Θα πάρω τα πράγματα με τη σειρά, προσπαθώντας να αναλύσω και να μοιραστώ μαζί σου, όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις και η εμπειρία μου, τις αιτίες που οδηγούν τους νέους ανθρώπους ( το target group του Τροχαίου Ατυχήματος) και όχι μόνο, στο θάνατο ή στην αναπηρική καρέκλα. Καταρχάς, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να θάβεις το παιδί σου. Ο πόνος δεν περιγράφεται με λόγια…
Η ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΓΟΝΟΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

1. 0- 12 ετών
   Μόλις γεννηθεί το παιδί μας, πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο ή στην Κλινική, πανευτυχείς, για να επιστρέψουμε όλοι μαζί στο σπίτι. Κάθεται στο πίσω κάθισμα η μητέρα με το βρέφος στην αγκαλιά ή στο port-bebe και οι γονείς, αφελώς, αισθάνονται ασφαλείς, «αφού κάθονται πίσω».
   Οι συνέπειες είναι γνωστές: Τα τροχαία ατυχήματα είναι η πρώτη αιτία παιδικής θνησιμότητας στη χώρα μας. Βλέπεις, η επιλογή ενός σωστά σχεδιασμένου παιδικού καθίσματος, ανάλογα με την ηλικία, το βάρος και το ύψος του παιδιού κοστίζει πολύ, αλλά δεν κοστίζουν τα δερμάτινα καθίσματα και οι ζάντες αλουμινίου. Επειδή όμως, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, η παροχή σωστών παιδικών καθισμάτων σε γονείς που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά σε αυτή την υποχρέωση, θα έπρεπε να επιδοτείται από το Κράτος. Το κόστος είναι αμελητέο μπροστά στη σφαγή που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, αφού εξαιτίας των τροχαίων ατυχημάτων, από τη μεταπολεμική περίοδο και μέχρι το 2050, δεν θα γεννηθούν 2.500.000 Ελληνόπουλα. Σωστά διάβασες, δυόμισι εκατομμύρια….
   Αν γλιτώσει το παιδί από την άγνοια των γονιών του, γύρω στα 6 – 10 ετών, βγαίνει στο δρόμο να παίξει, όπως κάναμε όλοι άλλωστε…Μακάρι να είχα έναν τρόπο καταγραφής των γεγονότων, για να δείχνω παντού, τον τρόπο που οδηγεί το ποδήλατό του ένα παιδί στη Δημόσια Κυκλοφορία, ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ξέρεις πόσες φορές έχει πεταχτεί παιδί μπροστά στις ρόδες του εκπαιδευτικού αυτοκινήτου, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού που πέρασε; Τουλάχιστον 20. Γνωρίζεις γιατί δεν έχει προκληθεί ατύχημα; Διότι ο εκπαιδευόμενος οδηγός κινείται με την ταχύτητα που επιβάλλεται από τις εκάστοτε οδικές συνθήκες όχι γιατί είναι αρχάριος και φοβάται, αλλά γιατί αυτό πρέπει να πράττει. Αν κινούμασταν όλοι οι έμπειροι οδηγοί με αυτόν τον τρόπο σε κατοικημένες περιοχές, θα είχαν μειωθεί δραστικά τα τροχαία ατυχήματα που εμπλέκονται παιδιά, αλλά τί σου λέω τώρα; Βιάζεσαι πολύ και πρέπει να κορνάρεις τον εκπαιδευόμενο, έτσι, για να τον τρομάξεις, προσπερνώντας μας μέσα στη διασταύρωση! Ξέρεις τι μου λέει μετά το παιδί σου, που πιθανόν έχει τη θέση του εκπαιδευόμενου οδηγού; «Δεν βλέπεις τι γίνεται ρε Σταύρο, παράτα με στην ησυχία μου…». Πώς να του εξηγήσεις ότι πρέπει να επαναστατήσει, να πάει «κόντρα στο ποτάμι»;
   Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση οικονομικά δυσκολεύει όλο και περισσότερο, εξαναγκάζοντας όλο και περισσότερες μητέρες να εργάζονται. Και ποιος θα πάρει το παιδί από το σχολείο; Μα ο παππούς φυσικά! Ο άνθρωπος που μεγάλωσε με ψωμί και αλάτι, κυριολεκτικά, για να μην έχουμε εμείς κανένα πρόβλημα. Στη ζώνη και στο παιδικό κάθισμα θα έχει το μυαλό του; Στο κάτω κάτω της γραφής, τι έπαθαν τα δικά του παιδιά μέσα στο άθλιο, με τα σημερινά δεδομένα, αυτοκίνητο που οδηγούσε; Τίποτε! Μόνο που σου διαφεύγει κάτι παππού…Είχες 10 φορές λιγότερη κυκλοφορία να αντιμετωπίσεις και τώρα, ό,τι πέτυχαν τα παιδιά σου με κόπο, το να κάθεται δηλαδή το παιδί σωστά δεμένο στο καθισματάκι του, το διαλύεις με μία κίνηση βάζοντας το εγγόνι σου μπροστά. Δεν πρόκειται να ξανακαθίσει πίσω παππού, να το ξέρεις. Έτσι αναπαράγονται τα παλιά πρότυπα. Δίνει τη σκυτάλη ο πατέρας στο γιο και ο παππούς στον εγγονό. Μια σκυτάλη που μοιάζει με δυναμίτη και με το φυτίλι αναμμένο….
