Ο χρήστης leonp έγραψε:
Αν διαλέξεις μια (περίεργη) σειρά ανάφλεξης και ο κινητήρας που φτιάξεις σπάει το στροφαλοφόρο ή τον λυγίζει τόσο που να καταστρέφει σύντομα τα κουζινέτα, τι σημασία έχει ο βαθμός απόδοσης;

και ποιά είναι η σωστή δηλαδή? πες ότι σε ένα V6 έχουν διαφορά φάσης οι κύλινδροι 720/6 =120 μοίρες

1-6-5-4-3-2
1-2-3-4-5-6
Πρέπει να δεις πως αριθμεί τους κυλίνδρους ο κάθε κατασκευαστής.
http://en.wikipedia.org/wiki/V6_engine
http://en.wikipedia.org/wiki/Firing_order

Αυτό που κοιτάς είναι: να μη σπάει ο στροφαλοφόρος, η ροπή του κινητήρα να μην έχει σημαντικές αυξομειώσεις (φθείρει τη μετάδοση) και ο ΗΧΟΣ του κινητήρα να είναι αποδεκτός (ένα μεγάλο Βόλβο που ακούγεται σαν Χάρλεϊ δε νομίζω να έχει καλές πωλήσεις ).

Ο χρήστης leonp έγραψε:
1-6-5-4-3-2
1-2-3-4-5-6
Πρέπει να δεις πως αριθμεί τους κυλίνδρους ο κάθε κατασκευαστής.
http://en.wikipedia.org/wiki/V6_engine
http://en.wikipedia.org/wiki/Firing_order

Αυτό που κοιτάς είναι: να μη σπάει ο στροφαλοφόρος, η ροπή του κινητήρα να μην έχει σημαντικές αυξομειώσεις (φθείρει τη μετάδοση) και ο ΗΧΟΣ του κινητήρα να είναι αποδεκτός (ένα μεγάλο Βόλβο που ακούγεται σαν Χάρλεϊ δε νομίζω να έχει καλές πωλήσεις ).

according to your source Im right
'...When Lancia pioneered the 60° V6 in 1950, they used a 6-throw crankshaft to give equal firing intervals of 120°...'[/u]

Σπουδαζει κανενα παιδι απο εδω νομικη στην ιταλια?

O thanix...

Κάθε πρωί, ανεβαίνω στη δουλειά μου σχετικά νωρίς, κατά κανόνα λίγο μετά τις 7:30. Ανοίγω το γραφείο, το pc, βάζω στο βραστήρα νερό και κατεβαίνω στο κυλικείο για να τσιμπήσω κάτι. Το κυλικείο βρίσκεται στο μέσο ενός πολύ μεγάλου διαδρόμου στο κτηριακό συγκρότημα, μήκους πάνω από 200 m και πλάτους περί τα 10.

Ε, ο διάδρομος αυτός, τον τελευταίο καιρό (τι τον τελευταίο, δηλαδή, πάνε λίγα χρονάκια) παρουσιάζει σοβαρά συμπτώματα «στένωσης», εκεί, κοντά στο κεντρικό του τμήμα. Εκεί, κάθε πρωί, αγουροξυπνημένα, με τη τσίμπλα στο μάτι, πιάνουνε δουλειά τα εργατικά χέρια των παρατάξεων. Κουβαλάνε τα τραπεζάκια και τις καρέκλες τους, που είχαν επιμελώς καταχωνιάσει και λουκετώσει το προηγούμενο βράδυ, και τα παρατάσσουν, μπροστά από τα έγχρωμα ταμπλό τους. Αφού τα παρατάξουν όμορφα-όμορφα, αρχίζουν τη διακόσμηση του χώρου. Όλοι οι τοίχοι, κολώνες, πάγκοι πρέπει να καλυφτούν από φρέσκες, όμορφες αφίσες (τις οποίες το προηγούμενο βράδυ είχαν κατεβάσει οι καθαρίστριες…). Μετά, αρχίζει το αράδιασμα της πραμάτειας. Πάρε κόσμε! Η ποικιλία διαφέρει από παράταξη σε παράταξη, φυσικά, αν και υπάρχουν και πάγκοι με ανταγωνιστικά προϊόντα. Σημειώσεις, θέματα, μπροστά – μπροστά. Δηλώσεις για συμμετοχή στην επόμενη εξόρμηση σε Μύκονο, Αράχοβα και λοιπούς προορισμούς. Προσκλήσεις για το επόμενο «φοιτητικό μπουζουκοξεφάντωμα»: ότι πάρεις 20 Ε!... Ενίοτε –και ανάλογα την παράταξη- μοστράρονται και φειγ-βολάν, ενημερωτικά φυλλάδια για τις «θέσεις της παράταξης» και λοιπά ενημερωτικά τινά.

