύπος με Α6 106 μας πληροφορεί ότι έχει σπασμένη ανάρτηση, αλλά να μην ανησυχούμε γιατί μόλις θα τον πιάσουμε θα κάνει στην άκρη. Έτσι και έγινε, αλλά τον πιάσαμε στο στενό και γεμάτο πέτρες κομμάτι που το fair play λέει ότι όταν προσπερνάς δεν επιταχύνεις αμέσως για να του σπάσεις το παρ πρίζ, οπότε χάνουμε τουλάχιστον 10 δεύτερα και κάποιες θέσεις στη γενική. Χρόνος 8.04 και 38οι στα 49 αυτοκίνητα, με περίπου 30+ Ν4 και Α8 στον αγώνα εκείνη τη στιγμή.
Πάμε συγκρατημένα στο άχρωμο Galio των 4,8 περίπου χλμ. και αποφασίζουμε να σπάσουμε τα χρονόμετρα στη μεγάλη Marcesina. Που είσαι βρε Saari με τα ωραία σου!!!! Η Βούλα διαβάζει άψογα, ακούγονται το 80% όσων λέει, έχω ανθρώπινη οπτική και μέχρι το σπίτι 3,5 χλμ. πριν το τέλος έχουμε κατεβάσει 1,48 από το πρωί. Στην ευθεία των 200 μέτρων με γκρεμό δεξιά, το Μίκρα ψαρεύει επικίνδυνα. Παρ, ολίγο να κάνει τετ α κε στην ευθεία. Οδηγώντας με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 15 περίπου χλμ. (με 1η φυσικά) φθάνουμε στον τερματισμό της ειδικής, γράφοντας 29 και κάτι λεπτά σε σχέση με τα 22 το πρωί. Προσπαθούμε να φθάσουμε στο σέρβις που απέχει 30περίπου χλμ. έχοντας πίσω μας τους μηχανικούς και στο τηλέφωνο τον Άρη Ιγγλέση να μας εμψυχώνει. Μπήκαμε στο σέρβις παρά 12 δεύτερα από τη θέση εκτός αγώνα με τον Άρη να δίνει μάχη για να μην κλείσει το κοντρόλ. Αλλαγή του σπασμένου ψαλιδιού, πρόχειρο κόλλημα στο ράμφος που είχε σπάσει δίπλα από τη βάση ψαλιδιού και εντολή – σύσταση από τον Patrick Rossi το μηχανικό μας, για αργή οδήγηση με στόχο τον τερματισμό.
Marcesina 3 και το κοντρόλ είχε κλείσει. Βλέπουν ότι είμαστε στο χρόνο μας, ζητάνε συγνώμη και ξανανοίγουν. Εκκινούμε με αλάρμ και με τις ευχές του κοντρόλ για καλή επιστροφή. Ταχύτητες μέχρι 70 χλμ. στην άσφαλτο με στόχο να γυρίσουμε πίσω σε 1 ώρα και 18 λεπτά για τα 55 περίπου χλμ. μέχρι τον τερματισμό. Στο χώμα 3η και 40-50 χλμ. και προσοχή σε λακκούβες και πέτρες, αλλά στη 2η άσφαλτο τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Ταχύτητα έως 30 χλμ. και πολύ είναι. Το μόνο που μας παρηγορεί είναι οι επιδοκιμασίες θεατών και εγκαταλειψάντων, που τρέχουν πίσω μας για μερικά μέτρα δίνοντάς μας κουράγιο να τερματίσουμε το πολυλαβωμένο Μίκρα. Ειδικά συγκινητική ήταν η κίνηση του Gianni Marchi, συνοδηγού του Spagola και φίλου, που όταν μας είδε άρχισε να τρέχει μαζί μας όσο μπορούσε με υψωμένη γροθιά φωνάζοντας vai, vai. Νάσαι καλά ρε Γιαννάκη!
Τερματίσαμε σε 45 λεπτά τα 23,5 χλμ. και θέλουμε 33 λεπτά για 30 χλμ. Μάλλον αδύνατον. Ανεβάζω ρυθμό με αποτέλεσμα 1 χλμ. μετά τον τερματισμό της ειδικής να πεταχτεί το ημιαξόνιο και να μείνουμε στην άκρη του δρόμου.
Ο Άρης με το Δημήτρη τον Αμαξόπουλο μας μάζεψαν μετά από περίπου 30 λεπτά, ενώ τα παιδιά του Πάτρικ έμειναν στο αυτοκίνητο περιένοντας τον αρχηγό να το μαζέψουν.

Τι μας έμεινε από τον αγώνα; Η γλυκόπικρη γεύση της εγκατάλειψης μετά από ένα γενικά προβληματικό αγώνα. Η αντιμετώπιση των χιλιάδων θεατών στα περάσματά μας. Πραγματικά οι θεατές σου δίνουν φτερά. Και όταν μάλιστα ξέρουν από αγώνες, είναι η χαρά του οδηγού. Σε προσωπικό επίπεδο; Απλά καταπληκτικά.
Θέλω να ευχαριστήσω τους Άρη Ιγγλέση που παρ’ ολίγο θα επιστρατευόταν σαν συνοδηγός όταν η Βούλα παρουσίασε ημικρανία και το Δημήτρη Αμαξόπουλο για τη βοήθειά τους και πριν , αλλά κυρίως κατά την ώρα του αγώνα. Ελπίζω να το ευχαριστηθήκατε. Τον Patrick Rossi για το πολύ καλό και ουσιαστικό σέρβις κατά τη διάρκεια του αγώνα και φυσικά τη συνοδηγό μου Βούλα, που έκλεισε το ιατρείο της για 1 εβδομάδα για να με ακολουθήσει στην Ιταλία.
Πάνω από όλα, ευχαριστώ τον αληθινό φίλο Adriano Scalcon που τον τελευταίο χρόνο τρέχει και δεν φτάνει για μένα, όταν είμαι στην Ιταλία. Ο Αντριάνο, οδηγώντας ένα δανεικό Σουμπαρού του 2004, τερμάτισε 7ος γενικής , 5ος Ν και 1ος στο Σουμπαρού κάπ στον αγώνα, ποτίζοντας τέιον και άλλα αφεψήματα τον πολύ Scorcioni, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο μια θέση στην επίσημη ομάδα της Σουμπαρού για το Costa Smeralda προτελευταίο χωμάτινο αγώνα του πρωταθλήματος Ιταλίας.
Χρόνους φωτογραφίες κλπ. Από τον αγώνα στη διεύθυνση:www.scuderiacittadischio.it
Να είμαστε καλά και του χρόνου πάλι εκεί.
Με εκτίμηση
Λάμπης Κουρτέσης.