-
elteo για δώσε ένα link
-
Ο χρήστης criuser έγραψε:
θα γελαμε με τον νεο εκλογικο νομο που θα γελαει σε μας
με 50% αποχη + 1 εχουμε ακυρες εκλογες ;
H αποχή δεν προσμετράται . Το ίδιο ισχύει και γιά τα άκυρα . Τα λευκά προσμετρώνται , αλλά και γιά αυτά υπάρχει νομική διχογνωμία . Στις δημοτικές εκλογές είχαμε 65 % αποχή και θεωρήθηκαν έγκυρες .
Σε γενικές γραμμές , ο εκλογικός νόμος , είναι απλή αναλογική γιά τους 260 βουλευτές και πριμ 40 βουλευτών γιά το πρώτο κόμμα . Αν και σύμφωνα με σημερινή δημοσκόπηση το πασοκ πάρει 22 % θα βγάλει 97 βουλευτές , η ΝΔ 53 βουλευτές , το ΚΚΕ 21 κοκ .
Αρα το σύστημα πλέον δεν δουλεύει , αφού θα χρειαστεί μεγάλος συνασπισμός πασοκ-νδ-λαος τουλάχιστον .
Εκεί θα χρειαστεί να σπάσει αυγά πλέον το σύστημα .μπορει να απαντησει και 2ος για τα περι αποχης ; Ποτε ειναι ακυρες ; Με 30% συμμετοχη πχ ειναι εγκυρες οι εθνικες ;
-
Ο χρήστης egobrain έγραψε:
θα γελαμε με τον νεο εκλογικο νομο που θα γελαει σε μας
με 50% αποχη + 1 εχουμε ακυρες εκλογες ;
H αποχή δεν προσμετράται . Το ίδιο ισχύει και γιά τα άκυρα . Τα λευκά προσμετρώνται , αλλά και γιά αυτά υπάρχει νομική διχογνωμία . Στις δημοτικές εκλογές είχαμε 65 % αποχή και θεωρήθηκαν έγκυρες .
Σε γενικές γραμμές , ο εκλογικός νόμος , είναι απλή αναλογική γιά τους 260 βουλευτές και πριμ 40 βουλευτών γιά το πρώτο κόμμα . Αν και σύμφωνα με σημερινή δημοσκόπηση το πασοκ πάρει 22 % θα βγάλει 97 βουλευτές , η ΝΔ 53 βουλευτές , το ΚΚΕ 21 κοκ .
Αρα το σύστημα πλέον δεν δουλεύει , αφού θα χρειαστεί μεγάλος συνασπισμός πασοκ-νδ-λαος τουλάχιστον .
Εκεί θα χρειαστεί να σπάσει αυγά πλέον το σύστημα .μπορει να απαντησει και 2ος για τα περι αποχης ; Ποτε ειναι ακυρες ; Με 30% συμμετοχη πχ ειναι εγκυρες οι εθνικες ;
Αν δεν κάνω λάθος, στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουμε με βάση το νόμο Παυλόπουλου 3636/2008 (ο οποίος βασίζεται στον παλιότερο νόμο Σκανδαλίδη 3231/2004 με κάποιες τροποποιήσεις όπως ότι το πρώτο κόμμα πριμοδοτείται πλέον με 50 βουλευτές). Όσον αφορά την αποχή, δεν υπάρχει πρόβλεψη πουθενά ώστε να ακυρώνονται οι εκλογές.
-
Euro vs. Invasion of the Zombie Banks
Γράφει κυρίως για την Ιρλανδία και τη Πορτογαλία, αλλά όλα ισχύουν 100% και στη δική μας περίπτωση. Ένα ενδιαφέρον απόσπασμα:
*There would be an associated problem, however: if any one euro zone country were to start exiting the euro, there would be bank runs on the other fiscally ailing countries. The richer European Union nations know this, and so they are toiling to keep everyone on board. But that conciliatory approach creates a new set of problems because any nation with an exit strategy suddenly has enormous leverage. Ireland or Portugal need only imply that without more aid it will be forced to leave the euro zone and bring down the proverbial house of cards. In both countries, aid agreements already are seen as a “work in progress,” and it’s not clear that the subsequent renegotiations have any end in sight, because an ailing country can always ask for a better deal the following year. *
-
υπάρχει όμως μια αντίρροπη δύναμη που δρα στον πολιτικό που μπλοφάρει οτι θα υπογράψει την έξοδο της χώρας του απο το ευρώ. αυτή η δύναμη είναι οτι ταυτόχρονα θα υπογράψει τη πολιτική και πιθανόν φυσική εξόντωσή του. αυτό το ξέρουν όλοι οι πολιτικοί που κάθονται στο τραπέζι των αποφάσεων και γιαυτό η μπλόφα δεν νομίζω οτι γίνεται ιδιαίτερα πιστευτή.
-
εν τω μεταξυ ο Παπακωνσταντινου δηλωσε χτεσ οτι ξεφυγαμε απο τη φαση των περικοπων στις συνταξεις και στους μισθους
κι απ την αλλη αναγγελει περικοπες επιδοματων και μισθων στους ΔΥ και μειωσεις των επικουρικων συνταξεων. -
Ο χρήστης mikegr έγραψε:
εν τω μεταξυ ο Παπακωνσταντινου δηλωσε χτεσ οτι ξεφυγαμε απο τη φαση των περικοπων στις συνταξεις και στους μισθους
κι απ την αλλη αναγγελει περικοπες επιδοματων και μισθων στους ΔΥ και μειωσεις των επικουρικων συνταξεων.ειναι δεδομενο οτι οι μισθοι των ΔΥ πρεπει να πεσουν 10-20% κατω απο αυτες των ΙΥ. Ετσι ειναι σε ολο τον κοσμο.
