Ο χρήστης lkar έγραψε:

Όταν μια οικογένεια χτίζει ένα σπίτι κόστους Χ ? και ο ένας βάσει φορολογικών δηλώσεων βάζει τα 9/10 του Χ ποσού και ο άλλος το 1/10 γιατί να πάει το σπίτι 50 - 50 ?

Και γιατί στο 95% των περιπτώσεων οι γυναίκες βγαίνουν κερδισμένες στο διαζύγιο?

Ισότητα!

@titsataki συμβίωση στην Ελλάδα; τι θα πει ο κόσμος;

Πρωτα πρωτα σε ενα γαμο υπαρχει πιο πολυ απο το ποσα ευρω μπαινουν στην φορολογικη δηλωση. Αν θεωρεις οτι η γυναικα που καθεται σπιτι και καθαριζει, μεγαλωνει τα παιδια, μαγειρευει δεν μετραει επειδη δεν εχει εισοδημα Χ στην φορολογικη δηλωση τοτε ειμαστε τελειως εκτος.
Ειναι ευκολο να απλοποιουμε καταστασεις.

Αν κοιταμε το τι θα πει ο κοσμος στην συμβιωση τοτε σκεψου τι θα πει ο κοσμος στο διαζυγιο του ιδιου ζευγαριου που κοιταξε τι θα ελεγε ο κοσμος και δεν συζουσε.

Αν δεν θελουμε να συζουμε τοτε προτεινω μακροχρωνο αραβωνα (2-3 χρονια). Οποτε να μαθουν τα χουγια του ενος και του αλλου.

Αλλοιως θελει πολυ υπομονη και επιμονη και χωχικη δυναμη να ξεπερασεις τις δυσκολες καταστασεις. Το εξτρα αποτελεσμα ειναι οτι αν τις ξεπερασετε ξερετε οτι ειστε ικανοι να επικοινωνητε και αποδεδειγμενα ειστε φτειαγμενοι ο ενας για τον αλλον.

Και για να μην παρεξηγουμαστε ουτε εγω συζουσα πολυ καιρο. Οταν μετακομησα με την γυναικα μου (τοτε φιλεναδα μου) σε 6 μηνες παντρευτηκαμε. Βεβαια μας πηρε 5 χρονια να το κανουμε με παπα και με κουμπαρο (ξερω ξερω παλιομοδιτης). Απλως το βλεπω μια ζωη τοπικα (πολυ περισσοτερο) οτι ολοι αποφασιζουν να παντρευτουν και σε ενα δυο χρονια να χωρισουν για διαφωνια χαρακτηρων. Τι μπουρδες ειναι αυτα. Σταματια μου ειναι δικαιολογιες. Οταν αποφασιζεις κατι τετοιο ειναι υποσχεση ζωης και ετσι πρεπει να αντιμετωπιζεται. Εαν μπαινεις σε τετεια σχεση και εχει κανεις την παραμικρη αμφιβολια καλθτερα ξεχνα το.

Νικος

Ο χρήστης titsataki έγραψε:
Εαν μπαινεις σε τετεια σχεση και εχει κανεις την παραμικρη αμφιβολια καλθτερα ξεχνα το.

Νικος

Διαφωνω.Ανθρωποι είμαστε.Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε 100% σίγουροι,πόσο μαλλον για τέτοια θέματα.Συμφωνω όμως με το πνεύμα της δήλωσης σου.

Οσον αφορα την συμβιωση που αναφέρθηκε,νομιζω οτι τουλάχιστον στην Αθηνα (οπου μενει η μιση Ελλάδα) εχει παψει να αποτελεί κατι κατακριτέο, μαλιστα βλεπω απο μεγαλους σε ηλικια που εχουν φαει τα μουτρα τους, να επιβαλλουν στα παιδιά τους συμβίωση προ του γάμου!Κατι που με βρίσκει απολυτα σύμφωνο,χωρις φυσικα να αποτελει πανάκεια.

Προσωπικά για ένα πράγμα είμαι 100% σιγουρος:όσο ο γάμος παραμένει μια μορφή καταναγκαστικής υποχρέωσης για κοινωνικους λογους και προϊόν έμμεσης πίεσης απο το στενό πέριβάλλον,τα διαζύγια καλά θα κρατάνε.Εκτος αν γυρισουμε στην εποχη που η γυναικα δεν ειχε βουληση,λογο και ελευθερία,οπότε και θα μειωθούν

Συμφωνω πανω απο 100% για το να συζει καποιος...Εκει βλεπεις τα παντα...Ειναι σαν να εισαι παντρεμενος

Μαθαινεις τον αλλο στην καθημερινοτητλα του και χρειαζεται λογικη και υπευθυνοτητα πολύ μεγάλη για να κανεις μαζι του το βήμα του γάμου. Πρεπει να ζεις τον αλλο....να τον δεις στις καλες του στις κακες του αφτιαχτο, αβαφτη,αξυριστο!!!! Να μετρήσεις αν αντεχεις.....