Η πρώτη βάρδια πάει για τον πρώτο κανονικό της καφέ, έρχεται η δεύτερη και το πράγμα ζωηρεύει. Η κίνηση στον –στενεμένο, μα πολύ στενεμένο…- διάδρομο πυκνώνει, οι αγοραστές (συγνώμη, οι φοιτητές ήθελα να πω) περιδιαβαίνουν, ψάχνοντας την ευκαιρία της ημέρας, ή έστω τους κολλητού τους για καφέ. Έρχονται και οι επικεφαλής και βγάζουν την ημερήσια διάταξη: οι εργατικοί παραταξιακοί τρέχουν να την αναρτήσουν. Παλιότερα όλα ήταν χειρόγραφα –αλί αν ήσουν καλλιγράφος… Τώρα, με την ευγενική χορηγία της παράταξης –πάντα- δίνεις το στικάκι στο διπλανό copy shop και σου τυπώνει κάτι Α0 να, με το συμπάθιο!

Συχνά-πυκνά και ιδιαίτερα όσο πλησιάζουν σημαντικές ημερομηνίες (καλή ώρα οι επερχόμενες φοιτητικές εκλογές) αρχίζουν και τα όργανα. Παλιά βέβαια, τα πράγματα ήταν μίζερα: ένα κασετοφωνάκι, που στην πορεία έγινε CDόφωνο, προστέθηκαν και δυο εξωτερικά ηχεία της πλάκας….μπα, χάλια ήχος. Τι να κάνουν οι καημένες οι παρατάξεις? Αναγκάζονταν και από το υστέρημά τους έδιναν και νοίκιαζαν επαγγελματικά. Και να οι κονσόλες….. Ευτυχώς η τεχνολογία βοήθησε τους αναξιοπαθούντες και ένα λαπτοπάκι πλέον, κάτω από τα μαστόρικα χέρια του κομψευόμενου 4ετη ντιτζέι κάνει θαύματα… Και να τα βατ! Να τα sub!

(Και να τα παστέλια! Να τα ξερολούκουμα!)

Δημιουργήθηκε βέβαια ένα προβληματάκι. Συνύπαρξης. Διότι όλες οι παρατάξεις θέλουν να μουσικώσουν το κοινό τους. Δεν ήταν δυνατό να βαράει απ΄ τη μία μεριά ο ένας Μακρή και από τον απέναντι πάγκο ο άλλος RageATM! Ας είναι καλά τα παιδιά, το έλυσαν και αυτό, με αγαστή συνεργασία. Είπαν: εσύ 8-9 ελαφρολαική ώρα. Εγώ 9-10 χορευτικά. Ο άλλος 10-11 ροκιές. Έτσι, ρε παιδί μου για την ποικιλία… (όχι τιποτ’ άλλο αλλά ξέρεις τι είναι να κάνεις μάθημα στο αμφιθέατρο από δίπλα και να ακούς συνέχεια το ίδιο νταπα-ντούπα? Καταντάει θανατερά ανιαρό….).

Στο μεταξύ, ο στενεμένος διάδρομος βογγάει. Οι πραματευτάδες, προκειμένου να προσελκύσουν όση περισσότερη πελατεία μπορούν, σπρώχνουν τους πάγκους τους όλο και πιο μπροστά, στενεύοντας το πέρασμα. Τροποποιούν και τη διάταξη, έτσι ώστε η ευθεία πορεία να είναι πρακτικά αδύνατη, σα να περνάς τον πάνω όροφο του ΙΚΕΑ, σα να λέμε. Αναγκαστικά θα τους δεις και θα τους θαυμάσεις όλους!