   Και κάτι ακόμη για αυτή την ηλικία, αφού είχα την τύχη να ασχοληθώ με την Κυκλοφοριακή Αγωγή στην Α’ ΒΑΘΜΙΑ εκπαίδευση. Ό,τι βλέπει ένα παιδί μέσα στο αυτοκίνητο, δηλαδή την οδηγική συμπεριφορά των γονιών του, αυτήν θα αντιγράψει. Η εκμάθηση των κανόνων κυκλοφορίας, που πρέπει να τηρούνται αυστηρά στο οικογενειακό αυτοκίνητο για να έχει αποτέλεσμα η Κυκλοφοριακή Αγωγή, εξαρτάται από το πόσο άργησε το παιδί να πάει στο σχολείο το πρωί. Αν όντως άργησε το παιδί να ετοιμαστεί, το αμολάς μέσα στο αυτοκίνητο όπως όπως και πανικόβλητα το μεταφέρεις στο σχολείο, παραβιάζοντας κάθε κανόνα σωστής οδηγικής συμπεριφοράς. «-Μπαμπά, μαμά, τα βλέπω όλα αυτά, μόνο που δεν μπορώ να τα εξωτερικεύσω...Για να οδηγείς έτσι, κάτι παραπάνω θα ξέρεις…».
   Η σωστή διαχείριση του διαθέσιμου χρόνου, που έχει πάρει πια τη μορφή τέχνης, είναι θεμελιώδης παράγοντας για την εκμάθηση των κανόνων κυκλοφορίας στα παιδιά μας, αλλά και για την Οδική Ασφάλεια γενικότερα. Για παράδειγμα, αν σου πουν τώρα από το Κιλκίς να είσαι σε μία ώρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σκέψου πώς πρέπει να οδηγήσεις για να πετύχεις κάτι τέτοιο…Αλλά κι εσύ να μην πιέζεσαι, πόσοι είναι αυτοί που εξαιτίας της πίεσης του χρόνου, προσπαθούν να σε εξολοθρεύσουν;

2. 12 – 16 ετών
   Το αγόρι που μπαίνει στην εφηβεία, «ψάχνεται» περισσότερο σε θέματα οδήγησης από το κορίτσι της ηλικίας του. Αυτό είναι δεδομένο, αφού έχει να κάνει κυρίως με συμπεριφορά που βασίζεται στο φύλο. Ήδη από τα δέκα του ο μικρός «σε έψηνε» να του πάρεις ένα ηλεκτροκίνητο πατίνι, και αν ήξερες τι έχουν δει τα μάτια μου μ’ αυτά, θα το έβαζες φωτιά. Δεν ξέρεις, φανταστικέ πατέρα, ούτε και περνάει από το μυαλό σου, πόσο κινδυνεύει το παιδί σου με ένα τέτοιο όχημα, γιατί περί οχήματος πρόκειται, στο εχθρικό κυκλοφοριακό περιβάλλον μιας ελληνικής πόλης. Καταρχάς δεν ακούγεται κατά την κίνησή του, άρα κινδυνεύουν οι πεζοί συνομήλικοί του, στους οποίους κάνει επίδειξη ο μικρός, πράξη υγιέστατη και φυσιολογική για την ηλικία του. Εκτός κι αν του έμαθες να κρατά πλευρικές αποστάσεις ασφαλείας. Εκτός κι αν του έμαθες να σταματά στις διασταυρώσεις, γιατί κινδυνεύει άμεσα. Να σε ρωτήσω κάτι; Γιατί να το κάνει αφού εσύ δεν το έκανες ποτέ; Και γιατί να φορέσει κράνος και προστατευτικό εξοπλισμό οδηγώντας το ποδήλατο ή το ηλεκτροκίνητο πατίνι του, αφού εσύ δεν φόρεσες ποτέ οδηγώντας τη μοτοσικλέτα σου;
   Γύρω στα δεκαπέντε, αρχίζει να σε ψήνει για «μηχανάκι». Μη το κάνεις. Μη το αγοράσεις. Εκτός κι αν ανέλαβες προσωπικά την ευθύνη της εκπαίδευσής του από πολύ μικρή ηλικία, πράγμα που μάλλον δεν έγινε, γιατί ποτέ δεν είχες το χρόνο, «αφού έπρεπε να μην του λείψει τίποτε». Αν είναι έτσι, μη του πάρεις μηχανάκι από τα 16, γιατί οι συνέπειες είναι τραγικές. Ρίξε γύρω σου μια ματιά και αναρωτήσου:
   Μπορεί ένας πιτσιρικάς με ανύπαρκτη Παιδεία και λαθεμένες οδηγικές εμπειρίες, να ενταχθεί στο πλέον εχθρικό οδικό περιβάλλον της Ευρώπης;
3. 18 - …… ετών
