Παιδιά..., μήπως ξέρει κανείς γιατί απέσυραν το calibration από το site?

Αλλάζουν οι καιροί.................................ή μήπως είμαι λάθος;;;;;;;
ζω γιά 1 Ρ. Ακρόπολις

Καλημέρα,
τώρα κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, ή το κάνεις με σκοπό να με εκν.....ς,
θα σου πω από κοντά!

Βλέπω 308 GTB του 1975. Πρόκειται για την fibreglass έκδοση άραγε?

Μολις εμαθα για οτι ο μεγαλος Μηνας Βουρδουμπακης ξεκινησε την μεγαλητερη ειδικη της ζωης του . Ο ψηλος δεν ειναι πια κοντα μας . Το ιστορικο Ραλλυ Ακροπολις εχασε εναν ανθρωπο που βοηθησε στη δημιουργια του . Πιστευω η οργανωτικη επιτροπη να σκευτει κατι εις μνημη αυτου του εξερετου ανθρωπου και πραγματικου Ελληνα .

Ο χρήστης scudo έγραψε:
Μολις εμαθα για οτι ο μεγαλος Μηνας Βουρδουμπακης ξεκινησε την μεγαλητερη ειδικη της ζωης του . Ο ψηλος δεν ειναι πια κοντα μας . Το ιστορικο Ραλλυ Ακροπολις εχασε εναν ανθρωπο που βοηθησε στη δημιουργια του . Πιστευω η οργανωτικη επιτροπη να σκευτει κατι εις μνημη αυτου του εξερετου ανθρωπου και πραγματικου Ελληνα .

καλό ταξείδι ΜΗΝΑ

Μηνά καλό ταξίδι,άφησες πίσω σου εικόνες και μνήμες, στο καλό.

Όσοι θέλουν από τους συμμετέχοντες στο ιστορικό ας βάλουν μια μαύρη κορδελίτσα σε κάποια κεραία στο αμάξι τους.

O Μηνάς Βουρδουμπάκης, η κόρη του Κατερίνα και ο Νίκος Καπετανάκης

Αντιγραφή από το ΒΗΜΑOnline

Οταν οι στροφές στο καντράν ανέβαιναν μαζί με την αδρεναλίνη, ο «Αστερίξ», ο Τζόνι, ο «Λαίλαψ», ο «Μαύρος», ο «σακούλας», ο «Γέμος» μάρσαραν την τέχνη τους και γινόταν θρύλος το ψευδώνυμό τους. Τότε που τα πρωταθλήματα αυτοκινήτου ήταν μαραθώνιοι, που το Ακρόπολις ήταν 3.600 χιλιόμετρα σε... κατσικόδρομους ή σε κατσάβραχα, που το πείσμα του οδηγού έφερνε τη λαμαρίνα ξυστά στα βράχια των ειδικών διαδρομών και έγδερνε τις πόρτες ή τις ξήλωνε..., τότε που Μόντε Κάρλο σήμαινε για τους οδηγούς πέντε μερόνυχτα αϋπνίας και συνεχή οδήγηση. Που η Κέρκυρα και η Ρόδος δεν ήταν τα θέρετρα για διακοπές αλλά τόπος συνάντησης των φίλων της αγωνιστικής οδήγησης. Που το Τατόι ήταν η πίστα για να απογειώσουν τη διάθεσή τους, κατεβάζοντας δεύτερη, μπαίνοντας με τις πάντες στις στροφές και κατακτώντας τίτλους με τα αυτοκίνητά τους. Οδηγοί με εφόδια το κέφι τους και το τσαγανό για να αντέξουν σε δύσκολες συνθήκες. Σήμερα, οι βετεράνοι των αγώνων οδήγησης ζουν ανάμεσα στους λάτρεις του σπορ μέσα από ιστορίες για επιδόσεις και κατορθώματα. Πλησιάσαμε και συνομιλήσαμε με βετεράνους του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Βουτήξαμε στις δεκαετίες που αντιπροσωπεύουν και αφήσαμε να μας οδηγήσουν. Γίναμε συνοδηγοί σε αναβάσεις, αγώνες ταχύτητας, ράλι, με οδηγούς τον Γιώργο Ραπτόπουλο, τον Θέμο Σταμουλάκη, τον Γιώργο Μοσχού, τον Ραϋμόνδο Παπαμανώλη, τον Μηνά Βουρδουμπάκη και τον Αντώνη Τζεν.