Μεσημεριάζει. Κανένας πλέον δεν έχει όρεξη για ψώνια (σόρι, για μάθημα, ήθελα να πω). Οι πάγκοι γνωρίζουν πιένες. Αποτελούν σημείο συνάντησης, επαφής. Meeting Point. Αν, λέμε αν τύχει και γίνεται καμιά συνέλευση στο αμφιθέατρο, θα πεταχτούν κάποιοι –για λίγο- να ασκήσουν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα και να επανέλθουν στους πάγκους της λαϊκής, για τα τελευταία ψώνια…

Η μέρα τελειώνει. Η δύστυχη τελευταία βάρδια αναλαμβάνει το καθήκον να μαζέψει πραμάτεια, καρέκλες, πάγκους, ταμπλό. Να τα καταχωνιάσει και να τα λουκετώσει….Προσεκτικά, διπλοκλειδωμένα.

Φεύγει και ο κόσμος… διάδρομος, καλυμμένος πλέον από ένα ευεργετικό χαλί σκουπιδιών και αποτσίγαρων, αποκτά, μέχρι το επόμενο πρωινό το αρχικό του πλάτος….

Καλή σας νύχτα.

[Φλασμπακ:

Ο ίδιος διάδρομος υπήρχε και πριν από πολλά-πολλά χρόνια…. Τα τραπεζάκια υπήρχαν και τότε. Στελεχωμένα από λίγους (ηρωικούς!??) ιδεολογικούς στυλοβάτες. Η πραμάτεια, φτωχή. Άντε καμιά φωτοτυπία προκήρυξης, μια δίχρωμη αφισέτα, το πολύ. Ο κόσμος μαζευόταν γύρω από τα τραπεζάκια κυρίως σε «επετειακές» περιόδους (Πολυτεχνείο, εκλογές), με τα αίματα συνήθως αναμμένα, το ιδεολογικό θερμόμετρο στα ύψη, ανέβαιναν οι φωνές, κατέβαιναν τίποτα καντήλια, όμορφα πράγματα…. Η Μύκονος δεν είχε ανακαλυφτεί ακόμα, ενώ τα μπουζούκια ήταν μόνο για τους Κοεμτζήδες… Σημειώσεις άλλαζαν και τότε χέρια, χειρόγραφες, εκτός αν ο μπάρμπας σου ήταν κλητήρας σε κανένα δημαρχείο και σου βγαζε φωτοτυπίες τζάμπα. Μιζέρια.

Και ο διάδρομος διατηρούσε το πλάτος του ακέραιο. Και η ευθύγραμμη πορεία ήταν εφικτή.]

Ο χρήστης dirtoulios έγραψε:

Κάθε πρωί, ανεβαίνω στη δουλειά μου σχετικά νωρίς, κατά κανόνα λίγο μετά τις 7:30. Ανοίγω το γραφείο, το pc, βάζω στο βραστήρα νερό και κατεβαίνω στο κυλικείο για να τσιμπήσω κάτι. Το κυλικείο βρίσκεται στο μέσο ενός πολύ μεγάλου διαδρόμου στο κτηριακό συγκρότημα, μήκους πάνω από 200 m και πλάτους περί τα 10.

