εγω ειμαι ex-permium νυν dirt-gaz (βρωμο-γκαζο) ρε φιλε!
καπως πρεπει να ξεχωριζουμε!

Φανκυγιάννη Απομνημονεύματα

Χαράματα κινήσαμε για το βουνό των Θεών, τον Όλυμπο. Στο Λιτόχωρο θα μας περίμεναν οι άλλοι, όλοι αγωνιστές με λυμένα τα ζωνάρια. Πολλά τα άλογα, πολλά τα όπλα. Δεν θα ήταν δύσκολο να φτάσουμε στην Καρυά. Μετά τα ποτάμια, στον Κορινό βρήκαμε τον Δεριγνύ Μιράζ με το πράσινο άρμα του και 90 άλογα. Από την Γαλλία έφερε κάτι υστερούντες βραχίονες. Θα μας βοηθήσει, είπε. Ο Όλυμπος μας περίμενε.

Ανεβήκαμε στο Λιτόχωρο, βρήκαμε τους άλλους στο χάνι. Ο Κούκος με τα Βαυρικά άλογα –τι χρώμα και αυτά-, ο Στέλιος ο Κορόλας με το πρωτοπαλίκαρό του τον Κώστα Ταύρο, ο Νάσος με την κόρη του –πρώτη της μάχη-, ο Ευριπίδης Χατζηρόκου, ο Διριδίνος –σύντροφος του Δεριγνύ, είχε πάει για βοήθεια από χθες. Ο Νικόλας Ολύμπιος, και αυτός με τους Γάλλους όπως και ο Τσάρδας και ο Μάρκος Πεζότσαρης. Από τη Θράκη ήρθε ο Σαρμάς, με βοήθεια από τους Ιταλούς. Ο σοφός Δαπάκης, ο Βάγγος με 182 άλογα –μικρά και ευκίνητα-, ο Σπύρος με βοήθεια από την Ισπανία –σαν εμάς-. Ο Γιώργης με 450 Γερμανικά άλογα. Ο Σκαγιάς με 390 άλογα από την Ανατολή.

Στο χάνι βρήκαμε και το Νικόλα Υψηλάντη, πρόξενο στο Βελιγράδι. Με πιάνει από κοντά, «οι Σλάβοι είναι μαζί σας». Ο Τούρκος μοιάζει μικρός. Θα σας πω μετά τι θα κάνετε στην Πόλη για να την εξελληνίσετε, λέει.

Κινήσαμε προς Καρυά. Περάσαμε γρήγορα το γεφυράκι. Λίγο πιο πάνω, έπεσε η πρώτη τουφεκιά από τον Σκαγιά. Τα άλογά του έχουν οπλές από χώρες μακρινές, μαγικές λένε. Άδειασε το βουνό από τα σκάγια, τα ζα χάθηκαν. Μόνο κάτι γελάδια έκλειναν το δρόμο κάθε λίγο. Και κάτι κοτρώνες, να!

Έλεγαν για τα άλογα του Κορόλα, ότι δεν ακούγαν τα μπροστινά και πήγαιναν όπου ήθελαν. Ψέμα ήταν, τα είχε δέσει λέει το ένα με το άλλο και έτρεχαν μαζί. Του Βάγγου φώναζαν πολύ, αλλά τα μαστίγωνε με το καμουτσίκι του συνέχεια. Οι άλλοι ήταν πίσω και δεν τους βλέπαμε, ενέδρα πάντως δεν μας έκανε κανείς.

Πάνω στην Καρυά σταματήσαμε να ξεκουράσουμε τα ζα. Εκεί ήρθε και ο Τριαντάφυλλος και αυτός με άλογα από την Ανατολή. Θα ξεκινούσαμε να βγούμε στον Παντελεήμονα, να κυκλώσουμε την περιοχή.

Με βάλανε μπροστά και ακολούθησαν οι άλλοι. Δεν είχα το θάρρος, ο πόλεμος με είχε κουράσει, μου είχε κατασπαράξει το βιός. Τους σταματούσα χωρίς λόγο, μια τα φύλλα τα πεσμένα, μια ο δύσκολος δρόμος. Ο Τούρκος μας είχε αλλάξει τα σημάδια στο δρόμο, ο Ολύμπιος και ο Διριδίνος που δεν ξέραν τα γραικά, φύγανε προς Καλλιπεύκη. Μετά από ώρες, φτάσαμε στον Παντελεήμονα. Του Στέλιου και του Σκαγιά, τους φάνηκαν ημέρες ολόκληρες, τόσο πολύ τους δυσκόλευα.

Στον Παντελεήμονα, βρήκαμε τον Λεωνίδα από το Φάληρο. Φορέσαμε τις μπλε παραδοσιακές φορεσιές μας για να τιμήσουμε τον αρχηγό Κούκο. Μοιράσαμε και καντήλια για να μπουρλοτιάσουμε τα χωριά, αν χρειαζόταν. Κινδύνεψε η ενότητα του στρατού εκεί. Σταματήσαμε για να μετέχουμε στα έθιμα του χωριού, περίπατο, φρέντο και κοψίδια.

