Επεισόδιο 2. (συνέχεια από τη σελ. 2 )

5. Fiat Uno Turbo, 2 χρόνια και 63.000 χλμ χωρίς γρατσουνιά, αν εξαιρέσουμε το κάγκελο που έπεσε ένα βράδυ με πολύ αέρα από ένα μπαλκόνι και μου έσκισε (μόνο!!!!!!!) το φτερό, με συνολικό κόστος επισκευής κάτω από 20.000 δρχ!!!!!!!!!!!!!!
6. Με το Mondeo 1 μηνός, βολτίτσα για μπάνιο, βγαίνει μηχανάκι από χωματόδρομο δεξιά μου στα 10 μέτρα μπροστά, κοιτώντας δεξιά του και κατεύθυνση κατά πάνω μου.. Φρένα, κόρνα, τιμόνι, το Mondeo σταματάει (η ταχύτητά μου ήταν … χελώνας) αυτός συνεχίζει να κοιτάζει δεξιά (του) με αποτέλεσμα να καρφωθεί στα δεξιά μου. 83 χρόνων, δίπλωμα ληγμένο από … κάποτε, ασφάλεια … τι είναι αυτό, έσπασε ένα από τα κοκαλάκια του μεταταρσίου και, ενώ ήταν στο νοσοκομείο, ανανέωσε το δίπλωμά του. (Ο γαμπρός του ήταν δκτής Τροχαίας κάπου στην Ελλάδα, αλλά αυτό είναι άσχετο, δεν είναι; ) Στο Δικαστήριο ήλθε με άγριες διαθέσεις, (πήγαινε, λέει, κι εγώ έπεσα πάνω του) αλλά μετά από συζήτηση που είχε με το δικηγόρο του απεσύρθη. Τη ζημιά μου, πάντως, την πλήρωσα σαν … μην πω.
7. Νύχτα, δρόμος σχετικά γνωστός. Μετά από μακριά ευθεία ακολουθεί αριστερή στροφή και νέα μακριά ευθεία, όπου και σταματάνε τρακτέρ με τομάτα με προορισμό παρακείμενη βιομηχανία («Αστερίς», για τους γνώστες). Ταχύτητα σχετικά μικρή, 80 – 90 χαω. Από απέναντι έρχεται κάφρος με τα μεγάλα αναμμένα. Παίζω τα φώτα, τίποτα. Κάτσε, ρε πο@£$η, λέω, θα σου δείξω εγώ όταν φτάσουμε κοντά. Φτάνουμε κοντά και συνειδητοποιώ ότι ο δρόμος μου έχει τελειώσει, έχω φτάσει στη στροφή που περιέγραψα πριν, ο τύπος κινείται σε άλλο δρόμο, κάτω από τον, ας πούμε, κύριο που ήμουν εγώ και όπου δεν με χωράει να μπω, αφού υπάρχει γεφυράκι πάνω από κανάλι που χωράει μόνο ένα αυτοκίνητο και εκεί κινείται, πλέον, ο άλλος. Μόνη λύση, στρίψιμο πανικού. Όλο αριστερά, μετά ανάποδο, το mondeo παίρνει τη στροφή με τις πόρτες και εκεί που πάει να ισιώσει, πέφτουν οι εμπρός τροχοί στη γλίτσα της τομάτας από τα τρακτέρ (που, για καλή μας τύχη, δεν ήσαν εκεί) και, ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά, σταματάει εκτός δρόμου, με τα «μούτρα» προς το δρόμο. Αλλά το πίσω μέρος είναι στην όχθη του αποστραγγιστικού και μας παίρνει η κατηφόρα. Και σταματάμε 3 μέτρα πιο κάτω, με το πίσω μέρος του αυτοκινήτου μέσα σε νερό. Είκοσι λεπτά μετά, ενώ βγάζαμε το αυτοκίνητο με γερανό, οι αστυνόμοι μας έλεγαν πόσο τυχεροί είμαστε, αφού από εκεί μέσα βγάζουν ένα – δυο νεκρούς κάθε χρόνο, που τους βρίσκουν μάλιστα μετά από ώρες, αφού όταν πέσεις μέσα δεν φαίνεσαι από πουθενά! Στην ερώτησή μου γιατί δεν βάζουν τα σήματα που δείχνουν ότι ακολουθεί στροφή, απάντησε ότι είχαν βάλει, αλλά έπεσε κάποιος πάνω και τα ξήλωσε και δεν τα ξανάβαλαν! Πέντε μέρες μετά στο σημείο εκείνο σκοτώθηκαν 4 άνθρωποι, σε διπλό τροχαίο. Σήματα έβαλαν τον επόμενο χρόνο, αφού είχαν προηγηθεί 3 δικές μου αναφορές (όχι ότι πιστεύω ότι έπαιξαν ρόλο). Μιλάμε για το δρόμο που συνδέει το λιμάνι της Κυλλήνης με την «ΕΟ» Πατρών – Πύργου.