ε τωρα που οι μισθοι των ΙΥ (αυτων που ειναι τυχεροι και εχουν δουλεια...) εχουν παει απατοι, ας βγαλει κανεις τα συμπερασματα του...
(ναι το ξερω οτι πολλοι ΔΥ αμοιβονται με ψιχουλα, δεν αναφερομαι σε αυτους)
-
εγω στο Δημο Παιρνω 1200 στα εφτα χρονια. Αμα παρω το ακραιο ενδεχομενο θα πεσω στα 8-9 κατοσταρικα το μηνα χωρις δωρα αφου θα κοπουν και αυτα. Θα τα βροντηξω και θα ασχολειθω αποκλειστικα με τα ενοικαζομενα...
-
To 8-9 κατοστάρικα θα έλεγα οτι είναι το αισιόδοξο σενάριο!
-
Ο χρήστης InFiNiTy έγραψε:
To 8-9 κατοστάρικα θα έλεγα οτι είναι το αισιόδοξο σενάριο!υπαρχει και το ακραιο αισιοδοξοδο σεναριο:
θα γινει 'εξισωση' μισθων. Ετσι εγω που δουλευω στο πρωτοκολλο του Δημου και παιρνω 1200 και ο 'πρωτοκολλος' στο Υπουργειο Οικονομικων που παίρνει πχ 1800, θα παιρνουμε και οι δυο απο 1300. Ζηταω πολλα? -
Ο χρήστης mikegr έγραψε:
To 8-9 κατοστάρικα θα έλεγα οτι είναι το αισιόδοξο σενάριο!
υπαρχει και το ακραιο αισιοδοξοδο σεναριο:
θα γινει 'εξισωση' μισθων. Ετσι εγω που δουλευω στο πρωτοκολλο του Δημου και παιρνω 1200 και ο 'πρωτοκολλος' στο Υπουργειο Οικονομικων που παίρνει πχ 1800, θα παιρνουμε και οι δυο απο 1300. Ζηταω πολλα?οι προστατευομενοι της βουλης οπως και οι ιδιοι οι 300 εξακολουθουν να παιρνουν αυτα που επαιρναν
αυτη ειναι η εξισωση μισθων;
-
Χήρα Παγκάλου
Η σύζυγος του Θεόδωρου Πάγκαλου, η κυρία Χριστίνα Χριστοφάκη, κατέθεσε αγωγή κατά της κυρίας Ελευθερίας Ψυχογιού, ζητώντας το ποσό των 300 χιλιάδων ευρώ και την κράτησή της για 12 μήνες. Η Χριστοφάκη αναφέρει πως η Ψυχογιού προσπάθησε να την ταυτίσει με τις ενέργειες του συζύγου της.Η κυρία Χριστοφάκη θίχτηκε επειδή η κυρία Ψυχογιού -κάτοικος της Κερατέας- την αποκάλεσε «κυρία Παγκάλου». Αν η κυρία Χριστοφάκη δεν θέλει να την αποκαλούν «κυρία Παγκάλου», δεν έχει παρά να χωρίσει τον κ. Πάγκαλο. Γιατί εμείς ως κυρία Παγκάλου την μάθαμε – η κυρία του κυρίου. Πριν δεν την ήξερε ούτε η μάνα της.
Προφανώς, η κυρία Παγκάλου έχει αντιληφθεί πως το επίθετο του συζύγου της θα την κυνηγάει για όλη την υπόλοιπη ζωή της. Και επειδή μάλλον της απομένουν περισσότερα χρόνια ζωής από τον ηλικιωμένο σύζυγό της, η ντροπή του ονόματός του θα την ακολουθεί χρόνια – ως χήρα Παγκάλου πια.
[spoiler=...:3oaewkxg]Είναι βέβαιο πως, όταν η κυρία Χριστοφάκη παντρεύτηκε τον κ. Πάγκαλο, θα θεωρούσε τίτλο το επίθετο του συζύγου της και θα πίστευε πως θα της άνοιγε όλες τις πόρτες –ακόμα και την πόρτα του δημαρχείου. Από την ημέρα που άρχισαν να πέφτουν τα γιαούρτια, η κυρία Παγκάλου άλλαξε γνώμη για τη δύναμη του επιθέτου του συζύγου της – από δύναμη έγινε βαρίδι.
Είναι συγκινητική η προσπάθεια της κυρίας Παγκάλου να απαλλαγεί από το επίθετο του συζύγου της. Μπορεί να του ζητήσει να αλλάξει το επίθετό του και να πάρει το δικό της – ίσως, έτσι να περνάει κι αυτός απαρατήρητος και να γλιτώσει τα γιαούρτια και τις χριστοπαναγίες. «Ρε αλήτη Πάγκαλε, μαζί τα φάγαμε τα λεφτά;» «Δεν με λένε Πάγκαλο κύριε! Λέγομαι Χριστοφάκης!».
Όσο για τις αγωγές που μοιράζει η κυρία Παγκάλου –γιατί ως κυρία Παγκάλου τις μοιράζει-, θα πρέπει κάποιος να της πει πως από τη στιγμή που ο σύζυγός της και η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει δεν έχουν λογοδοτήσει ακόμα στη Δικαιοσύνη για τη χρεοκοπία της χώρας, δεν υπάρχει περίπτωση να την δικαιώσει κανένα δικαστήριο.