Γιατι οι στιγμες αυτες θα υπαρχουν μεσα στο γαμο......Με εναν ανθρωπο που επιλεγουμε **για μια ζωη **(...αλλο το αν το εχουμε ξεφτιλησει τα τελευταια χρονια.....)

Το να μαθεις τις ιδεες του και τις αποψεις του σε θεματα ουσιαστικα ειναι πολυ σημαντικο....Να δεις αν εχεις κοινες ασχολιες και ενδιαφεροντα (....στο γαμο δεν ειναι 'η ζωη σου η ζωη μου και οπου μας βγαλει'.... )....

Δυστυχως ζουμε σε κοινωνια γεματη ερεθισματα και αποξενονομαστε ευκολα ακομα και με τον αντρα / γυναικα μας.....Καθενας τα δικα του....Και οταν ο γαμος ειναι γεγονος και ο καθενας απλα τραβαει τη ζωη του τοτε δυσκολα υπαρχει δρόμος επιστροφής......[/b]

Κατ'αρχην το διαζυγιο πληγωνει και τα δυο μερη και πιο πολυ το παιδι αν υπαρχει.Ειναι θεμα χαρακτηρα πως θα συμπεριφερθει ο καθενας απεναντι στον αλλον.Βλεπουμε λοιπον να χρησιμοποιειται το παιδι σαν πολιορκητικος μοχλος για μεγιστοποιηση η ελαχιστοποιηση των απαιτησεων απεναντι στο ετερο μελος.Αλλα και η περιουσιακη κατασταση παιζει πανω κατω τον ιδιο ρολο.Και αυτες τις μαχες τις βλεπουμε στο περιγυρο μας η τις διαβαζουμε στις εφημεριδες αν αφορουν επωνυμους.
Αν κατα τη εποχη του γκομενιασματος δεν μπορεσατε να ανακαλυψετε το πραγματικο χαρακτηρα του συντροφου σας και με ελαφρια τη καρδια παντρευτηκατε ε τοτε ,καλα ξεμπερδεματα.
Υ.Γ. Και μεις που τον 'ανακαλυψαμε ' τι καταλαβαμε ?Ουφφφ.

Ο χρήστης zambia έγραψε:
Συμφωνω πανω απο 100% για το να συζει καποιος...Εκει βλεπεις τα παντα...Ειναι σαν να εισαι παντρεμενος

Μαθαινεις τον αλλο στην καθημερινοτητλα του και χρειαζεται λογικη και υπευθυνοτητα πολύ μεγάλη για να κανεις μαζι του το βήμα του γάμου. Πρεπει να ζεις τον αλλο....να τον δεις στις καλες του στις κακες του αφτιαχτο, αβαφτη,αξυριστο!!!! Να μετρήσεις αν αντεχεις.....

Γιατι οι στιγμες αυτες θα υπαρχουν μεσα στο γαμο......Με εναν ανθρωπο που επιλεγουμε **για μια ζωη **(...αλλο το αν το εχουμε ξεφτιλησει τα τελευταια χρονια.....)

Το να μαθεις τις ιδεες του και τις αποψεις του σε θεματα ουσιαστικα ειναι πολυ σημαντικο....Να δεις αν εχεις κοινες ασχολιες και ενδιαφεροντα (....στο γαμο δεν ειναι 'η ζωη σου η ζωη μου και οπου μας βγαλει'.... )....

