Όσο ήμουνα υπάλληλος σε πολλές δουλειές, ήμουνα ο πιο δουλευταράς χωρίς ωράρια, με τις περισσότερες ευθύνες και πάντα ο ριγμένος.
Άφησα τη θάλασσα ( Γ! μηχανικός, αν έμενα σε 5 μήνες θα έπερνα του 2ου, και θα ήταν πολλά τα λεφτά και δεν θα ξεκόλλαγα ποτέ από τα μηχανοστάσια των καραβιών ) και επειδή ήθελα να -ξυπνήσω- και να δω το εμπόριο πως γίνεται πήγα υπάλληλος σε εισαγωγική με υλικά συσκευασίας, είμαστε το αφεντικό, η γραμματέας, και εγώ.

Ανέλαβα το φορτηγάκι για τις παραδόσεις, τις εισπράξεις, για τα χαρτιά των εισαγωγών στο εμπορικό επιμελητήριο ( τότε πέρναγαν όλα από εκεί ) τράπεζες και άλλες δουλειές.
Τις Παρασκευές που είχαμε εισπράξεις επειδή δεν προλάβαινα, χωρίς να ρωτήσω κανένα έπερνα τη μηχανή μου και έτσι τα προλάβαινα όλα. Η βενζίνη δική μου εννοείται.

Πέρασε ένας χρόνος, του λέω αφεντικό, αύξηση, όχι μου λέει, αυτή η θέση δεν δικαιολογεί περισσότερα χρήματα, βρές να κάνεις κάτι άλλο εδώ μέσα να πάρεις περισσότερα. ( είχε ανοιχτά μυαλά, Αμερικάνικα, μαζί με άλλους 3 είχανε στήσει την 3Μ στο Περιστέρι τότε )
ΟΚ του λέω, να φέρνουμε και μηχανήματα συσκευασίας, άκου μου λέει, εγώ δεν ξέρω τι είναι το κατσαβίδι θα πουλήσω μηχανήματα ? δεν πειράζει του λέω εσύ θα πουλάς που είσαι καλός στις πωλήσεις και εγώ αφού είμαι μηχανικός θα τα στήνω, θα κάνω service, κλπ.

Με πήρε στην Ιταλία, στο Μιλάνο, στην έκθεση Imballagio, βρήκαμε μηχανήματα, άρχισαν οι εισαγωγές, τα πρώτα τα πούλησε σε ήδη υπάρχοντες πελάτες από τα υλικά συσκευασίας που είχαμε, και η δουλειά προχωρούσε, εν τω μεταξύ είχα πάρει 30% αύξηση, πέρασαν 2 χρόνια, του λέω αφεντικούλη κάνα φραγκάκι παραπάνω ?

Όχι μου λέει, βρές τι άλλο να κάνεις εδώ μέσα και θα πάρεις, το ίδιο παραμύθι, ΟΚ του λέω να προσλάβουμε ένα παιδί για τις εισπράξεις, τις τράπεζες και το επιμελητήριο, και εγώ να βγώ στις πωλήσεις σε όλη την Ελλάδα πια, πάρε μου ένα ανοιχτό φορτηγάκι να βάζω ένα μηχάνημα για επίδειξη στον πελάτη, έτσι και έγινε.

Μεγαλώσαμε την γκάμα των μηχανημάτων, χρειαζόμαστε ένα μεγαλύτερο πια φορτηγό γιατί είχαμε 2-3 παλέττες σχεδόν κάθε ημέρα, του λέω να πάρουμε ένα φορτηγό και ένα οδηγό, θα κοστίζει λιγότερα από τα μισά σε ετήσια βάση από τα μεταφορικά, τότε μια παλέττα από Ιταλία κόστιζε 5.000 δρχ, και από το τελωνείο Πειραιά μέχρι το Παγκράτι ήθελε 7.000 δρχ. πήραμε το φορτηγό, πήραμε και οδηγό, ανέλαβα πια όλο το τρέξιμο των πωλήσεων σε όλη την Ελλάδα, τις εγκαταστάσεις, τα πάντα, και την εκπαίδευση στα νέα μηχανήματα στην Ευρώπη ( κυρίως σε Γερμανία, Ιταλία, Ελβετία )πήγαινα σε όλες τις εκθέσεις συσκευασίας, στο Μιλάνο, στο Ντύσσελντορφ, στο Παρίσι, έτσι σε 5.5 χρόνια είχα γίνει το Νο2 στην εταιρία των 7 πια ατόμων, προσελάμβανα άτομα να κάνουν μέρος της δουλειάς μου και ανέβαινα, ( 2 χρόνια συζητάγαμε για ποσοστά επί των πωλήσεων, ακόμα δεν μου τα έβγαλε ο λογιστής μου έλεγε, μια το ένα, μία το άλλο, από δικαιολογίες άλλο τίποτα, δεν πήρα ποτέ ποσοστά ) από ΕΠΕ είχαμε γίνει ΑΕ, μέχρι που ένα μεσημέρι τέλος Ιουλίου γυρίζοντας στο γραφείο τα βρήκα όλα τα συρτάρια μου κλειδωμένα, τι συμβαίνει ? ρωτάω τι γραμματέα μου, πήγαινε μέσα σε θέλει μου λέει.

Να πω εδώ ότι όταν πήγα έκανε 7.000.000 δρχ τζίρο, και όταν έφυγα κάναμε τζίρο 580.000.000 δρχ τα 400.000.000 από μηχανήματα.

Πάω μέσα, κάτσε μου λέει, άκου να δείς, δεν αντέχω άλλο το τρέξιμο, η εσύ θα φύγεις η εγώ μου λέει, αλλά επειδή είμαι το αφεντικό, φεύγεις εσύ.
Καλά του λέω, δώσε τώρα τα κλειδιά να τελειώσω τις εκκρεμότητες και μετά τις διακοπές φεύγω, για να μη με πέρνεις τηλέφωνο να ρωτάς διάφορα για τις εκκρεμότητες, θα τις κλείσω όλες και να μη σε ξαναδώ.

Έτσι έγινε, 1η Σεπτέμβρη γυρίσαμε, του έδωσα τα κλειδιά. πήρα την αποζημείωση μου μου και την έκανα.
Δίνοντας μου τα χρήματα μου λέει τι θα κάνεις τώρα ? ( είχα εν τω μεταξύ παντρευτεί και είχα και τον πρώτο μου γιό )
Το βλέπεις του λέω το ξενοίκιαστο απέναντι ? Ήδη το νοίκιασα και θα πάω απέναντι να γίνω ανταγωνιστής σου, έτσι για να με βλέπεις και να τρώγεσαι μέσα σου που θα σου πέρνω ένα - ένα τους πελάτες, γιατί εμένα ξέρουν πια οι περισσότεροι, εσύ είσαι μόνο όνομα, εγώ έτρεχα συνέχεια ακόμα και χριστούγεννα για να μη σταματάνε οι παραγωγές τους.

Έγινε πρασινοκίτρινος, ξεροκατάπιε, κατέβασε το κεφάλι, και έκανε στροφή.

Δεν του κράτησα ποτέ κακία, μου πεμαθε τις πωλήσεις, ( άσχετα αν εγώ έφτιαξα μια πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη με πάνω από 60 βιβλία και σπούδασα μόνος μου το μάρκετινγκ, τις πωλήσεις, την έρευνα αγοράς, την οργάνωση και όλα τα σχετικά ) με έμαθε πράγματα για την αγορά και τη συμπεριφορά στους επαγγελματικούς χώρους που δεν τα μαθαίνεις ούτε σε 2 πανεπιστήμια, μου έδωσε ευκαιρίες και αρμοδιότητες, μου έδειξε εμπιστοσύνη, είχα όλα τα κλειδιά ακόμα και του σπιτιού του, μόνο τα λεφτά που άξιζα δε μου έδωσε, ίσως επίτηδες για να έχω πάντα το κίνητρο μέσα μου, δεν με πείραξε, δεν μου αρέσει να νιώθω αδικημένος, έτσι είναι τα αφεντικά, και εγώ σκόπευα από την αρχή να κάνω δική μου δουλειά.

Από τότε έκανα τη δική μου δουλειά που ξεκίνησε με το εμπόριο, συνεχίστηκε με εμπόριο και κατασκευές μηχανημάτων, κατέληξε σαν εξιδικευμένο μηχανουργείο, κατά καιρούς βοήθησα τους βοηθούς μου που προσελάμβανα πρίν απολυθώ, γιατί οι περισσότεροι έμειναν στο χώρο της συσκευασίας και έκαναν και αυτοί δική τους δουλειά και τους βοήθησα στις πωλήσεις όποτε με το ζήταγαν, κανείς τους δεν έφτασε σαν αφεντικό ούτε στο δαχτυλάκι του αφεντικού μας, στα λεφτά στους υπαλλήλους τους αλλά και στη συμπεριφορά τους ήταν πολύ σφιχτοί και είρωνες, ξέρεις ποιός είμαι εγώ, εγώ έγινα αφεντικό, εσύ θα μείνεις υπάλληλος κλπ, κράτησαν αυτό το στυλάκι που εγώ το μισώ.

Εγώ μεγάλωσα τη δική μου δουλειά, άρχισα και τις κατασκευές, είχα προσωπικό στο μηχανουργείο, αλλά δεν ήτανε καλά παιδιά, πήγαινα στη Γερμανία για 10 ημέρες και μπέρδευαν τα σχέδια που τους άφηνα, κάνανε κοπάνες όποτε έλειπα, κάνανε ζημιές στα εργαλεία, μάλλον από αδιαφορία, ήτανε στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ που έπρεπε οι εργαζόμενοι να γαμάνε τα αφεντικά, και τι δεν έχουν δεί τα μάτια μου μέσα στις πολυεθνικές κυρίως που ήταν πελάτες μου, εγώ δεν είχα κανένα να αφήσω πίσω μου όταν έλειπα, κινητά τηλέφωνα, πόσο μάλλον internet δεν υπήρχαν ούτε στην πιο καλπάζουσα φαντασία, έτσι μετά από 4 χρόνια, πήγα στο υπουργείο βιομηχανίας, είπα το πρόβλημα μου, μου είπανε βάλτους ένα μήνα σε διαθεσιμότητα, και όταν γυρίσεις ( ετοιμαζόμουνα για ταξίδι 20 ημερών ) απόλυσε τους.

