-
Για αλλού πήγαινα και αλλού κατέληξα τελικά λόγω κάποιων αστάθμητων παραγόντων! Ήταν μια απόφαση της τελευταίας στιγμής να κατέβω στο Βαθύ Λακωνίας για να εξερευνήσω μια βυθισμένη πόλη που βρίσκεται εκεί. Δεν υπολόγισα όμως τον κακό καιρό που είχε ανακατέψει τη θάλασσα και θα ήταν μάταιη μια βουτιά. Παρολαυτά μέχρι εκεί κατάφερα να κάνω κάποιες χωμάτινες διαδρομές που είχα στοχέυσει για κάποια χρόνια.
Κατεβαίνοντας προς Γύθειο θα έστριβα δεξιά για να βγω στα Σκυφιάνικα από όπου θα ξεκινούσα τη χωμάτινη περιήγηση. Το Google maps μου πρότεινε μια σούπερ χωμάτινη παράκαμψη από το Τσαγκάρι.
Στο τέλος της χωμάτινης παράκαμψης. Στο βάθος οι νότιες απολήξεις του Ταϋγετου.
Από αυτήν την πλευρά διακρίνεται ο κύριος όγκος του Ταϋγετου και η Πυραμίδα.
Δε θυμάμαι καν που είναι αυτός ο φανταστικός οικισμός. Κοιτάω τον χάρτη και δε θυμάμαι από που με πήγε ακριβώς το gps. Κάποια στιγμή θα το βρω.
Έφτασα στα Σκυφιάνικα και κατευθύνθηκα προς τη Σκαμνίτσα. Η περιοχή αυτή είναι γενικά άγρια και όλα τα χωριά βρίσκονται σε φυσικές οχυρές τοποθεσίες. Εκεί κοντά στον Πολυάραβο διεξήχθη μια καθοριστική μάχη μεταξύ Μανιατών και Ιμπραήμ ο οποίος τελικά αναγκάστηκε να υποχωρήσει ξανά στην Τρίπολη.
Από τη Σκαμνίτσα μπήκα σε χωματόδρομο τον οποίον μπορείτε να διακρίνετε καλά στην προηγούμενη φωτογραφία
Η διαδρομή μέχρι την τοποθεσία Κόπραινα. Η διαδρομή δείχνει να μη χρησιμοποιείται για αρκετά χρόνια. Βαρέθηκα να πατάω πάνω σε ψηλά χόρτα στη μέση του δρόμου
Η διαδρομή συνέχισε στο ίδιο ύφος μέχρι το χωριό Σκαμνάκι. Ευτυχώς το έδαφος είναι σκληρό και η βλάστηση τριγύρω πυκνή και έχει ψιλοδιατηρηθεί ο δρόμος. Υπήρξαν και κάποια κομμάτια που έχουν καεί αλλά για Μάνη είδα απροσδόκητα πολύ πράσινο.
Το γραφικό Σκαμνάκι που πήρε το όνομά του από την ιδιαίτερη τοποθεσία του που μοιάζει με κάθισμα απο μακριά. Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν φυγάδες από την περιοχή της Σπάρτης, οι οποίοι το 1750 κατέφυγαν στο εκεί για να αποφύγουν τους διωγμούς των Τούρκων
Από το Σκαμνάκι συνέχισα χωμάτινα μέχρι τον οικισμό της Λαγκάδας που βρίσκεται ακριβώς πάνω στο δρόμο Γυθείου- Αρεόπολης. Και αυτή η διαδρομή παρατημένη με ψηλά χόρτα στη μέση του δρόμου.
Από τη Λαγκάδα πήγα στο Βαθύ όπως είπα και στην αρχή, όπου διαπίστωσα πως δεν άξιζε να βουτήξω στη βυθισμένη πόλη λόγω του ζόρικου καιρού. Έτσι κατευθύνθηκα προς Γύθειο και την παραλία Σελινίτσας (εκεί που βρίσκεται το γνωστό ναυάγιο) για να ανέβω χωμάτινα στο χωριό Λάγιο. Πολύ ωραία διαδρομή που ήθελα επίσης να κάνω.
Άφιξη στο έρημο Λάγιο
Από εκεί γύρισα στον παραλιακό δρόμο Γυθείου-Σκάλας από εναλλακτική πολύ πιο βατή διαδρομή που κατέληξε στο Βαλτάκι.
Οι χωμάτινες διαδρομές που είχα σαν στόχους είχαν ολοκληρωθεί. Πεζοπορία με τη θερμοκρασία στους 33 βαθμούς και σε χαμηλά υψόμετρα δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω εκεί κάτω. Θα έπρεπε να πάω στον Ταϋγετο για κάποια ανοιχτά μέτωπα που υπάρχουν αλλά η ώρα ήταν περασμένη και η προετοιμασία μου ανεπαρκής. Το καγιάκ πάντα το έχω μαζί αλλά ο καιρός ήταν απαγορευτικός για να το ρίξω οπουδήποτε από εκείνη την πλευρά. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα αστραπιαία να μπω να δω τον καιρό από την πλευρά της Μεσσηνιακής Μάνης, μήπως ήταν καλύτερα εκεί. Πράγματι οι άνεμοι ήταν ασθενείς από εκείνη την πλευρά. Ίσως έπρεπε εξ'αρχής να σχεδιάσω κάτι στη Μεσσηνιακή Μάνη.