Δυστυχως ζουμε σε κοινωνια γεματη ερεθισματα και αποξενονομαστε ευκολα ακομα και με τον αντρα / γυναικα μας.....Καθενας τα δικα του....Και οταν ο γαμος ειναι γεγονος και ο καθενας απλα τραβαει τη ζωη του τοτε δυσκολα υπαρχει δρόμος επιστροφής......[/b]

Είμαι 40 ετών.Δεν είμαι παντρεμένος.Στην ζωή μου είχα σχέσεις και μία φορά είχα συζήσει με γυναίκα για περίπου 4 χρόνια.Σε πληροφορώ ότι στι τέλος της τετραετίας αυτή την γυναίκα δεν μπορούσα να την παντρευτώ όχι γιατί ήταν κακή σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος (το αντίθετο μάλιστα) αλλά γιατί είχε χαθεί το ενδιαφέρον μου για να 'γνωρίσω' παραπέρα αυτή την γυναίκα.Δεν είχε παραπέρα δηλαδή.Την είχα 'γνωρίσει' και από την καλή και από την κακή.Χωρίσαμε λοιπόν.
Όλοι οι φίλοι μου που είχαν ζήσει στο ίδιο μοντέλο παντρεύτηκαν και μετά από λίγο χώρισαν.Για το ίδιο λόγο.
Τώρα πια δεν με παίρνουν τα χρόνια για να το ξανακάνω αλλά αν μου ξανατύχει αυτή την φορά δεν θα αφήσω να περάσουν 4 χρόνια.Μάλλον θα παντρευτώ και θα κοιτάξω να 'γνωρίσω' την γυναίκα μέσα στον γάμο.
Τον ξεζουμίζεις τον άλλον στην δοκιμή και μετά δεν γουστάρεις να προχωρήσεις.
Και κάτι άσχετο που αποτελεί για μένα φιλοσοφία ζωής.
Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στην ζωή από το να είσαι μόνος σου με ότι αυτό θετικά σημαίνει.
Αλλά δυστυχώς τα χρόνια περνάνε και η μοναξιά είναι πολύ σκληρό συναίσθημα.

Ο χρήστης thvarveris έγραψε:

Και κάτι άσχετο που αποτελεί για μένα φιλοσοφία ζωής.
Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στην ζωή από το να είσαι μόνος σου με ότι αυτό θετικά σημαίνει.
Αλλά δυστυχώς τα χρόνια περνάνε και η μοναξιά είναι πολύ σκληρό συναίσθημα.

Θοδωρη την αλλη βδομαδα κλεινω τα 32 χρονια γαμου. Φυσικα η σχεση μας με τη στεφανωσον δεν εχει τιποτα απο τη φλογα του 73,η ανια μας επισκεπτεται συχνα,ερχονται στιγμες που θαθελα να'μαι καπου αλλου και οπως λεει και καποιος γνωστος μιλωντας για τη γυναικα του'Τι να πιανω το κωλο της κυρα Λιλης τι τον δικο μου το ιδιο ειναι', αλλα υπαρχει κατι αλλο που δεν μπορω να το περιγραψω.Δεν θα το'λεγα συνηθεια η ερωτα ,ειναι κατι αλλοιωτικο .Και η σιωπη μεταξυ μας 'μιλαει',δεν ξερω αν καταλαβαινεις τι θελω να πω.Και φυσικα τωρα πια δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου μονο του .Αποκλειεται.

Ο χρήστης DAP έγραψε:
'Τι να πιανω το κωλο της κυρα Λιλης τι τον δικο μου το ιδιο ειναι'

Από τις καλύτερες ατάκες που έχω ακούσει!!!

Όσο για τα προηγούμενα, μακάρι όλοι μας μετά από τόσα πολλά χρόνια με μια γυναίκα να αισθανόμαστε έτσι. Ειστε πολύ τυχερός.

Πριν λίγο καιρό χάσαμε τη γιαγιά μου, 88 ετών... Ο παππούς 98. Μεταξύ τους σαν τον σκύλο με τη γάτα σε μικρά, καθημερινά πράγματα... Είχαμε φτάσει στο σημείο να τους κάνουμε χάζι όταν τσακωνόντουσαν και να τους ψιλοκοροϊδεύουμε (με την καλή έννοια βεβαίως, ποτέ κακόβουλα). Μιλάμε για περίπου 65 χρόνια γάμου, τα οποία αρκούν όχι μόνο για να βαρεθείς, αλλά για να κόψεις τις φλέβες σου από την ανία...
Έπρεπε να δειτε την αντίδραση του παππούλη στην κηδία. Και σημειωτέον, είναι πολύ πράος και ψύχραιμος σαν άνθρωπος, έχει περάσει πάρα πολλά στη ζωή του και είναι λίγο-πολύ 'εξοικιωμένος' με την ιδέα του θανάτου (σαν 98χρονος έχει χάσει μπόλικους συγγενείς). Λοιπόν, μας σπάραξε την καρδιά, μας στεναχώρησε πιο πολύ απ' ότι ο χαμός της γιαγιάς αυτός καθ' αυτός...
Τώρα βρίσκεται σε κατάθλιψη...

