-
Ο χρήστης kouk έγραψε:
Σωστά, Μάνο.Ο λόγος, όμως, που άνοιξα το θέμα αυτό είναι, ότι ο περισσότερος κόσμος συγχέει την έννοια του Κράτους με απαράδεκτες τακτικές, και ζητάει το εξοβελισμό του από κάθε τι! Αγνοώντας ότι το Κράτος, σε όλες τις χώρες, είναι ο βασικός πελάτης των βιομηχανιών, και ο, κατ' εξοχήν, αρωγός της Οικονομίας.
Παρασυρόμενοι απο τα λαμόγια που επικαλούνται την απόσυρση του Κράτους στους τομείς που τους συμφέρει και για όσο χρονικό διάστημα τους συμφέρει. Να μην ασχολείται π.χ. το Κράτος με Αερομεταφορές, αλλά να μου διασφαλίζει δουλειές και εισόδημα/οικονομικά κίνητρα για να μπορώ εγώ να βγάζω κέρδη.
Να μην ασχολείται το Κράτος με Τηλεπικοινωνίες, για να μπορέσω εγώ να αποκτήσω εύκολα μερίδιο αγοράς, και να βγάλω κέρδη.
Να αφήσει το Κράτος ελεύθερη την αγορά ακτοπλοϊας ώστε να εξαγοράσω τον ανταγωνιστή μου, να ανεβάσω τις τιμές, και να ζητήσω μετά επιδότηση καυσίμων και αλλάγή του Κανονισμού Πρόσληψης Προσωπικού, με τρόπο που να με συμφέρει. Στο τελευταίο, και για του λόγου το αληθές, βρείτε πόσο κόστιζε το εισητήριο για Χανιά τον Φεβρουάριο, με 2 εταιρείες στο δρομολόγιο, και πόσο κοστίζει σήμερα που ο Βαρδινογιάννης εξαγόρασε την άλλη εταιρεία!
Αυτό ήταν η ουσία που ήθελα να θίξω. Το γεγονός ότι οδηγούμαστε σε ακραίες αντιλήψεις εξυπηρετώντας κάποιους, υποστηρίζοντας πράγματα που, απλά, δεν ισχύουν και είναι εναντίον μας!
+πολλά
Αλλα, εν τέλει, υπαρχει σύστημα που τελικά να λειτουργεί, εις το διηνεκές, προς όφελος ΟΛΩΝ αυτών που το στηρίζουν? (τους φορολογούμενους, εννοώ, τόσο τα φυσικά, όσο και τα νομικά πρόσωπα).
Ποιος καθορίζει την ισορροπία μεταξύ κρατισμού και 'οικονομίας της αγοράς'? Και ακόμα περισσότερο, ποιος είναι αυτός που την ελέγχει? (Γιατί κάποιος μετά πρέπει να ελέγχει τους ελέγχοντες).
Μπορεί να σφάλλω οικτρά, αλλά έχω την εντύπωση ότι η γιγάντωση των οικονομικών μεγεθών είναι υπαίτια, σε μεγάλο βαθμό για τις 'δυσλειτουργίες' που παρατηρούνται και ζούμε όλοι. Οδηγούμενη μια επιχείρηση στο να καταλάβει όλο και μεγαλύτερο μέρος της αγοράς, είναι αναπόφευκτο ότι και θα συνδιαλλαγεί υπογείως, και θα αναπτύξει στενές, αδιαφανείς σχέσεις με πολιτικούς θεσμούς και θα καταφύγει σε κινήσεις υψηλού ρίσκου: ειδικά στην τελευταία περίπτωση, αν η μια τέτοια κίνηση αποτύχει, η επιχείρηση θα στραφεί για στήριξη σε αυτόν που της έχει υποχρέωση, βλπ. πολιτικό θεσμό, κόμμα, πρόσωπο).
Μήπως η οικονομία του μπακάλικου είναι προτιμότερη από την οικονομία του σουπερμάρκετ?
