Είχα διαβάσει τις φοβερές κριτικές, αλλά......

Spoiler

Ξεκινάει να ψάχνει για πετρέλαιο.
Κονομάει ένα παιδί, που το έχει σαν δικό του.
Εκμεταλλεύεται τον κοσμάκη, πατώντας στην ασχετοσύνη και στην ανάγκη του.
Του την πέφτει από δίπλα ένας απατεώνας, τον οποίο σκοτώνει.
Το παιδί του μένει κωφάλαλο μετά από ατύχημα.
Μισεί τους ιερείς και τη θρησκεία και πλακώνει στο ξύλο έναν από αυτούς.
Γίνεται μέγα τομάρι, αλκοολικός και ψυχοπαθής.

Τα παραπάνω δεν κόλλησαν καλά μεταξύ τους, αυτή είναι η γνώμη μου.
Κι όλα αυτά σε 2,5 ώρες... Για να καταλάβεις, την ταινία την είδα (από πείσμα) σε 3 συνέχειες, δεν άντεξα να τη δω μονοκοπανιά.

Ο DDL ήταν αρκετά καλός, ΟΚ, αλλά δεν είχε ποικιλία στο παίξιμο, εξ' ου και το 'μονότονος'. Δεν θύμισε άλλες μεγάλες ερμηνείες (άλλων, όχι του ίδιου) με μοτίβο 'από τα χαμηλά στα ψηλά και μετά στην απότομη πτώση'. Μου άρεσε πάρα πολύ στο Όνομα του Πατρός ή στον Τελευταίο των Μοϊκανών, λιγότερο στις Συμμορίες της Ν. Υόρκης και αρκετά λιγότερο στην περί ης ο λόγος. Ίσως (μου) έφταιγε η σκηνοθεσία...

Bank Bang ..

Πολυ λυπηρο να παιζει ο Βουτσας το ρολο του παππου που θελει να αυτοκτονησει και που κλαιει στον ταφο της γυναικας του και ολο αυτο να θεωρειται κωμωδια...

Ακομα χειροτερο το τρειλερ για τυφλους πριν αρχισει η ταινια που ενω σε κανει να πιστευεις οτι βλεπεις μια μαλακια, σου δινει μια 'γκαααπ' κατακουτελα μετα και σου γαμαει ολη την ψυχολογια...

Για πολλες κλωτσες !

Ο χρήστης manosk έγραψε:
Είχα διαβάσει τις φοβερές κριτικές, αλλά......

Spoiler

Ξεκινάει να ψάχνει για πετρέλαιο.
Κονομάει ένα παιδί, που το έχει σαν δικό του.
Εκμεταλλεύεται τον κοσμάκη, πατώντας στην ασχετοσύνη και στην ανάγκη του.
Του την πέφτει από δίπλα ένας απατεώνας, τον οποίο σκοτώνει.
Το παιδί του μένει κωφάλαλο μετά από ατύχημα.
Μισεί τους ιερείς και τη θρησκεία και πλακώνει στο ξύλο έναν από αυτούς.
Γίνεται μέγα τομάρι, αλκοολικός και ψυχοπαθής.

Τα παραπάνω δεν κόλλησαν καλά μεταξύ τους, αυτή είναι η γνώμη μου.
Κι όλα αυτά σε 2,5 ώρες... Για να καταλάβεις, την ταινία την είδα (από πείσμα) σε 3 συνέχειες, δεν άντεξα να τη δω μονοκοπανιά.

Ο DDL ήταν αρκετά καλός, ΟΚ, αλλά δεν είχε ποικιλία στο παίξιμο, εξ' ου και το 'μονότονος'. Δεν θύμισε άλλες μεγάλες ερμηνείες (άλλων, όχι του ίδιου) με μοτίβο 'από τα χαμηλά στα ψηλά και μετά στην απότομη πτώση'. Μου άρεσε πάρα πολύ στο Όνομα του Πατρός ή στον Τελευταίο των Μοϊκανών, λιγότερο στις Συμμορίες της Ν. Υόρκης και αρκετά λιγότερο στην περί ης ο λόγος. Ίσως (μου) έφταιγε η σκηνοθεσία...

Εαν δεν εισαι στο χωρο του χρηματος και δεν εχεις γνωρισει και ακουσει ιστοριες απο μεγαλυτερους για τη ζωη, αλλα και αν δεν εχεις ζησει ο ιδιος την καταπατηση και την εκμεταλευση του ατομου σοτ, λογικο μου φαινεται το συμπερασμα σου..

