Ένας ακόμη κάτοχος του νέου meriva. Δεν λέω ακόμα ευτυχής μιας από τη μία είμαι ακόμα φρέσκος και από την άλλη είμαι ακόμη κολλημένος με το jimny μου . Το καημένο, άντεξε αδιαμαρτύρητα με δύο παιδιά 11 χρόνια με καρότσια, βαλίτσες, port bebe και παρκοκρέβατα φορτωμένα στην καμπούρα του (οροφή). Όμως ο ένας έφτασε αισίως τα 10 χρόνια και τρώγοντας όλο το φαγητό του, έφτασαν τα γόνατά του στο νεφρό μου. Να τον έβαζα στην οροφή και αυτόν δεν έπαιζε οπότε η αλλαγή αυτοκινήτου ήταν επιτακτική.
Το κυνήγι άρχισε με το 12χίλιαρο (με ελαφριές αποκλίσεις) να είναι ταβάνι για την επιλογή οικογενειακού πλέον αυτοκινήτου. Είδα citroen C3 picasso, Ford C-max (ok, το είδα δεν θα το αγόραζα), Suzuki sx4, Honda Jazz και αφού πέταξα πάνω από τα σύνεφα, προσγειώθηκα ανώμαλα μεταξύ Hyundai matrix και Nissan note. Ήμουν πολύ κοντά στο Nissan όταν τυχαία περιμένωντας στον οδοντίατρο, είδα σε ένα περιοδικό το νέο meriva. Λες να έχει έρθει λέω; Το περιοδικό ήταν παλιό οπότε έπαιζε. Ήθελα μόνο να πάω να το δω καθώς τα οικονομικά δεν το επέτρεπαν. Πήγα λοιπόν και το είδα...
Παιδιά το αυτοκίνητο είναι κόσμημα. Με κέρδισε με τη μία. Σχεδίαση, εξοπλισμός, και ... flexfix! Ναι είμαι ποδηλάτης και έπαιξε σηματικό ρόλο. Α, και κάτι άλλο... Τι χώροι ήταν αυτοί ρε παιδιά;;; Εγώ που είχα συνηθίσει στη... γκαρσονιέρα, βρέθηκα ξαφνικά σε μεζονέτα...
Δεν το κατάλαβα για πότε το έκλεισα... Την τιμή την πρόσεξα αλλά αργότερα. Βάλε ζάντες, βάλε πλοηγούς, βάλε βάσεις ποδηλάτων (περίμενα 3 μήνες για δαύτες) ξεπέρασα τον προϋπολογισμό μου κατά 7000 ευρώ... Αλλά πήρα αυτοκίνητο!
Τώρα... μετά από 4.000 χιλιόμετρα έχω να πώ τα εξής: Το ηλεκτρικό χειρόφρενο θα μου τη σπάει μέχρι να το συνηθίσω, θα ήθελα το σασί μισό μέτρο ψηλότερο παρόλο που είναι αρκετά ψηλό (απώθημένο από το 4Χ4), θα ήθελα να ακούω τον κινητήρα του για να αλλάζω ταχύτητες (έτσι είχα μάθει) και τέλος θέλω να πνίξω την αχώνευτη που τολμάει να μου υποδεικνύει από που θα πάω και μάλιστα στα αγγλικά. Όμως... δεν καταλαβαίνω πλέον ταξίδι, δεν πονάει το κεφάλι μου όταν φτάνω, δεν κάνω μιά ημέρα να φορτώσω-ξεφορτώσω, μπορώ -ναι κι όμως μπορώ- να προσπεράσω σε ανηφόρα και μάλιστα με ασφάλεια και επιτέλους φρενάρω χωρίς να φάω κάποια σακούλα με παπούτσια στο κεφάλι.
Α! Σημείωση: Μου λείπει το jimny στα κλειστά ανηφορικά στροφίδια όπου λόγω πίσω κίνησης και κοντών σχέσεων πραγματικά σκαρφαλώνε.
Γενικά πάντως το meriva δεν παίζεται. Το μόνο πραγματικά αρνητικό που έχω βρει μέχρι τώρα είναι ότι χωράει η πεθερά μου και κουβαλιέται μαζί. Πριν είχα δικαιολογία. Τώρα την κάτσαμε.
Καλώς σας βρήκα λοιπόν και θα τα λέμε συχνά.
Υ.Γ.1: Οι ασφαλέστερες σχάρες για ποδήλατα είναι αυτές που πιάνουν σε κοτσαδόρο. Στην οροφή θα τις ξεχνάτε και θα έχουν αντίσταση ενώ για τις φτηνές ούτε να το σκέφτεστε. Θα οδηγάτε και θα έχετε το νου σας εκεί. Έτσι κι αλλιώς και τις φτηνές να βάλετε τώρα, μετά θα βάλετε τις καλές. Πάρτε τες από τώρα να τελειώνετε.
Υ.Γ.1: Τολμήστε τις flexfix. Καλύτερα να ταλαιπωρηθείτε μια φορά στα 5 χρόνια που θα σας πιάσει λάστιχο (αν δεν σας εξυπηρετήσει το σετ επισκευής) παρά αυτά τα 5 χρόνια να ανεβοκατεβάζετε ποδήλατα.
