Ο χρήστης G60 έγραψε:
Επίσης επιβεβαιώνομαι για το ότι το βυνίλιο μετά από 20ετή απουσία επανέρχεται αργά και σταθερά στο προσκήνιο.
Οποιαδήποτε ψηφιακή μαλακία κι αν προσπάθησαν να προωθήσουν ως αντικαταστάτη του απλά απέτυχε ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ.
Που είναι τα μούτρα των δημοσιογραφίσκων να τα καμαρώσω που έβαζαν τον κόσμο ανα έξι μήνες να αλλάζει πηγές κι ενισχυτές?

Μπλα μπλα μπλα, 30 χρόνια τώρα τα ίδια ακούμε, αλλά οι πωλήσεις media άλλα λένε. Το καλό είναι πως πλέον αυτό που πραγματικά παίρνει τα πάνω του είναι η software αναπαραγωγή αντί της hardware. Ήτοι, downloads υψηλής ανάλυσης τα οποία (με την προϋπόθεση καλού mastering, το οποίο όμως είναι απαραίτητο σε κάθε μέσο) σερβίρουν πατατάκια και ποτά σε δίσκους 45rpm. Take that, βινύλιο.

Ο χρήστης G60 έγραψε:

Οσο για τα μηχανήματα της εποχής.....

Οι λαμπάτοι ενισχυτές θέλουν στρώσιμο;

Ο χρήστης Ernani έγραψε:

Οσο για τα μηχανήματα της εποχής.....

Οι λαμπάτοι ενισχυτές θέλουν στρώσιμο;

εδω μας ελεγαν οτι ηθελαν τα καλωδια των ηχειων....

Ο χρήστης G60 έγραψε:
Τι είναι αυτό ρε συ?

http://en.wikipedia.org/wiki/Music_for_Supermarkets

To ποιό πιθανό(αν και δεν το εχω τον δίσκο ) να είναι κόπια από ραδιοφωνική στερεοφωνική μετάδοση της εποχής μέσω λαμπάτου ραδιοενισχυτή και πομπινόφωνου κλάσσης στούντιο.
Υπήρχαν μηχανήματα τότε (πομπινόφωνα) που απευθυνόταν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλά και σε ερασιτέχνες hifiντελίστες που η απόδοσή τους ξεπερνούσε αυτή του πικαπ τόσο ως προς την πιστότητα όσο και προς το εύρος των συχνοτήτων.
Μια από αυτές ήταν και η Uher.
Οι δε ραδιοφωνικές εκπομπές ήταν stereo με όλη τη σημασία της λέξης κι όχι σαν τα δικά μας τα πανυγήρια.
Το ποιό πιθανό λοιπόν να είναι remaster από τέτοια φάση κι ας αναλογιστούμε πόσο άθλιοι είμαστε στην Ελλάδα σε ποιότητα ραδιοφώνου ακόμα και σήμερα.
Οσο για τα μηχανήματα της εποχής.....

Άρα να υπάρχουν και άλλα αντίγραφα της συγκεκριμένης μετάδωσης;;; Γουστάρωωωω...
Δυστυχώς όμως η wiki λέει:
Shortly after its sale, the album was played in its full length on Radio Luxembourg. Jarre launched the album with the words 'Piratez Moi!' (Pirate Me), and bootlegs of the radio broadcast do exist, although at a very poor quality (the radio station was an AM station).

Μπλα μπλα μπλα, 30 χρόνια τώρα τα ίδια ακούμε, αλλά οι πωλήσεις media άλλα λένε. Το καλό είναι πως πλέον αυτό που πραγματικά παίρνει τα πάνω του είναι η software αναπαραγωγή αντί της hardware. Ήτοι, downloads υψηλής ανάλυσης τα οποία (με την προϋπόθεση καλού mastering, το οποίο όμως είναι απαραίτητο σε κάθε μέσο) σερβίρουν πατατάκια και ποτά σε δίσκους 45rpm. Take that, βινύλιο.

Έλα ρε Νικόλα... Τα αρχεία FLAC τα γουστάρω απίστευτα αλλά δεν μπορώ να ξεκολλήσω απ' το βινύλιο...

Ο χρήστης G60 έγραψε:
O προενισχυτής phono είναι εξωτερικός ή έχει δικό του ο ενισχυτής?
Αν είναι εξωτερικός δοκίμασε να παίξεις με μια άλλη είσοδο line του ενισχυτή πχ deck ή cd και δες τι κάνει.