Ο τυπος απλα επαιξε με ολο του το ταλεντο και ρεαλιστικα , θα μπορουσε ανετα να ειναι βιογραφια καποιου..ενος ανθρωπου κενου,αμμορφωτου με στοχο ομως που για τον οποιο θυσιασε τα παντα, που οτι και αν καταφερε, δεν καταφερε να αλλαξει τον εαυτο του. σε αντιθεση με ολες τις ταινιες που οι φτωχοι που πλουτιζουν αυτοματα αποκτουν και παιδεια ! οποια συνεπεια και αν ειχε αυτο ! Μαλλον γιαυτο πηρε τα βραβεια

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:

Ευχαριστώ για τις προτάσεις.

Είδα το There will be blood.
Από τις χειρότερες ταινίες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Αργήήήήή, ασύνδετη, βαρετή, χωρίς νόημα. Όσα έδειξε σε 2,5 (!) ώρες, θα μπορούσαν να τα δείξουν σε 20 λεπτά ως πρόλογο.
Ή το βιβλίο στο οποίο στηρίχθηκε ήταν μέτριο ή η μεταφορά στη μεγάλη οθόνη ήταν απαράδεκτη.
Ο Daniel Day Lewis ήταν καλούτσικος, αλλά μονότονος. Οι χαρακτήρες ήταν σαν ρομπότ, στατικοί, ανέκφραστοι. Απορώ για τα κερδισμένα Όσκαρ και τις λοιπές οσκαροϋποψηφιότητες.

Νταξ, μπορεί να μη σου άρεσε, αλλά ασύνδετη και χωρίς νόημα;
Και ο DDL καλούτσικος, αλλά μονότονος; Είναι η αλήθεια ότι δεν έκανε και ακροβατικά

Ελα ντε..
Για μένα ήταν ΕΠΟΣ.-

Μια κριτική που με αντιπροσωπεύει:

Έχοντας ρίξει τον καπνό του στο No Country for Old Men (2007) που γυριζόταν παραδίπλα, το There Will Be Blood, εμπνευσμένο από ένα βιβλίο που ο Paul Thomas Anderson έτυχε να αγοράσει γιατί η φωτογραφία της Καλιφόρνιας στο εξώφυλλο, του θύμιζε την πατρίδα του που τού έλειπε, το, εκτός από πέρασμα του σκηνοθέτη απ' τα group therapy δράματα σε μια διπλής ερμηνείας αυστηρά φοκουσαρισμένη μελέτη της μισανθρωπίας, είναι και το πέρασμά του από τα ενδιαφέροντα ανερχόμενα ταλέντα του αμερικάνικου σινεμά, στα σημαντικότερα ονόματά του, υπογράφοντας μια ταινία που μπορεί να μην αποδειχθεί της χρονιάς ούτε στα Όσκαρ της ερχόμενης Κυριακής (πολύ πιθανό), ούτε στα ταμεία (παραπάνω από σίγουρο), αλλά των αιώνων είναι ήδη.

Το αβανγκαρντίστικο συμφωνικό soundtrack του Johnny Greenwood (όπως το αντίστοιχο του Jon Brion στο Punch-Drunk Love (2002)) δίνει χώρο και έμφαση στην απεριόριστη σημασία των ηχητικών εφέ βελτιστοποιόντας το πάντρεμα, για να φτιάξει το ενοχλητικό κουκούλι μέσα στο οποίο, με τις ισοπεδωτικής δύναμης και ακρίβειας εικόνες που του δίνει ο κινηματογραφιστής του απ' τον ανατριχιαστικά αληθοφανή κόσμο του production designer, ο Paul Thomas Anderson, χωρίς να αφήνει ούτε ένα απ' τα 158 λεπτά της ταινίας να πάει χαμένο, δομεί αψεγάδιαστα πλάνα μανιώδους στρουκτουραλιστικής φινέτσας και μαεστρίας. Μέσα τους, δεσπόζει η επιβλητική ερμηνεία που ο Daniel Day-Lewis μαγείρευε ένα χρόνο για να αφήσει ίσως τη σημαντικότερη χαρακιά του στην Ιστορία, και εκτός από μόνο σίγουρο όπλο στην προώθηση της ταινίας, είναι και, το λιγότερο, ένας θρίαμβος της υποκριτικής του. **Δημιουργώντας έναν χαρακτήρα που θα έκανε ακόμη κι εκείνον τον Charles Foster Kane να μοιάζει φλώρος χαρτογιακάς, ο Day-Lewis εδραιώνει μ' ένα σωρό τρόπους μια προσωπικότητα μέχρι κι αξιοζήλευτη, κι ύστερα ο Anderson τη σαπίζει αργά, αφήνοντας την ανυπαρξία απτών λαθών να υπογραμμίζει το αναπόφευκτο της διάβρωσης μιας ήδη διαστρεβλωμένης ψυχής, απ' τη λάσπη της απληστίας που έγινε το βρώμικο θεμέλιο για να δομηθεί η σημερινή άνετη καθημερινότητα όχι μόνο της χώρας που βλέπεις στην οθόνη, αλλά του κομματιού όλου του πλανήτη που την χαίρεται.

