Είπε κανείς ότι αυτές οι ατάκες περί χρεοκοπίας στις 25/3, το Πάσχα, του Αγ. Πνεύματος, μετά τον τελικό στο μπάσκετ, της Παναγίας, το Σεπτέμβριο, μόλις ανοίξουν τα σχολεία, την επέτειο του ΟΧΙ, την ημέρα του Πολυτεχνείου κλπ δεν είναι παιχνίδια των κερδοσκόπων;
Εδώ όλοι έχουν ένα σιγουράκι που τους είπε ο Παρασκευάς ή ο Γεωργίου και το αναφέρουν ως δεδομένο 'Μου είπε ο γαλατάς ότι στις 17 Αυγούστου πτωχεύουμε. Γκαραντί'...
Αυτά είναι μπούρδες, όπως και αυτά που λέει ο Παπαδάκης.
Το θέμα δεν είναι τα κουκιά αλλά το αν η Ελλάδα πάρει μέτρα που θα πρεπε να έχει πάρει εδώ και 10 χρόνια.
Αυτή τη στιγμή οι τροικανοί αναρωτιούνται πώς ένα πρωθυπουργός κράτους της Ε.Ε αδυνατεί να εισπράξει φόρους και ξεκωλιάζει τους πολίτες του με πάσης φύσεως χαράτσια και εμείς αναλύουμε ιστορίες από την κρύπτη.

το θεμα ειναι οτι ΔΕΝ τα ειπε ο Παπαδακης, αλλα ο Παπακ/νου

Αναφερόμουνα στα μοιρολατρικά χαριτωμένα σχόλια.
Καλά ο Παπακωνσταντίνου κάποια στιγμή θα φάει ξύλο από τους ίδιους τους πασόκους. Νομίζω ότι ανήκει στο ίδιο hall of fame με τον Καραμανλέα τον Βου.

ε ενταξει αφου θα φαει ξυλο ο Παπ ησυχασα τωρα

Όπως βλέπεις τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τώρα που ο ΓΑΠ δείχνει ξοφλημένος οι όξω πλεύρισαν τον de Samar.
Αυτό που πραγματικά με αγχώνει είναι σε περίπτωση που αναλάβει ο Καλαματιανός μην έχουμε κανένα εκ νέου πλάτσικο 'γαλάζιων παιδιών' και μετά δεν μας δανείζει ούτε η κόζα νόστρα.

Μπα, δεν παίζει.
Και ο che samara να έρθει πιστεύω την ίδια πολιτική θα ακολουθήσει.
Απλά υπάρχουν αρκετοί ηλίθιοι που θα πιστέψουν όσα λέει προεκλογικά, κάτι που δεν θεωρώ απαραίτητα κακό.

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:
Όπως βλέπεις τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τώρα που ο ΓΑΠ δείχνει ξοφλημένος οι όξω πλεύρισαν τον de Samar.
Αυτό που πραγματικά με αγχώνει είναι σε περίπτωση που αναλάβει ο Καλαματιανός μην έχουμε κανένα εκ νέου πλάτσικο 'γαλάζιων παιδιών' και μετά δεν μας δανείζει ούτε η κόζα νόστρα.

Ο Σαμαρας συμφωνει με το 90% αυτων που λεει και κανει ο ΓΑΠ.

οσοι κοροιδευονται οτι θα κανει κατι διαφορετικο, ας το σκεφτουν ΠΡΙΝ τον ψηφισουν... Γιατι θα πεσει πολυ κλαμα μετα

Απροκάλυπτη ήταν η κυβερνητική παρέμβαση στο δελτίο ειδήσεων της ΕΤ3, σύμφωνα με όσα καταγγέλει το blog asyntaxtostypos

Συγκεκριμένα το μεσημέρι της 10ης Ιουνίου 2011, κατά τη διάρκεια της μετάδοσης της συνέντευξης τύπου του υπουργού Οικονομικών για τα νέα μέτρα, κάτω από την εικόνα του Γ. Παπακωνσταντίνου υπήρχε ο τίτλος 'Μέτρα φωτιά με το νέο μνημόνιο'.