Κάθε φορά που η Κορβέτ μούγκριζε για να ξεκινήσει έξω από το σπίτι του υποστρατήγου Σταμουλάκη, τα μάτια των παιδιών της γειτονιάς ήταν σαν να έβλεπαν ένα σιδερένιο θηρίο που εβρυχάτο. Η Αθήνα του '30 είχε μετρημένα αυτοκίνητα στους δρόμους της. Και ο Θέμος Σταμουλάκης ήταν υιός της οικογενείας που είχε αυτοκίνητο από το 1931. «Στο παιδικό μου δωμάτιο καβαλούσα το παλιό μπρούτζινο κρεβάτι, τα πόδια κρέμονταν από τα κάγκελα και είχα για τιμόνι ένα πιάτο. Το έστριβα δεξιά - αριστερά και πήγαινα...». Ωσπου βρέθηκε το 1956, στα 27 του χρόνια, να είναι συνοδηγός του Κώστα Σταθάτου σε ένα φθινοπωρινό πρωτάθλημα με Sunbeam Rappier. Την εποχή εκείνη οι αδελφοί Ηλιόπουλοι είχαν την εταιρεία Γεμσόβ και έφερναν τα ανατολικού τύπου αυτοκίνητα Μόσχοβιτς και Βόλγα. «Μου παραχώρησαν ένα Μόσχοβιτς για να τρέξω το 1964 στο Ράλι Ακρόπολις. Ηταν μια ευκαιρία να διαφημίσουν το αυτοκίνητο. Συνοδηγός μου ήταν ο Αγγλος Κρόκερ, ο οποίος μου έκανε μάθημα αγγλικών! Εκείνος, λοιπόν, εφάρμοσε μια ιδιότυπη τακτική που μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες του Μόσχοβιτς». Σύμφωνα με τον κανονισμό, έπρεπε κάθε αυτοκίνητο να καλύψει σε ορισμένο χρόνο την απόσταση από το ένα κοντρόλ στο άλλο. Αν έφτανες νωρίτερα έπρεπε να περιμένεις, αλλιώς αν ξεκινούσες πιο γρήγορα έπαιρνες ποινή. Αν έφτανες αργότερα από τον χρόνο που είχε καθοριστεί ως ανώτατος καθυστέρησης, αποκλειόσουν από τον αγώνα.

«Εμείς, λοιπόν, για να καλύπτουμε τη διαφορά που είχαμε από πιο δυνατά αυτοκίνητα, μπαίναμε με προπορεία όπου μπορούσαμε. Μαζεύαμε μεν ποινές, αλλά χρησιμοποιούσαμε τον χρόνο σαν αβαντάζ για άλλες διαδρομές πιο δύσκολες για μας». Σε αυτό το Ακρόπολις η συγκυρία το έφερε να είναι ο Θέμος Σταμουλάκης ο μοναδικός Ελληνας που τερμάτισε. Βέβαια, είχε τερματίσει και ο Γιώργος Μεϊμαρίδης τότε, ως συνοδηγός, όμως, του Αμερικανού Χόγκαν ­ ισχύει η εθνικότητα του οδηγού. «Τα παράτησα σύντομα, όμως. Είχα αρραβωνιαστεί το '65 και η γυναίκα μου είχε θέσει ως όρο για τον γάμο μας να σταματήσω τους αγώνες! Το έκανα. Ασχολήθηκα με την κλωστοϋφαντουργία στο εργοστάσιο του πεθερού μου». Αναγκαστικά, άλλαξε και χόμπι. Θάλασσα, σκάφη, ταχύτητα. Γιώργος Ραπτόπουλος

