Πολύ σωστά τα περισσότερα που αναφέρεσαι αλλά να μας δώσεις και τις πηγές σου. Όπως πολύ καλά ξέρεις καλύτερα από όλους μας, ακόμα και οι αποκαλύψεις και οι αλήθειες και τα ψεύδη κατευθύνονται ιστορικά σε όλον τον κόσμο.

Οσο 'αλήθεια' πιστεύεις οτι είναι η μία θεωρία,άλλο τόσο 'αλήθεια' θα θεωρεί κάποιος μια άλλη θεωρία κ.ο.κ.

Απο την στιγμή που δεν υπάρχουν γραπτά τεκμήρια,όλες οι θεωρίες είναι απλώς εικασίες!Γι΄αυτό και τις λέμε ΄θεωρίες'!!

Παράδειγμα:
Οι λεγόμενες πυραμίδες στο Αργος!
Επεσα πάνω σε ντοκυμαντέρ και άρθρο σε εφημερίδα (Καθημερινή) που έλεγε (και αποδείκνυε) οτι είναι απλώς τα θεμέλια ενός πύργου!

Οσο δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη,καλό είναι να είμαστε επιφυλακτικοί.
Αλλά ειδικά για την μετακίνηση ανθρώπων,περί τα 2000 με 1500 π.Χ.,νομίζω οτι αποδεικνύεται απο τα ευρήματα!

Τώρα αν κάποιος θέλει να υποστηρίζει οτι ακόμα και αν εμφανίστηκαν άλλα φύλα,απο την Αφρική ή απο την Σιβηρία,αυτό δεν είχε επιπτώσεις στον ιθαγενή πληθυσμό,τότε και οι αυτόχθονες Αμερικάνοι (Ινδιάνοι κατά λάθος!! ) είναι οι πρόγονοι των σημερινών?
Και μην βιαστείτε να απαντήσετε!Μην το δείτε με αυτά που εμείς ξέρουμε!
Αλλά με αυτά που θα καταλαβαίνει κάποιος σε 3000 χρόνια απο σήμερα!

Τις βιβλιογραφικές αναφορές θα τις δώσω στο τέλος, για λόγους διατήρησης της συνέχειας. Κάντε λίγη υπομονή. Το ξέρω ότι τα στοιχεία είναι πάρα πολλά, αλλά η υπομονή πάντα επιβραβεύεται. Νίκο, για τις πυραμίδες του Ελληνικού και τις Αργολίδος, δε μας εξηγεί το άρθρο της 'Καθημερινής' για ποιον ακριβώς λόγο αυτοί οι... 'πύργοι' της κλασσικής ή της ελληνιστικής εποχής έχουν χρονολογηθεί από την Ακαδημία Αθηνών με ραδιοχρονολόγηση (που είναι εξαιρετικά αξιόπιστη μέθοδος) ως κατασκευασθείσες κάτι χιλιετίες πριν. Μήπως αυτό αποσιωπήθηκε από το ντοκυμαντέρ και το άρθρο;

Εγώ περιμένω να δω πάντως έστω και ΕΝΑ εύρημα που να τεκμηριώνει την ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Ως τώρα, τα ευρήματα στον ελλαδικό χώρο, αλλά και στην υποτιθέμενη κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων (που όλο τη μεταθέτουν, ανάλογα με το πώς τους βολεύει), τη διαψεύδουν.

Υ.Γ. Αλήθεια, στο σχολείο που μας δίδασκαν τον αστήρικτο από ευρήματα ινδοευρωπαϊσμό, τους ζήτησε ποτέ κανείς αποδείξεις και επιχειρήματα;

Συνέχεια...

Ένα άλλο σημαντικότατο γεγονός που λαμβάνει χώρα στα τέλει της 4ης χιλιετίας π.Χ. ή στις αρχές της 3ης (και που, όπως δείχνει η απουσία ευρημάτων, ΔΕΝ συνέβη στις στέππες), είναι η ίδρυση των πρώτων μεγαλουπόλεων της εποχής στον ελλαδικό χώρο: Πολιόχνη στη Λήμνο, Τροία στη Μικρασιατική ακτή, Μυκήνες στην Αργολίδα. Σύγχρονες με αυτές είναι οι Θήβες στη Βοιωτία. Τότε παρατηρείται στη χώρα μας μια πραγματική πολιτιστική και δημογραφική έκρηξη. Κατά σύμπτωση (?), την ίδια εποχή ιδρύεται η πρώτη δυναστεία των Φαραώ στην Αίγυπτο από κάποιον Μιν (ή Μην) και ξεκινά η άνθηση του σουμεριακού πολιτισμού στη Μεσοποταμία.

Η περίπτωση της Πολιόχνης στη Λήμνο αποτελεί την καλύτερη απάντηση στους ινδοευρωπαϊστές, και γι'αυτό θα της αφιερωθεί περισσότερος χώρος. Όπως ακριβώς η παρουσία και το επίπεδο του πολιτισμού του Σέσκλου, ήδη από τα μέσα της 6ης χιλιετίας, αποδεικνύει τουλάχιστον το πολιτιστικό επίπεδο των νεολιθικών Ελλήνων πριν ακόμα γίνει η - υποτιθέμενη πάντα - εισβολή των... 'πολιτισμένων' Ινδοευρωπαίων, έτσι και η Πολιόχνη, στην οποία απεδόθη εσφαλμένα από τους Ιταλούς αρχαιολόγους που την ανέσκαψαν ο τίτλος της πρώτης ευρωπαϊκής πόλεως, απλά τεκμηριώνει τη σχέση των Ελλήνων με την κατεργασία του χαλκού, στρατηγικού μετάλλου της εποχής, αλλά και με τη ναυσιπλοΐα. Η Πολιόχνη - ΠΑΝΤΑ σύμφωνα με τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης - πρωτοϊδρύθηκε γύρω στο 3700 π.Χ. και στους επόμενους 5 αιώνες έγινε το μεταλλουργικό κέντρο της Ελλάδας, λειτουργώντας και ως σταθμός εμπορίας μετάλλων, τα οποία έρχονταν από την Κολχίδα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η νήσος είχε από τότε αφιερωθεί στο θεό της μεταλλοτεχνίας, τον Ήφαιστο. Από τη νήσο του Ηφαίστου πέρασαν άλλωστε και οι Μινύες Αργοναύτες, κατά τη διάρκεια του εξερευνητικού τους ταξιδιού προς την Κολχίδα, προς εξεύρεση μεταλλευμάτων και δη χρυσού. Εδώ Νίκο είναι και η απάντησή σου στο ερώτημα περί χρυσόμαλλου δέρατος. Μέχρι την ανακάλυψη της πόλης, όλα τα ανωτέρω ήταν απλά ευχάριστοι μύθοι. Οι Ιταλοί όμως αρχαιολόγοι έφεραν στο φως εκατοντάδες μεταλλικά αντικείμενα, μεταξύ των οποίων (πάνω απ'όλα) κοσμήματα, φιλοτεχνημένα με εξαιρετική, ειδικά για τα επίπεδα εκείνης της χαμένης στην ομίχλη του χρόνου εποχής, τέχνη και πολύ μεράκι. Αυτά μας μαρτυρούν το υψηλό τεχνικό επίπεδο των Λημνίων τεχνιτών. Ένα ακόμα πολύ σημαντικό στοιχεί είναι η καταπληκτική ομοιότητα των λημνιακών ευρημάτων με αυτά της Τροίας της φάσεως Ι, που ήταν σύγχρονη της Πολιόχνης. Η Τροία λοιπόν, 'του Πριάμου το Άγιο Κάστρο' ήταν ή αποικία των Λημνίων κατοίκων της Πολιόχνης που πέρασαν στη γειτονική μικρασιατική ακτή με σκοπό να ελέγξουν τις νέες εμπορικές οδούς που η Αργοναυτική εκστρατεία άνοιξε στον Ελλήσποντο ή αποικία άλλης ελληνικής πόλης (η ελληνικότητά της αποδεικνύεται από την τεχνοτροπία των ευρημάτων) με την οποία η Πολιόχνη είχε εμπορικούς δεσμούς. Πιθανότερο όμως είναι το πρώτο ενδεχόμενο, καθώς η Πολιόχνη ήταν σχετικά κοντά στην περιοχή της Τροίας και έτσι είναι λογικό ότι οι κάτοικοί της θα επεδίωκαν να ελέγξουν αυτήν την περιοχή.

Συνέπεια αυτής της πρώιμης εμπορικής-αποικιακής εξάπλωσης των Ελλήνων ήταν ο απόλυτος έλεγχος των περιοχών του βορείου Αιγαίου. Νοτιότερα, ο επίσης ελληνικός κυκλαδικός πολιτισμός ήκμαζε και αποτελούσε ναυτική δύναμη. Από πού λοιπόν πέρασαν οι χιλιάδες ινδοευρωπαϊκές σχεδίες και κατέβηκαν διαγουμίζοντας και κουρσεύοντας ως την Πελοπόννησο; Είναι ποτέ δυνατό να πιστέψουμε ότι οι ντόπιοι δεν επεχείρησαν, αν όχι να επιτεθούν στους εισβολείς, τουλάχιστον να προστατεύσουν τις απειλούμενες κατοικίες τους; Αυτό το εξόχως καίριο (διότι αμφισβητεί τη μοναδική απομένουσα οδό καθόδου των ινδοευρωπαίων) ερώτημα οι ινδοευρωπαϊστές αποφεύγουν να το απαντήσουν, εμμένοντας δογματικά στη θεωρία τους, η οποία, όπως αναφέρθηκε ήδη πολλές φορές, δεν έχει να παρουσιάσει το παραμικρό τεκμήριο. Στην εναγώνια προσπάθειά τους να βρουν μια απάντηση, μια ομάδα με επικεφαλής τον J. Mellaart αποφάσισε - πάλι χωρίς τεκμήρια - να αλλάξει την πορεία κίνησης των Ινδοευρωπαίων προς την Ελλάδα, τη 'γη της Επαγγελίας' τους. Συγκεκριμένα, ο Mellaart ισχυρίζεται πως το ινδοευρωπαϊκό φύλο των Χετταίων (αυτοί που επί 4 αιώνες χρησιμοποιούσαν ξένη γλώσσα και γραφή πριν φτιάξουν την 'ινδοευρωπαϊκή' τους...) αφίχθη στο βορειοανατολικό άκρο της Μικρασιατικής χερσονήσου και σταδιακά επεκτάθηκε στο κεντρικό μικρασιατικό υψίπεδο, πιέζοντας τα ήδη υπάρχοντα,ινδοευρωπαϊκά (!) φύλα που είχαν εγκατασταθεί εκεί από πιο πριν προς τις δυτικές ακτές της χερσονήσου. Αυτά τα φύλα, αφού εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Τρωάδος, αναμίχθηκαν με τους γηγενείς Ανατολίτες και έτσι φτιάχτηκε η ελληνική φυλή!!! Οι Έλληνες, συνεχίζει ο Mellaart, αφού εξοικειώθηκαν με τη θάλασσα, κατασκεύασαν πλοία και μεα αυτά πέρασαν αρχικά στις Κυκλάδες και στα νησιά του βόρειου Αιγαίου, των οποίων τους κατοίκους υπέταξαν. Μετά πέρασαν στην ηπειρωτική Ελλάδα, την οποία, ως γνήσιοι 'Άρειοι' κατέκτησαν, χάρη στις ανώτερες πολεμικές τους ικανότητες και στο τρομερό ιππικό τους! Ο Mellaart υποστήριξε επίσης ότι οι Έλληνες ήταν ναυτικός λαός πριν από την εγκατάστασή τους στη 'νέα' τους πατρίδα! Αυτή η παρατήρηση έγινε εκ του πονηρού, για να εξηγήσει τα ανεξήγητα, δηλαδή τον υποτιθέμενο πλου των 'Ινδοευρωπαίων Ελλήνων' στο Αιγαίο.