Όπως αναφέρει το μπλογκ, λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούστηκε η φωνή του δημοσιογράφου από το κοντρόλ ο οποίος είπε: 'αλλάξτε τον τίτλο, το λέει ο Λαζαρίδης (διευθυντής τηλεόρασης της ΕΤ3). Πήρε τηλέφωνο το υπουργείο'.

Η συγκεκριμένη εντολή, προκάλεσε την αντίδραση των δημοσιογράφων, ενώ ο αρχισυντάκτης Π. Τανανάκης, αρνήθηκε να υπακούσει.

Αμέσως, έφτασε στο χώρο η προϊστάμενη ενημερωτικών εκπομπών της ΕΤ3 Δώρα Αυγέρη, η οποία προσπάθησε να τον μεταπείσει, δηλώνοντας μάλιστα ότι βρίσκεται στο χώρο διότι αναπληρώνει τον προϊστάμενό της υποδιεύθυνσης ειδήσεων.

Η συνέντευξη ολοκληρώθηκε και ο τίτλος, όπως είχε ζητηθεί αλλάζει. Σύμφωνα με την καταγγελία, που δημοσιεύθηκε στο blog, το γεγονός προκάλεσε θυμηδία στους εργαζόμενους του δελτίου

**Το φάντασμα του Μνημονίου και η εθνική κυριαρχία
*Του Αντωνη Μανιτακη

Εχει υποστηριχθεί, εντύπως και τηλεοπτικώς σε προωινές εκπομπές, από έγκριτο και σεβαστό συνάδελφο, τον κ. Κασιμάτη -συνεπικουρούμενο από τον κ. Κατρούγκαλο- ότι η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης των ογδόντα εκατομμυρίων ευρώ, που συνοδεύεται από το Μνημόνιο, και συνήψε η Ελλάδα με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, τον Μάιο του 2010, περιέχει όρο (άρθρο 14 παρ. 5) «παραίτησης της Ελλάδος από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας» και ότι «πρόκειται για όρο που παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δικαίου σε όλα τα επίπεδα: του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του εθνικού δικαίου». Επιπλέον, ότι ο όρος αυτός είναι «πρωτοφανής στις διεθνείς οικονομικές συνθήκες των σύγχρονων δημοκρατιών, παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή σεβασμού της κυριαρχίας του κράτους, απειλεί, θέτει σε κίνδυνο και προσβάλλει στον πυρήνα τους τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια την κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας» (βλ. το πλήρες κείμενο στον δικτυακό τόπο του Ομίλου «Αριστόβουλος Μάνεσης», www. constitutionalism. gr).

Θα επιχειρήσω να δείξω με νομικά -αναγκαστικά- επιχειρήματα ότι οι ισχυρισμοί των συναδέλφων είναι αβάσιμοι και ότι οι κίνδυνοι στην κρατική μας κυριαρχία είναι ανυπόστατοι έως φανταστικοί.

Πρώτον, η ρήτρα παραίτησης του Δημοσίου από τις αποκαλούμενες -κακώς- «ασυλίες εθνικής κυριαρχίας», δεν είναι πρωτοφανής. Πρόκειται για μια τυποποιημένη (standard) ρήτρα των διεθνών οικονομικών συναλλαγών, που απαντάται σε όλες τις συμβάσεις δανείων και εγγυήσεων στις οποίες εμπλέκεται το κράτος. Ανάλογη δέσμευση συναντάμε και στις εκδόσεις των κρατικών ομολόγων με τη βοήθεια των οποίων αντλήσαμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια και οδηγηθήκαμε στην υπερχρέωση και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και στην περίπτωση αυτή η Ελληνική Δημοκρατία δεσμευόταν να εξοφλήσει τους κομιστές των ομολόγων χωρίς καμία αίρεση και κανένα όρο. Ωστόσο, οι δεσμεύσεις αυτές του ελληνικού κράτους απέναντι στους δανειστές του δεν έφταναν μέχρι την παραίτησή του από αρμοδιότητες κυριαρχίας. Η παραίτησή του αφορούσε τα γνωστά δικονομικά και ουσιαστικού δικαίου προνόμια ή ασυλίες που απολαμβάνει το ίδιο ως προς την περιουσία του και μόνον.

