Μήπως έχουμε χάσει τον στόχο μας σαν αθλητές αγωνιζόμενοι;
Μήπως τελικά έχουμε θέσει προτεραιότητες οι οποίες δεν μας αφήνουν να ανοίξουμε το μάτι μας το αλλήθωρο;
Μήπως τελικά τα πιστόνια, τα ύψη και τα βάθη έχουν μεγαλύτερη αξία από την ίδια μας τη ζωή και την υγεία;

Τη δευτέρα το πρωϊ μου τηλεφωνεί ο Στέλιος Χριστοδούλου (μοτό) και με ρωτάει αν γνωρίζω για κάποιο ατύχημα που έγινε στη Ριτσώνα και του απαντάω αρνητικά. Προσπαθώ να μάθω κάτι και ουδείς γνωρίζει κάτι σχετικά. Μετά από αυτά το ξεπερνάω και πιστεύω ότι μάλλον πρόκειται για ράδιο αρβύλα.
Όμως ατύχησα αφού το θέμα ήταν πραγματικό και το έμαθα μόλις χθές το βράδυ στη συνεδρίαση του ΔΣ του ΣΟΑΑ.

Μετά το τέλος της ανάβασης κατά την επιστροφή προς Αθήνα ο Μανώλης και η Κατερίνα Χαλιβελάκη είχαν ένα ατύχημα με το αυτοκίνητό τους, έχοντας σταθμεύσει δεξιά. Οι πληροφορίες λένε ότι τουλάχιστον για την Κατερίνα η κατάσταση είναι σοβαρή.

Σήμερα προσπαθώ να μάθω κάτι παραπάνω από κάποια δημοσίευση, πιστεύοντας ότι κάποιος ίσως είχε ενδιαφερθεί να γράψει κάτι.
Μάταια. Όλο το ενδιαφέρον στη διάμετρο των πιστονιών, στο αν γλιστράει ή όχι η Ριτσώνα, στο ύψος και στο βάθος, στο τι είπε ο τάδε Βατάνεν ή ο δείνα επίδοξος Λέμπ για τα σχέδιά του να κατακτήσει το παγκόσμιο. Ούτε καν αναφορά για τα ευτυχώς αναίμακτα ατυχήματα κατά τη διάρκεια του αγώνα, ούτε λόγος για το αν τα μέτρα ασφαλείας ήταν επαρκή ή αν η αντίδραση της οργάνωσης στο όποιο πρόβλημα παρουσιάσθηκε ήταν η ενδεδειγμένη και φυσικά καμία αναφορά για το παραπάνω ατύχημα.
Τίποτε, σιγή ασυρμάτου.

Αυτή η κατάσταση με οδήγησε στο να γράψω κάτι πριν ανηφορήσω για την «πίστα» της πρώην Σχολής Ευελπίδων…
Ας ξυπνήσουμε βρε παιδιά λίγο παραπάνω μήπως και διαμορφώσουμε επιτέλους άποψη για αυτό που κάνουμε και αναδείξουμε τα στοιχεία του αθλητή, διαφορετικά θα ενεργούμε αποσπασματικά και κατά τις περιστάσεις, που σημαίνει ότι αντικειμενικά δεν θα είμαστε σε θέση να προγραμματίσουμε, να βαδίσουμε οργανωμένα και αποτελεσματικά, να σταθούμε σθεναρά απέναντι σε όποιον έχει οπτικό πεδίο του ενός μέτρου και θέλει να εκμεταλλευτεί το έργο και την παρουσία όπλων μας.
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ένα τόσο σοβαρό ζήτημα δεν μας ενδιαφέρει και δεν μπορεί να υπερκαλύψει όλα όσα γράφονται στην ενότητα αυτή.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι η υγεία, η σωματική ακεραιότητα και η ζωή όλων μας είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με το κυλινδροπίστονο.