Οι δικαστές δεν είναι χαζοί. Στην περίπτωση που καταδικάσουν την κυρία Ψυχογιού επειδή την αποκάλεσε κυρία Παγκάλου, αφενός θα κάνουν την κυρία Ψυχογιού εθνική ηρωίδα και αφετέρου θα βγάλουν τον κόσμο στο δρόμο.
Δεν είναι μόνο η κυρία Παγκάλου που ανησυχεί για το τι θα της συμβεί όταν ο σύζυγός της πάει στα θυμαράκια – έχουν και οι δικαστές τις δικές τους ανησυχίες για το μέλλον.[/spoiler:3oaewkxg]
Έχει τα δίκια της... δεν είναι και λίγο πράμα να σε λένε Πάγκαλο
Τουλάχιστον μέχρι κι η γυναίκα του κατάλαβε ότι είναι χείριστη βρισιά το 'Πάγκαλος'
-
ε ρε η ελλειψη τι κανει...
-
ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΔΩΡΑ ΠΙΣΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΚΟΥΣ.
Πολλοί άνθρωποι ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να πιστεύουν μέσα τους πως αυτή η επίθεση του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι κάτι το νέο. Ένα καινούργιο πρόσωπο μια νέα μορφή του παγκόσμιου κεφαλαίου. Όσο συνεχίζουμε να το βλέπουμε έτσι είναι σαν να κόβουμε το νήμα της ιστορίας. Η ιστορία όμως είναι μια συνέχεια και τίποτα από όσα συμβαίνουν σήμερα δεν είναι ξαφνικά και απρόβλεπτα. Είναι το αποτέλεσμα προηγούμενων συμβάντων και αυτό που βιώνουμε είναι τα αποτελέσματα.
Όποια και να είναι η ιδεολογία μας η αλήθεια υπάρχει και είναι μία, άσχετα αν μας αρέσει να τη μεταφράζουμε όπως μας συμφέρει ή όπως την έχουμε κατανοήσει. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν δώρισε τίποτα. Η πρόοδός του, οι ανέσεις του, οι δυνατότητες που έδωσε στο δυτικό κόσμο, τα εργατικά δικαιώματα, τα νομοσχέδια που κατέθετε, οι δημοκρατίες που κατασκεύαζε δεν ήταν ποτέ επιλογές για ένα κράτος δικαίου. ΗΤΑΝ ΔΩΡΟΔΟΚΙΕΣ.
Δεν μας χάριζαν τίποτα. Απλά απέναντι υπήρχε ένα αντίπαλο δέος που έπρεπε με κάθε τρόπο να πολεμηθεί. Να μη προλάβει να βρει το δρόμο του. Η μάχη δινόταν σε δυο επίπεδα. Εσωτερικά οι χώρες 'του παραπετάσματος' έδιναν τη δική τους μάχη και τρώγανε τα σπλάχνα τους. Εξωτερικά έπρεπε να γίνει οτιδήποτε για να χαθεί αυτή η μάχη όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Η εξωτερική μάχη δόθηκε με πολλούς τρόπους. Με τους πιο σκληρούς - πόλεμοι, δικτατορίες, εμφύλιοι, διωγμοί, εξοντώσεις κάθε φωνής διαμαρτυρίας, αντεπαναστάσεις - και όταν χρειάστηκε να ησυχάσουν τα πνεύματα, άρχισε η δωροδοκία. Άρχισαν οι παραχωρήσεις. Και τα δώρα. Άρχισε να κατασκευάζεται ένα ανθρώπινο πρόσωπο στο τέρας γεμάτο χαμόγελα που υποσχόταν παραδείσους και που έδειχνε περιφρονητικά με το δάχτυλο τους δυστυχισμένους της άλλης μεριάς επαναλαμβάνοντας συνέχεια. Αν πάτε προς τα εκεί θα γίνεται έτσι.
Οι λαοί δεν έμαθαν ποτέ στ΄αλήθεια ποιο ήταν αυτό το έτσι. Το γνώριζαν απλά σαν μια φράση 'αυτοί έχουν λιγότερα από εμάς, και ζουν σε ένα καθεστώς που δεν θα τους αφήσει περιθώρια να έχουν περισσότερα, ενώ εμείς ζούμε σε ένα σύστημα που κι ο τελευταίος ανθρωπάκος μπορεί να φτάσει να έχει τα πάντα' Κι ακόμα χειρότερα . Όπως στη περίπτωση της Ελλάδας όπου αντιμετώπισε ένα εμφύλιο σπαραγμό, το σύστημα εκμεταλλεύτηκε με κάθε τρόπο ακόμα και τα πατριωτικά συναισθήματα εμφυσώντας μέσα στις ψυχές του κόσμου το μίσος για εκείνους που θα ερχόντουσαν να μας αρπάξουν τη πατρίδα. Πετυχαίνοντας γενιές ολόκληρες να γαλουχηθούν με την αντίληψη πως η ψευτοδημοκρατία μας νοιαζόταν τάχα για τη πατρίδα. (αυτοί που τώρα κοιτούν σαν χαμένοι και προσπαθούν να καταλάβουν πως βρέθηκαν ξαφνικά σε μια πατρίδα που έχει πουληθεί χωρίς οι παλιοκομουνιστές να έχουν πάρει ποτέ την εξουσία.....)