Επίσης η γείωση είναι σημαντική,μην την αμελείς.

Δεν έχω εξωτερικό... Αλλά έχω δοκιμάσει να το βάλω στο CD όταν πρωτοβρήκα το πικάπ. Disasterrrrrrrrr

Θα κάνω το κόλπο του Πάνου. Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις/ενδιαφέρον σας!

Ο χρήστης G60 έγραψε:

Για τη φωτό ρε λέω,τα άλλα ειναι γνωστά
Η φώτο πρέπει να είναι από άτομα που περιμένουν αυτόγραφο ή κάτι τέοιο τέλος πάντων... Το αυθεντικό LP του Music for supermarkets δεξιά δες!
edit: Την φώτο την πήρα απ' το φόρουμ του Jarre, στο τόπικ περί του συγκεκριμένου Album

Άρα να υπάρχουν και άλλα αντίγραφα της συγκεκριμένης μετάδωσης;;; Γουστάρωωωω...
Δυστυχώς όμως η wiki λέει:
Shortly after its sale, the album was played in its full length on Radio Luxembourg. Jarre launched the album with the words 'Piratez Moi!' (Pirate Me), and bootlegs of the radio broadcast do exist, although at a very poor quality (the radio station was an AM station).

Eικασίες κάνω δεν το είπα με σιγουριά,απλά έθεσα την ποιό πιθανή περίπτωση.
Μπερδεύτικα εγώ τότε...

Από πού το είδες; Δεν ξέρει κανείς, έχει αλλάξει 3 ιδιοκτήτες το βινύλιο... Μόνο του πρώτου ξέραμε που τον λέγανε M. Gerard... 10.000 λίρες Αγγλίας το πήρε bacl in 1983...

**Caution: long post ahead. **

Τσίμπησες Μακούλη μου, άρα η δημοσίευσή μου πέτυχε το στόχο της.

Ο χρήστης G60 έγραψε:
Οι πωλήσεις media χαρακτηρίζουν και την ποιότητα?

Όχι, απαντούν όμως στο ότι 'το βινύλιο επιστρέφει δυνατό'. Παπάγια μάντολες. Τα τελευταία 20 χρόνια (άντε, έκοψα κάτι) είναι μόνο για τους λίγους κι έτσι θα παραμείνει.

Πετάξτε τα μηχανάκια και αναβαθμίστε τα κομπιουτεράκια

Γιατί όχι? Τουλάχιστον τα κομπιουτεράκια δεν κοστίζουν τόσο πολύ.

Oσο και να αναλύσεις την μπιτιά αναλογικό ημιτονοειδές και χροιά δεν βλέπεις ούτε τον αιώνα τον άπαντα.
Θυμίσου μόνο από τότε που βγηκε το cd,τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο και με νέο μοντέλο και νέα τεχνολογία εμφανιζόταν ως η απόλυτη λύση για να καταριφθεί το επόμενο έτος και μπλα μπλα φτάσαμε στα pc κι αύριο στα κινητά και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Μπίζνα να γίνετε Νικόλα,είναι μεγάλα τα συμφέροντα κι άσε τον κόσμο να ακούει σαβούρα.

Τεσπά εδώ όλα τα μηχανάκια είναι ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ,έτσι βγαίνει η μουσική,αντί να παίζει ο Perrier τον καταιγιστικό μπάσο ρυθμό στο Moog θα μπορούσαν να είχαν περαστεί όλα σε κάνα δυό τρία Motif,το θέμα είναι τι θα άκουγες μετά

Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι όλα είναι προς ανάλωση και εντυπωσιασμό.
Το αυτί σου ακούει αναλογικά όλα τα άλλα τα ακούω παραμύθια.

Και το μάτι σου αναλογικά βλέπει, αλλά έχεις τηλεόραση lcd κι όχι καθοδικής λυχνίας.

