Γιατι...?
Την αληθεια ειπε...

Ο χρήστης lukeduke έγραψε:
http://www.sport24.gr/html/ent/279/ent.103279.asp

Οι μεν παίζανε ξύλο την ώρα που οι δε (Ακτή Ελεφαντοστού Vs Καμερούν) σφάζονταν στην άσπρη βούλα!!! Μιλάμε για 24 εκτελέσεις πέναλτι

Αν δεν το έχανε ο Ετό (το δευτερό του) αυτοί θα σκόραραν μέχρι το βράδυ

Δεν το είδα στην ΤV αλλά οι δυό τερματοφύλακες θα πρέπει να ήταν πολύ κούνελοι για να μην πιάσουν ούτε ένα

Εγώ είδα τις τελευταίες 5-6 εκτελέσεις. Οι τερματοφύλακες μάλλον τυχαία περνούσαν έξω από το γήπεδο και τους είπαν ελάτε να παίξετε! Δεν εξηγέιται αλλιώς τέτοια κουλαμάρα. Ούτε εκτίναξη δεν μπορούσαν να κάνουν. Στα γόνατα έπεφταν!!!!

Και κάτι άσχετο: http://www.sport24.gr/html/ent/313/ent.103313.asp

Τελικά αυτοί στο Καμερούν πρέπει να κάνουν κανά ευχέλαιο, τελετή voodoo, whatever. Δεν παλεύεται η γκαντεμιά τους.
Έχασε και η Λίβερπουλ και ποιός τον ακούει τώρα τον ψωνισμένο τον Πορτογάλλο http://www.sport24.gr/html/ent/383/ent.103383.asp

Ο χρήστης migf1 έγραψε:
Βρε τους καημένους τους Σουηδούς

http://www.sportnet.gr/showReport.asp?GeneralReport=1&ReportID=106326

Γιατί μονάχα τους Σουηδούς...; Οι άλλοι ψυχούλα δεν έχουν;
Στο πηγάδι κατουρίσανε

Και κάτι άσχετο:http://www.sport24.gr/html/ent/313/ent.103313.asp

Πως τον έκανε έτσι οέο
Πως τα κατάφερε; Έκανε το στρίνγκ σφεντόνα

O Ματ Μπάσμπι θα παλεύει για τη ζωή του για τέσσερις μήνες μετά το δυστύχημα. Δεν θα ξαναγίνει αυτός που ήταν. Θα ξανακλάψει όταν η Γιουνάιτεντ το 1968, στο Γουέμπλεϊ, θα συντρίψει την Μπενφίκα με 4-1 και θα πάρει το Κύπελλο πρωταθλητριών

