Και πάλι συγχαρητήρια στον Jim Clark!

Το γεφύρι του Κοράκου ήταν το μεγαλύτερο μονότοξο σε όλο τον ελλαδικό χώρο (άνοιγμα τόξου 45 μέτρα, ύψος 25 μέτρα), και ένα από τα παλαιότερα (1515 ή 1520 αν θυμάμαι καλά, με fund-raising από τον τότε Άγιο Λαρίσσης Βησσαρίωνα, που έχτισε και το επίσης μεγάλο μονότοξο γεφύρι της Πύλης Τρικάλων λίγο αργότερα).
Στα κλέφτικα δημοτικά τραγούδια αναφέρονται πολλές μάχες πέριξ του γεφυριού, στο τρομερό βραχοστένωμα του Ασπροπόταμου όπου ήταν χτισμένο, ανάμεσα σε Πηγές (Βρεστενίτσα) και Πετρωτό (Λιάσκοβο).

Ανατινάχθηκε από υποχωρούσες συμμ , συγνώμη 'δυνάμεις' του 'ΔΣΕ', το 1949.
(Πιθανότατα υπό τον Καπετάν Γιώτη - Χ. Φλωράκη- που είχε αναλάβει επιχείρηση αντιπερισπασμού στα νώτα του ΕΣ).

Ο χρήστης Kωνσταντίνος έγραψε:
Αν ολα πάνε καλά, θα μπορέσω να σε συνοδεύσω από Περτούλι έως Στουρναρέικα

Κρατώ μια επιφύλαξη για την ημέρα της αναχώρησης. Ίσως γίνει μεσοβδόμαδα. Πιέσεις άνωθεν και 'βαλάντ'ωθεν...

Ο χρήστης JimClark έγραψε:
Καρδίτσα – Άρτα μέσω Αργιθέας και εκτροπής Αχελώου.

Εκπληκτικό post!

Καθότι η καταγωγή των γονιών μου είναι από την περιοχή (ένα χωριό ανάμεσα στο δρόμο Μουζάκι - Λίμνη Πλαστήρα), πραγματικά απόλαυσα τις φωτογραφίες και την περιγραφή. Πριν 4 χρόνια περίπου έκανα ακριβώς την ίδια με ένα ταλαίπωρο Skoda Fabia.

Το κεραμαριό (και όχι Κυρά Μαριώ) λέγεται έτσι καθότι κάποτε στην περιοχή λειτουργούσαν κεραμοποιοίες. Στο δε καραφλό βουνό που φαίνεται μετά τη Δρακότρυπα (ή Σκλάταινα) πριν από δεκαετίες είχε καταπέσει ένα αεροσκάφος. Σύμφωνα με τους κατοίκους τα συντρίμμια του (ή όσα έχουν απομείνει ακόμα) πολλές φορές αντικατροπτρίζονται στα απέναντι χωρια (με ηλιοφάνεια και υπό συνθήκες βέβαια).

Για άλλη μια φορά, εύγε!

JimClark απίστευτο post!!!

Ο ΚΑΙΡΟC ΓΑΡ ΕΓΓΥC

Επίκειται, δε, συνάντηση κορυφής (ψιλοκυριολεκτικά... ). Άι να δούμε!

Τι λες, τι λες; Αυτό δεν είναι διαδρομή... (θα χρησιμοποιήσω μαθηματικό όρο...)...

...είναι η 'κύρια διαγώνιος' της Ελλάδας!

Τώρα που το πιάσαμε ας του ρίξουμε στ' αυτιά να καταλάβει.

Στην αναζήτηση τυχαία στο διαδίκτυο για το πιο είναι το πιο ψηλό πέρασμα στην Ελλάδα με πολύ έκπληξη και αγωνία βρήκα μερικές νέες λέξεις κλειδιά. Μπάρος, Ανθούσα, Ματσούκι. Μετά από την αρχική μεγάλη μου χαρά που βρίσκομαι «κοντά» στο σημείο αυτό, διαπίστωσα ότι η πρόσβαση στην περιοχή είναι μια μικρή περιπέτεια. Το πέρασμα ενώνει νομούς Τρικάλων και Ιωαννίνων και βγάζει «πίσω», Ανατολικά αν θέλετε από τα πιο απομακρυσμένα χωριά του νομου Ιωαννίνων στους τουριστικούς Καλαρύτες ή το «ακριτικό» Ματσούκι. «Περιπέτεια» γιατί υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του δρόμου που είναι χωματόδρομος στην πλευρά του Νομού Τρικάλων, καθώς και οι πιθανές αντίξοες συνθήκες.