Ο οδηγός που πέρασε από όλα τα στάδια του οχήματος και διακρίθηκε: μοτοσικλέτα, φόρμουλα, ράλι, 4Χ4... Χρόνοι που ζάλιζαν τα χρονόμετρα, επιδόσεις που άφησαν εποχή, ο οδηγός που έσπασε τα σύνορα αγωνιζόμενος στο εξωτερικό. Γιώργος Ραπτόπουλος, ο βετεράνος πρωταθλητής με την εντυπωσιακή παρουσία στον κόσμο της αγωνιστικής οδήγησης. «Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Εκεί τη δεκαετία του '50 υπήρχε στην πόλη μου ένας όμιλος μοτοσικλετιστών. Με μια παρέα φίλων αποφασίσαμε να μετάσχουμε στους αγώνες. Ετρεχα με μοτοσικλέτα από το 1955-60 και το 1959 με τη μηχανή Horex 400 (μοντέλο του '52) νίκησα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα με τον σύλλογό μου». Το 1957 αποφάσισε να τρέξει σε αγώνες αυτοκινήτου, αν και συνήθως όσοι έχουν μοτοσικλέτα δεν συμπαθούν τα τετράτροχα οχήματα. «Εβλεπα ότι το αυτοκίνητο ήταν πιο εξελίξιμο και είχε μεγαλύτερο μέλλον στους αγώνες. Ετυχε τότε, επειδή είμαι μηχανικός στο επάγγελμα και τότε δούλευα στη Βιαμάξ Μερτσέντες, να μου ζητήσει η εταιρεία να προσφέρω σέρβις σε δύο κυρίες που μετείχαν στο Ράλι Ακρόπολις. Οδηγός ήταν η Μπέτυ Αδοσίδου. Οι διαδρομές το 1958 ήταν μαλακές ακόμη και εύκολες για μένα. Εφτανα στα κοντρόλ πολύ προτού έρθουν τα αυτοκίνητα του αγώνα. Ο κ. Μπάμπης Διαμαντόπουλος που εξέδιδε το περιοδικό «Βολάν» είδε τον τρόπο οδήγησής μου και τις επιδόσεις μου, με κάλεσε να τρέξω με Μερτσέντες 170 S το 1958 στην ανάβαση Πάρνηθας. Το 1960 στο Ράλι Ακρόπολις τερμάτισα 2ος στην κλάση μου, στη γενική κατάταξη».

Οι τίτλοι έρχονταν ο ένας πίσω από τον άλλο. Πρωταθλητής το 1962 και το 1963 στον αγώνα Τουρισμού (νορμάλ αυτοκίνητα), ενώ τις ίδιες χρονιές βγήκε 2ος στον αγώνα ταχύτητας στα 900 κ.ε. Δοκίμασε, μάλιστα, τις δυνάμεις του στην ταχύτητα σε πίστες του εξωτερικού. Ο Γιώργος Ραπτόπουλος δεν διστάζει να δώσει τα ονόματα των ελλήνων οδηγών που θεωρεί ως τους καλύτερους: «Ιαβέρης» και «Τζίγγερ». «Τα έβαλαν με τους ξένους. Είναι οι μόνοι που όπως και εγώ κοντραρίστηκαν με διεθνείς προσωπικότητες του αυτοκινήτου». Σήμερα, εξήντα χρονών και κάτι, είναι ιδιοκτήτης πρατηρίου βενζίνης και συνεργείου αυτοκινήτων. Ιδρυτικό μέλος της ΦΙΛΠΑ (Φίλοι Παλαιών Αυτοκινήτων), ο Γιώργος Ραπτόπουλος μετέχει σε ράλι αντίκα αλλά και σε αγώνες 4Χ4, στους οποίους μάλιστα το 1990-91 στέφθηκε πρωταθλητής. «Εχω ακόμη κέφι. Σκέφτομαι, φέτος, να λάβω μέρος ξανά στους αγώνες 4Χ4. Δεν γλιτώνει ο άνθρωπος από τις μεγάλες του αγάπες...». Μηνάς Βουρδουμπάκης

Δεν είναι και λίγο να περιμένει κάποιος 36 χρόνια για να δώσει εκκίνηση στο πάθος του... Ο Μηνάς Βουρδουμπάκης, γιος γυμνασιάρχη από το Ηράκλειο Κρήτης, θυμάται πάντα να είναι εθελοντής στον... κίνδυνο. Βρέθηκε στη μάχη της Κρήτης, στο Ρίμινι και τιμήθηκε με το παράσημο ανδρείας της όγδοης στρατιάς του Μοντγκόμερι στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. «Δεν είναι τυχαίο που ακόμη και σαν σπορ με ξετρέλαινε η αγωνιστική οδήγηση με αυτοκίνητο. Είχε σχέση με τα όρια, με το ρίσκο. Το '56 είχα μια ήρεμη ζωή, δούλευα οδηγός σε λεωφορείο και όλα πήγαιναν ρολόι. Ζητούσα όμως το πιπέρι στη ζωή μου».