Δεύτερον, διά του λόγου το ασφαλές και για να δείξω πόσο συνήθης είναι η παραίτηση του Δημοσίου από τα «περιουσιακά» προνόμιά του, επικαλούμαι πρόσφατη Υπουργική Απόφαση επί κυβερνήσεως Ν. Δ. (ΥΑ. 2/5121/0025/26.1.2009- ΦΕΚ 140/Β/29. 1.2009), στην οποία περιέχονται οι όροι των εγγυήσεων που παρέχονται από το Δημόσιο στις τράπεζες στο πλαίσιο της παροχής προς αυτές ρευστότητας. Στην τυποποιημένη εκεί σύμβαση εγγύησης διαβάζουμε υπό τον τίτλο «Παραίτηση από προνόμια: ο εγγυητής, δηλαδή το Δημόσιο: «α) παραιτείται από οποιοδήποτε προνόμιο που έχει ή θα αποκτήσει ο ίδιος ή οποιοδήποτε περιουσιακό του στοιχείο αναφορικά με οποιαδήποτε νομική διαδικασία που κινείται κατ’ αυτού... β) συγκατατίθεται ότι δεν θα αξιώσει ασυλία από οποιαδήποτε από τις εν λόγω νομικές διαδικασίες... και γ) συγκατατίθεται... στην αναγκαστική εκτέλεση ή εκτέλεση επί οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου του...».

Αν συγκρίνει κανείς τις δύο ρήτρες, τη ρήτρα εγγύησης του Δημοσίου με εκείνη της δανειακής σύμβασης θα διαπιστώσει: πρώτον, ότι είναι κατά βάση νομικά πανομοιότητες, δεύτερον, ότι το επίμαχο άρθρο της δεύτερης περιέχει σαφή, σαφέστερη δεν γίνεται, εξαίρεση από την κατάσχεση ή αναγκαστική εκτέλεση των περιουσιακών εκείνων στοιχείων του Δημοσίου, τα οποία η ελληνική έννομη τάξη προστατεύει με διατάξεις του αναγκαστικού δικαίου.

Ο εστί μεθερμηνευόμενο: στο «Μνημόνιο» η δημόσια περιουσία του Δημοσίου εξαιρείται από ενδεχόμενη υποθήκευση, κατάσχεση ή αναγκαστική εκτέλεση. Δηλαδή τα εκτός συναλλαγής πράγματα, τα πολιτιστικά μας αγαθά, όπως μνημεία ή έργα τέχνης που ανήκουν στην πολιτιστική μας κληρονομιά, τα κοινόχρηστα πράγματα, όπως ο αιγιαλός ή τα δημόσια κτίρια και γενικά ό, τι υπάγεται σε αυτό που οι Γάλλοι και οι Βέλγοι αποκαλούν domaine public, δεν υπόκειται σε υποθήκευση ή κατάσχεση. Και πάντως δεν θίγεται ούτε απειλείται από τη δανειακή σύμβαση η εθνική μας κυριαρχία, ούτε είναι δυνατόν άλλωστε να θιγεί από συμβάσεις αυτού του είδους.

Επομένως, ας ηρεμήσουμε και ας σοβαρευτούμε. Δεν χρειάζεται να προκαλούμε, αβασάνιστα, φόβο και τρόμο με την επίκληση φανταστικών εθνικών κινδύνων στην ήδη κατατρομαγμένη και παραζαλισμένη κοινή γνώμη. Μας φτάνει η κατάθλιψη και ο τρόμος που εκτρέφουν, μήνες τώρα, δανειστές, τηλεόραση -με το αζημίωτο- ο Τύπος και τα κόμματα ιδίως της Αριστεράς εν τη πολιτική μωρία τους.

Ας καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται να πτωχεύσουμε ούτε να εξέλθουμε από τα ευρώ, διότι θα πληγεί ανεπανόρθωτα το ίδιο και δεν το θέλουν ούτε οι εταίροι μας. Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μαζί του. Καλά θα κάνουμε, ως μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης επί μία τριακονταετία, αντί να υπερασπιζόμαστε την εθνική μας κυριαρχία κραυγάζοντας «αέρα» και κραδαίνοντας στα όργανα της Ε. Ε. ξιφολόγχη και καριοφίλι, να μάθουμε να χρησιμοποιούμε την «κυριαρχία μας» όχι ως ένα αυτάρεσκο, κλειστοφοβικό και επιθετικό κατασκεύασμα, αλλά ως δικτυακό κόμβο επικοινωνίας, συνεργασίας και αντιπαράθεσης με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τους θεσμούς της.