Χωματόδρομος, όμως, που κατόπιν ερωτήσεων τηλεφωνικά σε «ντόπιους» ή ιντερνετικά σε άτομα που περάσανε από εκεί, διαπιστώθηκε ότι είναι αρκετά βατός, 3Α όπως τον χαρακτηρίζουν, δηλαδή 1 βήμα πριν την ασφαλτόστρωσή του. 10 χμ χωματόδρομου λοιπόν δεν επρόκειτο ποτέ να μου στερήσουν την ευκαιρία να φτάσω σε υψόμετρο 1900 λίγα μέτρα ψηλά και να σημειώσω νέες μαύρες γραμμές στο χάρτη. Φόρτωσα συνοδηγό, όρεξη, είχαμε προλάβει τον καλό καιρό του φθινοπώρου (δε θέλει πολύ για να μεταμορφωθεί το πέρασμα σε ένα άκρως αλπικό τοπίο όντας αυχένας οροσειράς) και όρμησα για καταγραφή του...

10. Αυχένας Μπάρου

Χάρτης διαδρομής

Και με ιδιαίτερη χαρά λόγω εποχής, εννοείται χάραξα πορεία μέσα από μια πανέμορφη κατάφυτη περιοχή, που είχε πάρει μαγευτικά χρώματα ένεκα του φθινοπωρινού της εποχής. Το πέρασμα από Ανήλιο προς Χαλίκι, ένα άλλο πέρασμα που διεκδικεί μια θέση στο τοπ 10 των ψηλών «paso» στα 1640 μέτρα ψηλά. Από τα πιο ψηλά ξεκινήματα διαδρομής το λοιπόν στα 1150 μέτρα ψηλά, η καταγραφή αρχίζει στο (0.0) θεωρητικά στην κάτω είσοδο του χωριού του Μετσόβου, αυτή που βρίσκεται μετά την Εγνατία.

(0.7) και στρίβουμε αριστερά προς Ανήλιο. Εδώ προσοχή. Αν έρχεστε από Εγνατία, υπάρχει έξοδος προς Ανήλιο η οποία, όμως, βγάζει στο πίσω μέρος, μετά το χωριό. Για να ακολουθήσετε την τρέχουσα διαδρομή στο πρώτο της σημείο (αξίζει μόνο κ μόνο για το πέρασμα κάτω από τη ψηλότερη γέφυρα της Εγνατίας στα 110 μέτρα ύψος!!), θα πρέπει να πάρετε την έξοδο για Μέτσοβο και να βρείτε τη διασταύρωση στα (0.7) προς Ανήλιο. Αν θέλετε να δείτε το Ανήλιο και να το διασχίσετε ντε και καλά, τότε πρέπει να βρείτε τη διασταύρωση στο σημείο (4.7) της διαδρομής προς Χαλίκι.

Συνεχίζοντας τη διαδρομή που ενώνει Μέτσοβο και Ανήλιο εκτός Εγνατίας, στο (1.4) βρισκόμαστε δίπλα από τη Γέφυρα της Εγνατίας. Βρισκόμαστε ακριβώς πάνω από το ένα άκρο της γέφυρας που μπαίνει μέσα σε σήραγγα [Εικ. 01]. Συνεχίζουμε την κατηφόρα μέσα από στενές στροφές. Προσοχή για κατολισθήσεις εδώ και ιδιαίτερα στενά σημεία, όπου μπορεί επερχόμενα μεγάλα οχήματα να μας προβληματίσουν.

