Από την Κυριακή προσπαθώ να συνέρθω..Βλέπω ξανά και ξανά όλες τις εικόνες στο μυαλό μου και δεν μπορώ να το χωνέψω. Το πόνο στα μάτια του μικρού Σπυράκου, που με το Χρήστο είχαμε αναλάβει την ψυχολογική του πιο πολύ φροντίδα. Το άψυχο κορμάκι του Νικόλα, τον Σπύρο Ηλιόπουλο να δίνει μάχη από πάνω του. Τον τραγικό αυτό πατέρα που μέσα στο πόνο και το σοκ είχε ένα απλανές βλέμμα. Ο Λωρης έχει δίκιο, έχουμε και εμείς ευθύνη, αρκετά μεγάλη. Από το πρωί συζητούσαμε ότι οι ύπαρξη θεατών εκεί ήταν λάθος, το αναφέραμε αλλά τελικά…. Ανάφερα συγκεκριμένα σε άνθρωπο εκεί ότι το συγκεκριμένο “event” κρύβει την εξής παγίδα, οι εμπλεκόμενοι είναι έμπειροι και παλιοί στην οργάνωση αγώνων, αλλά λόγο της μικρής σημασίας του συγκεκριμένου “event” διέκρινα μια χαλαρότητα. Είναι η ίδια χαλαρότητα που έχουμε ζήσει σε διάφορα επίπεδα σε όλους τους αγώνες, είναι το “ Ελληνικό” χαρακτηριστικό, το αστό δεν πειραζει… Ελπιζω μετά από τα τραγικά γεγονότα να καταλάβουμε ότι πειράζει. Είναι κρίμα να σταματήσουν αυτού του είδους οι αγώνες, πιστεύω ότι σώζουν πολλές ζωές καθημερινά, πιστεύω ειλικρινά ότι τα παιδιά που συμμετέχουν σε αυτούς μένουν μακριά από τα λιμανάκια. Πρέπει όμως να γίνονται με σοβαρότητα και χωρίς την γνωστή χαλαρότητα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το χόμπι που έχουμε διαλέξει, δεν μπορεί να γίνετε χαλαρά, όπως δεν ξεκινάς έναν αγώνα χωρίς να βάλεις τη ζώνη, έτσι πρέπει όλοι οι παράμετροι ασφαλείας να είναι δεδομένο ότι τηρούνται ευλαβικά. Το ασθενοφόρο δεν ξέρω αν είχε και τι μέσα, ομολογώ ότι δεν μου γέμιζε το μάτι. Αλλά το ύφος και οι προσβολές είναι τελείως ανάρμοστες και παιδικές αυτήν την ώρα.
Πανουργιάς Πανουργιάς