Συμφωνώ πως μας έχουν βάλει προ πολλού στο τριπάκι της αλλαγής μέσων αναπαραγωγής. Μη μπερδεύεις όμως το μέσο με το περιεχόμενο. Το βινύλιο, το cd, το sacd, το flac κλπ είναι μεταφορείς πληροφορίας. Το πώς τη μεταφέρουν έχει λίγη σημασία στην τελική ποιότητα. Αυτή προσδιορίζεται από το πόσο καλή δουλειά έχει γίνει πιο πριν, στο mastering, μοντάζ, παραγωγή, όπως θέλεις πέστο. Έχω ηχογράφηση φίλου από live blues, σε μαγαζί, κατευθείαν από την κονσόλα σε DAT, και μεταφορά σε cd. Ε σε πληροφορώ πως αν την ακούσεις, σου πέφτει το σαγόνι. Τέτοια πυγμή, τέτοια ατμόσφαιρα δύσκολα ακούς από βινύλιο - και σε ό,τι ένταση θέλεις, χωρίς να φοβάσαι μην πηδήξει η βελόνα. Μα και το DAT ψηφιακό είναι (48KHz δειγματοληψία, θυμίζω). Δε φταίει όμως το DAT ή το CD εάν οι παραγωγοί ρίχνουν την ποιότητα της ηχογράφησης και δεν πληρώνουν εργατοώρες στους ηχολήπτες για καλό αποτέλεσμα, ή εάν τα σκουπίδια που μας πασάρουν για τις αρπαχτές τους είναι υπερσυμπιεσμένα - για να ακούγονται δυνατά σε ραδιόφωνο και τα mp3-players των πίτσι.

Και κάτι άλλο βρε Μάκη, μου μιλάς για αναλογικά και μου βάζεις video με τον πρωτομάστορα και κυρίαρχο της ηλεκτρονικής μουσικής! Πού είναι η αναλογικότητα σε αυτό? Πώς ξέρεις πώς ακριβώς ήθελε ο Γιαννάκης-Μιχαλάκης να ακούγεται η μουσική του? Δεν το ξέρεις, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Δεν είναι πιάνο Yamaha ή Steinway, Fender ή Gibson, Tama ή Pearl, που μπορείς να το ακούσεις in real life, ώστε να ξέρεις αν είναι σωστό ή όχι όταν το ακούς στο σύστημά σου. Αρκείσαι λοιπόν στο να ακούγονται σωστά τα πρίμα και τα μπάσα, να μη σε κουράζει, τέλος. Ας μη μιλάμε όμως για 'υψηλή πιστότητα', έτσι?

Έλα ρε Νικόλα... Τα αρχεία FLAC τα γουστάρω απίστευτα αλλά δεν μπορώ να ξεκολλήσω απ' το βινύλιο...

Ζησάκο, αν εσύ γουστάρεις βινύλιο, εμείς τι να πούμε που νουθετηθήκαμε με δαύτο? Οταν πιτσιρικάς ακόμη, η καλύτερή μου ήταν να ψάχνω στο Μοναστηράκι παλιά δισκάκια, και αφού τα καθαρίσω να φτιάξω compilation σε κασέτα με το AKAI? Όταν η διαδικασία ακρόασης ήταν ιεροτελεστία, από τον καθαρισμό του δίσκου μέχρι τη ζυγοστάθμιση του βραχίονα και τη σωστή στήριξη του πικάπ... και τόσα άλλα που μπορώ να γράψω...

Όλα αυτά όμως έχουν μόνο συναισθηματική αξία πλέον. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των ψηφιακών μέσων αναπαραγωγής είναι η ευκολία χρήσης. Εκεί βασίστηκαν όλα, κι ας έλεγαν πως ξεπερνούν σε ποιότητα το βινύλιο. Από θεωρητικής τεχνικής πλευράς ακόμη και το 'ταπεινό' cd είναι ανώτερο, αλλά στην πράξη λίγα είναι τα ασημένια δισκάκια που ακούγονται καλύτερα από τα αντίστοιχα βινύλια. Εδώ συμφωνώ εν μέρει με το Μάκη (και λέω εν μέρει, γιατί θεωρώ πως είναι θέμα παραγωγής, όπως έγραψα παραπάνω). Όμως, τα φορμά υψηλής ανάλυσης δε συγκρίνονται. Πλέον οι δισκογραφικές αναγκάζονται να κάνουν καλές παραγωγές, να είναι σωστό το περιεχόμενο, γιατί το μέσο τους ξεμπροστιάζει. Ο αέρας, η ατμόσφαιρα και ο ρυθμός που μπορούν να περάσουν προς τον ακροατή είναι απίστευτα, εάν συνδυαστούν δε με την απαράμιλλη καθαρότητα, λεπτομέρεια, και την ευκολία χρήσης ενός καλού μηχανήματος αναπαραγωγής (sacd, BluRay, pc ή media player) τότε το βινύλιο είναι μόνο για τους αποκλειστικά αισθηματίες. Η διαδικασία βγάλε-καθάρισε-χάζεψε το μεγάλο εξώφυλλο-βάλε-στήριξε κλπ είναι απίστευτη, κι όποιος δεν το έχει ζήσει δεν ξέρει για τι κόλλημα μιλάμε. Όμως για καθημερινή χρήση, πλέον ψηφίζω 24/96 ή 24/192 (προσωπικά το έχω ΚΑΙ στο αυτοκίνητο, αν θέλω).