Στο (4.2) περνάμε κάτω από τη γέφυρα, είμαστε στα 1050m ύψος και μπαίνουμε στο Ανήλιο. Η διαδρομή που μόλις κάναμε φαίνεται όμορφα και πάνω από τη γέφυρα της Εγνατίας [Εικ. 02]. Στο (4.7) κόβουμε δεξιά και ανηφορίζουμε προς το «άκρο» του χωριού. Ακολουθούμε μια πινακίδα προς Χαλίκι και έτσι στη διασταύρωση κάνουμε δεξιά. Εδώ βρίσκουμε αφημένους κορμούς δέντρων στην πορεία μας, μαρτυρώντας υλοτομικές εργασίες.

Ο δρόμος είναι αρκετά στενός και στενεύει ακόμα περισσότερα δίνοντας την «ψευδαίσθηση» ότι είμαστε σε κάποια ειδική της Κορσικής. Γκρεμός, στενωσιά και κράσπεδα δίνουν ένα ιδιαίτερο αίσθημα στον οδηγό που περνά πρώτη φορά όπως φαίνεται στη φώτο στο σημείο (6.7).

Αν και η κίνηση εκεί είναι παραδειγματικά μικρή, προσοχή σε επερχόμενα οχήματα. Καλό είναι να κορνάρετε μια στο τόσο πριν από τυφλές στροφές. Ήδη το θέαμα είναι υπέροχο. Ένας καταπράσινος όγκος δείχνει τα «δόντια» του, ο οποίος το φθινόπωρο αποκτά και ενδιάμεσες κιτρινο – κόκκινες νότες. Έλατα και οξιές συνθέτουν το χρωματικό αυτό παζλ. Στο (8.7) το τοπίο ήταν κάπως έτσι στο πέρασμά μας.

Με το ζόρι κρατήσαμε τα μάτια μας στο δρόμο από το πανέμορφο θέαμα. Περνάμε ένα χειμαδιό και αρχίζουμε εκ νέου την ανάβαση (11.0) και είμαστε στα 1200m. Προσοχή στο χάλασμα στο (11.9). Η διαδρομή εδώ αρχίζει και παίζει κρυφτό ανάμεσα στις οξιές. Τα επόμενα 2 χιλιόμετρα μακράν ήταν ό,τι πιο όμορφο έχω αντικρίσει στα φετινά μου ταξίδια. Οι εικόνες δε χρειάζονται σχολιασμό.

και λίγο πιο ψηλότερα, οι οξιές δίνουν σόλο ρεσιτάλ μαγευτικών χρωμάτων

Στο (14.0) έχουμε φτάσει κοντά στα 1400 m και αρχίζει και φαίνεται η θέα στα φαλακρά από βλάστηση γύρω βουνά. Συνεχίζουμε την άνοδό μας μέχρι το χαρακτηριστικό σημείο (17.5), όπου είμαστε στο μέγιστο υψόμετρο της διαδρομής στα 1650 μέτρα σχεδόν. Εδώ δεν υπάρχουν δέντρα, εκτός από ένα χαρακτηριστικό, κάτι σαν καλωσόρισμα του νομού Τρικάλων στον οποίο τυπικά μόλις μπήκαμε [Εικ. 11]. Και από αυτό το σημείο η θέα προς τα βουνά των Τρικάλων, το Αυγό, τα Λουπάτα, το Όρνιο [Εικ. 12] και άλλα πολλά ίσια μπροστά στο βάθος και στα δεξιά μας το πέσιμο της οροσειράς του Λάκμου. Το οποίο αργότερα θα ανέβουμε.

Αλλά πρώτα κατάβαση. Ως το (25.0) που βρίσκουμε το πανέμορφο χωριό Χαλίκι στα 1150 μέτρα ύψος o δρόμος είναι άκρως πανέμορφος και μας θυμίζει κάτι σε pikes peak [Εικ. 13] και [Εικ. 14]. Βέβαια, οι τοπικές αρχές φρόντισαν εκείνη τη μέρα που περνούσαμε να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη με ασφαλτόστρωση σε μερικά σημεία που προφανώς θα χρειαζόταν (αν κ από παλαιότερο πέρασμά μου θυμάμαι ότι δεν υπήρχαν παρά ορισμένα μικρά κομμάτια χωματόδρομου, τα οποία απλώς σε επιβράδυναν και η διάσχισή τους δεν είχε κάποιο θέμα).