Ε, ο διάδρομος αυτός, τον τελευταίο καιρό (τι τον τελευταίο, δηλαδή, πάνε λίγα χρονάκια) παρουσιάζει σοβαρά συμπτώματα «στένωσης», εκεί, κοντά στο κεντρικό του τμήμα. Εκεί, κάθε πρωί, αγουροξυπνημένα, με τη τσίμπλα στο μάτι, πιάνουνε δουλειά τα εργατικά χέρια των παρατάξεων. Κουβαλάνε τα τραπεζάκια και τις καρέκλες τους, που είχαν επιμελώς καταχωνιάσει και λουκετώσει το προηγούμενο βράδυ, και τα παρατάσσουν, μπροστά από τα έγχρωμα ταμπλό τους. Αφού τα παρατάξουν όμορφα-όμορφα, αρχίζουν τη διακόσμηση του χώρου. Όλοι οι τοίχοι, κολώνες, πάγκοι πρέπει να καλυφτούν από φρέσκες, όμορφες αφίσες (τις οποίες το προηγούμενο βράδυ είχαν κατεβάσει οι καθαρίστριες…). Μετά, αρχίζει το αράδιασμα της πραμάτειας. Πάρε κόσμε! Η ποικιλία διαφέρει από παράταξη σε παράταξη, φυσικά, αν και υπάρχουν και πάγκοι με ανταγωνιστικά προϊόντα. Σημειώσεις, θέματα, μπροστά – μπροστά. Δηλώσεις για συμμετοχή στην επόμενη εξόρμηση σε Μύκονο, Αράχοβα και λοιπούς προορισμούς. Προσκλήσεις για το επόμενο «φοιτητικό μπουζουκοξεφάντωμα»: ότι πάρεις 20 Ε!... Ενίοτε –και ανάλογα την παράταξη- μοστράρονται και φειγ-βολάν, ενημερωτικά φυλλάδια για τις «θέσεις της παράταξης» και λοιπά ενημερωτικά τινά.

Η πρώτη βάρδια πάει για τον πρώτο κανονικό της καφέ, έρχεται η δεύτερη και το πράγμα ζωηρεύει. Η κίνηση στον –στενεμένο, μα πολύ στενεμένο…- διάδρομο πυκνώνει, οι αγοραστές (συγνώμη, οι φοιτητές ήθελα να πω) περιδιαβαίνουν, ψάχνοντας την ευκαιρία της ημέρας, ή έστω τους κολλητού τους για καφέ. Έρχονται και οι επικεφαλής και βγάζουν την ημερήσια διάταξη: οι εργατικοί παραταξιακοί τρέχουν να την αναρτήσουν. Παλιότερα όλα ήταν χειρόγραφα –αλί αν ήσουν καλλιγράφος… Τώρα, με την ευγενική χορηγία της παράταξης –πάντα- δίνεις το στικάκι στο διπλανό copy shop και σου τυπώνει κάτι Α0 να, με το συμπάθιο!

Συχνά-πυκνά και ιδιαίτερα όσο πλησιάζουν σημαντικές ημερομηνίες (καλή ώρα οι επερχόμενες φοιτητικές εκλογές) αρχίζουν και τα όργανα. Παλιά βέβαια, τα πράγματα ήταν μίζερα: ένα κασετοφωνάκι, που στην πορεία έγινε CDόφωνο, προστέθηκαν και δυο εξωτερικά ηχεία της πλάκας….μπα, χάλια ήχος. Τι να κάνουν οι καημένες οι παρατάξεις? Αναγκάζονταν και από το υστέρημά τους έδιναν και νοίκιαζαν επαγγελματικά. Και να οι κονσόλες….. Ευτυχώς η τεχνολογία βοήθησε τους αναξιοπαθούντες και ένα λαπτοπάκι πλέον, κάτω από τα μαστόρικα χέρια του κομψευόμενου 4ετη ντιτζέι κάνει θαύματα… Και να τα βατ! Να τα sub!

(Και να τα παστέλια! Να τα ξερολούκουμα!)

Δημιουργήθηκε βέβαια ένα προβληματάκι. Συνύπαρξης. Διότι όλες οι παρατάξεις θέλουν να μουσικώσουν το κοινό τους. Δεν ήταν δυνατό να βαράει απ΄ τη μία μεριά ο ένας Μακρή και από τον απέναντι πάγκο ο άλλος RageATM! Ας είναι καλά τα παιδιά, το έλυσαν και αυτό, με αγαστή συνεργασία. Είπαν: εσύ 8-9 ελαφρολαική ώρα. Εγώ 9-10 χορευτικά. Ο άλλος 10-11 ροκιές. Έτσι, ρε παιδί μου για την ποικιλία… (όχι τιποτ’ άλλο αλλά ξέρεις τι είναι να κάνεις μάθημα στο αμφιθέατρο από δίπλα και να ακούς συνέχεια το ίδιο νταπα-ντούπα? Καταντάει θανατερά ανιαρό….).