   Κλείνει λοιπόν το παιδί τα 18 και η πολυπόθητη στιγμή έφτασε. Θα «βγάλει δίπλωμα» !. Πολύ ωραία…Συμφωνείς ότι πρέπει η εκπαίδευση να είναι σκληρή ( και να έρθω εγώ σε αντίθεση με αυτά που πιθανόν να του δίδαξες και που βίωσε μέχρι τώρα στη ζωή του), συμφωνείς ότι και η εξέταση για το «δίπλωμα» πρέπει να είναι επίσης απαιτητική και σκληρή για να γίνει και το παιδί σωστός οδηγός, μόνο που αυτά αφορούν τα παιδιά των άλλων. Το παιδί σου δεν πρέπει να «το κόψουν» (από μόνο του «κόβεται»!), για λόγους εγωισμού και γοήτρου. Άκουσες ποτέ κάποιον να λέει «δεν είμαι καλός οδηγός» ; Ποτέ, κανένα. Για τα τροχαία ατυχήματα φταίνε πάντα οι άλλοι και δεν θα συμβεί ποτέ σε μας!
   Δεν εμπιστεύεσαι πια κανένα Θεσμό της Πολιτείας. Δεν εμπιστεύεσαι την Υγεία, την Παιδεία, τη Δικαιοσύνη, την Κοινωνική Ασφάλιση. Γιατί να εμπιστευθείς το σύστημα Εκπαίδευσης και Εξέτασης των Υποψηφίων Οδηγών; Ας πάρει το παιδί το δίπλωμα και θα του μάθεις εσύ να οδηγεί…
   Αυτά τα γράφω λαμβάνοντας υπόψη και τα προσωπικά μου βιώματα, αφού στάθηκα πολύ τυχερός που έφτασα μέχρι τα 37 και είμαι ακόμη εδώ μαζί σου. Να ξέρεις ότι χτύπησα πολλές φορές την Πύλη της Γειτονιάς των Αγγέλων, είτε από δική μου άγνοια και ανοησία από τα 18 μέχρι τα 25, είτε από το λάθος κάποιου άλλου συνανθρώπου μου τα επόμενα χρόνια της ζωής μου. Ευτυχώς, δεν μου άνοιξε κανείς…

Σταύρος Αλέξογλου
Εκπαιδευτής Οδήγησης
Έφορος Δημοσίων Σχέσεων Μοτοσικλετιστικού Ομίλου Κιλκίς

Θα πάρω τα πράγματα με τη σειρά, προσπαθώντας να αναλύσω και να μοιραστώ μαζί σου, όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις και η εμπειρία μου, τις αιτίες που οδηγούν τους νέους ανθρώπους ( το target group του Τροχαίου Ατυχήματος) και όχι μόνο, στο θάνατο ή στην αναπηρική καρέκλα. Καταρχάς, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να θάβεις το παιδί σου. Ο πόνος δεν περιγράφεται με λόγια…
Η ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΓΟΝΟΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

1. 0- 12 ετών
   Μόλις γεννηθεί το παιδί μας, πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο ή στην Κλινική, πανευτυχείς, για να επιστρέψουμε όλοι μαζί στο σπίτι. Κάθεται στο πίσω κάθισμα η μητέρα με το βρέφος στην αγκαλιά ή στο port-bebe και οι γονείς, αφελώς, αισθάνονται ασφαλείς, «αφού κάθονται πίσω».
   Οι συνέπειες είναι γνωστές: Τα τροχαία ατυχήματα είναι η πρώτη αιτία παιδικής θνησιμότητας στη χώρα μας. Βλέπεις, η επιλογή ενός σωστά σχεδιασμένου παιδικού καθίσματος, ανάλογα με την ηλικία, το βάρος και το ύψος του παιδιού κοστίζει πολύ, αλλά δεν κοστίζουν τα δερμάτινα καθίσματα και οι ζάντες αλουμινίου. Επειδή όμως, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, η παροχή σωστών παιδικών καθισμάτων σε γονείς που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά σε αυτή την υποχρέωση, θα έπρεπε να επιδοτείται από το Κράτος. Το κόστος είναι αμελητέο μπροστά στη σφαγή που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, αφού εξαιτίας των τροχαίων ατυχημάτων, από τη μεταπολεμική περίοδο και μέχρι το 2050, δεν θα γεννηθούν 2.500.000 Ελληνόπουλα. Σωστά διάβασες, δυόμισι εκατομμύρια….