Toυ Χρίστου Χαραλαμπόπουλου

Εκείνη τη Δευτέρα το πρωί, στις 3 Φεβρουαρίου του 1958, οι παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που βρέθηκαν στο αεροδρόμιο Ριτζγουέι του Μάντσεστερ, ήταν σε εξαιρετική διάθεση. Αυτό μπορούσε να το δει ο οποιοσδήποτε βρέθηκε εκείνο το πρωί στο αεροδρόμιο. Δύο μέρες πριν, το Σάββατο, την πρώτη μέρα του Φεβρουαρίου, οι «μπέμπηδες» του Μπάσμπι είχαν παίξει ένα εκπληκτικό παιχνίδι κόντρα στην Αρσεναλ, την οποία μάλιστα είχαν κερδίσει με 5-4 μέσα στο Χάιμπουρι, σε μία ποδοσφαιρική παράσταση που αποτέλεσε την αποθέωση του επιθετικού ποδοσφαίρου. Η Γιουνάιτεντ είχε προηγηθεί με 3-0 στο ημίχρονο και ακόμη και όταν ισοφαρίστηκε από τους κανονιέρηδες, δεν κλείστηκε πίσω ούτε στιγμή. Αντίθετα, αύξησε την πίεση στην άμυνα της Αρσεναλ με μοχλούς τους Ντάνκαν Εντουαρντς, Εντι Κόλμαν, Κένι Μόργκαν, Αλμπερτ Σκάνλον και τον πιτσιρικά Μπόμπι Τσάρλτον, που έδειχνε να είναι μία τεράστια δεξαμενή ταλέντου, ένας ποδοσφαιρικός σούπερ νόβα, που θα φώτιζε για χρόνια το ποδόσφαιρο της «Γηραιάς Αλβιόνας». «Μας επιτίθονταν κατά κύματα. Εκείνο που τους ένοιαζε ήταν να βάλουν περισσότερα γκολ από όσα θα μπορούσαν να δεχτούν. Το παιχνίδι θα μπορούσε να είχε τελειώσει και 10-7. Ηταν το καλύτερο ματς που έπαιξα ποτέ», θα θυμηθεί δέκα χρόνια μετά, σε μία εκπομπή του BBC, ο τερματοφύλακας της Αρσεναλ σε εκείνο το παιχνίδι, ο Τζακ Κέλσι. Κανείς από όσους είχαν παρακολουθήσει εκείνο το παιχνίδι στο Χάιμπουρι δεν θα μπορούσε να φανταστεί, ότι ήταν η τελευταία ποδοσφαιρική παράσταση επί αγγλικού εδάφους, μίας ομάδας που είχε όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί στην πρώτη ποδοσφαιρική δυναστεία της Αγγλίας στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ηταν μία ομάδα που δημιουργήθηκε χάρη στις γνώσεις, την επιμονή, την υπομονή και το πείσμα του Ματ Μπάσμπι. Του μάνατζερ που πρώτος από όλους έδωσε ιδιαίτερο βάρος στο scouting, επιδιώκοντας να μαζέψει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που ταίριαζαν στη φιλοσοφία του. Αυτήν του επιθετικού ποδοσφαίρου. Η Γιουνάιτεντ είχε μεταμορφωθεί σε μία ομάδα που η ορμή της δεν μπορούσε να περιοριστεί μέσα στην Αγγλία. Ο Μπάσμπ το καταλάβαινε και αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με το αγγλικό ποδοσφαιρικό κατεστημένο. Τη χρονιά που δημιουργήθηκε το Κύπελλο πρωταθλητριών στην περίοδο 1955/56, η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία απαγόρευσε στην πρωταθλήτρια ομάδα, την Τσέλσι, να πάρει μέρος. Και το έκανε κινούμενη από την ίδια εκείνη διάθεση εσωστρέφειας και απομονωτισμού που τη διακατείχε, όταν αρνιόταν μέχρι το 1950 να πάρει μέρος στα παγκόσμια Κύπελλα. Ήταν η ίδια εκείνη διάθεση που έκανε τους Times να γράφουν στο δελτίο καιρού «..οι σφοδρές χιονοπτώσεις που αναμένονται από αύριο, θα αποκλείσουν την Ευρώπη..». Μία Ευρώπη, της οποίας η Βρετανία ποτέ δεν ένιωσε ότι αποτελεί μέρος. Και ούτε και σήμερα το νιώθει. Ο Μπάσμπι, παρότι βέρος Βρετανός, στο ποδόσφαιρο είχε μία πολύ κοσμοπολίτικη προσέγγιση που απέρριπτε την απομονωτική στάση της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Έτσι, όταν το 1956 η Γιουνάιτεντ πήρε το πρωτάθλημα, ο Μπάσμπι έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις απαγορεύσεις της ομοσπονδίας και οδήγησε τη Γιουνάιτεντ στην περιπέτεια της Ευρώπης. Αυτή η πρώτη ευρωπαϊκή έξοδος αγγλικής ομάδας στέφθηκε με σχετική επιτυχία, αφού η Γιουνάιτεντ πραγματοποίησε μερικές εντυπωσιακές εμφανίσεις, όπως η νίκη με 10-0 επί της Αντερλεχτ στο Old Trafford και έφθασε μέχρι