Αυτό έκανα, έμεινα μόνος μου, άρχισα να φτιάχνω πιο εξιδικευμένες μηχανές που δεν είχα τότε ανταγωνισμό στην Ελλάδα, γιατί ήταν όλες εισαγώμενες, και δεν ξαναπροσέλαβα προσωπικό, δεν ήθελα να κάνω αυτά που μου έκαναν όταν ήμουνα υπάλληλος, όταν στο προσωπικό μου τους έδινα και δώρα, και μπόνους, στον ένα του πλήρωνα και το ενοίκιο, είδα ότι με περνάνε για μαλάκα, καλύτερα μόνος και λιγότερη δουλειά και λιγότερο άγχος, τα ίδια λεφτά, και περισσότερα είχα στην τσέπη μου, και δεν τα έβαζα και με τον εαυτό μου, γιατί αν άρχιζα να πιέζω, να βρίζω, κα κόβω τους καφέδες, να γίνομαι μια από τα ίδια, είδα ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου.

Κάποια στιγμή κουράστηκα, τα παράτησα, κλείδωσα όλο το μηχανουργείο για 5 χρόνια και ξαναέγινα υπάλληλος αναλαμβάνοντας τις πωλήσεις σε πολύ ειδικά χυτά ακριβείας, πελάτες μας όλη η αεροδιαστημική βιομηχανία της Ευρώπης κυρίως, αλλά και στην Αμερική είχαμε πελάτη την Detroit Diesel Allison, τρεχάματα σε όλη την Ελλάδα για νέους πελάτες και μια φορά το χρόνο έστηνα το περίπτερό μας στο Αννόβερο στην έκθεση υποκατασκευαστών, εκεί πια πέρναγε όλη η αυτοκινητοβιομηχανία, όλη η αεροδιαστημική βιομηχανία, και όσοι ήθελαν χυτά ακριβείας, και τι δεν είδαν τα μάτια μου στα 4 χρόνια που έμεινα πριν το καταφέρουν και το κλείσουν το χυτήριο, αυτό το κόσμημα.

Έτσι αφού είδα και αποείδα, αποφάσισα και το ξανάνοιξα εδώ και 10 χρόνια.

Μόνος και καλύτερα λοιπόν, τώρα έχω τους γιούς μου και είμαι ο καλύτερος.

Σημ: Τους έβαλα αυθημερόν σε διαθεσιμότητα όπως είπα, γιατί τους άκουσα να συζητάνε, μην έρθεις εσύ την παρασκευή, να λείψω εγώ τη δευτέρα και οι άλλοι δύο την τετάρτη, να δούμε τι θα κάνει, εννούσαν εμένα, δεν ξέρω γιατί τόσο μένος, ίσως ένιωθαν ανασφάλεια επειδή τεχνικά ήμουν καλύτερος, ότι λάθη και αβλεψίες έκαναν όλη την εβδομάδα που έτρεχα έξω για πελάτες, παραγγελίες, υλικά, εισπράξεις, service, τα διόρθωνα στον τόρνο ή στη φρέζα το σαββατοκύριακο, ίσως αυτός να ήτανε ο λόγος, άγνωστες οι βουλές του κυρίου για το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι, αλλά δεν θα καθόμουνα να ψάχνω συνέχεια να πετύχω τους κατάλληλους, τέτοιο σόκ δεν θα το ξαναπερνούσα, με τη μικρότητα και τη μικροψυχία των ανθρώπων και με τη βλακεία των άλλων δεν τα βάζω, 100 φορές μόνος μου γιατί δεν χρειάζεται να τα βάζω με τον εαυτό μου, γιατί θα αρρωστήσω.

Συμπέρασμα:
Είτε είσαι υπάλληλος, είτε είσαι αφεντικό, πρέπει να είσαι τύπος και υπογραμμός στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνεις, αν δεν σου κάνει μια δουλειά την παρατάς και πας παρακάτω, σαμποτάζ και πουστιές είναι απαράδεκτα.

Σαν αφεντικό αν έχεις υπαλλήλους, ειδικά αν σου έχουν κοστίσει και σε εκπαίδευση, πρέπει να ξέρεις ότι η περιουσία της εταιρίας σου είναι το προσωπικό σου και όχι τα ταμειακά αποθεματικά σου, αν το δείς έτσι θα έχεις και γεμάτα ταμεία.

Αν είσαι αφεντικό πρέπει να τη σπουδάσεις τη διοίκηση, αν δεν είσαι διοικητής μη γίνεις αφεντικό, χρειάζεται ισορροπία μεταξύ διοικητή και δικτάτορα και η γραμμή είναι πολύ λεπτή, συνήθως οι μικροί επιχειρηματίες είναι μικροί δικτατορίσκοι, και στη δουλειά και στο σπίτι τους, δσεν γίνεται να είσαι εδώ έτσι και αλλού αλλιώς, οι ρόλοι μπερδεύονται εύκολα.

Στη ζωή χρειάζεται να είσαι Large, αν είσαι κακομοίρης θα σε φάει η κακομοιριά σου, η γνώση πρέπει να μοιράζεται και να διαδίδεται, θυμάμαι πιτσιρικάς στα συνεργεία που όταν ήτανε να γίνει καμμιά σοβαρή δουλειά με έστελνε στο καφενείο το αφεντικό, παληά μυαλά, και αν έκανες και κανένα λάθος σου πέταγε ότι εργαλείο κρατούσε και όπου σε έπερνε.

Τέλος πάντως η εποχή μας τα τελευταία χρόνια είναι άγρια και δεν είναι για φιλοσοφίες, τώρα παλεύουμε όλοι για την επιβίωση και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καλό μας κουράγιο.

Εχω την εντύπωση πως δεν υπάρχει νομική απαγόρευση στις κάμερες στον χώρο εργασίας. Ιδίως στους χώρους με χρηματικές συναλλαγές είναι απαραίτητες.
Δεν με ενόχλησε ποτέ να έχω μια κάμερα στην πλάτη μου. Αντίθετα μάλλον μου φάνηκε και χρήσιμη...

Στάλθηκε από το MT27i μου

Φοβερό ποστ quadra, θα σχολιάσω μόνο το 'η γνώση πρέπει να μοιράζεται και να διαδίδεται'.
Η γνώση όμως, σημαίνει εισόδημα για πολλούς, και αν τη διαδώσουν θα σημάνει μηδενισμό του εισοδήματός τους.
Πιστεύω αυτό ισχύει και στη δουλειά σου.

Δεν διαφωνώ, όμως,
1ον. Είπα δεν μπορώ να τα βάλω με το εαυτό μου, δηλαδή έτσι αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνω, κάποιοι με κατηγόρησαν ότι αυτοπροβάλλομαι, ίσως να είναι και έτσι, προσφέρω όμως, εδώ είμαστε μια κοινότητα, στην κοινότητα πρέπει να προσφέρουν ότι και όσο μπορούν τα μέλη της, με ατάκες, τσιτάτα, εξυπνες εντυπωσιακές λεξούλες από παιδάκια για παιδάκια, δεν προχωράει η κοινότητα, βαλτώνει. Οι εγωϊσμοί μόνο κακό κάνουν, όποιος μπορεί ας προσφέρει κάτι θετικό, ότι και να είναι, είναι καλοδεχούμενο, αλλιώς καλύτερα να σωπαίνουμε.

Είδες τα παιδιά στο τόπικ της ναυτιλίας πόσα πράγματα μας έμαθαν ? Ούτε που να τα φανταστούμε αφού είμαστε εκτός του χώρου τους, και μπράβο τους για τις ώρες που αφιέρωσαν, αυτό θα πεί κοινότητα, τα άλλα είναι κενότητα.

2ον. Προτιμώ να ενημερώσω πχ ένα πελάτη τόσο πολύ που ο ανταγωνιστής να μην μπορεί να ακολουθήσει στις ερωτήσεις του πελάτη, δηλαδή καλύτερα να χάσω ένα πελάτη γιατί προτίμησε το φθηνότερο, παρά γιατί δεν τον ενημέρωσα σωστά.

3ον. Οι καλύτεροι μου πελάτες είναι αυτοί που είδαν το φτηνό και το αγόρασαν και το πέταξαν και μου ξαναήρθαν όλο χαρούλες.

4ον. Θεωρώ τιμή μου να μου έχει δώσει 2 φορές μπουρμπουάρ πολυεθνική εταιρία ( μια από τις 7 λεγόμενες αδελφές ) γιατί έμειναν ευχαριστημένοι, 150.000 δρχ στην 1η μηχανή, και 350.000 δρχ στη 2η με εντολή του γενικού δ/ντή.

5ον. Αν δεν μοιραστώ όπως και όσο μπορώ τη γνώση μου τι να την κάνω ? Την περισσότερη θα την πάρω μαζί μου όταν ψοφήσω, όση μπορώ λοιπόν ας την αφήσω πίσω μου, σε κάποια θέματα έχω αρκετή, και όσο πιο πολλά μαθαίνω, τόσο λιγότερα ξέρω, άρα δεν ξέρω τίποτα.

+1 στο ποστ το Quadra
Έτσι ακριβώς όπως τα λες.

Στάλθηκε από το MT11i μου χρησιμοποιώντας Tapatalk 2

Ο χρήστης antonis-team έγραψε:

Καλά θα κάνεις να διαβάσεις και μαζί και αυτό που έβαλα παραπάνω.

---

Την διάβασα!. Είναι νόμιμα έτσι που έχουν τοποθετηθεί κατ’ αυτούς.

Τι περιμένεις να πει η εταιρία που τα εγκαθιστά; Θα χάσει τη δουλειά της;

Μα ρώτησα και τον διοικητή του πολυδύναμου της περιοχής μου. μια την έχω να βλέπει και τον ιδιόκτητο χώρο παρκαρίσματος εξωτερικά!.
Απάντηση!!!!!!..... «δεν βάζεις άλλες 10, μα να βλέπουν και γύρο γύρο!……. Όπλα μας είναι πληρωμένα από εσένα!.»
…..όπως λέει και το ανέκδοτο, «……. Και με την άδεια της αστυνομίας!!!!!!!.........».

Παρόμοιο. Αν τις σύνδεες και με το γραφείο του θα ήταν τρισευτυχισμένος. Άντε να μην πω.

Τώρα τα προσωπικά δεδομένα, από τα παιδιά?. Αυτοί βοήθησαν στην εγκατάσταση!. Μα πιάσαμε και έναν φίλο τους, που άρμεγε εργαλεία!. Δεν το πίστευαν….. όταν τους το έδηξα…….. τον ξυλοφόρτωσαν τον μ@λ@κ@!.
Τα προσωπικά δεδομένα του κλέφτη….. άστα να αποδειχτούν από την έδρα!.
Οι πινακίδες είναι το διαβατήριο τους!.
Α.