   Αν γλιτώσει το παιδί από την άγνοια των γονιών του, γύρω στα 6 – 10 ετών, βγαίνει στο δρόμο να παίξει, όπως κάναμε όλοι άλλωστε…Μακάρι να είχα έναν τρόπο καταγραφής των γεγονότων, για να δείχνω παντού, τον τρόπο που οδηγεί το ποδήλατό του ένα παιδί στη Δημόσια Κυκλοφορία, ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ξέρεις πόσες φορές έχει πεταχτεί παιδί μπροστά στις ρόδες του εκπαιδευτικού αυτοκινήτου, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού που πέρασε; Τουλάχιστον 20. Γνωρίζεις γιατί δεν έχει προκληθεί ατύχημα; Διότι ο εκπαιδευόμενος οδηγός κινείται με την ταχύτητα που επιβάλλεται από τις εκάστοτε οδικές συνθήκες όχι γιατί είναι αρχάριος και φοβάται, αλλά γιατί αυτό πρέπει να πράττει. Αν κινούμασταν όλοι οι έμπειροι οδηγοί με αυτόν τον τρόπο σε κατοικημένες περιοχές, θα είχαν μειωθεί δραστικά τα τροχαία ατυχήματα που εμπλέκονται παιδιά, αλλά τί σου λέω τώρα; Βιάζεσαι πολύ και πρέπει να κορνάρεις τον εκπαιδευόμενο, έτσι, για να τον τρομάξεις, προσπερνώντας μας μέσα στη διασταύρωση! Ξέρεις τι μου λέει μετά το παιδί σου, που πιθανόν έχει τη θέση του εκπαιδευόμενου οδηγού; «Δεν βλέπεις τι γίνεται ρε Σταύρο, παράτα με στην ησυχία μου…». Πώς να του εξηγήσεις ότι πρέπει να επαναστατήσει, να πάει «κόντρα στο ποτάμι»;
   Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση οικονομικά δυσκολεύει όλο και περισσότερο, εξαναγκάζοντας όλο και περισσότερες μητέρες να εργάζονται. Και ποιος θα πάρει το παιδί από το σχολείο; Μα ο παππούς φυσικά! Ο άνθρωπος που μεγάλωσε με ψωμί και αλάτι, κυριολεκτικά, για να μην έχουμε εμείς κανένα πρόβλημα. Στη ζώνη και στο παιδικό κάθισμα θα έχει το μυαλό του; Στο κάτω κάτω της γραφής, τι έπαθαν τα δικά του παιδιά μέσα στο άθλιο, με τα σημερινά δεδομένα, αυτοκίνητο που οδηγούσε; Τίποτε! Μόνο που σου διαφεύγει κάτι παππού…Είχες 10 φορές λιγότερη κυκλοφορία να αντιμετωπίσεις και τώρα, ό,τι πέτυχαν τα παιδιά σου με κόπο, το να κάθεται δηλαδή το παιδί σωστά δεμένο στο καθισματάκι του, το διαλύεις με μία κίνηση βάζοντας το εγγόνι σου μπροστά. Δεν πρόκειται να ξανακαθίσει πίσω παππού, να το ξέρεις. Έτσι αναπαράγονται τα παλιά πρότυπα. Δίνει τη σκυτάλη ο πατέρας στο γιο και ο παππούς στον εγγονό. Μια σκυτάλη που μοιάζει με δυναμίτη και με το φυτίλι αναμμένο….
   Και κάτι ακόμη για αυτή την ηλικία, αφού είχα την τύχη να ασχοληθώ με την Κυκλοφοριακή Αγωγή στην Α’ ΒΑΘΜΙΑ εκπαίδευση. Ό,τι βλέπει ένα παιδί μέσα στο αυτοκίνητο, δηλαδή την οδηγική συμπεριφορά των γονιών του, αυτήν θα αντιγράψει. Η εκμάθηση των κανόνων κυκλοφορίας, που πρέπει να τηρούνται αυστηρά στο οικογενειακό αυτοκίνητο για να έχει αποτέλεσμα η Κυκλοφοριακή Αγωγή, εξαρτάται από το πόσο άργησε το παιδί να πάει στο σχολείο το πρωί. Αν όντως άργησε το παιδί να ετοιμαστεί, το αμολάς μέσα στο αυτοκίνητο όπως όπως και πανικόβλητα το μεταφέρεις στο σχολείο, παραβιάζοντας κάθε κανόνα σωστής οδηγικής συμπεριφοράς. «-Μπαμπά, μαμά, τα βλέπω όλα αυτά, μόνο που δεν μπορώ να τα εξωτερικεύσω...Για να οδηγείς έτσι, κάτι παραπάνω θα ξέρεις…».
