Αν και δεν είναι θέμα αυτοκινήτου αλλά μοτό απεικονίζει μια πραγματικότητα σε κάποιους αγώνες (ευτυχώς λίγους).
Πρόκειται για μια αναφορά αναβάτη φίλου που θέλησε να την δημοσιοποιήσει και υποθέτω ότι θα την στείλλει και στην ΕΘΕΑΜ.
Την παραθέτω αυτούσια και οι κριτικές δικές σας.

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΓΩΝΑ ENDURO 16/1/05

Είμαι αγωνιζόμενος κυρίως σε αγώνες εντούρο και σκράμπλ εδώ και 20 χρόνια (τελευταία εντελώς ερασιτεχνικά και περιστασιακά λόγω υποχρεώσεων).
Πρόσφατα στις 16 Ιανουαρίου, έγινε στη περιοχή της Α. Ολυμπίας ένα φιλικό εντούρο και απο-φάσισα να συμμετέχω έτσι για να θυμηθούμε λίγο τα παλιά.
Διοργανωτής η Σ.Α.Κ.Ε. αλλά ουσιαστικά την όλη οργάνωση είχε αναλάβει η IRON.
Δυστυχώς όμως η όλη ιστορία μόνο πικρή γεύση, απογοήτευση και οργή άφησε λόγω της προχει-ρότητας με την οποία έγινε ο αγώνας, χωρίς κανένα σεβασμό στον αναβάτη – αγωνιζόμενο, που στο κάτω-κάτω πηγαίνει για να χαρεί μια διαδρομή με αγωνιστικό ρυθμό χωρίς να διεκδικεί τίποτα ουσιαστικά, απλά θέλει να κάνει το κέφι του. Τέτοιες προχειρότητες και ελλείψεις σε αγώνες έχουμε πάρα πολλά χρόνια να δούμε. Οι κύριοι επεδίωξαν να μειώσουν τα έξοδα στο ελάχιστο προκειμέ-νου να τσεπώσουν τα λεφτά των συμμετοχών (145 παρακαλώ) χωρίς να ντραπούν καθόλου. Αν αφαιρέσουμε το παράβολο ασφάλισης και κάποια μικροέξοδα το καθαρό κέρδος θα πρέπει να α-νέρχεται σε 5.000€ περίπου.
Συγκεκριμένα λοιπόν ας αρχίσουμε από τον τεχνικό έλεγχο όπου δεν υπήρχε κανείς τεχνικός έφο-ρος (πτυχιούχος εννοώ) παρά μόνο κάποιοι άσχετοι με το αντικείμενο, που έκαναν τον τεχνικό έ-φορο. Δεν έγινε κανένας έλεγχος σε δίπλωμα, άδεια και όλα τα σχετικά, αλλά εκδόθηκε η αγωνιστι-κή άδεια ημέρας χωρίς να ελεγχθεί η ταυτότητα κανενός. Επίσης δεν ελέγχθηκε το κράνος (ποιος άλλωστε γνώριζε να το κάνει) παρόλα αυτά έδιναν το αυτοκόλλητο ότι είναι εντάξει.
Στον αγώνα λοιπόν δεν υπήρχε καρνέ και οι αγωνιζόμενοι έπρεπε να θυμούνται το χρόνο του προηγούμενου ΣΕΧ., δεν υπήρχε παρά ελάχιστη σήμανση και όπως ήταν επόμενο χάθηκαν αρκε-τοί αναβάτες, έπεσαν «καπέλα» ανεξέλεγκτα και το αποτέλεσμα ήταν, με απόφαση δεν γνωρίζω ποιού, να μην μετρήσουν οι ποινές καθυστέρησης στις απλές διαδρομές, ένα απερίγραπτο αλα-λούμ δηλαδή. Σε ένα δύσκολο πέρασμα κόλλησαν στη λάσπη καμιά δεκαριά αναβάτες χωρίς να υπάρχει κάποια βοήθεια και εντέλει κάποια φορά δόθηκε εναλλακτική διαδρομή, οι χρόνοι όμως «χύμα» χωρίς να γνωρίζει κανείς τι γίνεται ή τι χρόνο παίρνει.
