Παλιότερα ήταν χαλαρά....
Από τότε που άρχισα να δουλεύω... ...

Αυτός και είναι ο σημαντικότερος λόγος που φαντάζομαι άσχημα τον γάμο...μου έρχεται μια συγκεκριμένη εικόνα στον μυαλό όταν ακούω τον γάμο....
εμένα με τσεμπέρι-αναμαλλιασμένη...να βάζω πλυντήριο...εκείνη την ώρα να χτυπάει το τηλ...ταυτόχρονα το κουδούνι...ταυτόχρονα να μυρίζω το φαγητό που καίγεται...ταυτόχρονα να κλαίει το μωρό...και φρικάρω..!

Δεν μπορώ να φανταστώ οτι θα προλαβαίνω όλα μαζί:

1. τις δουλειές του σπιτιού
2. την δουλειά μου με τις σημερινές απαιτήσεις
3. την περιποίηση του εαυτού μου
4. την φροντίδα των παιδιών
5. τα συζηγικά μου καθήκοντα
6. την φροντίδα των πεθερικών - γονιών, ακόμα και αν είναι ελάχιστα αυτά που θα ζητάνε

Το χειρότερο είναι οτι δεν έχω δεί κάποια να τα προλαβαίνει όλα για να έχω ένα πρότυπο στο μυαλό μου...ή όσες τα έχουν ψιλοκαταφέρει είναι στα πρόθυρα κατάθλιψης ή να πάρουν τα βουνά....

και τον αντρα καθισμενο στον καναπε να φωναζει: 'Αντε μωρη, θα κανεις καμια δουλεια. Δεν ακους τι γινεται'

Ο χρήστης Katerina K. έγραψε:
Αυτός και είναι ο σημαντικότερος λόγος που φαντάζομαι άσχημα τον γάμο...μου έρχεται μια συγκεκριμένη εικόνα στον μυαλό όταν ακούω τον γάμο....
εμένα με τσεμπέρι-αναμαλλιασμένη...να βάζω πλυντήριο...εκείνη την ώρα να χτυπάει το τηλ...ταυτόχρονα το κουδούνι...ταυτόχρονα να μυρίζω το φαγητό που καίγεται...ταυτόχρονα να κλαίει το μωρό...και φρικάρω..!

:

Πρίν λίγες μέρες,συνάντησα μία κοπέλα (μετα απο καμιά δεκαριά χρόνια) η οποία κάποτε ήταν μία πανέμορφη σερβιτόρα,που μου έφαγε τα φράγκα καί με έκανε μπεκρή
Ενα παιδί στήν αγκαλιά καί άλλο ένα στήν κοιλιά,τα μαλλιά κοντά και άβαφα,τα ρούχα απλά και καθημερινά.
Τήν κοίταξα,μέ κοίταξε,συννενοηθήκαμε μέ ένα βλέμμα:
'Πώς έγινες έτσι;'
'είδες έ;'

Η κοπέλα τών ονείρων μου,έγινε μία απλή νοικοκυρούλα.

Ο χρήστης HUNTER έγραψε:

Πρίν λίγες μέρες,συνάντησα μία κοπέλα (μετα απο καμιά δεκαριά χρόνια) η οποία κάποτε ήταν μία πανέμορφη σερβιτόρα,που μου έφαγε τα φράγκα καί με έκανε μπεκρή
Ενα παιδί στήν αγκαλιά καί άλλο ένα στήν κοιλιά,τα μαλλιά κοντά και άβαφα,τα ρούχα απλά και καθημερινά.
Τήν κοίταξα,μέ κοίταξε,συννενοηθήκαμε μέ ένα βλέμμα:
'Πώς έγινες έτσι;'
'είδες έ;'

Η κοπέλα τών ονείρων μου,έγινε μία απλή νοικοκυρούλα.

Mαρία Παναγιωταρά .Αν την θυμαται κανενας.

Ο χρήστης PG220 έγραψε:

Έχετε κάνει ποτέ τη σκέψη, αν σας λέγανε οτι έχετε 4 μήνες ζωής πως θα τους περνάγατε;
Έτσι πρέπει να περνάμε κάθε μέρα,γιατί μπορεί να φύγουμε ξαφνικά και να μην προλάβουμε να κάνουμε τίποτα απο αυτά που θα θέλαμε!

Ζωγράφισες.....!!

Ο χρήστης pad έγραψε:

Έχετε κάνει ποτέ τη σκέψη, αν σας λέγανε οτι έχετε 4 μήνες ζωής πως θα τους περνάγατε;
Έτσι πρέπει να περνάμε κάθε μέρα,γιατί μπορεί να φύγουμε ξαφνικά και να μην προλάβουμε να κάνουμε τίποτα απο αυτά που θα θέλαμε!

Ζωγράφισες.....!!

Και συνεχίζω....τον Φεβρουάριο του 2005 είχα κανει μια επίσκεψη στον γιατρό επειδή δεν αισθανόμουν πολύ καλά.(τελικά εφταιγε το άγχος )
Το πόρισμα του γιατρού ήταν τραγικό(μια απλή εξέταση έκανε )........και εγώ έχασα το μυαλό μου......
Οι μέρες που ακολουθησαν ήταν οι χειρότερες της ζωής μου ...έκλεισα τα το τηλέφωνο και δεν μιλουσα σε κανεναν.....μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των δεκάδων εξετάσεων που έκανα ......
Τελικά δεν είχα απολύτως ΤΙΠΟΤΑ.....όσο όμως και να προσπαθούσαν να με μεταπεισουν αλλοι γιατρο που επισκέφτικα(μεχρι να βγουν τα αποτελεσματα)......εμένα το μυαλό μου ήταν κολλιμενο στο πόρισμα του πρώτου γιατρου....