Η Κατερίνα και ο Μανώλης είναι τόσα χρόνια μαζί μας, έχουν προσφέρει από διάφορα πόστα κατά καιρούς ο καθένας τους, έχουμε συμφωνήσει και διαφωνήσει μαζί τους εκμεταλλευόμενοι άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, μακροπρόθεσμα όμως εποικοδομητικά, αυτή τη διαφωνία, έχουν δύο παιδιά τα οποία μας εμπιστεύθηκαν και είναι μαζί μας σε αυτή τη μεγάλη παρέα των αγώνων αυτοκινήτου, θα αντρωθούν μαζί μας και θα διακρίνονται αύριο με τις επιδόσεις τους και στη δύσκολη στιγμή της ζωής τους μας είναι αδιάφοροι;
Με διευκολύνει να πιστέψω ότι δεν πρόκειται για αδιαφορία αλλά για ελλιπή ή καθόλου ενημέρωση.
Ας προτάξουμε αξίες και οράματα σε αυτό το χώρο που όλοι έχουμε αγαπήσει. Ας δώσουμε την προτεραιότητα στην ασφάλεια , την υγεία και την ζωή μας. Είμαστε πολλοί, αλλά παραμένουμε μια μικρή παρέα.

Εύχομαι η Κατερίνα και ο Μανώλης να είναι σύντομα και πάλι στις επάλξεις, μαζί με τα παιδιά τους, τους συνεργάτες τους και όλους εμάς, υγιείς
έτοιμοι για τα πάντα.
Θα είμαστε όλοι στο πλευρό τους. Εύχομαι γρήγορη ανάρρωση.

Ας μου συγχωρέσουν κάποιοι τον έντονο τόνο, αλλά μετά από 25 χρόνια εμπλοκής με τους αγώνες αυτοκινήτου (Φεβρουάριος 1981) θέλω πλέον να είμαι ιδεολόγος και ρομαντικός.
Χαιρετώ Όλους

Γιάννης Μεσημέρης

Μήπως έχουμε χάσει τον στόχο μας σαν αθλητές αγωνιζόμενοι;
Μήπως τελικά έχουμε θέσει προτεραιότητες οι οποίες δεν μας αφήνουν να ανοίξουμε το μάτι μας το αλλήθωρο;
Μήπως τελικά τα πιστόνια, τα ύψη και τα βάθη έχουν μεγαλύτερη αξία από την ίδια μας τη ζωή και την υγεία;

Τη δευτέρα το πρωϊ μου τηλεφωνεί ο Στέλιος Χριστοδούλου (μοτό) και με ρωτάει αν γνωρίζω για κάποιο ατύχημα που έγινε στη Ριτσώνα και του απαντάω αρνητικά. Προσπαθώ να μάθω κάτι και ουδείς γνωρίζει κάτι σχετικά. Μετά από αυτά το ξεπερνάω και πιστεύω ότι μάλλον πρόκειται για ράδιο αρβύλα.
Όμως ατύχησα αφού το θέμα ήταν πραγματικό και το έμαθα μόλις χθές το βράδυ στη συνεδρίαση του ΔΣ του ΣΟΑΑ.

Μετά το τέλος της ανάβασης κατά την επιστροφή προς Αθήνα ο Μανώλης και η Κατερίνα Χαλιβελάκη είχαν ένα ατύχημα με το αυτοκίνητό τους, έχοντας σταθμεύσει δεξιά. Οι πληροφορίες λένε ότι τουλάχιστον για την Κατερίνα η κατάσταση είναι σοβαρή.

Σήμερα προσπαθώ να μάθω κάτι παραπάνω από κάποια δημοσίευση, πιστεύοντας ότι κάποιος ίσως είχε ενδιαφερθεί να γράψει κάτι.
Μάταια. Όλο το ενδιαφέρον στη διάμετρο των πιστονιών, στο αν γλιστράει ή όχι η Ριτσώνα, στο ύψος και στο βάθος, στο τι είπε ο τάδε Βατάνεν ή ο δείνα επίδοξος Λέμπ για τα σχέδιά του να κατακτήσει το παγκόσμιο. Ούτε καν αναφορά για τα ευτυχώς αναίμακτα ατυχήματα κατά τη διάρκεια του αγώνα, ούτε λόγος για το αν τα μέτρα ασφαλείας ήταν επαρκή ή αν η αντίδραση της οργάνωσης στο όποιο πρόβλημα παρουσιάσθηκε ήταν η ενδεδειγμένη και φυσικά καμία αναφορά για το παραπάνω ατύχημα.
Τίποτε, σιγή ασυρμάτου.

