Ακριβώς ένας χρόνος πέρασε από εκείνη την εκδρομή στον Πάρνωνα, τη Μονή Κοντολινάς, το Κάστρο Γλυππίας και το εντυπωσιακό μνήμα του Δράκου. Πέρισυ η Κυριακή έπεσε στις 6 Οκτώβρη ενώ φέτος στις 5. Από τότε είχα τάξει στη γυναίκα μου και στην κόρη μου ότι θα τις πάω στο μοναστήρι βόλτα να δουν τη διαδρομή και να μαζέψουμε και μερικά κάστανα, μιας και είναι η εποχή τους. Έτσι λοιπόν το πρωϊ της Κυριακής αναχωρήσαμε για τον Πάρνωνα. Προφανώς ήταν δύσκολο να σηκωθούμε όσο νωρίς ήθελα αλλά οκ, με τα παιδιά δεν υπάρχει τίποτα εύκολο.

Άφιξη στην ιστορική Καστάνιτσα.

Στον χωματόδρομο για τη μονή Κοντολινάς.

Η διαδρομή μέχρι την εντυπωσιακή τοποθεσία όπου βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι.

Youtube Video

Αρχικά η μονή ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο, αλλά αφιερώθηκε και στον Άγιο Παντελεήμονα μετά την νικηφόρα μάχη των Καστανιτσιωτών εναντίον του Ιμπραήμ πασά (ανήμερα και παραμονή της εορτής του). Η μονή πυρπολήθηκε την ίδια χρονιά από τον Ιμπραήμ πασά, ως αντίποινα για την ήττα που υπέστη το στράτευμα του στην Καστάνιτσα. Το 1834 διαλύθηκε με διάταγμα του Όθωνα, αφού δεν συμπλήρωνε επαρκή αριθμό μοναχών.

Μαζεύοντας μερικά κάστανα!

Το αρχικό πλάνο ήταν να φάμε στην Καστάνιτσα όμως τους τα έχω από παλιότερα μαζεμένα των ντόπιων που δεν αφήνουν να παρκάρει κανείς κοντά στην πλατεία ενώ έχει άπλετο χώρο. Και σιγά τον κόσμο που μαζεύει μεταξύ μας...

Έτσι αποφασίσαμε να πάμε σε ένα άλλο φανταστικό χωριό της περιοχής, τον Πλάτανο.

Στον οποίο βρίσκεται και αυτός ο μικρός καταρράκτης και μερικές πάπιες και χήνες. Ένας μικρός παράδεισος των παιδιών!

Παλιότερα με παρέα είχα φάει σε μια ωραία ταβέρνα αλλά δε θυμόμουν που ακριβώς ήταν οπότε ξεκινήσαμε να περπατάμε για να τη βρούμε.

Ρε Κούλη δε μας είπες ότι στο Χάρβαρντ σας μαθαίνανε και βιολί! Γιατί σίγουρα από τα άλλα δεν έμαθες και πολλά.

Το χωριό είναι φανταστικό και είναι όμορφη εμπειρία να περπατάς στα σοκάκια του. Το έχουν περιποιηθεί!

Αυτή ήταν η ταβέρνα που είχα κατσει παλιότερα. Δυστυχώς ήταν κλειστή και ένας ντόπιος μας είπε πως ο άνθρωπος έφυγε από την κωλοαρρώστια. Η αλήθεια είναι πως επηρεάστηκα κάπως, υπό την έννοια ότι τα χρόνια περνάνε και εγώ έχω πολλές ''στατικές'' εικόνες στο μυαλό μου από μέρη και ανθρώπους που μοιραία αλλάζουν ή χάνονται. Δεν είναι τόσο εύκολο να το δεχτώ αλλά πρέπει κάποτε...

Το μοναδικό που έχει απομείνει είναι ένας ξενώνας ο οποίος έχει και φαγητό.

Ωραίος, πετρόχτιστος.

Κάτσαμε μέσα καθώς είχε λίγο κρύο για έξω.

Μενού αναμενόμενα πολύ βασικό αλλά το φαγητό πολύ καλό. Από τιμές θα έλεγα κανονικές, όχι τύπου Εύβοιας κλπ.

Επιστρέφοντας προς το Άστρος. Φανταστική μέρα!

Πριν ξεκινήσουμε την εξόρμηση, είχα στο μυαλό μου πως θα γίνει να καταφέρουμε να ανέβουμε τη φανταστική χωμάτινη διαδρομή από Σίταινα μέχρι το οροπέδιο του Πάρνωνα που είναι μια φανταστική εμπειρία που θα ήθελα να ζήσουν τα κορίτσια. Φυσικά δεν περίσσεψε χρόνος γιατί σε τέτοιες βόλτες πρέπει να ξεκινήσεις νωρίς. Πρέπει να γίνει έτσι ώστε να μην είναι κουρασμένο το παιδί και χάσει τη διαδρομή και το θέαμα. Κάποια στιγμη θα την κάνουμε και αυτήν τη διαδρομή.

Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!