Κατάβασης συνέχεια, στο (28.0) ξαναβρίσκουμε το πράσινο στην πορεία μας, τα έλατα των Τρικάλων σηματοδοτούν την αρχή του ορεινού καταπράσινου όγκου της Πίνδου, από το Αυγό ως το Περτούλι στον Κόζιακα. Στο (28.9) στρίβουμε δεξιά όπως δείχνουν οι πινακίδες προς Καλαρύτες. Στα αριστερά βρίσκεται το χωριό της Ανθούσας. Και ξανά φτάνουμε στα 1050m υψόμετρο και ταξιδεύουμε παράλληλα με τον Ασπροπόταμου. Ο χωματόδρομος είναι πολύ βατός [Εικ. 15] σε αυτό το σημείο επιτρέποντας ταχύτητες των 40 – 60 χμ/ω χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα ακόμα και για τα δικά μου δεδομένα. Το σκηνικό εδώ είναι λίγο «Μυστεριόζο» [Εικ. 16], δεδομένου του ότι ο ήλιος αργεί να φανεί και να φωτίσει την περιοχή. Οπότε σε φθινοπωρινά ή χειμωνιάτικα περάσματα, η ομίχλη και η πάχνη μαζί με τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες θα δίνουν το παρών.

Στα (29.5) αριστερά υπάρχει το γεφύρι του Μίχου και λίγο πιο κάτω το μοναστήρι της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας. Η ανάβαση αρχίζει δίπλα στα θεόρατα έλατα με την ηχητική υπόκρουση του κελαρίσματος Ασπροπόταμου να μας αφήνει σιγά σιγά, αφού ο ποταμός κατηφορίζει προς το Νότο και εμείς ανηφορίζουμε Δυτικά.

(32.3) και είμαστε στα 1200m, (33.5) και πιάνουμε τα 1300m. Στα (35.5) ο χωματόδρομος επιτάσσει πιο χαμηλές ταχύτητες αφού πιάνουμε διαδοχικές στροφές και οι κατεβασιές νερών δημιουργούν, αισίως, μικρά νεροφαγώματα. Κάπου εδώ μας αφήνει η βλάστηση και μπαίνουμε πάλι στην αλπική «φαλακρή» ζώνη πάνω από τα 1500m [Εικ. 17] και η ανάβαση καλά κρατεί [Εικ. 18]. Στο (37.3) αισίως πατάμε άσφαλτο η οποία αν και στρωμένη μόνο από το ένα ρεύμα [Εικ. 19] είναι καλοδεχούμενη. Δε θα μιλήσω για κίνηση, όποιον βρίσκετε εδώ ξέρετε ότι ανέβηκε για το πέρασμα και μόνο.

Σε αυτό το κομμάτι και όσο ανεβαίνουμε και πιο ψηλά προσοχή για κατολισθήσεις (στο πέρασμά μου αναγκαζόμουν να βγαίνω συχνά από το στρωμένο κομμάτι με άσφαλτο, γιατί ήταν δίπλα στη ράχη του βουνού και εκεί έπεφταν κάθε λογής μεγέθους πέτρες). Ακόμα και κανά χιλιόμετρο μετά που ο δρόμος γίνεται ασφάλτινος σε όλο του το πλάτος απαιτείται μεγάλη προσοχή.

1700m σε αυτό το σημείο, αρχίζεις και νιώθεις τον αέρα πιο λεπτό και την ακτινοβολία του ήλιο να σε νταλώνει ασχέτως εποχής σε κάθε στάση σου για να ατενίσεις το γύρω θέαμα. Στα (38.3) προσοχή για μεγάλο χάλασμα του δρόμου. Και τέλος στα (40.6) φτάνουμε στο ψηλότερο σημείο. Στον αυχένα του Μπάρου, στα 1905 μέτρα. Εκεί όπου όλα σε μια ηλιόλουστη μέρα φαίνονται απίστευτα μπλε σαν να πείραξε κάποιος το white balance.

