Ο χρήστης D-Jet έγραψε:
Προσωπικά, προτιμώ αυτή με το μονοκόμματο προφυλακτήρα και όχι την αμέρικα, την οποία βρίσκω, όπως τα περισσότερα ιταλικά αυτής της κλάσης και δη αυτά που αναφέρατε, υπερστυλιζαρισμένα. Δε γνωρίζω αν έχετε δει, κυρία Parietti, από κοντά DV αλλά η δική μου, αρχική εντύπωση ήταν πως το αυτοκίνητο είναι αστείο (εντελώς καρτουνίστικο) και φυσικά καμία σχέση με τον υπέρκομψο κλώνο (όπως εσείς θεωρείτε) αιλουροειδές της πρώτης σειράς. Και πάλι σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, οι πιο 'λογικές' εκδόσεις έχουν και την περισσότερη γοητεία (π.χ. 1900SS Touring σαφέστατα περισσότερο και από την Zagato 250 με τις φούσκες_την οποία αναφέρατε και ως 275 και μας μπλέξατε_) μιας και το να σου αρέσει κάτι επειδή είναι εξεζητημένο δε σημαίνει απαραίτητα πως έχεις και καλό γούστο. Και αυτό είναι κάτι που δημιουργεί σύγχιση σε εσάς τους Ιταλούς, αγαπητή μου, που γενικά ακροβατείτε στο ζήτημα του στυλ μεταξύ του υπέρκομψου και της φανφάρας...

Αγαπητέ.
Προφανώς έχετε αδυναμία στην αγγλική σχολή.Αυτό δεν είναι καθόλου κακό.Την εκτιμώ και εγώ,ιδιαίτερα αν πρόκειται για το 'αποικιακό' στυλ σχεδιασμού,σπιτιών και επίπλων .
Δεν αποκάλεσα κλώνο το δημιούργημα του Malcolm Sayer.Πρόκειται ίσως για το κορυφαίο σχεδιαστικά δημιούργημα της εταιρείας του Coventry (αιωνία της η μνήμη-στα χέρια πλέον των ινδών της ΤΑΤΑ-ο αγώνας του Γκάντι τελικά δικαιώθηκε).Απλώς η σύλληψη του δεν είναι πρωτότυπη,καθώς το 1961 απέχει εννέα χρόνια από το 1952.Η κλωνοποίηση ήταν ένας σαφής υπαινιγμός που αφορούσε την Alfa Romeo 8C Competizione, σε σχέση με την 2000 Sportiva.Όχι την Ε Τype.Μην ξεχνάτε εξάλλου πως η C52 ήταν μια σχεδιαστική άσκηση,πιο μετριοπαθής από τις Bertone Aerodinamica Tecnica βέβαια,αλλά πάντα μια άσκηση και όχι ένα μοντέλο παραγωγής.Τα αυτοκίνητα που επέλεξα δεν τα επέλεξα
με αμιγώς αισθητικά κριτήρια,αλλά δίνοντας βάση και στη σημειολογική τους δύναμη και αξία.Από την άποψη αυτή η Β24 Αmerica,πέραν του ότι έχει τριπλάσια συλλεκτική αξία από την B24 convertible,έχει σίγουρα διπλάσια σημειολογική αξία για την περιόδο του Gianni Lancia.
To να κατηγορήσετε τον ιταλικό σχεδιασμό για υπερεπιτήδευση,είναι φυσικά δικαίωμά σας.Το να την εντοπίζετε όμως στις δημιουργίες των αδελφών Zagato,είναι μάλλον άδικο.Θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε άνετα για παράδειγμα τις δημιουργίες του Ghia ή του Boano φερ'ειπείν.Δύο ατελιέ που φλέρταραν πάντα έντονα με την υπερατλαντική αισθητική.
Τα δημιουργήματα του studio Zagato ήταν πάντα ενταγμένα στην λογική που επιβάλει η φόρμα να ακολουθεί τη λειτουργικότητα.Αφοσιωμένο πάντα στις επιταγές της εμπειρικά ακομά αντιλαμβανόμενης αεροδυναμικής,η περίφημη doppia gobba της οροφής,η καμπύλη διαμόρφωση του οπίσθιου μέρους (coda tonda),το αυγοειδές σχήμα των αγωνιστικών δημιουργημάτων του,δεν απέβλεπε ποτέ στον εντυπωσιασμό, αλλά εξυπηρετούσε πρακτικούς σκοπούς.Ακόμα και όταν οι σκοποί αυτοί αφορούσαν απλά την ευκολία διαμόρφωσης των λαμαρινών από αλουμίνιο.Το γεγονός βέβαια ότι στην περίπτωση της Giulietta SVZ,ο Ζagato αποδείχτηκε ότι ακολουθούσε λάθος υποθέσεις,δύο μάλιστα φορές (έναντι πρώτα της Goccia του Michelotti και εν συνεχεία της SS του Scaglione),δεν μειώνει αυτό που υποστήριξα πιο πάνω.

Aγαπητέ είναι κοινό μυστικό, ότι ευθύς μόλις παρήλθε η εποχή των αμερικανικών αισθητικών επιρροών,που εμφανίσθηκαν στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό με τη μορφή αυτοκινήτων-μαστόδοντων άμα τη λήξει του Β Παγκοσμίου,τα πράγματα ακολούθησαν τη λογική τους εξέλιξη.Το Τορίνο έγινε το κέντρο, από το οποίο εκπορεύονταν όλες οι ιδέες και μόδες.Και αυτό αποδείχτηκε είτε άμεσα (με την εκπόνηση σχεδίων από ιταλικά ατελιέ για τις εντεύθεν των Άλπεων αυτοκινητοβιομηχανίες)είτε έμμεσα (μέσω της τέχνης του κοπιαρίσματος).
Θα ήταν εξάλλου ολίγον άτοπο να κατηγορηθεί η ιταλική αισθητική και κυρίως ο σχεδιασμός για πομπώδη έκφραση,τη στιγμή που ο Spada ή ο Brovarone φερ'ειπείν, είναι επίγονοι των καλλιτεχνών που αναβίωσαν το κλασσικό ιδεώδες δια της αναγεννήσεως και ουχί τέκνα του μπαρόκ.

