The Chemical Brothers - We are the night
password : Nietzsche

Όταν συγκροτήματα ( επιτρέψτε μου να αποκαλώ συγκροτήματα ακόμα και το «σχήμα» των 2 Dj οταν αυτοι ειναι οι Tom Rowlands και ο Ed Simons) όπως οι Chemical Brothers βγάζουν δίσκους λίγο «κάπως» …έ είναι σχεδόν σίγουρο πως αυτό που αποκαλούμε electronica ( ή όπως αλλιώς διευκολύνεται ο καθένας να την αποκαλεί ) περνά δύσκολες εποχές.
Το να περιμένει κανείς ένα σοκ ανάλογο με το Exit Planet Dust είναι βέβαια ουτοπικό ( πόσο μπορεί κανείς να αιφνιδιαστεί 12 χρονιά μετά από το Leave Home ) …
Οι εποχές του Dig your own hole ( που έστελνε τέκνο φρικιά και ροκάδες να χορευουν διπλα διπλα ενώ οι μπασσογραμμές χτυπούσαν στο στομάχι του κάθε ανυποψίαστου «ακροατή» ) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ακόμα και αυτή η ελιτίστικη (sic) ευφυΐα του Surrender , μοιάζει να ανήκει σε άλλες εποχές.
Βέβαια από τότε μέχρι τώρα μεσολάβησαν 2 ( νομίζω Cd με 2 μόνο μεγάλες στιγμές …δεν αρκεί μόνο ένα Galvanize … ή μήπως στα μουσικά δρώμενα του 21ου αιώνα αρκεί ? )
Το We are the night –μάλλον- δεν πρόκειται δεν επιβληθεί στις νύκτες μας ( να σκεφτείτε ότι το promo single Do it again είναι από τα καλύτερα του δίσκου …και αυτό στην εκτέλεση του single και όχι του LP που είναι κατά πολύ φτωχότερο – μοιάζει με radio edit εκτέλεση ).
Τι κι’αν έχουν επιστρατεύσει το μισό βρετανικό hype ή wannabe hype στις συνεργασίες τους ( ώρε εποχές Settin Sun ) o δίσκος είναι λίγος. Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ πώς ( ή πόσο ) μπορεί να υποστηριχθεί ( ή να προωθηθεί ) συναυλιακά ο δίσκος.