-
Η αιτούμενη συνεχής αύξηση των μεγεθών των εταιρειών είναι αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής. Οχι η γενεσιουργός αιτία. Και, γρήγορα, θα υπάρξουν εξελίξεις. Πόσα χρόνια μπορεί να υπάρχει, π.χ., αύξηση 25% στις πωλήσεις πλυντηρίων, κάθε χρονιά? Φέτος οι εταιρείες λευκών συσκευών πάτωσαν!!
Κατ' εμέ, δημιουργείται μια πλασματική εικόνα του 'Κακού Κράτους', στηριγμένη, εν πολλοίς, στο παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης, και με εκμετάλευση των όποιων συνειρμών, για να στηρίξει τακτικές (και οχι στρατηγικές) επιλογές που κάνουν οι Κυβερνήσεις.
Πάντα, σε κάθε Σύστημα, το Κράτος είναι η ατμομηχανή της Οικονομίας. Απλοϊκό παράδειγμα οι συνδετήρες. Σκέφτηκε κανείς αν σταματούσε μια Κυβέρνηση να αγοράζει συνδετήρες τι θα συνέβαινε σε κλάδους όπως η χαλυβουργία, η βιομηχανία ειδών συσκευασίας, οι μεταφορείς, οι έμποροι χαρτιού κλπ κλπ?
Βαφτίζουμε λοιπόν το Κράτος σαν κακό και αυτόματα δικαιολογούνται και οι δυσλειτουργίες και οι 'ιδιωτικοποιήσεις'. Μέχρι να σταματήσει να 'παράγει' χρήμα (αυτό είναι ΤΟ οξύμωρο του πολιτισμού μας, η 'παραγωγή' αϋλου προϊόντος που αποκτά υλική υπόσταση) αυτή η επιλογή και να εμφανιστεί το Κράτος σαν Σωτήρας.
Παραλείποντας να πει, όπως στις περιπτώσεις των δύο Αμερικανικών εταιρειών, ότι, ουσιαστικά, ποτέ δεν ήταν ιδιωτικές αλλά κρατικές. Και ότι η 'ιδιωτικοποίηση' απλώς επέτρεψε την συγκέ΄ντρωση κεφαλαίων από τον λαό και την , αυτόματη, αναδιανομή του πλούτου.
-
Ο χρήστης kouk έγραψε:
Αναρωτιέμαι που να είναι όλοι εκείνοι που ευαγγελίζονται την 'ελεύθερη' αγορά τώρα, μετά την Κρατική στήριξη στις δύο 'ιδιωτικές', πρώην κρατικές, ασφαλιστικές εταιρείες στις ΗΠΑ.'Κανονικά' δεν πρέπει να αφεθούν να κλείσουν? Αφού απέτυχαν στην αγορά?
Γιατί επεμβαίνει το μισητό Κράτος?
Ωραίο θέμα, καλή και η συζήτηση.
Πρέπει όμως ορισμένα πράγματα να μπουν στη θέση τους (με όσο το δυνατό απλούστερο τρόπο), για να γνωρίζουν όλοι για τι πράγμα μιλάμε.
Οι Fannie Mae και Freddie Mac είναι επιχειρήσεις υποστηριζόμενες απο το κράτος (GSE), με ιδιώτες μετόχους (το κράτος απαγορεύεται να αγοράσει μετοχές τους), που δραστηριοποιούνται στην αγορά των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων (δεν είναι ασφαλιστικές). Οι εταιρείες αυτές ελέγχονται απο το κράτος για την κεφαλαιακή τους επάρκεια. Απο την άλλη δεν πληρώνουν διάφορους φόρους κλπ. και η αγορά τις θεωρεί οιονεί κρατικές.
Δουλειά τους είναι να αγοράζουν στεγαστικά δάνεια, να τα ομαδοποιούν και να διαθέτουν στο επενδυτικό κοινό ομόλογα που στηρίζονται σε αυτά (MBS). Για να γίνουν ελκυστικά τα ομόλογα, οι εταιρείες αναλαμβάνουν τον πιστωτικό κίνδυνο, δηλαδή ο ομολογιούχος θα πάρει τα χρήματά του είτε πληρώσει είτε όχι αυτός που αγόρασε το σπίτι.