Η υποθεωρία του Mellaart είναι και η πιο επικίνδυνη πολιτικά για εμάς, αλλά και η γελοιότερη από επιστημονικής απόψεως, αν είναι βέβαια ποτέ δυνατόν να θεωρηθεί πλέον έστω και εντός εισαγωγικών επιστημονική θεωρία ο ινδοευρωπαϊσμός. Πρώτα απ'όλα, πάσχει από την ίδια αδυναμία της θεωρίας της διέλευσης του Αιγαίου. Γράφει ο καθηγητής Ντούμας: 'Βασική αδυναμία της θεωρίας (του Mellaart) αυτής είναι ότι θέλει τους εισβολείς να εισβάλλουν μέσα στο Αιγαίο ανενόχλητοι, λες και η θάλασσα αυτή ήταν έρημη και ακατοίκητη ως τότε. Από την άλλη μεριά όμως αναγνωρίζει ότι είναι αδύνατο να διαπλεύσει κανείς το Αιγαίο χωρίς επαρκείς γνώσεις. Γι'αυτό υποστηρίζει ότι 'οι Έλληνες υπήρξαν ναυτικό έθνος πριν να εγκατασταθούν στην χώρα που της έδωσαν το όνομά τους'. Πού όμως, σε ποια περιοχή απέκτησαν την ναυτική τους εμπειρία; Ασφαλώς όχι στην κεντρική Ανατολία. Μήπως κάπου στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας; Γιατί όμως δεν έχουν αφήσει καμία μαρτυρία, υλική ή μυθική ή έστω γλωσσολογική, για αυτήν την εκτός Αιγαίου ναυτική τους δραστηριότητα; Ακόμα και οι γλωσσολόγοι που ασχολούνται με την ελληνική γλώσσα και που είναι οπαδοί της ινδοευρωπαϊκής καταγωγής των Ελλήνων και της από Βορρά έλευσής των, αδυνατούν να εξηγήσουν την παντελή απουσία από την ελληνική γλώσσα της ινδοευρωπαϊκής ρίζας mar - που σε όλες ττις άλλες γλώσσες αποδίδει την θάλασσα (λατ: mar, γαλλ: mer, ιταλ: mare, γερμ: meer, σλαβικά: more). Και όμως η θάλασσα απετέλεσε και αποτελεί τον κατ'εξοχήν παράγοντα που διεμόρφωσε τον χαρακτήρα του ελληνικού, του αιγαιακού πολιτισμού. Αντιθέτως υπάρχει η ρίζα (h)αλς, η οποία ως επιφώνημα δυσάρεστης γεύσης, αηδίας, προφανώς χρησιμοποιήθηκε σε πολύ παλιοιύς χρόνους, ίσως από την παλαιολιθική εποχή, για τον χαρακτηρισμό του ακατάλληλου προς πόσιν αλμυρού νερού. Με τον καιρό, ως βασικό στοιχείο για την ανάπτυξη της οικονομίας στο Αιγαίο, εξελίχθηκε, έγινε κλιτή λέξη και απέκτησε τέτοια πλαστικότητα, ώστε να πλουτίσει την ελληνική γλώσσα με εκατοντάδες παράγωγα και σύνθετά της. Συνεπώς η απουσία στοιχείων της θαλάσσιας/ναυτικής εμπειρίας των Ελλήνων εκτός Αιγαίου, οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι οι ίδιοι δεν υπήρξαν εκτός Αιγαίου'. Η ανάλυση αυτή του καθηγητού Ντούμα είναι εξαιρετικά σημαντική και πλήττει τους ινδοευρωπαϊστές ακριβώς στο ευαίσθητο σημείο τους, τη γλώσσα, καθώς η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική σε πανευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο που αποδίδει την έννοια της θαλάσσης διαφορετικά απ'ό,τι οι άλλες κύριες ευρωπαϊκές γλώσσες. Η ρίζα (h)αλς είναι αρχέγονη και έχει να κάνει με την πανάρχαια σχέση του Έλληνα με τη θάλασσα, τη δεύτερη μητέρα του μετά τη Γαία. Το εκπληκτικό, που δηλώνει και τη συνέχεια (κι εδώ υπάρχουν και πολιτικές προεκτάσεις) του Ελληνισμού, είναι ότι η ρίζα αυτή χρησιμοποιείται ως τις μέρες μας για να δηλώσει το αλμυρό, το άλας. Γιατί λοιπόν οι - υποτίθεται - Ινδοευρωπαίοι Έλληνες δεν εκφράζουν την έννοια της θαλάσσης με μια ομόρριζη των ευρωπαϊκών λέξη; Μήπως γιατί οι Έλληνες απλώς ήταν ο πρώτος λαός που συνδέθηκε τόσο στενά με το υγρό στοιχείο από τις απαρχές της πλούσιας ιστορίας του; Στη μυθολογία (δηλαδή εκλαϊκευμένη ή κωδικοποιημένη ιστορία) τίνος άλλου λαού συναντάμε τόσες αναφορές στη θάλασσα, από τη στιγμή που άρχισε να αφήνει το στίγμα του στην Ιστορία; Στους Αιγύπτιους; Στους Σουμέριους; Στο τεχνηέντως εφευρεθέν και προβληθέν αντίπαλον δέος των Ελλήνων, τους Φοίνικες; Οι Έλληνες ήδη από την 8η χιλιετία π.Χ. δάμασαν τα άγρια κύματα του Αιγαίου κι από τότε δεν ξαναέχασαν τον έλεγχο της Λευκής Θάλασσας, του Αιγαίου, ούτε καν επί ρωμαιοκρατίας, βυζαντινοκρατίας, τουρκοκρατίας, γερμανικής κατοχής. Οι Έλληνες πέρασαν τη θάλασσα και αποβιβάσθηκα στο 'έτερο σκέλος της Ελλάδος', τη Μικρά Ασία, όπου μεγαλούργησαν ώς το 1922. Οι πολιτισμοί της Πολιόχνης και των Κυκλάδων σταδιακά εξασθένησαν, αλλά όχι λόγω 'ινδοευρωπαϊκής εισβολής', αλλά λόγω μετατόπισης του παραγωγικού, πολιτισμικού και δημογραφικού κέντρου βάρους προς την Κρήτη και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Η δε Πολιόχνη μάλλον εζημιώθη οικονομικά από την ακμή της Τροίας.

Συνεχίζεται...

Συνέχεια...

Για να τελειώνουμε οριστικά με τη θεωρία του Mellaart, γιατί πολύ μας απασχόλησε, θα αναφέρω ορισμένα ακόμη σοβαρά τρωτά της σημεία. Πρώτον, την εποχή κατά την οποία, σύμφωνα με τον Βρετανό αρχαιολόγο Mellaart, τοποθετείται η ισχυροποίηση των Χετταίων, αυτοί δεν ήταν - σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα και τεκμήρια παρά ένα μικρό έθνος, χαμένο στο κεντρικό μικρασιατικό οροπέδιο. Η Χιττιτική Αυτοκρατορία συγκροτήθηκε μόλις τον 18ο αιώνα π.Χ. και σημείωσε την πρώτη μεγάλη της εξάπλωση μόλις δύο αιώνες αργότερα, στα μέσα του 16ου αιώνα π.Χ. Άρα, στην κρίσιμη περίοδο του τέλους της 4ης χιλιετίας είναι τουλάχιστον αστείο να μιλάμε για... χιττιτική ισχύ στη Μικρά Ασία. Αυτό προφανώς καταρρίπτει τα θεμέλια της υποθεωρίας του Mellaart. Ακόμα όμως και στο απόγειο της ισχύος της, δηλαδή μεταξύ 16ου και 13ου αιώνος π.Χ., οι Χετταίοι διατηρούσαν άριστες σχέσεις με τους θαλασσοκράτορες Έλληνες, με όποιο όνομα κι αν ήσαν γνωστοί - Μινωίτες ή Αχαιοί. Στα δε βασιλικά αρχεία, τα οποία ανακαλύφθηκαν στα ερείπεια των αυτοκρατορικών ανακτόρων της πρωτεύουσας των Χετταίων στη Χαττούσα, οι αναφορές στη μεγάλη Αυτοκρατορία των Αχιγίβα, η οποία εκτείνεται πέρα από τη θάλασσα - το Αιγαίο Πέλαγος - είναι πάμπολλες και υπάρχει ένας εμφανής σεβασμός, αν όχι φόβος, των Χετταίων βασιλέων έναντι των Ελλήνων ομολόγων τους. Ένα ακόμη άλλωστε επιχείρημα που καταρρίπτει ό,τι απέμεινε από την υποθεωρία του Mellaart αφορά τη ναυτοσύνη των Ανατολιτών γενικότερα και των Χετταίων ειδικότερα. Ακόμα και στο αποκορύφωμα της ακμής της, η πανίσχυρη Χιττιτική Αυτοκρατορία δεν κατάφερε να επεκτείνει την επιρροή της όχι στα νησιά του Αιγαίου, αλλά ούτε καν στη Θράκη, αφού ακόμα και τα στενά του Ελλησπόντου ελέγχονταν απολύτως από τους Έλληνες. Από τη στιγμή λοιπόν που μια οργανωμένη, πανίσχυρη αυτοκρατορία δεν κατάφερε να αμφισβητήσει τα πρωτεία των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, το Αιγαίο και τον ελλαδικό χώρο, πώς το κατόρθωσε μια μάζα ανθρώπων αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από αμάχους; Ακόμα και αργότερα, οι πανίσχυροι, άπληστοι και φιλοπόλεμοι βασιλείς της Ασσυρίας, η οποία ήταν μια ισχυρότατη αυτοκρατορία με εξαιρετικά αξιόλογη πολεμική μηχανή, δεν αποτόλμησαν να βγουν στο Αιγαίο. Μήπως χρειάζεται να υπενθυμίσω τι έπαθαν αργότερα οι κοσμοκράτορες Πέρσες; Λοιπόν; Αφού πάθανε τέτοιες λαχτάρες οι Πέρσες και από τη σκέψη των προκατόχων τους, Ασσυρίων και Χετταίων ούτε καν πέρναγε η ιδέα της πολεμικής κίνησης στο Αιγαίο, πώς θέλει ο κύριος Mellaart και οι ινδοευρωπαϊστές γενικότερα να πιστέψουμε ότι οι Ινδοευρωπαίοι με τις σχεδίες και τη ναυτοσύνη που υποτίθεται πως έμαθαν στις στέππες επέδραμαν στην Ελλάδα και την κατέκτησαν;

Όσον αφορά δε τις καταστροφές ή την παύση κατοίκησης ορισμένων οικισμών, αυτές αποδίδονται, όπως αποδεικνύεται από αρχαιολογικά ευρήματα, σε εσωτερικές μεταναστεύσεις-εισβολές. Ήταν άλλωστε συνήθεια των Ελλήνων οι εμφύλιοι πόλεμοι. Η κεραμική που ανακαλύφθηκε στους υποτιθέμενους ινδοευρωπαϊκούς οικισμούς είναι, σύμφωνα με τον Αμερικανό καθηγητή J. Rutter και τον Έλληνα συνάδελφό του Χρ. Ντούμα, Μινυακής τεχνοτροπίας. Όμως, η μυθολογία αναφέρει ως πατρίδα των Μινυών τη Λήμνο! Πιθανότατα δε η Λήμνος (με την πρωτεύουσά της Πολιόχνη) να είχαν πλέον υποταχθεί στην πρώην αποικία τους, την Τροία. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ιλιάδα ο Όμηρος αφήνει να εννοηθεί ότι όλα τα νησιά του Αιγαίου ελέγχονταν από τους Τρώες και κατελήφθησαν κατόπιν ένοπλης σύρραξης από τους Αχαιούς. Από την άλλη όμως, έρχονται οι ινδοευρωπαϊστές και μας λένε 'ξέρετε, οι Μινύες δεν ήταν Έλληνες, αλλά Ινδοευρωπαίοι'.