Αν πάλι είμαστε αντίθετοι στην ακολουθούμενη ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική της δημοσιονομικής αυστηρότητας και των μέτρων λιτότητας, ας αγωνιστούμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί πολιτικής δύναμης στην Ευρώπη για να αλλάξει και η νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Ας φροντίσουμε να συνεργαστούμε με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που υφίστανται και αυτοί τις ίδιες οδυνηρές συνέπειες της λιτότητας και της ανεργίας, ώστε από κοινού να αντιμετωπίσουμε την κρίση και να αναζητήσουμε οικονομικές διεξόδους και προοπτικές για μια άλλη Ευρώπη, διαφορετική από αυτή που ζούμε σήμερα.

Αλλος δρόμος και άλλη προοπτική, πιο ρεαλιστική από αυτή, δεν υπάρχει για την Ελλάδα. Αλλωστε, οι αυθόρμητες, πανευρωπαϊκές, μαζικές, ειρηνικές και ακομμάτιστες συγκεντρώσεις αγανακτισμένων πολιτών στις πλατείες, αυτό μας δείχνουν: την κοινή τύχη των λαών της Ευρώπης μπροστά σε ένα μέλλον αβέβαιο και μη ορατό, αλλά πλήρως εξαρτώμενο από τη συνεργασία και συνεννόησή τους. Το ίδιο εξαρτημένες είναι και η εθνική μας επιβίωση και κυριαρχία, όσο και αν αυτό φαίνεται σχήμα οξύμωρο.

• Ο κ. Αντώνης Μανιτάκης είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 011_445590

Ο χρήστης InFiNiTy έγραψε:
Θα επιχειρήσω να δείξω με νομικά -αναγκαστικά- επιχειρήματα ότι οι ισχυρισμοί των συναδέλφων είναι αβάσιμοι και ότι οι κίνδυνοι στην κρατική μας κυριαρχία είναι ανυπόστατοι έως φανταστικοί.

Πρώτον, η ρήτρα παραίτησης του Δημοσίου από τις αποκαλούμενες -κακώς- «ασυλίες εθνικής κυριαρχίας», δεν είναι πρωτοφανής.

Δεύτερον, διά του λόγου το ασφαλές και για να δείξω πόσο συνήθης είναι η παραίτηση του Δημοσίου από τα «περιουσιακά» προνόμιά του, επικαλούμαι πρόσφατη Υπουργική Απόφαση επί κυβερνήσεως Ν. Δ. (ΥΑ. 2/5121/0025/26.1.2009- ΦΕΚ 140/Β/29. 1.2009), στην οποία περιέχονται οι όροι των εγγυήσεων που παρέχονται από το Δημόσιο στις τράπεζες στο πλαίσιο της παροχής προς αυτές ρευστότητας.

Αν συγκρίνει κανείς τις δύο ρήτρες, τη ρήτρα εγγύησης του Δημοσίου με εκείνη της δανειακής σύμβασης θα διαπιστώσει: πρώτον, ότι είναι κατά βάση νομικά πανομοιότητες, δεύτερον, ότι το επίμαχο άρθρο της δεύτερης περιέχει σαφή, σαφέστερη δεν γίνεται, εξαίρεση από την κατάσχεση ή αναγκαστική εκτέλεση των περιουσιακών εκείνων στοιχείων του Δημοσίου, τα οποία η ελληνική έννομη τάξη προστατεύει με διατάξεις του αναγκαστικού δικαίου.

• Ο κ. Αντώνης Μανιτάκης είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 011_445590

Σάμπως να μην μας τα λέει καλά ο κυρ-καθηγητής. Ποια είναι δηλαδή τα ατράνταχτα επιχειρήματά του;

1. Είναι συνήθης σύμβαση. Ε και; Πολλές συμβάσεις οδηγούν σε αναγκαστική εκτέλεση. Λίγοι έχασαν τα σπιτάκια τους;

2. Συγκρίνει τη δανειακή σύμβαση με άλλες ρήτρες. Κοιτάζοντας τις άλλες ρήτρες αποφαίνεται ότι η δανειακή σύμβαση είναι ok.