Στάση δίπλα στις πινακίδες και ατενίζουμε ξανά το +άπειρο. Είμαστε πάνω στην οροσειρά του Λάκμου. Βλέποντας προς τη θέα μπροστά: Στα αριστερά πίσω μας η κορυφή Μποτάι ή Τσούμα Πλαστάρι [Εικ. 26] και πιο πίσω του ο Καταρραχιάς της οροσειράς των Τζουμέρκων [Εικ. 27]. Στα δεξιά μας ο Καλόγηρος και το Σουφλομύτι [Εικ. 28]. Φαίνεται ήδη αστείο. Κορυφές βουνών στα ούτε 300 μέτρα μακρυά μας.

Μπροστά στο βάθος αριστερά ο ορεινός όγκος των Τζουμέρκων. Η κορυφή της Στρογγούλας και στη ράχη της τα Πράμαντα, εκεί που τελειώνει η διαδρομή μας. Μπροστά από τη Στρογγούλα το Καταφύγι [Εικ. 29]. Πιο δεξιά ξέχωρα μακρυά το Ξεροβούνι το οποίο κάθεται μπροστά από το δρόμο Ιωαννίνων Άρτας. Ακόμη πιο δεξιά και μακρυά ο Ολύτσικας με τη Δωδώνη. Επίσης, πίσω μας πάλι μπορούμε να ατενίσουμε τη θέα όλης της ανάβασης που κάναμε, αφήνοντας πίσω το νομό Τρικάλων [Εικ. 30].

Και από δω και πέρα υπάρχουν 2 δρόμοι για να ακολουθήσει κανείς προς τον κατήφορο στο νομό Ιωαννίνων. Στα δεξιά μπορούμε να οδεύσουμε προς Καλαρρύτες. Παραδοσιακό χωριουδάκι με ατελείωτα στενάκια και σπιτάκια πετρόχτιστα παραδοσιακά. Υπάρχει και δυνατότητα διαμονής και εστίασης.

Στα αριστερά κατεβαίνουμε το δρόμο προς Ματσούκι [Εικ. 31].

Και οι δύο δρόμοι είναι ασφαλτοστρωμένοι. Ο προς Ματσούκι είναι μεγαλύτερη περιπέτεια, οδηγώντας στο «χώρισμα» των οροσειρών Λάκμου και Τζουμέρκων. Έχει όμως μεγαλύτερες πιθανότητας να σας πάει «σλάλομ» ανάμεσα στις πέτρες (καμιά φορά να κατέβεις να καθαρίσεις το δρόμο μπροστά σου). Ακόμα πιο μηδαμινή κίνηση εδώ, το σκηνικό σε προδιαθέτει να γκαζώσεις, αλλά οι πέτρες σε φρενάρουν.

(43.9) και βλέπουμε τη θέα προς το όρος Ολύτσικας και τα Γιάννενα [Εικ. 34]. (45.3) και προσοχή σε μεγάλο χάλασμα, όπου ο μισός δρόμος έχει γκρεμοτσακιστεί και ταυτόχρονα κατολισθήσεις και πέτρες. Στα (48.4) είμαστε στα 1500m ψηλά.

Στα (52.5) φτάνουμε στο Ματσούκι το οποίο είναι χτισμένο στα 1050m σε ένα βυθισμα στις απαρχές των Δυτικών Τζουμέρκων. Η διάσχισή του για χαμηλά αυτοκίνητα είναι ένα θέμα καθώς είναι χτισμένο σε πλαγιά και σε σημεία απόρρησα αν θα μπορέσω να κατέβω τις μεγάλες κλίσεις του. Αλλά τα κατάφερα. Βγαίνοντας από το χωριό περνάμε την προπολεμική γέφυρα 60t που περνά πάνω από το λεγόμενο «Κόκκινο Ποτάμι» που καταλήγει πιο δίπλα στη συμβολή Μελισσουργιώτικου (και του Πραμαντιώτικου ρέματος) και δημιουργεί τον Καλαρύτικο ποταμό που χύνεται στον Άραχθο σε σημείο που θα περάσει η επόμενη διαδρομή.

