Ο χρήστης SPITFIRE έγραψε:
Θυμάμαι τον εαυτό μου... μόλις 3 χρόνων ήμουν το '77
Ο μπαμπάς με τη μαμά περάσαν έξω από το σπίτι μόλις είχαν παραλάβει την ολοκαίνουρια γαλάζια Ascona
Εγώ έκανα ποδήλατο (πάντα με βοηθητικές ) στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι μας στη Καλλιθέα (άλλες εποχές τότε... )
Με φώναξαν να μπω στο αυτοκίνητο για να με πάνε βόλτα... και το θυμάμαι σαν χθες

Θυμάμαι τις βόλτες με τη Granada 2.8 Ghia του νονού...

Θυμάμαι τόσα πολλά και είμαι σίγουρος πως κι εσείς θυμάστε αρκετά... ίσως και περισσότερα.

Μερικές απο αυτές τις εικόνες υπάρχουν αποτυπωμένες σε φωτογραφίες που βρίσκονται στα οικογενειακά σας άλμπουμ ή σε κουτιά που οι γονείς σας έχουν αποθηκεύσει μικροαντικείμενα από το παρελθόν...

Μπορείτε να τις βρείτε, να τις σκανάρετε και να τις κανετε upload στο forum

Αρνούμαι να ανεβάσω την αφεντομουτσουνάρα μου με καστανές μπούκλες σε ηλικία 4 ετών, πάνω στο καπώ ενός μπλε Fiat 1300 του 1965.
Ωστόσο, θυμάμαι σαν σήμερα όταν πριν από 27 χρόνια σε ένα χωματόδρομο στο Πόρτο Ράφτη πρωτοέπιασα το τιμόνι του Fiat, όντας στα πόδια του πατέρα μου. Α, να χαθείς, με έκανες και δάκρυσα...

Σκαθαρο-ιστορίες έχω εγώ... μια φορά πιάσαμε 100 (το θυμάμαι ακόμα) πηγαίνοντας για τις Ροβιές κοντά στην Αιδηψό... πωωωωωωω ρε παιδί μου ταχύτητα!!!!
Ο μπάρμπας είχε πάντα βέσπες και μετά μια citroen GS... λίμιουζιν!
Θα βρώ φωτό να σκαννάρω!

*πως μπορείς να συγκινηθείς με τα παλιοσίδερα, ε: το σκαθάρι του πατέρα μου εκτελωνίστηκε 4 μέρες μετά από το δικό μου...το έχω ξαναπεί κάπου, οι άνθρωποι πίσω από τα αυτοκίνητα μετρούν, παίδες!

Ο δρόμος Ροβιές - Αιδηψός Γ@ΜΕΙ!!!

Ο χρήστης opterios έγραψε:
Ο δρόμος Ροβιές - Αιδηψός Γ@ΜΕΙ!!!

+1

Ωραίο θέμα!!!
Θα επανέλθω με Fiat + baby-Krus φωτογραφίες!

D-JET και ο δικος μου μπαμπας ξεκινησε με vespa 125 με το φαναρι επανω στο εμπρος φτερο μετα με μια μεγαλυτερη γερμανικη για πολυ λιγο καιρο και μετα επισης με ολοκαινουριο σκαθαρι λευκο 1200 το 1966,μεγαλωσα μεσα στο(κουτι) πισω απο το πισω καθισμα βλεποντας εξω απο το πισω τζαμι το vw αυτο ειχε το παρατσουκλι σκυλος, θυμαμαι οταν ειδα στο σινεμα το HERBIE του ειπα να μην το πουλησει.Μετα ηρθε η κιτρινη cortina XL 1600 mk 3 to 1973 που υπαρχει ακομα κοκκινη με 2000 μοτερ.Το 1978 αγοραστηκε σαν δευτερο ενα αουτομπιανκι Α112 ΑΒΑRTH Κοκκινο με το οποιο αφου περασε στα χερια μου μετα την αδελφη μου,εγραψε ιστορια αφου δουλευε παντα κοκκινα και στις στροφες στους τρεις τροχους και μερικες φορες ακομα και στους δυο. ΩΡΑΙΕΣ ΕΠΟΧΕΣ Το 1982 ο μπαμπας εκανε πραγματικοτητα το ονειρο του αγοραζοντας ενα χρυσαφι rx-7 uπεροχο αυτ-το που φυσικα υπαρχει ακομα αψογο και εντελως οριτζιναλ με 126000 χλμ.