Μάθαμε πως τάχα εμείς ζούμε σε ένα σύστημα που μας δίνει τις δυνατότητες να φτάσουμε όπου επιθυμούμε, με όποιο τρόπο επιθυμούμε. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν απαγόρευε τίποτα , εκτός από την επιθυμία να μην το επιθυμείς. Και αυτή την δυνατότητα , δηλαδή να μπορέσουν οι λαοί να δουν τι πραγματικά πρεσβεύει, όταν κατάλαβε ότι είναι ασύμφορο να τη χτυπάει με τη βία, προτίμησε να την τσακίσει με τις δωροδοκίες.
[spoiler=...:rbw39lvi]Πάρτε, απολαύστε, δανειστείτε, αγοράστε, καταναλώστε, ελεύθερα, ασύδοτα. Δεν υπάρχουν όρια συνειδησιακά, δεν υπάρχουν χτυπήματα κάτω από τη μέση. Δεν υπάρχουν αδικημένοι. Υπάρχουν απλά άχρηστοι που δεν τα καταφέρνουν. Μεγάλωσαν οι λαοί πιστεύοντας ακριβώς αυτό. Πως δεν υπάρχει αδικία. Μόνο κακή εκμετάλλευση των ευκαιριών που δινόντουσαν. Δεν υπάρχουν λόγοι να ρίξει κανείς το τύραννο γιατί τύραννος δεν υπήρχε. Ο τύραννος υπήρχε μόνο από την απέναντι μεριά. Απειλητικός, έτοιμος να καταστρέψει την ευαδαιμονία μας. Έτοιμος να μας απειλεί με τις βόμβες του, έτοιμος να επιτεθεί στον επίγειο παράδεισό μας.
Ζητωκραυγές όταν ο τύραννος έπεσε. Φωνές ελπίδας και χαράς πως επί τέλους η ανθρωπότητα απαλλάχτηκε από μια πληγή που απειλούσε τη καλοπέρασή της. Όταν αυτό συνέβη πολύ απλά δεν υπήρχε κανένας λόγος πλέον να συνεχιστούν οι δωροδοκίες. Και όχι μόνο. Τα κεφάλαια που κατατέθηκαν στο όνομα των λαών για να τους κρατήσουν υποταγμένους, πνευματικά στερημένους και με αλλοιωμένη συνείδηση, τώρα πρέπει να τα πάρουν πίσω και μάλιστα με τους τόκους.
Το τι συνέβη στη Σοβ.Ενωση θα αναλύεται για χρόνια ακόμα, και οι τσακωμοί θα συνεχίζονται. Το ότι οι καθώς πρέπει πολίτες με τις ήσυχες συνειδήσεις νοιώθουν πως ήταν μια μεγάλη νίκη η συντριβή των καθεστώτων του παραπετάσματος είναι κάτι που έχει παγιωθεί στις καρδιές πολλών ανθρώπων. Το συναίσθημα αμηχανίας, ντροπής ή και ενοχής των απανταχού αριστερών επίσης θα συνεχίζει να υπάρχει και να φρενάρει τη αισιοδοξία , την ελπίδα για τη δυνατότητα μιας νέας επανάστασης. Όμως όλα αυτά δεν αφορούν πλέον τους τωρινούς άρχοντες του κέρδους. Τους αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Είναι πρόβλημα δικό μας να ζήσουμε με τα συντρίμμια της αφέλειάς μας ή της ανοησίας μας. Είναι πρόβλημα δικό μας να ζήσουμε με τα αποτελέσματα της απληστίας μας και της αδιαφορίας μας για το χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου.
Αυτά που τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε ήταν εκεί πάντα. Ήταν οι όροι με τα ψιλά γράμματα που υπάρχουν στο κάθε συμβόλαιο. Απλά προκειμένου να χορτάσουμε τις επιθυμίες μας, τις φιλοδοξίες μας, τη πάρτη μας, ποτέ δεν τα διαβάσαμε. Υπογράφαμε χωρίς τύψεις την εξουσιοδότηση να σκέφτονται και να πράττουν άλλοι στη θέση μας. Να σχεδιάσουν και να χειριστούν άλλοι το μέλλον μας. Εμείς απλά ήμασταν ήσυχοι πως ζούμε στο παράδεισο. Φυσικά γύρω μας υπήρχαν χιλιάδες ενδείξεις για το αποτρόπαιο πρόσωπο του καπιταλισμού. Υπήρχαν εικόνες πολέμου, δυστυχίας, εγκλημάτων , διώξεων, εκμετάλλευσης των λαών, ανισότητα στη κατανομή των αγαθών, κυβερνήσεις που λειτουργούσαν ληστρικά, ασύδοτα, φασιστικά αλλά όλα αυτά νομίζαμε πως δεν αφορούσαν εμάς.
Ήταν παράλληλες με το προσωπικό μας κυνηγητό για κέρδος, ευημερία, επιτυχία, χόρτασμα. Οι χορτάτοι είχαν δημιουργήσει την αντίληψη πως το χόρτασμα τους δινόταν τσάμπα χωρίς επιπτώσεις. Λίγες φορές πέρασε από το μυαλό μας η σκέψη ΓΙΑΤΙ κάποτε έγιναν επαναστάσεις και κινήματα εναντίον των τυράννων. Ξεχάσαμε με ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ κατακτήθηκαν τα δικαιώματα που εμείς απολαμβάναμε. Ξεχάσαμε ΤΙ ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ αν κάποια εκατομμύρια δεν είχαν θυσιαστεί για να αποτιναχτεί από πάνω μας το μαστίγιο κι η δουλεία. Ξεχάσαμε πόσο λίγο ενδιαφέρονται για τη ζωή μας και το μέλλον μας εκείνοι που έχουν και κατέχουν.