Αυτή η κατάσταση με οδήγησε στο να γράψω κάτι πριν ανηφορήσω για την «πίστα» της πρώην Σχολής Ευελπίδων…
Ας ξυπνήσουμε βρε παιδιά λίγο παραπάνω μήπως και διαμορφώσουμε επιτέλους άποψη για αυτό που κάνουμε και αναδείξουμε τα στοιχεία του αθλητή, διαφορετικά θα ενεργούμε αποσπασματικά και κατά τις περιστάσεις, που σημαίνει ότι αντικειμενικά δεν θα είμαστε σε θέση να προγραμματίσουμε, να βαδίσουμε οργανωμένα και αποτελεσματικά, να σταθούμε σθεναρά απέναντι σε όποιον έχει οπτικό πεδίο του ενός μέτρου και θέλει να εκμεταλλευτεί το έργο και την παρουσία όπλων μας.
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ένα τόσο σοβαρό ζήτημα δεν μας ενδιαφέρει και δεν μπορεί να υπερκαλύψει όλα όσα γράφονται στην ενότητα αυτή.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι η υγεία, η σωματική ακεραιότητα και η ζωή όλων μας είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με το κυλινδροπίστονο.

Η Κατερίνα και ο Μανώλης είναι τόσα χρόνια μαζί μας, έχουν προσφέρει από διάφορα πόστα κατά καιρούς ο καθένας τους, έχουμε συμφωνήσει και διαφωνήσει μαζί τους εκμεταλλευόμενοι άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, μακροπρόθεσμα όμως εποικοδομητικά, αυτή τη διαφωνία, έχουν δύο παιδιά τα οποία μας εμπιστεύθηκαν και είναι μαζί μας σε αυτή τη μεγάλη παρέα των αγώνων αυτοκινήτου, θα αντρωθούν μαζί μας και θα διακρίνονται αύριο με τις επιδόσεις τους και στη δύσκολη στιγμή της ζωής τους μας είναι αδιάφοροι;
Με διευκολύνει να πιστέψω ότι δεν πρόκειται για αδιαφορία αλλά για ελλιπή ή καθόλου ενημέρωση.
Ας προτάξουμε αξίες και οράματα σε αυτό το χώρο που όλοι έχουμε αγαπήσει. Ας δώσουμε την προτεραιότητα στην ασφάλεια , την υγεία και την ζωή μας. Είμαστε πολλοί, αλλά παραμένουμε μια μικρή παρέα.

Εύχομαι η Κατερίνα και ο Μανώλης να είναι σύντομα και πάλι στις επάλξεις, μαζί με τα παιδιά τους, τους συνεργάτες τους και όλους εμάς, υγιείς
έτοιμοι για τα πάντα.
Θα είμαστε όλοι στο πλευρό τους. Εύχομαι γρήγορη ανάρρωση.

Ας μου συγχωρέσουν κάποιοι τον έντονο τόνο, αλλά μετά από 25 χρόνια εμπλοκής με τους αγώνες αυτοκινήτου (Φεβρουάριος 1981) θέλω πλέον να είμαι ιδεολόγος και ρομαντικός.
Χαιρετώ Όλους

Γιάννης Μεσημέρης

Μήπως έχουμε χάσει τον στόχο μας σαν αθλητές αγωνιζόμενοι;
Μήπως τελικά έχουμε θέσει προτεραιότητες οι οποίες δεν μας αφήνουν να ανοίξουμε το μάτι μας το αλλήθωρο;
Μήπως τελικά τα πιστόνια, τα ύψη και τα βάθη έχουν μεγαλύτερη αξία από την ίδια μας τη ζωή και την υγεία;

Τη δευτέρα το πρωϊ μου τηλεφωνεί ο Στέλιος Χριστοδούλου (μοτό) και με ρωτάει αν γνωρίζω για κάποιο ατύχημα που έγινε στη Ριτσώνα και του απαντάω αρνητικά. Προσπαθώ να μάθω κάτι και ουδείς γνωρίζει κάτι σχετικά. Μετά από αυτά το ξεπερνάω και πιστεύω ότι μάλλον πρόκειται για ράδιο αρβύλα.
Όμως ατύχησα αφού το θέμα ήταν πραγματικό και το έμαθα μόλις χθές το βράδυ στη συνεδρίαση του ΔΣ του ΣΟΑΑ.