Στο μεταξύ, ο στενεμένος διάδρομος βογγάει. Οι πραματευτάδες, προκειμένου να προσελκύσουν όση περισσότερη πελατεία μπορούν, σπρώχνουν τους πάγκους τους όλο και πιο μπροστά, στενεύοντας το πέρασμα. Τροποποιούν και τη διάταξη, έτσι ώστε η ευθεία πορεία να είναι πρακτικά αδύνατη, σα να περνάς τον πάνω όροφο του ΙΚΕΑ, σα να λέμε. Αναγκαστικά θα τους δεις και θα τους θαυμάσεις όλους!

Μεσημεριάζει. Κανένας πλέον δεν έχει όρεξη για ψώνια (σόρι, για μάθημα, ήθελα να πω). Οι πάγκοι γνωρίζουν πιένες. Αποτελούν σημείο συνάντησης, επαφής. Meeting Point. Αν, λέμε αν τύχει και γίνεται καμιά συνέλευση στο αμφιθέατρο, θα πεταχτούν κάποιοι –για λίγο- να ασκήσουν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα και να επανέλθουν στους πάγκους της λαϊκής, για τα τελευταία ψώνια…

Η μέρα τελειώνει. Η δύστυχη τελευταία βάρδια αναλαμβάνει το καθήκον να μαζέψει πραμάτεια, καρέκλες, πάγκους, ταμπλό. Να τα καταχωνιάσει και να τα λουκετώσει….Προσεκτικά, διπλοκλειδωμένα.

Φεύγει και ο κόσμος… διάδρομος, καλυμμένος πλέον από ένα ευεργετικό χαλί σκουπιδιών και αποτσίγαρων, αποκτά, μέχρι το επόμενο πρωινό το αρχικό του πλάτος….

Καλή σας νύχτα.

[Φλασμπακ:

Ο ίδιος διάδρομος υπήρχε και πριν από πολλά-πολλά χρόνια…. Τα τραπεζάκια υπήρχαν και τότε. Στελεχωμένα από λίγους (ηρωικούς!??) ιδεολογικούς στυλοβάτες. Η πραμάτεια, φτωχή. Άντε καμιά φωτοτυπία προκήρυξης, μια δίχρωμη αφισέτα, το πολύ. Ο κόσμος μαζευόταν γύρω από τα τραπεζάκια κυρίως σε «επετειακές» περιόδους (Πολυτεχνείο, εκλογές), με τα αίματα συνήθως αναμμένα, το ιδεολογικό θερμόμετρο στα ύψη, ανέβαιναν οι φωνές, κατέβαιναν τίποτα καντήλια, όμορφα πράγματα…. Η Μύκονος δεν είχε ανακαλυφτεί ακόμα, ενώ τα μπουζούκια ήταν μόνο για τους Κοεμτζήδες… Σημειώσεις άλλαζαν και τότε χέρια, χειρόγραφες, εκτός αν ο μπάρμπας σου ήταν κλητήρας σε κανένα δημαρχείο και σου βγαζε φωτοτυπίες τζάμπα. Μιζέρια.

Μου αρεσει πρα πολυ ο τροπος γραφης σε αυτο το ποστ
μεσα απο το χιουμορ λες μια τεραστια αληθεια

Και ο διάδρομος διατηρούσε το πλάτος του ακέραιο. Και η ευθύγραμμη πορεία ήταν εφικτή.]

Απίστευτος
Και ξανά....ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ

Όπως ακριβώς είναι... Τέλεια η περιγραφή... Μπράβο!

για να δημοσιεύσω την πτυχιακή όχι σε έντυπη μορφή αλλά να κατοχυρώσω τα πνευματικά δικαιώματα τι πρέπει να κάνω?

η θεματική ενότητα της πτυχιακής μου
http://books.google.com/books?hl=el&lr= ... SU#PPP1,M1' target='_blank' target='_blank
Ένοπλες Δυνάμεις και Sustainable Development
ναι πίστευώ ότι δεδομένου της πρωτοτυπίας του θέματος σε προπτυχιακό επίπεδο, έχει μια θέση στην Εθνική βιβλιοθήκη

Ο χρήστης giannispolo έγραψε:
για να δημοσιεύσω την πτυχιακή όχι σε έντυπη μορφή αλλά να κατοχυρώσω τα πνευματικά δικαιώματα τι πρέπει να κάνω?

