Eίδα τώρα το Πάσχα, το 'Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο' του Παζολίνι.
Είναι το αντίστοιχο των εξπρεσσιονιστικών έργων στη ζωγραφική, ως προς το θέμα της αυτοαναφορικότητας.
Δεν είναι μια ταινία δηλαδή, η οποία επιδιώκει τη μίμηση της πραγματικότητας, ένα κοινό στοιχείο δηλαδή με τους εξπρεσιονιστικούς πίνακες, οι οποίοι ακριβώς προσδιορίστηκαν από το γεγονός ότι ήταν τέχνη, η οποία οριζόταν ως κάτι εντελώς ανεξάρτητο από τη φυσική πραγματικότητα.
Ο Παζολίνι λοιπόν κάνει τέχνη. Χωρίς ρεαλισμό, χωρίς μίμηση, χωρίς καμία έγνοια για την πραγματικότητα.
Η ταινία ξεκινά από την αρχή της αφήγησης του ευαγγελίου.
Οι διάλογοι είναι οι διάλογοι του ευαγγελίου. Δεν έχει προστεθεί τίποτα.
Οι ηθοποιοί είναι όλοι ερασιτέχνες (Παναγία η μάνα του Παζολίνι), αμακιγιάριστοι.
Εκ πρώτης όψεως φαίνονται σαν να απαγγέλουν. Αλλά αυτή είναι μια επιφανειακή προσέγγιση.
Μ'άρεσε η ταινία για αυτό που είναι.