Γρήγορα λοιπόν επέστρεψα προς Γύθειο και Αρεόπολη για να κατέβω Οίτυλο και να βρεθώ στη Μεσσηνιακή Μάνη το συντομότερο.
Πηγαίνοντας προς την Αρεόπολη είδα μια πινακίδα την οποία πάντα προσπερνάω αλλά πάντα λέω ότι την επόμενη φορά που θα έχω χρόνο θα πάω να δω τι είναι αυτή η Ιερά Μονή Παναγίας Σπηλαιώτισσας. Γιατί στη Μάνη γενικά δεν υπάρχει κανένα μοναστήρι ή εκκλησάκι μέσα σε σπήλαιο. ΄΄Λες να είναι αυτή η μοναδική σπηλαιώδης μονή της Μάνης?'' Αναρωτιόμουν...
Η ωραία έκπληξη προσεγγίζοντας το μοναστήρι ήταν ότι τα τελευταία 3-4 km ήταν χωμάτινα
Άφιξη στο μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλαιώτισσας. Μα δε φαίνεται να υπάρχει σπήλαιο πουθενά εδώ. ΄΄Λες τελικά να είναι το μοναδικό μοναστήρι που ονομάζεται Σπηλαιώτισσα ΧΩΡΙΣ να σχετίζεται με κάποιο σπήλαιο?΄΄ Γέλαγα μόνος μου! Τι άλλο θα δω σε αυτή τη χώρα?
Η κεντρική πόρτα ήταν κλειδωμένη και πήγα λίγο περιμετρικά μήπως βρω κάποια είσοδο ή μήπως δω κάποιο σπήλαιο για το οποίο φυσικά έδινα μηδαμινές πιθανότητες έτσι όπως έβλεπα το τοπίο. Τελικά βρήκα μια είσοδο και μπήκα μέσα στον προαύλιο χώρο.
Εντυπωσιακά κάποια θαλάσσια απολιθώματα που έχουν βρεθεί πέριξ της μονής και εκτίθενται. Ηλικίας 3-5 εκατομμυρίων ετών. H εποχή αυτή της Γης ονομάζεται Πλειόκαινος και πλέον εντάσσεται στην Πλειστόκαινο. Εννοείται οι λατινικές ονομασίες που χρησιμοποιούνται παγκοσμίως προέρχονται από την Ελληνική γλώσσα (Pliocene-Pleistocene- Πλειότερο=Περισσότερο, πλήρες και Καινός=Νέος)
Από την πίσω πλευρά διέκρινα κάτι σαν φαράγγι. Ώπα λέω εδώ είμαστε!
Κάποια σκαλιά κατέβαιναν προς τη μια πλευρά του φαραγγιού. Πλέον σιγουρεύτηκα πως υπάρχει κάποιο σπηλαιώδες εκκλησάκι.
Δεν έπεσα έξω. Πραγματικά θα ήταν απίθανο να μην υπάρχει κάτι που να παραπέμπει σε σπήλαιο. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι μας έχω γενικά ικανούς για τέτοια γκάφα...
Οι αγιογραφίες δείχνουν αρκετά παλιές. Θα έλεγα ότι μάλλον η ιστορία τους τραβά πίσω στους Βυζαντινούς χρόνους. Δε βρήκα όμως πληροφορίες για αυτό το μοναστήρι.
Ήρθε η ώρα της επιστροφής.
Η διαδρομή είναι one way οπότε επέστρεψα από Γέρμα και σταμάτησα για φωτογραφία σε αυτό το μνημείο. Δεξιά ο Καπετάν Γέρμας και αριστερά ο Ηλίας Χιονάκος, ήρωες των Βαλκανικών πολέμων.
Από εκεί κατέβηκα Οίτυλο και τράβηξα βόρεια προς Καρδαμύλη.
Άφιξη στην Καρδαμύλη όπου ήθελα να ρίξω μια βουτιά για το γαμώτο! Το νησάκι με ενέπνευσε για να ρίξω το καγιάκ αλλά η ώρα ήταν περασμένη.
Τελικώς βρήκα μια ήρεμη τοποθεσία.
Τα νερά ήταν πεντακάθαρα και πολύ ζεστά! Δεν το περίμενα! Ευχαριστήθηκα μπανάκι, έφαγα κάτι πρόχειρο και τράβηξα το δρόμο της επιστροφής!
Ενώ κατά τη διάρκεια της εξόρμησης συνεχώς έλεγα πόσο λανθασμένη εκτίμηση και επιλογή είχα κάνει εκείνη τη μέρα, τελικώς η βόλτα ήταν απολαυστική, με νέες εικόνες και διαδρομές που δεν είχα κάνει. Φυσικά και αρκετή νέα γνώση που έλαβα για τα σημεία που είδα. Θα έλεγα πως έσωσα την εξόρμηση στο '90! Εντάξει μεταξύ μας, και μόνο τη διαδρομή μέχρι την Αρεόπολη να κάνει κάποιος και να επιστρέψει από Καρδαμύλη, θα δει κορυφαίες εικόνες. Είναι κάπως αστείο να λέω πως ''έσωσα'' την εξόρμηση. Και μόνο που βρέθηκα σε εκείνα τα μέρη έστω και σε μια μέρα θα έπρεπε να σταματάει εκεί η κουβέντα. Δυστυχώς μετά από τόσα χρόνια έχω γίνει άπληστος!
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
Λακωνική και Μεσσηνιακή Μάνη 29-6-2025