Μέσα στη ξέφρενη κούρσα της ψεύτικης ευημερίας μας, μεθυσμένοι, διαγράψαμε κάθε αμφιβολία. Η Σοβ. Ενωση έπεσε. Το τι συνέβη εκεί ίσως θα έπρεπε να μας έχει ανησυχήσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το γιατί απέτυχε η επανάσταση και το γιατί μάθαμε να τη μισούμε τόσο πολύ θα έπρεπε να μας ψυλιάσει. Ακόμα και αν ήμασταν κάθετα αντίθετοι ιδεολογικά με τη προοπτική μιας τέτοιας επανάστασης, ακόμα κι αν μέσα μας πιστεύαμε πως ήταν μια σκέτη αποτυχία ή ακόμα και μια πληγή που έπρεπε να κλείσει (γιατί έτσι μας είχαν κάνει να πιστέψουμε) θα έπρεπε να σκεφτούμε πως οι αγώνες που έκαναν οι προηγούμενοι από εμάς με το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, μέσα από τις πιο σκοτεινές εποχές που οι δυστυχισμένοι λαοί ήταν απλά ένα κομμάτι κρέας χωρίς καμμιά σημασία για το αν θα ζουν ή αν θα πεθαίνουν, ένα υπηρετικό προσωπικό στις επιθυμίες της άρχουσας τάξης, μας έδωσαν ένα περιθώριο για να ζήσουμε καλύτερα και το κυριότερο μας έδωσαν ένα μάθημα πως όταν οι λαοί σηκώνουν το ανάστημα όλα μπορούν να ανατραπούν.
Η ήττα των επαναστάσεων δεν ήταν απλά η ήττα ενός καθεστώτος. Ήταν η τραγωδία του να πεισθούν οι λαοί πως τελικά όλα είναι μάταια. Να ξεχάσουν πως εκτός από υποταγμένοι μπορούν να γίνουν και ηρωικοί. Όμως το γεγονός πως κάποτε άνθρωποι βρήκαν το τρόπο να σπάσουν τα δεσμά, μας δείχνει το δρόμο πως πάντα μπορούμε να βρούμε το τρόπο να παλέψουμε για την ελευθερία μας. Και κανένας τρόπος δεν είναι δεδομένο ποιος θα είναι. Τότε ήταν έτσι τώρα ίσως αλλιώς. Αυτό το αλλιώς αξίζει να το βρούμε. Κι αν δεν συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση αυτό το αλλιώς μπορεί να έχει τραγική κατάληξη. Γιατί ανάμεσα τους πολίτες που ανάβει ξανά μια σπίθα μέσα τους και θέλουν με ειλικρίνεια και θάρρος να κάνουν κάτι, υπάρχουν εκείνοι που θα δράσουν για να κατευθύνουν αυτή τη σπίθα σε όποια κατεύθυνση θεωρήσουν ότι θα έχουν καλύτερο κέρδος.
Πατριώτες, έλληνες, προσέξτε. Οι σπόροι που δηλητηρίασαν τόσα χρόνια τη πατρίδα μας υπάρχουν ακόμα και κινούνται ανάμεσά μας από όλες τις πλευρές. Με διαφορετικά χρώματα μεταξύ τους, και παραπλανώντας πάλι. Στην Ελλάδα κανείς δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει, άρα όλοι ανάμεσά μας είναι ή τα παιδιά τους. Είναι δύσκολο να κατορθώσουμε να πιστέψουμε ποιος είναι απατεώνας και ποιος όχι. Όμως επιβάλλεται κάποια στιγμή όλο αυτό το ασκέρι ξεπουλημένων να ξεσκεπαστεί και να απομακρυνθεί από τις ζωές μας όποιας απόχρωσης και να είναι.
Η ψευτοδημοκρατία που ζούμε μπορεί να αρέσκεται να ονομαστεί πράσινη, κόκκινη, ή ροζ. Η ουσία είναι όμως πως μέσα της ήταν και είναι ΜΑΥΡΗ.[/spoiler:rbw39lvi]
-
ουυυυυ κομμούνια σάπιοι, πάλι το φάντασμα του κακού μπαμπούλα κεφαλαίου θέλουν να κατηγορήσουν
Θεωρίες συνωμοσίας και κερδοσκόποι αφού λέμε το κακό μας το κεφάλι φταίει μόνοGoldman Sachs και Deutsche Bank κατηγορούνται ότι ενορχήστρωσαν την κρίση του 2008
Ουάσινγκτον
Η Goldman Sachs παραπλάνησε τους πελάτες της και το αμερικανικό Κογκρέσο παρέχοντάς τους εσκεμμένα εσφαλμένες πληροφορίες για τις επενδύσεις της σε χρηματιστηριακά προϊόντα που συνδέονται με την αγορά ακινήτων, δήλωσε ο πρόεδρος της Επιτροπής της αμερικανικής Γερουσίας Καρλ Λεβίν, η οποία διερευνά τις αιτίες που οδήγησαν στην πρωτοφανή χρηματοοικονομική κρίση του 2008.Σημαντικό μερίδιο της ευθύνης επιρρίπτει επίσης το πόρισμα της διετούς έρευνας και στους οίκους αξιολόγησης Moody's Standard & Poor's.