Εξορύσσοντας με θανάσιμα κόστη για τους τριγύρω απ' τον κεντρικό του χαρακτήρα το μαύρο βουρκώδες σύμβολο της εκμετάλλευσης της φύσης και αφήνοντας το αντίστοιχο κόκκινο βουρκώδες της σωματικής βίας περισσότερο στο εσωτερικό των ψυχών που τη δέχονται και των άψυχων που την ασκούν, ο Anderson κυνηγά την αδιάρρηκτη σύνδεση της καπιταλιστικής δίψας με την σωματική και ψυχική βία, για να ζωγραφίσει έτσι ένα στοιχειωτικό πορτραίτο της σκοτεινής πλευράς της κυνηγιού της επιτυχίας, που όσο γιγαντώνεται, μετατρέπεται στο τέρας της απληστίας, τόσο δυνατό που καταβροχθίζει ακόμη και τους πνευματικούς ηγέτες που θα έπρεπε να το καταπολεμήσουν, ταυτιζόμενοι μοιραία με το σατανά που ξορκίζουν επί σκηνής. Χωρίς έξοδο διαφυγής, οι (αντι)ήρωές του μετατρέπονται σε εικονικές ενσαρκώσεις της δυσλειτουργικής σχέσης της αχόρταγης ανθρωπότητας και του (φυσικού και έμψυχου) περιβάλλοντος που κατασπαράζουν, κατασπαραζόμενοι απ' την ίδια τους την πείνα, καθώς σέρνονται στο βούρκο στο όνομα της προόδου, μέχρι να αποκοπούν ολότελα απ' τους ανθρώπους που ήθελαν να οδηγήσουν στο αμερικάνικο όνειρο της εποχής. Που όπως ξέρεις βέβαια, δεν είναι ούτε μόνο αμερικάνικο, ούτε μόνο της εποχής.**

Ο χρήστης manosk έγραψε:
Είχα διαβάσει τις φοβερές κριτικές, αλλά......

Spoiler

Ξεκινάει να ψάχνει για πετρέλαιο.
Κονομάει ένα παιδί, που το έχει σαν δικό του.
Εκμεταλλεύεται τον κοσμάκη, πατώντας στην ασχετοσύνη και στην ανάγκη του.
Του την πέφτει από δίπλα ένας απατεώνας, τον οποίο σκοτώνει.
Το παιδί του μένει κωφάλαλο μετά από ατύχημα.
Μισεί τους ιερείς και τη θρησκεία και πλακώνει στο ξύλο έναν από αυτούς.
Γίνεται μέγα τομάρι, αλκοολικός και ψυχοπαθής.

Τα παραπάνω δεν κόλλησαν καλά μεταξύ τους, αυτή είναι η γνώμη μου.
Κι όλα αυτά σε 2,5 ώρες... Για να καταλάβεις, την ταινία την είδα (από πείσμα) σε 3 συνέχειες, δεν άντεξα να τη δω μονοκοπανιά.

Ο DDL ήταν αρκετά καλός, ΟΚ, αλλά δεν είχε ποικιλία στο παίξιμο, εξ' ου και το 'μονότονος'. Δεν θύμισε άλλες μεγάλες ερμηνείες (άλλων, όχι του ίδιου) με μοτίβο 'από τα χαμηλά στα ψηλά και μετά στην απότομη πτώση'. Μου άρεσε πάρα πολύ στο Όνομα του Πατρός ή στον Τελευταίο των Μοϊκανών, λιγότερο στις Συμμορίες της Ν. Υόρκης και αρκετά λιγότερο στην περί ης ο λόγος. Ίσως (μου) έφταιγε η σκηνοθεσία...

Επιεικώς επιδερμική αντιμετώπιση του φιλμ...

Ο χρήστης kovathe έγραψε:

Είχα διαβάσει τις φοβερές κριτικές, αλλά......