Συνεχίζεται (έμειναν δύο πολύ καλά)

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Επεισόδιο 2. (συνέχεια από τη σελ. 2 )

..........

Συνεχίζεται (έμειναν δύο πολύ καλά)

Tέλειωσε η 'ΛΑΜΨΗ' και άρχισε καινούριο σήριαλ, 'ΤΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑ'

Χωρίς παρεξήγηση, έτσι?

Τελείωσε η Λάμψη και αρχίζει η «Στουκα στο Δεξί» (φτερό). Τρέμε Ililias!

1. Nissan 120Y του μπαμπά. Υπόδειγμα ενεργητικής ασφάλειας! (αγορασμένο από τον πατέρα μου με βάση το ακλόνητο επιχείρημα του «μάστορα»: «Πάρε το πισωκίνητο. Αυτά τα προσθιοκίνητα, αν χρειαστεί να κατέβει ο κινητήρας, είναι μαρτύριο!!!»). Εγώ 19 χρονών και άλλοι 4 επιβάτες. Μποτιλιάρισμα μπροστά, τσαρουχώνω το φρένο (αν και είχα αρκετή απόσταση), μπλοκάρισμα και τετ α κε. Από καθαρή τύχη, μείναμε πάνω στο δρόμο, γυρισμένοι προς τα πίσω. Απώλειες: Μόνο στο ηθικό μου ως νέου οδηγού.
2. Ο πατέρας μου αναβαθμίζεται με Huyndai Accent… (κάτι σε Κανκουνεν ο πατέρας!) Εγώ φαντάρος. Έρχομαι τρελαμένος από Ορεστιάδα με 48ωρη (!) για Χαλκιδική. Στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης, φανάρι αριστερά για Ασβεστοχώρι, τύπος με 106 στρίβει από τη μεσαία λωρίδα ξαφνικά αριστερά. Οι μπροστινοί τον βλέπουν, εγώ έχω μπροστά μου ένα Transporter [έχετε δει το «Ορατότης Μηδέν»;] και πέφτω πάνω του. Απώλειες: Υλικές ζημίες (κυρίως στο Χιουνται).
3. Την ίδια περίοδο του στρατού (μετά από ένα δίμηνο), κόλλησα από πίσω μέσα στην πόλη σε κάποιον (έφταιγα 100%). Το παλικάρι, αν και παντρευόταν σε μια εβδομάδα, ήταν ψύχραιμος μέχρι απάθειας (δεν συγχύστηκε, δεν φώναξε καθόλου). Ίσως πάλι, επειδή ακριβώς παντρευόταν, όλα τα άλλα να του φαινόντουσαν ασήμαντα προβλήματα. Ή μπορεί να έκανε ασκήσεις στωικότητας για τον έγγαμο βίο. Απώλειες: Μόνο υλικές ζημίες σε αμφότερους και τους δύο (η ασφαλιστική έχει αρχίσει να φρικάρει).
4. Με το Cherry 1.0 (2ο αυτοκίνητο της οικογένειας). Βγαίνω από βενζινάδικο με μηδέν ορατότητα και μηδέν ταχύτητα [άλλο Transporter, παρκαρισμένο παράνομα κλείνει το οπτικό πεδίο. Γιατί με κυνηγάει αυτό το αυτοκίνητο;]. Ψιχαλίζει κι ένας τύπος με άλλο επαγγελματικό έρχεται ψιλο-πατημένος, κάνει πατινάζ στη γλίτσα καλύτερα και από την Katarina Witt, και καρφώνεται πάνω μου. Αν και φταίω μάλλον περισσότερο, εξαφανίζεται μυστηριωδώς και δεν αποζημιώνεται. Απώλειες: Ελαφρές υλικές ζημίες (φανάρι, φτερό).
5. Το ατύχημα για το οποίο ντρέπομαι περισσότερο απ’ όλα : Πάλι με την «Κερασούλα» (Cherry), στρίβω δεξιά, δεν έχω δεξί καθρέφτη, και γκρεμίζω δυο κοπελίτσες από ένα μικρό βεσποειδές. Ευτυχώς δεν έπαθαν ΤΙΠΟΤΑ, σοκαρίστηκαν όμως πολύ. Το ίδιο κι εγώ, όταν κατάλαβα ότι μπορούσα άνετα να τις σκοτώσω (δεν φορούσαν και κράνος, ήταν Σαββατόβραδο και έβγαιναν έξω με τα «καλά» τους). Πλήρωσα μόνος μου τον καθρέφτη της μηχανής και το φόρεμα και παπούτσια της οδηγού (η συνοδηγός δεν είχε απώλειες, φορούσε βέβαια και ελάχιστα ρούχα ). Από τότε άλλαξα αρκετά, αυξάνοντας την προσοχή μου, αποφασισμένος να μην εμπλακώ ξανά σε ατύχημα με δική μου υπαιτιότητα.
6. Με την Αlfa 33 (το πρώτο μου αυτοκίνητο, αγορασμένο 2ο χέρι από γνωστό) και τη νεογέννητη κόρη μου μέσα, τύπος (celebrity και καλά των «κοινών» της Θεσσαλονίκης), πέφτει πάνω μου με 500 cabrio Merc, εταιρική φυσικά… Έχω μικρό ποσοστό ευθύνης, γιατί κινούμασταν παράλληλα (είναι κάπως μπερδεμένο για να το εξηγήσω λεπτομερειακά). Δεν αποδέχεται το ποσοστό ευθύνης του, κάνει μάλιστα τσαμπουκά και έρχεται να με απειλήσει στην εταιρία που εργάζομαι, από όπου τον διώχνω φυσικά κακήν-κακώς (Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ κτλ). Τελικά αποσύρονται οι δηλώσεις και ο καθένας πληρώνει τις ζημιές του (οι δικές μου μηδαμινές, ένα μικρό βούλιαγμα που δεν το έφτιαξα καν).