Το highlight της γέφυρας είναι ο φασαριόζος καταρράκτης του Ματσουκιού. Μπαίνουμε πλέον στον πολιτισμό, με ασφαλτοστρωμένο δρόμο μεν, μέτριο δε σε ποιότητα. Στα (57.1) και ενώ κατεβαίνουμε σε υψόμετρο μπορούμε να σταματήσουμε και να δούμε απέναντι από το ρέμα τη μονή Κηπίνας, ένα εκπληκτικό μοναστήρι, ανοιχτό για επίσκεψη το οποίο είναι πραγματικά φυτεμένο πάνω στο πέσιμο του βράχου [Εικ. 35]. Τα κλειδιά μπορείτε να τα προμηθευτείτε στο καφενείο που λειτουργεί μετά το χωριό Μυστράς, κοντά στη μονή. Επίσης, στο βάθος φαίνονται και οι Καλαρύτες [Εικ. 36].

Στο (60.0) είμαστε κοντά στα 800m υψόμετρο και στο (61.0) στρίβουμε αριστερά προς Πράμαντα περνώντας από το χωριό Χριστοί. (62.1) και περνάμε πάνω από γεφυρα πάνω από το Μελισσουργιώτικο ρέμα. Συνεχίζουμε πλέον ανηφορίζοντας για 4 5 χιλιόμετρα όμορφης φιδίσιας διαδρομής με πολύ καλύτερη ασφαλτόστρωση και στα πλην ενός χαλασμένου κομματιού 30 μέτρων φτάνουμε στα Πράμαντα στο (67.0). Κεφαλοχώρι με όλες τις ανέσεις και πολλούς πολυποίκιλλους προορισμούς. Με το βελάκι δείχνω το πέρασμα του Μπάρου, στα 20 χμ μακρυά.

Αξιολόγηση:

Άσφαλτος: 2 / 5
Φύση: 4.5 / 5
Θέα: 6 / 5
Κίνηση: 5 / 5
Οδηγικά: 2.5 / 5

Ευχαριστίες πάλι στο Χρήστο που κρατούσε τις σημειώσεις!

Και λjίγα βάνjεις.

Ευχαριστώ παίδες. Το επόμενο θα είναι ο γύρος ας το πω του Άραχθου με τα γεφύρια Πλάκας και Πολιτσάς, μια πιο αναλυτική βόλτα κοντά στα Πράμαντα (Μελισσουργοί κτλ) και στον 'Καταρράκτη της Άρτας'.

Aυτή η Σαμαρίνα πότε έχει σειρά

Αν και έχω περάσει δεν έχω λεπτομερή καταγραφή χιλιομετρική. Μπορώ βέβαια να βασιστώ στο google maps και να βγάλω αποστάσεις αλλά δεν το παω έτσι. Άλλωστε δεν έχω σχεδον καθόλου φωτός από τη διασταύρωση για Ζούζουλη μεεεεχρι την Κόνιτσα... Οπότε όπως το κόβω μάλλον υπομονη για την άνοιξη..

.. εκτός αν με προλάβεις εσύ

Ο χρήστης JimClark έγραψε:
...

Λέω να καταφέρω να κάνω μια πιο κομμουνιστική καταγραφή

Παράκληση: Με λίγο σεβασμό μόνο προς τους Έλληνες φαντάρους που έπεσαν σε αυτά τα υψώματα μαχόμενοι κατά των σλαβοκομμουνιστών (αρκετά περισσότεροι απ' όσους έπεσαν κατά των ιταλο-γερμανών φασιστών)
Δεν είμαι, γενικώς, υπέρ των φανατικών μυθοποιήσεων, κάθε άλλο:
Youtube Video

Αν ο μπαμπάς είχε πάρει το 4χ4 φίατ Πάντα και όχι το 'απλό' σίγουρα θα ήταν καταγεγραμένη η απάτητη από τον Έλληνα διαδρομή Νεστόριου Γραμμοχωρίων. Από το Νεστόριο προς το Λειβαδοτόπι, και μετά στην πετροχωμάτινη διαδρομή για Γιαννοχώρι, Μονόπυλο, Τρίλοφο και κατηφοριά προς το χωριό του Γράμμου. Παρθένο πράσινο, το μεγαλείο του Γράμμου, η απόλυτη ερημιά συνθέτουν ένα υπέροχο σκηνικό για τους λάτρες.