Επειδή ήδη το έχω ανοίξει πολύ το θέμα,κλείνω συμφωνώντας μαζί σας ότι υπάρχει καλό και κακό γούστο.Εδώ όμως σταματά και οτιδήποτε το υποκειμενικό.Η αρτιότητα και η ομορφιά ενός τρισδιάστατου αντικειμένου,άρα και ενός αυτοκινήτου,εδραζόμενη πρωτίστως στην ευκλείδειο αρχή του χρυσού κανόνα,είναι αντικειμενική.Και κατά συνέπεια μία και μοναδική.

Ο χρήστης D-Jet έγραψε:
Προσωπικά, προτιμώ αυτή με το μονοκόμματο προφυλακτήρα και όχι την αμέρικα, την οποία βρίσκω, όπως τα περισσότερα ιταλικά αυτής της κλάσης και δη αυτά που αναφέρατε, υπερστυλιζαρισμένα. Δε γνωρίζω αν έχετε δει, κυρία Parietti, από κοντά DV αλλά η δική μου, αρχική εντύπωση ήταν πως το αυτοκίνητο είναι αστείο (εντελώς καρτουνίστικο) και φυσικά καμία σχέση με τον υπέρκομψο κλώνο (όπως εσείς θεωρείτε) αιλουροειδές της πρώτης σειράς. Και πάλι σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, οι πιο 'λογικές' εκδόσεις έχουν και την περισσότερη γοητεία (π.χ. 1900SS Touring σαφέστατα περισσότερο και από την Zagato 250 με τις φούσκες_την οποία αναφέρατε και ως 275 και μας μπλέξατε_) μιας και το να σου αρέσει κάτι επειδή είναι εξεζητημένο δε σημαίνει απαραίτητα πως έχεις και καλό γούστο. Και αυτό είναι κάτι που δημιουργεί σύγχιση σε εσάς τους Ιταλούς, αγαπητή μου, που γενικά ακροβατείτε στο ζήτημα του στυλ μεταξύ του υπέρκομψου και της φανφάρας...

Αγαπητέ.
Προφανώς έχετε αδυναμία στην αγγλική σχολή.Αυτό δεν είναι καθόλου κακό.Την εκτιμώ και εγώ,ιδιαίτερα αν πρόκειται για το 'αποικιακό' στυλ σχεδιασμού,σπιτιών και επίπλων .
Δεν αποκάλεσα κλώνο το δημιούργημα του Malcolm Sayer.Πρόκειται ίσως για το κορυφαίο σχεδιαστικά δημιούργημα της εταιρείας του Coventry (αιωνία της η μνήμη-στα χέρια πλέον των ινδών της ΤΑΤΑ-ο αγώνας του Γκάντι τελικά δικαιώθηκε).Απλώς η σύλληψη του δεν είναι πρωτότυπη,καθώς το 1961 απέχει εννέα χρόνια από το 1952.Η κλωνοποίηση ήταν ένας σαφής υπαινιγμός που αφορούσε την Alfa Romeo 8C Competizione, σε σχέση με την 2000 Sportiva.Όχι την Ε Τype.Μην ξεχνάτε εξάλλου πως η C52 ήταν μια σχεδιαστική άσκηση,πιο μετριοπαθής από τις Bertone Aerodinamica Tecnica βέβαια,αλλά πάντα μια άσκηση και όχι ένα μοντέλο παραγωγής.Τα αυτοκίνητα που επέλεξα δεν τα επέλεξα
με αμιγώς αισθητικά κριτήρια,αλλά δίνοντας βάση και στη σημειολογική τους δύναμη και αξία.Από την άποψη αυτή η Β24 Αmerica,πέραν του ότι έχει τριπλάσια συλλεκτική αξία από την B24 convertible,έχει σίγουρα διπλάσια σημειολογική αξία για την περιόδο του Gianni Lancia.
To να κατηγορήσετε τον ιταλικό σχεδιασμό για υπερεπιτήδευση,είναι φυσικά δικαίωμά σας.Το να την εντοπίζετε όμως στις δημιουργίες των αδελφών Zagato,είναι μάλλον άδικο.Θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε άνετα για παράδειγμα τις δημιουργίες του Ghia ή του Boano φερ'ειπείν.Δύο ατελιέ που φλέρταραν πάντα έντονα με την υπερατλαντική αισθητική.
Τα δημιουργήματα του studio Zagato ήταν πάντα ενταγμένα στην λογική που επιβάλει η φόρμα να ακολουθεί τη λειτουργικότητα.Αφοσιωμένο πάντα στις επιταγές της εμπειρικά ακομά αντιλαμβανόμενης αεροδυναμικής,η περίφημη doppia gobba της οροφής,η καμπύλη διαμόρφωση του οπίσθιου μέρους (coda tonda),το αυγοειδές σχήμα των αγωνιστικών δημιουργημάτων του,δεν απέβλεπε ποτέ στον εντυπωσιασμό, αλλά εξυπηρετούσε πρακτικούς σκοπούς.Ακόμα και όταν οι σκοποί αυτοί αφορούσαν απλά την ευκολία διαμόρφωσης των λαμαρινών από αλουμίνιο.Το γεγονός βέβαια ότι στην περίπτωση της Giulietta SVZ,ο Ζagato αποδείχτηκε ότι ακολουθούσε λάθος υποθέσεις,δύο μάλιστα φορές (έναντι πρώτα της Goccia του Michelotti και εν συνεχεία της SS του Scaglione),δεν μειώνει αυτό που υποστήριξα πιο πάνω.