Καλέ αυτός είναι χαζός... Δηλαδή προσέξτε επιχείρημα: Το νέο polo μοιάζει με το golf. Αλλά κάθε golf έχει δερμάτινο σαλόνι (λέμε τώρα). Άρα κάθε polo έχει δερμάτινο σαλόνι. Φσσστ Μπόιγκ!

κουρεμα θα μπορούσε να γίνει βάσει της προ μνημονίου δανειακής σύμβασης που διέπετο από το ελληνικό δίκαιο...
η προδοσία των ΓΑΠ-ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ έγκειται στην αλλαγή στο νομικό καθεστώς του Ηνωμένου Βασιλείου που σημαίνει ότι έχουν πλέον και το καρπούζι και το μαχαίρι οι πολλάκις οικονομίσαντες δανειστές μας.

προσωπικά, μεταφέροντας την κατάσταση σε επίπεδο υπερχρεωμένου νοικοκυριού με μεγάλη ακίνητη περιουσία θα προτιμούσα την επανεξέταση των όρων (προ μνημονίου...τώρα τέλειωσε), το κούρεμα και πώληση περιουσιακών στοιχείων...με την αξιοποίηση συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων, υδάτινων πόρων και τουριστικής γης το χρήμα θα έρρεε αύθονο αρκεί να περιοριζόταν οι κρατικές δαπάνες.
τώρα θα πρέπει να στραγγίξουμε, να μείνουμε άνεργοι, να κατέβει το ΑΕΠ σε επίπεδα του '80, να πληρωθούν εγγυημένα (από ευρώπη) με επιτόκιο επισφάλειας 300 δις να γίνουμε ανταγωνιστικοί (επίπεδο βιετνάμ) και παράλληλα να ξεπουλήσουμε καπελωμένοι με τροικανούς διαχειρηστές την προίκα μας....μπράβο ρε ΓΑΠ επιβεβαίωσες την αρχή...η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.

Ο χρήστης imago έγραψε:

Σάμπως να μην μας τα λέει καλά ο κυρ-καθηγητής. Ποια είναι δηλαδή τα ατράνταχτα επιχειρήματά του;

1. Είναι συνήθης σύμβαση. Ε και; Πολλές συμβάσεις οδηγούν σε αναγκαστική εκτέλεση. Λίγοι έχασαν τα σπιτάκια τους;

2. Συγκρίνει τη δανειακή σύμβαση με άλλες ρήτρες. Κοιτάζοντας τις άλλες ρήτρες αποφαίνεται ότι η δανειακή σύμβαση είναι ok.

Καλέ αυτός είναι χαζός... Δηλαδή προσέξτε επιχείρημα: Το νέο polo μοιάζει με το golf. Αλλά κάθε golf έχει δερμάτινο σαλόνι (λέμε τώρα). Άρα κάθε polo έχει δερμάτινο σαλόνι. Φσσστ Μπόιγκ!

Όλο το θέμα περι εθνικής κυριαρχίας είναι γελοίο.
Ο τύπος παραπάνω ουσιαστικά απαντάει στις βλακείες του Κασιμάτη.
Όσο για το παράδειγμά σου είναι λίγο άκυρο. Θα μπορούσες να πεις οτι τα καθίσματα του polo είναι μαύρα και γυαλίζουν, όπως και αυτά του golf, άρα μάλλον είναι δερμάτινα και τα δυο.

Καποτε ειχε γραψει στο forum ενα μελος οτι δουλευε σε φαρμακευτικη και προσπαθουσαν να δουν πως θα πληρωθουν απο το κρατος,only to find out οτι η κρατικη περιουσια ηταν ηδη υποθηκευμενη (με αγγλικο δικαιο) στο συνολο της λογω διαφορων ομολογιακων δανειων.Αυτο περιπου 2 χρονια πριν το μνημόνιο!

Ο χρήστης InFiNiTy έγραψε:
Ο τύπος παραπάνω ουσιαστικά απαντάει στις βλακείες του Κασιμάτη.

