Bλέπω ότι πολλοί φίλοι μας ετοιμάζονται για φοιτητική ζωή.

Σκοπός αυτού του τόπικ (δεν κοίταξα αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο) είναι να γράψουμε τις εμπειρίες μας, ως ενεργοί (ή άεργοι!) φοιτητές ή ως απόφοιτοι πλέον,σχετικά με τις πόλεις, που σπουδάσαμε.

Υπάρχουν πολλά να μοιραστούμε και νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο σαν ένα ωραίο θέμα συζήτησης αλλά και για να κατατοπίσουμε τα παιδιά, που σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουν μία νέα ζωή σε έναν άλλον πιθανώς τόπο της Ελλάδας!

Εφόσον ξεκινώ αυτό το τοπίκ, ας πω και τη δική μου ιστορία.
O Pai Mei είναι αθηναίος, παρά την κινέζικη καταγωγή που υποδηλώνει το nick name του αλλά σπούδασε στα Γιάννενα.

Έζησα στα Γιάννενα 4 χρόνια μόνιμα, συν 1, που ανεβοκατέβαινα για να δώσω μερικά μαθήματα, που χρωστούσα.
Πέρσυ το καλοκαίρι ορκίστηκα.

Όσο ήμουν στα Γιάννενα, έζησα τις πιο έντονες στιγμές που έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου. Τόσο όμορφες όσο και άσχημες.

Τα Γιάννενα είναι μία πόλη, εξαιρετικής ομορφιάς, πολύ περιορισμένης όμως έκτασης.
Πρέπει χοντρικά να είναι όσο το μισό Μαρούσι.

Αυτό, που συμβαίνει συνήθως στους περισσότερους φοιτητές είναι το εξής:

Πρώτος χρόνος γλέντι.

Δεύτερος χρόνος γλέντι και καμιά βόλτα από το Πανεπιστήμιο.

Τρίτος χρόνος, αρχίζεις και συνηθίζεις. Αναγκάζεσαι να στρωθείς στο διάβασμα, ειδικά αν τα δύο προηγούμενα χρόνια ήσουν τουρίστας.

Τέταρτος χρόνος, αρχίζεις και βαριέσαι και δε βλέπεις πότε θα τα μαζέψεις για να φύγεις.

Πτυχίο: Απομυθοποίηση, όπως συμβαίνει με όλους τους στόχους, όταν επιτυγχάνονται.

Μετά το πτυχίο: Η ζωή συνεχίζεται. Μην αφήσετε να σας επηρεάσει ο μύθος ότι ποτέ δε θα ξαναζήσεις τόσο ωραία χρόνια όσο τα φοιτητικά.
Μπορείς να περάσεις εξίσου ωραία ή και ωραιότερα. Από εμάς εξαρτάται.
Όμως μετά το πτυχίο αρχίζουν πράγματι τα δύσκολα, ως προς την αγορά εργασίας.

Σταματώ όμως εδώ, γιατί είμαι ήδη εκτός θέματος και σε λίγο θα μιλήσω και για συντάξεις!

Bλέπω ότι πολλοί φίλοι μας ετοιμάζονται για φοιτητική ζωή.

Σκοπός αυτού του τόπικ (δεν κοίταξα αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο) είναι να γράψουμε τις εμπειρίες μας, ως ενεργοί (ή άεργοι!) φοιτητές ή ως απόφοιτοι πλέον,σχετικά με τις πόλεις, που σπουδάσαμε.

Υπάρχουν πολλά να μοιραστούμε και νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο σαν ένα ωραίο θέμα συζήτησης αλλά και για να κατατοπίσουμε τα παιδιά, που σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουν μία νέα ζωή σε έναν άλλον πιθανώς τόπο της Ελλάδας!

Εφόσον ξεκινώ αυτό το τοπίκ, ας πω και τη δική μου ιστορία.
O Pai Mei είναι αθηναίος, παρά την κινέζικη καταγωγή που υποδηλώνει το nick name του αλλά σπούδασε στα Γιάννενα.

Έζησα στα Γιάννενα 4 χρόνια μόνιμα, συν 1, που ανεβοκατέβαινα για να δώσω μερικά μαθήματα, που χρωστούσα.
Πέρσυ το καλοκαίρι ορκίστηκα.