Έτσι, έκατζα να φάγω παντσέτες. Ήρθε ο Δεριγνύς Μιράζ και μου είπε «Είστε πολλά ολίγοι». Για να του δείξω το θάρρος μας, βούτηξα με το μακρύ πηρόνι μου να πιάσω ένα σφαχτό από τους πλάι. Ο Ολύμπιος μου είπε αφού έχω μακρύ πηρόνι, να τσιμπήσω ένα @.

Φύγαμε από εκεί, και άρχισε η βροχή. Κατεβαίναμε στο Κάστρο του Πλαταμώνα πλημμυρισμένοι και με χαλάζι σαν σινεμπλόκ να πέφτει στα κεφάλια μας. Σαν βρεγμένες γάτες τρέξαμε να αποφύγουμε το κακό. Στο Λιτόχωρο μας έπιασαν λιακάδες, ο Θεός είχε όρεξη φαίνεται. Αφού κάτζαμε εκεί χωρίς να περιμένουμε κάποιον, την ώρα που θαυμάζαμε την άμαξα του Ολύμπιου με τα μουστουκούλουρα, μας είπαν ότι οι σύντροφοι ανέβηκαν στα Πριόνια.

Επήραμε τους δρόμους πάλι να ανεβούμε, κάτι λαμπερά Άστρα μας έδειχναν τον δρόμο, μας καθυστερούσαν όμως συνάμα. Ο Δεριγνύς Μιράζ δεν μπορούσε να τιθασεύσει τα άλογα και υπήρχαν λόγια ανταρσίας από αυτούς τους καθυστερημένους βραχίονες.

Φτάσαμε στα Πριόνια, το χάνι είχαν καταλάβει ο Κρούσης από την Καστέλλα και ο Βασίλης από τη Μάκρη, μπουρλοτιέρηδες θαλασσινοί και οι δύο. Ετρώγαν την φασολάδα και κάτι γερμανικά μπρατβουρστ. Μας φιλοξένησαν εκεί, έκατζα να φάγω και τσουρέκι. Για αυτά πολεμήσαμε, είπα στον Δεριγνύ. Αφού πήραμε και τα Πριόνια, γυρίσαμε προς το Λιτόχωρο, στο χάνι. Μας βρήκε εκεί ο Ανδρέας, που δεν έβαζε στο στόμα του ιταλικό φαί, και ο Τζιεξήντας ο Λιτοχουρνός.

Ιστορίες από τον σοφό Δαπάκη –μεγάλο αγωνιστή και παλιό σύντροφο του Ιαβέρη-, πνιξογκόλ από τον Νικοπολίδη, ο Κούκος που πάσχιζε να κάνει τα εύκολα δύσκολα, και ο χρόνος πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε.

Μακάρι η επανάσταση να γινόταν και παραπάνω από μια φορά τον χρόνο. Ηρωίδες οι γυναίκες που ακολούθησαν το στρατό.

Y.Γ. Οι Βαυαροί τελικά είδαν την προδοσία του Νικόλα Υψηλάντη με τον Σκαγιά και τον ανάγκασαν σε ταπείνωση και βασανιστήρια σκληρά...

μαλακα, 100 οκάδες ρισπέκτ και 35 ΓΙΟ. Αλλά σημείωση, ο Δαπήκης γερμανική άμαξα είχε...

poostie funky, έχω λιώσει πάνω στο πληκτρολόγιο 2παρά το βράδυ

Αιδεσιμώτατε, στριφογυρνάω απ' τα γέλια στον υγρό μου τάφο, του Δουνάβεως, όπου και πέταξαν το άψυχο κορμί μου οι Βαυαροί*, παρά τω Πύργω Νεμπόισα των Βελεγράδων!

Ο Εθνομάρτυς Πρόξενος Νικόλαος Υψηλάντης!

*[Πλάκα-πλάκα, 2 φορές μου έσβησε το μπουρδέλο στην επιστροφή, καταμεσής στον αυτοκινητόδρομο, μάλλον από νοθευμένο καύσιμο της ΕΚΟ στο Πολύκαστρο Κιλκίς.
Κι εκειά εσιχάθηκα το Ρωμαίικο. Ως προς το ντήζελ του, τουλάχιστον.]

Edit: Δεν ήταν τίποτις που έκατζα να διακονέψω σα ζήτουλας, εγώ νοικοκύρης άνθρωπος, για τ' άρματα του αγώνα!
Μην τύχει και κάτζεις τίποτ' άλλο ειν' το ζήτημα!

Ρε κερατά... ....'καθυστερημένοι βραχίονες' ρε?......