Τον κλέφτη καλά τον κάνατε. Και μία και από εμένα. Αλλά τα βίντεο στην έδρα δεν πάνε αν είναι παράνομα. Εσύ όμως πας.

Ρώτα δικηγόρο καλύτερα. Ή πάρε και τηλέφωνο στην αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων. Υπόψιν ότι υπεύθυνος επεξεργασίας-καταγραφής των δεδομένων είσαι εσύ ο ίδιος.

Αυτό που μου τη σπάει είναι ότι ισχύει η λογική του μεγαλύτερου θράσους. Και αν πιάσουμε (ή νομίσουμε ότι πιάσαμε) ένα μλκ, έχουμε δικαίωμα να γίνουμε χειρότεροι.

Ο χρήστης cosneo έγραψε:
Εχω την εντύπωση πως δεν υπάρχει νομική απαγόρευση στις κάμερες στον χώρο εργασίας. Ιδίως στους χώρους με χρηματικές συναλλαγές είναι απαραίτητες.
Δεν με ενόχλησε ποτέ να έχω μια κάμερα στην πλάτη μου. Αντίθετα μάλλον μου φάνηκε και χρήσιμη...

Στάλθηκε από το MT27i μου

Σίγουρα σοβαρό μαγαζί χωρίς κάμερες, δεν μετράει.
Κάποια στιγμή στης 6μμ+ έπρεπε να πάνε όλοι πίσω στην φανοποιεία. Με ενημέρωσαν να προσέχω το εμπρός μαγαζί…… πράγμα που έκανα από το σπίτι μου!. μετά μου έκαναν και πλάκα, δείχνοντας μου ένα μπιτόνι με τσίπουρο!!!!!...
Θα σας φανεί παράξενο, μα εσθάνομε την ύπαρξη μου και όταν λείπω!.
Σίγουρα ο φίλος 21, δεν έχει τον χαρακτήρα μου, είναι καλός.
Εγώ δεν είμαι κακός, μα είμαι από την φύση μου άγριος, δεν χαρίστηκα ούτε στην μάνα που με γέννησε, ούτε στην οικογένεια μου. 50 + χρόνια ήμουν μόνον αφεντικό. Οι πέριξ από εμένα ξέρουν ποιος είμαι, εάν θέλουν μένουν, εάν δεν θέλουν – δεν αντέχουν, την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Μπράβο δεν λέω σε κανέναν, όταν πληρώνετε για την εν λόγο εργασία, με διαβάζουν!!!...... όταν όχι?..........

Σήμερα για πρώτη φορά πήγα με την εν διαστάσει σύζυγο μου, για να διακανονίσω της οφειλές της και το κατάφερα.
Με κοιτούσε παράξενα και την ρώτησα…… « μα κάθε σου δουλεία την κάνεις με τα δόντια έξω, ενώ αιτούμεθα?»
Αιτούμεθα δεν παρακαλάμε, ψάχνω προτού ανοίξω το στόμα μου, για να καταλάβουν ότι απέναντι δεν έχουν ούτε μοσχάρι ούτε γίδα. Κάνω την δουλειά μου και αυτοί την δουλειά τους.
Είχε καταφέρει μέχρι 48 δόσεις, και της έκανα 100!.
Α.

Ο χρήστης 21 Quadra έγραψε:
Όσο ήμουνα υπάλληλος σε πολλές δουλειές, ήμουνα ο πιο δουλευταράς χωρίς ωράρια, με τις περισσότερες ευθύνες και πάντα ο ριγμένος.
Άφησα τη θάλασσα ( Γ! μηχανικός, αν έμενα σε 5 μήνες θα έπερνα του 2ου, και θα ήταν πολλά τα λεφτά και δεν θα ξεκόλλαγα ποτέ από τα μηχανοστάσια των καραβιών ) και επειδή ήθελα να -ξυπνήσω- και να δω το εμπόριο πως γίνεται πήγα υπάλληλος σε εισαγωγική με υλικά συσκευασίας, είμαστε το αφεντικό, η γραμματέας, και εγώ.

Ανέλαβα το φορτηγάκι για τις παραδόσεις, τις εισπράξεις, για τα χαρτιά των εισαγωγών στο εμπορικό επιμελητήριο ( τότε πέρναγαν όλα από εκεί ) τράπεζες και άλλες δουλειές.
Τις Παρασκευές που είχαμε εισπράξεις επειδή δεν προλάβαινα, χωρίς να ρωτήσω κανένα έπερνα τη μηχανή μου και έτσι τα προλάβαινα όλα. Η βενζίνη δική μου εννοείται.

Πέρασε ένας χρόνος, του λέω αφεντικό, αύξηση, όχι μου λέει, αυτή η θέση δεν δικαιολογεί περισσότερα χρήματα, βρές να κάνεις κάτι άλλο εδώ μέσα να πάρεις περισσότερα. ( είχε ανοιχτά μυαλά, Αμερικάνικα, μαζί με άλλους 3 είχανε στήσει την 3Μ στο Περιστέρι τότε )
ΟΚ του λέω, να φέρνουμε και μηχανήματα συσκευασίας, άκου μου λέει, εγώ δεν ξέρω τι είναι το κατσαβίδι θα πουλήσω μηχανήματα ? δεν πειράζει του λέω εσύ θα πουλάς που είσαι καλός στις πωλήσεις και εγώ αφού είμαι μηχανικός θα τα στήνω, θα κάνω service, κλπ.

Με πήρε στην Ιταλία, στο Μιλάνο, στην έκθεση Imballagio, βρήκαμε μηχανήματα, άρχισαν οι εισαγωγές, τα πρώτα τα πούλησε σε ήδη υπάρχοντες πελάτες από τα υλικά συσκευασίας που είχαμε, και η δουλειά προχωρούσε, εν τω μεταξύ είχα πάρει 30% αύξηση, πέρασαν 2 χρόνια, του λέω αφεντικούλη κάνα φραγκάκι παραπάνω ?

Όχι μου λέει, βρές τι άλλο να κάνεις εδώ μέσα και θα πάρεις, το ίδιο παραμύθι, ΟΚ του λέω να προσλάβουμε ένα παιδί για τις εισπράξεις, τις τράπεζες και το επιμελητήριο, και εγώ να βγώ στις πωλήσεις σε όλη την Ελλάδα πια, πάρε μου ένα ανοιχτό φορτηγάκι να βάζω ένα μηχάνημα για επίδειξη στον πελάτη, έτσι και έγινε.

Μεγαλώσαμε την γκάμα των μηχανημάτων, χρειαζόμαστε ένα μεγαλύτερο πια φορτηγό γιατί είχαμε 2-3 παλέττες σχεδόν κάθε ημέρα, του λέω να πάρουμε ένα φορτηγό και ένα οδηγό, θα κοστίζει λιγότερα από τα μισά σε ετήσια βάση από τα μεταφορικά, τότε μια παλέττα από Ιταλία κόστιζε 5.000 δρχ, και από το τελωνείο Πειραιά μέχρι το Παγκράτι ήθελε 7.000 δρχ. πήραμε το φορτηγό, πήραμε και οδηγό, ανέλαβα πια όλο το τρέξιμο των πωλήσεων σε όλη την Ελλάδα, τις εγκαταστάσεις, τα πάντα, και την εκπαίδευση στα νέα μηχανήματα στην Ευρώπη ( κυρίως σε Γερμανία, Ιταλία, Ελβετία )πήγαινα σε όλες τις εκθέσεις συσκευασίας, στο Μιλάνο, στο Ντύσσελντορφ, στο Παρίσι, έτσι σε 5.5 χρόνια είχα γίνει το Νο2 στην εταιρία των 7 πια ατόμων, προσελάμβανα άτομα να κάνουν μέρος της δουλειάς μου και ανέβαινα, ( 2 χρόνια συζητάγαμε για ποσοστά επί των πωλήσεων, ακόμα δεν μου τα έβγαλε ο λογιστής μου έλεγε, μια το ένα, μία το άλλο, από δικαιολογίες άλλο τίποτα, δεν πήρα ποτέ ποσοστά ) από ΕΠΕ είχαμε γίνει ΑΕ, μέχρι που ένα μεσημέρι τέλος Ιουλίου γυρίζοντας στο γραφείο τα βρήκα όλα τα συρτάρια μου κλειδωμένα, τι συμβαίνει ? ρωτάω τι γραμματέα μου, πήγαινε μέσα σε θέλει μου λέει.

Να πω εδώ ότι όταν πήγα έκανε 7.000.000 δρχ τζίρο, και όταν έφυγα κάναμε τζίρο 580.000.000 δρχ τα 400.000.000 από μηχανήματα.

Πάω μέσα, κάτσε μου λέει, άκου να δείς, δεν αντέχω άλλο το τρέξιμο, η εσύ θα φύγεις η εγώ μου λέει, αλλά επειδή είμαι το αφεντικό, φεύγεις εσύ.
Καλά του λέω, δώσε τώρα τα κλειδιά να τελειώσω τις εκκρεμότητες και μετά τις διακοπές φεύγω, για να μη με πέρνεις τηλέφωνο να ρωτάς διάφορα για τις εκκρεμότητες, θα τις κλείσω όλες και να μη σε ξαναδώ.

Έτσι έγινε, 1η Σεπτέμβρη γυρίσαμε, του έδωσα τα κλειδιά. πήρα την αποζημείωση μου μου και την έκανα.
Δίνοντας μου τα χρήματα μου λέει τι θα κάνεις τώρα ? ( είχα εν τω μεταξύ παντρευτεί και είχα και τον πρώτο μου γιό )
Το βλέπεις του λέω το ξενοίκιαστο απέναντι ? Ήδη το νοίκιασα και θα πάω απέναντι να γίνω ανταγωνιστής σου, έτσι για να με βλέπεις και να τρώγεσαι μέσα σου που θα σου πέρνω ένα - ένα τους πελάτες, γιατί εμένα ξέρουν πια οι περισσότεροι, εσύ είσαι μόνο όνομα, εγώ έτρεχα συνέχεια ακόμα και χριστούγεννα για να μη σταματάνε οι παραγωγές τους.

Έγινε πρασινοκίτρινος, ξεροκατάπιε, κατέβασε το κεφάλι, και έκανε στροφή.