Η παράδοση όμως αναφέρει τους Μινύες ως ένα από τα αρχαία ελληνικά γένη. Οι Αργοναύτες, γόνοι των επιφανέστερων ελληνικών βασιλικών οίκων, χαρακτηρίζονται στα Ορφικά κείμενα ως Μινύες. Ο Ηρακλής, ο μέγιστος των Ελλήνων ηρώων, είχε μινυακή καταγωγή. Ο καθηγητής Σπυρόπουλος στους Μινύες αποδίδει τα έργα αποξήρανσης της Κωπαΐδας στα τέλη της 4ης χιλιετίας π.Χ. και την κατασκευή οδικού δικτύου που εκτεινόταν ως την Πελοπόννησο. Κατά συνέπεια οι Μινύες, που συνδέονται με τη Μινωική ηγεμονία και - πιθανώς - με τον πρώτο Φαραώ της Αιγύπτου Μιν (ή Μην) μόνον Έλληνες μπορούν να είναι. Γράφει ο Ηρόδοτος: '...των εκ της Αργούς επιβατέων παίδων παίδες, εξελασθέντες υπό Πελασγών των εκ Βραυρώνος ληϊσαμένω τας Αθηναίων γυναίκας, υπό τούτων δε εξελασθέντες εκ Λήμνου οίχοντο πλέοντες ες Λακεδαίμονα. ιζόμενοι δε εν τω Τηϋγέτω πυρ ανέκαιον. Λακεδαιμόνιοι δε ιδόντες άγγελον έπεμπον, πευσόμενοι τίνες τε και οκόθεν εισί. οι δε τω αγγέλω ειρωτέοντι έλεγον ως είησαν μεν Μινύαι, παίδες δε είεν των εν τη Αργοί πλεόντων ηρώων. προσσχόντας δε τούτους ες Λήμνον φυτεύσαί σφεας. Οι δε Λακεδαιμόνιοι ακηκοότες τον λόγον της γενεής των Μινυέων, πέμψαντες το δεύτερον ειρώτεων τι θέλοντες ήκοιέν τε ες την χώρην και πυρ αίθοιεν. Οι δε έφασαν υπό Πελασγών εκβληθέντες ήκειν ες τους πατέρας' (IV, 145). Προϊόν λοιπόν του Κυκλαδικού-Αιγαιακού πολιτισμού (3200-2200 π.Χ.) ο Μινυακός πολιτισμός αναπτύσσεται στην ηπειρωτική Ελλάδα, από τον Ορχομενό της Βοιωτίας ως τη θεσσαλική πεδιάδα, κοντά στην αρχαία μητρόπολη, το Σέσκλο. Εκεί και λίγο δυτικότερα, στη Φθία, τοποθετεί την Ελλάδα ο Όμηρος. Εκεί, σύμφωνα με τις ελληνικές παραδόσεις, ίδρυσε το πρώτο ελληνικό βασίλειο ο επιζήσας του κατακλυσμού Δευκαλίων, το οποίο πήρε το όνομα του απογόνου του Έλληνος.

Η τελευταία απόπειρα των ινδοευρωπαϊστών να επινοήσουν έναν λαό εισβολέα στην Ελλάδα (ειλικρινά, αυτή η εμμονή τους να αποδείξουν - και μάλιστα χωρίς στοιχεία και παρά τις αρχαιολογικές, ιστορικές και μυθολογικές μαρτυρίες - ότι οι Έλληνες προέρχονται από κάποιους εισβολείς είναι τουλάχιστον ύποπτη) σχετίζεται με την αποκαλούμενη 'Κάθοδο των Δωριέων'. Μας λένε λοιπόν ότι οι Δωριείς ήρθαν απ'το Βορρά στην Ελλάδα και έπνιξαν τη Μυκηναϊκή αυτοκρατορία στο αίμα. Όμως, οι ελληνικές πηγές αναφέρουν ότι ήσαν απόγονοι του Έλληνος, ορεσίβιοι γηγενείς και είχαν στενότατους δεσμούς φιλίας με τον Ηρακλή και τους Μινύες και Αχαιούς απογόνους του (και υποτίθεται ότι τους Αχαιούς τους κατέσφαξαν) και συνυπήρχαν με αυτούς πάμπολλα έτη πριν την υποτιθέμενη 'κάθοδό' τους.

Συνεχίζεται...

Μπράβο Κωνσταντίνε, πρώτα για τα στοιχεία που μας παρέθεσες και μετά για το κουράγιο σου να τα πληκτρολογήσεις. Τα διάβασα όλα και έμαθα αρκετές λεπτομέρειες που δεν γνώριζα.
Τώρα για όσους προτιμούν μία σύντομη και απλή κατάριψη της ινδοευρωπαικής θεωρίας που στηρίζεται στην 'ομογλωσία' ας δουν το παρακάτω

Η ξύλινη ενεπίγραφη πινακίδα που βρέθηκε στο Δισπηλιό της Καστοριάς χρονολογήθηκε με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα (C14) και βρέθηκε ότι είναι ηλικίας 7250 ετών. Ανεξαρτήτως του χαρακτηρισμού της (οπωσδήποτε Ελληνικής -η ομοιότητα των χαρακτήρων με τη Γραμμική Α είναι οφθαλμοφανής) γραφής που είναι χαραγμένη στην πινακίδα αυτήν και της αποκρυπτογραφήσεώς της, η ανακάλυψή της καταρρίπτει τις θεωρίες του Φοινικισμού (περί Φοινικικής ή Ινδοευρωπαϊκής προέλευσης του αλφαβήτου) και αναδεικνύει την Ελλάδα ως την μοναδική κοιτίδα της γραφής και του πολιτισμού.

Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΣΠΟΡΑΔΩΝ (Γιούρα Αλοννήσου)

Βρέθηκε στις ανασκαφές στην Σπηλιά του Κύκλωπος στην ερημονησίδα Γιούρα της Αλοννήσου από τον έφορο αρχαιοτήτων κ. Α. Σάμψων

Ένα ακόμα καταπληκτικό εύρημα από τις Βόρειες Σποράδες έρχεται για να ταράξει την άποψη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητος για την δημιουργία της γραφής. Πρόκειται για το θραύσμα (όστρακο) ενός αγγείου πάνω στο οποίο είναι χαραγμένα σύμβολα γραφής. Το εύρημα χρονολογείται γύρω στο 5.000 - 4.500 π.Χ.(χρονολόγηση με την μέθοδο της στρωματογραφίας). Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τα σήματα αυτής της γραφής μοιάζουν με τα γράμματα του Ελληνικου Αλφαβήτου που υποτίθεται ότι «εμφανίστηκαν» γύρω στο 800 π.Χ.
Τα χαράγματα στο όστρακο δεν σχετίζονται με κανένα γνωστό είδος εγχάρακτης διακοσμήσεως και αποτελούν σαφή σύμβολα γραφής. τα χαράγματα έγιναν στην αρχική επεξεργασία του αγγείου. Μετά το αγγείο ψήθηκε και έτσι τα χαραγμένα σύμβολα έμειναν για πάντα. Επομένως τα σύμβολα γραφής χρονολογούνται την εποχή κατασκευής του αγγείου (5.000 - 4.500 π.Χ.)και αποτελούν μία συνειδητή ενέργεια του κεραμέως.
Στην εικόνα διακρίνονται τα γράμματα Α Υ Δ
(αρχικά της αρχαιότατης λέξεως 'ΑΥΔΗ' (= φωνή)σύμφωνα με μερικούς ερευνητές)

Σ'ευχαριστώ Σωτήρη και για τα καλά σου λόγια και για τα σημαντικά αυτά στοιχεία που μας παρέθεσες. Κι εδώ να πω ότι ο αρχαιολόγος Πανίκος Χρυσοστόμου, με τον οποίον προ καιρού είχα την τιμή να συζητήσω, βρήκε κατά τη διάρκεια ανασκαφής στην πόλη των Γιαννιτσών μία σφραγίδα φέρουσα στην εσωτερική κοίλη της πλευρά ελληνική Γραμμική γραφή, ηλικίας 7000 ετών. Το εύρημα είναι μακρόστενο, με διαστάσεις 2,5 Χ 5,5 εκατοστών. Δεξιά και αριστερά της χαραγμένης γραφής υπάρχουν μικρές επιφάνειες που η κάθε μία από αυτές έχει μια οπή. Αυτό δηλώνει ότι υπήρχε και μια δεύτερη κινητή σφραγίδα σε αντιθετική προσκόλληση, με την οποία λειτουργούσε η ευρεθείσα. Η σύνδεση των μερών επιτυγχανόταν με συνδέσμους που στερεώνονταν στις οπές, ενώ το διαφορετικό σχήμα των διαχώρων απέτρεπε ανεστραμμένη τοποθέτηση κατά τη σφράγιση.

Το κείμενο της σφραγίδας είανι οργανωμένο σε τρεις σειρές που αναπτύσσονται κατά μήκος του κοιλώματος. Και οι τρεις πλαισιώνονται από διαμήκη οριζόντια χάραξη. Με προσεκτική παρατήρηση, καταλαβαίνει κανείς ότι ο χαρακτής-γραφέας είχε από την αρχή πρόθεση για τριμερή διαίρεση της επιφάνειας. Ξεκίνησε αρχικά με άνεση χώρου, αλλά εν συνεχεία αναγκάστηκε να συμπυκνώσει τις ζώνες, ιδίως την τελευταία. Παρόμοια ή και πανομοιότυπα σύμβολα Γραμμικής γραφής, η οποία είναι ξεκάθαρα ελληνική, έχουν βρεθεί, πέραν της γνωστής πλέον ξύλινης πινακίδας του Δισπηλιού, η οποία χρονολογείτα στην αρχή της Νεότερης Νεολιθικής εποχής, αλλά και σε αγγεία, ειδώλια, σφονδύλια της κεντρικής Βαλκανικής. Αυτό ενισχύει την θεωρία για εξάπλωση των Ελλήνων από τον ελλαδικό χώρο προς τις βορειότερες περιοχές, αποδυναμώνοντας φυσικά τους ισχυρισμούς των ινδοευρωπαϊστών. Σε όλες σχεδόν όμως τις περιπτώσεις τα σύμβολα εμφανίζονται μεμονωμένα ή σε ασαφή διάταξη. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον τότε η γραφή έκανε τα πρώτα της βήματα και δεν υπήρχε ένα σαφώς οργανωμένο σύστημα γραφής. Πιθανώς δε τα ασαφώς και ατάκτως χαραχθέντα σύμβολα να είχαν έναν μαγικό χαρακτήρα, κατά τον ίδιο τρόπο που οι Σκανδιναβοί χάρασσαν ρούνους σε όπλα και άλλα αντικείμενα για να τους προσδώσουν μαγικές δυνάμεις. Βλέπετε, όταν σε μια κοινωνία η γραφή δεν είναι ακόμα διαδεδομένη, θεωρείται πως αποτελεί κάτι πανίσχυρο και μαγικό. Παρατηρήστε άλλωστε πώς από την λέξη 'γραμματική' σχηματίστηκε η λέξη 'grimoire', που σημαίνει στα Αγγλικά και, αν δεν κάνω λάθος, στα Γαλλικά, 'βιβλίο μαγείας'.