τα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε από τη μεγάλη ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Μπάσμπι είχε βάλει σαν στόχο του το Κύπελλο πρωταθλητριών. Είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στην ομάδα του, αλλά γνώριζε πως το μόνο εμπόδιο για το Κύπελλο ήταν η Ρεάλ. Και η μοίρα, βέβαια, αλλά τις διαθέσεις της δεν μπορούσε να τις μαντέψει ούτε ο Μπάσμπι ούτε κάποιος άλλος άνθρωπος. Το 1958, η Γιουνάιτεντ είχε μία ευκαιρία να φτάσει ξανά στα ημιτελικά. Εκείνο τον Φεβρουάριο η ομάδα επρόκειτο να επισκεφτεί για δεύτερη φορά μία χώρα, που ανήκε σε εκείνο το μέρος της Ευρώπης που ο Τσόρτσιλ είχε χαρακτηρίσει ως «σιδηρούν παραπέτασμα». Η Ευρώπη, αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, είχαν χωρισθεί σε δύο ολωσδιόλου διαφορετικούς κόσμους. Δύο κόσμους που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλο, που έβλεπαν ο ένας τον άλλο με φόβο, καχυποψία και σε ορισμένες περιπτώσεις με μίσος. Η Γιουνάιτεντ θα ταξίδευε για το Βελιγράδι, όπου θα αντιμετώπιζε τον Ερυθρό Αστέρα, στη ρεβάνς του πρώτου παιχνιδιού στο οποίο η Μάντσεστερ είχε επικρατήσει με 2-1. Εάν προκρινόταν, θα αντιμετώπιζε στα ημιτελικά την ιταλική Μίλαν. Νωρίτερα την ίδια χρονιά, είχε αποκλείσει σε διπλά παιχνίδια την Ντούγκλα Πράγας. Πολλοί από τους παίκτες της Γιουνάιτεντ σε εκείνο το ταξίδι στο Βελιγράδι και επηρεασμένοι από τις εφημερίδες και το ραδιόφωνο, που μιλούσαν για τη μεγάλη έλλειψη τροφίμων στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, είχαν πάρει μαζί τους μπισκότα, σοκολάτες και διάφορα γλυκά. Όταν έφθασαν στο Βελιγράδι το απόγευμα της Δευτέρας, ύστερα από μία άνετη πτήση, συνάντησαν μία πόλη φοβισμένη και σημαδεμένη από τη φτώχεια, η οποία στα μάτια των εγγλέζων που ζούσαν τελείως διαφορετικά, γινόταν ακόμη μεγαλύτερη. Ο Αλμπερτ Σκάνλον, αργότερα, θα διηγηθεί ότι σε κάθε όροφο του ξενοδοχείου όπου έμενε η ομάδα υπήρχαν ένοπλοι φρουροί, ενώ αργότερα το ίδιο απόγευμα, όταν ο ίδιος με κάποιους συμπαίκτες του θα επιχειρήσουν να κάνουν μια βόλτα στο Βελιγράδι, θα του κάνει εντύπωση η φτώχεια ( ο ίδιος θα πει σε εφημερίδα του Μάντσεστερ «..πολλοί άνθρωποι φορούσαν παπούτσια από λάστιχα αυτοκινήτων, στα μαγαζιά υπήρχαν ουρές ανθρώπων που αναζητούσαν πράγματα που δεν υπήρχαν, ενώ η πόλη φαινόταν αιχμαλωτισμένη σε μία ζοφερή ατμόσφαιρα και δεν είχε να προσφέρει τίποτε σε έναν επισκέπτη..».). Παρόλα αυτά, χιλιάδες άνθρωποι ήταν στα πεζοδρόμια χαιρετώντας τους παίκτες της Γιουνάιτεντ στη διαδρομή με το πούλμαν μέχρι το γήπεδο. Η άφιξη της Μάντσεστερ στο Βελιγράδι ήταν το σημαντικότερο γεγονός που συνέβη στη ζωή της πόλης τα τελευταία χρόνια. Η ομάδα του Μπάσμπι ήταν ήδη γνωστή στους Γιουγκοσλάβους, που την είδαν να επιβεβαιώνει την εκπληκτική της δύναμη στο γήπεδο, όταν πριν ακόμη συμπληρωθεί το πρώτο μισάωρο προηγείτο με 3-0, με δύο από τα γκολ να έχουν σημειωθεί από τον Μπόμπι Τσάρλτον. Ειδικά το δεύτερο, ένας κεραυνός από 25 μέτρα, άφησε άφωνους τους φιλάθλους στο γήπεδο. Κι αυτό γιατί, παρά την εκπληκτική εκτίναξή του, ο μαυροντυμένος Μπεάρα, ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, δεν μπόρεσε να σταματήσει την πορεία της προς τα δίχτυα. Μέχρι τότε, κανείς δεν είχε διανοηθεί να προκαλέσει τον Μπεάρα από τόσο μακριά και να τον νικήσει. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ερυθρός Αστέρας μπόρεσε να ισορροπήσει κάπως και με τη βοήθεια κάποιων σφυριγμάτων, όπως σημείωναν οι αγγλικές εφημερίδες της εποχής, να ισοφαρίσει το σκορ, που,όμως, έδινε την πρόκριση στη Γιουνάιτεντ.

Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΠΤΗΣΗ

Την επομένη το πρωί, στις 6 Φεβρουαρίου, όταν το πούλμαν της Γιουνάιτεντ κατευθυνόταν στο αεροδρόμιο, ελάχιστα μέλη της αποστολής χάζευαν τη διαδρομή. Οι περισσότεροι κοιμούνταν στις θέσεις τους, αποκαμωμένοι από το γλέντι της προηγούμενης νύχτας. Μίας νύχτας που ξεκίνησε με μία δεξίωση στη Βρετανική πρεσβεία του Βελιγραδίου και συνεχίστηκε στο ξενοδοχείο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η αποστολή της ομάδας καθυστέρησε στο αεροδρόμιο αρκετή ώρα, αφού ο Τζον Μπέρι είχε χάσει το διαβατήριό του. Και χωρίς διαβατήριο δεν μπορούσες να φύγεις από εκεί. Οι άνθρωποι της Γιουνάιτεντ πανικοβλήθηκαν λιγάκι, ειδοποίησαν την πρεσβεία για το πρόβλημα και γύρισαν στο ξενοδοχείο. Έκαναν άνω κάτω το δωμάτιο που έμενε ο Μπέρι, έψαξαν μέχρι και στα σκουπίδια του ξενοδοχείου, αλλά τελικά το διαβατήριο του Μπέρι βρέθηκε…μέσα στη βαλίτσα του. Όλα τα μέλη της αποστολής, μετά την ταλαιπωρία των τριών τελευταίων ημερών, ανυπομονούσαν να επιστρέψουν στο Μάντσεστερ και οι ποδοσφαιριστές περισσότερο από όλους, καθότι το Σάββατο είχαν ένα σημαντικό παιχνίδι που μπορεί να έκρινε και τον τίτλο κόντρα στη Γουλβς, το σπουδαιότερο αντίπαλό τους εκείνη τη χρονιά. Το ενδεχόμενο μεγαλύτερης ταλαιπωρίας ήταν εκείνο που είχε ωθήσει τους ανθρώπους της Γιουνάιτεντ να μισθώσουν μία πτήση τσάρτερ, με ένα αεροσκάφος των βρετανικών αερογραμμών της BEA (που αργότερα θα μετονομαστεί σε British Airways), ένα δικινητήριο τύπου Elizabeth. Αυτός ο τύπος είχε ένα πολύ καλό ιστορικό ασφαλείας, γεγονός που επιβεβαιωνόταν και από την επιλογή της Βασίλισσας να πετά με αυτόν τον τύπο του αεροσκάφους. Η πτήση της Γιουνάιτεντ από το Βελιγράδι προς το Μάντσεστερ δεν θα γινόταν απευθείας, αλλά με ενδιάμεσο σταθμό το Μόναχο, όπου θα γινόταν ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα. Όταν το αεροπλάνο άφησε το Βελιγράδι, ο καιρός ήταν καλός με ήλιο και χωρίς σύννεφα. Μόλις όμως μπήκε στον εναέριο χώρο της Γερμανίας, οι καιρικές συνθήκες άλλαξαν δραματικά. Ο ουρανός σκοτείνιασε, άρχισαν κάποιες αναταράξεις, ενώ την ώρα που οι δύο πιλότοι άρχισαν τη διαδικασία της καθόδου, ο διάδρομος του αεροδρομίου του Μονάχου είχε ήδη σκεπαστεί από χιόνι. Παράλληλα, η πυκνή ομίχλη, που περιόριζε την ορατότητα, ανάγκασε τους πιλότους να επιλέξουν τη διαδικασία προσέγγισης μέσω των οργάνων. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ανακοινώθηκε στους επιβάτες ότι θα έπρεπε να αποβιβαστούν γιατί θα χρειάζονταν περίπου 40 λεπτά για τον ανεφοδιασμό του αεροπλάνου. Ο δημοσιογράφος Φρανκ Τέιλορ, της εφημερίδας του Μάντσεστερ Chronicle, θυμόταν ότι «..