Δεν του κράτησα ποτέ κακία, μου πεμαθε τις πωλήσεις, ( άσχετα αν εγώ έφτιαξα μια πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη με πάνω από 60 βιβλία και σπούδασα μόνος μου το μάρκετινγκ, τις πωλήσεις, την έρευνα αγοράς, την οργάνωση και όλα τα σχετικά ) με έμαθε πράγματα για την αγορά και τη συμπεριφορά στους επαγγελματικούς χώρους που δεν τα μαθαίνεις ούτε σε 2 πανεπιστήμια, μου έδωσε ευκαιρίες και αρμοδιότητες, μου έδειξε εμπιστοσύνη, είχα όλα τα κλειδιά ακόμα και του σπιτιού του, μόνο τα λεφτά που άξιζα δε μου έδωσε, ίσως επίτηδες για να έχω πάντα το κίνητρο μέσα μου, δεν με πείραξε, δεν μου αρέσει να νιώθω αδικημένος, έτσι είναι τα αφεντικά, και εγώ σκόπευα από την αρχή να κάνω δική μου δουλειά.

Από τότε έκανα τη δική μου δουλειά που ξεκίνησε με το εμπόριο, συνεχίστηκε με εμπόριο και κατασκευές μηχανημάτων, κατέληξε σαν εξιδικευμένο μηχανουργείο, κατά καιρούς βοήθησα τους βοηθούς μου που προσελάμβανα πρίν απολυθώ, γιατί οι περισσότεροι έμειναν στο χώρο της συσκευασίας και έκαναν και αυτοί δική τους δουλειά και τους βοήθησα στις πωλήσεις όποτε με το ζήταγαν, κανείς τους δεν έφτασε σαν αφεντικό ούτε στο δαχτυλάκι του αφεντικού μας, στα λεφτά στους υπαλλήλους τους αλλά και στη συμπεριφορά τους ήταν πολύ σφιχτοί και είρωνες, ξέρεις ποιός είμαι εγώ, εγώ έγινα αφεντικό, εσύ θα μείνεις υπάλληλος κλπ, κράτησαν αυτό το στυλάκι που εγώ το μισώ.

Εγώ μεγάλωσα τη δική μου δουλειά, άρχισα και τις κατασκευές, είχα προσωπικό στο μηχανουργείο, αλλά δεν ήτανε καλά παιδιά, πήγαινα στη Γερμανία για 10 ημέρες και μπέρδευαν τα σχέδια που τους άφηνα, κάνανε κοπάνες όποτε έλειπα, κάνανε ζημιές στα εργαλεία, μάλλον από αδιαφορία, ήτανε στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ που έπρεπε οι εργαζόμενοι να γαμάνε τα αφεντικά, και τι δεν έχουν δεί τα μάτια μου μέσα στις πολυεθνικές κυρίως που ήταν πελάτες μου, εγώ δεν είχα κανένα να αφήσω πίσω μου όταν έλειπα, κινητά τηλέφωνα, πόσο μάλλον internet δεν υπήρχαν ούτε στην πιο καλπάζουσα φαντασία, έτσι μετά από 4 χρόνια, πήγα στο υπουργείο βιομηχανίας, είπα το πρόβλημα μου, μου είπανε βάλτους ένα μήνα σε διαθεσιμότητα, και όταν γυρίσεις ( ετοιμαζόμουνα για ταξίδι 20 ημερών ) απόλυσε τους.

Αυτό έκανα, έμεινα μόνος μου, άρχισα να φτιάχνω πιο εξιδικευμένες μηχανές που δεν είχα τότε ανταγωνισμό στην Ελλάδα, γιατί ήταν όλες εισαγώμενες, και δεν ξαναπροσέλαβα προσωπικό, δεν ήθελα να κάνω αυτά που μου έκαναν όταν ήμουνα υπάλληλος, όταν στο προσωπικό μου τους έδινα και δώρα, και μπόνους, στον ένα του πλήρωνα και το ενοίκιο, είδα ότι με περνάνε για μαλάκα, καλύτερα μόνος και λιγότερη δουλειά και λιγότερο άγχος, τα ίδια λεφτά, και περισσότερα είχα στην τσέπη μου, και δεν τα έβαζα και με τον εαυτό μου, γιατί αν άρχιζα να πιέζω, να βρίζω, κα κόβω τους καφέδες, να γίνομαι μια από τα ίδια, είδα ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου.

Κάποια στιγμή κουράστηκα, τα παράτησα, κλείδωσα όλο το μηχανουργείο για 5 χρόνια και ξαναέγινα υπάλληλος αναλαμβάνοντας τις πωλήσεις σε πολύ ειδικά χυτά ακριβείας, πελάτες μας όλη η αεροδιαστημική βιομηχανία της Ευρώπης κυρίως, αλλά και στην Αμερική είχαμε πελάτη την Detroit Diesel Allison, τρεχάματα σε όλη την Ελλάδα για νέους πελάτες και μια φορά το χρόνο έστηνα το περίπτερό μας στο Αννόβερο στην έκθεση υποκατασκευαστών, εκεί πια πέρναγε όλη η αυτοκινητοβιομηχανία, όλη η αεροδιαστημική βιομηχανία, και όσοι ήθελαν χυτά ακριβείας, και τι δεν είδαν τα μάτια μου στα 4 χρόνια που έμεινα πριν το καταφέρουν και το κλείσουν το χυτήριο, αυτό το κόσμημα.

Έτσι αφού είδα και αποείδα, αποφάσισα και το ξανάνοιξα εδώ και 10 χρόνια.

Μόνος και καλύτερα λοιπόν, τώρα έχω τους γιούς μου και είμαι ο καλύτερος.

Σημ: Τους έβαλα αυθημερόν σε διαθεσιμότητα όπως είπα, γιατί τους άκουσα να συζητάνε, μην έρθεις εσύ την παρασκευή, να λείψω εγώ τη δευτέρα και οι άλλοι δύο την τετάρτη, να δούμε τι θα κάνει, εννούσαν εμένα, δεν ξέρω γιατί τόσο μένος, ίσως ένιωθαν ανασφάλεια επειδή τεχνικά ήμουν καλύτερος, ότι λάθη και αβλεψίες έκαναν όλη την εβδομάδα που έτρεχα έξω για πελάτες, παραγγελίες, υλικά, εισπράξεις, service, τα διόρθωνα στον τόρνο ή στη φρέζα το σαββατοκύριακο, ίσως αυτός να ήτανε ο λόγος, άγνωστες οι βουλές του κυρίου για το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι, αλλά δεν θα καθόμουνα να ψάχνω συνέχεια να πετύχω τους κατάλληλους, τέτοιο σόκ δεν θα το ξαναπερνούσα, με τη μικρότητα και τη μικροψυχία των ανθρώπων και με τη βλακεία των άλλων δεν τα βάζω, 100 φορές μόνος μου γιατί δεν χρειάζεται να τα βάζω με τον εαυτό μου, γιατί θα αρρωστήσω.

Συμπέρασμα:
Είτε είσαι υπάλληλος, είτε είσαι αφεντικό, πρέπει να είσαι τύπος και υπογραμμός στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνεις, αν δεν σου κάνει μια δουλειά την παρατάς και πας παρακάτω, σαμποτάζ και πουστιές είναι απαράδεκτα.

Σαν αφεντικό αν έχεις υπαλλήλους, ειδικά αν σου έχουν κοστίσει και σε εκπαίδευση, πρέπει να ξέρεις ότι η περιουσία της εταιρίας σου είναι το προσωπικό σου και όχι τα ταμειακά αποθεματικά σου, αν το δείς έτσι θα έχεις και γεμάτα ταμεία.

Αν είσαι αφεντικό πρέπει να τη σπουδάσεις τη διοίκηση, αν δεν είσαι διοικητής μη γίνεις αφεντικό, χρειάζεται ισορροπία μεταξύ διοικητή και δικτάτορα και η γραμμή είναι πολύ λεπτή, συνήθως οι μικροί επιχειρηματίες είναι μικροί δικτατορίσκοι, και στη δουλειά και στο σπίτι τους, δσεν γίνεται να είσαι εδώ έτσι και αλλού αλλιώς, οι ρόλοι μπερδεύονται εύκολα.

Στη ζωή χρειάζεται να είσαι Large, αν είσαι κακομοίρης θα σε φάει η κακομοιριά σου, η γνώση πρέπει να μοιράζεται και να διαδίδεται, θυμάμαι πιτσιρικάς στα συνεργεία που όταν ήτανε να γίνει καμμιά σοβαρή δουλειά με έστελνε στο καφενείο το αφεντικό, παληά μυαλά, και αν έκανες και κανένα λάθος σου πέταγε ότι εργαλείο κρατούσε και όπου σε έπερνε.

Τέλος πάντως η εποχή μας τα τελευταία χρόνια είναι άγρια και δεν είναι για φιλοσοφίες, τώρα παλεύουμε όλοι για την επιβίωση και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καλό μας κουράγιο.

Respect.

Ερωτηση:

αν ως εργοδοτης δινεις στους υπαλληλους περισσοτερα (λεφτα, δικαιωματα, χάρες, εξτραδακια) απο οσα απαιτειται (απο το νομο, απο την αγορα), οσο τα πραγματα ειναι καλα, ειναι παραλογο να περιμενεις να δεχτουν τα λιγοτερα απο τα αρχικα αλλα οχι απο τα νομιμα, οταν τα πραγματα δεν πανε καλα, διατηρωντας το ιδιο επιπεδο (ποιοτικα κ ποσοτικα) εργασιας?

Ο χρήστης trident1971 έγραψε:

Ελα ντε! Ειναι αδυνατον να υπαρχουν καλοι εργοδοτες κ κακοι εργαζομενοι, ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ! ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ! ΠΡΕΠΕΙ να ειναι ΚΑΝΟΝΑΣ οτι οι εργοδοτες θα ειναι κακοι κ εκμεταλλευτες κ οι εργαζομενοι θα ειναι παντα καλοι κ σωστοι...

Π.Α.Μ.Ε. μπροστα κ αγωνιστικα!

Το ψοφησες τωρα, εννοειται οτι υπαρχουν και καλοι εργοδοτες και κακοι εργαζομενοι. Η πλειοψηφια ομως λειτουργει περιπου οπως περιγραφει ο bibendum. Εχω καποιες παρατηρησεις αλλα ειναι τοσο ασημαντες που δεν αξιζει τον κοπο.

Νομιζω οτι η ειρωνια μου (απεναντι σε αυτα που γραφει ο panossss οτι 'κοιτα να δεις που θα μας πουνε τωρα οτι οι εργαζομενοι ειναι κακοι κ οι εργοδοτες καλοι' με τοση σιγουρια περι του αντιθετου) ειναι φανερη.

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ οτι θα χρησιμοποιησω ολα τα νομιμα μεσα για να τον 'παραιτησω'.

Κι ο εργαζόμενος **όλα τα μέσα ** για να τον απολύσεις. Κι όποιος νικήσει.
Συνήθως νικάει ο εργοδότης, οπότε τι μυξοκλαίγεσαι.