   Η σωστή διαχείριση του διαθέσιμου χρόνου, που έχει πάρει πια τη μορφή τέχνης, είναι θεμελιώδης παράγοντας για την εκμάθηση των κανόνων κυκλοφορίας στα παιδιά μας, αλλά και για την Οδική Ασφάλεια γενικότερα. Για παράδειγμα, αν σου πουν τώρα από το Κιλκίς να είσαι σε μία ώρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σκέψου πώς πρέπει να οδηγήσεις για να πετύχεις κάτι τέτοιο…Αλλά κι εσύ να μην πιέζεσαι, πόσοι είναι αυτοί που εξαιτίας της πίεσης του χρόνου, προσπαθούν να σε εξολοθρεύσουν;

2. 12 – 16 ετών
   Το αγόρι που μπαίνει στην εφηβεία, «ψάχνεται» περισσότερο σε θέματα οδήγησης από το κορίτσι της ηλικίας του. Αυτό είναι δεδομένο, αφού έχει να κάνει κυρίως με συμπεριφορά που βασίζεται στο φύλο. Ήδη από τα δέκα του ο μικρός «σε έψηνε» να του πάρεις ένα ηλεκτροκίνητο πατίνι, και αν ήξερες τι έχουν δει τα μάτια μου μ’ αυτά, θα το έβαζες φωτιά. Δεν ξέρεις, φανταστικέ πατέρα, ούτε και περνάει από το μυαλό σου, πόσο κινδυνεύει το παιδί σου με ένα τέτοιο όχημα, γιατί περί οχήματος πρόκειται, στο εχθρικό κυκλοφοριακό περιβάλλον μιας ελληνικής πόλης. Καταρχάς δεν ακούγεται κατά την κίνησή του, άρα κινδυνεύουν οι πεζοί συνομήλικοί του, στους οποίους κάνει επίδειξη ο μικρός, πράξη υγιέστατη και φυσιολογική για την ηλικία του. Εκτός κι αν του έμαθες να κρατά πλευρικές αποστάσεις ασφαλείας. Εκτός κι αν του έμαθες να σταματά στις διασταυρώσεις, γιατί κινδυνεύει άμεσα. Να σε ρωτήσω κάτι; Γιατί να το κάνει αφού εσύ δεν το έκανες ποτέ; Και γιατί να φορέσει κράνος και προστατευτικό εξοπλισμό οδηγώντας το ποδήλατο ή το ηλεκτροκίνητο πατίνι του, αφού εσύ δεν φόρεσες ποτέ οδηγώντας τη μοτοσικλέτα σου;
   Γύρω στα δεκαπέντε, αρχίζει να σε ψήνει για «μηχανάκι». Μη το κάνεις. Μη το αγοράσεις. Εκτός κι αν ανέλαβες προσωπικά την ευθύνη της εκπαίδευσής του από πολύ μικρή ηλικία, πράγμα που μάλλον δεν έγινε, γιατί ποτέ δεν είχες το χρόνο, «αφού έπρεπε να μην του λείψει τίποτε». Αν είναι έτσι, μη του πάρεις μηχανάκι από τα 16, γιατί οι συνέπειες είναι τραγικές. Ρίξε γύρω σου μια ματιά και αναρωτήσου:
   Μπορεί ένας πιτσιρικάς με ανύπαρκτη Παιδεία και λαθεμένες οδηγικές εμπειρίες, να ενταχθεί στο πλέον εχθρικό οδικό περιβάλλον της Ευρώπης;
3. 18 - …… ετών
   Κλείνει λοιπόν το παιδί τα 18 και η πολυπόθητη στιγμή έφτασε. Θα «βγάλει δίπλωμα» !. Πολύ ωραία…Συμφωνείς ότι πρέπει η εκπαίδευση να είναι σκληρή ( και να έρθω εγώ σε αντίθεση με αυτά που πιθανόν να του δίδαξες και που βίωσε μέχρι τώρα στη ζωή του), συμφωνείς ότι και η εξέταση για το «δίπλωμα» πρέπει να είναι επίσης απαιτητική και σκληρή για να γίνει και το παιδί σωστός οδηγός, μόνο που αυτά αφορούν τα παιδιά των άλλων. Το παιδί σου δεν πρέπει να «το κόψουν» (από μόνο του «κόβεται»!), για λόγους εγωισμού και γοήτρου. Άκουσες ποτέ κάποιον να λέει «δεν είμαι καλός οδηγός» ; Ποτέ, κανένα. Για τα τροχαία ατυχήματα φταίνε πάντα οι άλλοι και δεν θα συμβεί ποτέ σε μας!
