Μου φαίνεται ότι υπάρχει μια αδυναμία κατανόησης κάποιων βασικών πραγμάτων - πιθανόν επειδή από την 'εκπαίδευση' έχει αφαιρεθεί κάθε πρόθεση για εξάσκηση των μαθητών στην αφαιρετική σκέψη και στην βαθύτερη και πιο εναργή ανάλυση των λεγομένων του γράφοντος ή του ομιλούντος (σ'αυτό βοήθησε και η newspeak που επέβαλε το πασοκ, καθώς και τα ηλίθια περιοδικά και οι κατινοεκπομπές που εξισώνουν τους πάντες προς τα κάτω).

Σωστά τα λέει ο Καββαθάς: Αν όνειρο ζωής για σένα είναι να ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ, είσαι βλάκας. Γιατί, απλά, ο 'άνθρωπος' που ζει για να αγοράζει δεν ασχολείται - κατά κανόνα - με το τι κρύβεται πίσω από αυτό για το οποίο σκάει τα λεφτά του. Δηλαδή, δεν τον ενδιαφέρει η τεχνολογία, η νοοτροπία, η σκέψη. Τίποτα απ'όλα αυτά. Δεν αγοράζει κάτι επειδή εκτιμά την προσπάθεια αυτών που το φτιάξανε. Αγοράζει ΣΗΜΑ. Αγοράζει ΟΝΟΜΑ. Αγοράζει για ΠΟΥΛ-ΜΟΥΡ.

Άνθρωπος είναι αυτός που έχει ως όνειρο ζωής να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ.

Ξέρω ότι για άλλη μια φορά θα γίνω κακός, αλλά αυτό είναι το τελευταίο πράγμα στον κόσμο για το οποίο αξίζει να προβληματιστώ.

Ï êýñéïò ÊáââáèÜò ìå åêöñÜæåé áðüëõôá...

Kατά τη γνώμη μου ο κ.Καββαθάς είναι συχνά λάθος (έως τελείως λάθος). Αυτό που του αναγνωρίζω όμως είναι η ευθύτητα και η ειλικρίνεια των λεγομένων του (άκομψα τοποθετημένα κάποιες φορές αλλά δεν πειράζει)

Νομίζω όμως ότι υπάρχει κρίση ταυτότητας...

Τάδε έφη 4Τ,Ιούνιος 1990 για το ΜΧ-5 'Με το πέρασμά του ακινητοποιεί τα πάντα γύρω του. Και ο οδηγός αυτού? Ξαναζεί, αισθάνεται νεότερος, θυμάται τα παιδικά του χρόνια, τότε που από τα φανάρια του 'Φάρου' και μέχρι τα βάθη της Φιλοθέης δεν ίσιωνε πουθενά'

Ποιός είναι ο επικίνδυνος?

Μάλλον ποιο σωστά, ΕΓΩ ΠΟΥ ΖΩ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΥΤΟ ΤΟ 'ΔΙΚΑΙΩΜΑ'???

Όσο για την πρόκληση των ακριβών αυτοκινήτων, κατά την γνώμη μου δεν τίθεται θέμα... Ακόμα όμως και αν δεχτουμε πως υπάρχει θέμα ποιά μεγαλύτερη πρόκληση από τα εκατομμύρια που 'πετιούνται' για συμμετοχή για έναν αγώνα (που είναι και 'πολιτικά όρθή' επίδειξη οδηγικών ικανοτήτων -αλλά και εκτόνωσης- πανάθεμά τους) ή τα χρήματα (ποοοοσα?) που έδωσαν κάποιοι για πτήση με Mig25 ή SU27?

Απλά παρατηρώ κάποιες αντιφάσεις...Μακάρι να μπορούσα να πετάξω με ένα Su27. Όπως και να έχω μία Porsche. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ότι έχει ο άλλος Porsche αλλά ότι δεν έχω εγώ (το πρόβλημα λοιπόν είναι δικό μου)

Όσο για το αν είναι δυνατόν κάποιος να ονειρεύεται 'παλιοσίδερα' ε λοιπόν ναι, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ

Το 1ο τεύχος των 4Τ που πήρα είχε εξώφυλλο μία κατακόκκινη F50...
Μπορώ να σας πω πως η χαρά εκείνη τη μέρα αυτού του παιδιού δημοτικού ήταν μεγαλύτερη από τη χαρά του συντάκτη που την οδήγησε...
Αντικείμενο σεβασμού βεβαίως και πρέπει να είναι η παραγωγική εργασία, πρέπει να είναι όμως και οτιδήποτε άλλο μας κάνει ευτυχισμένους (όσο μάταιο, ανούσιο ή άχρηστο φάνεται εκ πρώτης όψεως...)