Aγαπητέ είναι κοινό μυστικό, ότι ευθύς μόλις παρήλθε η εποχή των αμερικανικών αισθητικών επιρροών,που εμφανίσθηκαν στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό με τη μορφή αυτοκινήτων-μαστόδοντων άμα τη λήξει του Β Παγκοσμίου,τα πράγματα ακολούθησαν τη λογική τους εξέλιξη.Το Τορίνο έγινε το κέντρο, από το οποίο εκπορεύονταν όλες οι ιδέες και μόδες.Και αυτό αποδείχτηκε είτε άμεσα (με την εκπόνηση σχεδίων από ιταλικά ατελιέ για τις εντεύθεν των Άλπεων αυτοκινητοβιομηχανίες)είτε έμμεσα (μέσω της τέχνης του κοπιαρίσματος).
Θα ήταν εξάλλου ολίγον άτοπο να κατηγορηθεί η ιταλική αισθητική και κυρίως ο σχεδιασμός για πομπώδη έκφραση,τη στιγμή που ο Spada ή ο Brovarone φερ'ειπείν, είναι επίγονοι των καλλιτεχνών που αναβίωσαν το κλασσικό ιδεώδες δια της αναγεννήσεως και ουχί τέκνα του μπαρόκ.

Επειδή ήδη το έχω ανοίξει πολύ το θέμα,κλείνω συμφωνώντας μαζί σας ότι υπάρχει καλό και κακό γούστο.Εδώ όμως σταματά και οτιδήποτε το υποκειμενικό.Η αρτιότητα και η ομορφιά ενός τρισδιάστατου αντικειμένου,άρα και ενός αυτοκινήτου,εδραζόμενη πρωτίστως στην ευκλείδειο αρχή του χρυσού κανόνα,είναι αντικειμενική.Και κατά συνέπεια μία και μοναδική.

Ο χρήστης D-Jet έγραψε:
Προσωπικά, προτιμώ αυτή με το μονοκόμματο προφυλακτήρα και όχι την αμέρικα, την οποία βρίσκω, όπως τα περισσότερα ιταλικά αυτής της κλάσης και δη αυτά που αναφέρατε, υπερστυλιζαρισμένα. Δε γνωρίζω αν έχετε δει, κυρία Parietti, από κοντά DV αλλά η δική μου, αρχική εντύπωση ήταν πως το αυτοκίνητο είναι αστείο (εντελώς καρτουνίστικο) και φυσικά καμία σχέση με τον υπέρκομψο κλώνο (όπως εσείς θεωρείτε) αιλουροειδές της πρώτης σειράς. Και πάλι σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, οι πιο 'λογικές' εκδόσεις έχουν και την περισσότερη γοητεία (π.χ. 1900SS Touring σαφέστατα περισσότερο και από την Zagato 250 με τις φούσκες_την οποία αναφέρατε και ως 275 και μας μπλέξατε_) μιας και το να σου αρέσει κάτι επειδή είναι εξεζητημένο δε σημαίνει απαραίτητα πως έχεις και καλό γούστο. Και αυτό είναι κάτι που δημιουργεί σύγχιση σε εσάς τους Ιταλούς, αγαπητή μου, που γενικά ακροβατείτε στο ζήτημα του στυλ μεταξύ του υπέρκομψου και της φανφάρας...

Αγαπητέ.
Προφανώς έχετε αδυναμία στην αγγλική σχολή.Αυτό δεν είναι καθόλου κακό.Την εκτιμώ και εγώ,ιδιαίτερα αν πρόκειται για το 'αποικιακό' στυλ σχεδιασμού,σπιτιών και επίπλων .
Δεν αποκάλεσα κλώνο το δημιούργημα του Malcolm Sayer.Πρόκειται ίσως για το κορυφαίο σχεδιαστικά δημιούργημα της εταιρείας του Coventry (αιωνία της η μνήμη-στα χέρια πλέον των ινδών της ΤΑΤΑ-ο αγώνας του Γκάντι τελικά δικαιώθηκε).Απλώς η σύλληψη του δεν είναι πρωτότυπη,καθώς το 1961 απέχει εννέα χρόνια από το 1952.Η κλωνοποίηση ήταν ένας σαφής υπαινιγμός που αφορούσε την Alfa Romeo 8C Competizione, σε σχέση με την 2000 Sportiva.Όχι την Ε Τype.Μην ξεχνάτε εξάλλου πως η C52 ήταν μια σχεδιαστική άσκηση,πιο μετριοπαθής από τις Bertone Aerodinamica Tecnica βέβαια,αλλά πάντα μια άσκηση και όχι ένα μοντέλο παραγωγής.Τα αυτοκίνητα που επέλεξα δεν τα επέλεξα
με αμιγώς αισθητικά κριτήρια,αλλά δίνοντας βάση και στη σημειολογική τους δύναμη και αξία.Από την άποψη αυτή η Β24 Αmerica,πέραν του ότι έχει τριπλάσια συλλεκτική αξία από την B24 convertible,έχει σίγουρα διπλάσια σημειολογική αξία για την περιόδο του Gianni Lancia.
To να κατηγορήσετε τον ιταλικό σχεδιασμό για υπερεπιτήδευση,είναι φυσικά δικαίωμά σας.Το να την εντοπίζετε όμως στις δημιουργίες των αδελφών Zagato,είναι μάλλον άδικο.Θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε άνετα για παράδειγμα τις δημιουργίες του Ghia ή του Boano φερ'ειπείν.Δύο ατελιέ που φλέρταραν πάντα έντονα με την υπερατλαντική αισθητική.
Τα δημιουργήματα του studio Zagato ήταν πάντα ενταγμένα στην λογική που επιβάλει η φόρμα να ακολουθεί τη λειτουργικότητα.Αφοσιωμένο πάντα στις επιταγές της εμπειρικά ακομά αντιλαμβανόμενης αεροδυναμικής,η περίφημη doppia gobba της οροφής,η καμπύλη διαμόρφωση του οπίσθιου μέρους (coda tonda),το αυγοειδές σχήμα των αγωνιστικών δημιουργημάτων του,δεν απέβλεπε ποτέ στον εντυπωσιασμό, αλλά εξυπηρετούσε πρακτικούς σκοπούς.Ακόμα και όταν οι σκοποί αυτοί αφορούσαν απλά την ευκολία διαμόρφωσης των λαμαρινών από αλουμίνιο.Το γεγονός βέβαια ότι στην περίπτωση της Giulietta SVZ,ο Ζagato αποδείχτηκε ότι ακολουθούσε λάθος υποθέσεις,δύο μάλιστα φορές (έναντι πρώτα της Goccia του Michelotti και εν συνεχεία της SS του Scaglione),δεν μειώνει αυτό που υποστήριξα πιο πάνω.