Όσο ήμουν στα Γιάννενα, έζησα τις πιο έντονες στιγμές που έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου. Τόσο όμορφες όσο και άσχημες.

Τα Γιάννενα είναι μία πόλη, εξαιρετικής ομορφιάς, πολύ περιορισμένης όμως έκτασης.
Πρέπει χοντρικά να είναι όσο το μισό Μαρούσι.

Αυτό, που συμβαίνει συνήθως στους περισσότερους φοιτητές είναι το εξής:

Πρώτος χρόνος γλέντι.

Δεύτερος χρόνος γλέντι και καμιά βόλτα από το Πανεπιστήμιο.

Τρίτος χρόνος, αρχίζεις και συνηθίζεις. Αναγκάζεσαι να στρωθείς στο διάβασμα, ειδικά αν τα δύο προηγούμενα χρόνια ήσουν τουρίστας.

Τέταρτος χρόνος, αρχίζεις και βαριέσαι και δε βλέπεις πότε θα τα μαζέψεις για να φύγεις.

Πτυχίο: Απομυθοποίηση, όπως συμβαίνει με όλους τους στόχους, όταν επιτυγχάνονται.

Μετά το πτυχίο: Η ζωή συνεχίζεται. Μην αφήσετε να σας επηρεάσει ο μύθος ότι ποτέ δε θα ξαναζήσεις τόσο ωραία χρόνια όσο τα φοιτητικά.
Μπορείς να περάσεις εξίσου ωραία ή και ωραιότερα. Από εμάς εξαρτάται.
Όμως μετά το πτυχίο αρχίζουν πράγματι τα δύσκολα, ως προς την αγορά εργασίας.

Σταματώ όμως εδώ, γιατί είμαι ήδη εκτός θέματος και σε λίγο θα μιλήσω και για συντάξεις!

Bλέπω ότι πολλοί φίλοι μας ετοιμάζονται για φοιτητική ζωή.

Σκοπός αυτού του τόπικ (δεν κοίταξα αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο) είναι να γράψουμε τις εμπειρίες μας, ως ενεργοί (ή άεργοι!) φοιτητές ή ως απόφοιτοι πλέον,σχετικά με τις πόλεις, που σπουδάσαμε.

Υπάρχουν πολλά να μοιραστούμε και νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο σαν ένα ωραίο θέμα συζήτησης αλλά και για να κατατοπίσουμε τα παιδιά, που σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουν μία νέα ζωή σε έναν άλλον πιθανώς τόπο της Ελλάδας!

Εφόσον ξεκινώ αυτό το τοπίκ, ας πω και τη δική μου ιστορία.
O Pai Mei είναι αθηναίος, παρά την κινέζικη καταγωγή που υποδηλώνει το nick name του αλλά σπούδασε στα Γιάννενα.

Έζησα στα Γιάννενα 4 χρόνια μόνιμα, συν 1, που ανεβοκατέβαινα για να δώσω μερικά μαθήματα, που χρωστούσα.
Πέρσυ το καλοκαίρι ορκίστηκα.

Όσο ήμουν στα Γιάννενα, έζησα τις πιο έντονες στιγμές που έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου. Τόσο όμορφες όσο και άσχημες.

Τα Γιάννενα είναι μία πόλη, εξαιρετικής ομορφιάς, πολύ περιορισμένης όμως έκτασης.
Πρέπει χοντρικά να είναι όσο το μισό Μαρούσι.

Αυτό, που συμβαίνει συνήθως στους περισσότερους φοιτητές είναι το εξής:

Πρώτος χρόνος γλέντι.

Δεύτερος χρόνος γλέντι και καμιά βόλτα από το Πανεπιστήμιο.

Τρίτος χρόνος, αρχίζεις και συνηθίζεις. Αναγκάζεσαι να στρωθείς στο διάβασμα, ειδικά αν τα δύο προηγούμενα χρόνια ήσουν τουρίστας.

Τέταρτος χρόνος, αρχίζεις και βαριέσαι και δε βλέπεις πότε θα τα μαζέψεις για να φύγεις.

Πτυχίο: Απομυθοποίηση, όπως συμβαίνει με όλους τους στόχους, όταν επιτυγχάνονται.