Στη σφραγίδα όμως των Γιαννιτσών, η σαφής οργάνωση των γραμμικών συμπλεγμάτων και των ακιδωτών στοιχείων και η συνδυαστική τους σχέση, η σύνθετη δομή και οι λεπτομέρειες στην περιγραφή τους, η ακέραια ή τμηματική επανάληψη οδηγούν με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι αποτελούν σαφή κώδικα συμβόλων και σημείων ενός μάλλον πολύπλοκου συστήματος γραφής. Δυστυχώς, στο παρόν στάδιο της έρευνας και με τα υπάρχοντα δεδομένα, είναι αδύνατο να προσδιορισθεί η εννοιολογική και φωνητική αξία των συμβόλων.

Προφανώς, ως οργανωμένο δείγμα γραφής που αποτυπώνει ένα σαφώς δομημένο κείμενο, η σφραγίδα των Γιαννιτσών είναι φορέας πολιτισμού. Η δε χρονολόγηση του ευρήματος στην αρχή της 5ης χιλιετίας π.Χ. την καθιστά το αρχαιότερο ως τώρα δείγμα γραφής. Οι δε περιοχές που κατά καιρούς υποδεικνύονται ως πιθανές κοιτίδες των Ινδοευρωπαίων δεν έχουν τίποτα απολύτως αντίστοιχο να μας δείξουν το οποίο να είναι εξίσου παλαιό. Αντιθέτως, ευρήματα αντίστοιχα των ευρημάτων της νεολιθικής Ελλάδος έχουν βρεθεί στις περιοχές αυτές, αλλά χρονολογούνται στους μετά Χριστόν χρόνους.

Το 'εξ Ανατολών το φως' δόγμα, βεβαίως, με αυτό το εύρημα καταρρίπτεται οριστικά, σηματοδοτώντας την ανάγκη να ξαναγραφεί η παγκόσμιος ιστορία όσον αφορά την καταγωγή του πολιτισμού. Πρέπει τώρα να αρχίσει η συζήτηση, βασισμένη στα ΕΥΡΗΜΑΤΑ και όχι σε αμπελοφιλοσοφίες. Το κακό είναι όμως ότι εμείς οι ίδιοι αποσιωπούμε το σημαντικότατο αυτό θέμα. Κάποιες εφημερίδες έγραψαν την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης της εύρεσης της σφραγίδας, αλλά δεν επανήλθαν στο θέμα. Οι δε τηλεοπτικοί/ραδιοφωνικοί σταθμοί σιώπησαν. Φυσικά, δεν θα γινόταν το ίδιο, αν το συγκεκριμένο δείγμα γραφής εντοπίζετο στη Μέση Ανατολή ή στις... στέππες του Καυκάσου. Αυτό σημαίνει ότι ανατολιστές και ινδοευρωπαϊστές, καθώς και τα ελεγχόμενα από αυτούς ΜΜΕ, δεν επιθυμούν αντιπαράθεση στο επιστημονικό πεδίο, αλλά μόνον σε αυτό της σκοπιμότητος, με γκαιμπελικού τύπου φληναφήματα.

Περί της πυραμίδος του Ελληνικού τώρα... Το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργο, αλλά και η Ακαδημία Αθηνών, απεφάνθησαν, με αξιόπιστες μεθόδους χρονολόγησης, ότι πρόκειται για πυραμίδα του τέλους της 4ης ή των αρχών της 3ης χιλιετίας π.Χ. Το υπουργείο 'πολιτισμού' μας τώρα λέει ότι είναι... 'ελληνιστικός πύργος'. Γιατί όμως ο 'πύργος' αυτός είναι χτισμένος επί επικλινών πλευρών; Μόνον ένας... Γιαχβέ το ξέρει και ο πολιτικός προϊστάμενος όσων το ισχυρίζονται. Α, και αυτός ο φωστήρας που διέταξε να γραφεί στην ιστοσελίδα η παγκόσμια πρωτοτυπία 'ελληνιστκή πυραμίδα'. Λένε που λένε ό,τι τους κατέβει, δε μπορούν τουλάχιστον να συνεννοηθούν ώστε να λένε τα ίδια και να μη γίνονται ρεζίλι των σκυλιώνε και των γατιώνανε; Και, επιτέλους, γιατί αποσιωπούν τις μαρτυρίες του Πλουτάρχου και του Παυσανία, που μιλούν για ελληνικές πυραμίδες, κτίσματα προομηρικών βασιλέων; Αυτά είναι μπηχτές για κάποιον κύριο Γ. Πίκουλα και το υπουργείο 'πολιτισμού', που διαδίδει τις αστήρικτες, διαψευδόμενες από την επιστήμη και τις ιστορικές μαρτυρίες, ασυναρτησίες περί 'ελληνιστικού πύργου'...

Μήπως η ελληνιστική περίοδος ξεκίνησε την 4η π.Χ. χιλιετία και δεν το ξέρουμε; Ή μήπως το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου ελέγχεται από ρατσιστές Έλληνες σωβινιστές και οι επιστήμονές του μιλούν με εμπάθεια; Μα, οι συγκεκριμένοι τουλάχιστον άνθρωποι είναι που λογικά έχουν πολιτικό συμφέρον να επιδιώκουν να διατηρηθεί εν ζωή η θνήσκουσα ινδοευρωπαϊκή θεωρία!

Ιαπετική Θεωρία

Από τη μυθολογία μαθαίνουμε ότι ο Ιαπετός ήταν Τιτάνας, γιός του Ουρανού και της Γαίας. Έγινε γενάρχης εθνών και οι απόγονοί του, με πρώτο απ'όλους τον Προμηθέα, υπήρξαν ευεργέτες της ανθρωπότητας. Ξεκινώντας από το όνομα του Ιαπετού, πολλοί Έλληνες επιστήμονες, με επικεφαλής τον μεγάλο γλωσσολόγο Ιωσήφ Χατζηδάκι, από τα τέλη ήδη του 19ου αιώνα, επιχείρησαν να επαναπροσδιορίσουν την ινδοευρωπαϊκή θεωρία, από ένα άλλο όμως πρίσμα. Αντικαθιστώντας τους όρους 'Ινδοευρωπαίοι' και 'ινδοευρωπαϊκές γλώσσες' με τους αντίστοιχους 'ιαπετικοί λαοί' και 'ιαπετική γλώσσα', προσπάθησαν να βγάλουν άκρη και να βρουν κάποια αλήθεια πίσω από τη φερόμενη μετανάστευση των Ινδοευρωπαίων. Ως γιος του Ουρανού, ο Ιαπετός συνδέεται με την εξάπλωση των πανάρχαιων Ελλήνων στη γη της Μεσοποταμίας. Τα τοπωνύμια Ουρ, Ουραρτού και Ουρουκ στην περιοχή από τις εκβολές ως τις πηγές του Τίγρητος και του Ευφράτου δε μπορεί να είναι τυχαία. Μιλήσαμε πιο πάνω για τις εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ των Μινυακών και Αιγαιακών πολιτισμών με αυτού των Σουμερίων, ενός λαού που το όνομά του επινοήθηκε από κάποιους Βρετανούς αρχαιολόγους που πρώτοι ανέσκαψαν τις πόλεις αυτού του χαμένου πολιτισμού. Γνωρίζουμε ήδη ότι οι Έλληνες θαλασσοπορούσαν με εξελιγμένα για την εποχή τους πλοία από τα μέσα ήδη της 5ης χιλιετίας π.Χ. Βασιζόμενοι στα τοπωνύμια, αλλά και στις πάμπολλες γεμάτες μίσος κατά των Ελλήνων αναφορές της Παλαιάς Διαθήκης [π.χ. 'Και εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και Κύριος έσται επ'αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής...' (Ζαχαρίας, Θ' - 13), 'και εξολοθρεύσω Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν. Και ποιήσω εν αυτοίς εκδικήσεις μεγάλας, και επιγνώσονται, διότι εγώ Κύριος εν τω δούναι την εκδίκησίν μου επ'αυτούς' (Ιεζεκιήλ, ΚΕ' - 16), ή 'ουαί οι κατοικούντες το σχοίνισμα της θαλάσσης, πάροικοι Κρητών... Και έσται Κρήτη νομή ποιμνίων και μάνδρα προβάτων' (Σοφονίας, Β' - 56)], μπορούμε να μιλήσουμε με ασφάλεια για πρώιμη εξάπλωση των Ελλήνων αρχικά στις ακτές της Παλαιστίνης και, μετά στη Μεσοποταμία, ακόμη και στην Ινδία. Οι μύθοι για τις εκστρατείες του Διονύσου αρχικά και του Ηρακλέους αργότερα δεν είναι τυχαίοι. Μην ξεχνάμε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος κινήθηκε ακριβώς στα βήματα των προγόνων του. Υπόψιν ότι δε μιλάμε για μετανάστευση των Ελλήνων, αλλά για εμπορικές-εξερευνητικές εκστρατείες, ανάλογες της Αργοναυτικής. Οι Έλληνες σίγορα επηρέασαν τους ντόπιους πολιτισμούς. Από τη χαμένη στην ομίχλη του χρόνου εποχή του Διονύσου και του Ηρακλέους οι Έλληνες Μινωίτες (τα λείψανα Μινωϊτών που έχουν βρεθεί ανήκουν, σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους, Έλληνες και ξένους, σε ΕΛΛΗΝΙΚΑ φύλα και ΟΧΙ σε... Σημιτικά όπως λένε μερικοί) επανήλθαν στις περιοχές αυτές και εγκατέστησαν εμπορικούς σταθμούς στις ακτές της Αραβικής Θάλασσας και του Περσικού Κόλπου. Απόδειξη αυτού είναι η σωζόμενη από τον Διόδωρο εμμονή των κατοίκων της Υεμένης περί της Μινωικής τους καταγωγής. Τα δε γραπτά μνημεία του Διοδώρου επιβεβαιώνονται από τα αρχαιολογικά ευρήματα.