Σήμερα, στα 74 του χρόνια, κοιτά περήφανος την προθήκη με τα κύπελλα στο σαλόνι του σπιτιού του, στα Πατήσια. Εύσημα από τη συμμετοχή του σε 17 Ράλι Ακρόπολις (τερμάτισε στα 13) και σε 13 ράλι Μόντε Κάρλο (τερμάτισε στα 3), νικητής του φθινοπωρινού ράλι το 1963. «Το 1955 ο θείος της γυναίκας μου έτρεχε σε αγώνες και μου ζήτησε να πάω μαζί του ως συνοδηγός στην Λευκάδα. Ε, αυτό ήταν. Με είδε ο μεγάλος Τζόνι Πεσματζόγλου και με πήρε συνοδηγό του. Αργότερα ανέλαβα υπεύθυνος στο τμήμα πωλήσεων της Σκόντα και έκανα μεταφορές αυτοκινήτων από τις αποθήκες στην επαρχία. Ετσι, έκανα 15.000 χλμ. τον μήνα οδικώς, αποκτώντας αντοχή και σωματική δύναμη! Κάτι που έγινε προσόν μου στους αγώνες».

Με Σκόντα 900 κ.ε. και 53 άλογα μηχανή έκανε πολλούς να τρίβουν τα μάτια τους. Με το Γκλας το ίδιο. Ο Μηνάς Βουρδουμπάκης ανασύρει από τη μνήμη του το ράλι Μόντε Κάρλο του 1963. «Συνοδηγός μου ήταν ο Νίκος Καπετανάκης. Φτάσαμε ως τα Σκόπια μέσα σε φοβερή χιονοθύελλα και δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Ο Καπετανάκης αποφάσισε να γυρίσει με το τρένο στην Αθήνα γιατί ήταν σκαστός από τη δουλειά του. Επιστρέφοντας μόνος, λοιπόν, το αυτοκίνητο έσβησε και το χιόνι με απέκλεισε. Επί 4 μερόνυχτα την έβγαλα μέσα στο αυτοκίνητο με λίγο κονιάκ για να μην ξυλιάσω και με ένα ξυπνητήρι που κάθε τόσο το έβαζα να χτυπά για να μη μείνω κοιμισμένος πολλές ώρες. Από το ραδιόφωνο άκουγα για το ελληνικό Σκόντα που έχει χαθεί... Ευτυχώς με βρήκαν και τη γλιτώσα...».

Σταμάτησε να τρέχει το 1973, αλλά σήμερα ο βετεράνος με την απίστευτη φυσική δύναμη περιμένει να ξανακρατήσει το βολάν στο επόμενο Ράλι Ακρόπολις. Γιώργος Μοσχούς

Οταν το 1965 μπήκε με ένα Κούπερ σε αγώνες αυτοκινήτου, όλοι μίλησαν για το «πουλέν» με το μεγάλο ταλέντο. Ο «Γέμος», όπως ήταν το ψευδώνυμό του, καταγράφηκε ως ένας από τους σπουδαιότερους οδηγούς των είκοσι τελευταίων ετών αλλά και ως ο πιο δημοφιλής στους φίλους του σπορ. Ο Γιώργος Μοσχούς είχε κάνει «τιμόνι» του μια φράση: «Δεν υπάρχει αήττητος αντίπαλος. Τι κι αν έχει δυνατότερο αυτοκίνητο;».

Εφηβος ξεκοκάλιζε τις στήλες για τους αγώνες αυτοκινήτου στο περιοδικό «Βολάν», το μοναδικό της δεκαετίας του '60. «Ηξερα απ' έξω κι ανακατωτά όλες τις ομάδες της φόρμουλα 1, τους οδηγούς τους, τη σειρά κατάταξης, τα διεθνή πρωταθλήματα ράλι, ό,τι είχε σχέση με αγώνες. Περίμενα πώς και πώς να φτάσω στην ηλικία που θα μπορούσα να βγάλω δίπλωμα. Ε, δεν κρατιόμουν με τίποτα. Αλλά πού να πεις στον πατέρα μου για αγώνες. Εμπορος μαρμάρων ήταν ο άνθρωπος και όπως οι πιο πολλοί γονείς δεν ήθελε το παιδί του να ασχολείται με αγωνιστική οδήγηση. Γι' αυτό και στην αρχή έτρεχα με ψευδώνυμο».