Μετά το πτυχίο: Η ζωή συνεχίζεται. Μην αφήσετε να σας επηρεάσει ο μύθος ότι ποτέ δε θα ξαναζήσεις τόσο ωραία χρόνια όσο τα φοιτητικά.
Μπορείς να περάσεις εξίσου ωραία ή και ωραιότερα. Από εμάς εξαρτάται.
Όμως μετά το πτυχίο αρχίζουν πράγματι τα δύσκολα, ως προς την αγορά εργασίας.

Σταματώ όμως εδώ, γιατί είμαι ήδη εκτός θέματος και σε λίγο θα μιλήσω και για συντάξεις!

Ο χρήστης technik έγραψε:

Bλέπω ότι πολλοί φίλοι μας ετοιμάζονται για φοιτητική ζωή.

Αυτός ο 'μικρός' φταίει για όλα

KiduA

Ο χρήστης sakiss έγραψε:

Η Πάτρα έχει το πιο δύσκολο Πανεπιστήμιο, ανεξαρτήτως σχολής!! Μακριά!!!

Για κοπιαστε....Μαθηματικο-Φυσικο......μεσος ορος 7 χρονια

Τόσο είναι και στα Γιάννενα το Μαθηματικό και το Χημικό.

Kαλό πτυχίο Σταύρο!

Στα Γιάννενα δύο είναι τα βασικά προβλήματα:

-Εξωφρενικά ενοίκια. Οι γκαρσονιέρες έχουν φτάσει πλέον κατά Μ.Ο. τα 270-300 ευρώ.

-Πολύ ακριβό εισητήριο αστικού λεωφορείου. Πρέπει να είναι το φοιτητικό αυτή τη στιγμή στα 60 λεπτά. Λέω αυτή τη στιγμή, γιατί κάθε 6 'αναπροσαρμόζεται' η τιμή του.
Δυστυχώς τα λεωφορεία είναι ιδιωτικά, και το μονοπώλιο της συντεχνίας ιδιοκτητών κάνει ό,τι γουστάρει.
Πρίν από 2 χρόνια, ο στόλος περιελάμβανε επικίνδυνα οχήματα του '60, σαν κι αυτά που βλέπετε στις ταινίες με τη βουγιουκλάκη.
Σήμερα τον έχουν ανανεώσει σε μεγάλο βαθμό.
Είναι όμως τόσο υψηλό το κόστος μεταφοράς, που συμφέρει να πάρεις ένα φτηνό μεταχειρισμένο να κάνεις τη δουλειά σου. Το κόστος ανά χιλιόμετρο είναι σίγουρο πιο χαμηλό και βέβαια έχεις και αυτονομία, ακόμα πιο σημαντικό.
Τα ωράρια των λεωφορείων είναι ασταναπάνε.
Ειδικά Σάββατα και Κυριακές, παιρνάνε όποτε να ναι.
Σε μερικές στάσεις, δεν υπάρχει καν στέγαστρο, οπότε αν βρέχει, και είναι και Κυριακή, και σιχαίνεσαι το φρικτό κατασκεύασμα που λέγεται ομπρέλα, μείνε καλύτερα σπίτι...

Στα Γιάννενα βρέχει κάπου 550 μέρες το χρόνο.
Η ηλιοφάνεια είναι σπάνιο φαινόμενο.
Η υγρασία δε, είναι τόσο έντονη, που μπορεί να σου θρυμματίσει τα κόκκαλα.
Τον πρώτο καιρό, πολλοί φοιτητές από άλλα μέρη, πάσχουν από πόνους σε αρθρώσεις και οστά, εξαιτίας της υγρασίας. Μετά συνηθίζουν.

Από διασκέδαση, όπως την εννοεί ο πολύς κόσμος, έχει 4-5 κλαμπάκια, που κάθε χρόνο αλλάζουν όνομα. Μη φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο.
Μαγαζάκια 70 τετραγωνικών, στα οποία στριμώχνουν κάθε βράδυ 500 άτομα. Μερικοί τη βρίσκουν όμως κι έτσι.
Έχει και κανά δυο σκυλάδικα.
Ένα ροκάδικο, wild rose.
Και αμέτρητες καφετέριες.
Τέτοιο καιρό, είναι ωραία για βόλτα γύρω από το μώλο, από την Παμβώτιδα δηλ.

Και μέσα στο κάστρο, αξίζει να περιηγηθεί κανείς, φτάνοντας μέχρι πάνω την ακρόπολη το ιτς-καλέ, που είναι και το βυζαντινό μουσείο.