Spoiler

Ξεκινάει να ψάχνει για πετρέλαιο.
Κονομάει ένα παιδί, που το έχει σαν δικό του.
Εκμεταλλεύεται τον κοσμάκη, πατώντας στην ασχετοσύνη και στην ανάγκη του.
Του την πέφτει από δίπλα ένας απατεώνας, τον οποίο σκοτώνει.
Το παιδί του μένει κωφάλαλο μετά από ατύχημα.
Μισεί τους ιερείς και τη θρησκεία και πλακώνει στο ξύλο έναν από αυτούς.
Γίνεται μέγα τομάρι, αλκοολικός και ψυχοπαθής.

Τα παραπάνω δεν κόλλησαν καλά μεταξύ τους, αυτή είναι η γνώμη μου.
Κι όλα αυτά σε 2,5 ώρες... Για να καταλάβεις, την ταινία την είδα (από πείσμα) σε 3 συνέχειες, δεν άντεξα να τη δω μονοκοπανιά.

Ο DDL ήταν αρκετά καλός, ΟΚ, αλλά δεν είχε ποικιλία στο παίξιμο, εξ' ου και το 'μονότονος'. Δεν θύμισε άλλες μεγάλες ερμηνείες (άλλων, όχι του ίδιου) με μοτίβο 'από τα χαμηλά στα ψηλά και μετά στην απότομη πτώση'. Μου άρεσε πάρα πολύ στο Όνομα του Πατρός ή στον Τελευταίο των Μοϊκανών, λιγότερο στις Συμμορίες της Ν. Υόρκης και αρκετά λιγότερο στην περί ης ο λόγος. Ίσως (μου) έφταιγε η σκηνοθεσία...

Επιεικώς επιδερμική αντιμετώπιση του φιλμ...

Νταξ, σινεμάς είναι, ο καθένας το βλέπει όπως θέλει. Πάνω απ' όλα μια ταινία είναι η διήγηση μιας ιστορίας, για μένα.

Εγώ στέκομαι μόνο στον DDL γιατί σε όσες ταινίες τον έχω δει μου αφήνει την εντύπωση πως δεν είναι δυνατόν να είναι απλά ένας ηθοποιός που εμηνεύει και ΜΗΝ είναι ο πραγματικός χαρακτήρας. Βέβαια και ο ίδιος ακολουθεί μια παρόμοια προσέγγιση, ζει τον ρόλο, σε σημείο που χρειάζεται μερικούς μήνες για να ξαναγίνει ο εαυτός του. Εξαιτίας αυτής της επίπονης διαδικασίας τον βλέπουμε σε ταινία κάθε μερικά χρόνια.

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:

Εγώ στέκομαι μόνο στον DDL γιατί σε όσες ταινίες τον έχω δει μου αφήνει την εντύπωση πως δεν είναι δυνατόν να είναι απλά ένας ηθοποιός που εμηνεύει και ΜΗΝ είναι ο πραγματικός χαρακτήρας.

ακριβώς αυτό που περιγράφεις , εγώ το βλέπω σε αυτόν

Ο χρήστης kovathe έγραψε:
Επιεικώς επιδερμική αντιμετώπιση του φιλμ...

Σιγά τον Κιούμπρικ.

Edit:
Όπως και να έχει, είναι σίγουρα ένα αμφιλεγόμενο φιλμ. Σε άλλους άρεσε, σε άλλους όχι.
http://www.critics.gr/Product/there-wil ... /Show.aspx

Mή υπαρχούσης καταλλήλου ενότητος (αν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται....) θα το γράψω εδώ

Αναφέρομαι σε θεατρική παράσταση που είδα προ ωρών, και αισθάνομαι υποχρεωμένος να σημειώσω κάποια πράγματα...
Θα αρχίσω λοιπόν, με την διευκρίνιση ότι η θεατρική μου εμπειρία ως θεατή δεν ξεπερνά σε βάθος την δωδεκαετία, και σε ποσότητα την 50άδα παραστάσεων, μερικές των οποίων ιδιαίτερα αξιόλογες, γιατί είχα την τύχη να με καθοδηγούν άνθρωποι με καλό βάθος γνώσεων περί των θεατρικών.
Κάπως έτσι αντελήφθην ότι το καλό θέατρο (όπως ο κάθένας το ερμηνεύει...) συνιστά για εμένα εμπειρία τόσο δυνατή, που δύσκολα μπορεί να σταθεί οποιαδήποτε κινηματογραφική ταινία απέναντί της, όσο και αν αγαπώ το σινεμά