Ποιος έχει κρίση ταυτότητας...;
Αυτός που ονειρεύεται, που νοσταλγεί; Αυτός που θεωρεί την αυτοκίνηση (δε χρησιμοποίησα τη λέξη αυτοκίνητο...) ως γέφυρα μεταφοράς του προς την πραγμάτωση των ουσιωδών ονείρων του; Αυτός που θεωρεί την αυτοκίνηση γέφυρα συναiσθηματικής μεταφοράς του στο παρελθόν και τις όμορφες στιγμές που έζησε κάποτε;
Αν αυτός θεωρείται όντως επικίνδυνος τότε δεν μπορώ να βρω κατάλληλη λέξη για να περιγράψω τον καραψυχανώμαλο S(Κ)UVά που βγαίνει με το θηρίο που αγόρασε με 7000 δόσεις και πρώτη δόση το 2050 για να το παίξει μούρη στα κοσμικά στέκια παρκάροντας διπλοσειρά και τριπλοσειρά και γενικότερα εμποδίζει την αρμονική κυκλοφορία εντός μιας αναπτυγμένης και πολιτισμένης Ευρωπαικής πόλης. Ή αυτόν που αμολάει τη Μερσεντάρα του στις εθνικές και όποιον πάρει ο χάρος αδιαφορώντας για τη ζωή του διπλανού του γιατί έτσι γίνεται... αυτός που έχει Μερσέντα 'Κομπρέσορα' είναι Άρχοντας και κάνει ό,τι του καβλώσει.... Το ίδιο με τα διάφορα ανθρωποειδή τα οποία θεωρούν πως το να βγάζεις φλας αρμόζει μόνο σε οδηγούς Τσινκουετσέντο και όχι σε κάποιον που οδηγεί Μπέμπα 'ξεσκέπαστη'....

Μάλλον ποιο σωστά, ΕΓΩ ΠΟΥ ΖΩ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΥΤΟ ΤΟ 'ΔΙΚΑΙΩΜΑ'???

Με αυτή τη λογική που διαθέτεις σε διαδεβαιώ πως δε θα ζήσεις και πολλά όμορφα πράγματα στη ζωή σου... Αν τα όνειρά σου περιορίζονται στην αγορά πανάκριβων λαμαρινών τότε πρόβλημά σου και δικαίωμά σου.... Αλλά μην περιμένεις και πολλά από τον εαυτό σου...

Απλά παρατηρώ κάποιες αντιφάσεις...Μακάρι να μπορούσα να πετάξω με ένα Su27. Όπως και να έχω μία Porsche. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ότι έχει ο άλλος Porsche αλλά ότι δεν έχω εγώ (το πρόβλημα λοιπόν είναι δικό μου)

Μην μετρά τα πάντα στη ζωή με βάση το οικονομικό...
Όντως είναι ελάχιστοι αυτοί που μπορούν να διαθέσουν τα χρήματα για να πετάξουν με ένα Sukhoi. Το πρόβλημα έγκειται αλλού... Αν είχες περίσσευμα αυτά τα λεφτά τί θα προτιμούσες; Να πετάξεις με αυτό ή να τα ξοδέψεις στις Βισσοβανδήδες; Θα προτιμούσες να εκπληρώσεις τα όνειρά σου τα οποία ΔΕΝ ταυτίζονται πάντα με ιδιοκτησίες ή να πουλήσεις άπειρη μούρη;

Όσο για το αν είναι δυνατόν κάποιος να ονειρεύεται 'παλιοσίδερα' ε λοιπόν ναι, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ

Τα όνειρα δεν έχουν να κάνουν ΜΟΝΟ με ιδιοκτησία. Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου θέση. Και φυσικά δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε κατασκευαστές, μηχανικοί και να κατασκευάζουμε αυτοκίνητα. Το ζητούμενο είναι τί μας έρχεται στο μυαλό κοιτάζοντας την F50 μέσα από τις φωτογραφίες των 4Τροχών.

1. Άρε και να την είχα, δε θα μου την έβγαινε κανείς
2. Μακάρι να μπορούσα και εγώ να αποτελώ μέρος της τεχνικής ομάδας που δημιούργησε αυτό το αριστούργημα
3. Aurelio Lampredi, Gioachino Colombo, Vittorio Jano, Giuseppe Merosi, Orazio Satta......

Απάντησε μόνος σου σε αυτή την ερώτηση και αμέσως θα καταλάβεις ότι είναι κρίμα να υποβιβάζεις ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ όνειρα.... Είναι κρίμα να περιορίζεις τα όνειρά σου μέσα σε ένα μάτσο λαμαρίνες....

Ο χρήστης msamaro έγραψε:
(...)Μπορεί εγώ να έχω σαν όνειρο να ασχοληθώ με την μηχανολογία, κάτι που στη χώρα που ζούμε είναι από δύσκολο εώς απίθανο, αλλά επειδή ταυτόχρονα ένα απο τα όνειρα μου είναι ένα γρήγορο αυτοκίνητο, αυτό αυτομάτως δε με καθιστά καθυστερημένο!

Έτσι όπως περιγράφεις τον εαυτό σου σαφώς και δεν είσαι καθυστερημένος. Το να θεωρεί όμως κάποιος ότι με το που αγοράζει μια Ferrari αυτομάτως 'κλείνει' σαν άνθρωπος, σαν προσωπικότητα, αυτό πραγματικά χρήζει θεραπείας από πεπειραμένο ψυχολόγο (όχι ψυχίατρο).