μόλις άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου για να κατέβουμε, μέσα στην καμπίνα όρμησε ένας αέρας, τόσο παγωμένος, λες και προερχόταν από τις στέπες της Σιβηρίας. Πρώτος κατέβηκε προσεκτικά ο Ντάνκαν Εντουαρντς, που σήκωσε το γιακά του για να προστατευτεί από τον παγωμένο αέρα, ενώ φώναξε στους άλλους να προσέχουν που πατάνε εξαιτίας του πάγου που είχε πιάσει στο έδαφος…». Μόλις όλοι οι επιβάτες έφτασαν στη ζεστασιά του τέρμιναλ, άρχισαν να τριγυρνάνε στα καταστήματα για να αγοράσουν κάποιο αναμνηστικό ή αναζήτησαν να πιουν κάτι ζεστό στο μπαρ. Στις 2.15 μετά το μεσημέρι, όλοι ειδοποιήθηκαν να επιστρέψουν στο αεροπλάνο, αφού ο ανεφοδιασμός είχε ολοκληρωθεί και όλα ήταν έτοιμα για τη συνέχεια του ταξιδιού. Καθώς επέστρεφαν στο αεροπλάνο, ο Ρότζερ Μπέρν, ένας από τους παίκτες της Γιουνάιτεντ, παρατήρησε ότι μέσα στα 40 λεπτά που διήρκεσε ο ανεφοδιασμός, οι τροχοί του αεροπλάνου είχαν καλυφθεί από το χιόνι. Παρόλα αυτά, κανείς δεν ανησυχούσε και οι περισσότεροι ανυπομονούσαν να επιστρέψουν στο αεροπλάνο για να φάνε, να κοιμηθούν ή να παίξουν χαρτιά. Ο Μπιλ Φουλκς, ένας από τους μεγαλύτερους πλάγιους μπακ που ανέδειξε το αγγλικό ποδόσφαιρο, έλεγε με σιγουριά «..θα προσγειωθούμε στο Μάντσεστερ στις 7 το απόγευμα..». Στις 2.19 ο πύργος ελέγχου έδωσε άδεια στον κυβερνήτη Τζέιμς Θέιν και τον συγκυβερνήτη Κεν Ρέιμεντ να απογειωθούν. Οι επιβάτες άκουσαν το θόρυβο που έκαναν οι μηχανές και το αεροπλάνο άρχισε να κινείται στο διάδρομο. «Θυμάμαι ότι κοιτούσα από το παράθυρο για να δω τη στιγμή που οι τροχοί θα ξεκολλούσαν από το έδαφος και θα απογειωνόμασταν. Μόλις η ισχύς των μηχανών μεγάλωσε και αρχίσαμε να αναπτύσσουμε ταχύτητα, ξαφνικά φρενάραμε και το αεροπλάνο σταμάτησε στη μέση του διαδρόμου, χωρίς κανείς να ξέρει το γιατί..» θα γράψει αργότερα ο Μπόμπι Τσάρλτον. Οι πιλότοι σταμάτησαν το αεροσκάφος εξαιτίας ενός περίεργου θορύβου που άκουσαν στη μία από τις δύο μηχανές, που όπως ισχυρίστηκε αργότερα ο κυβερνήτης Τζέιμς Θέιν, οφειλόταν στην υπερτροφοδοσία με καύσιμα, γεγονός που συχνά συνέβαινε σε αεροσκάφη αυτού του τύπου, ιδιαίτερα σε αεροδρόμια που βρίσκονταν σε μεγάλο ύψος σε σχέση με το ύψος της θάλασσας, όπως το αεροδρόμιο του Μονάχου. Τα δικινητήρια Elizabeth είχαν τόσο ισχυρές μηχανές, που μπορούσαν να απογειωθούν και με τη μία μόνο μηχανή. Οι πιλότοι ετοιμάστηκαν για μία δεύτερη προσπάθεια απογείωσης στις 2.34, αλλά και πάλι το αεροπλάνο που ξεκίνησε σταμάτησε στη μέση του διαδρόμου, αφού η μία μηχανή παρουσίαζε τον ίδιο παράξενο θόρυβο. Στο εσωτερικό του αεροπλάνου, άρχισε να δημιουργείται μία ανησυχία και ο πανύψηλος πρώην τερματοφύλακας της εθνικής Αγγλίας, Φρανκ Σουιφτ, που συνόδευε την αποστολή ως δημοσιογράφος της εφημερίδας News of the World, σηκώθηκε από τη θέση του και φώναξε «..τι στο διάβολο συμβαίνει και δεν μπορούμε να σηκωθούμε;» Ένας συνοδός από το πλήρωμα της καμπίνας είπε στους επιβάτες ότι υπάρχει ένα μικρό αλλά όχι ανησυχητικό πρόβλημα, που θα χρειαζόταν λίγη ώρα για να διορθωθεί και κάλεσε τους επιβάτες να αποβιβαστούν και πάλι. Καθώς κατευθύνονταν πάλι προς το τέρμιναλ του αεροδρομίου, ο δημοσιογράφος Φρανκ Τέιλορ, που είχε υπηρετήσει στη βρετανική πολεμική αεροπορία (και ο οποίος αργότερα θα γράψει το βιβλίο The day a Team Died), είπε στον Τσάρλτον που ήταν ανήσυχος «..