- Το πόρισμα της Επιτροπής (αγγλικά)
Ανακοινώνοντας το πόρισμα της Επιτροπής έπειτα από έρευνες δύο ετών για τα αίτια της οικονομικής καταστροφής που ακολούθησε μετά την κατάρρευση της αγοράς στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου (subprime market) και το σκάσιμο της αμερικανικής αγοράς ακινήτων το καλοκαίρι του 2008, ο κ. Λεβίν κάλεσε το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης και την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς να εξετάσουν κατά πόσον η παραπλανητική συμπεριφορά της Goldman Sachs συνιστά παραβίαση του νόμου, διότι πολλοί πελάτες της επένδυσαν σε σύνθετα χρηματιστηριακά προϊόντα (CDO) χωρίς να γνωρίζουν τα oφέλη που θα αποκόμιζε η τράπεζά τους αν οι επενδύσεις τους απαξιώνονταν!
Ο Δημοκρατικός γερουσιαστής από το Μίτσιγκαν κάλεσε επίσης τις ομοσπονδιακές εισαγγελικές αρχές να εξετάσουν αν στοιχειοθετείται το αδίκημα της ψευδορκίας κατά του διευθύνοντος συμβούλου της Goldman Sachs Λόιντ Μπλάνκφεϊν και άλλων νυν και πρώην υπαλλήλων της τράπεζας, που κατέθεσαν ενόρκως τις απόψεις τους στο Κογκρέσο την περασμένη χρονιά.
Η 640 σελίδων έκθεση της Επιτροπής Λεβίν - Κόμπερν (συνεργάτης του Λεβίν ήταν ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής από την Οκλαχόμα Τομ Κόμπερν) θεωρεί ότι η ευθύνη για την κατάρρευση της αγοράς το 2008 βαρύνει τις τράπεζες, οι οποίες κέρδισαν δισεκατομμύρια δολάρια από τη δημιουργία και την πώληση χρηματιστηριακών προϊόντων που κατέρρευσαν συμπαρασυρόμενα από την αγορά ακινήτων.
Στην έκθεση κατονομάζονται ως πρωταγωνίστριες της καταστροφής οι επενδυτικές τράπεζες, και κατηγορούνται κυρίως η Goldman Sachs αλλά και η γερμανική Deutsche Bank ότι πρωτοστάτησαν στη δημιουργία δομημένων ομολόγων που πόνταραν στην κατάρρευση της αγοράς στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου.
Όσον αφορά δε τους οίκους αξιολόγησης, η έκθεση θεωρεί πως η Moody's και η Standard & Poor's, έπειτα από υψηλές αξιολογήσεις σε χιλιάδες τοξικά προϊόντα, έριξαν το πρώτο κομμάτι του ντόμινο το 2007 όταν άρχισαν μαζικά να υποβαθμίζουν πιστωτικά προϊόντα που είχαν συνδεθεί με στεγαστικά δάνεια.
Οι αναλύσεις, αναφέρει η έρευνα, δείχνουν πως το 90% των subprime του 2006 και 2007 που είχαν αξιολογηθεί με ΑΑΑ (άριστα) υποβαθμίστηκαν σε junk σε διάστημα λίγων εβδομάδων. Εάν υπάρχει ένα γεγονός που μπορεί να απομονωθεί ως αιτία της κρίσης, πρόκειται για αυτήν την ξαφνική μεταστροφή των δύο οίκων, σημειώνει το πόρισμα.
εάλω αι ΗΠΑ
Ένας Μακάρθι θα μας σώσει -
Μπορούμε να συμφωνήσουμε, αλλά για την Ελλάδα ισχύει το παρακάτω:
Η δική μας κρίση δεν είναι καπιταλιστική
Του Γιωργου Παγουλατου*
«Ρυθμίστε μας γιατί είμαστε πολύ άπληστοι», ζητούσαν κάποιοι Αμερικανοί τραπεζίτες το 2008, στην ταινία-χρονικό της διεθνούς οικονομικής κρίσης «Στημένη Δουλειά» (Inside Job). «Περιορίστε μας γιατί είμαστε πολύ ανεπαρκείς», θα έπρεπε να ζητούν από τις Βρυξέλλες κάποιοι Ελληνες πολιτικοί, σε ένα υποθετικό χρονικό της ελληνικής χρεοκοπίας.
Η χρηματοπιστωτική απορρύθμιση στις ΗΠΑ ήταν μια επιτήδεια δουλειά «από μέσα», έργο μιας ελίτ που το έφτιαξε στα μέτρα της. Το δικό μας δημοσιονομικό σύστημα πριονίστηκε «από κάτω», από τη διαχρονική συνέργεια πολιτικών, κρατικοδίαιτης κλεπτοκρατίας, οργανωμένων συμφερόντων και ψηφοφόρων, που όλοι αθροίζονταν σε μια πιθανή πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Ομως, το άθροισμα των επιμέρους συμφερόντων δεν ταυτίζεται με το γενικό συμφέρον. Το πλήθος των συντεχνιακών πελατών ενός κράτους-λάφυρου δεν φτιάχνει κοινωνία, όπως και η ικανοποίηση των οικονομικών διεκδικήσεων δεν συνιστά οικονομική πρόοδο.
Η δική μας κρίση δεν ήταν μέρος της διεθνούς χρηματοπιστωτικής παθογένειας. Δεν προήλθε από αχαλίνωτα τραπεζικά ιδρύματα, που υπερδάνεισαν την ιδιωτική οικονομία, έφτιαξαν φούσκες, άντλησαν μπόνους δισεκατομμυρίων, πολλαπλασίασαν μόχλευση και κινδύνους και έστειλαν τον λογαριασμό στο κράτος. Οι ελληνικές τράπεζες ούτε υπερδάνεισαν ούτε υπερδανείστηκαν ούτε ξεκοκάλισαν εξωφρενικές αμοιβές. Το ιδιωτικό μας χρέος είναι από τα χαμηλότερα. Οι τράπεζες δεν διασώζονται με δημόσιο χρήμα επειδή δημιούργησαν κινδύνους. Διασώζονται επειδή κινδυνεύουν από το τσουνάμι του δημοσίου χρέους. Τα τοξικά των τραπεζών είναι οι επενδύσεις τους σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου.