Βρειτε τη διαφορα...Ο εργαζομενος που καθεται ενω παραμενει υπαλληλος κ πληρωνεται για να δουλευει, ειναι καριολης με Π κεφαλαιο...Κ που΄σαι, μιλαμε για αυτον τον εναν υπαλληλο που το χαλαει για ολους, ενω ολοι οι αλλοι εχουν κατανοησει οτι πρεπει να γινει προσαρμογη προς τα κατω και εχουν βαλει πλατη ωστε να μεινουν ολοι οι εργαζομενοι...

Ο χρήστης antonis-team έγραψε:

Εχω την εντύπωση πως δεν υπάρχει νομική απαγόρευση στις κάμερες στον χώρο εργασίας. Ιδίως στους χώρους με χρηματικές συναλλαγές είναι απαραίτητες.
Δεν με ενόχλησε ποτέ να έχω μια κάμερα στην πλάτη μου. Αντίθετα μάλλον μου φάνηκε και χρήσιμη...

Στάλθηκε από το MT27i μου

---

Σίγουρα σοβαρό μαγαζί χωρίς κάμερες, δεν μετράει.

Α.

Άλλη μια παρανομία της 'αγοράς' στο στυλ 'κάνε στη μπάντα, έχω μερσεντέ'.

Ο χρήστης kacey έγραψε:

αν ως εργοδοτης δινεις στους υπαλληλους περισσοτερα (λεφτα, δικαιωματα, χάρες, εξτραδακια) απο οσα απαιτειται (απο το νομο, απο την αγορα), οσο τα πραγματα ειναι καλα, ειναι παραλογο να περιμενεις να δεχτουν τα λιγοτερα απο τα αρχικα αλλα οχι απο τα νομιμα, οταν τα πραγματα δεν πανε καλα, διατηρωντας το ιδιο επιπεδο (ποιοτικα κ ποσοτικα) εργασιας?

Ερωτηση...

Γιατι εχει κολλησει σε αυτο; Στην καπιταλιστικη και ελευθερη αγορα εργασιας ο εργαζομενος δεν εχει fix τιμη. Προφανως πρεπει να αμοιβεται οτι προσφερει.
Η αποψη περι νομιμου ποσου και τιποτα παραπανω μου φερνει κατι σε κουμουνιστικη ιδεολογια.

Αν καποιος που πολλαπλασιαζει τα κερδη του και αυτο οφειλεται απο την εργατικοτητα των υπαλληλων που εχει, το θεωρεις αρκετα ηθικο να ακολουθησει τον νομο της αγορας και να του κανει μειωση αυτην την εποχη;

Περα ολων ειναι λογικο να υπαρχει μια μαχη προτεραιοτητων, υποχρεωσεων και δικαιωματων μεταξυ αφεντικου και υπαλληλου. Επισης ειναι παραπανω απο προφανες οτι οταν βρεθει η χρυση τομη σε αυτη την παλη τοτε μπορει να εξασφαλιστει πιο ευρυθμη λειτουργια. Εκει νομιζω οτι πασχει το μεγαλυτερο ποσοστο του Ελληνα επιχειρηματια.

Προφανως δεν αναφερομαι πουθενα σ εσενα προσωπικα. Προσωπικες αποψεις εκφραζω και καποια απ τα βιωματα που ειχα στην συντομη εργασιακη μου εμπειρια αλλα και απο συζητησεις με φιλους. Και δυστυχως ολοι μας εχουμε να διηγηθουμε καποια ιστορια.

Ο χρήστης 21 Quadra έγραψε:
Όσο ήμουνα υπάλληλος σε πολλές δουλειές, ήμουνα ο πιο δουλευταράς χωρίς ωράρια, με τις περισσότερες ευθύνες και πάντα ο ριγμένος.
Άφησα τη θάλασσα ( Γ! μηχανικός, αν έμενα σε 5 μήνες θα έπερνα του 2ου, και θα ήταν πολλά τα λεφτά και δεν θα ξεκόλλαγα ποτέ από τα μηχανοστάσια των καραβιών ) και επειδή ήθελα να -ξυπνήσω- και να δω το εμπόριο πως γίνεται πήγα υπάλληλος σε εισαγωγική με υλικά συσκευασίας, είμαστε το αφεντικό, η γραμματέας, και εγώ.

Ανέλαβα το φορτηγάκι για τις παραδόσεις, τις εισπράξεις, για τα χαρτιά των εισαγωγών στο εμπορικό επιμελητήριο ( τότε πέρναγαν όλα από εκεί ) τράπεζες και άλλες δουλειές.
Τις Παρασκευές που είχαμε εισπράξεις επειδή δεν προλάβαινα, χωρίς να ρωτήσω κανένα έπερνα τη μηχανή μου και έτσι τα προλάβαινα όλα. Η βενζίνη δική μου εννοείται.

Πέρασε ένας χρόνος, του λέω αφεντικό, αύξηση, όχι μου λέει, αυτή η θέση δεν δικαιολογεί περισσότερα χρήματα, βρές να κάνεις κάτι άλλο εδώ μέσα να πάρεις περισσότερα. ( είχε ανοιχτά μυαλά, Αμερικάνικα, μαζί με άλλους 3 είχανε στήσει την 3Μ στο Περιστέρι τότε )
ΟΚ του λέω, να φέρνουμε και μηχανήματα συσκευασίας, άκου μου λέει, εγώ δεν ξέρω τι είναι το κατσαβίδι θα πουλήσω μηχανήματα ? δεν πειράζει του λέω εσύ θα πουλάς που είσαι καλός στις πωλήσεις και εγώ αφού είμαι μηχανικός θα τα στήνω, θα κάνω service, κλπ.

Με πήρε στην Ιταλία, στο Μιλάνο, στην έκθεση Imballagio, βρήκαμε μηχανήματα, άρχισαν οι εισαγωγές, τα πρώτα τα πούλησε σε ήδη υπάρχοντες πελάτες από τα υλικά συσκευασίας που είχαμε, και η δουλειά προχωρούσε, εν τω μεταξύ είχα πάρει 30% αύξηση, πέρασαν 2 χρόνια, του λέω αφεντικούλη κάνα φραγκάκι παραπάνω ?

Όχι μου λέει, βρές τι άλλο να κάνεις εδώ μέσα και θα πάρεις, το ίδιο παραμύθι, ΟΚ του λέω να προσλάβουμε ένα παιδί για τις εισπράξεις, τις τράπεζες και το επιμελητήριο, και εγώ να βγώ στις πωλήσεις σε όλη την Ελλάδα πια, πάρε μου ένα ανοιχτό φορτηγάκι να βάζω ένα μηχάνημα για επίδειξη στον πελάτη, έτσι και έγινε.

Μεγαλώσαμε την γκάμα των μηχανημάτων, χρειαζόμαστε ένα μεγαλύτερο πια φορτηγό γιατί είχαμε 2-3 παλέττες σχεδόν κάθε ημέρα, του λέω να πάρουμε ένα φορτηγό και ένα οδηγό, θα κοστίζει λιγότερα από τα μισά σε ετήσια βάση από τα μεταφορικά, τότε μια παλέττα από Ιταλία κόστιζε 5.000 δρχ, και από το τελωνείο Πειραιά μέχρι το Παγκράτι ήθελε 7.000 δρχ. πήραμε το φορτηγό, πήραμε και οδηγό, ανέλαβα πια όλο το τρέξιμο των πωλήσεων σε όλη την Ελλάδα, τις εγκαταστάσεις, τα πάντα, και την εκπαίδευση στα νέα μηχανήματα στην Ευρώπη ( κυρίως σε Γερμανία, Ιταλία, Ελβετία )πήγαινα σε όλες τις εκθέσεις συσκευασίας, στο Μιλάνο, στο Ντύσσελντορφ, στο Παρίσι, έτσι σε 5.5 χρόνια είχα γίνει το Νο2 στην εταιρία των 7 πια ατόμων, προσελάμβανα άτομα να κάνουν μέρος της δουλειάς μου και ανέβαινα, ( 2 χρόνια συζητάγαμε για ποσοστά επί των πωλήσεων, ακόμα δεν μου τα έβγαλε ο λογιστής μου έλεγε, μια το ένα, μία το άλλο, από δικαιολογίες άλλο τίποτα, δεν πήρα ποτέ ποσοστά ) από ΕΠΕ είχαμε γίνει ΑΕ, μέχρι που ένα μεσημέρι τέλος Ιουλίου γυρίζοντας στο γραφείο τα βρήκα όλα τα συρτάρια μου κλειδωμένα, τι συμβαίνει ? ρωτάω τι γραμματέα μου, πήγαινε μέσα σε θέλει μου λέει.

Να πω εδώ ότι όταν πήγα έκανε 7.000.000 δρχ τζίρο, και όταν έφυγα κάναμε τζίρο 580.000.000 δρχ τα 400.000.000 από μηχανήματα.

Πάω μέσα, κάτσε μου λέει, άκου να δείς, δεν αντέχω άλλο το τρέξιμο, η εσύ θα φύγεις η εγώ μου λέει, αλλά επειδή είμαι το αφεντικό, φεύγεις εσύ.
Καλά του λέω, δώσε τώρα τα κλειδιά να τελειώσω τις εκκρεμότητες και μετά τις διακοπές φεύγω, για να μη με πέρνεις τηλέφωνο να ρωτάς διάφορα για τις εκκρεμότητες, θα τις κλείσω όλες και να μη σε ξαναδώ.

Έτσι έγινε, 1η Σεπτέμβρη γυρίσαμε, του έδωσα τα κλειδιά. πήρα την αποζημείωση μου μου και την έκανα.
Δίνοντας μου τα χρήματα μου λέει τι θα κάνεις τώρα ? ( είχα εν τω μεταξύ παντρευτεί και είχα και τον πρώτο μου γιό )
Το βλέπεις του λέω το ξενοίκιαστο απέναντι ? Ήδη το νοίκιασα και θα πάω απέναντι να γίνω ανταγωνιστής σου, έτσι για να με βλέπεις και να τρώγεσαι μέσα σου που θα σου πέρνω ένα - ένα τους πελάτες, γιατί εμένα ξέρουν πια οι περισσότεροι, εσύ είσαι μόνο όνομα, εγώ έτρεχα συνέχεια ακόμα και χριστούγεννα για να μη σταματάνε οι παραγωγές τους.

Έγινε πρασινοκίτρινος, ξεροκατάπιε, κατέβασε το κεφάλι, και έκανε στροφή.