όποιο και να είναι το πρόβλημα, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Ο πιλότος μπορεί να διακόψει ανά πάσα στιγμή τη διαδικασία απογείωσης, πριν το αεροπλάνο αναπτύξει πλήρη ισχύ, χωρίς κίνδυνο για τους επιβάτες..». Πριν ακόμη οι επιβάτες προλάβουν να πιουν τον καφέ που παρήγγειλαν, ειδοποιήθηκαν να επιστρέψουν στο αεροπλάνο. Ο Μπιλ Φουλκς θα πει αργότερα στους δημοσιογράφους «..αυτή η ειδοποίηση δεν μου άρεσε…ήρθε πολύ γρήγορα…μέσα σε 10 λεπτά πρόλαβαν να διορθώσουν τη βλάβη…;». Το ίδιο ανήσυχος ήταν και ο Φρανκ Τέιλορ, που ήξερε ότι υπήρχαν κίνδυνοι από τον πάγο που θα μπορούσε να «κάτσει» στα φτερά. Και είχαν δίκιο, αφού ο κυβερνήτης Θέιν αργότερα θα παραδεχτεί ότι «..με τον Κεν, τον συγκυβερνήτη, δεν βγήκαμε καθόλου από το κοκπιτ, απλά κουβεντιάσαμε για τη χιονόπτωση που είχε αραιώσει, κοιτάξαμε τα φτερά από την καμπίνα, που έμοιαζαν εντάξει και αποφασίσαμε να πετάξουμε χωρίς να βάλουμε να καθαρίσουν τα φτερά». Οι επιβάτες ήταν ανήσυχοι. Ο Μπόμπι Τσάρλτον με τον συμπαίκτη του Ντένις Βάιολετ, ήρθαν στο μπροστινό μέρος του αεροπλάνου, αλλάζοντας θέσεις με τους Τόμι Τέιλορ και Ντέιβ Πεγκ, οι οποίοι οδηγούμενοι από μία έμπνευση που θα αποδεικνυόταν τραγική στη συνέχεια, μετακινήθηκαν στο πίσω μέρος του αεροπλάνου, επειδή πίστεψαν ότι θα ήταν περισσότερο ασφαλείς. Όταν όλοι τακτοποιήθηκαν στις θέσεις τους, πάλι υπήρξε μία καθυστέρηση καθώς από το μέτρημα διαπιστώθηκε ότι έλειπε ένας επιβάτης, ο δημοσιογράφος Αλφ Κλάρκ της Manchester Evening Chronicle, που καθυστέρησε στο τέρμιναλ, γιατί τηλεφώνησε στην εφημερίδα του να ενημερώσει για τα προβλήματα της πτήσης. Στις 2.56 ο κυβερνήτης Θέιν πήρε άδεια από τον πύργο ελέγχου για να ξεκινήσει τις διαδικασίες απογείωσης. Στις 3.02 ο πύργος ελέγχου ενημερώνει τον Θέιν και τον συγκυβερνήτη Ρέιμεντ ότι είχαν στη διάθεσή τους 2 λεπτά για να απογειωθούν. Εάν δεν κατάφερναν να απογειωθούν μέσα σε 120 δευτερόλεπτα, τότε το αεροσκάφος μάλλον θα ήταν αναγκασμένο να μείνει στο §ν 10 εκατοστά πάνω από το έδαφος. Από εκεί και μετά, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για 23 από τα 43 άτομα που επέβαιναν στο αεροπλάνο. Το αεροπλάνο άρχισε να χάνει ταχύτητα και να πλησιάζει τον φράκτη στο τέλος του διαδρόμου. «Θεέ μου, δεν θα τα καταφέρουμε», ήταν τα τελευταία λόγια του συγκυβερνήτη Ρέιμεντ, ενώ ο αρχηγός της Γιουνάιτεντ, ο Ρότζερ Μπερν, τραύλισε «..θα σκοτωθούμε..!». Σαν ψίθυρος από μακριά ήρθαν τα λόγια του Μπίλι Γουίλαν, ενός αφοσιωμένου καθολικού «..ό,τι και αν γίνει, είμαι έτοιμος..». Αμέσως μετά, το αεροπλάνο πέφτει πάνω στον φράκτη, βγαίνει στο δρόμο έξω από το αεροδρόμιο και το δεξί του φτερό διαλύεται πάνω σε ένα σπίτι, που αμέσως πιάνει φωτιά. Σαν από θαύμα, μία γυναίκα που βρισκόταν μέσα στο σπίτι, η Αννα Γουίνκλερ με τα τρία της παιδιά, κατορθώνουν να βγουν από το φλεγόμενο οίκημα χωρίς να πάθουν το παραμικρό. Το αεροπλάνο, έχοντας χάσει το ένα φτερό και ένα μέρος της ουράς, αρχίζει να στριφογυρίζει τρελά πάνω στο χιονισμένο έδαφος, σαν μια μεθυσμένη μεταλλική μπαλαρίνα που χορεύει με παρτενέρ το θάνατο. Ένας ανατριχιαστικός θόρυβος από μέταλλα που σέρνονται και στριγκλίζουν. Το πληγωμένο αεροσκάφος κτυπά με δύναμη σε ένα δέντρο και αμέσως μετά, πέφτει με ορμή πρώτα με το πίσω μέρος σε