Aγαπητέ είναι κοινό μυστικό, ότι ευθύς μόλις παρήλθε η εποχή των αμερικανικών αισθητικών επιρροών,που εμφανίσθηκαν στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό με τη μορφή αυτοκινήτων-μαστόδοντων άμα τη λήξει του Β Παγκοσμίου,τα πράγματα ακολούθησαν τη λογική τους εξέλιξη.Το Τορίνο έγινε το κέντρο, από το οποίο εκπορεύονταν όλες οι ιδέες και μόδες.Και αυτό αποδείχτηκε είτε άμεσα (με την εκπόνηση σχεδίων από ιταλικά ατελιέ για τις εντεύθεν των Άλπεων αυτοκινητοβιομηχανίες)είτε έμμεσα (μέσω της τέχνης του κοπιαρίσματος).
Θα ήταν εξάλλου ολίγον άτοπο να κατηγορηθεί η ιταλική αισθητική και κυρίως ο σχεδιασμός για πομπώδη έκφραση,τη στιγμή που ο Spada ή ο Brovarone φερ'ειπείν, είναι επίγονοι των καλλιτεχνών που αναβίωσαν το κλασσικό ιδεώδες δια της αναγεννήσεως και ουχί τέκνα του μπαρόκ.

Επειδή ήδη το έχω ανοίξει πολύ το θέμα,κλείνω συμφωνώντας μαζί σας ότι υπάρχει καλό και κακό γούστο.Εδώ όμως σταματά και οτιδήποτε το υποκειμενικό.Η αρτιότητα και η ομορφιά ενός τρισδιάστατου αντικειμένου,άρα και ενός αυτοκινήτου,εδραζόμενη πρωτίστως στην ευκλείδειο αρχή του χρυσού κανόνα,είναι αντικειμενική.Και κατά συνέπεια μία και μοναδική.

Ευχαριστώ και τους δυό σας για τον ευγενή διάλογο.
Δεν υποστήριζω ότι έχω ειδικότητα στα περί αισθητικής.Ο τρόπος αντίληψης και οι αισθητικές μου επιλογές, δυστυχώς διαμορφώνονται επηρρεάζονται συχνά πυκνά και από το συναίσθημα.Κάτι για το οποίο οφείλει να αδιαφορεί ο καλλιτέχνης και εν προκειμένω ο βιομηχανικός σχεδιαστής όταν συνθέτει και δημιουργεί.
Και προσυπογράφοντας τα λεγόμενα και των δυό σας,σπεύδω να προσθέσω ότι- μολονότι από όσα είπα κινδυνεύω να κατηγορηθώ για προκατειλλημένη ή μονοδιάστατη οπτική-αναγνωρίζω πως η αισθητική είναι μια κατεξοχήν υπόθεση του γερμανικού πνεύματος.

Ο χρήστης 21 Quadra έγραψε:
Kυρία μου να μου επιτρέψετε να διαφωνίσω στο ένα σκέλος, ο καλλιτέχνης όχι μόνο δεν αδιαφορεί για το συναίσθημα αλλά επιβάλλεται από την τέχνη του να είναι βουτηγμένος ολόκληρος και να το περιγράφει, όσο πιο ευαίσθητος είναι και όσο περισσότερο περιγραφικός, τόσο και πιό επιτυχημένος.

Αντίθετα ο βιομηχανικός σχεδιαστής επιβάλλεται να ισορροπεί μεταξύ συναισθήματος, θετικών επιστημών και κουλτούρας των κατά τόπους προορισμού των προϊόντων που σχεδιάζει, επίσης να διαθέτει ευρεία και ανεπτυγμένη την αίσθηση της αγοράς και των τάσεων της. Ο βιομηχανικός σχεδιαστής είναι ο μαέστρος και ο ενορχηστρωτής της αισθητικής, της σχεδίασης, της μηχανικής, των υπολογιστών και όλων των οικονομικών μεγεθών της μικρο και μακρο οικονομικής επιστήμης, της στατιστικής και της οικονομίας κλίμακας λόγω των τρομακτικών οικονομικών μεγεθών της αυτοκινητοβιομηχανίας, η άγνοια όλων αυτών των σημερινών μεγεθών οδήγησε το χέρι των προηγούμενων να τραβήξουν τις υπέροχες γραμμές τους που σήμερα μας στοιχειώνουν, παίρνοντας μυθικά πλέον ονόματα σαν τα προανεφερθέντα από εσάς και τον φίλο Αλέξανδρο και κάποιες εκατοντάδες άλλα που έχουν κατά καιρούς αναφερθεί.
Κατά τα λοιπά, συμφωνούμε.