Η ελληνική κρίση δεν ήταν έκρηξη ιδιωτικού δανεισμού που μεταμορφώθηκε σε δημόσιο έλλειμμα και χρέος (όπως σε ΗΠΑ, Βρετανία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Ισπανία, κ. α.). Δεν ήταν μια κρίση των τραπεζών που έγινε κρίση του κράτους. Ηταν ακριβώς το αντίστροφο: μια κρίση δημοσίου χρέους, που στη συνέχεια μόλυνε έναν υγιή τραπεζικό τομέα.
Τι περιέχει η ελληνική δημοσιονομική κρίση; Γνώριμα πρόσωπα, οικείες συνήθειες. Δημόσιες δαπάνες πάνω από τα έσοδα, στρατιές περιττών υπαλλήλων, διεφθαρμένους πολιτικούς που εκλέγαμε, σπατάλες για να χαϊδεύουν τις τοπικές πελατείες, διευκολύνσεις σε «αφεντικά», μια θάλασσα μικρο-ρουσφετιών, τη μεγαλύτερη φοροδιαφυγή και μικροδιαφθορά στην Ευρωζώνη. Με τη χώρα στο χείλος του γκρεμού το 2008, ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή εκπαραθυρώθηκε μόλις πρότεινε μέτρα περιορισμού της φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών. Κάθε φορά που αμνήμονες ταγοί ξιφουλκούν αυτάρεσκα κατά του τρισκατάρατου Μνημονίου, ας τους θυμίζουμε ότι δεν είμαστε ακριβώς οι άδολες παρθένες που χέρια ξένων βαρβάρων οδήγησαν στην πυρά.
Συνέβαλε στην κρίση μας το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Συνέβαλε, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Με τη μετατροπή του δημοσίου χρέους σε εξωτερικό, την τελειοποίηση της φοροαποφυγής για τους έχοντες πλούτο, τη διόγκωση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών μετά την ένταξη στο ευρώ. Περίπου μέχρις εκεί.
Γι' αυτό η εθνική μας κρίση δεν είναι μια κρίση του προηγμένου χρηματο-καπιταλισμού. Είναι πρωτίστως κρίση διαχρονική της μεταπολίτευσης. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το πολιτικό μας σύστημα, όπως λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Δεν είναι κρίση ενός high-tech καπιταλιστικού συστήματος, είναι κρίση ενός low-tech πολιτικού συστήματος, και της κοινωνίας που το δημιούργησε και διαπλάστηκε από αυτό. Γι' αυτό και το πρόβλημα εξόδου από την κρίση δεν είναι πρόβλημα οικονομικής συνταγής, είναι κυρίως ξανά πρόβλημα πολιτικού προσωπικού. Που δυσκολεύεται να ξεπεράσει τον εαυτό του για να κάνει ό, τι είναι αναγκαίο. Ή που αρνείται να τιθασεύσει τα κομματικά ρεφλέξ και να κατέβει από τα κεραμίδια της φτηνής αντιπολίτευσης.
Εχει σημασία η ελληνική «διαφορά»; Εχει, διότι αφορά τις προϋποθέσεις «νομιμοποίησης» του προγράμματος προσαρμογής. Οταν ο Ιρλανδός υπάλληλος ενός ελάχιστου κράτους συμπιέζεται για να σωθούν οι ιρλανδικές τράπεζες που δημιούργησαν την κρίση, δεν είναι το ίδιο με τον Ελληνα υπάλληλο ενός κράτους-Γαργαντούα, που ο μισθός του συμπιέζεται για να μην απολυθούν οι υπεράριθμοι του Δημοσίου που παρήγαγε το έλλειμμα του 15,4%. Η ελληνική κρίση είναι συνέπεια αποτυχίας της δημοκρατίας μας κι όχι ασυδοσίας των αγορών. Και γι' αυτό είναι δημοκρατικά θεμιτή η προσαρμογή με δημοσιονομική πειθαρχία, με αποκατάσταση του κράτους δικαίου, με διεύρυνση της φορολογικής βάσης, με μείωση του κρατικού λίπους, με θυσίες απ' όλους.
Δεν είναι άδικο το πρόγραμμα προσαρμογής; Είναι άδικο για όσους δεν συμμετείχαν στο πλιάτσικο, έλιωναν στον ανταγωνισμό, πλήρωναν τους φόρους τους. Είναι άδικο για όσους χάνουν τη δουλειά τους, αγωνιούν για το σπίτι τους, φλερτάρουν με τη φτώχεια. Και, βέβαια, η βάση δεν έχει ίδιες ευθύνες με την κορυφή. Ακόμα δεν είδαμε έναν φαύλο πολιτικό πίσω από τα κάγκελα. Αλλά αυτή δεν είναι μια κρίση που εξυφάνθηκε στην πλάτη μας. Είναι μια κρίση που τη γνωρίζαμε και την αγνοήσαμε. Δεν μας την έκρυψαν σε περίπλοκα προϊόντα, όπως η Γουόλ Στριτ στους πελάτες της. Δεν μας αιφνιδίασε, όπως στην Ιρλανδία. Εναν κίνδυνο ήξερε το Μάαστριχτ, το δημόσιο έλλειμμα και χρέος. Οι πολιτικοί μας οι ίδιοι προειδοποιούσαν. Αλλά μετά συνέχιζαν τη χαλαρότητα, για να μας κρατούν ευχαριστημένους.