Οι ειδικές διαδρομές ήταν δυο, μια στο βουνό και μια σε κορδελιασμένο χωράφι. Το μπάχαλο και εδώ παρόμοιο. Στο βουνό σε 4 χιλ/τρα περίπου ένας μόνο κριτής. Επίσης σε αυτή την ειδική δεν υπήρχε ασθενοφόρο.
Στο κορδελιασμένο χωράφι η αφετηρία και ο τερματισμός ήταν δίπλα-δίπλα και εξυπηρετούνταν από ένα!!! κριτή. Πόσο αξιόπιστοι να ήταν οι χρόνοι άραγε?. Σε ολόκληρη δεν τη κορδελιασμένη διαδρομή ούτε ένας κριτής, οι κορδέλες φυσικά σε πολλά σημεία κομμένες και χωρίς να το θέλω (γιατί δεν ήταν εμφανής η διαδρομή) έκανα 30 ολόκληρα δευτερόλεπτα λιγότερο από την πρώτη φορά, κάτι για το οποίο θάπρεπε να είμαι ευχαριστημένος αλλά όπως είπα δεν πήγα ούτε για κύ-πελλα ούτε για διακρίσεις. Οποιος κατάλαβε τι παιζόταν μπορούσε κάλλιστα να «κόψει» δρόμο χωρίς τον παραμικρό έλεγχο.
Οικονομία στα έξοδα αλλά όχι σε αυτό το βαθμό. Ελεος πια. Λίγος σεβασμός τουλάχιστον στους κανονισμούς θάπρεπε να υπάρχει.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι αγωνιζόμενοι θα έκαναν 5 ειδικές δηλαδή και οι βετεράνοι 3 ειδικές. Τελικά ο αγώνας είχε και εκπτώσεις γιατί όλοι έκαναν μόνο 3 ειδικές.
Στο τερματισμό συνάντησα τον πρόεδρο της Σ.Α.Κ.Ε. Κο Ξένο και παραπονούμενος για το χάλι του αγώνα πήρα την απίστευτη απάντηση: « Φιλικός αγώνας είναι τι περιμένεις. Δεν ευχαριστήθη-κες τη διαδρομή??» «Όχι βέβαια» του απάντησα «γιατί εδώ ήρθα να διασκεδάσω κάνοντας αγώνα και όχι να εκνευριστώ μ΄αυτό το μπάχαλο».
Φιλικός αγώνας ή πρωταθληματικός δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχει διαφορά. Τα έξοδα, ο κόπος, ο χρόνος και ο αγώνας του κάθε αναβάτη δεν αξίζουν μια ίση αντιμετώπιση στα πλαίσια κάποιων κανονισμών? Τότε γιατί υπάρχουν αυτοί αν τους ρεζιλεύουν μερικοί με αναίδεια.
Απλά οι άνθρωποι της οργάνωσης βασίστηκαν ότι η θεά Τύχη θα είναι μαζί τους εκείνη τη μέρα σε θέματα ασφάλειας, που δεν έγινε και κάποια στραβή, ευτυχώς.
Τελικά αναρωτιέμαι μήπως έτσι έχουν καταντήσει οι αγώνες μοτοσικλέτας σήμερα και έχω μείνει πίσω. Πέστε το μου μη γίνομαι και γραφικός.

Καραγιάννης Ιωάννης

Αν και δεν είναι θέμα αυτοκινήτου αλλά μοτό απεικονίζει μια πραγματικότητα σε κάποιους αγώνες (ευτυχώς λίγους).
Πρόκειται για μια αναφορά αναβάτη φίλου που θέλησε να την δημοσιοποιήσει και υποθέτω ότι θα την στείλλει και στην ΕΘΕΑΜ.
Την παραθέτω αυτούσια και οι κριτικές δικές σας.