Το 2003 αγοράζω το 307 SW. Μέχρι τώρα, 2,5 χρόνια (και ένα ακόμα μωρό) μετά, κανένα ατύχημα (μικροχτυπήματα στην πόλη από παρκαρίσματα κτλ πολλά). Ηρέμησα λόγω παιδιών; Έστρωσα σαν οδηγός; Βοηθάνε τιμόνια, φρένα, ABS, τα άστρα, ο καιρός; Δεν ξέρω (μάλλον όλα από λίγο). Απλά ελπίζω να συνεχίσω έτσι.

Το χειρότερο ωστόσο ατύχημα που έζησα δεν ήταν σαν οδηγός: Συναντιέμαι για Σαββατοκύριακο στην Αλεξανδρούπολη με την τότε κοπέλα (και νυν σύζυγο). Εγώ έχω κατέβει από το στρατόπεδο (είπαμε, Ορεστιάδα). Αμάξι δεν έχω μαζί μου. Πιάνει μια χιονοθύελλα φοβερή και αποκλειόμαστε. Δεν πάει τίποτα προς τα πάνω. Τελικά δέχεται να μας πάει ταξιτζής με Passat. Επιχειρεί προσπέρασμα σε νταλίκα (του ζήτησε να κάνει στην άκρη με το CB, γιατί δεν έβλεπε τίποτα!), χάνει τον έλεγχο, το αυτοκίνητο κάνει 1,5 στροφή και καταλήγει στου χαντάκ, αφού έχει χτυπήσει πρώτα σε τσιμεντένιο κολωνάκι (αυτά με τα ανακλαστικά). Κατά τη διάρκεια του τετ α κε τα είδα όλα! Βγαίνουμε και οι τρεις άθικτοι. Η νταλίκα και ένα αγροτικό 4Χ4 δεν μπορούν να μας τραβήξουν. Τελικά μας έβγαλε ένα δεξιοτίμονο Discovery με αγγλικές πινακίδες. Τράβηξε το Passat από το πρανές (περίπου 3 μ. με κλίση 40ο+) σαν να ήταν χάρτινο. Ο ταξιτζής πωρώθηκε και συνέχισε προς Ορεστιάδα, αν και του προτείναμε να γυρίσουμε πίσω.