Η κρίση σε Ευρώπη και Αμερική αναδεικνύει την παρασιτική υπερανάπτυξη των χρηματαγορών εις βάρος της δημοκρατίας. Η ελληνική κρίση έχει αντίστροφη φορά: είναι κρίση ενός δημοκρατικού κρατισμού που, στη θαλπωρή μιας αχαλίνωτης μεταπολίτευσης, αναπτύχθηκε παρασιτικά, πνίγοντας την οικονομία και τις αγορές. Τώρα, η οικονομία δίνει τη μάχη της επιβίωσης, στο όνομα της κοινωνίας.
- Ο κ. Γ. Παγουλάτος διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 011_439293
-
οποία σύμπτωσις λοιπόν, να συμβεί τώρα.
Θα προστεθεί στη λίστα των συμπτώσεων... -
Κάποιος παχύσαρκος, με 350 χοληστερίνη, με πρησμένο σηκώτι από το αλκοόλ, με πηγμένες στους θρόμβους αρτηρίες, τρώει μια σαλάτα όχι καλά πλυμένη, παθαίνει τροφική δηλητηρίαση, ακολουθεί πυρετός, αναπνευστική ανεπάρκεια, έμφραγμα και πεθαίνει.
Αιτία θανάτου: η κακή υγιεινή του μάγειρα
Πραγματική αιτία θανάτου: το ότι ο πεθαμένος έτρωγε χωρίς όριο, έπινε μπουκάλες ουίσκια, δεν αθλείτο, δεν τον ενδιέφερε το ότι έσερνε ένα σώμα ετοιμοθάνατο. Η δηλητηρίαση απλώς έβγαλε στην επιφάνεια αυτό που δεν δεχόταν να δει το θύμα (γιατί δεν το βόλευε).Τι θα μπορούσαν να επικαλεστούν οι τεθλιμμένοι συγγενείς:
- ότι οι παραγωγοί οινοπνευματωδών ποτών του έδιναν να πίνει
- ότι το κράτος δεν του έβαζε απαγόρευση όταν παράγγελνε 10 πιάτα αντί για 2-3
- ότι το σύστημα της, δήθεν, πληθώρας αγαθών ήταν δεδομένο ότι θα οδηγούσε τον οργανισμό στην κατάρρευση
whatever
-
Με αφορμη το αρθρο του κ. Παγουλατου περι της δημοσιονομικης κρισης στην Ελλαδα . Η χρυση εποχη του καπιταλισμου , παγκοσμιως , ηταν η χρονικη περιοδος απο το 1946 μεχρι περιπου τα μεσα της δεκαετιας του 70 (συμβολικα το 73 με την πετρελαϊκη κριση) οπου οι επιχειρησεις ειχαν ψηλη κερδοφορια (αρα και τα κρατικα εσοδα ηταν υψηλα λογο της φορολογησης ) , το εισοδημα των εργαζομενων ηταν ικανοποιητικο , θεμελειωθηκε το κοινωνικο κρατος και λοιπα και λοιπα.
Σε ‘κεινο το χρονικο σημειο , ομως, η κευνσιανη μορφη αναπτυξης του καπιταλισμου επεσε σε τοιχο. Και ο τοιχος λεγοταν αδυναμια διατηρησης αποδεκτου ποσοστου κερδους στην παραγωγη και αυξηση του κατωτατου οριου σχηματισμου κεφαλαιου (το γιατι και περισσοτερα επ’ αυτων ειναι αλλη συζητηση για αλλη φορα). Και το 'φαρμακο' ηταν ο οικονομικος νεοφιλελευθερισμος και η αναπτυξη μεσα απο την πιστωση.
Το χρονικο διαστημα 1946 μεχρι τα μεσα της δεκαετιας του 70 , τα τρια μικρα γουρουνακια (Ελλαδα, Ισπανια, Πορτογαλια) γνωρισαν εμφυλιους , στρατιωτικες δικτατοριες και ημι-δικτατορικα καθεστωτα και μετα απο μια περιοδο προσαρμογης οι αστικες δημοκρατιες σε Ελλαδα/Ισπανια/Πορτογαλια αρχιζουν να ενσωματωνονται στις αρχες της δεκαετιας του 80 στο ευρωπαικο καπιταλιστικο περιβαλλον. Και καλουνται να φτιαξουν καποιου ειδους κοινωνικο κρατος και να ικανοποιησουν οικονομικα αιτηματα των μαζων χωρις ομως να εχουν παρει μερος στο καπιταλιστικο παρτυ της περιοδου 46 – 70κατι (το γιατι , επισης , ειναι αλλη συζητηση) και θα το κανουν με τον μονο τροπο που ειναι εφικτος : με δανεια (αλλωστε και ο παγκοσμιος καπιταλισμος απο το 70κατι και μετα με δανεια αναπτυσσεται).
Φυσικα δεν ειναι αυτος ο μοναδικος λογος για τη δημοσιονομικη κριση στην Ελλαδα (αλλα και στις Ισπανια και Πορτογαλια) αλλα νομιζω οτι ειναι ο σημαντικοτερος.
-
ΔΝΤ, eurogroup, κούρεμα, μνημόμιο ΙΙ, σωθήκαμε!!!