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΓΩΝΑ ENDURO 16/1/05

Είμαι αγωνιζόμενος κυρίως σε αγώνες εντούρο και σκράμπλ εδώ και 20 χρόνια (τελευταία εντελώς ερασιτεχνικά και περιστασιακά λόγω υποχρεώσεων).
Πρόσφατα στις 16 Ιανουαρίου, έγινε στη περιοχή της Α. Ολυμπίας ένα φιλικό εντούρο και απο-φάσισα να συμμετέχω έτσι για να θυμηθούμε λίγο τα παλιά.
Διοργανωτής η Σ.Α.Κ.Ε. αλλά ουσιαστικά την όλη οργάνωση είχε αναλάβει η IRON.
Δυστυχώς όμως η όλη ιστορία μόνο πικρή γεύση, απογοήτευση και οργή άφησε λόγω της προχει-ρότητας με την οποία έγινε ο αγώνας, χωρίς κανένα σεβασμό στον αναβάτη – αγωνιζόμενο, που στο κάτω-κάτω πηγαίνει για να χαρεί μια διαδρομή με αγωνιστικό ρυθμό χωρίς να διεκδικεί τίποτα ουσιαστικά, απλά θέλει να κάνει το κέφι του. Τέτοιες προχειρότητες και ελλείψεις σε αγώνες έχουμε πάρα πολλά χρόνια να δούμε. Οι κύριοι επεδίωξαν να μειώσουν τα έξοδα στο ελάχιστο προκειμέ-νου να τσεπώσουν τα λεφτά των συμμετοχών (145 παρακαλώ) χωρίς να ντραπούν καθόλου. Αν αφαιρέσουμε το παράβολο ασφάλισης και κάποια μικροέξοδα το καθαρό κέρδος θα πρέπει να α-νέρχεται σε 5.000€ περίπου.
Συγκεκριμένα λοιπόν ας αρχίσουμε από τον τεχνικό έλεγχο όπου δεν υπήρχε κανείς τεχνικός έφο-ρος (πτυχιούχος εννοώ) παρά μόνο κάποιοι άσχετοι με το αντικείμενο, που έκαναν τον τεχνικό έ-φορο. Δεν έγινε κανένας έλεγχος σε δίπλωμα, άδεια και όλα τα σχετικά, αλλά εκδόθηκε η αγωνιστι-κή άδεια ημέρας χωρίς να ελεγχθεί η ταυτότητα κανενός. Επίσης δεν ελέγχθηκε το κράνος (ποιος άλλωστε γνώριζε να το κάνει) παρόλα αυτά έδιναν το αυτοκόλλητο ότι είναι εντάξει.
Στον αγώνα λοιπόν δεν υπήρχε καρνέ και οι αγωνιζόμενοι έπρεπε να θυμούνται το χρόνο του προηγούμενου ΣΕΧ., δεν υπήρχε παρά ελάχιστη σήμανση και όπως ήταν επόμενο χάθηκαν αρκε-τοί αναβάτες, έπεσαν «καπέλα» ανεξέλεγκτα και το αποτέλεσμα ήταν, με απόφαση δεν γνωρίζω ποιού, να μην μετρήσουν οι ποινές καθυστέρησης στις απλές διαδρομές, ένα απερίγραπτο αλα-λούμ δηλαδή. Σε ένα δύσκολο πέρασμα κόλλησαν στη λάσπη καμιά δεκαριά αναβάτες χωρίς να υπάρχει κάποια βοήθεια και εντέλει κάποια φορά δόθηκε εναλλακτική διαδρομή, οι χρόνοι όμως «χύμα» χωρίς να γνωρίζει κανείς τι γίνεται ή τι χρόνο παίρνει.