Για να αγοράσουν ένα δάνειο, αυτο θα πρέπει να πληρεί κάποιους κανόνες. Αυτά τα δάνεια ονομάζονται prime rate ή A-papers. Τά δάνεια που δεν πληρούν τους όρους λέγονται subprimes και δεν αγοράζονται απο τις δύο εταιρείες. (υπάρχουν και άλλα που ξεπερνούν ένα ορισμένο ποσο και λέγονται jumbo loans που επίσης δεν αγοράζονται). Αυτά τα subprimes είναι που δημιούργησαν πρόβλημα στην αγορά γιατί σε πάρα πολλές περιπτώσεις δόθηκαν σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να τα είχαν πάρει.
Επομένως στη πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι να παρέχουν στην αγορά των στεγαστικών δανείων ρευστότητα, καθώς γενικά οι τράπεζες δεν είναι διατεθιμένες να δανείζουν μακροπρόθεσμα με χαμηλά επιτόκια.Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εταιρείες αυτές είναι πολλαπλά, ενδεικτικά:
-Οι ίδιες μπήκαν στις αρχές του 2007 στην αγορά των subprimes και εξ αυτού του λόγου έχουν ζημιές.
-Καθώς η αγορά του real estate πάει κατα διαόλου, τα στοιχεία ενεργητικού τους αποτιμώνται πολύ χαμηλά (προς το τίποτα !).
-Οι πιστούχοι των στεγαστικών, αν και prime, λόγω της γενικώτερης κρίσης αρχίζουν να αντιμετωπίζουν πρόβλημα αποπληρωμής.Απο την άλλη, η αγορά εκτιμώντας αυτούς τους κινδύνους, ξεπουλα τις μετοχές τους και δεν αγοράζει τα ομόλογά τους. Αυτό έχει αντίκτυπο στη ρευστότητά τους και επομένως στην ικανότητά τους να παρέχουν τη δυνατότητα στους αγοραστές σπιτιών να δανείζονται με σχετικά χαμηλά επιτόκια.
Δεδομένου του μεγέθους τους (τυχόν πτώση τους θα προκαλέσει καταστροφές πλανητικού μεγέθους), της υπονοούμενης κρατικής υπόστασής τους και των προβλημάτων που θα δημιουργήσει στην ήδη σοβαρά τρωθείσα κτηματαγορά, ο Βους δεν έχει και πολλά περιθώρια.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι σε περιόδους ανάπτυξης το νεοκλασσικό υπόδειγμα είναι σχεδόν ευαγγέλιο, όταν όμως η ρημάδα η ύφεση χτυπά τη πόρτα, ξαφνικά ο Κέυνς γίνεται trendy
-
Το πρόβλημα στον χρηματοοικονομικό τομέα είναι ότι υπάρχουν αλυσιδοτές αντιδράσεις. Όλοι δανείζουν και δανειζονται μεταξύ τους (τράπεζες) και ασφαλίζουν και ασφαλίζονται μεταξύ τους (ασφαλιστικές). Η πιο αποδοτική λύση θα ήταν να της αφήσουν να καταρεύσουν αλλά εδώ το κοινωνικό κόστος και πολιτικό κόστος υπερβαίνει το ιδιωτικό. Σωζωντάς τες το κράτος είναι σαν να επιβραβεύει τις λανθασμένες επιλογές τους και την αυξημένη έκθεση στον κίνδυνο...Προφανώς και υπάρχει μια νοητή γραμμή του πόσο ελεύθερη και πόσο ρυθμισμένη πρέπει να είναι μια οικονομία. Σε γενικες γραμμες όμως φένεται ότι αυξάνεται η αποδοτικότητα μιας ελεύθερης οικονομίας έναντι μιας ρυθμισμένης γιατι πολύ απλά μειωνεται το κόστος και αυξάνεται η ευελιξία κινήσεων στις επιχειρήσεις.
-
Ο χρήστης manosk έγραψε:
Γιατί υπάρχει κανείς που να μην είναι κρατιστής, Μάνο?
Φυσικά. Ο Ανδριανόπουλος.