Με την ατζαμοσύνη και επιπολαιότητα που είχα σαν νέος, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ποτέ δεν τραυματίστηκα, ούτε και κανείς άλλος από τους δεκάδες που είχαν την τύχη (και την τιμή μπορώ να πω ) να συγκρουστούν μαζί μου!
Αυτά και καλά μυαλά.

Ρε, δεν εγραψα το καλύτερο. Πάλι με το Cherry, ενας τύπος βγαίνει από δεξιά (ήταν μονόδρομος) με την όπισθεν και με τρακάρει. Η ασφαλιστική του αρνείται να πληρώσει, με το επιχείρημα ότι ερχόταν από δεξιά (η όπισθεν ασήμαντη λεπτομέρεια) και δεν είχε στοπ (ε, φυσικά, αφού ήταν μονόδρομος, τι στοπ να έχει). Οταν τους είπα θα σας τηλεφωνήσει ο δικηγόρος μου και τους το έκλεισα στα μούτρα, πήραν αμέσως και αποζημιώθηκα στο ακέραιο (αν και άργησαν). Μάλλον μπλοφάρανε, μήπως και πέσουν σε grand θύμα και γλιτώσουν κανα φράγκο. Επαγγελματίες, ε;;;
Το μόνο από τα 'Απαντα' μου για το οποίο δεν φταίω καθόλου!

Σειρά μου τώρα.

Αν βγάλουμε στην άκρη τα ηλίθια μικροχτυπήματα σε ή από παρκάρισμα-ξεπαρκάρισμα, ένας που με χτύπησε έλαφρά στην παραλιακή από πίσω με μηδαμινές ζημιές, χαζοακουμπήματα αναπόφευκτα στην Αθήνα (στη συντριπτική πλειοψηφία παθών) και άλλα τέτοια που κοντεύουν να με κάνουν να μην πολυασχολούμαι μαζί τους πια, τρία έιναι τα σοβαρά συμβάντα που είχα ως τώρα (και στα τρια δυστυχώς έφταιγα εγώ... )

Πρώτο σκηνικό με το mirafiori, όπου εγώ είμαι με άδεια ορκομωσίας (παιδιά προσοχή οι φαντάροι, είναι μεγάλο συνήθως το διάστημα χωρίς τιμόνι και συμβαίνουν δάφορα), είναι βράδυ αργά, ψιλονυσταγμένος, κουρασμένος από παρελάσεις, ορκομωσία και άλλες τέτοιες βλακείες και το κυριότερο με ψιλόβροχο φθινοπωρινό που κατέβασε την περισσότερη γλίτσα που έχω δει στη ζωή μου. Είμαι στη γέφυρα του Κουκακίου προς Καλλιθέα, στην δεξιά λωρίδα και έχω μπροστά αριστερά έναν που πήγαινε αρκετά αργά. Ήθελα να στρίψω αριστερά Δημοσθένους, οπότε είχα δυο επιλογές, ή να επιταχύνω, να μπω μπροστά του και να φρενάρω για να στρίψω, ή να κόψω και να μπω πίσω του. Επειδή ψιλοβαριόμουνα, προτιμώ το δεύτερο και την ώρα που μπαίνω πίσω του, χωρίς λόγο και ενώ είχε τελείως άδειο δρόμο μπροστά του, χωρίς φανάρια κτλ, φρενάρει... Φρενάρω και εγώ, με προδίδουν τα λάστιχα που είχα φροντίσει να φάω σε παντηλίκια τους προηγούμενους μήνες , γυρνάει, ανάποδο, υπερδιόρθωση και σκαω με τα μούτρα δεξιά στο τοιχίο της γέφυρας. Αποτέλεσμα αρκετές ζημιές (φτερό, καπώ, μάσκα, προφυλακτήρας, ψαλίδια, τροχός και λίγο το ράμφος), αρκετά πεσμένο ηθικό και ένα σημάδι στον τοίχο δεξιά, καθώς και πεσμένο ένα καγκελάκι της γέφυρας, τα οποία ακόμα υπάρχουν (μετά από 6 χρόνια ) να μου το θυμίζουν... Σημειωτέον, ήμουν σκάρτα 500 μέτρα από το σπίτι μου...