Τελικά μετά απο αυτό του χουνέρι άλλαξα ριζικά σαν άνθρωπος....παράμενω χαβαλετζής όπως ήμουν πάντα.....και έχω ελατώσει στο μίνιμουμ το άγχος μου για χαζά πράγματα......δουλευω όσο δουλευα και πρίν το περιστατικο,αλλα δεν στρεσαρομαι με το παραμικρό....βγαίνω βόλτα και το μυαλό μου δεν είναι στην δουλειά.....παθαίνει κάτι το αυτοκίνητο και λέω..'στ αρχίδια μου...θα το φτιάξω'......
Γι αυτο παίδες χαλαρα και πάλι χαλαρααααααααα

Eνα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά

Ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάσταση του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του:

«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως να έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτά που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τα’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησίμευαν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθάνω.
Να λες πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ ‘έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ ‘έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου’ δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ ‘έβλεπα, θα έλεγα «σ’ αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα’ ήθελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω,
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, καν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγγνώμη», «συγχώρεσε με», «σε παρακαλώ». «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα».

Γκάμπριελ Γκαρσία Μαρκές και την αντιγραφή 'tazio'

Υ.Γ. Λέγεται ότι αυτό το κείμενο ίσως δεν είναι του Μαρκές.
Αυτό όμως δε νομίζω να αναιρεί το νόημά του.[/quote]

Ο χρήστης HUNTER έγραψε:

Αυτός και είναι ο σημαντικότερος λόγος που φαντάζομαι άσχημα τον γάμο...μου έρχεται μια συγκεκριμένη εικόνα στον μυαλό όταν ακούω τον γάμο....
εμένα με τσεμπέρι-αναμαλλιασμένη...να βάζω πλυντήριο...εκείνη την ώρα να χτυπάει το τηλ...ταυτόχρονα το κουδούνι...ταυτόχρονα να μυρίζω το φαγητό που καίγεται...ταυτόχρονα να κλαίει το μωρό...και φρικάρω..!

:

Πρίν λίγες μέρες,συνάντησα μία κοπέλα (μετα απο καμιά δεκαριά χρόνια) η οποία κάποτε ήταν μία πανέμορφη σερβιτόρα,που μου έφαγε τα φράγκα καί με έκανε μπεκρή
Ενα παιδί στήν αγκαλιά καί άλλο ένα στήν κοιλιά,τα μαλλιά κοντά και άβαφα,τα ρούχα απλά και καθημερινά.
Τήν κοίταξα,μέ κοίταξε,συννενοηθήκαμε μέ ένα βλέμμα:
'Πώς έγινες έτσι;'
'είδες έ;'

Η κοπέλα τών ονείρων μου,έγινε μία απλή νοικοκυρούλα.

Μάλλον επιλογή της ήταν!!!! Εγώ έχω το αντίθετο βίωμα. Τα χρόνια της εφηβείας μου τα πέρασα στα Χανιά και ομολογώ ότι έχω ακόμα έναν ανεκπλήρωτο έρωτα με μια κουκλάρα Χανιώτισσα!! Πριν περίπου ενάμιση χρόνο την συνάντησα κατά τη διάρκεια διήμερης υπηρεσιακής επίσκεψης στην 115ΠΜ που συνοδεύτηκε με πολλές βόλτες στην πόλη και όχι μόνο. Τυχαία στην Κήπο είδα την παλιά μου φίλη με δυο παιδάκια παρακαλώ να ταΐζουν τις πάπιες. Όχι μόνο δεν έχει χαλάσει αλλά είναι πλέον μια γυναικάρα με τα όλα της και όχι τα άγοτρο κοριτσάκι που θυμόμουν. ‘Όλα τελικά νομίζω είναι θέμα επιλογών.

Ο χρήστης pad έγραψε:
Το πόρισμα του γιατρού ήταν τραγικό(μια απλή εξέταση έκανε )........και εγώ έχασα το μυαλό μου......

(snip)

Τελικά δεν είχα απολύτως ΤΙΠΟΤΑ.....

Αργκ!!! Αυτή η άτιμη φάρα οι γιατροί!!!

Λίγο άσχετο με το θέμα, γιατί δεν επηρέασε την ψυχολογία μου ή το άγχος μου, αλλά είχα κι εγώ τρεξίματα με γιατρούς. Εψαχνα να δω αν οι πονοκέφαλοί μου οφείλονταν σε κάτι σοβαρό. Δουλεύω και όλη μέρα μπροστά σε υπολογιστές και νόμιζα ότι χάλασε το κεφάλι μου!!! Εκανα αξονική τομογραφία, που έδειξε 'κάτι μικρό', και μετά ακολούθως μαγνητική!!

Τελικά το πόρισμα είναι ότι δεν είχα τίποτα, και έφταιγε η κακή διατροφή, ο κακός ύπνος, οι σοκολάτες (!!) και, υποθέτω, λίγο το άγχος.

για το μονο που αγχωνομαι ειναι οτι καποια μερα πρεπει να αρχισω να αγχωνομαι