-
Στα πλαίσια των ολιγοήμερων διακοπών, επιλέξαμε οικογενειακώς για ακόμη μια φορά την Αιτωλοακαρνανία όπως και πέρισυ. Αυτή τη φορά όμως μείναμε κοντά στο Αιτωλικό για να είμαστε κοντά στα σημεία ενδιαφέροντος, δηλαδή τις ατόφιες θάλασσες δυτικά του Μεσολογγίου.
Μετά από ένα χρόνο θα βρισκόμασταν στον Λούρο με τον Γιώργο και την παρέα του που μας είχαν ''αγκαλιάσει'' πέρισυ. Βέβαια εγώ δεν του είχα πει τίποτα για να του κάνω έκπληξη. Ξεκινήσαμε και μέσω νέας εθνικής οδού νωρίς το μεσημεράκι βρισκόμασταν στον Λούρο
Εκεί μας περίμενε μια τραγική έκπληξη. Ο Γιώργος δεν ήταν εκεί. Ήταν ένας άλλος φίλος από την παρέα και μας ενημέρωσε για τα δυσάρεστα. Μας κόπηκαν τα πόδια. Ο Γιώργος τραυματίστηκε σοβαρά σε εργατικό ατύχημα τον Μάιο. Από τη μέση και κάτω ακόμα δε νιώθει τίποτα. Πάει σχετικά καλά αλλά δεν ξέρουμε τίποτα ακόμα. Όπως αντιλαμβάνεστε η 1η μέρα των διακοπών ξεκίνησε πολύ πολύ άσχημα.
Το τραγικό της υπόθεσης ήταν ότι εγώ θεωρούσα δεδομένο το ότι όλα όλα ήταν οκ. Είχαμε μιλήσει κατά τη διάρκεια του χειμώνα κάποιες φορές και δε θα μπορούσα να φανταστώ μια τέτοια εξέλιξη. Ήμουν σοκαρισμένος. Ποιό μπάνιο και ποιές διακοπές? Το μυαλό μου ήταν αλλού.
Το ίδιο βράδυ ανεβήκαμε στο Κάτω Κεράσοβο για φαγητό, στους πρόποδες του Αράκυνθου.
Οι τιμές έχουν μείνει σε προ Covid εποχή σε όλα αυτά τα μέρη. Ποιοτικό και ταυτόχρονα φθηνό φαγητό παντού.
Εννοείται δεν κατάφερα κανένα βράδυ να κοιμηθώ όπως έπρεπε. Ξύπναγα κάποια στιγμή και δεν κοιμόμουν ξανά...
Την επόμενη μέρα πήγα τα κορίτσια στην ελληνική Salar de Uyuni. Είχα ξαναπάει μερικά χρόνια νωρίτερα. Είναι κάτι μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα.
Πηγαίνοντας προς Παλιοπόταμο αυτή τη φορά. Εδώ ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει.
Η χωμάτινη διαδρομή είναι από τις πιο ιδιαίτερες καθώς περνά ανάμεσα από λιμνοθάλασσες.
Σαφέστατα και εκεί ο χρόνος έχει σταματήσει. Δεν είναι για όλους η φάση, αλλά για ανθρώπους σαν εμένα είναι ο παράδεισος.
Στο βάθος η νήσος Οξυά. Πολλά χρόνια τη βλέπω και αναρωτιέμαι πως θα ήταν η θέα από την κορυφή της. Με γαργαλάει. Και όταν κάτι με γαργαλάει πρέπει να ξυστώ.
Κάποια στιγμή...
Επιστροφή αργά το απόγευμα.
Μα αφού η Πέππα είναι ροζ αυτό γιατί είναι γκρι? Απορίες 5χρονου
Η θέα από το δωμάτιο. Είναι το φαράγγι του Παλαιορόλακα. Ήταν η 2η μου εξόρμηση με το Qashqai 1,5 χρόνο πριν. https://forum.4troxoi.gr/topic/102751/αράκυνθος-φαράγγι-παλαιορόλακα-7-4-2024?page=1
Ωραίο ηλιοβασίλεμα προς την πλευρά των Ακαρνανικών Ορέων.
Επόμενη μέρα στο αγαπημένο μας Τσιμάρι ή Διόνι.
Ξανά η Οξυά μπροστά μου. Η σχέση μας είναι ακόμα πλατωνική. Ελπίζω να ολοκληρωθεί κάποτε...