Αφού οι Έλληνες είχαν στη διάθεσή τους εξαιρετική για την εποχή τεχνογνωσία, λογικό ήταν από αυτούς να τη διδαχθούν και οι κάτοικοι αυτών των περιοχών. Ειδικά δε στον τομέα της μεταλλουργίας, η απόκτηση ελληνικού ξίφους ή εγχειριδίου ήταν μέγιστη τιμή για κάθε βάρβαρο (αλλοδαπό, μη ομιλούντα την ελληνική γλώσσα) βασιλέα, ως και τους μυκηναϊκούς χρόνους. Σε αντάλλαγμα, οι Έλληνες προμηθεύονταν από αυτούς τους λαούς μέταλλα και άλλες πολύτιμες πρώτες ύλες. Το ίδιο έκαναν και στο Βορρά, φτάνοντας μέχρι τις εκβολές του Δουνάβεως. Και εδώ οι Έλληνες, όπως και κατά τη διάρκεια των αρχαϊκών χρόνων, εγκατέστησαν εμπορικούς σταθμούς για να προμηθεύονται πρώτες ύλες. Σταδιακά, οι κάτοικοι αυτών των περιοχών επηρεάσθηκαν από τους Έλληνες. Βέβαια, οι πόλεις αυτές έμειναν πίσω από το κυρίως ρεύμα του ελληνικού πολιτισμού του καθαυτό ελλαδικού χώρου, καθώς ήταν σε εξαιρετικά προκεχωρημένες θέσεις και εκτεθειμένες σε επιδρομές από μη ελληνικές ομάδες. Οι δε Θράκες ήσαν και αυτοί Έλληνες, αλλά για τον ίδιο ακριβώς λόγο - ζούσαν απομακρυσμένοι από τους άλλους Έλληνες και ήσαν εκτεθειμένοι σε ξενικές επιδρομές - δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς ανάπτυξης του νοτιοελληνικού και μικρασιατικού ελληνικού πολιτισμού. Το αποτέλεσμα είναι αρκετοί να τους χαρακτηρίζουν ως μη Έλληνες, με προφανείς πολιτικούς σκοπούς.

Στις επόμενες δημοσιεύσεις, θα γίνει μια παρουσίαση της πολιτικής διάστασης της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας και θα καταδειχθεί γιατί ακριβώς η θεωρία αυτή είναι επιζήμια για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Συνεχίζεται...

Συνέχεια από το προηγούμενο...

Ινδοευρωπαϊκή θεωρία και πολιτική

Ινδοευρωπαίοι, αποικιοκράτες και 'Άρειοι'

Η ινδοευρωπαϊκή θεωρία αναπτύχθηκε, όπως είδαμε, σε μια συγκυρία κρίσιμη για την Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας, που βγήκε ηττημένη από τους Ναπολεόντειους Πολέμους, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Βιέννης το 1815, μοίρασαν τις ζώνες επιρροής των (όπως έγινε και μετά το Β' Π.Π. στη Γιάλτα) και ασχολήθηκαν αποκλειστικά με την οικονομική τους ανάπτυξη, η οποία είχε καθυστερήσει πολύ λόγω των μακροχρόνιων εχθροπραξιών. Πέραν της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία ήταν η παραδοσιακή αποικιοκρατική δύναμη, όλα σχεδόν τα δυτικοευρωπαϊκά έθνη αναδείχθηκαν σε αποικιακές δυνάμεις το 19ο αιώνα. Ακόμα και το Βέλγιο απέκτησε αποικίες. Σ'αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η πλήρης αποδοχή και συνεχής ανάπτυξη της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας. Οι Δυτικοευρωπαίοι έπρεπε να διαφοροποιηθούν από τους 'άγριους' υποτελείς τους και να εδραιώσουν την 'ανωτερότητά' τους με κάποιο θεωρητικό υπόβαθρό, καθώς τα βιβλικά κείμενα και οι παπικές υπέρ της κατωτερότητος και υποτέλειας των μαύρων δηλώσεις δεν αρκούσαν πλέον, ιδίως μέσα στα πλαίσια της αμφισβήτησης της θρησκείας. Εντάσσοντας λοιπόν εαυτούς και Έλληνες στην ινδοευρωπαϊκή ομοεθνία, κατόρθωναν να συνδέσουν τους πολιτισμούς τους με τον ελληνικό, σε μια σχέση ετερόφωτου προς αυτόφωτο. Από την άλλη, θεωρώντας τους εαυτούς τους απογόνους ενός - επινοηθέντος, όπως ήδη αποδείχθηκε - πολιτισμού, ο οποίος υποτίθεται πως γέννησε και τον ελληνικό, διεκήρυσσαν (και διακηρύσσουν) με θράσος την ανωτερότητά τους έναντι των μη ινδοευρωπαϊκών φυλών, τις οποίες είχαν υπό την κυριαρχία τους. Δηλαδή, η ινδοευρωπαϊκή θεωρία, πέραν του ότι είναι παντελώς αστήρικτη από επιστημονικής απόψεως, είναι ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΗ (και το ίδιο ισχύει για τους κήρυκές της), γιατί έδωσε στους Ευρωπαίους ρατσιστές αποικιοκράτες το θεωρητικό, άρα και ιδεολογικό, υπόβαθρο, για να δικαιολογήσουν τη στυγνή και εγκληματική καταπίεση και απομύζηση των αφρικανικών και ασιατικών εθνών, η οποία συνεχίστηκε μέχρι και πρόσφατα με το απαρτχάιντ και συνεχίζεται σήμερα, με άλλη, πιο πρωτόγονη (επί θρησκευτικής βάσεως δηλαδή, με στοιχεία 'αντιτρομοκρατικού αγώνα) από τους Εβραίους έναντι των Αράβων. Χρησιμοποιώντας μάλιστα οι ινδοευρωπαϊστές το παράδειγμα της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας, της οποίας η παραγωγική δύναμη στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στη δουλοκτησία, επεχείρησαν να νομιμοποιήσουν το δικό τους δουλοκτητικό σύστημα. Όμως, οι δούλοι στην αρχαία Ελλάδα, από τους μυκηναϊκούς τουλάχιστον χρόνους, για τους οποίους έχουμε στοιχεία, ως και τους πρώιμους ελληνιστικούς, βρίσκονταν σε απείρως καλύτερη θέση και υπόληψη εντός της κοινωνίας στην οποία ζούσαν από τους Αφρικανούς, λ.χ., δούλους, που κυριολεκτικά πότισαν με το ίδιο τους το αίμα τις φυτείες των 'ηθικών προτεσταντών' Αμερικανών κυρίων τους. Μάλιστα, στην Ελλάδα, οι δούλοι είχαν νομικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα και η κακομεταχείρισή τους από τον κύριό τους απαγορευόταν.

Δικαιούνται όμως οι Ευρωπαίοι να καυχώνται για την ελληνική τους καταγωγή. Βεβαίως ναι, αλλά για την ελληνική, Ιαπετική τους καταγωγή, όπως αυτή θεμελιώνεται από την αρχαιολογική σκαπάνη και τις μυθολογικές μαρτυρίες της εποχής, και όχι για την υποτιθέμενη ινδοευρωπαϊκή. Όλο το πολιτιστικό οικοδόμημα της Ευρώπης είναι κατά βάση κοινό, αλλά όπως το έχουν καταγράψει οι αρχαίες ελληνικές παραδόσεις, των οποίων τα γραφόμενα επιβεβαιώνονται από την αρχαιολογική έρευνα, και όχι με τον τρόπο που το θέλει η Μ. Τζιμπουτάς στην 'Old Europe' της. Οι αέναοι ταξιδευτές Έλληνες Πελασγοί, Αιολείς, Αχαιοί, Μινωΐτες ή Μινύες, διέσχισαν από τους παλαιότατους χρόνους τη Γηραιά Ήπειρο, αξιοποιώντας τις θαλάσσιες, ποτάμιες και χερσαίες οδούς, εμπορευόμενοι με τους λιγότερο ανεπτυγμένους τότε Ευρωπαίους. Ακριβώς γι'αυτόν το λόγο κανένας Έλληνας δεν δικαιούται να είναι 'ευρωλιγούρης'.

Επιπλέον, η ινδοευρωπαϊκή θεωρία απετέλεσε και τη βάση της σαθρής περί φυλετικής ανωτερότητος θεωρίας του Χίτλερ, του οποίου το βιβλίο 'Ο Αγών Μου' θυμίζει τα ρατσιστικά και μισαλλόδοξα παραληρήματα της Εβραϊκής Παλαιάς Διαθήκης και του, επίσης Εβραϊκού, Ταλμούδ. Με βάση αυτήν τη θεωρία, ο Χίτλερ θανάτωσε είτε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε σε ένοπλες συγκρούσεις εκατομμύρια ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και 500.000 Ελλήνων. Προφανώς, η ηθική απαξία της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας ως οχήματος ρατσισμού και φασισμού καθόλου δε βαραίνει στη διαμόρφωση άποψης ορισμένων 'προοδευτικών' και 'αριστερών' κύκλων, οι οποίοι βεβαίως δεν χάνουν ευκαιρία να λοιδωρήσουν κάθε ανεξάρτητη φωνή που μιλά για πατρίδα, πολιτισμό και παραδόσης ως 'φασιστική'. Είναι άραγε τυχαίο ότι αυτοί οι κύκλοι είναι, εκτός πολλών άλλων που τους καθιστούν ύποπτους για τους σκοπούς τους οποίους εξυπηρετούν, φανατικοί υπέρμαχοι της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας;

Η ινδοευρωπαϊκή θεωρία ως όχημα ανθελληνισμού

Είναι απορίας άξιο το γιατί οι ινδοευρωπαϊστές εμμένουν με τέτοιο πάθος στις απόψεις τους, ιδίως στα 'συμπεράσματά' τους τα οποία αφορούν την Ελλάδα. Είναι όλοι οι οπαδοί αυτής της θεωρίας ανθέλληνες; Αυτό δεν θα μπορούσαμε να το πούμε. Δεν είναι δυνατόν να καταλογίσουμε δόλο στο σύνολο των ερευνητών - είναι φαιδρό άλλωστε να βλέπουμε παντού εχθρούς και να νομίζουμε τους ανεμόμυλους για γίγαντες. Απλώς, οι πιο πολλοί έχουν μάθει από μαθητές να σκέπτονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, τον οποίο αδυνατούν να μεταβάλουν. Τους έχει εμφυτευθεί ως αξίωμα. Μια μικρή όμως μερίδα των οπαδών του ινδοευρωπαϊσμού όντως κινείται από ταπεινά ελατήρια και από πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις του κάθε ερευνητή, το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και η υιοθέτηση της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας δημιουργεί σοβαρότατα προβλήματα στη σύγχρονη Ελλάδα.