Αυτά για όσους νομίζουν ότι μπορούν να ζήσουν για πάντα μόνοι...

Ο χρήστης DAP έγραψε:

Και κάτι άσχετο που αποτελεί για μένα φιλοσοφία ζωής.
Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στην ζωή από το να είσαι μόνος σου με ότι αυτό θετικά σημαίνει.
Αλλά δυστυχώς τα χρόνια περνάνε και η μοναξιά είναι πολύ σκληρό συναίσθημα.

Θοδωρη την αλλη βδομαδα κλεινω τα 32 χρονια γαμου. Φυσικα η σχεση μας με τη στεφανωσον δεν εχει τιποτα απο τη φλογα του 73,η ανια μας επισκεπτεται συχνα,ερχονται στιγμες που θαθελα να'μαι καπου αλλου και οπως λεει και καποιος γνωστος μιλωντας για τη γυναικα του'Τι να πιανω το κωλο της κυρα Λιλης τι τον δικο μου το ιδιο ειναι', αλλα υπαρχει κατι αλλο που δεν μπορω να το περιγραψω.Δεν θα το'λεγα συνηθεια η ερωτα ,ειναι κατι αλλοιωτικο .Και η σιωπη μεταξυ μας 'μιλαει',δεν ξερω αν καταλαβαινεις τι θελω να πω.Και φυσικα τωρα πια δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου μονο του .Αποκλειεται.

Καλά εσύ τι κοπάνες σου τις κάνεις τους αγώνες σου τους βλέπεις και μάλιστα με μεγαλύτερη θέρμη από το 73 και τελικά νομίζω ότι είσαι από τους ανθρώπους που μπορούν να ανατρέψουν και τι στιγμές ανίας και να τις κάνεις ευχάριστες.
Σίγουρα η σχέση με τα χρόνια περνάει σε άλλη διάσταση.

Οταν πιά επέλθει η ρήξη εάν υπάρχουν και παιδιά, αυτά είναι που πραγματικά την 'πληρώνουν'.

Τα παιδιά γίνονται δόρυ και ασπίδα.
Με αυτά σε κτυπά, με αυτά σε αποκρούει.
Σε κάθε περίπτωση αυτά πονάνε.

Καλημέρα σας

Ο χρήστης taurus έγραψε:

Αυτά για όσους νομίζουν ότι μπορούν να ζήσουν για πάντα μόνοι...

εξαρτάται, αν έχεις ζήσει πάντα μόνος σου, δεν σε πειράζει.

Κατ' αναλογία αν δεν έχεις πχ σκύλο (απλοϊκό παράδειγμα μην με φάτε!) δεν νιώθεις απουσία, αν αποκτήσεις και τον χάσεις, σίγουρα σου λείπει μετά.

Ο χρήστης lkar έγραψε:

Αυτά για όσους νομίζουν ότι μπορούν να ζήσουν για πάντα μόνοι...

εξαρτάται, αν έχεις ζήσει πάντα μόνος σου, δεν σε πειράζει.

Κατ' αναλογία αν δεν έχεις πχ σκύλο (απλοϊκό παράδειγμα μην με φάτε!) δεν νιώθεις απουσία, αν αποκτήσεις και τον χάσεις, σίγουρα σου λείπει μετά.

Οταν ομως εχεις φιλους οι οποιοι αποκτουν οικογενεια,μπαινεις στο περιθωριο αναποφευκτα,συν του οτι αυτοι αλλαζουν οπτικη γωνία.

Ο χρήστης Tiger έγραψε:

Οταν ομως εχεις φιλους οι οποιοι αποκτουν οικογενεια,μπαινεις στο περιθωριο αναποφευκτα,συν του οτι αυτοι αλλαζουν οπτικη γωνία.

τότε δεν αξίζει να είναι φίλοι μου

Οι φίλοι επίσης δεν σου επιβάλλουν τρόπο ζωής.

ευτυχώς έχω φίλους και μετά που παντρεύτηκαν. Φυσικά πολλές φορές συμβαίνει να εξαφανίζονται φίλοι/φίλες μόλις βρουν ταίρι, ενώ όταν ήταν ελεύθεροι υπήρχε συχνότατη επικοινωνία.

Ο χρήστης lkar έγραψε:

Οταν ομως εχεις φιλους οι οποιοι αποκτουν οικογενεια,μπαινεις στο περιθωριο αναποφευκτα,συν του οτι αυτοι αλλαζουν οπτικη γωνία.