Οι ειδικές διαδρομές ήταν δυο, μια στο βουνό και μια σε κορδελιασμένο χωράφι. Το μπάχαλο και εδώ παρόμοιο. Στο βουνό σε 4 χιλ/τρα περίπου ένας μόνο κριτής. Επίσης σε αυτή την ειδική δεν υπήρχε ασθενοφόρο.
Στο κορδελιασμένο χωράφι η αφετηρία και ο τερματισμός ήταν δίπλα-δίπλα και εξυπηρετούνταν από ένα!!! κριτή. Πόσο αξιόπιστοι να ήταν οι χρόνοι άραγε?. Σε ολόκληρη δεν τη κορδελιασμένη διαδρομή ούτε ένας κριτής, οι κορδέλες φυσικά σε πολλά σημεία κομμένες και χωρίς να το θέλω (γιατί δεν ήταν εμφανής η διαδρομή) έκανα 30 ολόκληρα δευτερόλεπτα λιγότερο από την πρώτη φορά, κάτι για το οποίο θάπρεπε να είμαι ευχαριστημένος αλλά όπως είπα δεν πήγα ούτε για κύ-πελλα ούτε για διακρίσεις. Οποιος κατάλαβε τι παιζόταν μπορούσε κάλλιστα να «κόψει» δρόμο χωρίς τον παραμικρό έλεγχο.
Οικονομία στα έξοδα αλλά όχι σε αυτό το βαθμό. Ελεος πια. Λίγος σεβασμός τουλάχιστον στους κανονισμούς θάπρεπε να υπάρχει.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι αγωνιζόμενοι θα έκαναν 5 ειδικές δηλαδή και οι βετεράνοι 3 ειδικές. Τελικά ο αγώνας είχε και εκπτώσεις γιατί όλοι έκαναν μόνο 3 ειδικές.
Στο τερματισμό συνάντησα τον πρόεδρο της Σ.Α.Κ.Ε. Κο Ξένο και παραπονούμενος για το χάλι του αγώνα πήρα την απίστευτη απάντηση: « Φιλικός αγώνας είναι τι περιμένεις. Δεν ευχαριστήθη-κες τη διαδρομή??» «Όχι βέβαια» του απάντησα «γιατί εδώ ήρθα να διασκεδάσω κάνοντας αγώνα και όχι να εκνευριστώ μ΄αυτό το μπάχαλο».
Φιλικός αγώνας ή πρωταθληματικός δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχει διαφορά. Τα έξοδα, ο κόπος, ο χρόνος και ο αγώνας του κάθε αναβάτη δεν αξίζουν μια ίση αντιμετώπιση στα πλαίσια κάποιων κανονισμών? Τότε γιατί υπάρχουν αυτοί αν τους ρεζιλεύουν μερικοί με αναίδεια.
Απλά οι άνθρωποι της οργάνωσης βασίστηκαν ότι η θεά Τύχη θα είναι μαζί τους εκείνη τη μέρα σε θέματα ασφάλειας, που δεν έγινε και κάποια στραβή, ευτυχώς.
Τελικά αναρωτιέμαι μήπως έτσι έχουν καταντήσει οι αγώνες μοτοσικλέτας σήμερα και έχω μείνει πίσω. Πέστε το μου μη γίνομαι και γραφικός.