Το Τατόι ήταν ο αγαπημένος του χώρος και οι αγώνες ταχύτητας το μεράκι του. Με BMW 2000 της Ελεκτρόνικα του Τζιοβάνι Ραγκούσα κέρδισε τον πρώτο του τίτλο στο πρωτάθλημα ταχύτητας το 1971. Με Αλφα Ρομέο GTAm, στη συνέχεια, έκανε μαγικούς χρόνους και επιτάχυνε προς την καταξίωσή του. Το 1978 εξασφάλισε τη συμμετοχή του στην αγωνιστική ομάδα της Νισσάν/Νικ.Ι. Θεοχαράκης, με την οποία ως το 1986 κέρδισε οκτώ πρωταθλήματα!

Δεν αποφάσισε ποτέ να κάνει διεθνή καριέρα, αν και πολλοί προσπάθησαν να τον πείσουν... «Στους αγώνες έτρεχα για το κέφι μου. Για να περνάω καλά. Η νίκη ήταν καλοδεχούμενη, όχι για να αποδείξω σε κανέναν ποιος είμαι, αλλά σαν τη χαρά που φέρνει η ικανότητα και η τύχη μαζί, με τη μορφή της πρωτιάς». Οργίζεται όταν μιλά για τα σημερινά ράλι. «Είναι για γέλια. Δέκα ειδικές διαδρομές, που τις αποστηθίζουν οι οδηγοί και πάνε μετά και τις τρέχουν. Γι' αυτό διεθνώς τείνει να σβηστεί το γόητρο των αγώνων. Γέμισε ο τόπος με οδηγούς σε αγώνες... Τα μόνα που διατηρούν την αίγλη τους είναι τα σιρκουί, η φόρμουλα 3. Αλλά εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει καν πίστα». Και τα δύο του παιδιά τρέχουν σε αγώνες. Ο μεγαλύτερος γιος του, ο Μανώλης, είναι πρωταθλητής στη φόρμουλα 3. Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά... Αντώνης Τζεν

«Εκείνη την εποχή τρέχαμε με... μισό παπούτσι. Δεν υπήρχαν σπόνσορες και τέτοια. Η τσέπη μας όλο άδεια ήτανε. Ξοδέψαμε πολλά λεφτά. Αν τα αθροίζαμε θα είχαμε τώρα μια πολυκατοικία ο καθένας». Με το κατσαβίδι στο χέρι, στην αποθήκη όπου επισκευάζει αυτοκίνητα ως μηχανικός, ο Αντώνης Τζεν διορθώνει τα φανάρια ενός Saab 96 Sport και μονολογεί. Το 1967 με αυτό κέρδισε το πρωτάθλημα αγώνων ταχύτητας και αναβάσεων στην κλάση των 850 κ.ε.

Από πιτσιρικάς, ο Αντώνης Τζεν το έσκαγε από το σπίτι του στην Κυψέλη για να παρακολουθήσει αγώνες με τους θρύλους της εποχής: « Στα 16 μου βρήκα ένα σαράβαλο εγκαταλειμμένο. Ηταν ένα τσέχικο Jawa. Το 'φερα στην αυλή μας και το επισκεύασα. Ε, το 1959, όταν πήρα το δίπλωμα οδήγησης, το ίδιο απόγευμα δήλωσα συμμετοχή στο 'Κυνήγι Θησαυρού'».