Το βασικό πρόβλημα που δημιουργείται είναι η υποτιθέμενη πολιτιστική ασυνέχεια στην περιοχή μας, η οποία ασυνέχεια έχει γίνει επανειλημμένως προϊόν εκμετάλλευσης από τα όμορά μας κράτη και κρατίδια. Πρώτα απ'όλα, η υιοθέτηση του ινδοευρωπαϊσμού μειώνει τα ιστορικά δικαιώματα της Ελλάδος στην περιοχή. Οι βόρειο γείτονές μας (Σκοπιανοί, Βούλγαροι, Αλβανοί και ορισμένοι Ρουμάνοι) είναι όχι τυχαία φανατικοί θιασώτες της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας. Βάσει των λεγομένων και γραφομένων τους, στη βόρειο Βαλκανική χερσόνησο υπήρχε ένας προηγμένος πολιτισμός, ο οποίος επεκτάθηκε μέχρι και την Κρήτη (!!!) και που δεν είχε καμία σχέση με τον ελληνικό. Δεν μπαίνουν βεβαίως στον κόπο να μας εξηγήσουν πώς και γιατί ΟΛΑ τα ευρήματα της Βαλκανικής είναι ελληνικής τεχνοτροπίας... Οι Έλληνες, λένε, ήρθαν ως αιμοβόροι εισβολείς και κατέστρεψαν αυτόν τον προηγμένο βαλκανικό πολιτισμό των... 'προγόνων' των Αλβανών, Σκοπιανών, Βουλγάρων και δε συμμαζεύεται. Και λένε επίσης ότι οι επιζήσαντες του προηγμένου αυτού βαλκανικού πολιτισμού εκδικήθηκαν τους δολερούς Έλληνες, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε την Ελλάδα και υπέταξε τους Έλληνες!!! Αυτόν τον πολιτισμό οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι τον ονομάζουν 'θρακικό', οι Σκοπιανοί 'μακεδονικό' και οι Αλβανοί όπως στα κομμάτια θέλουν. Έχει δε, λένε, να επιδείξει λαμπρά επιτεύγματα, ιδιαιτέρως σε περιοχές που σήμερα... 'τελούν υπό ελληνική κατοχή', όπως η Μακεδονία, η Θράκη και η Θεσσαλία. Το ότι οι ελληνικές ιστορικές και μυθολογικές πηγές, αλλά και οι ιστορικές πηγές άλλων αρχαίων λαών, καθώς και τα αρχαιολογικά ευρήματα καταρρίπτουν τις ηλιθιότητες αυτές δεν τους ενοχλεί. Απλώς ελπίζουν ότι με τη διαρκή επανάληψη θα καταφέρουν να 'πείσουν'. Και δυστυχώς, όπως είδα με πολύ μεγάλη μου θλίψη στο φόρουμ, ορισμένοι έχουν πειστεί από αυτές τις φαιδρότητες και τις θεωρούν τουλάχιστον ως πιθανώς αξιόπιστες.

Θα θυμίσω πάντως την προσπάθεια ορισμένων ρουμανιζόντων 'κουτσοβλάχων' κατά τη διάρκεια της τριπλής κατοχής της Ελλάδος (1941-1944) να συγκροτήσουν ομού με τους Ιταλούς το 'βλάχικο πριγκηπάτο της Θεσσαλίας'. Φυσικά, η προσπάθειά τους αυτή απέτυχε, καθώς οι Βλάχοι είναι και νιώθουν Έλληνες. Ωστόσο, οι εθνικιστικοί κύκλοι των γειτονικών κρατών δεν παραιτούνται των σχεδίων τους. Καλλιεργούν μεθοδικά το έδαφος (με οργανώσεις τύπου 'Ουράνιο Τόξο' και με τη διεθνή αναγνώριση της... σλαβομακεδονικής γλώσσας και μειονότητας) και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία, η οποία σίγουρα θα φανεί. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι ρουμανικοί εθνικιστικοί κύκλοι κυκλοφορούν προπαγανδιστικό υλικό του οποίου η κατακλείδα γράφει 'Ρουμανοθράκα ξύπνα! Ξύπνα και διεκδίκησε όσα σου έχουν αρπάξει!'.

Κι αν το Ρουμανικό έθνός θεωρείται και είναι το πλέον φιλικά υπέρ της Ελλάδος διακείμενο στα Βαλκάνια, έχουμε τους Βούλγαρους, τους Αλβανούς, και αυτό το αξιοθρήνητο βουλγαρόφωνο συνονθύλευμα Αλβανών, Βουλγάρων, Τσιγγάνων κλπ (τους Σκοπιανούς) που μόνον φιλικές προθέσεις δεν έχουν απέναντί μας. Και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κρύψουν τις προθέσεις τους. Βάσει της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας, οι 'Μακεδόνες' θεωρούν ότι προϋπήρχαν των Ελλήνων στην περιοχή και έτσι καπηλεύονται και το Μ. Αλέξανδρο. Από την άλλη οι Βούλγαροι, των οποίων οι πρόγονοι είναι γνωστό πως εγκαταστάθηκαν στη σημερινή Βουλγαρία μεταξύ των μέσων του 6ου και των αρχών του 7ου αιώνα μ.Χ., διεκδικούν επίσης τη... 'θρακική' τους καταγωγή και τα 'ιστορικά τους δικαιώματα' επί των... Ελλήνων εισβολέων. Οι γελοιότεροι όμως απ'όλους είναι οι... 'αδελφοί' μας, οι Τούρκοι. Αυτοί, εκμεταλλευόμενοι τη γελοιότερη ινδοευρωπαϊκή θεωρία, αυτήν του Mellaart, έχουν δημιουργήσει ολόκληρη παραφιλολογία για τους λεγόμενους Προτούρκους, που ζούσαν, λέει, στα μικρασιατικά εδάφη πολύ πριν έρθουν εκεί οι Έλληνες. Και επειδή η αναισχυντία και η παραφροσύνη στις μέρες μας δεν έχουν όρια, οι... 'αδελφοί' μας οι Τούρκοι (που είναι γνωστό ότι ήρθαν από τη Μογγολία μετά από τον 10 μ.Χ. αιώνα) έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούν ότι οι Χετταίοι είναι πρόγονοί τους, κατοχυρώνοντας έτσι τα 'ιστορικά' τους δικαιώματα στη Μικρά Ασία και προσθέτοντας ΔΙΚΑ ΜΑΣ, ΚΛΕΜΜΕΝΑ πολιτιστικά επιτεύγματα στον ανύπαρκτο πολιτισμό τους.

Για όλους αυτούς τους λόγους που παρουσιάστηκαν εν τάχει παραπάνω, η ινδοευρωπαϊκή θεωρία, πέραν του ότι είναι απολύτως έωλη και αστήρικτη επιστημονικά, είναι επικίνδυνη για τον σύγχρονο Ελληνισμό, από τον οποίο αφαιρεί έτη ζωής, άρα και δικαιώματα κυριαρχίας και κατοχής ακόμη και επί της σημερινής, περιορισμένης εν σχέσει με το παρελθόν, ελληνικής επικρατείας. Γι'αυτόν ακριβώς το λόγο, έχουμε καθήκον απέναντι στους προγόνους μας και στις επερχόμενες γενεές, αντί να επαναπαυόμαστε σε αγχωμένες δηλώσεις για το... 'αμετάβλητο' των συνόρων και να λέμε μητσοτακικές ηλιθιότητες του στυλ 'σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται', να δώσουμε αυτήν την πολιτισμική μάχη έναντι των εθνικιστικών κύκλων των ομόρων κρατών, σε επίπεδο εκπαίδευσης πάνω απ'όλα. Δυστυχώς όμως, οι ισχυρότερες φωνές - ή μάλλον κραυγές - κατά της προσπάθειας αυτής ακούγονται εντός των ελληνικών συνόρων και μάλιστα από χείλη ελληνικά. Καλυπτόμενοι από τον μανδύα των... 'αριστερών', 'προοδευτικών', 'διεθνιστικών' και 'υπέρ της αδελφοσύνης των λαών' συναισθημάτων και προθέσεων που ισχυρίζονται ότι τους διακατέχουν, εξυπηρετούν, είτε εν αγνοία τους (η πλειοψηφία) είτε εν γνώσει τους (η υπαρκτή και θλιβερή μειοψηφία), άλλα συμφέροντα, όσο κι αν θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν υπάρχει Έλλην που εκουσίως θα έβλαπτε την πατρίδα του. Οι πιο πολλοί μάλλον δεν έχουν γνώσεις και κοινή λογική. Όμως κάποιος αρχαίος μας πρόγονος έλεγε 'η ανοησία είναι χειροτέρα της κακότητος'.

Συνεχίζεται...

Αν πραγματικά πιστεύεις οτι οι πολιτικές ισορροπίες εξαρτώνται απο το τι συνέβη στην περιοχή μας πριν 3000 χρόνια,τότε...αποσύρομαι!!

Νίκο, δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ, αλλά τι κάνουν οι γύρω μας. Αυτά που ισχυρίζονται Αλβανοί, Σκοπιανοί, Βούλγαροι, Τούρκοι ότι έγιναν πριν από χιλιάδες χρόνια - ασχέτως αν δεν τεκμηριώνονται τα λεγόμενά τους από πουθενά, αλλά αντιθέτως διαψεύδονται πανηγυρικά - τα κάνουν τώρα σημαία και εγείρουν διεκδικήσεις.

Το πρόβλημα δηλαδή δεν το έχω εγώ, αλλά αυτοί που πλάθουν παραμύθια, φτιάχνουν εθνικισμούς και διεκδικούν τα εδάφη μας. Και το έχουν επίσης και όσοι από εμάς παραείναι τυφλοί για να τα δουν. Ρώτα τους βορειοελλαδίτες να σου πουν τι γίνεται από σκοπιανοβουλγαροαλβανική προπαγάνδα στα μέρη τους.

Και ναι, οι πολιτικές ισορροπίες εξαρτώνται από τις ιδεολογίες. Αν αυτές οι επεκτατικές, ανθελληνικές ιδεολογίες επικρατήσουν κι εμείς καθόμαστε, με την ινδοευρωπαϊκή θεωρία να αποτελεί επίσημη 'εκδοχή' για μας και να μας αφοπλίζει, τότε αφ'ενός μεν θα έχουμε πρόβλημα στην αντίκρουση των μυθευμάτων τους, αφ'ετέρου, με τον εφησυχασμό που μας διακρίνει, θα δούμε δραματική συρρίκνωση της επικράτειάς μας. Τότε θα δούμε τι παίζεται με τις πολιτικές ισορροπίες.

Και για να τελειώνω μ'αυτήν την απάντηση, αν πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος είναι ηθικός κι αγγελικά πλασμένος κι ότι κανείς δεν επιδιώκει να επεκτείνει τα εδάφη του εις βάρος των δικών μας, είναι τουλάχιστον αφελής. Εδώ φυλαγόμαστε από το συνάδελφό μας στη δουλειά, πόσο μάλλον από τους εθνικιστικούς κύκλους μιας ξένης χώρας που δεν είναι και πολύ φιλική απέναντί μας.

Για τους... 'περιούσιους' η κριτική εναντίον των ενεργειών τους είναι ρατσισμός.

http://www.enet.gr/online/online_p1_tex ... d=68136420

Αυτό το αντιμετώπισα και εγώ. Μην τολμήσεις να ασκήσεις κριτική στους Εβραίους, στα πιστεύω τους, στην ιδεολογία τους και στα πεπραγμένα τους, αμέσως όλοι θα σου κολλήσουν την ταμπέλα του ρατσιστή και του αντισημίτη.

Δυστυχώς, το ολοκαύτωμα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τους 'περιούσιους' για να ασχημονούν ανενόχλητοι.