Όπως και να έχει, σε προσωπικό επίπεδο δεν αλλοιώνεται η σχέση μου με τη μουσική, απ'όπου κι αν προέρχεται. Έχω δακρύσει ακούγοντας τραγούδι σε τρανζιστοράκι στην αποθήκη μου, έχω σταθεί 10 ολόκληρα λεπτά μπροστά σε μαγαζί με μπαχαρικά κάτω από την Αθηνάς για να απολαύσω Rachmaninov (ναι, ο τύπος άκουγε 3ο πρόγραμμα), έχω κοπανήσει το κεφάλι μου με Rammstein σε παπουτσομάγαζο στην Πλάκα, έχω σταματήσει στην άκρη του δρόμου με νοικιάρικο για να απολαύσω Μαρινέλλα. Κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει ότι μου λείπει το συναίσθημα, κι ας ψηφίζω ψηφιακά.

Ουφ τα'πα.

Υπέροχα όλα αυτά που έγραψες!

Όντως τα ψηφιακά μέσα έχουν το τεράστιο θετικό της φορητότητας... (εδώ που τα λέμε σιγά μην πηδήξει η βελόνα σε υδροπνευματικό... ) . Παράδειγμα η μάνα μου που απλά θέλει ν' ακούει Πάριο/Αρβανιτάκη ( ) και στο σπίτι και στο Saxo...

Σήμερα κατέβασα .flac player για το κινητό...

Σχετικά με το ψηφιακά μέσα κλπ και το ότι και το αυτί είναι αναλογικό. Νομίζω ότι εφόσον τα ηχεία είναι αναλογικά και μάλιστα διαθέτουν σημαντικό ποσοστό παραμόρφωσης και χρωματισμού του ήχου πρέπει να καταφέρνουν να ομαλοποιήσουν κάθε μη αναλογικότητα από τον ήχο. Απλά οι καλές εγγραφές σε όποιο μέσο κι αν έχουν αποθηκευτεί αν παιχτούν σε καλό σύστημα θα ακούγονται καλύτερα.
Που μας οδηγεί στο τεράστιο θέμα της ποιότητας ηχοληψίας. Γιατί είναι όντως απίστευτη η διαφορά που κάνει στο τελικό αποτέλεσμα. Έχω εντυπωσιαστεί από τον ήχο που έβγαλαν τα ταπεινά μηχανήματά μου όταν έπαιξαν καλές εγγραφές. Και μετά βέβαια σε πιάνει το παράπονο για όλες τις υπόλοιπες... με τον συμπιεσμένο ήχο και τα φουσκωμένα ψευτομπάσα...