Από εκείνον τον αγώνα με ένα VW Σκαραβαίο, μοντέλο 1950, κατάφερε να μπει στον κύκλο των οδηγών αγωνιστικού αυτοκινήτου. Οταν αναπολεί τις μέρες όπου τα ράλι ήταν πραγματική δοκιμασία μιλά με όρους που φαίνονται υπερβολικοί σήμερα. Επιμένει όμως στους χαρακτηρισμούς μιλώντας για οδηγούς «ήρωες», για προσπάθειες «άθλους». «Το Ράλι Ακρόπολις τότε σήμαινε 3.600 χιλιόμετρα! Γύρος της Ελλάδας με διαδρομές πάνω σε χώμα και κατσάβραχα. Διέσχιζες παραδείγματος χάριν τον Ταΰγετο, από Καλαμάτα ως Σπάρτη, πάνω σε πέτρες φυτευτές και σε βράχια... Τι να λέμε; Σήμερα το Ακρόπολις είναι 1.200 χιλιόμετρα, δηλαδή το 1/3 της απόστασης που τρέχαμε εμείς. Οσο για το Ράλι Μόντε Κάρλο, αυτό και αν ήταν άθλος! Σε 5.000 χιλιόμετρα επιτρεπόταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας! Και βέβαια, με συνεχή οδήγηση επί 5 μερόνυχτα! Είχαμε βρει, όμως, το φάρμακο για να μη μας παίρνει ο ύπνος. Η λύση είναι να έχεις πάντα βρεγμένες τις κάλτσες σου. Ρίχναμε ένα ποτήρι νερό σε κάθε παπούτσι...».

Σήμερα, ο Αντώνης Τζεν συγκεντρώνει και συντηρεί αυτοκίνητα - αντίκες πιστεύοντας ότι ο χρόνος δεν πρέπει να σβήσει την ομορφιά της ιστορίας του οχήματος. «Το αυτοκίνητο είναι σαν το γραμματόσημο. Αλλος το πετάει και άλλος κάνει τούμπες όταν το βρει. Εχω συλλέξει περίπου 90 αυτοκίνητα. Η αξία τους ποικίλλει. Ενα Kubelwagen του '40 έχει τιμή περίπου 10 εκατ. δραχμές, ένα Ντε Κα Βε του '36 φτάνει τα 7 εκατ. δραχμές, ένα IFA του '51 τιμάται γύρω στα 6 εκατ. δραχμές». Ραϋμόνδος Παπαμανώλης

«Η μεγάλη μου αγάπη ήταν τα ράλι γιατί εκεί νιώθεις όλες τις συγκινήσεις. Εμπεριέχουν ανάβαση, ταχύτητα, ειδικές διαδρομές...». Ο Ραϋμόνδος Παπαμανώλης μετείχε σε αγώνες αυτοκινήτου αλλά και βοήθησε στην προσπάθεια να τονωθεί το σπορ στην Ελλάδα με την παρουσία του στην Αθηναϊκή Λέσχη Φίλων Αυτοκινήτου, που ιδρύθηκε το 1964. Εμπορικός αντιπρόσωπος στα νιάτα του και στη συνέχεια δημοσιογράφος, έτρεχε σε αγώνες πολύ συχνά με Μίνι Κούπερ.

Οταν αρχίζει να μιλά καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για... κινητή βιβλιοθήκη. Μου δείχνει μια φωτογραφία αγώνων στην Νέα Σμύρνη πριν από 35 χρόνια. Στις 2 Μαΐου του 1971 έγινε το πρώτο σιρκουί μέσα στην πρωτεύουσα. «Αφθονες αχυρόμπαλες είχαν αλλάξει τη... ρυμοτομία της πόλης. Στα μπαλκόνια κρέμονταν σαν τα σταφύλια θεατές. Ο αγώνας έληξε με θριαμβευτή τον Γιώργο Μοσχού που οδηγούσε BMW 2002 ΤΙ. Τα χρονόμετρα έγραψαν 2'20'7. Τη δεύτερη θέση κατέλαβε ο Περικλής Φωτιάδης με τη 'γεροχαρχάλω', όπως αποκαλούσε ο ίδιος την Alfa Romeo Giulia GTA. Τρίτος αναδείχθηκε ο Παύλος Μαδεντζής με το Εσκορτ Τουίν Καμ της Φορντ».