Που συνήθως φορτώνουν ένα 4χ4 προμήθειες και φεύγουν για κάποιο ταξίδι μερικών ημερών σε κάποιο από τα χωριά. Η περιοχή μου είχαν πει υποφέρει από την παράνομη υλοτόμηση. Έρχονται πολλές φορές από την Αλβανία μερικοί και 'μας παίρνουν' ξυλεία. Παραγκωνισμένη περιοχή, πλην πανέμορφη. Εννοείται στο εκεί χωμάτινο οδικό δίκτυο δε χωράει ούτε φιέστα χαμηλό ούτε ψηλό...

Ωρα 15:45 το μπλέ με λευκες ρίγες Fiesta έστριψε για Στουρναραίικα , μετά τη στάση για καφέ στην Ελάτη.
Καλό δρόμο.
Τα χαιρετίσματα του JimClark στο forum.

Αυτά είναι...

Τώρα ανακάλυψα το συγκεκριμένο thread

Συγχαρητήρια σε όσους συνεισφέρουν με τις πληροφορίες τους
αλλά πιο πολύ στον JimClark

Θα μπορούσα να γράφω άπειρα + στο αρέσει δεν αρέσει. Τι να πρωτοξεχωρίσω από χθες.

Την καθαρότητα της αμόσφαιρας σε όλο το 'βαρετό' κομμάτι της Εγνατίας;
Το έπος στον αγαπημένο μου Δήμο της Ελλάδας όσο αφορά την οδηγική απόλαυση;
Τον καφέ με τον Κωσταντίνο στην Ελάτη όπως δεν την είχα δει ποτέ (ηλιόλουστη + πεντακάθαρη);
Την καταγραφή του Τρίκαλα Άρτα; (η συνοδηγός σαν 'αντικειμενικός' κριτής τη χαρακτήρισε, όντως, πιο 'φοβερή από το Καρδίτσα Άρτα)
Την εμπειρία του να ακούς τον αντίλαλο της πόρτας που κλείνει κ των βημάτων σου μέσα στην ψυχεδελική σήραγγα;
Τα χρώματα που πέτυχα πίσω από τα σύννεφα στα σύνορα Τζουμέρκων και Αγράφων;
(Τη βοήθεια του Θεού που μου κράτησε το βλέμμα στο δρόμο πάνω σε τυφλή στροφή των 60 70 χμ/ω να αποφύγω κοτρώνα διαστάσεων μικρής μηχανής αμαξιού);
Το κιχ που δεν έβγαλε ο τιράντας; Το 180άρισμά του;

Τρομερή εμπειρία. Διασκέδασα περισσότερο από κάθε άλλη φέτος αυτή τη διαδρομή.

Η κίνηση ήταν απλώς ανύπαρκτη. Από το κατέβασμα προς Βαθύρρευμα μεεεχρι τη διασταύρωση Μυρόφυλλου, σχεδόν κοντά στο Αθαμάνιο δεν πέτυχα ΚΑΝΕΝΑ αμάξι.

Καταγράφηκε κ με το παραπάνω η διαδρομή και θα παρουσιαστεί σύντομα. Θα ήθελα να έχω μισή ώρα παραπάνω φως στη διαδρομή (στο κομμάτι Βαθύρρευμα - Μεσοχώρα είχε κάποια ανήλια κομμάτια δρόμου παγωμένα, όπου περνούσε ο Αχελώος.

Επίσης πρέπει και εγώ να βιδεοσκοπήσω ενα onboard στα χωριά του Βέντζιου Γρεβενών και ένα ακόμα στον 'πάνω μαχαλά' (δ.δ. Γρεβενών και Ηρακλεωτών) του ίδιου νομού. Πρέπει.