Δεν του κράτησα ποτέ κακία, μου πεμαθε τις πωλήσεις, ( άσχετα αν εγώ έφτιαξα μια πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη με πάνω από 60 βιβλία και σπούδασα μόνος μου το μάρκετινγκ, τις πωλήσεις, την έρευνα αγοράς, την οργάνωση και όλα τα σχετικά ) με έμαθε πράγματα για την αγορά και τη συμπεριφορά στους επαγγελματικούς χώρους που δεν τα μαθαίνεις ούτε σε 2 πανεπιστήμια, μου έδωσε ευκαιρίες και αρμοδιότητες, μου έδειξε εμπιστοσύνη, είχα όλα τα κλειδιά ακόμα και του σπιτιού του, μόνο τα λεφτά που άξιζα δε μου έδωσε, ίσως επίτηδες για να έχω πάντα το κίνητρο μέσα μου, δεν με πείραξε, δεν μου αρέσει να νιώθω αδικημένος, έτσι είναι τα αφεντικά, και εγώ σκόπευα από την αρχή να κάνω δική μου δουλειά.

Από τότε έκανα τη δική μου δουλειά που ξεκίνησε με το εμπόριο, συνεχίστηκε με εμπόριο και κατασκευές μηχανημάτων, κατέληξε σαν εξιδικευμένο μηχανουργείο, κατά καιρούς βοήθησα τους βοηθούς μου που προσελάμβανα πρίν απολυθώ, γιατί οι περισσότεροι έμειναν στο χώρο της συσκευασίας και έκαναν και αυτοί δική τους δουλειά και τους βοήθησα στις πωλήσεις όποτε με το ζήταγαν, κανείς τους δεν έφτασε σαν αφεντικό ούτε στο δαχτυλάκι του αφεντικού μας, στα λεφτά στους υπαλλήλους τους αλλά και στη συμπεριφορά τους ήταν πολύ σφιχτοί και είρωνες, ξέρεις ποιός είμαι εγώ, εγώ έγινα αφεντικό, εσύ θα μείνεις υπάλληλος κλπ, κράτησαν αυτό το στυλάκι που εγώ το μισώ.

Εγώ μεγάλωσα τη δική μου δουλειά, άρχισα και τις κατασκευές, είχα προσωπικό στο μηχανουργείο, αλλά δεν ήτανε καλά παιδιά, πήγαινα στη Γερμανία για 10 ημέρες και μπέρδευαν τα σχέδια που τους άφηνα, κάνανε κοπάνες όποτε έλειπα, κάνανε ζημιές στα εργαλεία, μάλλον από αδιαφορία, ήτανε στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ που έπρεπε οι εργαζόμενοι να γαμάνε τα αφεντικά, και τι δεν έχουν δεί τα μάτια μου μέσα στις πολυεθνικές κυρίως που ήταν πελάτες μου, εγώ δεν είχα κανένα να αφήσω πίσω μου όταν έλειπα, κινητά τηλέφωνα, πόσο μάλλον internet δεν υπήρχαν ούτε στην πιο καλπάζουσα φαντασία, έτσι μετά από 4 χρόνια, πήγα στο υπουργείο βιομηχανίας, είπα το πρόβλημα μου, μου είπανε βάλτους ένα μήνα σε διαθεσιμότητα, και όταν γυρίσεις ( ετοιμαζόμουνα για ταξίδι 20 ημερών ) απόλυσε τους.

Αυτό έκανα, έμεινα μόνος μου, άρχισα να φτιάχνω πιο εξιδικευμένες μηχανές που δεν είχα τότε ανταγωνισμό στην Ελλάδα, γιατί ήταν όλες εισαγώμενες, και δεν ξαναπροσέλαβα προσωπικό, δεν ήθελα να κάνω αυτά που μου έκαναν όταν ήμουνα υπάλληλος, όταν στο προσωπικό μου τους έδινα και δώρα, και μπόνους, στον ένα του πλήρωνα και το ενοίκιο, είδα ότι με περνάνε για μαλάκα, καλύτερα μόνος και λιγότερη δουλειά και λιγότερο άγχος, τα ίδια λεφτά, και περισσότερα είχα στην τσέπη μου, και δεν τα έβαζα και με τον εαυτό μου, γιατί αν άρχιζα να πιέζω, να βρίζω, κα κόβω τους καφέδες, να γίνομαι μια από τα ίδια, είδα ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου.

Κάποια στιγμή κουράστηκα, τα παράτησα, κλείδωσα όλο το μηχανουργείο για 5 χρόνια και ξαναέγινα υπάλληλος αναλαμβάνοντας τις πωλήσεις σε πολύ ειδικά χυτά ακριβείας, πελάτες μας όλη η αεροδιαστημική βιομηχανία της Ευρώπης κυρίως, αλλά και στην Αμερική είχαμε πελάτη την Detroit Diesel Allison, τρεχάματα σε όλη την Ελλάδα για νέους πελάτες και μια φορά το χρόνο έστηνα το περίπτερό μας στο Αννόβερο στην έκθεση υποκατασκευαστών, εκεί πια πέρναγε όλη η αυτοκινητοβιομηχανία, όλη η αεροδιαστημική βιομηχανία, και όσοι ήθελαν χυτά ακριβείας, και τι δεν είδαν τα μάτια μου στα 4 χρόνια που έμεινα πριν το καταφέρουν και το κλείσουν το χυτήριο, αυτό το κόσμημα.

Έτσι αφού είδα και αποείδα, αποφάσισα και το ξανάνοιξα εδώ και 10 χρόνια.

Μόνος και καλύτερα λοιπόν, τώρα έχω τους γιούς μου και είμαι ο καλύτερος.

Σημ: Τους έβαλα αυθημερόν σε διαθεσιμότητα όπως είπα, γιατί τους άκουσα να συζητάνε, μην έρθεις εσύ την παρασκευή, να λείψω εγώ τη δευτέρα και οι άλλοι δύο την τετάρτη, να δούμε τι θα κάνει, εννούσαν εμένα, δεν ξέρω γιατί τόσο μένος, ίσως ένιωθαν ανασφάλεια επειδή τεχνικά ήμουν καλύτερος, ότι λάθη και αβλεψίες έκαναν όλη την εβδομάδα που έτρεχα έξω για πελάτες, παραγγελίες, υλικά, εισπράξεις, service, τα διόρθωνα στον τόρνο ή στη φρέζα το σαββατοκύριακο, ίσως αυτός να ήτανε ο λόγος, άγνωστες οι βουλές του κυρίου για το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι, αλλά δεν θα καθόμουνα να ψάχνω συνέχεια να πετύχω τους κατάλληλους, τέτοιο σόκ δεν θα το ξαναπερνούσα, με τη μικρότητα και τη μικροψυχία των ανθρώπων και με τη βλακεία των άλλων δεν τα βάζω, 100 φορές μόνος μου γιατί δεν χρειάζεται να τα βάζω με τον εαυτό μου, γιατί θα αρρωστήσω.

Συμπέρασμα:
Είτε είσαι υπάλληλος, είτε είσαι αφεντικό, πρέπει να είσαι τύπος και υπογραμμός στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνεις, αν δεν σου κάνει μια δουλειά την παρατάς και πας παρακάτω, σαμποτάζ και πουστιές είναι απαράδεκτα.

Σαν αφεντικό αν έχεις υπαλλήλους, ειδικά αν σου έχουν κοστίσει και σε εκπαίδευση, πρέπει να ξέρεις ότι η περιουσία της εταιρίας σου είναι το προσωπικό σου και όχι τα ταμειακά αποθεματικά σου, αν το δείς έτσι θα έχεις και γεμάτα ταμεία.

Αν είσαι αφεντικό πρέπει να τη σπουδάσεις τη διοίκηση, αν δεν είσαι διοικητής μη γίνεις αφεντικό, χρειάζεται ισορροπία μεταξύ διοικητή και δικτάτορα και η γραμμή είναι πολύ λεπτή, συνήθως οι μικροί επιχειρηματίες είναι μικροί δικτατορίσκοι, και στη δουλειά και στο σπίτι τους, δσεν γίνεται να είσαι εδώ έτσι και αλλού αλλιώς, οι ρόλοι μπερδεύονται εύκολα.

Στη ζωή χρειάζεται να είσαι Large, αν είσαι κακομοίρης θα σε φάει η κακομοιριά σου, η γνώση πρέπει να μοιράζεται και να διαδίδεται, θυμάμαι πιτσιρικάς στα συνεργεία που όταν ήτανε να γίνει καμμιά σοβαρή δουλειά με έστελνε στο καφενείο το αφεντικό, παληά μυαλά, και αν έκανες και κανένα λάθος σου πέταγε ότι εργαλείο κρατούσε και όπου σε έπερνε.

Τέλος πάντως η εποχή μας τα τελευταία χρόνια είναι άγρια και δεν είναι για φιλοσοφίες, τώρα παλεύουμε όλοι για την επιβίωση και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καλό μας κουράγιο.

Respect.

ακόμα ένα respect...

Ο χρήστης bibendum έγραψε:

αν ως εργοδοτης δινεις στους υπαλληλους περισσοτερα (λεφτα, δικαιωματα, χάρες, εξτραδακια) απο οσα απαιτειται (απο το νομο, απο την αγορα), οσο τα πραγματα ειναι καλα, ειναι παραλογο να περιμενεις να δεχτουν τα λιγοτερα απο τα αρχικα αλλα οχι απο τα νομιμα, οταν τα πραγματα δεν πανε καλα, διατηρωντας το ιδιο επιπεδο (ποιοτικα κ ποσοτικα) εργασιας?

Ερωτηση...

Γιατι εχει κολλησει σε αυτο;

Γιατι ρε πστ μου θελω να βλεπω κ λιγο κατανοηση κ φιλοτιμο...οταν δινω ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ επειδη τα πραγματα πανε καλα, τοτε θελω να καταλαβουν κ να δεχτουν οτι τωρα υπαρχει η ΑΝΑΓΚΗ για λιγοτερα.

Στην καπιταλιστικη και ελευθερη αγορα εργασιας ο εργαζομενος δεν εχει fix τιμη. Προφανως πρεπει να αμοιβεται οτι προσφερει.

Μα αυτο λεω, τοσο καιρο εδινα περισσοτερα απο οσα προσφερει, οποτε τωρα που προσφερω λιγοτερα αλλα οχι λιγοτερα απο οσα υποχρεουμαι, ΛΟΓΩ ΑΝΑΓΚΗΣ, περιμενω να το καταλαβει.