Να κάνω εγώ μια ερώτηση η οποία ναι μεν μπορεί να μοιάζει λίγο άσχετη αλλά πιστεύω είναι ουσιαστική; Ας υποθέσουμε πως για διαφόρους λόγους η παραγωγή αυτοκινήτων είχε προ π.χ. μιας δεκαετίας σταματήσει παντελώς και οι μόνες μας δυνατότητες μεταφοράς ήταν τα ΜΜΜ. Άρα και τα όνειρα περί απόκτησης λαμαρίνων θα ήταν πια ανύπαρκτα. Σε αυτή την περίπτωση άραγε πόσοι θα συμμετείχαν σε αυτό το φόρουμ αλλά και σε χιλιάδες άλλα παγκοσμίως; Ποιοι άραγε θα ασχολούνταν με τα αυτοκίνητα, με την ιστορία τους, με τους αγώνες, με τις τεχνολογίες του αυτοκινήτου; Σωστά, πάρα πολύ λίγοι. Πόσοι άραγε γνωρίζουν αν το 'Targa Florio' τρώγεται ή όχι; Πόσοι γνωρίζουν τον Tazio Nuvolari, τον Vittorio Jano, τον Carlo Chiti; Και πάλι σωστά...ελάχιστοι.....
Αυτά για να καταλάβουμε αν έχουμε πιάσει πραγματικά το νόημα της αυτοκίνησης και τα όνειρα που είχαν τόσοι και τόσοι λαμπροί μηχανικοί, σχεδιαστές και οδηγοί τις παλιές κυρίως εποχές. Τις εποχές εκείνες που μετρούσαν μόνο τα πραγματικά και αυθεντικά όνειρα, το πάθος, ο ρομαντισμός και ΌΧΙ το μάρκετινγκ, οι δόσεις και τα γραμμάτια....

Παράθεση:
Μάλλον ποιο σωστά, ΕΓΩ ΠΟΥ ΖΩ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΥΤΟ ΤΟ 'ΔΙΚΑΙΩΜΑ'???

Με αυτή τη λογική που διαθέτεις σε διαδεβαιώ πως δε θα ζήσεις και πολλά όμορφα πράγματα στη ζωή σου... Αν τα όνειρά σου περιορίζονται στην αγορά πανάκριβων λαμαρινών τότε πρόβλημά σου και δικαίωμά σου.... Αλλά μην περιμένεις και πολλά από τον εαυτό σου...

Αυτό που ήθελα να επισημάνω είναι πως δεν είναι δυνατόν εσύ στα παιδικά σου χρόνια να 'παίζεις' και τώρα που ωρίμασες να κατηγορείς ως απαράδεκτες αυτές τις συμπεριφορές των νέων με διάθεση όχι νουθεσίας αλλά επιβολής...( το κείμενο πάντως δεν ξέρω αν είναι του Κ.Κ.)

Όσο για τα υπόλοιπα, το θέμα τελικά καταλήγει στο τι σε κάνει ευτυχισμένο. Με την F50 χαιρόμουν απλώς και μόνο που υπήρχε αυτό το εκπληκτικό κατασκεύασμα και φανταζόμουν τον εαυτό μου να κάθεται μέσα. Αυτό και μόνο με έκανε ευτυχισμένο! Και με μακαρίζω για αυτό! Αυτό που λέμε παιδική αθωώτητα. Ο μέσος λεφτάς-βαριέμαι τη ζωή μου αγοραστής της μάλλον θα την χάρηκε λιγότερο!!! Αυτόν θα έπρεπε να λυπάσαι.

Να πετάξεις με αυτό ή να τα ξοδέψεις στις Βισσοβανδήδες;

Γιατί κάνεις διαφοροποίηση μεταξύ των 2? Και τα 2 δεν προσφέρουν κάτι αντικειμενικά!

Όσο για τα όνειρά μου, έχω πολλά όνειρα και πλέον έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κυριαρχούσαν σε αυτά οι λαμαρίνες!

Το γεγονός και μόνο ότι κάτι, υλικό ή άυλο, κάνει κάποιον ευτυχισμένο αξίζει τουλάχιστον το σεβασμό σου. Αλλιώς (για να θέσω τα πράγματα με τελείως αυτοκινητιστικούς όρους) γιατί να σεβόμαστε τις Ferrari ποιό πολύ από τα Ford? Πίστεψε με, περισσότερη φαιά ουσία χύθηκε για το νέο Focus παρά για τη νέα F430...

Ο Νικόλας το έγραψε με ένα ύφος παραπόνου και πικρίας... Και πως άραγε θα μπορέσεις να νοσταλγήσεις τα παιδικά σου χρόνια όταν ήδη τα ζεις;;; Πως θα μπορέσεις να δημιουργήσεις όταν παραπονιέσαι και λες 'Εσύ τα έζησες, εγώ γιατί να μην μπορέσω να τα ζήσω;';

Όταν το όνειρά σου συμπυκνώνονται στην επιθυμία να οδηγήσεις την F40 στο Nordschleife και πιθανώς να κάνεις 2 δέκατα το γύτο πιο γρήγορα από τον κολλητό σου τον Γιώργο, τότε με συγχωρείς αλλά υποβιβάζεις κατάφορα τα όνειρά σου....

Εγώ προσωπικά από μια ηλικία και μετά διαπίστωσα ότι το όνειρό μου ήταν να ΜΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΩ ΠΟΤΕ την Ferrari που ΠΑΝΤΑ ως μικρό παιδί ονειρευόμουν. Γιατί όταν τα όνειρα πραγματοποιούνται εκλείπουν. Και όταν τα όνειρα εκλείπουν είσαι κενός, άδειος, άχρωμος, ακίνητος. Δεν έχεις στόχους, δεν έχεις ιδανικά, δεν έχεις προορισμό...