Στην περίπτωση που αναφέρομαι όμως, η επιλογή έγινε για πρώτη φορά από το ραδιοφωνικό trailer, και μάλιστα ανεξάρτητα εγώ και η γυναίκα μου, σημειώσαμε την παράσταση στα υπ'όψιν,χωρίς να γνωρίζουμε κάτι περαιτέρω για την υπόθεση του έργου.Κάπως έτσι, βρέθηκα να παρακολουθώ μια εκπληκτική παράσταση, εξ'ολοκλήρου ελληνική, το 'Λιωμένο Βούτυρο' του Σάκη Σερέφα, στο Θέατρο Χώρα.
Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι πρόκειται για μια εκπληκτική παράσταση, ευφυέστατα προσαρμοσμένη και σκηνοθετημένη, με ηθοποιούς που με άφησαν άφωνο με την υποκριτική ευθύνη και την ικανότητά τους,ενώ παράλληλα όλοι οι συντελεστές έχουν συμβάλλει σε ένα αποτέλεσμα εξαιρετικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον
Δεν μπορώ να γράψω πολλά για την υπόθεση, γιατί θα στερήσω τη χαρά της εκπλήξεως από τους δυνητικούς θεατές, ωστόσο σάς προτρέπω θερμά να πάτε, ασχέτως 'κουλτουροσύνης' (όρος που ελπίζω να γίνεται αντιληπτός στην διττή του διάσταση...) ή μή.
Τέτοιες 'ταμπέλες' δεν χωρούν όταν κάτι είναι τόσο δυνατό και παράλληλα τόσο ευφυώς δωσμένο, ώστε να απαιτεί από τον θεατή μόνο την καλή του πρόθεση.

Σε προσωπικό επίπεδο, εντάσσεται στο μικρό κατάλογο των παραστάσεων για τις οποίες είμαι υπερήφανος που υπήρξα θεατής των

εχει δει κανεις το appaloosa???θα ηθελα γνωμες..

μην μπεις στον κοπο καν...

ειδα το Street Kings...
η πρωτη ταινια εδω και καιρο που δεν αναρωτηθηκα 'τι μαλακια βλεπω παλι' απο τα πρωτα 5 λεπτα..
Χιλιοπαιγμενο σεναριο, οχι κατι ιδιαιτερο, αλλα κρατηθηκε καπως καλυτερα απο τα υπολοιπα....

@tsilis..
τι κουλτουρα και ιστοριες.. να σε παω μια βολτα??

πηγα χθες σινεμα, πληρωσα 9 ευρω το τικετ και ειδα το Bank Bang...
ενταξει.. απορω γιατι χαρακτηριστηκε κωμωδια...
σαν εργο, τιποτα το ιδιαιτερο.. εχει 2-3 στιγμες που σου βγαζει γελιο, αλλα τιποτε παραπανω...
προσπαθουν ρε γαμωτο, αλλα ... δεν ...

Ο χρήστης tsilis έγραψε:
το 'Λιωμένο Βούτυρο' του Σάκη Σερέφα, στο Θέατρο Χώρα.

Θα το κοιτάξω σοβαρά Γιατρούλη και θα σου πω!!

the passengers...
THE potato...

Ο χρήστης tsilis έγραψε:
..Κάπως έτσι, βρέθηκα να παρακολουθώ μια εκπληκτική παράσταση, εξ'ολοκλήρου ελληνική, το 'Λιωμένο Βούτυρο' του Σάκη Σερέφα, στο Θέατρο Χώρα..

Κλείσαμε με τη παρέα μου για το Σάββατο 10/1. Έχετε υπόψη οτι είναι μέχρι τη Κυριακη 11/1, αυτή που μας έρχεται δηλαδή. Δε ξέρω για τι πρόκειται, αλλά το Αθηνόραμα έχει 4 αστέρια, και στη τελική, άμα είναι βλακεία θα βρίζω τον Τσίλη..

American Gangster.
Δεν είναι επιπέδου Νονών, Σέρπικο ή Σημαδεμένου βέβαια, αλλά είναι καλό.

grand torino clint eastwood..καλο!

Εagle Eye...καλούτσικο. Ειδικά ο τρόπος που προβλέπει τα πάντα η 'Αρία' ...

Βοdy of lies...δεν με άρεσε. Μεγάλο, βαρετό και χωρίς ουσία.

The Curious Case Of Benjamin Button
Εντυπωσιακοί διάλογοι, ωραίες σκηνές, μεγάλη σε διάρκεια αλλά ενδιαφέρουσα μέχρι τέλους!
Μου άρεσε που πάντρεψε τόσο όμορφα όλα τα στοιχεία της ιστορίας! Φανταστική μεν αλλά προσγειωμένη στην πραγματικότητα, με δόσεις από δράμα, μυστήριο και ρομάντζο!

Must see