Δεν μπορούσε βέβαια να μην αναφερθεί στους ανθρώπους του Τύπου οι οποίοι τη δεκαετία του 1960-'70 είχαν μεγάλη παρουσία σε αγώνες αυτοκινήτου. Πατέρας του Ράλι Τύπου ο Ραϋμόνδος Παπαμανώλης, έφορος τότε τής «Ωτο Εξπλόρερς», είχε ρίξει την ιδέα που τελικά υλοποιήθηκε το 1966. «Οι περισσότεροι που έλαβαν μέρος δεν είχαν πείρα και γι' αυτό σημειώθηκαν πολλές ανατροπές αυτοκινήτων σε στροφές. Στο Α' Ράλι Τύπου νικητής ανεδείχθη ο Κώστας Καββαθάς με NSU 1000. Δεύτερη θέση κατέλαβε ο Ν. Παπαδόπουλος με Οστιν 1800 και τρίτος ο Γ. Λιβέρης με NSU 1000 ΤΤ».

Ξεφυλλίζει κιτρινισμένες σελίδες από το αρχείο του. Σταματά σε φωτογραφίες μεγάλων ελλήνων οδηγών με τίτλους και πρωτιές: ο Κώστας Νικολόπουλος που κατέλαβε την πρώτη θέση στο Α' Πρωτάθλημα Τουρισμού (νορμάλ αυτοκίνητα)Ω ο Νίκος Παπαμιχαήλ, νικητής στο Α' Πρωτάθλημα Ταχύτητας το 1958Ω ο Σταύρος Ζαλμάς πρώτος το 1965 στο Α' Πρωτάθλημα ΡάλιΩ ο Τζόνι Πεσματζόγλου πρωταθλητής στο Α' Πρωτάθλημα αναβάσεων το 1969. «Ωραίες στιγμές. Γι αυτό και πρόσφατα διοργανώσαμε την Α'έκθεση Ιστορικών Αγωνιστικών Αυτοκινήτων. Επιβάλλεται να ενισχυθεί το αυτοκίνητο ως σπορ. Επιβάλλεται και να σωθεί η ιστορία του...».

ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΦΙΛΕ 21Quadra ΜΠΡΑΒΟ

Ο χρήστης Α 110 ΑLPINE έγραψε:
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΦΙΛΕ 21Quadra ΜΠΡΑΒΟ

Ευχαριστώ, είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για ανθρώπους που μας ξεσήκωναν και μας έκαναν να περνάμε καλά βλέποντας αυτό που αγαπάμε.

Ο χρήστης chala13 έγραψε:

Παιδιά..., μήπως ξέρει κανείς γιατί απέσυραν το calibration από το site?

Ξαναμπηκε σημερα ,με τις ιδιες τουλιπες , αλλα με 3 δεκαδικα και 1-2 διορθωσεις.

Αυτό που είδαμε σήμερα το πρωί είναι με 3 δεκαδικά, συνολικά μόνο 2,405 χλμ, πέρσι ήταν 50% μακρύτερο αλλά βλέπαμε το το χάρο με τα μάτια μας τελευταίο βράδι που ανακοινώθηκε μέσα στην κίνηση της ΕΟ Αθηνών-Λαμίας, καθόσον Βζζζζζζππ πήγανε να μας διαμελίσουν τα φορτηγά.
Αφού επιζήσαμε πέρσι, φέτος πήγαμε στην μεγάλη ευθεία προς Βαρυμπόμπη και επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Καλιμπράραμε το καινούργιο τσιπιτσιπιmaster μας, και είμαστε έτοιμοι να πετύχουμε τους απόλυτους χρόνους...
Αν καλιμπράραμε λάθος, ελπίζω απλά να περάσουμε καλά και στην τελευταία ειδική (Φυλή μου φαίνεται) δεσμεύομαι να βάλουμε κράνη και να κάνουμε πρώτο χρόνο,κάτι σαν προπόνηση για την sporting του 2010,

Παιδια απο τους κλασσικους θα παει κανενας ως θεατης?Και αν ναι,sporting η regularity?
Υπαρχει εστω και ελαχιστη πιθανοτητα να κανονισουμε κατι μαζι η μπα....
Βεβαια και γω που ρωταω δεν ειναι σιγουρο οτι θα μπορεσω να παω

παρε τηλεφωνο μιχαλη, η εξεδρα θα ειναι εκει

Ευχαριστω Βαγγελη,θα σου τηλεφωνησω

Ο χρήστης chala13 έγραψε:

παρε τηλεφωνο μιχαλη, η εξεδρα θα ειναι εκει

Για παρτε καλου-κακου και καμμια νιτσεραδα μαζι......

Η νιτσεράδα ενδεικνύεται για χιόνια.