Ο χρήστης AlfaRomeo έγραψε:
Ο Νικόλας το έγραψε με ένα ύφος παραπόνου και πικρίας... Και πως άραγε θα μπορέσεις να νοσταλγήσεις τα παιδικά σου χρόνια όταν ήδη τα ζεις;;; Πως θα μπορέσεις να δημιουργήσεις όταν παραπονιέσαι και λες 'Εσύ τα έζησες, εγώ γιατί να μην μπορέσω να τα ζήσω;';

Καμία σχέση!!! Απλά σχολιάζω την αντίφαση μεταξύ του 'τί ωραία που περνούσα μικρός με τα παντιλίκια' και του 'όποιος νέος το κάνει αυτό είναι αχυροκέφαλος' ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο...
Καλό είναι να υπάρχει ανοχή και κατανόηση εκατέρωθεν (μεταξύ νέων και πρεσβύτερων)

'Εσύ τα έζησες (και από ότι φαίνεται καλά έκανες) άσε και μένα όμως να τα ζήσω' (και μην με 'ευνουχίζεις' με πολιτικά ορθές απόψεις)

Ο χρήστης nickolas έγραψε:

Ο Νικόλας το έγραψε με ένα ύφος παραπόνου και πικρίας... Και πως άραγε θα μπορέσεις να νοσταλγήσεις τα παιδικά σου χρόνια όταν ήδη τα ζεις;;; Πως θα μπορέσεις να δημιουργήσεις όταν παραπονιέσαι και λες 'Εσύ τα έζησες, εγώ γιατί να μην μπορέσω να τα ζήσω;';

Καμία σχέση!!! Απλά σχολιάζω την αντίφαση μεταξύ του 'τί ωραία που περνούσα μικρός με τα παντιλίκια' και του 'όποιος νέος το κάνει αυτό είναι αχυροκέφαλος' ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο...
Καλό είναι να υπάρχει ανοχή και κατανόηση εκατέρωθεν (μεταξύ νέων και πρεσβύτερων)

'Εσύ τα έζησες (και από ότι φαίνεται καλά έκανες) άσε και μένα όμως να τα ζήσω' (και μην με 'ευνουχίζεις' με πολιτικά ορθές απόψεις)

Συγνώμη, μάλλον παρεξήγησα τα γραφόμενά σου αρχικά!
Δεν νομίζω ότι αφόρισε ποτέ τους σύγχρονους ανθρώπους οι οποίοι κινούνται, ζουν, ονειρεύονται, οδηγούν, ερωτεύονται σύμφωνα με τα πρότυπα της δεκαετίας του '60 και του '70. Απλούστατα αφορίζει, και καλά κάνει, τα διάφορα φαινόμενα απόλυτης κακογουστιάς και γυφτιάς που κάθε μέρα συναντούμε στους δρόμους, στα τσιφτετελάδικα και οπουδήποτε αλλού!

Ο χρήστης msamaro έγραψε:
Επίσης στο τελευταίο τεύχος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι κανείς δε χρειάζεται 350 άλογα!! Εκτός αν τρέχει σε αγώνες!! Τότε μήπως θα έπρεπε να κλείσουν εργοστάσια όπως της Φερράρι, της Μαζεράτι, της Πόρσε κλπ;;;
Σε ποιους απεφθείνονται αυτά τα εργοστάσια;;;;;;;;;;

Αυτα τα αυτοκίνητα συνήθως αγκομαχούν στην πόλη,όπου υπεργηροι ιδιοκτήτες τα οδηγουν με 50 στην δεξιά.Μοναδικός σκοπος αγοράς τους ειναι το πουλ-μουρ.Αλλωστε αυτά τα αυτοκίνητα θελουν αριστες συνθήκες(βλέπε:ΠΙΣΤΑ) για να δείξουν τι παραπανω προσφέρουν από το opel astra και από ένα τουμπανιασμένο 20vt.
Επισης το πόσοι ειναι σε θέση να οδηγήσουν ένα τέτοιο όπλο,δεν θα έπρεπε να καθορίζεται μόνο από το πορτοφόλι....

Ο χρήστης AlfaRomeo έγραψε:
Απλούστατα αφορίζει, και καλά κάνει, τα διάφορα φαινόμενα απόλυτης κακογουστιάς και γυφτιάς που κάθε μέρα συναντούμε στους δρόμους, στα τσιφτετελάδικα και οπουδήποτε αλλού!

Προσοχή!!!