Αν και μεγάλωσα με βινύλιο θεωρώ ότι η όλη ταλαιπωρία (ή ιεροτελεστία αν θέλετε) της προετοιμασίας, τοποθέτησης κλπ δεν αξίζουν. Η τεράστια προσοχή για τη σταθερότητα του πικάπ (σε κάποια πατώματα αν πηδήξει ένα μόνο άτομο ζορίζεται ή πηδάει η βελόνα, δε μιλάμε καν για πάρτυ) και ο ήχος που πάσχει από φύσημα κ.ά. Μιλάω για το κοινό πικάπ και σύστημα και όχι για hi-end συστήματα και ανάλογους χρήστες. Εκτός από τον χαμένο χρόνο που πια δεν διαθέτω προσθέστε και την φθορά του δίσκου με τη χρήση.... δε λέει. Τα πρώτα χρόνια που τα απλά CD players έβγαζαν έναν περίεργο και ιδιαίτερα ψυχρό ήχο μπορεί να πει κανείς ότι το βινύλιο πλεονεκτούσε. Πλέον όμως όσο κι αν το συμπαθώ δεν αισθάνομαι ότι αξίζει να ασχολούμαι με το βινύλιο, η ευκολία των ψηφιακών μέσων είναι πολύ μεγάλη και η διαφορά αν υπάρχει θα φανεί σε συστήματα πολύ ανώτερα από αυτά που διαθέτω. Παρά ταύτα επειδή έχω και κάμποσους δίσκους βινυλίου μου αρέσει πότε πότε να ακούω κανέναν για μια πιο σπέσιαλ (η ιεροτελεστία κλπ που λέγαμε) εμπειρία! Αυτό όμως για μένα που το έζησα και έχω τις σχετικές αναμνήσεις. Κάποιος νεότερος αμφιβάλλω πολύ αν θα μπορέσει να νιώσει κάτι παρόμοιο για το βινύλιο. Θυμάμαι μάλιστα σε κάποια ταινία ο νέος να προσπαθεί να καταλάβει τι διάβολο είναι αυτοί οι μεγάλοι μαύροι δίσκοι και πως χρησιμοποιούνται. Έχει συμβεί και στα αλήθεια σε φίλους μου αλλά και σε εμένα, θυμάμαι ότι εξηγούσα σε κάποιον ότι το πιάνεις πολύ προσεκτικά, το καθαρίζεις, υπάρχουν διάφορα μεγέθη και ταχύτητες περιστροφής, έχει 2 πλευρές (και τι είναι το flipside) με τόσα τραγούδια η καθεμία και μπορούσες να βάλεις τη βελόνα όπου ήθελες, προσοχή στη στήριξη και ρύθμιση του πικάπ, στροβοσκόπιο κλπ. Πλέον και η κασέτα τείνει να καταργηθεί, ακόμα και το τελευταίο προπύργιο, οι δημοσιογραφικού τύπου εγγραφείς φωνής, έγιναν ψηφιακοί με μερικά γίγα μνήμη... Σύντομα θα πρέπει να εξηγούμε και για τις κασέτες!

... Elementary, my dear Watson...
Ειναι για να γραφεις τις εττικετες, βεβαια!

Αποχαιρετισμός στην κασέτα...
Η κασέτα ήταν πολύ ωραίο αντικείμενο από μηχανικής-χρηστικής πλευράς. Χαριτωμένο μέγεθος και σχήμα, με δύο τρύπες σα μάτια και στόμα το φαρδύ ανοιχτό σημείο με την ταινία. Προσωποποίηση ενός αντικειμένου δηλαδή και αυτό λέει πολλά.