Φάνκυς φορ πρεζιντεντ!

ο χατζηροκου...

μετριο κειμενο με μπουρδελοποιημενες εικονες που δε βοηθανε τον αναγνωστη..
οι συγχρονοι ιστορικοι αμφισβητουν τα νουμερα που δινονται...αν ηταν τοσα τα αλογα δε θα υπηρχε νομη ικανη να τα τροφοδοτησει..

Τυπικός ζηλιάρης...

Παραδόξως η Γιώτα κατάλαβε τα περισσότερα, όταν της το απήγγειλα...

Εκτός από κάποιους τεχνικούς όρους (ε μην τα θέλουμε και όλα).

Ο χρήστης adis4gr έγραψε:
ο χατζηροκου...

μετριο κειμενο με μπουρδελοποιημενες εικονες που δε βοηθανε τον αναγνωστη..
οι συγχρονοι ιστορικοι αμφισβητουν τα νουμερα που δινονται...αν ηταν τοσα τα αλογα δε θα υπηρχε νομη ικανη να τα τροφοδοτησει..

• almera κολλητέ...

καταπληκτικο κειμενο

η μονη απορια της Καιτης ηταν 'γιατι λεει χαλαζι σαν σινεμπλοκ'?

Χαίρομαι που περάσατε τόσο καλά. Να είστε καλά και πάντα χαρές να έχετε!

Κρίμα που τελικά δεν μπόρεσα να είμαι μαζί σας. Ελπίζω επιτέλους να τα καταφέρω την επόμενη φορά. Αυτή την φορά πίστεψα ότι θα γίνονταν αλλά δυστυχώς υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες (λέγε με ΔΕΗ αλλά ας μην μπω σε λεπτομέρειες!!! ).

Όσο για τις φωτογραφίες και τα φωτορομάντζα άπαιχτα. .

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:
Τυπικός ζηλιάρης...

-1000

Ο χρήστης kouk έγραψε:

ο χατζηροκου...

μετριο κειμενο με μπουρδελοποιημενες εικονες που δε βοηθανε τον αναγνωστη..
οι συγχρονοι ιστορικοι αμφισβητουν τα νουμερα που δινονται...αν ηταν τοσα τα αλογα δε θα υπηρχε νομη ικανη να τα τροφοδοτησει..

• almera κολλητέ...

Ο χρήστης adis4gr έγραψε:
ο χατζηροκου...

Μα τη μπαναγία, ούτε κι εγώ ήξερα μέχρι το περασμένο Σάββατο ότι το '86' λέγεται έτσι στα ιαπωνικά , με αποτέλεσμα να νομίζω ότι ο Συέλε κι ο Βασίλης μου μίλαγαν για κάποια κυρία Χατζηρόκου!
Ο βλοσυρός χεράς κ. Συέλε υπήρξε αυστηρότατος μαζί μου...

Ήξερα αυτό το παράξενο όνομα (στο περίπου - το όνομα του μοντέλου στα ιαπωνικά) αλλά όχι ότι σημαίνει 86. Ο σιελ μας μόρφωσε.

Εγώ το ήξερα γιατί εδώ μιλάμε συχνά ιαπωνικά, εσύ δεν το ήξερες γιατί στη σλαβόφωνη χώρα σου δεν μιλάτε καθόλου ιαπωνικά. Εξάλλου εγώ είχα μηχανή Honda, έχω αμάξι Honda και εξωλέμβια Honda - τα ιαπωνικά είναι σχεδόν σαν δεύτερη γλώσσα για μένα.

τι βλοσυρος..

αστραφτε και βρονταγε στις πλαγιες του ολυμπου με τα εξωγηινα διαφορικα του..

Mετά τον φάνκι τι εντυπώσεις να γράψω και εγώ ο άμοιρος...

α ρε φάνκι, μας έκλεισες το σπίτι, μας πήρες τις δουλειές...

Ο χρήστης n_olympios έγραψε:
Παραδόξως η Γιώτα κατάλαβε τα περισσότερα, όταν της το απήγγειλα...

Εκτός από κάποιους τεχνικούς όρους (ε μην τα θέλουμε και όλα).

Εμένα πάντως μου εκμυστηρεύτηκε ότι παλιά την έλεγαν Βαγγέλη, οπότε μάλλον φούμαρα σου πετούσε όταν 'δεν καταλάβαινε' τα τεχνικά.

Σπύρο, το χαλάζι σαν σινεμπλόκ μπήκε για να δείξει το δέος που νιώσαμε όταν τρώγαμε στο παρμπρίζ την οργή των Θεών. Έχεις φάει ποτέ σινεμπλόκ στο κεφάλι;

Το επόμενο project σε κείμενο λέω να είναι Σωμερίτης. Άσχετα αν τα ελληνικά μου είναι επιπέδου απλού Σόμμερ!