Ποιός είναι μπορεί να κρίνει κάτι ως καλόγουστο? Κ Α Ν Ε Ι Σ

AlfaRomeo δεν ξέρω τα πρότυπα του 60 και του 70 , γιατί να θεωρούνται όμως πιο καλόγουστα από τα πρότυπα του 90 ή του 00? Βασικά δεν τίθεται θέμα σύγκρισης αλλά θέμα σεβασμού. Και όποιος δεν σέβεται τους γύρω του (ακόμα και 'κάγκουρες' με 'τουμπανιασμένα' αυτοκίνητα) δεν διαφέρει και πολύ από αυτούς (οι οποίοι πιθανώς έχουν εξατμήσεις να σκάνε έξω από το μαξιλάρι του στις 4 το πρωί)

Υπάρχουν τα υποκειμενικά και υπάρχουν και τα αντικειμενικά κριτήρια. Αντικειμενικά οι δεκαετίες '60 και '70 ήταν έτη φωτός μπροστά από την τρέχουσα!!! Απλό είναι! Ρώτα 10 άτομα που έζησαν αυτές τις εποχές και ζήτησέ τους να σου κάνουν μια σύγκριση!!! Έπειτα ζήτησέ τους να σου περιγράψουν τις εμπειρίες τους και ύστερα σύγκρινέ τις με τις μέσες εμπειρίες ενός μέσου τετράποδου που οδηγεί Daewoo Lanos με μαύρα τζάμια και 25άρες ζάντες!!!

Ο χρήστης nickolas έγραψε:
Αλλιώς (για να θέσω τα πράγματα με τελείως αυτοκινητιστικούς όρους) γιατί να σεβόμαστε τις Ferrari ποιό πολύ από τα Ford? Πίστεψε με, περισσότερη φαιά ουσία χύθηκε για το νέο Focus παρά για τη νέα F430...

Αυτό έιναι πολύ σωστό! Το πιο εύκολο πράγμα για μια αυτοκινητοβιομηχανία πλέον (με την τεχνογνωσία και τις διαθέσιμες λύσεις που έχουν), έιναι να κατασκευάσουν ένα υπεραυτοκίνητο. Εξαίρεση ως έναν βαθμό, αποτελούν κάποια τέτοια αυτοκίνητα (π.χ. Porsche Carrera GT) που πραγματικά υιοθετούν έξυπνες και πρωτοποριακές λύσεις. Τα περισσότερα πλέον δεν ξεφεύγουν από την γνωστή συνταγη.

Η γνωστή συνταγή είναι : Σχεδιάζω ένα σασί λαμβάνοντας υπ' όψη ότι θα χρησιμοποιήσω τα καλύτερα υλικά, βάζω πάνω σε αυτό ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην πιάτσα από σαζμάν, κινητήρες, φρένα, συμπλέκτες κ.τ.λ. και έχω έτοιμο το νέο υπεραυτοκίνητο.
Πράγματι κάπως έτσι πρέπει να είναι ειδικά, αν αναλογιστείτε ότι η Chrysler σχεδίασε το νέο ταχύτερο αμάξι παραγωγής (την 4-12) σε 11 μόλις μήνες!!!
Και μην πει κανείς ότι δεν θα πηγαίνει καλά!!!

Σε αυτές τις περιπτώσεις μόνο η μελέτη της αεροδυναμικής απαιτεί πολλές εργατοώρες μελέτης, εξέλιξης και έξυπνων λύσεων. Είναι το μόνο εμπόδιο για μια εταιρία για να φτιάξει το νέο της υπεραυτοκίνητο. Αλλά από την στιγμή που δεν την νοιάζει το κόστος...

Το νέο Focus, ή το νέο Stilo, ή το νέο Ibiza, ή το νέο Megane για παράδειγμα, απαιτούν πολύ περισσότερη μελέτη και έρευνα, αφού μπαίνει το κόστος στην μέση! Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά!

Ο χρήστης AlfaRomeo έγραψε:
Υπάρχουν τα υποκειμενικά και υπάρχουν και τα αντικειμενικά κριτήρια. Αντικειμενικά οι δεκαετίες '60 και '70 ήταν έτη φωτός μπροστά από την τρέχουσα!!! Απλό είναι! Ρώτα 10 άτομα που έζησαν αυτές τις εποχές και ζήτησέ τους να σου κάνουν μια σύγκριση!!! Έπειτα ζήτησέ τους να σου περιγράψουν τις εμπειρίες τους και ύστερα σύγκρινέ τις με τις μέσες εμπειρίες ενός μέσου τετράποδου που οδηγεί Daewoo Lanos με μαύρα τζάμια και 25άρες ζάντες!!!

Εγώ έχω διαφορετικές απόψεις. Νομίζω ότι η εποχή που ζούμε είναι απαλλαγμένη από πάρα πολλά θανάσιμα αμαρτήματα και νοσηρές νοοτροπίες του περελθόντος (60's, 70's, 80's). Σε πολλά θέματα έχουμε πλέον σαν κοινωνικό σύνολο ισορροπίσει. Δεν μιλάω για αυτοκίνητα, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία. Το αυτόκίνητο αποτελεί και αυτό ένα κριτήριο.

Εξάλλου οι άνθρωποι δεν άλλάζουν. Διακατέχονται από την ίδια ματαιοδοξία, από την ίδια ακριβώς βλακεία, από τον ίδιο συναισθηματισμό, από την ίδια εξυπνάδα.

Ξέρετε τι; Μια φορά είχα στείλει μια επιστολή στον αντίλογο του κ. Καβαθά, αλλά με θλίψη διαπίστωσα ότι δεν την δημοσίευσε. Είναι σχετική με το θέμα!