Για αρχη να αναγκασεις καποιον να την διαβασει

Ο χρήστης giannispolo έγραψε:
η θεματική ενότητα της πτυχιακής μου
http://books.google.com/books?hl=el&lr= ... SU#PPP1,M1' target='_blank' target='_blank' target='_blank
Ένοπλες Δυνάμεις και Sustainable Development
ναι πίστευώ ότι δεδομένου της πρωτοτυπίας του θέματος σε προπτυχιακό επίπεδο, έχει μια θέση στην Εθνική βιβλιοθήκη

Έχεις περισότερα στοιχεία για sustainable development; Η διατριβή μου έχει να κάνει με sustainable design και καινοτομίες στις μεθόδους παραγωγής εφαρμοσμένες σε οικιακές ηλεκτροσυσκευές για την αγορά της Κίνας.

Τώρα διάβασα το κείμενο του dirtoulios. Πάρα πολύ ωραίο!

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:
Τώρα διάβασα το κείμενο του dirtoulios. Πάρα πολύ ωραίο!

Όντως. Κρατάω μόλις μία λέξη από όλο το κειμενάκι: μιζέρια.

Ο χρήστης avel έγραψε:

Τώρα διάβασα το κείμενο του dirtoulios. Πάρα πολύ ωραίο!

Όντως. Κρατάω μόλις μία λέξη από όλο το κειμενάκι: μιζέρια.

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.

Αν και θα ήθελα να μου την πέσει κανείς, λέγοντας: «τι λες ρε απολίθωμα, τι νομίζεις ότι ο κόσμος έχει μείνει στο 'ψωμι-παιδεία-ελευθερία'...

Έγραψα λίγα μόνο από όλες τις σκέψεις και εικόνες που μαζεύω τόσα χρόνια μέσα στο ‘Ιδρυμα’…
Οι περισσότερες από αυτές είναι, δυστυχώς, ανησυχητικές. (όχι πως παλαιότερα όλα ήταν καλά και άγια-κάθε άλλο…) .
Ξέρετε, πιστεύω ότι οι σπουδές (οφείλουν να) σου προσφέρουν κάτι παραπάνω από «εκπαίδευση». Το μεγαλύτερο καλό που μου έκανε το πανεπιστήμιο δεν ήταν οι γνώσεις που αποκόμισα από αυτό: ήταν η διαμόρφωση του τρόπου σκέψης, μια διαδικασία που προέκυψε μέσα από όλα τα μικρά και μεγάλα που συμβαίνουν εκεί μέσα. Από τα εργαστήρια και τις εξεταστικές μέχρι τα γκομενιλίκια, τις πολιτικές φαγωμάρες, το τάβλι και τα σκονάκια, τη διπλωματική, τους καθηγητές, τα ξενύχτια για διάβασμα, χαμούρεμα, ή απόλυτη κραιπάλη…
Τώρα, μπορεί όλα να έχουν παραμείνει τα ίδια –τουλάχιστον επιφανειακά. Επιτρέψτε μου όμως να νομίζω πως όχι….

Και πάλι σας ευχαριστώ.

Φίλε -και συνονόματε- φοβάμαι ότι οι διαπιστώσεις σου είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Ας δούμε ενα-δυο πράγματα:

1. Παρτακισμός: ναι, ζει και βασιλεύει, το βλέπω καθημερινα στους φοιτητές. Κάποτε υπήρχε η καλώς εννοούμενη 'συνεργασία' μεταξύ φοιτητών -όχι πως αυτή ήταν πάντοτε αθώα: πάντα υπήρχε το φυτό από το οποίο θα παίρναμε τις λεπτομερέστατες σημειώσεις του, σημειώσεις που είχε την υπομονή να κρατήσει από μάθημα βαρετου καθηγητή, που δεν είχε μπει ποτέ στον κόπο να γράψει ένα σύγγραμα ή έστω να διανείμει σημειώσεις. Τώρα, το έργο αυτό το έχουν αναλάβει οι παρατάξεις.
2. Επαγγελματική εξέλιξη, κατάληψη θέσεων, κλπ. Αυτό είναι ενδογενής παθογένεια του συστήματος. (Μια προσωπική εκτίμηση: όσο αρχαιότερο είναι το 'ίδρυμα', τόσο πιο βαθιά ριζωμένα είναι ο νεποτισμός και το πολιτικό αλισβερίσι...). Παλιοί φοιτητο-συνδικαλιστές, της γενιάς μου, δηλαδή, ήταν οι πρώτοι που αποκαταστάθηκαν επαγγελματικά, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από την παράταξη που υπηρετούσαν (αναφέρομαι στα 'πρωτοκλασάτα στελέχη'): αυτοί είναι και οι πρώτοι που έμπρακτα λησμόνησαν την 'ιδεολογία' τους. (Βέβαια, ακόμα παρουσιάζονται ως 'συνδικαλιστές', 'ενεργοι πολίτες' και λοιπά κουραφέξαλα...)
   Σήμερα, τα πράγματα είναι, όμως, ακόμα αγριότερα. 'Κρατα-με-να-σε-κρατω-να-μασησουμε-κι-ο-δυο' τα 'εμπλεκόμενα μέρη'.....
   (ένα παράδειγμα: έχει ακούσει ποτέ κανείς επιστημονικό συνέδριο, του οποίου η διεξαγωγή να δημοσιοποιείται **10 **μέρες πριν την έναρξή του? Ε, έγινε και αυτό. Βέβαια, το πόσο 'επιστημονικό' ήταν το 'συνέδριο', ούτε λόγος να γίνεται: *επιστημονικός *όμως ήταν ο τρόπος που φαγώθηκε η χρηματοδότηση για τη διοργάνωσή του...)

Αλλά θέλω να σταματήσω τη γκρίνια.

Υπάρχουν, ένθεν και ένθεν, πολύ αξιόλογοι άνθρωποι -και ακόμη πιο αξιόλογες ομάδες. Τόσο στους διδάσκοντες, όσο και στους φοιτητές. Υπάρχουν τμήματα που λειτουργούν εξαιρετικά (τηρουμένων των αναλογιών, πάντα). Μη νομίζουμε ότι στο 'εξωτερικό' όλα είναι παντού και πάντα ιδανικά και ρόδινα: έχω σπουδάσει, επισκεφτεί, διδάξει, συνεργαστεί με πολλά ιδρύματα σε αρκετές χώρες, ώστε να είμαι πλέον σε θέση να έχω μια σφαιρικότερη (αλλά όχι και ολόσωστη, εννοείται) άποψη. Αν, λέω αν, ένα πανεπιστήμιο έχει στοιχειώδη, σύγχρονη οργάνωση, θέτει στόχους, τηρεί κανονισμούς και διαδικασίες και είναι σε θέση να αξιοποιήσει το φοιτητικό και στελεχιακό του δυναμικό, τότε μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό ύπαρξής του. (τώρα, το πως επιτυγχάνονται όλα αυτά, είναι μια άλλη συζήτηση).

('Εχω κι' αλλα, αλλα ζαλίστηκα... )

Ο χρήστης kotetsi έγραψε:

η θεματική ενότητα της πτυχιακής μου
http://books.google.com/books?hl=el&lr= ... SU#PPP1,M1' target='_blank' target='_blank' target='_blank' target='_blank
Ένοπλες Δυνάμεις και Sustainable Development
ναι πίστευώ ότι δεδομένου της πρωτοτυπίας του θέματος σε προπτυχιακό επίπεδο, έχει μια θέση στην Εθνική βιβλιοθήκη

Έχεις περισότερα στοιχεία για sustainable development; Η διατριβή μου έχει να κάνει με sustainable design και καινοτομίες στις μεθόδους παραγωγής εφαρμοσμένες σε οικιακές ηλεκτροσυσκευές για την αγορά της Κίνας.

δυστυχώς δεν έχω , είναι αποκλειστικά για εφαρμογή στις Ε.Δ.