Δυστυχώς θα το ανοίξουμε σε σημείο ξεχειλώματος το θέμα,αλλά μάλλον είναι αναπόφευκτο.
Όλη τη διαφορά κάνει το ρήμα 'συνθέτει', που χρησιμοποίησα για το δημιουργό,πράγμα που σημαίνει ότι αναφέρομαι σε συγκεκριμένη στιγμή της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Αναμφίβολα ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να ζει σε εργαστηριακές συνθήκες,απομονωμένος από το περιβάλλον και τα ερεθίσματά του.Μάλιστα πολύ μεγάλη κουβέντα υπάρχει γύρω από το αν ο καλλιτέχνης οφείλει ή τέλος πάντων του επιτρέπεται να είναι ένας άνθρωπος των παθών.Σίγουρα οι αιτίες για να δημιουργήσει προέρχονται από το περιβάλλον του.Και εδώ εμπλέκεται σε μεγάλο βαθμό,μεταξύ πολλών άλλων και η συναισθηματική του ευαισθησία.Όταν όμως θα φθάσει η ώρα της σύνθεσης,τα συναισθήματά που ενδεχομένως τον οδήγησαν στη δημιουργία, πρέπει να μένουν ερμητικά κλεισμένα έξω από το εργαστήριό του.Λόγος δε για τα συναισθήματα του κοινού δεν πρέπει καν να γίνεται.Τη στιγμή λοιπόν της δημιουργίας θριαμβεύει η μαθηματική δομή του έργου του.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση των κλασσικών συνθετών,ώστε να γίνει αντιληπτό αυτό που λέω.Όλοι οι κλασσικοί συνθέτες γράφοντας τα αριστουργήματά τους,ήταν προσηλωμένοι στην αρχιτεκτονική δομή των έργων τους και δεν άφηναν χώρο στο μελοδραματισμό του συναισθήματος.
Αυτά βέβαια δεν είναι δικές μου αυθαίρετες υποθέσεις,αλλά εξομολόγηση του ίδιου του μεγάλου μαέστρου Nino Rota.Ο άνθρωπος που συνέδεσε το έργο του με αυτό του Felini, δήλωνε ευθαρσώς ότι δεν άφηνε χώρο στο συναίσθημα τη στιγμή της δημιουργίας,αφού δεν ήξερε καν ποία σκηνή επρόκειτο να επενδύσουν μουσικά τα κομμάτια του.Δεν δίσταζε δε να ομολογήσει ότι οσάκις παρευρέθη καλεσμένος σε avant premier κάποιας ταινίας,συνήθως αποκοιμιόταν μετά από λίγα λεπτά.
Ο Tchaikovsky έφθασε στην κορυφαία καλλιτεχνική στιγμή της σύνθεσης της 6ης συμφωνίας του,αφού πρώτα απέβαλε τον άκρατο συναισθηματισμό των πρώιμων χρόνων του, για τον οποίο τον κατηγόρησε ο δάσκαλός του Nicolai Rubinstein και αφού κατόρθωσε να ανακαλύψει και να συνθέσει τις καλλιτεχνικές του ρίζες μεταξύ των λαϊκών τραγουδιών της πατρίδας του και των ερεθισμάτων της ιταλικής όπερας και του Mozart.
Aυτό που λέω γίνεται ευκολότερα αντιληπτό στον εγκεφαλικότερο των συνθετών του ρομαντικού κινήματος, Franz Liszt.

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι υπάρχει τεράστια διαφορά στον τρόπο που ακούει και στο τί προσέχει στη μουσική ο Δημήτρης Σγούρος και στο τί και πώς εμείς.Από κει και μετά έγκειται στην καλλιέργεια και την προπαίδεια του καθενός μας,να συγκινηθεί ή να ανακαλύψει πράγματα σε ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα.Μήπως αυτός όμως δεν είναι και ο σκοπός ύπαρξης της τέχνης;Να δημιουργήσει δηλ. ή να ανταποκριθεί σε ανάγκες που δεν ήξερε καν ότι υπήρχαν.

Αναλόγως και για το βιομηχανικό σχεδιαστή (και κυρίως το σχεδιαστή αυτοκινήτων),με πολύ νερό στο κρασί μας όμως.Αφού στην ουσία ο βιομηχανικός σχεδιαστής καλείται πρωτίστως να δημιουργήσει καταναλωτικά αγαθά που παρεπμιπτόντως μπορεί να αντιμετωπιστούν και σαν έργα τέχνης.Από την άλλη δρώντας σχεδόν πάντα με βάση ποικίλους περιορισμούς οικονομοτεχνικής φύσης και υπό τη δαμόκλειο σπάθη αμείλικτων εργοδοτών,έχει σίγουρα στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι είναι τη στιγμή της δημιουργίας υπηρέτης πολλών αφεντάδων.
Ας πάρουμε για παράδειγμα των Wolfgang Egger.Έναν γερμανό που έχει βαθιά αγάπη και γνώση της κουλτούρας της Alfa Romeo.Όταν κλήθηκε να ηγηθεί του σχεδιασμού της 8C,σίγουρα γνώριζε τη βαριά ευθύνη της δημιουργίας ενός αυτοκινήτου κράχτη,που είδε το φως της υλοποίησης για να εξυπηρετήσει ανομολόγητους σκοπούς (την επανείσοδο της εταιρείας στην βορειοαμερικάνικη αγορά).Σίγουρα είχε ως σημείο αναφοράς την 2000 sportiva του Bertone.Ενδεχομένως να είχε και μια συναισθηματική έξαρση από εικόνες του Targa Florio ή του Mille Miglia.
Όλα αυτά όμως τα έθεσε σε δεύτερη μοίρα τη στιγμή της δημιουργίας,καθώς το καμάρι της Lombardia-κλωνοποιημένη εκδοχή των αυτοκινήτων της Εmilia Romagna ή όχι-σέβεται απόλυτα την ευκλείδειο αρχή του χρυσού λόγου.

Ο χρήστης skullone έγραψε:
Επιτέλους γυναίκα με γνώσεις περί αυτοκινήτου και της ιστορίας του!!! Καλώς ήρθατε!!!

Παρά τα περί αντιθέτου θρυλούμενα,είμαι της άποψης, ότι πίσω από μια αξιόλογη γυναίκα κρύβεται πάντα ένας σπουδαίος άντρας.
Καλώς σας βρήκα.
Ξέρετε, δύο από τις εκφράσεις που με εκφράζουν είναι αφενός αυτή του Oscar Wilde.'Κάθε φορά που ο κόσμος συμφωνεί μαζί μου,έχω την αίσθηση ότι έχω κάνει λάθος'.
Η άλλη είναι αυτή του Mario Righini.Kαθώς αυτός είναι ιταλός ας την μεταφέρω στα ιταλικά.'Fai sempre il contrario della massa.E una garanzia di non sbagliare mai'.
Υποθέτω ότι σας εκφράζουν και εσάς.