Επειδή συχνά μπερδευόμαστε σχετικά με το τι είναι κράτος και κρατισμός (δεν υπάρχουν άλλωστε στεγανά στις θεωρίες και, ακόμα περισσότερο, στην εφαρμογή τους), να πούμε 2 πραγματάκια.
Ένα καπιταλιστικό κράτος μπορεί να ενισχύει εθνικών συμφερόντων επιχειρήσεις χωρίς να περάσει στο επίπεδο του 'κρατισμού', εφόσον στόχος είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας προς όφελος των καταναλωτών, η μεγαλύτερη κίνηση κεφαλαίων στην αγορά, η αποφυγή της οικονομικής δυσπραγίας των καταναλωτών, η μείωση της ανεργίας, η αποφυγή κοινωνικών αναταράξεων.
Έχεις πχ τον ΟΤΕ, την Ολυμπιακή, την Πειραϊκή Πατραϊκή, τα κλωστήρια της Νάουσας, τον ΟΛΠ, τον ΟΣΕ, την ΠΥΡΚΑΛ και το ΜΙΝΙΟΝ.
Επιλέγεις να ενισχύσεις τον ΟΤΕ (για να κρατάς χαμηλά τις τιμές των τηλεπικοινωνιών), την Ολυμπιακή (για να έχουν αεροπλάνα όλο το χρόνο όλες οι περιοχές της χώρας), τον ΟΣΕ (για να έχει ένα οικονομικό μέσο μεταφοράς σε μεγάλες αποστάσεις ο κοσμάκης), τον ΟΛΠ (για να μην παραλύσει η μισή χώρα λόγω στάσης εμπορίου), την ΠΥΡΚΑΛ (για λόγους εθνικού συμφέροντος απτόμενου της εθνικής ασφάλειας). Αυτά βέβαια υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι τα λειτουργικά έξοδα θα είναι ανάλογα οποιασδήποτε δημόσιας αρχής και ότι θα υπάρχει ευελιξία αντίστοιχη αυτής του ιδιωτικού τομέα.
Επιλέγεις να σουτάρεις το ΜΙΝΙΟΝ γιατί δεν συντρέχει σοβαρός λόγος ύπαρξης ενός ακόμα πολυκαταστήματος, την Πειραϊκή Πατραϊκή γιατί αργά ή γρήγορα θα μείνει χωρίς αγοραστές για τα εμπορεύματά της και τα κλωστήρια της Νάουσας για τον ίδιο λόγο. Τους εργαζόμενους τους χρηματοδοτείς-ενισχύεις-επιδοτείς για να βρουν άλλη δουλειά ή να μπορέσουν να συνταξιοδοτηθούν εφόσον είναι μεγάλοι σε ηλικία και έχουν μαζέψει κάμποσα ένσημα με 2-3 δεκαετίες εργασίας.
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, είναι υγιής κρατική αρωγή.Τί είναι κρατισμός; Αυτό που έγινε τις τελευταίες 3 δεκαετίες στην Ελλάδα.
Τα είπες όλα Μάνο!
Το ότι υπάρχουν λαμόγια τα οποία εκμεταλλεύονται αυτά που λές kouk, ή η ανικανότητα του σάπιου, διαλυμένου και διεφθαρμένου κράτους να θέσει κανόνες΄που θα ισχύουν για ΟΛΟΥΣ , δεν σημαίνει ότι στρεφόμαστε κατά της ελεύθερης αγοράς ... οπότε ο Μάρξ είχε δίκιο ! Γιατί από τότε περίμενε ότι το καπιταλιστικό σύστημα θα κατέρρεε , αλλά ακόμα Ζει και βασιλεύει!
Στην Αμερική που κατακρίνουν όλοι (γιατί έτσι μας μαθαίνουν οι πεφωτισμένοι ηγέτες των εντοπιων μειονοτήτων), Υπάρχουν κανόνες και το κράτος δεν διστάζει να θεσει VETO ή τεράστια πρόστιμα σε εταιρείες, οι οποίες με τις πρακτικές τους οδηγουν σε μονοπωλιακές καταστασεις που θα οδηγησουν σε καταστασεις εις βαρους του καταναλωτη. Βλ. περίπτωση της Microsoft, τα πρόστιμα που εχει φάει και τις απαγορευσεις που εχει υποστει ώστε να μην μονοπωλησει την αγορα.
