http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ta3idia&id=19102
Ζήλεψα
του Ηλία Μαμαλάκη Σχόλια
Στη μακρινή Γεωργία (πρώην μέλος της Σοβιετικής Ένωσης) τηρούν ακόμα τα έθιμα με αυστηρότητα. Κάθε φορά που γίνεται ένα τραπέζι οικογενειακό ή φιλικό ορίζεται δια βοής ο Tamada, είναι αυτός που κάνει τις προπόσεις. Αν κάποιος άλλος από το τραπέζι θέλει να κάνει πρόποση πρέπει να πάρει άδεια από αυτόν.
Οι Γεωργιανοί ακόμα και σήμερα κρατάνε μια άριστη σχέση με τον Θεό. Έτσι λοιπόν η πρώτη πρόποση είναι για να ευχαριστήσουν τον Θεό που υπάρχουν και που έχουν την ομορφότερη χώρα του κόσμου (και ας μην είναι αλήθεια). Ακολουθεί ένα πολυφωνικό τραγούδι και η δεύτερη πρόποση είναι για τους πεθαμένους και τις υποθήκες που άφησαν για το μέλλον. Ακολουθεί πάλι τραγούδι και αυτή η ιστορία κρατάει περίπου 6-8 ώρες τρώγοντας εκλεκτούς τοπικούς μεζέδες με αποκορύφωμα νοστιμότατα κεμπάπ.
Από γλυκά δεν τα πάνε καλά. Κάτι καρυδάκια στο σιρόπι και σχεδόν τίποτε άλλο. Την έζησα την εμπειρία καλεσμένος ενός φίλου μου που δουλεύει πια στην Τιφλίδα της Γεωργίας, γενικός διευθυντής του μεγαλύτερου οινοποιείου της χώρας και βρέθηκα εκεί για να παρακολουθήσω τις εκδηλώσεις για το κρασί.
Η οινική παράδοση της Γεωργίας είναι μακρόχρονη αλλά και εγκαταλελειμμένη. Από το 2005 και μετά ξεκίνησαν να αξιοποιήσουν τους σχεδόν εγκαταλελειμμένους αμπελώνες και έγινε γάμος. Επενδυτές απ’ όλη την Ευρώπη, αλλά και τις Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν τα εκατομμύρια δολαρίων και ευρώ επενδύοντας στο κρασί. Και δεν είναι αυτό που ζήλεψα, ζήλεψα την πίστη των ανθρώπων για τη δουλειά που κάνουνε. Αναμφίβολα η Ελλάδα έχει καλύτερο κρασί από τη Γεωργία. Εμείς λόγω παρελθόντος πλούτου την ψάξαμε τη γεύση του κρασιού και έχουμε πάρα πολλές οργανώσεις. Οινοχόων, δημοσιογράφων κρασιού, γυναικών που ασχολούνται με το κρασί, οινοποιών κλπ.
Εκεί δεν έχουν τίποτα απ’ όλα αυτά, έχουν πίστη και φτιάχνουν μύθους και μόλις βρουν κάποιο ξένο σαν εμένα τον βάζουν να πιει καλό κρασί, τον κοιτάνε στα μάτια και του λένε ιστορίες καταπληκτικές για το πέρασμα του Διονύσου από τη Γεωργία, για την Αγία Νίνο που έφερε το χριστιανισμό στη Γεωργία κρατώντας ένα σταυρό από αμπέλι.
Του μιλάνε για τη βασιλική οικογένεια της Γεωργίας του πάλαι ποτέ που από τα σιντριβάνια του σπιτιού της που αντί για νερό έτρεχε τοπική σαμπάνια. Και κτίζουν τον μύθο και επειδή πραγματικά αρέσουν τα παραμύθια στον κόσμο, αν δεν ξέρεις και πολύ καλά σε πείθουν με ηρεμία και γλυκύτητα. Σ’ αυτό το τραπέζι που πήγα με τον Tamada ήμασταν περίπου 60 άτομα. Εκτός από εμένα και 5-6 άλλους που ας πούμε ότι ήμασταν παρατηρητές περιεργείας όλοι οι άλλοι ήταν επενδυτές από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες δισεκατομμυρίων δολαρίων. Κάποιοι είχαν ταξιδέψει με τα δικά τους ιδιωτικά αεροπλάνα. Δεν αισθάνθηκα καθόλου άσχημα ανάμεσά τους. Δεν είμαι εκατομμυριούχος, αλλά άνετα συναναστρέφομαι μαζί τους.
Οι Γεωργιανοί σύστηναν τον έναν με τον άλλον. Δεν κρατούσαν τίποτα για τον εαυτό τους. Καρτούλες και υποσχέσεις ανταλλάχτηκαν. Θεωρητικά το επόμενο δωδεκάμηνο θα ταξιδέψω στη Σουηδία, στο Λος Άντζελες, στο Καζακστάν και στο Αζερμπαϊτζάν. Πιθανόν δεν θα πάω ποτέ, αλλά η καλή θέληση των ανθρώπων ήταν εμφανής.