Δεύτερη φορά, πάλι με το μιραφιόρι, πάλι σε γέφυρα (Καβάλας πάνω από τον Κηφισό-με αγαπάνε οι γέφυρες μου φαινεται και με τραβάνε πάνω τους... ). Ήταν πριν κανα τεσσάρι χρόνια, όταν είχε ρίξει μπόλικο χιόνι στην Αττική. Όλες αυτες τις μέρες κυκλοφορούσα κύριος με το μιραφιόρι, καθώς, κάτι τα στενά λάστιχα (175), κατι η μεγάλη του απόσταση από το έδαφος, κατι ότι για καλύτερα ξεκινήματα τραβούσα ένα κλικ το χειρόφρενο (μηχανικό αντισπιν ), δεν καταλάβαινα τίποτα... Εκείνη τη μέρα όμως είχε πιάσει πάγο και σε αυτόν δεν κάνεις τίποτα. Πάνω στη γέφυρα λοιπόν με καμιά 60ριά ΧΑΩ και τετάρτη, πατάω ελαφρά το γκάζι και κάνω μια μεγαλοπρεπή πλαγιολίσθηση διαρκείας (ενδεχομένως να έπιασε παγο μόνο ο ένας τροχός) σε μια κατάσταση οριακή ακουμπάω-δεν ακουμπάω την μπαριέρα. Τελικά την ακούμπησα, με τη μούρη αρχικά και μετά με τον κώλο, αλλά ήταν τόσο χαζές οι ζημιές σε μπρος πίσω φτερό που έβαλα πρώτη, έφυγα και μετά από μια βδομάδα το αμάξι ήταν έτοιμο με καμιά 80αριά χιλιάδες δραχμές.

H τρίτη ήταν η μοναδική στη ζωή μου που χτύπησα άλλο αυτοκίνητο, καθώς πήγα με το Σιβίκ να αλλάξω λωρίδα στην Καβάλας (όχι σφήνα), ενώ ήμουν πίσω από ένα φορτηγό. Λίγα δευερόλεπτα πριν αλλάξω λωρίδα, είχα τσεκάρει ότι αυτή ήταν άδεια, όταν πήγα να αλλάξω, τους βρήκα όλους σταματημένους μπροστά μου... ΟΥΠΣ!!! Φρένα, μπλοκάρισμα και πέφτω σε ένα Σμαρτ δυστυχώς. Το δυστυχώς πάει στο οτι το Σμαρτ, πισωμήχανο οντας, έχει ενισχύσεις στο πίσω μέρος, οπότε ήταν και ο νικητής της... αναμέτρησης... Απότέλεσμα, μασκα-καπώ-ψυγείο, ευτυχώς καθόλου σασί...

Αυτά ήταν, ας είναι και τα μόνα...

διβάζοντας για τον πάγο κ την γλίτσα σκέπτομε τα δικά μου (τα έχω γράψει παραπάνω) με τα λάδια τα οποία δε φαίνονταν λόγο βροχής!

Όταν γλυστράς κ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα είναι ότι χειρότερο νιώθεις και φυσικά δεν έχεις κανέναν έλεγχο κ καμία δυνατότητα να αντιδράσεις, απλά περιμένεις!
Ελπίζω να μην το ζήσει άλλος!
Πάντως το ένα ατύχημα με τα λάδια που είχα έγινε με μηδενική ταχυτήτα, οπότε απλά έναν προφυλακτήρα έγδαρα! το θέμα είναι όμως ότι στο αυτοκίνητο που βρήκα η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη, αφού με 80-90 χλμ που πήγαινε (σύμφωνα με τον οδηγό) μέσα σε πόλη με βροχή κ λάδια, έγραψε τετακέ κ μπήκε σε σουβλατζίδικο, όπου ΔΕΝ παρήγγειλε μία διπλή (ζ)υρόπιτα με απ'όλα, αλλά 2 εμπρός φτερά, προφυλακτήρα, φώτα, καπώ, ψαλίδια, γέφυρα, 2 πόρτες κ κάτι ψιλά!
Φυσικά κ δεν του τα τήλιξαν, αντίθετα τύλιξαν το ολοκαίνουργιο τότε αυτοκίνητο κ πήγε κατευθείαν συνεργείο!