Καραγιάννης Ιωάννης

Αν και δεν είναι θέμα αυτοκινήτου αλλά μοτό απεικονίζει μια πραγματικότητα σε κάποιους αγώνες (ευτυχώς λίγους).
Πρόκειται για μια αναφορά αναβάτη φίλου που θέλησε να την δημοσιοποιήσει και υποθέτω ότι θα την στείλλει και στην ΕΘΕΑΜ.
Την παραθέτω αυτούσια και οι κριτικές δικές σας.

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΓΩΝΑ ENDURO 16/1/05

Είμαι αγωνιζόμενος κυρίως σε αγώνες εντούρο και σκράμπλ εδώ και 20 χρόνια (τελευταία εντελώς ερασιτεχνικά και περιστασιακά λόγω υποχρεώσεων).
Πρόσφατα στις 16 Ιανουαρίου, έγινε στη περιοχή της Α. Ολυμπίας ένα φιλικό εντούρο και απο-φάσισα να συμμετέχω έτσι για να θυμηθούμε λίγο τα παλιά.
Διοργανωτής η Σ.Α.Κ.Ε. αλλά ουσιαστικά την όλη οργάνωση είχε αναλάβει η IRON.
Δυστυχώς όμως η όλη ιστορία μόνο πικρή γεύση, απογοήτευση και οργή άφησε λόγω της προχει-ρότητας με την οποία έγινε ο αγώνας, χωρίς κανένα σεβασμό στον αναβάτη – αγωνιζόμενο, που στο κάτω-κάτω πηγαίνει για να χαρεί μια διαδρομή με αγωνιστικό ρυθμό χωρίς να διεκδικεί τίποτα ουσιαστικά, απλά θέλει να κάνει το κέφι του. Τέτοιες προχειρότητες και ελλείψεις σε αγώνες έχουμε πάρα πολλά χρόνια να δούμε. Οι κύριοι επεδίωξαν να μειώσουν τα έξοδα στο ελάχιστο προκειμέ-νου να τσεπώσουν τα λεφτά των συμμετοχών (145 παρακαλώ) χωρίς να ντραπούν καθόλου. Αν αφαιρέσουμε το παράβολο ασφάλισης και κάποια μικροέξοδα το καθαρό κέρδος θα πρέπει να α-νέρχεται σε 5.000€ περίπου.
Συγκεκριμένα λοιπόν ας αρχίσουμε από τον τεχνικό έλεγχο όπου δεν υπήρχε κανείς τεχνικός έφο-ρος (πτυχιούχος εννοώ) παρά μόνο κάποιοι άσχετοι με το αντικείμενο, που έκαναν τον τεχνικό έ-φορο. Δεν έγινε κανένας έλεγχος σε δίπλωμα, άδεια και όλα τα σχετικά, αλλά εκδόθηκε η αγωνιστι-κή άδεια ημέρας χωρίς να ελεγχθεί η ταυτότητα κανενός. Επίσης δεν ελέγχθηκε το κράνος (ποιος άλλωστε γνώριζε να το κάνει) παρόλα αυτά έδιναν το αυτοκόλλητο ότι είναι εντάξει.
Στον αγώνα λοιπόν δεν υπήρχε καρνέ και οι αγωνιζόμενοι έπρεπε να θυμούνται το χρόνο του προηγούμενου ΣΕΧ., δεν υπήρχε παρά ελάχιστη σήμανση και όπως ήταν επόμενο χάθηκαν αρκε-τοί αναβάτες, έπεσαν «καπέλα» ανεξέλεγκτα και το αποτέλεσμα ήταν, με απόφαση δεν γνωρίζω ποιού, να μην μετρήσουν οι ποινές καθυστέρησης στις απλές διαδρομές, ένα απερίγραπτο αλα-λούμ δηλαδή. Σε ένα δύσκολο πέρασμα κόλλησαν στη λάσπη καμιά δεκαριά αναβάτες χωρίς να υπάρχει κάποια βοήθεια και εντέλει κάποια φορά δόθηκε εναλλακτική διαδρομή, οι χρόνοι όμως «χύμα» χωρίς να γνωρίζει κανείς τι γίνεται ή τι χρόνο παίρνει.