Λοιπόν είναι :

*Κύριε Καββαθά,
Θα ήθελα να γράψω κάποια πράγματα με αφορμή τον αντίλογο που εκδίδετε σε κάθε τεύχος σας. Ελπίζω να μπείτε στον κόπο να διαβάσετε την επιστολή μου, αν και λίγο μακροσκελής. Εξάλλου δεν σας έχω απασχολήσει στο παρελθόν με κάποια άλλη επιστολή, οπότε δικαιούμαι τώρα να το “παρακάνω” λίγο…

Έχω επανειλημμένως διαπιστώσει πως μέσα από το ύφος της γραφής σας διαχέεται μια θλίψη, μια οργή για τα τεκταινόμενα της χώρας, της κοινωνίας κ.τ.λ. Είναι γεγονός πως και εγώ έχω βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση πολλές φορές. Διαπιστώνω πως υφίσταται γενικώς μια τάση για το εύκολο, δηλαδή αυτό που δεν απαιτεί κόπο πνευματικό. Από την άλλη βέβαια κανείς μα κανείς δεν θέλει να θεωρείται θύμα που πιστεύει και καταναλώνει ό,τι του παρουσιάζουν. Έτσι εξωραΐζει και δικαιολογεί την στάση ζωής του και προσπαθεί να βρει άλλοθι, κοινωνικό και ιδεολογικό, για ό,τι πράττει.
Για τον λόγο αυτόν πιστεύω πως είναι πλάνη να λέμε πως υπάρχει σήψη των ηθικών αξιών. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μέσα τους σχηματοποιήσει το σύνολο των “ηθικών αξιών” και το θεωρούν ως κάτι ιδανικό και απρόσιτο. Το γεγονός όμως ότι το θεωρούν απρόσιτο τους κάνει να εφησυχάζουν (καθότι μας διέπει μια πνευματική οκνηρία) και να μην καταβάλουν προσπάθειες, ή να μην κάνουν θυσίες, προκειμένου να τις προσεγγίσουν.
Μια έκφανση εξάλλου αυτής της νοοτροπίας είναι και το γεγονός πως όλοι οι Έλληνες αρέσκονται στο να τους βαυκαλίζουν. Για παράδειγμα είμαστε περήφανοι για την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας χωρίς όμως να ξέρουμε απολύτως τίποτα γι’ αυτά. Μας αρέσει να μας αποκαλούν οι ξένοι φιλόξενους, αλλά στην πραγματικότητα έχουμε απεμπολήσει πλήρως την έννοια της φιλοξενίας. Ένα ακόμα γλαφυρό παράδειγμα είναι αυτό των οπαδών. Οι ολυμπιακοί είναι οι “πρωταθλητές” και έχουν και την “προεδράρα”, οι παναθηναϊκοί είναι “Ευρωπαίοι”, οι αρειανοί έχουν “το δεύτερο αστέρι στην φανέλα”… Και η ζωή συνεχίζεται. Άλλωστε η Ελλάδα προχωράει μπροστά. Η οικονομία της είναι ισχυρή και βαδίζουμε με σταθερά βήματα προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση…
Δυστυχώς η διαπαιδαγώγησή μας περιλαμβάνει εκμηδενισμό του αυθορμητισμού μας, αποφυγή χρήσης της φαντασίας μας, κάλυψη υπέρ του δέοντος πολλών (και ενίοτε ψεύτικων) αναγκών, καταστολή της όποιας τάσης για διαφοροποίηση, στυγνή μετάδοση στείρων γνώσεων και αγωνία για ένταξη στον “μέσο όρο” (από τους χειρότερους όρους που έχω ακούσει…). Ο τρόπος σκέψης που επιβάλλεται είναι χρησιμοθηρικός και ποσοτικός. Η χλιαρότητα των συναισθημάτων και η αποφυγή των έντονων συναισθηματικών μεταπτώσεων είναι το νέο (και επικίνδυνο) “must”. Συνεπώς οι άνθρωποι μετά από όλα αυτά είναι δύσκολο να αξιολογήσουν την βαρύτητα που έχει καθετί στην ζωή τους. Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύεται και ο καταιγισμός “προτύπων” και προϊόντων που πραγματοποιείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Βέβαια ο άνθρωπος και η ζωή έχουν πάρα πολλές διαστάσεις. Όποιος λοιπόν βλέπει μόνο μέσα από το δικό του πρίσμα δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί τυφλός. Όποιος αρνείται κάποιες από τις πτυχές του εαυτού του (επειδή τις θεωρεί “κακές”) δεν κάνει τίποτε άλλο από να τις εδραιώνει όλο και πιο σταθερά μέσα του. Είναι άπειρες οι στιγμές στις οποίες όλες αυτές οι σκέψεις μου δικαιώθηκαν αλλά επίσης άπειρες και οι στιγμές στις οποίες αυτές διαψεύστηκαν στο σύνολό τους, ή μερικά. Για τον λόγο αυτόν λοιπόν νομίζω είναι άστοχη η όποια τάση για ανησυχία ή θλίψη για την “σημερινή κατάσταση”, διότι αυτό οδηγεί σε μια περιχαράκωση γύρω από τον (αυτάρεσκο πολλές φορές) εαυτό μας.
Πολλοί από εμάς δυσκολευόμαστε να ζήσουμε τις στιγμές της ζωής σε όλο το βάθος τους. Δεν βλέπουμε την αστείρευτη ομορφιά που κάποιες φορές αυτές οι στιγμές κρύβουν και δεν αντλούμε τίποτα από αυτές, παρά μόνο πράγματα που έχουν άμεσο και ποσοτικό αντίκρισμα σε εμάς. Συνεπώς θεωρείται περιττή η όποια απόκτηση γνώσεων που δεν θα μας δώσει κάποιο “χαρτί” (εδώ ευθύνεται και η υστερική συμπεριφορά των γονέων), θεωρείται ακατάλληλο για τις διακοπές μας το μέρος που έχει φυσικά κάλλη αλλά δεν έχει “clubbing”. Συνηθίζουμε να συναρτούμε το πόσο ευχάριστα περάσαμε την νυχτερινή μας έξοδο με το πόσα χρήματα ξοδέψαμε. Χρησιμοθηρία και ποσοτικός τρόπος σκέψης παντού και πάντα.