Στο μέρος αυτό ήρθα για 1η φορά χειμώνα αλλά το αγάπησα κατευθείαν.
Προσεγγίζοντας τη χερσόνησο από τον βατό χωματόδρομο.
Τα νερά ήταν τέλεια όπως και πέρισυ.
Κάτι αυθαίρετες παράγκες που υπήρχαν πλέον έχουν κατεδαφιστεί. Το τοπίο πλέον έγινε ξανά ατόφιο.
Τη μια από τις τρεις φορές που πήγαμε στο Τσιμάρι, κατόπιν προτροπής μου περπατήσαμε τη χερσόνησο μέχρι το τέρμα για να δούμε πριν καταλήγει.
Βρήκαμε μπροστά μας εικόνες από το παρελθόν.
Κάποια στιγμή ενώ η ξηρά έδειχνε να τελειώνει, ουσιαστικά το νερό ήταν τόσο ρηχό που περπατιόταν άνετα. Από μακριά μάλιστα θα νόμιζε κανείς πως περπατούσαμε πάνω στη θάλασσα!
Εδώ φτάσαμε σε ένα σημείο όπου τα νερά έχουν υποχωρήσει λόγω του καλοκαιριού αλλά μοιάζει με έρημο.
Στην περιοχή κυριαρχεί το μπλε καβούρι. Είδαμε πάρα πολλά. Στην Αμερική πωλείται προς 30 ευρώ το κιλό. Στην Ελλάδα δεν είναι διαδεδομένος αν και γίνονται προσπάθειες ανάδειξής του αντί του πιο σπάνιου αστακού.
Επιστροφή μετά από αρκετά χιλιόμετρα. Από τις πιο ωραίες πεζοπορίες που έχω κάνει. Πολύ ιδιαίτερη βασικά, δε μοιάζει με καμία άλλη.
Φεύγοντας από το Τσιμάρι. Οι φωτιές στην ευρύτερη περιοχή έδωσαν ιδιαίτερες εικόνες αλλά εννοείται καλύτερα θα ήταν να μην είχαν ανάψει καν...
Αυτή τη φορά είπαμε να ανέβουμε για φαγητό στις βόρειες υπώρειες του Παναιτωλικού όρους, κοντά στο χωριό Νερομάννα.
Σούπερ φαγητό με 40 ευρώ. Βασικά περισσότερα από 42 ευρώ δεν έδωσα πουθενά στις διακοπές. Και παντού φάγαμε ποιοτικά αλλά και φουλ ποσότητες.
Θέα της λίμνης Τριχωνίδας από την ταβέρνα.
Το επόμενο βράδυ πήγαμε Μεσολόγγι το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως το είχα παρεξηγήσει τα προηγούμενα χρόνια.
Υπάρχει ένα συγκεκριμένο μαγαζί με φουσκωτά παιχνίδια στο οποίο είχαμε πάει και πέρισυ. Νομίζω δεν πρέπει να έχω ξαναδεί κάτι ανάλογο στην Ελλάδα. Για τα παιδιά δεν πληρώνεις είσοδο παρόλο που έχει κοπέλες που τα προσέχουν.
Και λέω δεν έχω δει κάτι ανάλογο στην Ελλάδα γιατί έχει και σούπερ φαγητό στο οποίο δεν υπάρχει καπέλο στην τιμή όπως γίνεται όταν δεν υπάρχει είσοδος κλπ. Ε πως να μην είναι γεμάτο συνέχεια? Από ποικιλία θαλασσινών τούμπανη μέχρι και πίτσα χειροποίητη κλπ. Και όλα αυτά σε τιμές που δεν υπάρχουν με αυτές τις παροχές.
Ένα απόγευμα πήγαμε και μια βόλτα στο πάρκο υδρόβιων πουλιών Αιτωλικού. Είχαμε μαζί μερικά κουλούρια. Οι πάπιες βγήκαν από τη θάλασσα και ήρθαν στα χέρια μας. Χαμός έγινε!
Διάφορες παλιές βάρκες παρατημένες ίσως για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί.
Επίσκεψη και στο ιστορικό νησάκι Πόρος το οποίο ενώνεται με το Αιτωλικό μέσω ενός βατού χωματόδρομου.
Η νησίδα, λόγω της κοντινής απόστασης απόστασης από την πόλη του Αιτωλικού, έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά πολιορκία του Μεσολογγίου το 1826 και καταλήφθηκε από τον Οθωμανικό στρατό του Ομέρ Βρυώνη στις 28 Φεβρουαρίου 1826 στη γνωστή μάχη του Ντολμά (της νησίδας που βρίσκεται ακριβώς δίπλα). Υπάρχει και ένα μνημείο των πεσόντων αυτής της σκληρής μάχης.