Μετά το τέλος της ανάβασης κατά την επιστροφή προς Αθήνα ο Μανώλης και η Κατερίνα Χαλιβελάκη είχαν ένα ατύχημα με το αυτοκίνητό τους, έχοντας σταθμεύσει δεξιά. Οι πληροφορίες λένε ότι τουλάχιστον για την Κατερίνα η κατάσταση είναι σοβαρή.

Σήμερα προσπαθώ να μάθω κάτι παραπάνω από κάποια δημοσίευση, πιστεύοντας ότι κάποιος ίσως είχε ενδιαφερθεί να γράψει κάτι.
Μάταια. Όλο το ενδιαφέρον στη διάμετρο των πιστονιών, στο αν γλιστράει ή όχι η Ριτσώνα, στο ύψος και στο βάθος, στο τι είπε ο τάδε Βατάνεν ή ο δείνα επίδοξος Λέμπ για τα σχέδιά του να κατακτήσει το παγκόσμιο. Ούτε καν αναφορά για τα ευτυχώς αναίμακτα ατυχήματα κατά τη διάρκεια του αγώνα, ούτε λόγος για το αν τα μέτρα ασφαλείας ήταν επαρκή ή αν η αντίδραση της οργάνωσης στο όποιο πρόβλημα παρουσιάσθηκε ήταν η ενδεδειγμένη και φυσικά καμία αναφορά για το παραπάνω ατύχημα.
Τίποτε, σιγή ασυρμάτου.

Αυτή η κατάσταση με οδήγησε στο να γράψω κάτι πριν ανηφορήσω για την «πίστα» της πρώην Σχολής Ευελπίδων…
Ας ξυπνήσουμε βρε παιδιά λίγο παραπάνω μήπως και διαμορφώσουμε επιτέλους άποψη για αυτό που κάνουμε και αναδείξουμε τα στοιχεία του αθλητή, διαφορετικά θα ενεργούμε αποσπασματικά και κατά τις περιστάσεις, που σημαίνει ότι αντικειμενικά δεν θα είμαστε σε θέση να προγραμματίσουμε, να βαδίσουμε οργανωμένα και αποτελεσματικά, να σταθούμε σθεναρά απέναντι σε όποιον έχει οπτικό πεδίο του ενός μέτρου και θέλει να εκμεταλλευτεί το έργο και την παρουσία όπλων μας.
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ένα τόσο σοβαρό ζήτημα δεν μας ενδιαφέρει και δεν μπορεί να υπερκαλύψει όλα όσα γράφονται στην ενότητα αυτή.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι η υγεία, η σωματική ακεραιότητα και η ζωή όλων μας είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με το κυλινδροπίστονο.

Η Κατερίνα και ο Μανώλης είναι τόσα χρόνια μαζί μας, έχουν προσφέρει από διάφορα πόστα κατά καιρούς ο καθένας τους, έχουμε συμφωνήσει και διαφωνήσει μαζί τους εκμεταλλευόμενοι άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, μακροπρόθεσμα όμως εποικοδομητικά, αυτή τη διαφωνία, έχουν δύο παιδιά τα οποία μας εμπιστεύθηκαν και είναι μαζί μας σε αυτή τη μεγάλη παρέα των αγώνων αυτοκινήτου, θα αντρωθούν μαζί μας και θα διακρίνονται αύριο με τις επιδόσεις τους και στη δύσκολη στιγμή της ζωής τους μας είναι αδιάφοροι;
Με διευκολύνει να πιστέψω ότι δεν πρόκειται για αδιαφορία αλλά για ελλιπή ή καθόλου ενημέρωση.
Ας προτάξουμε αξίες και οράματα σε αυτό το χώρο που όλοι έχουμε αγαπήσει. Ας δώσουμε την προτεραιότητα στην ασφάλεια , την υγεία και την ζωή μας. Είμαστε πολλοί, αλλά παραμένουμε μια μικρή παρέα.