Για ποιον λόγο λοιπόν να αποτελέσουν εξαίρεση τα αυτοκίνητα; Είναι και αυτά ένα καταναλωτικό αγαθό που διαφημίζεται εντατικά και χρησιμοποιείται για την κάλυψη των επίπλαστων αναγκών μας (μεταξύ άλλων). Είναι λοιπόν απόλυτα αναμενόμενο το γεγονός πως πολλοί το αυτοκίνητο το βλέπουν ως μέσο προσωπικής προβολής και ενίοτε και ως μέσο κάλυψης των σεξουαλικών τους απωθημένων.
Εδώ έναν πολύ υποχθόνιο και ύπουλο ρόλο διαδραματίζουν και τα περιοδικά αυτοκινήτου. Έχω διαπιστώσει πως τα περισσότερα περιοδικά σε κάνουν να λιμπίζεσαι το αυτοκίνητο που παρουσιάζεται, ειδικά αν αυτό είναι κάποιο γρήγορο αυτοκίνητο. Το φωτογραφικό τους υλικό και το ύφος της γραφής τους είναι τέτοια που δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια στην λογική. Το άλλοθι στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι το “πάθος” οδηγεί την πένα του αρθρογράφου, ο οποίος υπεραγαπά τα αυτοκίνητα. Εδώ όμως οφείλω να επισημάνω πως το περιοδικό “4τροχόι” δεν υιοθετεί αυτό το στιλ (αν και φαντάζομαι πως αγαπά το αυτοκίνητο σαν ιδέα). Επιτρέπει στον αναγνώστη να διαβάσει γι’ αυτό το γρήγορο αυτοκίνητο έχοντας νηφαλιότητα και ψύχραιμη ματιά. Και αυτό είναι, αν μη τι άλλο, άξιο πολλών επαίνων. Ελπίζω να συνεχίσετε έτσι.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της σύγχυσης που προκαλούν τα περιοδικά αυτοκινήτου αποτελεί ο εαυτός μου. Μέχρι τα 18 μου ήθελα να αγοράσω Ferrari ή Porsche, χωρίς να έχω σκεφτεί αν την χρειάζομαι ή αν μπορώ να την οδηγήσω σχετικά γρήγορα και με ασφάλεια. Τώρα (στα 23 μου) είμαι κάτοχος ενός Peugeot 206 XS 1,6 16v, μοντέλο του 2001. Το αυτοκίνητο αυτό ανταποκρίνεται από ικανοποιητικά έως άψογα σε όλες τις απαιτήσεις μου, είτε αυτές επιβάλλουν μια άνετη μετακίνηση, είτε πολύ γρήγορη οδήγηση. Εξάλλου δεν είναι λίγες οι “μερσεντέ” (που λέτε και ‘σεις) που ακόμα αναρωτιούνται τι όχημα ήταν εκείνο που τους πέρασε τόσο (ομολογουμένως) εντυπωσιακά…(λίγο αυτάρεσκο αυτό, αλλά δεν πειράζει). Κατά τα άλλα, το αυτοκίνητο αυτό έχω σκοπό να το κρατήσω για πολύ καιρό αφού έχω “έρωτα” μαζί του.
Μια στιγμή όμως είναι αρκετή για να σου προκαλέσει σύγχυση. Έτσι μια φορά έπεσε στα χέρια μου ένα γνωστό περιοδικό που είχε για εξώφυλλο το Peugeot 206 RC. Μόλις διάβασα το άρθρο που το αφορούσε δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο από το πώς να πουλήσω το αυτοκίνητό μου και να αγοράσω το RC (με τα λεφτά των γονιών μου βέβαια, αφού εγώ είμαι φοιτητής). Το ίδιο αυτοκίνητο παρουσιάστηκε από το “4τροχοί” και το αντιμετώπισα τελείως νηφάλια, σαν αντικειμενικός παρατηρητής. Το ίδιο έπαθα και με το Ford Focus RS και με το Honda Civic Type R κ.τ.λ.
Πριν κλείσω θα ήθελα να μιλήσω και για ένα παράπονο που διατυπώσατε στο τεύχος του Ιουλίου. Γράψατε πως όλο και λιγότεροι νέοι ασχολούνται με τα τεχνικά θέματα. Αυτό δεν ισχύει. Είναι άσκοπο να περιμένετε μαζική ενασχόληση με κάτι τόσο εξειδικευμένο. Κατ’ αναλογία θα ήταν άσκοπο να απογοητεύονταν κάποιος καλλιτέχνης επειδή οι διπλανοί του δεν μοιράζονταν με αυτόν τις ίδιες αγωνίες και τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Εγώ είμαι μηχανολόγος μηχανικός απόφοιτος των Τ.Ε.Ι. Μου αρέσει πραγματικά πολύ το αντικείμενο σπουδών μου και επειδή δεν θέλω να το “σπαταλήσω”, έχω σκοπό να δώσω κατατακτήριες εξετάσεις για την ίδια σχολή στο πολυτεχνείο. Εκεί πιστεύω πως θα βρω περισσότερες προοπτικές και διεξόδους για τις μηχανολογικές μου “ανησυχίες”. Δυστυχώς στα Τ.Ε.Ι. αυτές οι προοπτικές είναι τόσο λίγες που ορισμένες φορές σου προκαλούν ασφυξία.
Τέλος, υπάρχει ένα νέο περιοδικό (του οποίου είμαι φανατικός αναγνώστης), που ασχολείται αποκλειστικά με μηχανολογικά – τεχνικά θέματα αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας. Μάλιστα τα αναλύει σε αξιόλογο επιστημονικό βάθος, χωρίς όμως να γίνεται απρόσιτο σε μη μηχανολόγους. Το περιοδικό αυτό λοιπόν κατακλύζεται από επιστολές αναγνωστών. Εγώ έχω στείλει ήδη 7 επιστολές εκεί, και περιμένω με αγωνία το τέταρτο τεύχος. Εξάλλου, εδώ που τα λέμε, το περιοδικό σας έχει πάρα πολύ καιρό να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό άρθρο της προκοπής. Εξαίρεση αποτελούν τα άρθρα του κ. Ζώτου (τα οποία όμως δημοσιεύετε κάθε τρεις και εξήντα). Για ποιον λόγο λοιπόν να στραφούν οι (διψασμένοι) αναγνώστες στο περιοδικό σας;*