ένα ξύλινο υπόστεγο, όπου μέσα βρισκόταν ένα βυτίο με καύσιμα. Ακολουθεί μία φοβερή έκρηξη και ένα τεράστιο μπουκέτο με φλόγες ανοίγει προς τον γκρίζο βαυαρικό ουρανό. Εκείνη τη στιγμή, τελείωσε η ιστορία της Γιουνάιτεντ του Ματ Μπάσμπι και η ζωή 23 ανθρώπων. Για κάποιους άλλους, κατά ένα περίεργο τρόπο, μετά από εκείνη την έκρηξη, η ζωή ξανάρχιζε. Αλλά σε όσους επέζησαν θα κληροδοτήσει μία σκιά στο βλέμμα και ένα σκοτεινό δωμάτιο στις μνήμες τους. Ο Χάρι Γκρέγκ, ένας από τους επιζήσαντες ποδοσφαιριστές της ομάδας, θα εξελιχθεί σε ήρωα της τραγωδίας. Θα καταφέρει να σώσει μέσα από τα συντρίμμια μία μητέρα με το ηλικίας 22 μηνών κοριτσάκι της, αλλά και αρκετούς από τους συμπαίκτες του, που τους απομάκρυνε από τα συντρίμμια πριν τη δεύτερη έκρηξη της δεξαμενής καυσίμων του αεροπλάνου. Ο Χάρι Γκρέγκ, αργότερα στο νοσοκομείο, θα δει τον Ντάνκαν Εντουαρντς, τον καλύτερο παίκτη της ομάδας που χάθηκε, να παλεύει για τη ζωή του.
-«Τι ώρα είναι η σέντρα Χάρι;» θα ρωτήσει ο χαμένος στις παραισθήσεις Εντουαρντς.
-«Στις τρεις, φίλε. Στις τρεις..» θα απαντήσει ο Χάρι με έναν κόμπο στη φωνή.
-«Θα προλάβουμε, έτσι;…» ξαναρώτησε με αγωνία ο Εντουαρντς. Αλλά δεν θα ακούσει την απάντηση γατί θα πέσει σε κώμα. Μία απάντηση, που έτσι κι αλλιώς δεν θα προλάβει να του δώσει ο Γκρέγκ.
Ο Τσάρλτον θα είναι ο πρώτος από όσους επέζησαν και νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο που θα το εγκαταλείψει. Και δεν θα γελάσει ποτέ ξανά. Ο Ματ Μπάσμπι θα παλεύει για τη ζωή του για τέσσερις μήνες μετά το δυστύχημα. Δεν θα ξαναγίνει αυτός που ήταν. Τα δάκρυά του θα στεγνώσουν για 10 χρόνια. Θα ξανακλάψει όταν η Γιουνάιτεντ το 1968 στο Γουέμπλει θα συντρίψει την Μπενφίκα με 4-1 και θα πάρει το Κύπελλο πρωταθλητριών. Στις 10 Φεβρουαρίου του 1958, στο Μάντσεστερ, περισσότεροι από 200 χιλιάδες άνθρωποι έξω από το Old Trafford θα υποδεχθούν, για το τελευταίο χειροκρότημα, τα φέρετρα με τους 7 νεκρούς ποδοσφαιριστές της ομάδας. Τον Ρότζερ Μπερν, του Τζεφ Μπεντ, του Εντι Κόλμαν, του Μαρκ Τζόουνς, του Ντέιβιντ Πέγκ, του Τόμι Τέιλορ, και του Μπίλι Γουέλαν. Στις 19 Φεβρουαρίου, η ομάδα της Γιουνάιτεντ θα αντιμετωπίσει στο Old Trafford τη Σέφφιλντ, έχοντας στην ενδεκάδα της 5 πιτσιρικάδες κάτω των 18 και τους Ερνι Τέιλορ που είχε έρθει από την Μπλάκπουλ και τον Σταν Κρόουδερ από την Αστον Βίλλα. Θα κερδίσει με 3-0, μέσα σε μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και μπροστά σε ένα πλήθος 60 χιλιάδων ανθρώπων. Στις 2 τα ξημερώματα της επομένης ημέρας, ο Ντάνκαν Εντουαρντς, ο πιο προικισμένος ίσως ποδοσφαιριστής της γενιάς του, θα σβήσει σε ηλικία 23 ετών. Ο Εντουαρντς ήταν ο 22ος νεκρός εκείνης της τραγωδίας. Θα ακολουθήσει ο συγκυβερνήτης της μοιραίας πτήσης. Ο κυβερνήτης Θέιν θα απολυθεί από τη BEA και για 12 χρόνια θα προσπαθεί να αποδείξει ότι αιτία του δυστυχήματος ήταν η δυσλειτουργία των μηχανών και η κακή κατάσταση του διαδρόμου απογείωσης και όχι ο πάγος στα φτερά. Το 1969 θα δικαιωθεί από μία επιτροπή εμπειρογνωμόνων, αλλά κανείς από τους 23 ανθρώπους που χάθηκαν δεν θα γυρίσει πίσω.