Αν καποιος που πολλαπλασιαζει τα κερδη του και αυτο οφειλεται απο την εργατικοτητα των υπαλληλων που εχει,

Κατ'αρχας, οφειλεται στην εργατικοτητα των υπαλληλων ΚΑΙ στην δικη μου εργατικοτητα κ διοικηση. Απο εκει κ περα

το θεωρεις αρκετα ηθικο να ακολουθησει τον νομο της αγορας και να του κανει μειωση αυτην την εποχη;

Μα δεν το κανω 'επειδη το κανουν ολοι' κ με σκοπο να μου μενουν περισσοτερα στη τσεπη, το κανω επειδη χρειαζεται (δεν βγαινουμε ρε παιδι μου, πως να το πω αλλιως?): εχουμε τουλαχιστον 40% μειωση ογκου εργασιας κ αντιστοιχα τζιρου. Αυτο σημαινει οτι απο τους τρεις υπαλληλους ο ενας ειναι πια αχρειαστος. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΝΕΡΓΟΣ, προτεινω μειωση. Αν δεν το δεχτουν, θα τον 'παραιτησω' με ΝΟΜΙΜΑ μεσα, γιατι το να τον απολυσω θα μου κοστισει περισσοτερο απο οσο θα γλυτωσω απο την μειωση προσωπικου για ενα ευλογο διαστημα (= οσοι μηνες αποζημιωσης παρει) ή ακομα χειροτερα θα κοστισει περισσοτερο απο οσο θα γλυτωσω για ΜΕΓΑΛΟ χρονικο διαστημα αν ολοι οι αλλοι δεχτουν τη μειωση.

Ποσο πιο απλα να το πω?

Μα σου ειπα οτι δεν αναφερομαι προσωπικα για την δικη σου δουλεια. Δεχομαι το φιλοτιμο που λες. Φιλοτιμο εδειξα και εγω σαν υπαλληλος και πικραθηκα που κυριως οι περιστασεις δεν με βοηθησαν να εξαργυρωσω αυτο το φιλοτιμο και γι αυτο καθε φορα που παω στην Ελλαδα και στο γραφειο παω να πω ενα γεια κ με το 'μικρο' αφεντικο θα βγω και για καφε και για ποτο. Απο την αλλη ομως εχω και μια πικρα γιατι πιστευω οτι θα μπορουσα να εχω μια μικρη εστω ανταμοιβη οσο δουλευαμε και πηγαινανε καλα τα πραγματα.

Και μαλιστα οταν ειχαν προκυψει τα πρωτα σημαδια που εδειχναν που πηγαινε το πραγμα και καθομουν ωρες και τεμπελιαζα γιατι δεν υπηρχε οντως κατι να κανω πρωτος ημουν που του ειχα πει αν υπαρχει θεμα το καταλαβαινω να μου πει οτι τελειωνουμε, πραγμα που μου το ειπε μετα απο 7-8 μηνες.

Ο χρήστης kubiak έγραψε:

Όσο ήμουνα υπάλληλος σε πολλές δουλειές, ήμουνα ο πιο δουλευταράς χωρίς ωράρια, με τις περισσότερες ευθύνες και πάντα ο ριγμένος.
Άφησα τη θάλασσα ( Γ! μηχανικός, αν έμενα σε 5 μήνες θα έπερνα του 2ου, και θα ήταν πολλά τα λεφτά και δεν θα ξεκόλλαγα ποτέ από τα μηχανοστάσια των καραβιών ) και επειδή ήθελα να -ξυπνήσω- και να δω το εμπόριο πως γίνεται πήγα υπάλληλος σε εισαγωγική με υλικά συσκευασίας, είμαστε το αφεντικό, η γραμματέας, και εγώ.

Ανέλαβα το φορτηγάκι για τις παραδόσεις, τις εισπράξεις, για τα χαρτιά των εισαγωγών στο εμπορικό επιμελητήριο ( τότε πέρναγαν όλα από εκεί ) τράπεζες και άλλες δουλειές.
Τις Παρασκευές που είχαμε εισπράξεις επειδή δεν προλάβαινα, χωρίς να ρωτήσω κανένα έπερνα τη μηχανή μου και έτσι τα προλάβαινα όλα. Η βενζίνη δική μου εννοείται.

Πέρασε ένας χρόνος, του λέω αφεντικό, αύξηση, όχι μου λέει, αυτή η θέση δεν δικαιολογεί περισσότερα χρήματα, βρές να κάνεις κάτι άλλο εδώ μέσα να πάρεις περισσότερα. ( είχε ανοιχτά μυαλά, Αμερικάνικα, μαζί με άλλους 3 είχανε στήσει την 3Μ στο Περιστέρι τότε )
ΟΚ του λέω, να φέρνουμε και μηχανήματα συσκευασίας, άκου μου λέει, εγώ δεν ξέρω τι είναι το κατσαβίδι θα πουλήσω μηχανήματα ? δεν πειράζει του λέω εσύ θα πουλάς που είσαι καλός στις πωλήσεις και εγώ αφού είμαι μηχανικός θα τα στήνω, θα κάνω service, κλπ.

Με πήρε στην Ιταλία, στο Μιλάνο, στην έκθεση Imballagio, βρήκαμε μηχανήματα, άρχισαν οι εισαγωγές, τα πρώτα τα πούλησε σε ήδη υπάρχοντες πελάτες από τα υλικά συσκευασίας που είχαμε, και η δουλειά προχωρούσε, εν τω μεταξύ είχα πάρει 30% αύξηση, πέρασαν 2 χρόνια, του λέω αφεντικούλη κάνα φραγκάκι παραπάνω ?

Όχι μου λέει, βρές τι άλλο να κάνεις εδώ μέσα και θα πάρεις, το ίδιο παραμύθι, ΟΚ του λέω να προσλάβουμε ένα παιδί για τις εισπράξεις, τις τράπεζες και το επιμελητήριο, και εγώ να βγώ στις πωλήσεις σε όλη την Ελλάδα πια, πάρε μου ένα ανοιχτό φορτηγάκι να βάζω ένα μηχάνημα για επίδειξη στον πελάτη, έτσι και έγινε.

Μεγαλώσαμε την γκάμα των μηχανημάτων, χρειαζόμαστε ένα μεγαλύτερο πια φορτηγό γιατί είχαμε 2-3 παλέττες σχεδόν κάθε ημέρα, του λέω να πάρουμε ένα φορτηγό και ένα οδηγό, θα κοστίζει λιγότερα από τα μισά σε ετήσια βάση από τα μεταφορικά, τότε μια παλέττα από Ιταλία κόστιζε 5.000 δρχ, και από το τελωνείο Πειραιά μέχρι το Παγκράτι ήθελε 7.000 δρχ. πήραμε το φορτηγό, πήραμε και οδηγό, ανέλαβα πια όλο το τρέξιμο των πωλήσεων σε όλη την Ελλάδα, τις εγκαταστάσεις, τα πάντα, και την εκπαίδευση στα νέα μηχανήματα στην Ευρώπη ( κυρίως σε Γερμανία, Ιταλία, Ελβετία )πήγαινα σε όλες τις εκθέσεις συσκευασίας, στο Μιλάνο, στο Ντύσσελντορφ, στο Παρίσι, έτσι σε 5.5 χρόνια είχα γίνει το Νο2 στην εταιρία των 7 πια ατόμων, προσελάμβανα άτομα να κάνουν μέρος της δουλειάς μου και ανέβαινα, ( 2 χρόνια συζητάγαμε για ποσοστά επί των πωλήσεων, ακόμα δεν μου τα έβγαλε ο λογιστής μου έλεγε, μια το ένα, μία το άλλο, από δικαιολογίες άλλο τίποτα, δεν πήρα ποτέ ποσοστά ) από ΕΠΕ είχαμε γίνει ΑΕ, μέχρι που ένα μεσημέρι τέλος Ιουλίου γυρίζοντας στο γραφείο τα βρήκα όλα τα συρτάρια μου κλειδωμένα, τι συμβαίνει ? ρωτάω τι γραμματέα μου, πήγαινε μέσα σε θέλει μου λέει.

Να πω εδώ ότι όταν πήγα έκανε 7.000.000 δρχ τζίρο, και όταν έφυγα κάναμε τζίρο 580.000.000 δρχ τα 400.000.000 από μηχανήματα.

Πάω μέσα, κάτσε μου λέει, άκου να δείς, δεν αντέχω άλλο το τρέξιμο, η εσύ θα φύγεις η εγώ μου λέει, αλλά επειδή είμαι το αφεντικό, φεύγεις εσύ.
Καλά του λέω, δώσε τώρα τα κλειδιά να τελειώσω τις εκκρεμότητες και μετά τις διακοπές φεύγω, για να μη με πέρνεις τηλέφωνο να ρωτάς διάφορα για τις εκκρεμότητες, θα τις κλείσω όλες και να μη σε ξαναδώ.

Έτσι έγινε, 1η Σεπτέμβρη γυρίσαμε, του έδωσα τα κλειδιά. πήρα την αποζημείωση μου μου και την έκανα.
Δίνοντας μου τα χρήματα μου λέει τι θα κάνεις τώρα ? ( είχα εν τω μεταξύ παντρευτεί και είχα και τον πρώτο μου γιό )
Το βλέπεις του λέω το ξενοίκιαστο απέναντι ? Ήδη το νοίκιασα και θα πάω απέναντι να γίνω ανταγωνιστής σου, έτσι για να με βλέπεις και να τρώγεσαι μέσα σου που θα σου πέρνω ένα - ένα τους πελάτες, γιατί εμένα ξέρουν πια οι περισσότεροι, εσύ είσαι μόνο όνομα, εγώ έτρεχα συνέχεια ακόμα και χριστούγεννα για να μη σταματάνε οι παραγωγές τους.

Έγινε πρασινοκίτρινος, ξεροκατάπιε, κατέβασε το κεφάλι, και έκανε στροφή.

Δεν του κράτησα ποτέ κακία, μου πεμαθε τις πωλήσεις, ( άσχετα αν εγώ έφτιαξα μια πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη με πάνω από 60 βιβλία και σπούδασα μόνος μου το μάρκετινγκ, τις πωλήσεις, την έρευνα αγοράς, την οργάνωση και όλα τα σχετικά ) με έμαθε πράγματα για την αγορά και τη συμπεριφορά στους επαγγελματικούς χώρους που δεν τα μαθαίνεις ούτε σε 2 πανεπιστήμια, μου έδωσε ευκαιρίες και αρμοδιότητες, μου έδειξε εμπιστοσύνη, είχα όλα τα κλειδιά ακόμα και του σπιτιού του, μόνο τα λεφτά που άξιζα δε μου έδωσε, ίσως επίτηδες για να έχω πάντα το κίνητρο μέσα μου, δεν με πείραξε, δεν μου αρέσει να νιώθω αδικημένος, έτσι είναι τα αφεντικά, και εγώ σκόπευα από την αρχή να κάνω δική μου δουλειά.