Κι όμως, αυτό ακριβώς λέει:

1. Οι δανειακές συμβάσεις της Ελλάδας προς τις τράπεζες είναι ok.
2. Η νέα δανειακή σύμβαση μοιάζει με τις δανειακές συμβάσεις της Ελλάδας προς τις τράπεζες.
3. Άρα η νέα δανειακή σύμβαση είναι ok.

Μήπως γι' αυτό οι βουλευτές δεν απαντάνε στα εξώδικα που τους έχουν κάνει οι πολίτες; Μήπως συμβαίνει κάτι ακόμη χειρότερο; Οι Έλληνες πολιτικοί έχουν κουλτούρα απόκρυψης. Και ο Σαμαράς την πάτησε αγρίως. Πήγε στη Γαλλία και είπε ότι αυτά που λέει για φόρους τα λέει μόνο προεκλογικά. Και ο Γάλλος τον έδωσε στεγνά στον Τύπο. Ο δε Αντωνάκης έμεινε με ανοιχτό το στόμα.

Αυτές τις δικαιολογίες να τις αφήσεις καλύτερα. Πες ξεκάθαρα ότι προμήθεια και μίζα τέλος. Η Ελλάδα δεν έχει πλέον ζουμί με απ' ευθείας αναθέσεις κλπ.

Και έτσι βλέπουμε ένα - ένα τα ποντίκια να πηδάνε από το καράβι.

Ο μύθος της ανταγωνιστικότητας

γράφει ο Μιχάλης Χιωτίνης, φοιτητής Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ

Καθημερινά, ακούμε από πολιτικούς και τεχνοκράτες ότι θα πρέπει να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας για να βγούμε από την κρίση. Αυτό, λένε, για να επιτευχθεί, θα πρέπει να μειώσουμε το μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων. Με λίγα λόγια, να μειωθούν οι μισθοί, να κάνουμε εσωτερική υποτίμηση, να φέρουμε δραστικό αποπληθωρισμό, να κατεβάσουμε το επίπεδο διαβίωσης. Είναι αλήθεια, όμως, ότι ο τρόπος για να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της η ελληνική οικονομία είναι να μειωθεί το μισθολογικό κόστος;

Είναι τόσο αλήθεια, όσο αλήθεια είναι ότι το μοντέλο της οικονομίας μας μοιάζει με το κινεζικό. Αν δεχτούμε ως στόχο να φτάσει στο σημείο ο Έλληνας εργάτης, πχ μίας βιομηχανίας, να χρειάζεται τους μισθούς 6 μηνών, για να αγοράσει το προϊόν που παράγει κατά δεκάδες καθημερινά, τότε εάν καταφέρουμε και φτάσουμε αυτό το στόχο πριν καταρρεύσει η ελληνική κοινωνία σε χάος, ίσως γίνουμε ανταγωνιστικοί.

Όμως, ας μιλάμε σοβαρά. Η λογική με την οποία οι ΗΠΑ έγιναν η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο το 19ο αιώνα και ξεπέρασαν τους Βρετανούς σε βιομηχανική παραγωγή είναι το δόγμα της υψηλόμισθης οικονομίας. Η ιδέα, δηλαδή, ότι υψηλότεροι μισθοί οδηγούν σε υψηλότερη παραγωγικότητα. Αυτό που δίδασκαν στα πανεπιστήμια εκείνη την εποχή και που ήταν και η βασική ιδεολογία του Ρεπουμπλικανικού (!) κόμματος είναι ότι οι εργαζόμενοι που έχουν πρόσβαση σε καλή διατροφή, στέγαση, υψηλής ποιότητας υγεία και εκπαίδευση, φθηνή και καλή μετακίνηση, τείνουν να παράγουν τόσο περισσότερο, που το κέρδος είναι μεγαλύτερο από το κόστος.

Ο τρόπος, λοιπόν, με τον οποίο κάνεις το προϊόν ανταγωνιστικότερο δεν είναι οι περικοπές μισθών, αλλά η αύξηση της παραγωγικότητας, με την αύξηση των μισθών και με την επένδυση σε υψηλή τεχνολογία και τεχνική κατάρτιση των εργαζομένων. Αυτό ισχύει για κάθε επιχείρηση. Ένα κράτος, όμως, που θέλει να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων επιχειρήσεων, έχει κι άλλους τρόπους για να το πετύχει. Παλαιότερα τα κράτη χρησιμοποιούσαν τους λεγόμενους προστατευτικούς δασμούς. Δηλαδή επιβαρύνοντας με δασμούς τις εισαγωγές, ακόμα και επιδοτώντας εγχώριες επιχειρήσεις, πετύχαιναν τεχνητά να κάνουν τα εγχώρια προϊόντα φθηνότερα.