Αλήθεια, πόσοι ήταν οι Εβραίοι που θανατώθηκαν στο ολοκαύτωμα; Ο Αλαίν Ρενέ στην ταινία του 'Νύχτα και Ομίχλη' (1955) μιλούσε για 9.000.000 θύματα. Στα έγγραφα Ιστορίας του Πολέμου (στρατόπεδα συγεκντρώσεως), επίσημη γαλλική έκδοση, 1945, σελ. 7, αναφέρονται 8.000.000. Η Σοβιετική Έκθεση στο Δικαστήριο της Νυρεμβέργης για τους εκτελεσθέντες Εβραίους στο Άουσβιτς-Μπιρκεντάου βεβαιώνει 4.000.000. Ο Λεόν Πολάκωφ στο βιβλίο του 'Ακολουθία του Μίσους', εκδόσεις Calmann Levy, 1974, σελ. 498, μιλά για 2.000.000. Ο Ραού Χίλμπεργκ στο 'Ο Αφανισμός των Εβραίων της Ευρώπης', εκδ. Holmes and Mayer, 1985, σελ. 895 αναφέρει 1.000.000. Η μηχανικός Λώυχτερ στην έκθεσή του αμφισβητεί την ύπαρξη αποτεφρωτικών τάφρων στο Μπιρκεντάου. Το 'American Jewish Year Book', αρ. 5702, τομ. 43, σελ. 666, γράφει: 'Το 1941 στην Ευρώπη που είχε υποταχθεί στον Χίτλερ υπήρχαν 3.110.722 Εβραίοι. Αποτέλεσμα: η πλακέτα στο Άουσβιτς, η οποία ανεφέρετο σε 4.000.000, άλλαξε και πλέον αναφέρεται σε περίπου 1.000.000'. Αναφορικά δε με το Μαϊντάλεγκ, κατά τη Λούσυ Νταβίντοβιτς, 'Ο Πόλεμος κατά των Εβραίων', εκδ. Penguin Books, 1987, σελ. 191, οι ομαδικώς ενταφιασθέντες Εβραίοι ανήρχοντο σε 1.500.000. Κατά τους Λη Ρος και Έμπερχαρντ Τζέκελ, 'Der Tod ist ein Meister im Dritten Reich' εκδ. Hoffmann und Campe, 1991, σελ. 217, ο αριθμός είναι 300.000. Κατά τον Χίλμπεργκ (βλ. ανωτέρω), ο αριθμός είναι 50.000.

Όλα αυτά τα στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο του αξιόλογου Γαλλοεβραίου, ανθρωπιστή και αντισιωνιστή Ροζέ Γκαρωντύ, 'Οι θεμελιώδεις μύθοι της Ισραηλινής πολιτικής'. Μήπως δηλαδή έχουν παραφουσκωθεί τα νούμερα με σκοπό να υπάρξει συναισθηματική φόρτιση των μαζών και έτσι να περάσει ο... 'περιούσιος' λαός στο απυρόβλητο, για να μπορούν οι φανατικότεροι κύκλοι του (όπως αυτοί εκπροσωπούνται από κάτι εγκληματίες σαν τον Σαρόν) να προχωρούν σε γενοκτονίες χωρίς κανείς να λέει το παραμικρό;

Ή μήπως ο κόσμος είναι όμορφος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος;

Επίλογος

Έχουμε εξετάσει τις βασικές δομές της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας και μπορούμε πλέον να καταλήξουμε με ασφάλεια σε ορισμένα κρίσιμα συμπεράσματα.

Πρώτα απ'όλα, πρέπει να τονίσουμε ότι η ινδοευρωπαϊκή θεωρία ήταν ευθύς εξ αρχής μια γλωσσολογική θεωρία, στηριγμένη σε γλωσσολογικά 'τεκμήρια' και όχι αρχαιολογικά.

Δεύτερον, θα πρέπει να κινήσει τις υποψίες μας το γεγονός ότι οι ινδοευρωπαϊστές, αντίθετα με την ορθή επιστημονική πρακτική και δεοντολογία, προσαρμόζουν τα αρχαιολογικά τεκμήρια στη θεωρία τους, αντί να αναθεωρούν τη θεωρία τους βάσει των ευρημάτων. Ιδίως μάλιστα σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, αμέσως μόλις παρουσιαστεί ένα πολύ παλαιό εύρημα το οποίο δεν ταιριάζει στην ινδοευρωπαϊκή θεωρία, αυτό ή αποσιωπάται ή 'προσαρμόζεται' στην ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Όπως δηλαδή έκανε η 'Ιστορία του Ελληνικού Έθνους' με τον Αρχάνθρωπο των Πετραλώνων, που από 700.000 ετών τον έκανε 50.000 ετών και από άνδρα τον έκανε γυναίκα! Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, εμφανίζονται άλλα ευρήματα σε βόρειες ή ανατολικές περιοχές, τα οποία βαπτίζονται ως αρχαιότερα των ελληνικών! Για παράδειγμα, ο οικισμός του Τσατάλ Χουγιούκ στο νότιο τμήμα της αρχαίας Μεγάλης Φρυγίας, ο οποίος χρονολογήθηκε αυθαίρετα και χωρίς χρήση ραδιοχρονολόγησης περί το 6500 π.Χ.. Και πάλι καλά, γιατί αυτοί που τον ανακάλυψαν, αρχικά μιλάγανε για 8η χιλιετία π.Χ.! Το γεγονός ότι ο βασικός ερευνητής του οικισμού αυτού είναι ο James Mellaart, που διατύπωσε την πιο παράλογη υποθεωρία του ινδοευρωπαϊσμού θα πρέπει να μας λέει κάποια πράγματα. Αυτές οι κινήσεις αποσκοπούν στην υποτίμηση της παλαιότητος του ελληνικού πολιτισμού. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο καθηγητής Θεοχάρης: 'Για να μην ξεπερασθεί το όριο του 3000 π.Χ. (αρχή των ιστορικών δυναστειών της Αιγύπτου), έπρεπε να συμπτυχθούν οι φάσεις εξέλιξης στην Ελλάδα. Έτσι, η αρχή του 'Πολιτισμού του Σέσκλου' μόλις ανέβαινε πάνω από το 3000 π.Χ., ενώ η ραδιοχρονολόγηση μας δίνει σήμερα κατά δύο χιλιετίες πιο υψηλή χρονολόγηση'. Η τάση αυτή υποτιμήσεως και περιορισμού του χρόνου ζωής του ελληνικού πολιτισμού, όσο και η απόπειρα απόδοσης των πρώιμων επιτευγμάτων του είτε σε επινοηθέντες επήλυδες είτε σε ξενική τεχνογνωσία, έχει δυστυχώς εμποτίσει σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων επιστημόνων και έχει γίνει επίσημη πολιτική, ώστε να μην... κινδυνεύουμε εμείς οι Έλληνες να χαρακτηριστούμε 'εθνικιστές'. Τη στιγμή που τα όμορα κράτη δε διστάζουν να παραποιήσουν στοιχεία για να προωθήσουν πολιτικούς σκοπούς και εδαφικές διεκδικήσεις.

Εμείς λοιπόν, είτε ως απλοί άνθρωποι, είτε ως επιστήμονες, έχουμε χρέος να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να στηρίξουμε την ιστορία μας. Ειδικά δε οι επιστήμονες έχουν χρέος να υπερασπιστούν τη θέση της Ελλάδας στις διεθνείς επιστημονικές οργανώσεις απέναντι σε ξένες και εντόπιες ανιστόρητες φωνές που υποσκάπτουν την ιστορία της Ελλάδος και, μέσω αυτής, την ίδια τη χώρα. Γι'αυτό αξίζουν συγχαρητήρια στον καθηγητή Χρήστο Ντούμα για τον αγώνα που έδωσε το 1996 υπέρ της επιστημονικής αλήθειας στη Γερμανία.

Ακολουθούν βιβλιογραφικές παραθέσεις, αλλά και βιβλιογραφικές αναφορές

το κεντρο σιμον βιζενταλ ανεφερε στη συνοδο του ΟΑΣΕ στη Βαρσοβια οτι αυξανονται τα κρουσματα αντισημιτισμου στην Ελλαδα...

Μη μασάς. Ως 'αντισημιτισμό' εννοούν τα μη ευνοϊκά για το Ισραήλ σχόλια.

τι να μασησεις...θα φτιαξω και γω ενα κεντρο για να πηγαινω στον ΟΑΣΕ...

Συνέχεια...

Σχόλιο του καθηγητού Χρ. Ντούμα σχετικά με τη γλωσσολογική μαρτυρία περί της 'ινδοευρωπαϊκότητας' της ελληνικής γλώσσας:

'Μου έχει κάνει εντύπωση όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθώ να ερμηνεύσω τον ελληνικό πολιτισμό μέσα από τη γλώσσα το μεγάλο πλήθος των υποθετικών ριζών της ινδοευρωπαϊκής. Περίπου το 80% ή 90% των ριζών αυτών έχουν αστερίσκο, που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν'.

Καθηγητού Δημητρίου Ρ. Θεοχάρη, ΝΕΟΛΙΘΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, κεφ. Α, 7:

'Με όλες τις επιφυλάξεις που επιβάλλουν τα τωρινά περιορισμένα πλαίσα της έρευνας, είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί η 'Μεσολιθική' (8000 π.Χ.) στην Ελλάδα ως μια αληθινά μεταβατική περίοδος, που συνεχίζοντας στη λιθοτεχνία την έσχατη παλαιολιθική παράδοση και χωρίς ουσιώδεις μεταβολές στον τρόπο της ζωής (συνεχίζεται το κυνήγι και η συλλογή αγρίων καρπών, ενώ αργότερα η αλιεία γίνεται ένα μέσο εμπλουτισμού της τροφής με πρωτεΐνες), έπαιξε και εδώ τον ζωτικό ρόλο που της αποδίδουν και αλλού, δηλαδή υπήρξε η περίοδος κατά την οποία η παραγωγική οικονομία απλώθηκε στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει πραγματικά αμφιβολία ότι οι άνθρωποι που πρώτη φορά δέχθηκαν τα αγαθά της εξημέρωσης των ζώων και της καλλιέργειας των δημητριακών στην Ελλάδα βρίσκονταν σε φάση 'Μεσολιθική'. Και αν ακόμα η εξημέρωση και η καλλιέργεια, ως ιδέες και εμπνεύσεις, αλλά και ως πραγματοποιήσεις έχουν εισαχθεί από την Ανατολή, όπως πιστεύεται, θα ήταν πολύ δύσκολο να εξηγηθεί η διάδοση αυτή μόνο με μικρές ομάδες 'μεταναστών' - μια υπόθεση που δεν αποδεικνύεται με τίποτε - και να αγνοηθεί ο ρόλος ενός προϋπάρχοντος πληθυσμιακού στοιχείου, που βρισκόταν πολιτιστικά στην τελική θηρευτική και συλλεκτική φάση και ήταν έτοιμο να αποδεχθεί τη νέα πραγματικότητα στην οργάνωση της ζωής'.