τότε δεν αξίζει να είναι φίλοι μου

Οι φίλοι επίσης δεν σου επιβάλλουν τρόπο ζωής.

ευτυχώς έχω φίλους και μετά που παντρεύτηκαν. Φυσικά πολλές φορές συμβαίνει να εξαφανίζονται φίλοι/φίλες μόλις βρουν ταίρι, ενώ όταν ήταν ελεύθεροι υπήρχε συχνότατη επικοινωνία.

Το να εξαφανίζεται κάποιος/α μόλις βρεί ταίρι, το θεωρώ βλακεία.

Καταλαβαίνω (όπως κι εμένα άλλωστε) την κατάσταση αυτή,

αλλά οι ΦΙΛΟΙ δεν είναι μέχρι...να βρείς γκόμενα/ο, προς Θεού

Από την άλλη, όταν παντρεύονται οι φίλοι σου,
αν είναι φίλοι σου θα μείνουν πάντα δίπλα σου,
αν όχι, θα εξαφανιστούν.

Θα είναι δίπλα,
ακόμα κι αν δε βρίσκεσαι τόσο συχνά μαζί τους,
ακόμα κι αν ο χρόνος τους είναι ελάχιστος

...Οι ΦΙΛΟΙ ειναι εκει και στα ευκολα και στα δυσκολα,ακομα και αν εχεις μηνες να τους μιλησεις ή να τους δεις....Ολοι οι αλλοι ειναι απλα γνωστοι...

σωστα zambia!

Εκει θα ειναι οι φιλοι,αλλα πλεον θα ειναι για πολυ περιορισμένο χρονικό διάστημα γιατι θα εχουν τρεξιμο και υποχρεώσεις.Παράλληλα οταν θα βρισκεστε μαζι θα εχουν αλλαξει πολλα,αυτος θα μιλαει για φτηνα και ποιοτικά pampers και εσυ θα μιλας για μια παντρεμένη στο Χολαργό.

θυμάστε μια φωτό με μία corvette λευκη και στις πινακίδες αντι για νουμερα να γράφει 'WAS HIS'

κάπως έτσι...

Τα θερμα μου συλυπητηρια.

Βρε παιδια δεν ξερετε το παλιο οποιος αγαπαει παιδευει;
Το οτι ο παπους σου λογοφερε δε σημαινε οτι επρεπε να παρουν διαζυγιο.
Ηταν ο τροπος που επικοινωνουσαν. το ποιο σπουδαιο πραγμα σε καθε σχεση. Τωρα που εχασε τον συντροφο της ζωης του η ζυγαρια εχει γειρει προς την δικια σας την μερια. Τα παιδια και τα εγκονια του. Πρεπει να του δειξουν οτι αξιζει ακομα η ζωη.

Νικος

Ο χρήστης taurus έγραψε:
Πριν λίγο καιρό χάσαμε τη γιαγιά μου, 88 ετών... Ο παππούς 98. Μεταξύ τους σαν τον σκύλο με τη γάτα σε μικρά, καθημερινά πράγματα... Είχαμε φτάσει στο σημείο να τους κάνουμε χάζι όταν τσακωνόντουσαν και να τους ψιλοκοροϊδεύουμε (με την καλή έννοια βεβαίως, ποτέ κακόβουλα). Μιλάμε για περίπου 65 χρόνια γάμου, τα οποία αρκούν όχι μόνο για να βαρεθείς, αλλά για να κόψεις τις φλέβες σου από την ανία...
Έπρεπε να δειτε την αντίδραση του παππούλη στην κηδία. Και σημειωτέον, είναι πολύ πράος και ψύχραιμος σαν άνθρωπος, έχει περάσει πάρα πολλά στη ζωή του και είναι λίγο-πολύ 'εξοικιωμένος' με την ιδέα του θανάτου (σαν 98χρονος έχει χάσει μπόλικους συγγενείς). Λοιπόν, μας σπάραξε την καρδιά, μας στεναχώρησε πιο πολύ απ' ότι ο χαμός της γιαγιάς αυτός καθ' αυτός...
Τώρα βρίσκεται σε κατάθλιψη...

Αυτά για όσους νομίζουν ότι μπορούν να ζήσουν για πάντα μόνοι...

Εγω παλι ξερω το 'Οποιος αγαπαει παιδευεται'....Αυτος που επειδη αγαπαει η τον αγαπανε παει να παιδεψει ειναι** ΛΑΘΟΣ**.....