Σήμερα, όμως, με τις ελεύθερες κινήσεις των αγαθών και των κεφαλαίων, που ο προστατευτισμός κάθε είδους αποτελεί ταμπού, ένας τρόπος για να συμβεί αυτό είναι οι δημόσιες υποδομές. Όσο πιο εξελιγμένες είναι οι υποδομές ενός κράτους, τόσο μικραίνει το κόστος παραγωγής εντός των συνόρων. Οι υποδομές για ένα κράτος είναι κεφάλαιο που δεν μπορεί να ρευστοποιηθεί και να πάει στην Κίνα. Οι δρόμοι δύσκολα ξεστρώνονται, οι σιδηροδρομικές υποδομές δεν μετακινούνται, τα λιμάνια δεν πλέουν, τα αεροδρόμια δεν πετούν και τα αρδευτικά έργα δεν χάνουν την δυνατότητά τους να παράγουν πλεόνασμα όταν πέφτει το χρηματιστήριο. Οι υποδομές, σε μία φράση, είναι μόνιμο κεφαλαιακό απόθεμα που ωφελεί τις εγχώριες επιχειρήσεις στην εγχώρια παραγωγή, διαρκούν για δεκάδες χρόνια, έχουν φυσική επίπτωση στην πραγματική παραγωγή, και μειώνοντας το κόστος παραγωγής σε ευρεία κλίμακα, κάνουν την τοπική οικονομία ανταγωνιστικότερη.

Σημαντικό είναι οι υποδομές αυτές να έχουν δημόσιο χαρακτήρα ώστε το κόστος χρήσης τους να παραμένει σε λογικά επίπεδα. Είναι ανόητο, οικονομικά και πολιτικά, να προσφέρεις σε τράπεζες και ιδιώτες επενδυτές τη δυνατότητα να συλλέγουν «διόδια» από ολόκληρη την οικονομία εξασφαλίζοντας τα κέρδη τους, κέρδη που αποτελούν αχρείαστο κόστος για την πραγματική οικονομία καθώς οι φορείς αυτοί δεν προσφέρουν καμία υπηρεσία. Είναι ανήθικο να προσφέρεις εγγυημένα από το δημόσιο κέρδη σε ιδιώτες, χωρίς ρίσκο και χωρίς εκείνοι να προσφέρουν κάποια αξιόλογη υπηρεσία. Παρκόμετρα, διόδια σε αυτοκινητόδρομους, μονοπωλιακά κόστη σε βασικά αγαθά όπως ενέργεια και νερό, ενοίκια (στο ποσοστό που έχουν να κάνουν με τη γη και όχι με τα κτίρια), υπερβολικά επιτόκια, και κάθε είδους «οικονομικό ενοίκιο» είναι μη απαραίτητο κόστος για την οικονομία. Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να εκμεταλλεύονται πλούτο που αξιωματικά ανήκει στο κράτος ανεβάζοντας ταυτόχρονα το κόστος παραγωγής.

Συνοψίζοντας, μία οικονομία γίνεται ανταγωνιστικότερη κατά πρώτον επενδύοντας στο ανθρώπινο κεφάλαιο, -δηλαδή τους εργαζομένους και ιδιαιτέρως τους νέους-, στην εκπαίδευση, την υγεία και την ευημερία τους, ώστε να είναι παραγωγικοί και να μη μεταναστεύσουν. Κατά δεύτερον επενδύοντας σε υποδομές, έρευνα και τεχνολογία που αυξάνουν την παραγωγικότητα και μειώνουν ευρέως το κόστος. Σε καμία περίπτωση μία οικονομία δεν γίνεται ανταγωνιστική υποβαθμίζοντας το επίπεδο διαβίωσης της μεσαίας τάξης.

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους)

http://www.topontiki.gr/article/18113

Και οσο πεφτει η φαγωμαρα μεταξυ ολων για αποδειξεις, φοροδιαφυγες κλπ...