Καθηγητού Δ.Ρ. Θεοχάρη, ΝΕΟΛΙΘΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, κεφ. Γ, 5:

'Στο σπήλαιο του Φράχθι ο Jacobsen ξεχώρισε μια κατηγορία νεολιθικών μονοχρώμων γραπτών αγγείων (urfirnis) και η ραδιοχρονολογία έδειξε ότι η φάση αυτή αρχίζει από τα μέσα της 6ης χιλιετίας, δηλαδή πολύ πριν από την αρχή της Μέσης Νεολιθικής στη Θεσσαλία (περίπου 5300 π.Χ. σύμφωνα με την υψηλότερη ραδιοχρονολόγηση από το Σέσκλο). Αν η διαφορά αυτή επιβεβαιωθεί και από άλλες παρατηρήσεις, τότε θα αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία, γιατί θα θέσει ένα σημαντικό πρόβλημα και θα λύσει ένα άλλο: Το πρώτο πρόβλημα είναι η διάσπαση της ακολουθίας εξέλιξης της Νεολιθικής του ελλαδικού χώρου. Η Πελοπόννησος φαίεται να διαφοροποιείται ήδη από τα μέσα της 6ης χιλιετίας π.Χ. (σ.σ. αυτό όμως θα μπορούσε να εξηγηθεί, αν λάβουμε υπόψη ότι οι κάτοικοι του Φράχθι θαλασσοπορούσαν και έτσι μπορούσαν να αναπτυχθούν πιο γρήγορα από τους αγρότες Θεσσαλούς). Το δεύτερο είναι η προέλευση της τεχνικής των νεολιθικών urfirnis και η σύνδεση της παρουσίας τους με την είσοδο στη χ΄ρωα ξένων πληθυσμιακών στοιχείων, που κατά τους δράστες της 'θεωρίας', έρχονται από την ανατολική περιοχή του πολιτισμού του Halaf (όπως υποστηρίζει ο Γερμανός Weinberg). Αλλά αυτή η φανταστική 'άφιξη νέου πληθυσμού από την Εγγύς Ανατολή', που εισέδυσε απότομα στο ανατολικό τμήμα της Κεντρικής και Νότιας Ελλάδας, τοποθετείται, σύμφωνα με τη θεωρία, 'ακριβώς περί ή όχι μετά το 5000 π.Χ.'. Αν όμως, όπως σημειώσαμε παραπάνω, τα νεολιθικά urfirnis του σπηλαίου Φράχθι χρονολογούνται προς τα μέσα της 6ης χιλιετίας π.Χ. θα πρέπει λογικά να υποτεθεί ότι πολύ πιο πρώιμα είχαν, ως τεχνική, αναπτυχθεί στην περιοχή του πολιτισμού του μεσοποταμιακού Halaf, όπου τοποθετείται η κοιτίδα της τεχνικής και των φορέων της στην Ελλάδα. Αλλά τόσο υψηλή (για τη Μεσοποταμία) χρονολόγηση είναι εντελώς αδύνατη, σύμφωνα με τα χρονολογικά δεδομένα (ανώτατο όριο το 5250 π.Χ. για την αρχή) και επομένως η θεωρία θα έπεφτε στο κενό'.

Καθηγητού Χρ. Ντούμα: Η ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

'Ο ευρωπαϊκός ρομαντισμός του 19ου αιώνα και η εξυπηρέτηση της πολιτικής των φυλετικών διακρίσεων και του αποικιοκρατικού επεκτατισμού της Ευρώπης, ερμήνευσε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ως δημιούργημα ενός ιδιαίτερα προικισμένου, φυλετικά ανώτερου λαού, των Ελλήνων. Με τον χαρακτηρισμό των Ελλήνων ως κλάδου των Ινδοευρωπαίων ολόκληρη η αποικιοκρατική Ευρώπη αναδεικνυόταν σε λίκνο μεγάλου πολιτισμού κια οι Ευρωπαίοι στο σύνολό τους, σε λαό προνομιούχο, ανώτερο και συνεπώς δικαιούμενο να καθυποτάξει και να εκμεταλλευθεί τους λαούς των άλλων ηπείρων (σ.σ. αυτή η θέαση των πραγμάτων που προσέφερε η ινδοευρωπαϊκή θεωρία θυμίζει πολύ τα περί 'περιούσιου λαού'). Ας μη ξεχνάμε ότι ένας ήταν ο όρος με τον οποίο αποκαλούσε η Ευρώπη συλλήβδην του λαούς αυτούς: άγριοι. Ήσαν δηλαδή οι λαοί των άλλων ηπείρων κάτι μεταξύ ζώων και ανθρώπων, εμπόρευμα κατάλληλο προς διάθεση στις μεγάλες αγορές δούλων του δήθεν πολιτισμένου κόσμου. Οι λαοί όμως αυτοί είχαν ο καθένας τον πολιτισμό του, ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν. Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι θέμα ράτσας ή έθνους. Είναι το σύνολο των αποκρίσεων του ανθρώπου στις πιεστικές προκλήσεις του περιβάλλοντος. Και, εφ'όσον το περιβάλλον παραμένει αναλλοίωτο, παραμένει και ο χαρακτήρας του πολιτισμού. Συνεπώς είναι ο πολιτισμός, που προσδιορίζει την ταυτότητα ενός έθνους και όχι το αντίθετο... Την δυναμική του αιγαιακού περιβάλλοντος στη διαμόρφωση του πολιτισμού είχε διαισθανθεί ο μεγάλος ερευνητής του Αιγαίου John Caskey. Παρά το γεγονός ότι και αυτός ήταν διαποτισμένος από την ινδοευρωπαϊκή θεωρία και υποστήριζε την από βορρά έλευση των Ελλήνων είχε διαισθανθεί ότι 'η εξελληνίζουσα δύναμη που η γη της Ελλάδας αποδεδειγμένα κατείχε σε ιστορικούς χρόνους, σχεδόν ανεξάρτητα από σκόπιμη ανθρώπινη παρέμβαση, προφανώς ήταν ενεργός πολύ πριν υπάρξει λαός, που θα μπορούσε να αποκληθεί Έλληνες'.

Καθηγητού Χρ. Ντούμα: Η ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ:

'Συχνά στο παρελθόν γλωσσολόγοι, φιλόλογοι και ιστορικοί, με κριτήρια βασισμένα σε γλωσσολογικές θεωρίες εχώρισαν τη γλώσσα, τη θρησκεία, τις παραδόσεις, τον πολιτισμό γενικά του Αιγαίου σε προελληνικό και ελληνικό και κατ'ακολουθία τους κατοίκους του σε Προέλληνες και σε Έλληνες. Συνέπεια του εγκεφαλικού αυτού κατασκευάσματος ήταν να εμπλακεί η επιστήμη στο παιχνίδι της κολοκυθιάς για το πότε ήρθαν ή δεν ήρθαν οι Έλληνες, για το πότε άρχισε η Ελληνική ιστορία. Ότι όντως για το παιχνίδι της κολοκυθιάς πρόκειται φαίνεται και από την εκάστοτε μετατόπιση του χρονικού αυτού ορίου ανάλογα με τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις: τον 12ο,τον 16ο, τον 20ο ή τον 23ο αι. π.Χ. Αυτές ακριβώς οι μετατοπίσεις του χρόνου έλευσης των Ελλήνων δείχνουν τον στραβό δρόμο, που πήρε από την αρχή η επιστημονική έρευνα: αντί να αναζητήσει πρώτα την αρχαιολογική μαρτυρία για την πρώιμη ιστορία αυτού του τόπου και μετά να προχωρήσει στη σύνθεση και στην ερμηνεία των δεδομένων, κατασκεύασε θεωρίες, μέσα στις οποίες προσπαθεί ακόμα και τώρα να βολέψει και την αρχαιολογική μαρτυρία. Γι'αυτό και η αρχαιολογική μαρτυρία τις ανατρέπει, γι'αυτό καταλήγουμε στο παιχνίδι της κολοκυθιάς'.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αρχαίοι συγγραφείς

Διοδώρου Σικελιώτου ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, εκδόσεις Γεωργιάδη.
Ηροδότου ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΑΠΟΔΕΞΙΣ, Harvard University Press, 1925
Ξενοφώντος ΙΠΠΑΡΧΙΚΟΣ, εκδόσεις Γεωργιάδη
Ομήρου ΙΛΙΑΣ, ΟΔΥΣΣΕΙΑ, εκδόσεις Γεωργιάδη

Σύγχρονοι συγγραφείς

Δ.Ρ. Θεοχάρη: ΝΕΟΛΙΘΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1989
N.G. Hammond: A HISTORY OF GREECE, Clarendon Press, 1967
J. Haudry: ΟΙ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, Ινστιτούτο του Βιβλίου Καρδαμίτσα, Αθήνα 1955
R. Huble: WARFARE IN THE ANCIENT WORLD, Cassel, London 1980
Β. Καραγιώργη: Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, 1976
Π. Καρύκας: ΔΩΡΙΕΩΝ ΚΑΘΟΔΟΣ, Ελλήνων Ιστορία, τομ. 4, Αθήνα 2002
Π. Καρύκας: ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, Ελλήνων Ιστορία, τομ. 2, Αθήνα 2002
Ναυάρχου Π.Ε. Κώνστα: Η ΝΑΥΤΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΜΥΚΗΝΩΝ, Αθήνα 1966
Ι. Λυριντζή: ΑΡΧΑΙΟΜΕΤΡΙΑ, Αθήνα 1994
Χ. Μπένγκστον: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, Αθήνα 1991
Ion Miclea, Radu Florescu: PREISTORIA DACIEI, vol. I, Bucuresti, 1980
Ε.Λ. Μπουρδάκου: ΔΑΙΔΑΛΟΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ, Αίολος, Αθήνα 1999
Ε.Λ. Μπουρδάκου: ΗΡΑΚΛΗΣ, Ο ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, Ελεύθερη Σκέψις
Χρ. Ντούμα: Η ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, πρακτικά συνεδρίου 'Η ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας και Γραφής', Γερμανία 1996, σελ. 67-74
Χρ. Ντούμα: Η ΝΑΞΟΣ ΣΤΗΝ 3η π.Χ. ΧΙΛΙΕΤΙΑ, Εκδόσεις Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, Αθήνα 1990
Μ. Παντελίδου-Γκόφα: Η ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ, Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, Αθήνα 1997
Αθ. Παπαδοπούλου: Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ, ανάτυπο της πανεπιστημιακής επετηρίδος Δωδώνη, Ιωάννινα 1974
Αθ. Παπαδοπούλου: Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΑΛΚΟΥ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ, ανάτυπο της πανεπιστημιακής επετηρίδος Δωδώνη, Ιωάννινα 1976
Χρύση Πελεκίδη: ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Αρ. Πουλιανού: Η ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΚΟΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, επετηρίς 'Άνθρωπος', τ. 13, σελ. 6-55, 1991-97
S. Tine, A. Traverso: ΠΟΛΙΟΧΝΗ, Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, Αθήνα 2001

Εγκυκλοπαιδικά, συλλογικά έργα

ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΧΑΛΚΟΥ, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, Αθήνα 2000
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Εκδοτική Αθηνών
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, Εκδόσεις Χάρη Πάτση
THE CAMBRIDGE ANCIENT HISTORY, Cambridge University Press, 1971
Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΤΑΝΙΚΑ
Εγκυκλοπαίδεια TIME LIFE
ΤΡΟΙΑ, ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΚΑΙ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΡΙΚΟΥ ΣΛΗΜΑΝ, Αθήνα 1995

Δηλαδή, για να καταλάβω, από πού προερχόμαστε και από πού προέρχονται οι άλλοι λαοί;

Μήπως είμαστε τα τέκνα του Ιαπετού, ή Ιάφεθ, αδερφού του Σιμ (γενάρχη των Εβραίων) και του Χαμ, τέκνων του Νώε, όπως λέει η Παλαιά Διαθήκη; Δηλαδή μήπως είμαστε στην ουσία πιό συγγενείς με τους Εβραίους, παρά με τους Βορειοευρωπαίους;

Και μήπως εν τέλει προερχόμαστε από την Ασία;