Στα πλάγια δυο προεξοχούλες (θα μπορούσε αλλά δεν τα λες 'αυτάκια') που οδηγούν την κασέτα να κάτσει καλά στη θέση της, κάτι σημαντικό για να αποδώσει σωστά η κεφαλή. Μερικές τρύπες στα χείλη του στόματος για τον ίδιο σκοπό.
Τα 'μάτια', οι βασικές τρύπες, διαθέτουν γρανάζια με τα οποία μπορείς να παίζεις ή να βάζεις το Bic που ταίριαζε για να γυρίζεις γρήγορα την κασέτα μπρος πίσω (κρατάς το bic με την κασέτα στον αέρα και την κάνεις κοκορέτσι). Τα δόντια των γραναζιών προσομοιάζουν και βλεφαρίδες.
Διαφανές τζαμάκι για να βλέπεις την ταινία, κολλημένη ή χώρος για αυτοκόλλητη ετικέτα για να γράφεις περιεχόμενα. Ονομασία μοντέλου κασέτας που συχνά ήταν ολόκληρη ιστορία, δείτε στην εικόνα τι εννοώ. Η συγκεκριμένη κασέτα εκτός από τo λογότυπο, τη μάρκα και μοντέλο, TDK SA αναφέρει: τη διάρκεια 90 (εννοεί λεπτά συνολικά)(μέχρι 90 ήταν καλές, παραπάνω ήταν πολύ λεπτή η ταινία και χάλαγε η ποιότητα και αξιοπιστία) και μετά αρχίζουμε: Super Avilyn formulation, super high resolution, antiresonance rigid construction cassette mechanism II, High Bias IECII/Type II και βέβαια την πλευρά της κασέτας Α ή Β.
Και μέσα αφού ξεβιδώσεις όχι μία, όχι δύο αλλά πέντε βίδες έχεις κάμποσα μέρη. Εκτός από τις βίδες έχεις τα δύο μισά πλαστικά καπάκια, τα δύο γρανάζια το καθένα με εγκοπή για την ασφάλεια που κλειδώνει την άκρη της ταινίας. τα τζαμάκια στις παλιές κασέτες που ήταν χωριστά και αργότερα ενσωματώθηκαν στα καπάκια, δύο λεπτά φίλμ για να μειώνουν την τριβή μεταξύ ταινίας και καπακιών, δύο τροχαλίες πλαστικές με μεταλλικό άξονα για να γυρνάει και να ευθυγραμμίζεται η ταινία και βέβαια το υπέρτατο, χάλκινου χρώματος έλασμα με το συνήθως αλλά όχι πάντα λευκό μαξιλαράκι του. Και φυσικά την καλά πακτωμένη στα γρανάζια ταινία, μέτρα, πολλά μέτρα ταινίας.... και πολύ το κλάμα όταν αυτή πιαστεί στο κασετόφωνο και χαλάσει η εγγραφή. Η οποία ταινία έπαιζε ρόλο και στο βάρος της κασέτας. Οι καλές για ίδιο μήκος ταινίας (διάρκεια σε λεπτά) ήταν πιο βαριές γιατί είχαν περισσότερο μέταλλο (αυτό που μαγνητίζεται). Τη ζύγιαζες στο χέρι και χαιρόσουν.
Και δεν ξεχνάμε και τα μικρά πλαστικά ελασματάκια στο πίσω/πάνω μέρος που τα έσπαγες για να μην ξαναγράψεις καταλάθος από πάνω (read only για να καταλαβαίνουν οι νεότεροι). Ή βούλωνες με κάτι (χαρτάκι, τσίχλα) τη σχετική τρύπα όταν πάλιωνε το περιεχόμενο και ερχόταν η ώρα να ξαναγράψεις... Τότε ούτε αγοράζαμε τόσο εύκολα καινούργια ούτε πετάγαμε τόσο εύκολα τα παλιά.
Μιλάμε για τεχνολογικό θαύμα από τα 60'ς... Οι κασέτες βίντεο ήταν ακόμα πιο πολύπλοκες αλλά ήταν ογκώδεις, καμία σχέση με τη φορητότητα και την άμεση σχέση με το μέγεθος του ανθρώπινου χεριού της απλής κασέτας. Αναπτυσσόταν ένα ιδιαίτερο δέσιμο, μπορούσε άνετα να χρησιμοποιείται και σαν κομπολόι.
Και βέβαια υπήρχαν και τα χρώματα, απίστευτη ποικιλία και συνδυασμοί αν και σπάνια το γρανάζι να μην είναι άσπρο.
Ακόμα και το κουτί για κασέτα είχε τη χάρη του, πως άνοιγε και γύριζε το ένα τμήμα μαζί με την κασέτα κατά 180+ μοίρες... Τα τελευταία χρόνια μάλιστα νομίζω η TDK είχε βγάλει κουτιά με ελαφρά στρογγυλεμένες γωνίες... χλίδα!
Πριν από λίγες μέρες η γυναίκα μου βρήκε και πέταξε τις τελευταίες τις κασέτες... κρυφά πήρα μερικές (τις πιο βαριές και πιο καλοδιατηρημένες ή με καλό περιεχόμενο) και τις φύλαξα.

Ο χρήστης G60 έγραψε:
Οι δε ραδιοφωνικές εκπομπές ήταν stereo με όλη τη σημασία της λέξης κι όχι σαν τα δικά μας τα πανυγήρια.

Μια παρατήρηση επ αυτού και γενικότερα για το stereo.

Επειδή μου φαίνεται οτι τα τελευταία CD δέν χρησιμοποιούν στέρεο ρώτησα κάποιον που ασχολείται με ήχο και μου είπε τα εξής: Όταν πρωτοβγήκε το στέρεο κάπου στη δεκαετία 50-60 και επειδή ήταν καινουρια τεχνολογία τότε, κάνανε πολύ έντονο διαχωρισμό των καναλιών για να φαίνεται έντονα η διαφορά, με αποκορύφωμα πχ κάποια αλμπουμ των Beatles που τα φωνητικά είναι αποκλειστικά στο ένα καναλι και τα όργανα στο άλλο.

Με τον καιρό οι παραγωγές έγιναν πιό λογικές και ο διαχωρισμός όχι τόσο έντονος, μόνο όσο πρέπει ωστε να γίνεται η σωστή τοποθέτηση των οργάνων στον χώρο.

Σήμερα όμως έχει φτάσει στο άλλο άκρο οπου το στέρεο χρησιμοποιείται ελάχιστα. Ο λόγος είναι οτι πλέον πολλοί ακούνε με τα φορητά mp3 απο ακουστικά, οπότε ο έντονος διαχωρισμός των καναλιών κάνει ενοχλητική την ακρόαση.