Και ο Σ&Π μας πηγε στο CCC....

Meanwhile in spreads...

Spain 253μ

Στο 300 κανει μπουμμμμμμμ!!!
Και η Ισπανια χωρις τυπωμα δεν σωζεται...

Το προβλημα ειναι σχεδον παγκοσμιο οποτε ή θα δωθει μια συνολικη λυση ή θα δουμε το ντομινο να πευτει με απιστευτους ρυθμους... Και μετα θα ακουσουμε αλλου ειδους κανονια...

Εδώ και κάμποσους μήνες κάποιοι που ξέρουν λένε ότι η μόνη λύση είναι το τύπωμα, το οποίο ελέω γιούνιον είναι δύσκολη περίπτωση. Αργά ή γρήγορα εκεί θα καταλήξουν. Αν μέχρι τότε έχουμε 'καταφέρει' να προωθήσουμε περισσότερο την υποψηφιότητα μας για έξοδο από το ευρώ θα μας αξίζουν συγχαρητήρια...

Εξοδος??? Οχι πια καθοτι η ΕΚΤ ειναι εκτεθιμενη σε Ελληνικο χρεος και δεν την συμφερει η αποπληρωμη του αν εμεις πηγαιναμε σε δραχμες... Απλα διοτι δεν θα αποπληρωνοταν ποτε... Να μην πουμε και για τις υπολοιπες τραπεζες ανα την Ευρωπη...

Θα μας ξεζουμισουν αλλα χρεοκοπια δεν παιζει.. Αν τυχον το αφησουν να γινει δεν ειμαστε μονο εμεις...
Αν υποθεσουμε οτι δεν καταρεει το μισο Ευρωπαικο τραπεζικο συστημα θα καταρευσει μετα απο μια βδομαδα που θα κανει τσαφ η Ιρλανδια, Πορτογαλια κλπ....

Απλα φαγαμε περισσοτερα και βγηκαμε πρωτοι στην σεντρα.

http://www.defencenet.gr/defence/index. ... Itemid=172

Βεβαια λεφτα υπαρχουν ακομα για καποιους...

Οσο αφορα τις απευθειας αναθεσεις μπορει να κοπηκαν λιγο αλλα υπαρχουν αλλοι τροποι να φευγει χρημα εκει που πρεπει...

Ο χρήστης Madman77 έγραψε:
Απλα φαγαμε περισσοτερα και βγηκαμε πρωτοι στην σεντρα.

280 δις.
Ακόμη και οι Άγγλοι έχουν μείνει άφωνοι απ' την ηλιθιότητα των μέτρων. Πώς είναι δυνατόν μια συρρικνούμενη οικονομία να αποπληρώσει ένα διαρκώς διογκούμενο χρέος; Σαν να βάζεις για στόχο μια φθίνουσα συνάρτηση g(x) να ανέβει κάποτε πάνω από μια αύξουσα f(x). Όσα μάγια και να κάνεις, η φθίνουσα είναι φθίνουσα και η αύξουσα είναι αύξουσα. Μα ούτε δημοτικό δεν έχουνε πάει ρε πστ μου; Τους κοροϊδεύει όλη η Ευρώπη.

Από την άλλη, τα μαλακισμένα οι Γερμανοί, τα θέλουν όλα δικά τους. Ok λοιπόν, δεν ήντουσαν υπόχρεοι να μας δανείσουν και μας έκαναν την ανθρωπιστική χάρη. Τόσο ηλιθιωδώς κοντόφθαλμοι να μας δανείσουν με επιτόκια αγοράς; Αφού το κάνεις που το κάνεις ρε μπαγλαμά, κάντο σωστά. Βγάζεις βιομηχανία απ' τη Γερμανία και εδώ δεν στέλνεις τίποτε αλλά απαιτείς να αγοράζουμε με το σκληρό σου νόμισμα. Ε πας γυρεύοντας ρε παπάρα. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αποδεχτούν ότι η Ελλάδα είναι θεμελιωδώς ελλειμματική ως χώρα διακοπών που είναι. Αυτό δεν είναι κακό. Σε μια τεράστια οικονομία κάποιος πρέπει να είναι ελλειμματικός και αυτό δεν σημαίνει κατ' ανάγκην ότι είναι τεμπέλης ή περνάει καλά.