Με το τίποτα οι Γεωργιανοί δημιούργησαν ατμόσφαιρα. Μπορεί να πίνεις ένα μετριότατο κρασί και να σε πείσουν ότι πίνεις το καλύτερο του κόσμου.
- Κοίτα Ηλία, αυτό το κρασί ήταν το αγαπημένο του Στάλιν (Γεωργιανός και αυτός).
Μου έδωσαν να πιω ένα μέτριο κρασί, ημίγλυκο, ελαφρώς θολό χωρίς σώμα για το οποίο είναι υπερήφανοι. Το πιθανότερο είναι ότι και ο Στάλιν δεν ήταν πεπειραμένος πότης, αλλά αυτοί κάναν την τρίχα τριχιά. Και ζήλεψα, ζήλεψα θανατηφόρα. Γιατί εμείς εδώ είμαστε χιλιάδες μέτρα μπροστά στο κρασί. Έχουμε το καλύτερο γλυκό κρασί που κόσμου που δεν σταμάτησε να εξάγεται ούτε στιγμή, το Μοσχάτο Σάμου. Έχουμε τις αρχαιότερες ενδείξεις καλλιέργειας αμπελιού στον κόσμο. Έχουμε φτιάξει θεό για το κρασί. Έχουμε την ουσία του παραμυθιού αλλά δεν ξέρουμε να την πλασάρουμε.
Προτιμούμε να αντιπαλεύουμε με τον γείτονα. Προτιμούμε σε πολλές περιπτώσεις να του βγάλουμε το μάτι. Έχω παρακολουθήσει μακρόθεν δικαστικές διαμάχες μεταξύ οινοποιών για το τίποτα.
Η οινική εταιρεία του φίλου μου εξάγει μόνο στο Καζακστάν ένα εκατομμύριο φιάλες το χρόνο. Σημειώστε ότι στο Καζακστάν και στο Αζερμπαϊτζάν το χρήμα ρέει σαν νεράκι λόγω του πετρελαίου και του γκαζιού και παρά του ότι ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμού είναι Μουσουλμάνοι το πίνουν το κρασάκι τους. Δυστυχώς στην Ελλάδα σχεδόν όλα τα οινοποιεία είναι σε δυσμενή θέση αυτή τη στιγμή. Οι ίδιοι οι οινοποιοί είναι σε καλύτερη θέση.
Μια κοινή κίνηση κοιτώντας ανατολικά βέβαια θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ. Ο σνομπισμός των νεόπλουτων χωρών θέλει κρασί, τσίπουρο, λάδι και ελιές. Ας ρίξουμε μια ματιά προς τα εκεί. Στο Λονδίνο δεν έχουμε μέλλον, ούτε καν στη Νέα Υόρκη. Βάζει στη λίστα του ένας Νεοϋορκέζος εστιάτορας ένα ελληνικό κρασί και νομίζουμε ότι η Ελλάδα σώθηκε.
Όχι, η Ελλάδα θα σωθεί όταν στην Αγία Πετρούπολη μάθουν να πίνουν Μοσχάτο Σάμου. Η Ελλάδα θα σωθεί όταν στη Μόσχα τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους με τσίπουρο Τυρνάβου, αντί για Βότκα. Η Ελλάδα θα σωθεί όταν στο Πεκίνο συνοδεύουν την πάπια Πεκίνου με Αγιωργίτικο.
Το ξέρω ότι λέω υπερβολές, αλλά όλος αυτός ο γάμος, το γλέντι και η πίστη δεν είναι μόνο για το κρασί, είναι για όλους τους γεωργικούς τομείς της φίλης Γεωργίας. Αφήστε που το ίδιο το κράτος της Γεωργίας είναι μια καλή ευκαιρία για μας. Τους αρέσει το γιαούρτι, αλλά δεν έχουν καλό γιαούρτι. Είναι μια ευκαιρία για τις μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες μας. Δεν έχουν βούτυρο, δεν έχουν καν πρόβατα και όσα έχουν τα τρώνε. Δεν έχουν αλάτι και είμαι σίγουρος ότι οι χυμοί μας είναι του γούστου τους. Μπαίνω σε λεπτομέρειες χωρίς να είναι αυτός ο αντικειμενικός σκοπός. Αυτό που ζήλεψα στη Γεωργία είναι η πίστη των ανθρώπων. Στον Θεό τους, στη πατρίδα τους, στα προϊόντα τους. Πράγμα το οποίο εμείς δεν έχουμε. Να μην σας πω ότι και τα τρία τα βρίζουμε νυχθημερόν.