ΤΟ σοκ του οδηγού ήταν τεράστιο (εγώ τον έβγαλα από το κατεσραμμένο αυτοκίνητο αφού δεν μπορούσε να αντιδράσει) όπως κ η λύπη μου που 'κατάφερα' κάτι τέτοιο (ακόμα στεναχωριέμε όταν το σκέφτομε!)

Πάντως δυο πράγματα πρέπει να προσέξουμε εδώ:
Α) το ατύχημα έγινε μπροστά σε αστυνομικό, ο οποίος είχε πάει για άλλο ατύχημα (από εκεί τα λάδια) κ στην ερώτηση μου γιατί δεν μας ενημερώνετε ότι έχει λάδια, μου απάτησε το μυθικό 'αφού βρέχει αν ρίξουμε πριονίδι θα γίνει χειρότερη λάσπη' ....... λες κ αυτό τον ρώτησα...

Β) το σουβλατζίδικο δεν πήγαινε καλά, μετά την στούκα ο ιδιοκτήτης το άλλαξε σε μαγαζί τηλεφωνικών συσκευών κ fax. (αργότερα έβαλε κ κινητά, αφού τα σταθερά από τις στούκες μετατράπηκαν κ αυτά σε κινητά ..... )

Νικόλας

Ο χρήστης taurus έγραψε:
Tέλειωσε η 'ΛΑΜΨΗ' και άρχισε καινούριο σήριαλ, 'ΤΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑ'

Έτσι, έτσι.    

Τρέμε Ililias!

Κόντρες θέτε; Γιά κοπιάστε.
Επεισόδιο 2,5 (δεν τράκαρα, γι' αυτό ).

διβάζοντας για τον πάγο κ την γλίτσα σκέπτομε τα δικά μου (τα έχω γράψει παραπάνω) με τα λάδια τα οποία δε φαίνονταν λόγο βροχής!...

Πρωί και είχε ψιλοβρέξει, πηγαίνω προς Κατάκολο μέσω Λασταιΐκων - Αγ. Ιωάννη, για τους γνώστες. Μόλις ξεκινά η κατηφόρα προς Άγ. Ιωάννη, στ' αριστερά υπάρχει ξυλουργείο. Περνώντας από μπροστά κατεβάζω τρίτη για να κατέβω δίχως φρένα και ο πίσω άξονας, κινητήριος, αυτονομείται. Ταυτόχρονα με 'χτυπάει' μυρωδιά πετρελαίου. Ακουμπάω τα φρένα, χειρότερα. Πατάω συμπλέκτη, ανεξέλεγκτη κάθοδος. Ξαναβάζω τρίτη και αρχίζω να παλεύω με το τιμόνι, προσπαθώντας να κρατήσω το αυτοκίνητο στο δρόμο, ν' αποφύγω το τετ α κε ή, τουλάχιστον, να πέσω κάπου μαλακά. Μετά από λίγα αλλά μακριά δευτερόλεπτα το αυτοκίνητο ισιώνει οριστικά, μετά από άλλα 20 μέτρα βρίσκει και πρόσφυση. Ενημερώνω στα καφενεία του χωριού, τηλεφωνώ και στο 199 και προχωρώ προς Κατάκολο. Επιστρέφοντας, περίπου 20 λεπτά αργότερα, βρίσκω την Πυροσβεστική να ρίχνει νερό στο δρόμο, 5 αυτοκίνητα (ευτυχώς με μικροζημιές) πάνω σε μάντρες και περιφράξεις δεξιά - αριστερά του δρόμου και το ξυλουργείο (και καλά) κλειστό. Δε μάθαμε πως, αλλά υπήρχε ποσότητα πετρελαίου χυμένη στο δρόμο, που μαζί με το ψιλόβροχο..... Την ίδια μέρα έβαλα να πουλήσω το αυτοκίνητο, το οποίο αντικατέστησα με άλλο, που έχει ABS.
Η τύχη βοήθησε κι εκείνη την ώρα δεν περνούσε ούτε ένα από τα δεκάδες φορτηγά ή τουριστικά λεωφορεία που περνούν καθημερινά από και προς Κατάκολο.......

Εν κινήσει 1, πέρασε μία στοπ στο 323 του dad το 92. Έκανε δήλωση όλα οκ

Σταματημένος έχουν πέσει 2 φορές πάνω μου, μία το 040 στο Δημοτικό Θέατρο κι άλλη μία στο ποτάμι με γρατζούνισμα.

