Γίνεται παγκόσμια έρευνα για τις συνήθειες και τον τρόπο σκέψης των διαφόρων λαών. Σε ένα δωμάτιο είναι μια ξανθιά γκομενίτσα, και ένα τραπέζι, στο οποίο βρίσκονται ένα μισοτελειωμένο πλεκτό κι ένα σάντουιτς. Θα πρέπει ο κάθε εξεταζόμενος να τελειώσει το πλεκτό, να φάει το σάντουιτς και να πηδήξει τη γκομενίτσα. Με όποια σειρά θέλει.

Μπαίνει ένας Αμερικανός. Τρωει πρώτα το σάντουιτς, μετά πηδάει τη γκομενίτσα, και τέλος τελειώνει το πλεκτό. Εξηγεί μετά ότι έτσι συνηθίζεται στην Αμερική: Το πρωί ξεκινάς με ένα καλό πρωινό, ρίχνεις ένα στη γκόμενά σου, και μετά δουλειά.

Μπαίνει ένας Γερμανός. Τελειώνει πρώτα το πλεκτό, μετά τρώει το σάντουιτς, και στο τέλος πηδάει τη γκομενίτσα. Εξηγεί μετά ότι έτσι συνηθίζεται στη Γερμανία: Πρώτα η δουλειά, μετά φαγητό για να δυναμώσεις, και τελευταία η διασκέδαση.

Μπαίνει κι ένας Έλληνας. Βάζει τη γκομενίτσα να πλέκει, και την πηδάει τρώγοντας ταυτόχρονα το σάντουιτς. Αφού έχει εντυπωσιάσει τους πάντες με τη σύλληψη, εξηγεί ότι έτσι συνηθίζεται στην Ελλάδα:
για να φας καλά, πρέπει να πηδάς τον εργαζόμενο!

Η ιστορία μας εξελίσσεται στη Σκωτία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.
Είναι μια παρέα από τέσσερεις Ελληνες φοιτητές, που σπουδάζουνε Πληροφορική. Τα παιδιά είναι διαβαστερά και τα έχουνε πάει και πολύ καλά όλη τη χρονιά. Μια Παρασκευή δώσανε ένα μάθημα το πρωϊ και σκίσανε και μετά μαζευτήκανε στο σπίτι του ενός και αραχτοί στους καναπέδες και στα κρεββάτια, το φιλοσοφούσανε κάνοντας το πολύ προσφιλές σπορ της ταβανοσκόπησης.
Αφού λοιπόν είπανε τα σχετικά με το διαγώνισμα, ότι τον σκίσανε τον @#$#&%$ τον καθηγητή και του γράψανε για A και είδανε ότι ξαναγράφανε τη Δευτέρα το πρωϊ ένα εύκολο μάθημα που ήθελε 2-3 ώρες διάβασμα μόνο, η συζήτηση γύρισε που αλλού στις γκόμενες. 'Ρε παιδιά', λέει ο ένας, 'δεν πάμε στη Γλασκώβη το week-end να βρούμε εκείνη την έτσι που μας άφησε το τηλέφωνό της προχθές στην pub; Ξέκωλο φαινότανε, θάχει και φίλες, καλά θα περάσουμε'.
Δεν ήθελαν και πολλά οι υπόλοιποι για να τ' αποφασίσουν και σε μια ώρα είχανε γίνει όλες οι αναγκαίες κινήσεις και η τετράδα ταξίδευε με νοικιασμένο αμάξι για τη Γλασκώβη.
Τα πράματα στη Γλασκώβη ήτανε θεϊκά. Και να τα διπλά ουίσκια και νά τα ματς-μουτς, πήγε η ώρα 5 το πρωί και τα καμάρια μας είχανε πει το Δεσπότη Παναγιώτη.
Κατά το μεσημεράκι της Δευτέρας, ξυπνήσανε κακήν κακώς και θυμηθήκανε με τρόμο το διαγώνισμα. Στο δρόμο για το Εδιμβούργο συζητάγανε πυρετωδώς τι να πούνε στον καθηγητή. Αποφασίσανε, στα πλαίσια της σωστής τακτικής κάθε ψέμα να περιέχει και μια δόση αλήθειας μέσα του, να πούνε ότι πήγανε στη Γλασκώβη σε κάτι συγγενείς και ότι ενώ ξεκίνησαν πρωϊ πρωϊ της Δευτέρας για το πανεπιστήμιο, τους έπιασε λάστιχο στο δρόμο και δεν είχανε ρεζέρβα... κλπ κλπ.
Ο καθηγητής τους άκουσε με προσοχή και έπειδή ήσαν καλοί φοιτητές, δέχτηκε να δώσουν μόνοι τους το διαγώνισμα που είχανε χάσει, την Τρίτη το πρωϊ.
Χαράς ευαγγέλια στην ομάδα, κάθισαν, διάβασαν καλά και την άλλη μέρα στις 9:00 ήσαν 4 μικρούτσικοι 'άνδρες έτοιμοι για όλα'. Δεν υπήρχε διαθέσιμη αίθουσα και τους έβαλε σε 4 ξεχωριστά γραφεία, τον καθένα μόνο του.
Σε λίγο μοίρασε και τα θέματα. Ητανε μόνο δύο. Το πρώτο, που έπιανε 5 μονάδες στις 100, ήτανε ένα πανεύκολο θέμα θεωρίας από την εισαγωγή που το ξέρανε και το απαντήσανε πατ-κιουτ και οι τέσσερεις. Το δεύτερο θέμα έπιανε τα υπόλοιπα 95 στα 100 και ήτανε μια ερώτηση μόνο:

ΠΟΙΟ ΛΑΣΤΙΧΟ;