θέλετε να σας πω την έκπληξη μμου όταν πρωτοείδα έξω απο το σπίτι το απαστράπτον renault fuego;;;;;;;;;;;;;;, Αυτός ο χρωματικός συνδυασμός του μπλε ταμπλώ με τα καφέ καθίσματα ήταν σαν κοστούμι για την Ζήνα...Εντυπωσιακό αλλά χωρίς λόγο ύπαρξης coupé

Συμφωνώ!!!

Τι περιορισμοί υπάρχουν?
-μέγεθος φωτογραφιών
-πρέπει να είναι αυτοκίνητο της οικογένειας ή φίλου ή μπορεί να είναι και άλλο στο δρόμο (αντίστοιχο άλλου που κάποτε είχαμε ή με το οποίο έχουμε κάποια σύνδεση)
-πόσο παλιά πρέπει να είναι η φωτό ή πόσο παλιό το αυτοκίνητο αλλά με όχι τόσο παλιά φωτό
-πρέπει να φαίνεται και μέλος της οικογένειας και ειδικά η αφεντομουτσουνάρα μας?
-απλή φωτό ή και κάποια σχόλια
-μία φωτό ανά αυτοκίνητο?
και τέτοια πράματα.
Παράδειγμα σκαθάρι του 1973 με φωτό του 1993 χωρίς ανθρώπους μετράει? Spider του 1990 που στηρίζεται σε μοντέλο του 1966 παίζει? Παλιά Μercedes με σύγχρονη φωτό? Κλπ...

Eμενα η εμπειρια μου δεν ειναι απο αυτοκινητο αλλα απο τρακτερ.

Δεν θα ξεχασω το Belarus μοντ.1973 με 25 ατιθασα ατια και βαρος 2,5 τονων τις παντες που εκανε ........

Λογο οτι ηταν μπροστοβαρο ο κολος εφευγε πανευκολα, και με την πρωτη ευκαιρια τα αναποδα τιμονια πηγαιναν συνεφο.

Ακομη και σημερα, που πλεον το εχει ο αδεφος μου παροπλησμενο στην αποθηκη, οταν το βλεπω χαμογελώ πονηρά.

1964. Απρίλιος. Κοντά στο Πάσχα. Δραπετσώνα. Opel Kadett μοντέλο 1962.
      Πηγαίναμε να παραλάβουμε τον πατέρα μου από το λιμάνι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις μυρωδιές του Απρίλη εκείνης της μέρας.
Ηταν η πρώτη φορά που με παίρνανε μαζί τους για να πάρουμε τον πατέρα μου.
Η προσμονή να τον δώ?...Μάλλον.

Γιατι η ανησυχία των υπόλοιπων επειδή οδηγούσε ο παππούς μου που δεν είχε και μεγάλη σχέση με το τιμόνι δεν με επηρεάζε.

Ηρθε. Τον παραλάβαμε. Αλλά φύγαμε με ταξί. Επεσε ο 'σταυρός' (το πίσω διαφορικό όπως το έλεγαν τότε και μου εντυπώθηκε) και το αμάξι έμεινε εκει.

...πάντα συγκινούμαι όταν το μυαλό μου πάει πίσω. Κυρίως σε αυτούς που δεν θα ξαναδώ ζωντανούς.

Φωτό δεν μπορώ να βάλω. Δεν έχω scanner. Θα προσπαθήσω όμως.

Λιγο υπομονη και θα μπουνε ολα απλως να βρεις τις φωτογραφιες, scan κτλ παιρνει λιγο περισοτερο χρονο,