270 αυτοκίνητα και 300Κ+ χλμ, καλά είναι για την ώρα (και να συνεχιστεί! )

Ο χρήστης lkar έγραψε:
270 αυτοκίνητα και 300Κ+ χλμ, καλά είναι για την ώρα (και να συνεχιστεί! )

στους 4Τ δουλευεις???

Ο χρήστης spiros έγραψε:

270 αυτοκίνητα και 300Κ+ χλμ, καλά είναι για την ώρα (και να συνεχιστεί! )

στους 4Τ δουλευεις???

όχι!

Ο χρήστης lkar έγραψε:

270 αυτοκίνητα και 300Κ+ χλμ, καλά είναι για την ώρα (και να συνεχιστεί! )

στους 4Τ δουλευεις???

όχι!

τοτε θελω και εγω απο αυτη τη δουλεια!!

Ο χρήστης lkar έγραψε:

270 αυτοκίνητα και 300Κ+ χλμ, καλά είναι για την ώρα (και να συνεχιστεί! )

στους 4Τ δουλευεις???

όχι!

Στο Drive ίσως?

OFF TOPIC!

Επεισόδιο 3ο (προτελευταίο, μη φωνάζετε ) (συνέχεια από τη σελ. 3)

8. Πηγαίνω λοιπόν κι εγώ σ’ ένα γάμο σε χωριό. Φτάνοντας, ο δρόμος είναι στενός και κατηφορικός. Δεξιά μου (αλλά 15 μέτρα χαμηλότερα) είναι η αυλή του σχολείου. Βλέπω από απέναντι να ξεπροβάλλει από δεξιά στροφή, Κορόλλα με σκασμένη δευτέρα. Κινείται στη μέση του δρόμου και είναι φανερό ότι έτσι δεν χωράμε και οι δυό και πρέπει να κάνει στην άκρη. Αμ’ δε!!! Πιάνω τέρμα δεξιά (δεν γινόταν πιο τέρμα) και σταματάω. Προλαβαίνω να ανάψω τα φώτα και τον παρακολουθώ, τα τελευταία 5-10 μέτρα, να έρχεται σχεδόν κατά πάνω μου. Δεν με κοιτάζει καθόλου, σαν να μη με βλέπει! Η αλήθεια είναι ότι το «μπαμ» που ακούστηκε μέσα ήταν μικρό, το Mondeo μόλις που κουνήθηκε. Μας πέτυχε, βλέπετε, ξώφαλτσα. Τον βλέπω από τον καθρέπτη να σταματάει 10 – 15 μέτρα πιο πάνω και κατεβαίνω. Δεν πιστεύω τη ζημιά που βλέπω, αντιστρόφως ανάλογη με το τράνταγμα που νοιώσαμε αλλά μάλλον ανάλογη με το θόρυβο που ακούστηκε απ’ έξω, αφού άνθρωποι φαίνονται να έρχονται από το χωριό, τρέχοντας. Προχωρώ προς το μέρος του, βλέπω ότι και η δική του ζημιά είναι μεγάλη, (διαλυμένο μπροστινό σύστημα και διαφορικό - τσαλακώθηκαν τα φτερά και βρήκαν οι τροχοί μεταξύ τους ) αλλά η μηχανή του λειτουργεί και αυτός συνεχίζει να βάζει μια πρώτη – μια όπισθεν (βλέπω τα φώτα) και να γκαζώνει. Έχω φτάσει δίπλα στο (ανοικτό) του παράθυρο και τον παρακολουθώ να προσπαθεί. «Τι κάνεις;» τον ρωτάω. «Δεν πάει», μου απαντάει. «Κατάλαβες τι έγινε;» τον ξαναρωτάω. «Γιατί, έγινε τίποτα;» η απάντησή του. Αν δεν καταλάβατε, βγαίνοντας από το αυτοκίνητο όταν, τελικά, απελπίστηκε, έπεσε παραπατώντας μέσα σε χαντάκι με αγκάθια. Ο τύπος ήταν θείος της νύφης και, τύφλα από το κρασί, πήρε το αυτοκίνητο του αδελφού του και πήγαινε στον Πύργο, να ζητήσει παρεξήγηση από κάποιον με τον οποίο ο αδελφός του είχε τρακάρει ελαφρά, μισή ώρα πριν!!! Καλά που βρέθηκα εγώ στο δρόμο του κι όχι κάποιο μηχανάκι… Ξεφορτώνω το αυτοκίνητο, λαμπάδες, στέφανα, την κόρη μου ντυμένη παράνυφο (ΝΑΙ, ήμουν ο κουμπάρος ), πηγαίνουμε στην εκκλησία, γίνεται το μυστήριο, τρώμε, χορεύουμε και πίνουμε ελεύθερα και, ξημερώματα, γυρίζουμε πίσω με ταξί. Τουλάχιστον είχε καλή ασφάλεια. Η ζημιά πληρώθηκε μέχρι δεκάρας και έγινε καινούριο όλο το μπροστινό σύστημα («χώσαμε μέσα» και το δεξί αμορτισέρ). Το ταξί, όμως, το πλήρωσα από τσέπη μου.