Απο κει και περα,ΠΑΝΤΟΥ θα υπαρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που θα λαδωνονται και θα λαδωνουν προς ιδιον όφελος , οδηγώντας σε καταστασεις κατα του κοινωνικου συνολου - και δεν θα φταίει η ελευθερη αγορά γι αυτο... -
Ο χρήστης Pathos έγραψε:
Το πρόβλημα στον χρηματοοικονομικό τομέα είναι ότι υπάρχουν αλυσιδοτές αντιδράσεις. Όλοι δανείζουν και δανειζονται μεταξύ τους (τράπεζες) και ασφαλίζουν και ασφαλίζονται μεταξύ τους (ασφαλιστικές). Η πιο αποδοτική λύση θα ήταν να της αφήσουν να καταρεύσουν αλλά εδώ το κοινωνικό κόστος και πολιτικό κόστος υπερβαίνει το ιδιωτικό. Σωζωντάς τες το κράτος είναι σαν να επιβραβεύει τις λανθασμένες επιλογές τους και την αυξημένη έκθεση στον κίνδυνο.
Σωστά. Αυτό το λέμε ηθικό κίνδυνο (moral hazard) δηλαδή η ευχέρεια που έχει κάποιος να παίρνει παρακινδυνευμένες αποφάσεις γνωρίζοντας ότι άλλος θα πληρώσει το λογαριασμό. Εδώ το κράτος δεν μπορεί να κάνει αλλοιώς, καθώς υπάρχει συνενοχή. Δεν έκανε καλά τη δουλειά του που λέγεται Εποπτεία και επομένως πληρώνει το λογαριασμό.
Προφανώς και υπάρχει μια νοητή γραμμή του πόσο ελεύθερη και πόσο ρυθμισμένη πρέπει να είναι μια οικονομία. Σε γενικες γραμμες όμως φένεται ότι αυξάνεται η αποδοτικότητα μιας ελεύθερης οικονομίας έναντι μιας ρυθμισμένης γιατι πολύ απλά μειωνεται το κόστος και αυξάνεται η ευελιξία κινήσεων στις επιχειρήσεις.
Μεγάλη κουβέντα τα περί ελεύθερης και ρυθμισμένης οικονομίας. Όπως το εννοώ εγώ, το κράτος θέτει τους όρους και περιορισμούς και εποπτεύει το σύστημα. Οι οικονομικά δρώντες (συμμετέχοντες), γνωρίζουν τους όρους και αναλόγως προσαρμόζουν τη δράση και συμπεριφορά τους.
Ως ανάλογο: Ποδόσφαιρο ( ο περιορισμός του ceteris paribus ισχύει). Οι κανόνισμοί είναι εκ των προτέρων γνωστοί. Δεν αλλάζουν ουσιαστικά κάθε λίγο και λιγάκι. Ο διαιτητής εποπτεύει την εφαρμογή τους κατά τη διάρκεια του παιγνιδιού. Μπορεί με την ανικανότητά του να ανατινάξει το παιγνίδι, αλλά αυτό δεν αλλάζει το όρθόν του σχεδίου. Απο την άλλη δεν μπορεί να δρα ως παίκτης. Οι ομάδες έχουν την ευχέρεια να αναπτύξουν το παιγνίδι τους όπως νομίζουν καλύτερα επιδιώκοντας το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι λογιών λογιών παραβάσεις αντιμετωπίζονται αναλόγως.Στην Αμέρικα, συνήθως, οι λαμογιές βγαίνουν στη φόρα κατ' έγκληση και όχι ως αποτέλεσμα ελέγχου (όπως και δω). Η διαφορά είναι ότι πέφτουν μεγάλες σφαλιάρες (ενω εδω όχι - κατ' έθιμο ισχύει το ακαταδίωκτο) χωρις αυτό βέβαια να τους εμποδίζει για την επόμενη λαμογιά (εδω επιβάλεται η συνέχιση!).
-
Σωστά όλα αυτά.