   Δεν εμπιστεύεσαι πια κανένα Θεσμό της Πολιτείας. Δεν εμπιστεύεσαι την Υγεία, την Παιδεία, τη Δικαιοσύνη, την Κοινωνική Ασφάλιση. Γιατί να εμπιστευθείς το σύστημα Εκπαίδευσης και Εξέτασης των Υποψηφίων Οδηγών; Ας πάρει το παιδί το δίπλωμα και θα του μάθεις εσύ να οδηγεί…
   Αυτά τα γράφω λαμβάνοντας υπόψη και τα προσωπικά μου βιώματα, αφού στάθηκα πολύ τυχερός που έφτασα μέχρι τα 37 και είμαι ακόμη εδώ μαζί σου. Να ξέρεις ότι χτύπησα πολλές φορές την Πύλη της Γειτονιάς των Αγγέλων, είτε από δική μου άγνοια και ανοησία από τα 18 μέχρι τα 25, είτε από το λάθος κάποιου άλλου συνανθρώπου μου τα επόμενα χρόνια της ζωής μου. Ευτυχώς, δεν μου άνοιξε κανείς…

Σταύρος Αλέξογλου
Εκπαιδευτής Οδήγησης
Έφορος Δημοσίων Σχέσεων Μοτοσικλετιστικού Ομίλου Κιλκίς

Θα πάρω τα πράγματα με τη σειρά, προσπαθώντας να αναλύσω και να μοιραστώ μαζί σου, όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις και η εμπειρία μου, τις αιτίες που οδηγούν τους νέους ανθρώπους ( το target group του Τροχαίου Ατυχήματος) και όχι μόνο, στο θάνατο ή στην αναπηρική καρέκλα. Καταρχάς, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από το να θάβεις το παιδί σου. Ο πόνος δεν περιγράφεται με λόγια…
Η ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΓΟΝΟΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

1. 0- 12 ετών
   Μόλις γεννηθεί το παιδί μας, πηγαίνουμε στο Νοσοκομείο ή στην Κλινική, πανευτυχείς, για να επιστρέψουμε όλοι μαζί στο σπίτι. Κάθεται στο πίσω κάθισμα η μητέρα με το βρέφος στην αγκαλιά ή στο port-bebe και οι γονείς, αφελώς, αισθάνονται ασφαλείς, «αφού κάθονται πίσω».
   Οι συνέπειες είναι γνωστές: Τα τροχαία ατυχήματα είναι η πρώτη αιτία παιδικής θνησιμότητας στη χώρα μας. Βλέπεις, η επιλογή ενός σωστά σχεδιασμένου παιδικού καθίσματος, ανάλογα με την ηλικία, το βάρος και το ύψος του παιδιού κοστίζει πολύ, αλλά δεν κοστίζουν τα δερμάτινα καθίσματα και οι ζάντες αλουμινίου. Επειδή όμως, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, η παροχή σωστών παιδικών καθισμάτων σε γονείς που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά σε αυτή την υποχρέωση, θα έπρεπε να επιδοτείται από το Κράτος. Το κόστος είναι αμελητέο μπροστά στη σφαγή που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, αφού εξαιτίας των τροχαίων ατυχημάτων, από τη μεταπολεμική περίοδο και μέχρι το 2050, δεν θα γεννηθούν 2.500.000 Ελληνόπουλα. Σωστά διάβασες, δυόμισι εκατομμύρια….