Από τότε έκανα τη δική μου δουλειά που ξεκίνησε με το εμπόριο, συνεχίστηκε με εμπόριο και κατασκευές μηχανημάτων, κατέληξε σαν εξιδικευμένο μηχανουργείο, κατά καιρούς βοήθησα τους βοηθούς μου που προσελάμβανα πρίν απολυθώ, γιατί οι περισσότεροι έμειναν στο χώρο της συσκευασίας και έκαναν και αυτοί δική τους δουλειά και τους βοήθησα στις πωλήσεις όποτε με το ζήταγαν, κανείς τους δεν έφτασε σαν αφεντικό ούτε στο δαχτυλάκι του αφεντικού μας, στα λεφτά στους υπαλλήλους τους αλλά και στη συμπεριφορά τους ήταν πολύ σφιχτοί και είρωνες, ξέρεις ποιός είμαι εγώ, εγώ έγινα αφεντικό, εσύ θα μείνεις υπάλληλος κλπ, κράτησαν αυτό το στυλάκι που εγώ το μισώ.

Εγώ μεγάλωσα τη δική μου δουλειά, άρχισα και τις κατασκευές, είχα προσωπικό στο μηχανουργείο, αλλά δεν ήτανε καλά παιδιά, πήγαινα στη Γερμανία για 10 ημέρες και μπέρδευαν τα σχέδια που τους άφηνα, κάνανε κοπάνες όποτε έλειπα, κάνανε ζημιές στα εργαλεία, μάλλον από αδιαφορία, ήτανε στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ που έπρεπε οι εργαζόμενοι να γαμάνε τα αφεντικά, και τι δεν έχουν δεί τα μάτια μου μέσα στις πολυεθνικές κυρίως που ήταν πελάτες μου, εγώ δεν είχα κανένα να αφήσω πίσω μου όταν έλειπα, κινητά τηλέφωνα, πόσο μάλλον internet δεν υπήρχαν ούτε στην πιο καλπάζουσα φαντασία, έτσι μετά από 4 χρόνια, πήγα στο υπουργείο βιομηχανίας, είπα το πρόβλημα μου, μου είπανε βάλτους ένα μήνα σε διαθεσιμότητα, και όταν γυρίσεις ( ετοιμαζόμουνα για ταξίδι 20 ημερών ) απόλυσε τους.

Αυτό έκανα, έμεινα μόνος μου, άρχισα να φτιάχνω πιο εξιδικευμένες μηχανές που δεν είχα τότε ανταγωνισμό στην Ελλάδα, γιατί ήταν όλες εισαγώμενες, και δεν ξαναπροσέλαβα προσωπικό, δεν ήθελα να κάνω αυτά που μου έκαναν όταν ήμουνα υπάλληλος, όταν στο προσωπικό μου τους έδινα και δώρα, και μπόνους, στον ένα του πλήρωνα και το ενοίκιο, είδα ότι με περνάνε για μαλάκα, καλύτερα μόνος και λιγότερη δουλειά και λιγότερο άγχος, τα ίδια λεφτά, και περισσότερα είχα στην τσέπη μου, και δεν τα έβαζα και με τον εαυτό μου, γιατί αν άρχιζα να πιέζω, να βρίζω, κα κόβω τους καφέδες, να γίνομαι μια από τα ίδια, είδα ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου.

Κάποια στιγμή κουράστηκα, τα παράτησα, κλείδωσα όλο το μηχανουργείο για 5 χρόνια και ξαναέγινα υπάλληλος αναλαμβάνοντας τις πωλήσεις σε πολύ ειδικά χυτά ακριβείας, πελάτες μας όλη η αεροδιαστημική βιομηχανία της Ευρώπης κυρίως, αλλά και στην Αμερική είχαμε πελάτη την Detroit Diesel Allison, τρεχάματα σε όλη την Ελλάδα για νέους πελάτες και μια φορά το χρόνο έστηνα το περίπτερό μας στο Αννόβερο στην έκθεση υποκατασκευαστών, εκεί πια πέρναγε όλη η αυτοκινητοβιομηχανία, όλη η αεροδιαστημική βιομηχανία, και όσοι ήθελαν χυτά ακριβείας, και τι δεν είδαν τα μάτια μου στα 4 χρόνια που έμεινα πριν το καταφέρουν και το κλείσουν το χυτήριο, αυτό το κόσμημα.

Έτσι αφού είδα και αποείδα, αποφάσισα και το ξανάνοιξα εδώ και 10 χρόνια.

Μόνος και καλύτερα λοιπόν, τώρα έχω τους γιούς μου και είμαι ο καλύτερος.

Σημ: Τους έβαλα αυθημερόν σε διαθεσιμότητα όπως είπα, γιατί τους άκουσα να συζητάνε, μην έρθεις εσύ την παρασκευή, να λείψω εγώ τη δευτέρα και οι άλλοι δύο την τετάρτη, να δούμε τι θα κάνει, εννούσαν εμένα, δεν ξέρω γιατί τόσο μένος, ίσως ένιωθαν ανασφάλεια επειδή τεχνικά ήμουν καλύτερος, ότι λάθη και αβλεψίες έκαναν όλη την εβδομάδα που έτρεχα έξω για πελάτες, παραγγελίες, υλικά, εισπράξεις, service, τα διόρθωνα στον τόρνο ή στη φρέζα το σαββατοκύριακο, ίσως αυτός να ήτανε ο λόγος, άγνωστες οι βουλές του κυρίου για το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι, αλλά δεν θα καθόμουνα να ψάχνω συνέχεια να πετύχω τους κατάλληλους, τέτοιο σόκ δεν θα το ξαναπερνούσα, με τη μικρότητα και τη μικροψυχία των ανθρώπων και με τη βλακεία των άλλων δεν τα βάζω, 100 φορές μόνος μου γιατί δεν χρειάζεται να τα βάζω με τον εαυτό μου, γιατί θα αρρωστήσω.

Συμπέρασμα:
Είτε είσαι υπάλληλος, είτε είσαι αφεντικό, πρέπει να είσαι τύπος και υπογραμμός στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνεις, αν δεν σου κάνει μια δουλειά την παρατάς και πας παρακάτω, σαμποτάζ και πουστιές είναι απαράδεκτα.

Σαν αφεντικό αν έχεις υπαλλήλους, ειδικά αν σου έχουν κοστίσει και σε εκπαίδευση, πρέπει να ξέρεις ότι η περιουσία της εταιρίας σου είναι το προσωπικό σου και όχι τα ταμειακά αποθεματικά σου, αν το δείς έτσι θα έχεις και γεμάτα ταμεία.

Αν είσαι αφεντικό πρέπει να τη σπουδάσεις τη διοίκηση, αν δεν είσαι διοικητής μη γίνεις αφεντικό, χρειάζεται ισορροπία μεταξύ διοικητή και δικτάτορα και η γραμμή είναι πολύ λεπτή, συνήθως οι μικροί επιχειρηματίες είναι μικροί δικτατορίσκοι, και στη δουλειά και στο σπίτι τους, δσεν γίνεται να είσαι εδώ έτσι και αλλού αλλιώς, οι ρόλοι μπερδεύονται εύκολα.

Στη ζωή χρειάζεται να είσαι Large, αν είσαι κακομοίρης θα σε φάει η κακομοιριά σου, η γνώση πρέπει να μοιράζεται και να διαδίδεται, θυμάμαι πιτσιρικάς στα συνεργεία που όταν ήτανε να γίνει καμμιά σοβαρή δουλειά με έστελνε στο καφενείο το αφεντικό, παληά μυαλά, και αν έκανες και κανένα λάθος σου πέταγε ότι εργαλείο κρατούσε και όπου σε έπερνε.

Τέλος πάντως η εποχή μας τα τελευταία χρόνια είναι άγρια και δεν είναι για φιλοσοφίες, τώρα παλεύουμε όλοι για την επιβίωση και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καλό μας κουράγιο.

Respect.

ακόμα ένα respect...

ακόμα ένα respect από εμένα

@21 Quadra
Πολύ ωραία τα έγραψες, σε ευχαριστώ
@ υπόλοιποι
γιατί παράθεση όλο το σεντόνι για το respect;

Ο χρήστης 21 Quadra έγραψε:
....

Respect και απο εμένα

Ο χρήστης kacey έγραψε:

αν ως εργοδοτης δινεις στους υπαλληλους περισσοτερα (λεφτα, δικαιωματα, χάρες, εξτραδακια) απο οσα απαιτειται (απο το νομο, απο την αγορα), οσο τα πραγματα ειναι καλα, ειναι παραλογο να περιμενεις να δεχτουν τα λιγοτερα απο τα αρχικα αλλα οχι απο τα νομιμα, οταν τα πραγματα δεν πανε καλα, διατηρωντας το ιδιο επιπεδο (ποιοτικα κ ποσοτικα) εργασιας?

Προφανώς είσαι ο Άγιος Τερέζος...

Γιατι ρε πστ μου θελω να βλεπω κ λιγο κατανοηση κ φιλοτιμο..

Ας δούμε τι σημαίνει 'φιλότιμο': (αχχ...filotimo...yparhei mono sthn elliniki glossa, tyheo???)

. Αυτο σημαινει οτι απο τους τρεις υπαλληλους ο ενας ειναι πια αχρειαστος. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΝΕΡΓΟΣ, προτεινω μειωση. Αν δεν το δεχτουν, θα τον 'παραιτησω' με ΝΟΜΙΜΑ μεσα, γιατι το να τον απολυσω θα μου κοστισει περισσοτερο απο οσο θα γλυτωσω απο την μειωση προσωπικου για ενα ευλογο διαστημα (= οσοι μηνες αποζημιωσης παρει) ή ακομα χειροτερα θα κοστισει περισσοτερο απο οσο θα γλυτωσω για ΜΕΓΑΛΟ χρονικο διαστημα αν ολοι οι αλλοι δεχτουν τη μειωση.

Ποσο πιο απλα να το πω?

Απλά τα λέει ο άνθρωπος...

Καλα, μαθε να κανεις μια παραθεση σωστα κ μετα προσπαθεις να μου την πεις. Γιατι εκτος αυτου, επισης απλα ειπα κατι αλλο πιο πανω, αλλα το προσπερασες γιατι δεν εχεις τι να απαντησεις. Εγω μιλαω για νομιμα μεσα, εσυ μιλας για 'μεσα'= να καθεται ενω παραμενει υπαλληλος κ πληρωνεται για να δουλευει.

Ε, απόλυσέ τον. Με κούρασες...