Όμως, το ζητούμενο, για μένα, είναι οι κραυγές όσων, πολλών, βλέπουν τα πράγματα απόλυτα. Και μπερδεύουν την έννοια της 'ελεύθερης' αγοράς, με αυτήν την 'ασύδοτης' αγοράς.
-
Τότε, όλοι συμφωνουμε ! (γιατί αυτό λέμε !)
-
Ο χρήστης geolib έγραψε:
Στην Αμέρικα, συνήθως, οι λαμογιές βγαίνουν στη φόρα κατ' έγκληση και όχι ως αποτέλεσμα ελέγχου (όπως και δω). Η διαφορά είναι ότι πέφτουν μεγάλες σφαλιάρες (ενω εδω όχι - κατ' έθιμο ισχύει το ακαταδίωκτο) χωρις αυτό βέβαια να τους εμποδίζει για την επόμενη λαμογιά (εδω επιβάλεται η συνέχιση!).
Με το έντονο θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω... Μερικά πράγματα είναι παγκόσμια... Τα μεγαλοστελέχη της Enron τιμωρήθηκαν;;;; Μάλλον όχι.
-
Ο χρήστης markvag έγραψε:
Στην Αμέρικα, συνήθως, οι λαμογιές βγαίνουν στη φόρα κατ' έγκληση και όχι ως αποτέλεσμα ελέγχου (όπως και δω). Η διαφορά είναι ότι πέφτουν μεγάλες σφαλιάρες (ενω εδω όχι - κατ' έθιμο ισχύει το ακαταδίωκτο) χωρις αυτό βέβαια να τους εμποδίζει για την επόμενη λαμογιά (εδω επιβάλεται η συνέχιση!).
Με το έντονο θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω... Μερικά πράγματα είναι παγκόσμια... Τα μεγαλοστελέχη της Enron τιμωρήθηκαν;;;; Μάλλον όχι.
Όχι δα !!
Μιας και το αναφέρεις θυμίζω: Enron = ενεργειακός κολοσσός (+χαρτι + τηλεπικοινωνίες), 22000 εργαζόμενοι, ενοποιημένος τζίρος 111δισ$.
Το 2001 αποκαλύφθηκε ότι τα αποτελέσματά της ήταν δημιουργική λογιστική και επομένως απάτη.
Σήμερα ουσιαστικά δεν υπάρχει και η ελεγκτική της εταιρεία arthur andersen (~85000 εργαζόμενοι σε όλο το κόσμο) έκλεισε. Ο πρόεδρος Lay, βρέθηκε ένοχος αλλά πρόλαβε να πεθάνει, ο δε ceo και coo Skilling έφαγε 24 χρόνια και υποχεώθηκε να καταβάλει απο δικά του χρήματα ~24εκ$ στο ταμείο των εργαζομένων. Τα μέλη του δ.σ. αντιμετώπισαν διάφορες αγωγές στις οποίες συμβιβάστηκαν πληρώνοντας απο δικά τους χρήματα, άγνωστα ποσά, αναμφιβόλως μεγάλα.Νομίζω ότι αυτό μπορεί να το πει κανείς μεγάλη σφαλιάρα.
@kouk
Περι ασυδοσίας.
Η αγορά απο ένα σημείο και πάνω είναι ασύδοτη. Επηρρεάζεται απο αυτό που λέμε εξωτερικές αρνητικές οικονομίες (μίζες, διαπλοκή, διαφθορα κλπ) που σε ορισμένες περιπτώσεις (όρα Μιζενς) έχουν εσωτερικοποιηθεί. Γιαυτό χρησιμοποίησα τον περιορισμό του ceteris paribus (= όταν όλα τα υπόλοιπα μένουν ίδια).
Θα πει κάποιος: Γιατί γίνεται ασύδοτη και γιατί από κάποιο σημείο και πάνω.
Στο catch22 υπάρχει ένα σημείο που η γρια ρωτά τους στρατονόμους:- Γιατί το κάνετε αυτό;
- Γιατί μπορούμε !
Όπερ έδει δείξαι ή βαρβαριστί I rest my case
-
Δεν ξέρω αν αναφέρθηκε αλλά το πρόβλημα με τις 2 αμερικάνικες εταιρείες ΔΕΝ είναι τοπικού χαρακτήρα.