   Αν γλιτώσει το παιδί από την άγνοια των γονιών του, γύρω στα 6 – 10 ετών, βγαίνει στο δρόμο να παίξει, όπως κάναμε όλοι άλλωστε…Μακάρι να είχα έναν τρόπο καταγραφής των γεγονότων, για να δείχνω παντού, τον τρόπο που οδηγεί το ποδήλατό του ένα παιδί στη Δημόσια Κυκλοφορία, ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ξέρεις πόσες φορές έχει πεταχτεί παιδί μπροστά στις ρόδες του εκπαιδευτικού αυτοκινήτου, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού που πέρασε; Τουλάχιστον 20. Γνωρίζεις γιατί δεν έχει προκληθεί ατύχημα; Διότι ο εκπαιδευόμενος οδηγός κινείται με την ταχύτητα που επιβάλλεται από τις εκάστοτε οδικές συνθήκες όχι γιατί είναι αρχάριος και φοβάται, αλλά γιατί αυτό πρέπει να πράττει. Αν κινούμασταν όλοι οι έμπειροι οδηγοί με αυτόν τον τρόπο σε κατοικημένες περιοχές, θα είχαν μειωθεί δραστικά τα τροχαία ατυχήματα που εμπλέκονται παιδιά, αλλά τί σου λέω τώρα; Βιάζεσαι πολύ και πρέπει να κορνάρεις τον εκπαιδευόμενο, έτσι, για να τον τρομάξεις, προσπερνώντας μας μέσα στη διασταύρωση! Ξέρεις τι μου λέει μετά το παιδί σου, που πιθανόν έχει τη θέση του εκπαιδευόμενου οδηγού; «Δεν βλέπεις τι γίνεται ρε Σταύρο, παράτα με στην ησυχία μου…». Πώς να του εξηγήσεις ότι πρέπει να επαναστατήσει, να πάει «κόντρα στο ποτάμι»;
   Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση οικονομικά δυσκολεύει όλο και περισσότερο, εξαναγκάζοντας όλο και περισσότερες μητέρες να εργάζονται. Και ποιος θα πάρει το παιδί από το σχολείο; Μα ο παππούς φυσικά! Ο άνθρωπος που μεγάλωσε με ψωμί και αλάτι, κυριολεκτικά, για να μην έχουμε εμείς κανένα πρόβλημα. Στη ζώνη και στο παιδικό κάθισμα θα έχει το μυαλό του; Στο κάτω κάτω της γραφής, τι έπαθαν τα δικά του παιδιά μέσα στο άθλιο, με τα σημερινά δεδομένα, αυτοκίνητο που οδηγούσε; Τίποτε! Μόνο που σου διαφεύγει κάτι παππού…Είχες 10 φορές λιγότερη κυκλοφορία να αντιμετωπίσεις και τώρα, ό,τι πέτυχαν τα παιδιά σου με κόπο, το να κάθεται δηλαδή το παιδί σωστά δεμένο στο καθισματάκι του, το διαλύεις με μία κίνηση βάζοντας το εγγόνι σου μπροστά. Δεν πρόκειται να ξανακαθίσει πίσω παππού, να το ξέρεις. Έτσι αναπαράγονται τα παλιά πρότυπα. Δίνει τη σκυτάλη ο πατέρας στο γιο και ο παππούς στον εγγονό. Μια σκυτάλη που μοιάζει με δυναμίτη και με το φυτίλι αναμμένο….
   Και κάτι ακόμη για αυτή την ηλικία, αφού είχα την τύχη να ασχοληθώ με την Κυκλοφοριακή Αγωγή στην Α’ ΒΑΘΜΙΑ εκπαίδευση. Ό,τι βλέπει ένα παιδί μέσα στο αυτοκίνητο, δηλαδή την οδηγική συμπεριφορά των γονιών του, αυτήν θα αντιγράψει. Η εκμάθηση των κανόνων κυκλοφορίας, που πρέπει να τηρούνται αυστηρά στο οικογενειακό αυτοκίνητο για να έχει αποτέλεσμα η Κυκλοφοριακή Αγωγή, εξαρτάται από το πόσο άργησε το παιδί να πάει στο σχολείο το πρωί. Αν όντως άργησε το παιδί να ετοιμαστεί, το αμολάς μέσα στο αυτοκίνητο όπως όπως και πανικόβλητα το μεταφέρεις στο σχολείο, παραβιάζοντας κάθε κανόνα σωστής οδηγικής συμπεριφοράς. «-Μπαμπά, μαμά, τα βλέπω όλα αυτά, μόνο που δεν μπορώ να τα εξωτερικεύσω...Για να οδηγείς έτσι, κάτι παραπάνω θα ξέρεις…».