Ευχαριστώ θερμά και για τη συζήτηση και για την αφιέρωση.Αν και θα προτιμούσα να μου προτείνατε μια ωραία εκτέλεση του Εtudes de Concert του Liszt.
Ομολογώ ότι οι μουσικές μου γνώσεις δεν είναι τόσο στέρεες ώστε να ξεχωρίσω μια εκτέλεση του Cziffra από μια του Ashkenazy.Αφήστε δε που πάντα είχα πρόβλημα με τους αδελφούς Rubinstein
Tην ιδιοφυία και την μουσική αξία του Σεβαστιανού,δεν είμαι εις θέσιν να την αμφισβητήσω όμως.Είτε μου αρέσει είτε όχι.

Ουσιαστικά δεν διαφωνούμε.Απλά με απαράμιλλη μαεστρία-να υποθέσω και λόγω επαγγελματικής τριβής; -στρογγυλέψατε όλα όσα είχα μέσα στο μυαλό μου και ενδεχομένως δεν εξέθεσα επαρκώς.
Φυσικά και εκείνο που έχει σημασία στην τέχνη δεν είναι ο φορμαλισμός(έναν Παρθενώνα δηλ. είναι πανεύκολο να τον κατασκευάσουμε)αλλά τα περιεχόμενα που κερδίζονται με αυτήν.

Κείνο που με παίδεψε πιο πολύ με την Παθητική του Tchaikovsky ήταν άλλο.Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ούτε η πηγαία και αβίαστη έμπνευσή της ούτε ο τραγικός της χαρακτήρας.Γεννήθηκε σίγουρα από τα τραγικά προσωπικά αδιέξοδα του καλλιτέχνη,ως απελπισμένη κραυγή και θρήνος που προαναγγέλει τον ίδιο το χαμό του.
Μήπως όμως στο άκουσμα της,είμαστε εμείς που αντιλαμβανόμαστε εκ των υστέρων ένα ζωντανό και εξελισσόμενο προσωπικό requiem του Tchaikovsky,τη στιγμή που αυτός κατά τη στιγμή της σύνθεσης έχει ήδη 'ξεμπερδέψει'με την επεξεργασία του συναισθήματος του και ουσιαστικά 'διηγείται' μουσικά το requiem ενός τρίτου προσώπου;
Το ερώτημα αυτό μου προέκυψε διαβάζοντας το βιβλίο της Berberova,σύμφωνα με το οποίο ο ίδιος ο δημιουργός δηλώνει ότι η ιδέα της σύνθεσης μιας συμφωνίας που θα βασίζεται σε ένα πρόγραμμα (εξ ου και ο αρχικός της τίτλος ως Προγραμματική) του ήρθε ξαφνικά.Μάλιστα το πρώτο της μέρος το τελείωσε μεσα σε τέσσερεις μέρες,ενώ βασικά τον απασχολούσε μια σειρά νεωτερισμών που ήθελε να εντάξει σε αυτή τη συμφωνία,μεταξύ των οποίων ένα επιβλητικό allegro για finale και ένα andante με μεγάλη διάρκεια.Πόσο λοιπόν είχε κατά τη στιγμή της σύνθεσης περάσει από την εξέλιξη του πάθους του στην φάση της τεχνίκης της καταγραφής του;Την ίδια μάλιστα περίοδο ήταν καταπιασμένος με την ολοκλήρωση του Καρυοθραύστη και της Γιολάντα,ενώ διηύθυνε ανά την Ευρώπη τη Francesca da Rimini.Μήπως τελικά το συναίσθημα είναι ο οδηγός στο πρόχειρο σκιτσάρισμα της σύνθεσης,ενώ στη στιγμή του χτισίματος εκείνο που απασχολεί πιο πολύ το δημιουργό είναι η τεχνική;
Προκειμένου να μην αναγκάσουμε το διαχειριστή να ανοίγει υποενότητα της υποενότητας,το σταματώ εδώ,με την ελπίδα ότι δεν μπέρδεψα περισσότερο τα πράγματα.

Στα αυτοκινητιστικά τώρα.Αυτό που με γοητεύει στην Alfa Romeo είναι το γεγονός πως ευρισκόμενη διιστορικά σε περιόδους συνεχούς κρίσης,κατόρθωνε να προσφέρει εκπληκτικής μηχανολογικής επάρκειας κατασκευές.Είχα και εξακολουθώ να έχω ιστορικά της μοντέλα στην κατοχή μου.Αν θέλετε όμως να μου αποδώσετε οπωσδήποτε έναν τίτλο,εντάξτε με καλύτερα στον κύκλο των fedelissimi lancisti.

Όσο για την αρτίοτητα της γερμανικής μηχανής,μάλλον θα πρέπει να μου την εξηγήσετε διεξοδικότερα για να την καταλάβω.Υπόψιν ότι αισθάνομαι μεγάλο σεβασμό τόσο για τα επιτεύγματα της γερμανικής τεχνολογίας όσο και για τη στερεότητα της γερμανικής φιλοσοφικής σκέψης (ίσως και λόγω επαγγελματικής διαστροφής).Άλλο τόσο αισθάνομαι θλίψη όμως για το υβρίδιο που προέκυψε ως γερμανικό έθνος,μετά το Β Παγκόσμιο,που ενώ παράγει λευκές συσκευές και καταπληκτικά αυτοκίνητα (μένει να με πείσετε γι αυτό το τελευταίο),δυστυχώς δεν μπορεί να γεννήσει ούτε έναν μουσικό ή έναν φιλόσοφο.Και αυτό σίγουρα μας κάνει όλους φτωχότερους.Χωρίς ΜΒ η Ευρώπη μπορεί να προχωρήσει.Χωρίς Goethe,Μusil (ναι βάζω και τους αυστριακούς μέσα),Schubert,Schiller ή Hegel δεν μπορεί.

Ο χρήστης 21 Quadra έγραψε:
Νομίζω ότι η κρίση στην παραγωγή προσωπικοτήτων σε όλα τα επίπεδα δεν βαρύνει μόνο την Γερμανική σχολή, ή Έθνος, ή όπως θέλετε να το πείτε, απλώνεται σε παγκόσμια κλίμακα με την ύφεση του πνεύματος να πληρώνει τα λύτρα της σε εποχές ευδαιμονίας. Δυστυχώς για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα, οι προσωπικότητες παράγονται ? μέσα από συνθήκες πόνου και κατατρεγμού και όχι σε εποχές ευδαιμονικές, δυστυχώς για όλους μας.

