Ο χρήστης D-Jet έγραψε:

Εκεί που έδειξες, στους ελληνικότατους επαρχιακούς δρόμους χωρίς βλαχο-ταβέρνες, εκεί χωρά το συναίσθημα, ακόμη και ο βαυαρικός (και βυρτεμβεργικός) ρομαντισμός
Χωρίς υπερβολικές ταχύτητες και βία στη ψυχή του οδηγού!
Αρκεί να κυλά ο δρόμος, χωρίς σκοπιμότητες, οιασδήποτε φύσεως!
Προσκυνώ!

Φθινόπωρο στη Μακεδονία με το τοπίο να σου κόβει την ανάσα... Ναι, είναι εσωτερική διαδικασία και αντίθετα με αυτό που πιστεύουμε δεν είναι το αυτοκίνητο, ούτε καν η οδήγηση αυτό που σε μαγεύει. Πρέπει να είναι κανείς πολύ ρηχός για να μείνει σε αυτά, που δεν είναι παρά μόνον το μέσο. Ο Δρόμος είναι που σε ταξιδεύει σε μια άλλη, υπερβατική διάσταση... Είσαι πραγματικά μόνος (ασχέτως αν έχεις ή δεν έχεις συνοδηγό) απέναντι στο μεγαλείο της φύσης. Και κάποια στιγμή, εκεί που αραιώνει η κίνηση και πιάνει το βουνό με τα κατακόκκινα πλατάνια να δίνουν τη θέση τους στις οξιές, γίνεσαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό σου και μπαίνεις αποσβολωμένος (με λίγη βοήθεια και από τους Ασαρτζήδες, να πω την αλήθεια) στην πιο ανόθευτη ψυχανάλυση. Λες στον εαυτό σου τις μεγαλύτερες αλήθειες και βγαίνεις απο εκεί άλλος άνθρωπος. Πιο ελέυθερος και πιο χαρούμενος.

Ποιος ψυχίατρος και ποιος ψυχολόγος...