Συνεχίζεται

ΥΓ Δε σταματάω με τπτ. Απ' ότι βλέπω, πάω για το ρεκόρ κι όλο και κάνα βραβείο θα 'χει...

Εγω παραδινομαι.

Εισαι ακομα ζωντανος, ή τα μηνυματα σου ερχονται απο καπου ψηλα;;;

Ο χρήστης kantoniou έγραψε:
Εγω παραδινομαι.

Εισαι ακομα ζωντανος, ή τα μηνυματα σου ερχονται απο καπου ψηλα;;;

Καλά λες, δεν το είχα σκεφτεί. Για να δω....

Άουτς!!!!!!!!!

Ωωωχχχχχ, τι να σου πω φίλε, πονάει πολύ, άρα μάλλον ζω.

ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ??? απίστευτο!

αλήθεια τα παρολίγον ατυχήματα μετράνε???
αλλά ας το αφήσουμε καλύτερα για τότε (όπως λέει κ ο... Αλέξης) θα χρειαστεί βιβλίο!

Αχ με όλα αυτά που ζούμε κ βλέπουμε κάποια στιγμή έπηξε κ το δικό μου κ άρχισα να κυκλοφορώ σαν άνθρωπος

Εγώ πάντως χτες το βράδυ κατά τις 00:30, έβαλε ο Θεός το χέρι του και τη γλύτωσα μόνο μ'ένα ημίμπαρο και δύο γρατζουνισμένες ζάντες, προσπαθώντας ν'αποφύγω τα σταματημένα (λόγω των δύο ατυχημάτων) κάτω από τη γέφυρα του Ιπποδρόμου (ερχόμουν μαλλιά κουβάρια). Πάλι καλά που δεν πήρα κανέναν άλλο στο λαιμό μου...

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:

εχω αγορασει ενα......γκρεμο στιν κεφαλονια στις 16/8/2001.που ευτιχως δεν επαθα τιποτα απολιτως....!!!!!

ΠΟΥ???
είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος φίλε μου! Στην κεφαλονιά οι γκρεμοί είναι... άπατοι!

Λιγο εξω απο το χωριο(μου) πυργι (ορεινα της σαμης εινε!!)βασικα αυτο που με εσωσε ιταν ενα δεντρο,που σταματησα στην κορυφη του!!!και φισικ απο κατω.............ΧΑΟΣ!!!!!(οπιος εχει επισκευτη την καφαλονια θα το γνωριζει καλα

Ο χρήστης GREMOS έγραψε:

εχω αγορασει ενα......γκρεμο στιν κεφαλονια στις 16/8/2001.που ευτιχως δεν επαθα τιποτα απολιτως....!!!!!

ΠΟΥ???
είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος φίλε μου! Στην κεφαλονιά οι γκρεμοί είναι... άπατοι!

Λιγο εξω απο το χωριο(μου) πυργι (ορεινα της σαμης εινε!!)βασικα αυτο που με εσωσε ιταν ενα δεντρο,που σταματησα στην κορυφη του!!!και φισικ απο κατω.............ΧΑΟΣ!!!!!(οπιος εχει επισκευτη την καφαλονια θα το γνωριζει καλα

Έχω καταγωγή και σπίτι εκεί. Άρα, ξέρω!
Ευτυχώς που δεν έφυγες στο Χάρακα (ο γκρεμός στο δρόμο για Φισκάρδο μόλις περάσεις το Μύρτο)... εκεί δεν σε σταματάει τίποτα