Τα δάνεια υψηλού κινδύνου που έδωσαν ΔΕΝ έμειναν εκεί.
Αυτό που κάνουν πολλές εταιρείες αλλά και τράπεζες είναι να συγκεντρώνουν πολλά τέτοια ομοειδή αντικείμενα, στην περίπτωση μας τα subprimes, να φτιάχνουν ένα πακέτο με αυτά και ουσιαστικά να τα πουλάνε σε κάποια τιμή που αυτές κρίνουν ότι αξίζουν εκείνη τη στιγμή. (πρόβλεψη δηλαδή)
Κάτι σαν τα δικά μας δομημένα ομόλογα.Η αξία τους είναι λίγο-πολύ υποθετική αλλά πλέον έχουν πάρει το δρόμο του χρηματιστηρίου και αλλάζουν χέρια σχεδόν όπως και οι μετοχές.
Αυτό μπορεί και να ανεβάσει ακόμα περισσότερο την αξία τους και πολλά παιχνίδια γίνονται πάνω σε αυτές τις διακυμάνσεις από τις απανωτές αγοραπωλησίες.Σε ένα παγκοσμηοποιημένο σύστημα όμως τα προϊόντα αυτά μπορεί να γενιούνται στο Αμέρικα αλλά στο τέλος να καταλήξουν στο χαρτοφυλάκιο κάποιου ασφαλιστικού ταμείου στην άλλη άκρη του κόσμου.. (μας θυμίζει τίποτα αυτό ;;; )
Από τι στιγμή όμως που θα βγεί στην επιφάνεια ότι η πραγματική τους αξία είναι 0, αφού τα εν λόγο δάνεια ΔΕΝ εξυπηρετούνται και δεν θα αποπληρωθούν ποτέ, δηλαδή η πρόβλεψη ήταν κάτι σαν παίζω μια απλή στήλη και ελπίζω με αυτήν να πιάσω το τζάκ πότ του πρωτοχρονιάτικου Τζόκερ, απλά ξεφουσκώνουν και μαζί με αυτά χάνονται και μερικά δις που έχουν ήδη επενδυθεί.
Για αυτό το λόγο ΔΕΝ συμφέρει κανέναν να πέσουν οι Fanny & Mac, γιατί μαζί τους θα παρασύρουν και πολύ κόσμο.
Και φυσικά ΟΠΩΣ έκαναν και τα τζιμάνια στην Αγγλία, που ανέλαβε το κράτος να σώσει την τράπεζα που κατέρεε, έτσι και εδώ το κράτος ανέλαβε όχι να σώσει τις εταιρείες, αλλά ΝΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΣΕΙ στην ουσία τη χασούρα τους με τα χρήματα των φορολογούμενων.Το θέμα είναι δηλαδή ότι όσο μια εταιρεία έχει κέρδη είναι κακό αυτά να πηγαίνουν στο κράτος, βουρ για ιδιωτικοποίηση λοιπόν, μόλις όμως γίνει η στραβή, την κάνουμε με ελαφρά και αφήνουμε το κράτος να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
-
Ο χρήστης kouk έγραψε:
... το ζητούμενο, για μένα, είναι οι κραυγές όσων, πολλών, βλέπουν τα πράγματα απόλυτα. Και μπερδεύουν την έννοια της 'ελεύθερης' αγοράς, με αυτήν την 'ασύδοτης' αγοράς.Διαβάζω, αλλά ή εγώ δεν κατάλαβαίνω ή εσείς.
Γιατί για μένα αυτά που λέτε **είναι **απόλυτα και στην ουσία, απλά, όχι 'περί οικονομικών συστημάτων' αλλά περί ενός οικονομικού συστήματος.
Αυτού που έχει καταναλωτές κωθώνια, που περιμένουν άλλους να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον, στο οποίο αυτοί (οι παραπάνω καταναλωτές) θα περιφέρουν τις προφυλαγμένες υπάρξεις τους.
Το μέλλον του χόλιγουντ έχει γίνει παρόν...
Περί Οικονομικών Συστημάτων