Οι ειδικές διαδρομές ήταν δυο, μια στο βουνό και μια σε κορδελιασμένο χωράφι. Το μπάχαλο και εδώ παρόμοιο. Στο βουνό σε 4 χιλ/τρα περίπου ένας μόνο κριτής. Επίσης σε αυτή την ειδική δεν υπήρχε ασθενοφόρο.
Στο κορδελιασμένο χωράφι η αφετηρία και ο τερματισμός ήταν δίπλα-δίπλα και εξυπηρετούνταν από ένα!!! κριτή. Πόσο αξιόπιστοι να ήταν οι χρόνοι άραγε?. Σε ολόκληρη δεν τη κορδελιασμένη διαδρομή ούτε ένας κριτής, οι κορδέλες φυσικά σε πολλά σημεία κομμένες και χωρίς να το θέλω (γιατί δεν ήταν εμφανής η διαδρομή) έκανα 30 ολόκληρα δευτερόλεπτα λιγότερο από την πρώτη φορά, κάτι για το οποίο θάπρεπε να είμαι ευχαριστημένος αλλά όπως είπα δεν πήγα ούτε για κύ-πελλα ούτε για διακρίσεις. Οποιος κατάλαβε τι παιζόταν μπορούσε κάλλιστα να «κόψει» δρόμο χωρίς τον παραμικρό έλεγχο.
Οικονομία στα έξοδα αλλά όχι σε αυτό το βαθμό. Ελεος πια. Λίγος σεβασμός τουλάχιστον στους κανονισμούς θάπρεπε να υπάρχει.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα οι αγωνιζόμενοι θα έκαναν 5 ειδικές δηλαδή και οι βετεράνοι 3 ειδικές. Τελικά ο αγώνας είχε και εκπτώσεις γιατί όλοι έκαναν μόνο 3 ειδικές.
Στο τερματισμό συνάντησα τον πρόεδρο της Σ.Α.Κ.Ε. Κο Ξένο και παραπονούμενος για το χάλι του αγώνα πήρα την απίστευτη απάντηση: « Φιλικός αγώνας είναι τι περιμένεις. Δεν ευχαριστήθη-κες τη διαδρομή??» «Όχι βέβαια» του απάντησα «γιατί εδώ ήρθα να διασκεδάσω κάνοντας αγώνα και όχι να εκνευριστώ μ΄αυτό το μπάχαλο».
Φιλικός αγώνας ή πρωταθληματικός δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχει διαφορά. Τα έξοδα, ο κόπος, ο χρόνος και ο αγώνας του κάθε αναβάτη δεν αξίζουν μια ίση αντιμετώπιση στα πλαίσια κάποιων κανονισμών? Τότε γιατί υπάρχουν αυτοί αν τους ρεζιλεύουν μερικοί με αναίδεια.
Απλά οι άνθρωποι της οργάνωσης βασίστηκαν ότι η θεά Τύχη θα είναι μαζί τους εκείνη τη μέρα σε θέματα ασφάλειας, που δεν έγινε και κάποια στραβή, ευτυχώς.
Τελικά αναρωτιέμαι μήπως έτσι έχουν καταντήσει οι αγώνες μοτοσικλέτας σήμερα και έχω μείνει πίσω. Πέστε το μου μη γίνομαι και γραφικός.

Καραγιάννης Ιωάννης

Ο χρήστης ironteam έγραψε:

Διοργανωτής η Σ.Α.Κ.Ε. αλλά ουσιαστικά την όλη οργάνωση είχε αναλάβει η IRON

Δεν ήταν ευχάριστα όσα συνέβηκαν, όμως για την ιστορία και μόνο, η IRON TEAM είχε αναλάβει τη χρονομέτρηση των ειδικών διαδρομών και την έκδοση των αποτελεσμάτων. Δεν είχε αναλάβει ούτε τον τεχνικό έλεγχο, ούτε τους ενδιάμεσους κριτές των ειδικών, ούτε τα ασθενοφόρα, ούτε οτιδήποτε άλλο εκτός των δύο που προανέφερα.

πηγες και πληρωσες ....χαθηκαν οι βολτες στο βουνο.Νομιζες οτι θα γλιτωσει το εντουρο απο τα νυχια τον ειδικων..............

Δεκτόν, άλωστε δεν ήμουν στον αγώνα.