Πάει πάνω από ένας χρόνος χρόνος από τότε που την έστειλα. Τώρα είμαι στο Α.Π.Θ. Μηχ. Μηχ. και προσπαθώ να αντλήσω γνώση και εμπειρίες. Ναι! Ένα όνειρο (μετά από κόπους και πολύ διάβασμα, αλλά και μετά από οικονομική στήριξη των γονέων μου) έγινε πραγματικότητα!!!

Ο χρήστης Δημήτριος έγραψε:

Υπάρχουν τα υποκειμενικά και υπάρχουν και τα αντικειμενικά κριτήρια. Αντικειμενικά οι δεκαετίες '60 και '70 ήταν έτη φωτός μπροστά από την τρέχουσα!!! Απλό είναι! Ρώτα 10 άτομα που έζησαν αυτές τις εποχές και ζήτησέ τους να σου κάνουν μια σύγκριση!!! Έπειτα ζήτησέ τους να σου περιγράψουν τις εμπειρίες τους και ύστερα σύγκρινέ τις με τις μέσες εμπειρίες ενός μέσου τετράποδου που οδηγεί Daewoo Lanos με μαύρα τζάμια και 25άρες ζάντες!!!

Εγώ έχω διαφορετικές απόψεις. Νομίζω ότι η εποχή που ζούμε είναι απαλλαγμένη από πάρα πολλά θανάσιμα αμαρτήματα και νοσηρές νοοτροπίες του περελθόντος (60's, 70's, 80's). Σε πολλά θέματα έχουμε πλέον σαν κοινωνικό σύνολο ισορροπίσει. Δεν μιλάω για αυτοκίνητα, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία. Το αυτόκίνητο αποτελεί και αυτό ένα κριτήριο.

Εξάλλου οι άνθρωποι δεν άλλάζουν. Διακατέχονται από την ίδια ματαιοδοξία, από την ίδια ακριβώς βλακεία, από τον ίδιο συναισθηματισμό, από την ίδια εξυπνάδα.

Όταν μιλάω εγώ για προοδευτικάριους έχω άδικο;

Ο χρήστης AlfaRomeo έγραψε:
Όταν μιλάω εγώ για προοδευτικάριους έχω άδικο;

Αντιπαρέρχομαι με περιφρόνηση την προσβολή που μου έκανες και σου λέω ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο θέμα για να το ανοίξουμε τώρα...

Και απ' ό,τι καταλαβαίνω, δεν είσαι το κατάλληλο άτομο για να την ανοίξω...

Ο χρήστης Δημήτριος έγραψε:

Όταν μιλάω εγώ για προοδευτικάριους έχω άδικο;

Αντιπαρέρχομαι με περιφρόνηση την προσβολή που μου έκανες και σου λέω ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο θέμα για να το ανοίξουμε τώρα...

Και απ' ό,τι καταλαβαίνω, δεν είσαι το κατάλληλο άτομο για να την ανοίξω...

Φόρα τη γραβατούλα σου, 'έμπα' στη Μερσέντα σου και άιντε στο καλό.... Σιχαίνομαι τους προοδευτικάριους όπως ο διάολος το λιβάνι...