   Η σωστή διαχείριση του διαθέσιμου χρόνου, που έχει πάρει πια τη μορφή τέχνης, είναι θεμελιώδης παράγοντας για την εκμάθηση των κανόνων κυκλοφορίας στα παιδιά μας, αλλά και για την Οδική Ασφάλεια γενικότερα. Για παράδειγμα, αν σου πουν τώρα από το Κιλκίς να είσαι σε μία ώρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σκέψου πώς πρέπει να οδηγήσεις για να πετύχεις κάτι τέτοιο…Αλλά κι εσύ να μην πιέζεσαι, πόσοι είναι αυτοί που εξαιτίας της πίεσης του χρόνου, προσπαθούν να σε εξολοθρεύσουν;

2. 12 – 16 ετών
   Το αγόρι που μπαίνει στην εφηβεία, «ψάχνεται» περισσότερο σε θέματα οδήγησης από το κορίτσι της ηλικίας του. Αυτό είναι δεδομένο, αφού έχει να κάνει κυρίως με συμπεριφορά που βασίζεται στο φύλο. Ήδη από τα δέκα του ο μικρός «σε έψηνε» να του πάρεις ένα ηλεκτροκίνητο πατίνι, και αν ήξερες τι έχουν δει τα μάτια μου μ’ αυτά, θα το έβαζες φωτιά. Δεν ξέρεις, φανταστικέ πατέρα, ούτε και περνάει από το μυαλό σου, πόσο κινδυνεύει το παιδί σου με ένα τέτοιο όχημα, γιατί περί οχήματος πρόκειται, στο εχθρικό κυκλοφοριακό περιβάλλον μιας ελληνικής πόλης. Καταρχάς δεν ακούγεται κατά την κίνησή του, άρα κινδυνεύουν οι πεζοί συνομήλικοί του, στους οποίους κάνει επίδειξη ο μικρός, πράξη υγιέστατη και φυσιολογική για την ηλικία του. Εκτός κι αν του έμαθες να κρατά πλευρικές αποστάσεις ασφαλείας. Εκτός κι αν του έμαθες να σταματά στις διασταυρώσεις, γιατί κινδυνεύει άμεσα. Να σε ρωτήσω κάτι; Γιατί να το κάνει αφού εσύ δεν το έκανες ποτέ; Και γιατί να φορέσει κράνος και προστατευτικό εξοπλισμό οδηγώντας το ποδήλατο ή το ηλεκτροκίνητο πατίνι του, αφού εσύ δεν φόρεσες ποτέ οδηγώντας τη μοτοσικλέτα σου;
   Γύρω στα δεκαπέντε, αρχίζει να σε ψήνει για «μηχανάκι». Μη το κάνεις. Μη το αγοράσεις. Εκτός κι αν ανέλαβες προσωπικά την ευθύνη της εκπαίδευσής του από πολύ μικρή ηλικία, πράγμα που μάλλον δεν έγινε, γιατί ποτέ δεν είχες το χρόνο, «αφού έπρεπε να μην του λείψει τίποτε». Αν είναι έτσι, μη του πάρεις μηχανάκι από τα 16, γιατί οι συνέπειες είναι τραγικές. Ρίξε γύρω σου μια ματιά και αναρωτήσου:
   Μπορεί ένας πιτσιρικάς με ανύπαρκτη Παιδεία και λαθεμένες οδηγικές εμπειρίες, να ενταχθεί στο πλέον εχθρικό οδικό περιβάλλον της Ευρώπης;
3. 18 - …… ετών
   Κλείνει λοιπόν το παιδί τα 18 και η πολυπόθητη στιγμή έφτασε. Θα «βγάλει δίπλωμα» !. Πολύ ωραία…Συμφωνείς ότι πρέπει η εκπαίδευση να είναι σκληρή ( και να έρθω εγώ σε αντίθεση με αυτά που πιθανόν να του δίδαξες και που βίωσε μέχρι τώρα στη ζωή του), συμφωνείς ότι και η εξέταση για το «δίπλωμα» πρέπει να είναι επίσης απαιτητική και σκληρή για να γίνει και το παιδί σωστός οδηγός, μόνο που αυτά αφορούν τα παιδιά των άλλων. Το παιδί σου δεν πρέπει να «το κόψουν» (από μόνο του «κόβεται»!), για λόγους εγωισμού και γοήτρου. Άκουσες ποτέ κάποιον να λέει «δεν είμαι καλός οδηγός» ; Ποτέ, κανένα. Για τα τροχαία ατυχήματα φταίνε πάντα οι άλλοι και δεν θα συμβεί ποτέ σε μας!
   Δεν εμπιστεύεσαι πια κανένα Θεσμό της Πολιτείας. Δεν εμπιστεύεσαι την Υγεία, την Παιδεία, τη Δικαιοσύνη, την Κοινωνική Ασφάλιση. Γιατί να εμπιστευθείς το σύστημα Εκπαίδευσης και Εξέτασης των Υποψηφίων Οδηγών; Ας πάρει το παιδί το δίπλωμα και θα του μάθεις εσύ να οδηγεί…
   Αυτά τα γράφω λαμβάνοντας υπόψη και τα προσωπικά μου βιώματα, αφού στάθηκα πολύ τυχερός που έφτασα μέχρι τα 37 και είμαι ακόμη εδώ μαζί σου. Να ξέρεις ότι χτύπησα πολλές φορές την Πύλη της Γειτονιάς των Αγγέλων, είτε από δική μου άγνοια και ανοησία από τα 18 μέχρι τα 25, είτε από το λάθος κάποιου άλλου συνανθρώπου μου τα επόμενα χρόνια της ζωής μου. Ευτυχώς, δεν μου άνοιξε κανείς…

Σταύρος Αλέξογλου
Εκπαιδευτής Οδήγησης
Έφορος Δημοσίων Σχέσεων Μοτοσικλετιστικού Ομίλου Κιλκίς