Απόλυτα εύστοχη παρατήρηση.Πάντα όμως υπό την αίρεση του ρητορικού ερωτήματος:είναι άραγε πραγματικά εποχές ευδαιμονίας αυτές που ζούμε ή μήπως κυοφορούν κινδύνους σοβαρότερους ακόμα και από αυτούς του μεσοπολέμου;

Κατά τα λοιπά η πνευματική καθίζηση είναι όντως φαινόμενο γενικό και παγκόσμιο.Αν την εντοπίζω στη γερμανική σχολή,είναι γιατί αυτή, μαζί με τον αντίπδοδα της,τη γαλλική,είναι οι δύο πυλώνες της φιλοσοφικής σκέψης του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού.Γι αυτό και οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες.
Και αν η γαλλική σχολή έχοντας να αντιμετωπίσει τα μεταπολεμικά προβλήματα της μεταποικιοκρατικής εποχής,γέννησε το ρεύμα των υπαρξιστών και της μεγάλης λογοτεχνικής σχολής των pied noir (γάλλων της Β. Αφρικής) διασώζωντας τα προσχήματα.
Αντιθέτως στη μεταπολεμική Γερμανία,μια χώρα που τελεί ακόμα υπό στρατιωτική κατοχή,με ποινικοποιημένη την ιστορική μνήμη,τα πάντα εσίγησαν.

Δυστυχώς εκτός από την εθνική μουσική παραγωγή που είναι περιθωριοποιημένη και στις δυό χώρες,τα πάντα στον τομέα της λογοτεχνίας κινούνται σε μια ανόητη προσπάθεια να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος που νομίζουν ότι διατρέχουν οι εθνικοί πολιτισμοί και γλώσσες τους από τη διάβρωσή τους από την γλώσσα με τη μεγαλύτερη δυναμική που υπάρχει.Την αγγλική.Μέχρι και τις ταινίες μεταγλωττίζουν οι αθεόφοβοι.Δυστυχώς το πουλάκι έχει πετάξει και δεν το έχουν καταλάβει.

Επιτέλους θα μιλήσουμε και για θέματα αυτοκινητιστικά (αν και όχι ακραιφνώς τέτοια),γιατί με την τροπή που είχε πάρει η συζήτηση,είχα την αίσθηση ότι απλώς κάποιοι μας ανέχονται....ακόμα.

Αν και δεν έχουμε αναπτύξει κάποια επαρκή ανταλλαγή απόψεων ώστε να έχω μια σφαιρικότερη αντίληψη,ομολογώ ότι μου είστε εξαιρετικά συμπαθής,τόσο λόγω των συγκροτημένων απόψεων που εκφράζετε όσο και του τρόπου εκφοράς τους.
Κάνω την αρχή και σου απευθύνομαι στον ενικό.Δεν θα αποπειραθώ να αποδομήσω την άποψη που αρχικά εξέφρασες περί γερμανικής προσήλωσης στην σταδιακή αλλά σίγουρη επίτευξη ενός σκοπού,γιατί τη μεθοδικότητα και τη σοβαρότητα αυτή των γερμανών την αναγνωρίζω και εγώ.Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσον αναπαράγουμε κάποια στερεότυπα ασπαζόμενοι μια τέτοια θέση,γιατί ενστάσεις ως προς το τί τελικά υποσχέθηκαν οι γερμανοί μηχανικοί και τί πραγματοποίησαν,υπα΄ρχουν πολλές και ποικίλες.Αλλά προς το παρόν αποφεύγω να τις αναπτύξω.Μεταξύ μας πάντως,ανάμεσα σε έναν τρελό επαναστάτη και σε έναν ευσυνείδητο γραφειοκράτη,θεωρώ γοητευτικότερο τον πρώτο.
Σε θεωρώ αρκετά ευφύη,ώστε να μην αναφερθείς στην παραφιλολογία περί γερμανικής ποιότητας και πιστότητας ή από την άλλη στις αγκυλώσεις γύρω από την ιταλική προχειροδουλειά ή τα ανέκδοτα περί χρήσης σοβιετικού ατσαλιού.