Εύχομαι η Κατερίνα και ο Μανώλης να είναι σύντομα και πάλι στις επάλξεις, μαζί με τα παιδιά τους, τους συνεργάτες τους και όλους εμάς, υγιείς
έτοιμοι για τα πάντα.
Θα είμαστε όλοι στο πλευρό τους. Εύχομαι γρήγορη ανάρρωση.

Ας μου συγχωρέσουν κάποιοι τον έντονο τόνο, αλλά μετά από 25 χρόνια εμπλοκής με τους αγώνες αυτοκινήτου (Φεβρουάριος 1981) θέλω πλέον να είμαι ιδεολόγος και ρομαντικός.
Χαιρετώ Όλους

Γιάννης Μεσημέρης

Ο χρήστης platis έγραψε:
Γιαννη Μεσημερη, συνηθως δεν βιαζοσουν και παντα πιστευα οτι ξερεις απο Δεοντολογια. Με διαψευδεις:
1.Δεν υπαρχει λογος να αναφερει κανεις ενα ατυχημα, εστω και σοβαρο,ουτε και λεπτομερειες για την κατασταση των τραυματιων. Αυτη ειναι δουλεια των γιατρων και της οικογενειας αυτων που ειχαν το ατυχημα, ειναι αναμεσα μας κι οποτε κρινουν θα μας ενημερωσουν.
2. Αν το βραδυ της Κυριακης ησουν στο ΚΑΤ θα εβλεπες οτι ο κοσμος του σπορ μας ,δεν αφησε ουτε στιγμη απο κοντα την Κατερινα, τον Μανωλη και τα παιδια.
Δεν εχω να προσθεσω τιποτα περισσοτερο. Μονο οτι ευτυχως φαινεται πως θαναι περαστικα...

Γιατρέ μου
Η φαγούρα που έχεις στα δάκτυλα είναι μια πάθηση με έκδηλα συμπτώματα τα οποία με παραπέμπουν σε εκείνο το φοβερό σύνθημα που κάποτε είχε γραφτεί στους τοίχους «ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΟ ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ Ο ΚΝΙΤΗΣ ΚΟΙΤΑΓΕ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΟ» (ας με συγχωρέσουν όσοι ιδεολογικά είναι ταγμένοι στο χώρο αυτό, αλλά το σύνθημα έχει την δική του ιστορία).
Βρε αθεόφοβε γιατρέ η κεντρική ιδέα (όπως λέγαμε στο σχολείο) του γραπτού μου ήταν αυτή που αναφέρεις και μπλέκεις την Δεοντολογία; Εσύ κατάλαβες ότι ήθελα να κάνω σύνταξη / αναμετάδοση ιατρικού ανακοινωθέντος και μου έλειπαν τα στοιχεία;
Εδώ μπαίνει η πάθησή σου. Φαγούρα στα δάκτυλα με ενδεδειγμένο γιατρικό την συνεχή χρήση του πληκτρολογίου.
Όχι Χρηστάρα. Στιγματίζω την έλλειψη αυτής της πηγαίας αγωνίας για το πάθημα, αυτό το αυθόρμητο και απόλυτα ανθρώπινο «Ωχ τι πάθαμε», που το κάλυψε η αγωνία μας για το αν το πιστόνι και το ελατήριο ήταν από τιτάνιο, στρογγυλό ή οβάλ, ψηλό ή κοντό κ.λ.π.. Αυτή η ισοπέδωση δεν μου πάει.
Θα μπορούσα να μην είχα γράψει τίποτε, αφού ήδη από το πρωϊ είχα αρκετά καλή ενημέρωση, που γενικά με καθησύχασε. ¨ομως το θέμα ήταν άλλο.
Συνεπώς το γραπτό μου δεν είχε σχέση με τις σημειώσεις σου και σίγουρα δεν σε διέψευσα ως προς την τήρηση της Δεοντολογίας.
Απλά στο χάσιμο επάνω χάθηκες γιατρέ μου.
Να θυμάσαι το σύνθημα και να κοιτάς το φεγγάρι!!!
Χαιρετισμούς
Γιάννης Μεσημέρης

ΥΓ. Του τα είπα και τηλεφωνικά στα γαλλικά και γελούσε!!!!!