Sportfm.gr

Ένας παοκτσής τα χώνει στον Άγιο Βασίλη

Click here to watch PAOKtzis-ston-Agio-Vasili

Το παιζει ο SportFm εδω και αρκετο καιρο.....

Σε λιγες ημερες θα παιξει και η απαντηση του Αγιου Βασιλη...

To'χω βαλει στα ανεκδοτα εδω και καιρο

2 - O

Ο χρήστης tazio έγραψε:
2 - O

Mαμώ την Τσέλσι μου μαμώ... ...αχώνευτη ομάδα.

Και αυτή η Arsenal τι διάολο κάνει φέτος...

θρύλε ολέ.
σήμερα μπαμπαγκιντα ( και όχι μπαμπατζίτα ηλίθιοι δημοσιογραφίσκοι ) θα κάνει χατ τρικ
οεεοεοεοεοεοεοεοε

μπαμπαντζίντα και τα μυαλά στα μπλέντερ

Ο χρήστης skye έγραψε:
θρύλε ολέ.
σήμερα μπαμπαγκιντα ( **και όχι μπαμπατζίτα ηλίθιοι δημοσιογραφίσκοι **) θα κάνει χατ τρικ
οεεοεοεοεοεοεοεοε

μπαμπαντζίντα και τα μυαλά στα μπλέντερ

Βερνίκο θες να πεις μάλλον...Αν με ακούει θα ήθελα να του πώ:'Πάρ το δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο γιατί δεν παλεύεσαι βρε αδελφάκι μου!!'

!!!

Πάντως τη βλέπω να την κάνουμε την γκέλα σήμερα..Δεν είμαστε εμείς να μας δίνουν μεγάλη διαφορά..Θα το κάνουμε πιο ενδιαφέρον το πρωτάθλημα..!!!

Ο χρήστης pasxos έγραψε:
Πάντως τη βλέπω να την κάνουμε την γκέλα σήμερα..Δεν είμαστε εμείς να μας δίνουν μεγάλη διαφορά..Θα το κάνουμε πιο ενδιαφέρον το πρωτάθλημα..!!!

Φτου, φτου μαυρόγατα

Ο χρήστης Asimov έγραψε:

Πάντως τη βλέπω να την κάνουμε την γκέλα σήμερα..Δεν είμαστε εμείς να μας δίνουν μεγάλη διαφορά..Θα το κάνουμε πιο ενδιαφέρον το πρωτάθλημα..!!!

Φτου, φτου μαυρόγατα

Πού το βρήκες ότι είμαι σαββατογεννημένος;;!!! Μπράβο σου πάντως!! Άσε να αποκτήσει και λίγο ενδιαφέρον..Βαρέθηκα πια..όλο νίκες και νίκες...Να γίνει κανα νταβαντούρι,να δώσουμε ελπίδες στους ψόφιους..!

Πεναλταρα εκανε ο στοκος ο Μαυρογενιδης. Κακως δεν το εδωσε ο βλακας διαιτητης.
Παντως το γκολ της Καλιθεας ηταν offside.
Κατα τα αλλα η ομαδα ειναι χωμα με πιο χωμα τους Μαυρογενιδη-Καψη.
Μα ειναι δυνατον να ειμαστε 7 παικτες στην αμυνα και με 2 παικτες να μας κανει φασεις η Καλιθεα? Και με ποιους παικτες? Τον Κουτσοσπυρο και τον ραντοβανοβιτς. Ε ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ

O μονος κινητικος ειναι ο Καστιγιο. Ο Κωνσταντινου δεν μπορει να παρει τα ποδια του, ο Μπουλουτ τα ιδια. Παλι καλα που υπαρχει και ο Σουρερ και συμαζευει τα ασυμαζευτα γιατι ο Καψης και ο Μαυρογενιδης ειναι σε αλλο γηπεδο.

Ο χρήστης red_army7 έγραψε:
Πεναλταρα εκανε ο στοκος ο Μαυρογενιδης. Κακως δεν το εδωσε ο βλακας διαιτητης.

1. Παντως το γκολ της Καλιθεας ηταν offside.
   Κατα τα αλλα η ομαδα ειναι χωμα με πιο χωμα τους 2. Μαυρογενιδη-Καψη.
   Μα ειναι δυνατον να ειμαστε 7 παικτες στην αμυνα και με 2 παικτες να μας κανει φασεις η Καλιθεα? Και με ποιους παικτες? Τον Κουτσοσπυρο και τον ραντοβανοβιτς. Ε ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ

1. Δεν ήταν οφφ σαιντ,ο παίκτης που είναι πιο μπροστά δεν έχει κάποιο ρόλο στη φάση..
2. Αυτός ο Μαυρογενίδης ήθελα να ξερα,έχει κάνει κηπουρός;;!!Το κλάδεμα το κατέχει πάντως!!! Κάτι μου λέει ότι αν δεν βάλει τον οκκά και βγάλει τον μπαμπα-τσίντα θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα..

Πάντως τη βλέπω να την κάνουμε την γκέλα σήμερα..Δεν είμαστε εμείς να μας δίνουν μεγάλη διαφορά..Θα το κάνουμε πιο ενδιαφέρον το πρωτάθλημα..!!!

Ο χρήστης pasxos έγραψε:
..................

Pasxe, στο λέω... αν στράβωνε εσύ θα την ακουγες

Με το δεξί το έβαλε ο Γεωργάτος. Με το πόδι που (κατά Γεωργίου) το έχει για να μην πέφτει.