Από εκεί διακρίνεται ακόμα καλύτερα και το φαράγγι του Παλαιορόλακα.
Μετά από μια βδομάδα στα χαμηλά υψόμετρα, ανεβήκαμε για 3-4 μέρες στον Αθανάσιο Διάκο Φωκίδας. Είχαμε να ανέβουμε 3 χρόνια περίπου. Ανεβαίνοντας τον δρόμο από το Λιδωρίκι.
Άλλος θεός εκείνη τη μέρα στα βουνά. Φθινοπωρινό σκηνικό. Μπροστά η επιβλητική ορθοπλαγιά της Γκιώνας.
Άλλος Θεός μέσα στα βουνά. Το ίδιο πρωϊ δεν υπήρχε σύννεφο κοντά στη θάλασσα. Και άλλη δροσιά φυσικά. Το απόγευμα ήθελε ζακέτα για να κάτσεις άνετα έξω.
Στο βάθος η Οίτη.
Μιας και στο χωριό ποτίσαμε σαπίλα και δεν ξεκουνάγαμε. Αποφάσισα να διερευνήσω μερικά μονοπάτια που δεν είχα ξανακάνει. Αρχικά ακολούθησα ένα παλιό μονοπάτι το οποίο έφερε αυλάκια που είχαν δημιουργηθεί 60 χρόνια πριν για να μεταφέρουν το νερό από ψηλά στα χωράφια για πότισμα.
Μια από τις καλύτερες απόψεις του χωριού με φόντο τα Βαρδούσια.
Το μονοπάτι με οδήγησε στον κεντρικό δρόμο και πέρασα απέναντι στο μονοπάτι του Αράπη όπως αναφέρεται στους χάρτες αλλά και από τους ντόπιους. Πολύ καλά συντηρημένο και με σωστή σήμανση.
Κάποια στιγμή έφτασα σε ένα σημείο με εκπληκτική θέα στη γειτονική Γκιώνα. Από εκεί το μονοπάτι συνέχιζε προς την Κάτω Μουσουνίτσα. Επειδή δεν ήμουν με ορειβατικά αλλά με παντόφλες
, δε συνέχισα άλλο.
Την επόμενη μέρα κατέβηκα στο Καναβόρεμα. Ένα ρέμα που πηγαίνει από την πλευρά του κάτω μαχαλά του χωριού.
Είδα πανέμορφες εικόνες και έφτασα στο ποτάμι του Καναβορέματος.
Off road δεν κάναμε στα Βαρδούσια γιατί όπως προείπα μας επηρέασε η γενικότερη σαπίλα της κατάστασης. Τις έχω κάνει σχεδόν όλες τις διαδρομές τριγύρω βέβαια οπότε δεν πτοήθηκα ιδιαίτερα! Το κορυφαίο όμως που ήθελα να κάνω εδώ και χρόνια ήταν μια αστροφωτογράφηση στον πεντακάθαρο ουρανό των Βαρδουσίων!
Και μια από το Realme GT6 της γυναίκας μου με τη γυάλινη οροφή του Qashqai να φαίνεται σαν μια μικρή λίμνη που καθρεφτίζει τα αστέρια.
Τράβηξα και ένα timelapse 6 ωρών όπου μέσα σε 40 δευτερόλεπτα δείχνει την κίνηση του γαλαξία στον ουρανό.
Οι συγκεκριμένες διακοπές ήταν οι πιο VFM που έχουμε κάνει με το παιδί, τα τελευταία 5 χρόνια δηλαδή. Ευχαριστήθηκα χωμάτινες διαδρομές σε καθημερινή βάση αλλά και τα ατόφια τοπία των θαλασσών του Μεσολογγίου.
Δυστυχώς η όλη εμπειρία επισκιάστηκε από το τραγικό συμβάν του φίλου μας. Θέλω και πιστεύω πως του χρόνου όλα θα είναι ένα κακό όνειρο που είδαμε.
Εύχομαι υγεία σε όλους και να προσέχετε τον εαυτό σας. Του χρόνου να είμαστε ΟΛΟΙ καλά και να μπορούμε να μιλάμε για τις εμπειρίες μας.
Πεδινή Αιτωλοακαρνανία & Ορεινή Φωκίδα 2025