Πετάγομαι τώρα στο τελευταίο που με ρώτησες,απαντώντας στην απορία σου και ενδεχομένως αποδεικνύοντάς σου ότι καμιά φορά οι επαναστάτες φέρνουν εις πέρας αυτό που ξεκινούν.
Θα μου ήταν εύκολο-και κρύβει και μεγάλη δόση αλήθειας-να σου απαντήσω ότι η προσήλωσή μου στην ιταλική σχολή αυτοκινήτου οφείλεται στην ομορφιά που μου χάρισε ο Bramante,o Cimabue,o Merisi,o Aligheri,o Petrarca,o ακόλαστος Aretino,o Marinetti ή στα ρίγη συγκίνησης που μου προκαλούν τα επιτεύγματα και η πορεία ανθρώπων όπως ο Enzo Ferrari,o Vittorio Jano,o Aurelio Lampredi,o Karl Abarth,o Giulio Alfieri.
Θα σου πω όμως ότι σε αντίθεση με αυτά που υπονόησες,η σύλληψη,ο τρόπος κατασκευής και τελικά η δημιουργία του σύγχρονου επιβατικού αυτοκινήτου με τη μορφή που το γνωρίζουμε είναι υπόθεση ενός προσώπου και μόνον.Του Vincenzo Lancia και της εταιρείας του.Σαν μηχανικός που είσαι ασφαλώς και θα γνωρίζεις ότι όλα όσα παρουσιάσε η Lancia με την κατασκευή των Lambda,Aprilia αλλά και αργότερα των Aurelia,πέραν του ότι ήταν παγκόσμιες πρωτοτυπίες,κατοχυρώνονταν και ως ευρεσυτεχνίες.
Η δημιουργία των σύγχρονων υπεραυτοκινήτων είναι υπόθεση που ξεκίνησε από τον Vittorio Jano και την Αlfa Romeo.Η σειρά των 6 και κυρίως των 8c 2900 είναι οι πνευματικές μητέρες όλων των κατοπινών δημιουργημάτων της Emilia Romagna.
Oι sport coupe κατασκευές της μεσαίας κατηγορίας είναι δημιούργημα των Gianni Lancia-Francesco Di Virgilio και των Orazzio Satta-Giuseppe Busso,καθώς οι Lancia και Alfa Romeo δια των Aurelia και 1900,δημιούργησαν την κατηγορία του Gran Turismo,ην οποία είναι έννοια δάνεια και συνεπώς μη οικεία στους γερμανούς κατασκευαστές.
Tο ευρύ κοινό το πήρε από το χέρι και του προσέφερε τη δυνατότητα της αυτοκίνησης,όχι ο Ferdinand Porsche (με ένα δημιούργημα που ενδέχεται να ήταν και κλεψύτυπο)αλλά ο Dante Giacosa της Fiat.
Πέραν λοιπόν από δεσμούς αίματος,που προσωπικά δεν μου λένε τίποτα,καθώς αισθάνομαι ότι συνδέομαι με κάτι μόνο στο βαθμό που αυτό συντελείται μέσα μου,δεν νομίζω ότι υπάρχει πραγματικός λάτρης της αυτοκίνησης, που αν όχι προσηλωμένος αποκλειστικά σε αυτήν,τουλάχιστον νιώθει έναν τεράστιο σεβασμό για την ιταλική εθνική σχολή αυτοκινήτου.
Αυτά ίσως μας δώσουν τροφή για περαιτέρω συζητήσεις στο μέλλον.

ΥΓ.Το βιβλίο της Mina Berberova υπό τον τίτλο Tchaikowski (πως το γράφω) ,είναι από τις εκδόσεις Actes Sud,Paris 1987.Δεν γνωρίζω αν κυκλοφορεί και πού πιά.Το είχα αγοράσει προ εικοσαετίας στο Παρίσι.
ΥΓ2.Το ψευδώνυμο απλά υπάρχει.Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το Beatrice προς τιμήν του ανεκπλήρωτου έρωτα του Dante.Tί σημασία έχει;Το να σου αναλύσω γιατί χρησιμοποιήθηκε δεν νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.Η Alba ως γυναίκα δεν ξέρω αν ανταποκρίνεται καθόλου σε αυτό που έχεις ως ιδεότυπο γυναίκας,οφείλεις όμως να παραδεχτείς ότι είναι θηλυκό σε υπερθετικό βαθμό.
ΥΓ3.Όπως καταλαβαίνεις δεν είμαι ηθοποιός.Είμαι δικηγόρος και αν αυτό δεν είναι από μόνο του μια διαστροφή (ελπίζω όχι ικανή να με κάνει αντιπαθή απέναντί σου),η τριβή μου με τη γερμανική νομική σκέψη,πάνω στην οποία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό το δάνειο πανταχόθεν ελληνικό δικαιακό σύστημα,με οδήγησε στο να καταλάβω ότι τελικά με κέρδισε και η στερεότητα της σκέψης του γερμανικού φιλοσοφικού ρεύματος.Πάρα τα γαλλικά διαβάσματα των πρώιμων χρόνων μου.
ΥΓ4.Η Γερμανία σώθηκε μια ώρα αρχύτερα ακριβώς επειδή βρέθηκε στο επίκεντρο του ψυχρού πολέμου.Βέβαια τα τερατουργήματα που προέβλεπε το σχέδιο Morgentau για την μεταπολεμική Γερμανία,δεν ήταν δυνατό η οικονομία της ελεύθερης αγοράς να τα ανεχθεί ούτε ως ανέκδοτο.Προσωπικά βρίσκω αδικαιολόγητη πέρα από την ποινικοποίηση της ιστορικής μνήμης, τη θεσμοθέτηση εγλκημάτων γνώμης,που τελούν εν ισχύ ακόμα και σήμερα,που και οι τελευταίοι επιζώντες της καταραμένης γενιάς έχουν εκλείψει.Και μάλιστα ισχύουν και σε κοινωνίες ιστορικά ανεκτικές όπως η γαλλική.Έπρεπε να χαθούν μαζί με την καταραμένη γενιά και άλλες δυό γενιές;Η Γερμανία πλήρωσε -και όχι βέβαια αδίκως- το μάρμαρο ενός ταμπού πάνω στο οποίο στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός:του αντισημιτισμού.Έχεις δίκιο σε αυτά που επισημαίνεις για τη νέα γενιά των Γερμανών.Μπορούν να μιλήσουν πλέον για όσα συνέβησαν,χωρίς το άχθος του αίσθηματος συλλογικής ευθύνης που τους είχαν φορτώσει.Το θέμα είναι τί γνωρίζουν και αυτοί και όλοι εμείς για το τί πραγματικά συνέβη στο παρελθόν,όταν οι μόνες ψύχραιμες και αντικειμενικές γνώσεις πάνω στο θέμα,παρέχονται μόνο μέσω των αμερικανών ιστορικών.Σίγουρα πάντως όχι από τους γερμανούς ιστορικούς.
Στα υπόλοιπα συμφωνώ,απόλυτα.Η Γερμανία έχασε (ευτυχώς) τον πόλεμο αφού κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα άκρως επικίνδυνο μείγμα ενός κινήματος που στον πηρύνα του είχε τα ψήγματα μιας αισθητικής επανάστασης, με τις αρλούμπες περί πανγερμανισμού,ακραίου αντισημιτισμού και περιουσίων λαών. Το δυστύχημα είναι ότι ο Χίτλερ επιβεβαιώθηκε μέχρι κεραίας στις πολιτικές του προβλέψεις για το μέλλον του κόσμου.
ΥΓ5.Τον Claudio Arrau πάντως μάλλον μπορώ να τον ξεχωρίσω