Όμορφη πτησούλα χθες με ικανοποιητικό ύψος (για το Κανδήλι) και εύκολα θερμικά!

Youtube Video

Όμορφη πτησούλα χθες με ικανοποιητικό ύψος (για το Κανδήλι) και εύκολα θερμικά!

Youtube Video

Όμορφη πτησούλα χθες με ικανοποιητικό ύψος (για το Κανδήλι) και εύκολα θερμικά!

Youtube Video

Όσο δεν φαντάζεσαι!

Το αλεξίπτωτο πλαγιάς είναι ένα άθλημα που απευθύνεται ουσιαστικά σε οποιονδήποτε έχει μια στοιχειώδη φυσική κατάσταση. (δεν έχω πάει ποτέ σε γυμναστήριο, αλλά μπορώ να τρέξω 20 μέτρα).

Ο βασικός εξοπλισμός αποτελείται από το αλεξίπτωτο πλαγιάς (parapente), το κάθισμα (ζώνη) και το εφεδρικό (rescue) που βρίσκεται μέσα και κάτω από το κάθισμα. Θα χρειαστείτε επίσης ένα ασύρματο VHF και αργότερα ένα vario. Το κόστος είναι γύρω στα €3500 για καινούργιο εξοπλισμό και τα μισά περίπου για ποιοτικό και ασφαλές μεταχειρισμένο.

Η βασική εκπαίδευση διαρκεί 2-3 Σαββατοκύριακα και οι σχολές παρέχουν όλα όσα χρειάζεται ένας νέος πιλότος για τα πρώτα του βήματα. Ξεκινάμε με τα επίγεια στα οποία ο εκπαιδευτής σου μαθαίνει στον κάμπο πως να φουσκώνεις το πανί και να τρέχεις κρατώντας το αλεξίπτωτο κεντραρισμένο από πάνω σου χωρίς να σου φεύγει δεξιά αριστερά. Είναι τα πρώτα βήματα για σωστές και ασφαλείς απογειώσεις.

Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι ξεκινάς parapente με διπλό, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Όταν αποκτήσεις τον απαιτούμενο έλεγχο της πτέρυγας, έχει φτάσει η ώρα για τους πρώτους σου λόφους. Είναι η πρώτη φορά που τα πόδια σου θα ξεκολλήσουν από το έδαφος και η εμπειρία μάλλον θα μείνει αξέχαστη. Επίσης, μαθαίνεις πως να προσεγγίζεις, και να προσγειώνεσαι στολάροντας την πτέρυγα ένα μέτρο πάνω από το έδαφος.

Μετά τους λόφους, έχει έρθει η στιγμή για τις πρώτες 'υψηλές'. Δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό εκτός από το ότι από κάτω σου πλέον υπάρχει σοβαρό ύψος. Εξυπακούεται ότι στις πρώτες πτήσεις υπάρχει καθοδήγηση από τον ασύρματο από τον εκπαιδευτή. Η προσέγγιση για την προσγείωση γίνεται με δικές του εντολές. Αυτές οι πρώτες υψηλές είναι πάντα 'τσουλήθρες' (κατολισθήσεις). Ο νέος πιλότος απλά απογειώνεται, πηγαίνει ευθεία και κάνει την προσέγγιση του μέχρι την προσγείωση. Αργότερα θα μάθει να κάνει δυναμικό, (να μένει δηλαδή κοντά στο βουνό εκμεταλλευόμενος τον αέρα που χτυπάει στην πλαγιά και ανεβαίνει) για να διατηρήσει το ύψος του και ακόμα πιο μετά, θα μάθει να κυκλώνει θερμικά, (μάζες ζεστού αέρα που μας δίνουν άνοδο αν μείνουμε μέσα τους).

Όσο αποκτά κανείς εμπειρία, τόσο θα πετάει πιο πολύ ώρα, σε πιο δύσκολες και απαιτητικές συνθήκες. Σε αυτό το στάδιο και εφόσον θέλουμε να παραμείνουμε ασφαλείς, θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε ένα SIV (Simulation d'Incidents en Vol) όπου και θα μάθουμε πως να αντιδρούμε σε κλεισίματα, πως να έχουμε ταχεία κάθοδο σε περίπτωση που πρέπει να κατέβουμε άμεσα κλπ. Τα SIV οργανώνονται πάντα πάνω από νερό φορώντας σωσίβιο, με βάρκα σε ετοιμότητα από κάτω και με τις οδηγίες εκπαιδευτή από τον ασύρματο.

Το δικό μου SIV στην Καλαμάτα την πρωτομαγιά:

Youtube Video

Όπως κάθε άθλημα, το parapente έχει μια καμπύλη εκμάθησης και είναι αλήθεια ότι τα πρώτα βήματα είναι αρκετά άχαρα και κουραστικά. Η ανταμοιβή όμως είναι απίστευτη. Μπορεί να νομίζουμε ότι βλέπουμε τον κόσμο μας σε 3 διαστάσεις, αλλά από ψηλά αυτό παίρνει εντελώς άλλο νόημα. Απλά να έχετε υπόψη ότι το αλεξίπτωτο πλαγιάς δεν είναι άθλημα που μπορεί να το κάνεις 4 φορές τον χρόνο με ασφάλεια. Αν θέλεις να πετάς με ασφάλεια, πρέπει να πετάς σχετικά συχνά. Αυτό είναι και ένα μόνιμο πρόβλημα που έχω τους 'χιονοδρομικούς μήνες'.

Είναι ασφαλές άθλημα εφόσον τηρούμε με θρησκευτική ευλάβεια τους κανόνες ασφαλείας και πετάμε με τον εξοπλισμό που ταιριάζει στις ικανότητες μας και σε ώρες και συνθήκες που ανταποκρίνονται στο επίπεδο μας. Με απλά λόγια, αν είσαι νέος πιλότος και πας να πετάξεις κατακαλόκαιρο στις 3 το μεσημέρι που τα θερμικά δείχνουν τα δόντια τους, μπορεί να χτυπήσεις. Άσχημα. Από την άλλη, αν είσαι μυαλωμένος και πετάς ενεργά (και όχι σαν σακί με πατάτες που το πάει όπως θέλει ο αέρας) δεν θα έχεις ποτέ μα ποτέ ατύχημα, μόνο χαζοχαρούμενα χαμόγελα ευτυχίας σε κάθε προσγείωση...

Για σχολές και πληροφορίες μπορείτε να δείτε εδώ: http://www.sky.gr/index.php?option=com_ ... &Itemid=76

Εγώ είμαι 'παιδί' της Freedom και ξέρω ότι γίνεται σωστή δουλειά με πρωταρχική έμφαση στην ασφάλεια. Γενικά πάντως στην Ελλάδα το επίπεδο εκπαίδευσης είναι πολύ υψηλό.

Στις σχολές μπορείτε να απευθύνεστε και για διπλές πτήσεις που είναι μια ευκαιρία για κάποιον να δει αν του αρέσει η αίσθηση στον αέρα.

Δεν ξέρω αν ο Corsair είναι κοτούλα, σήμερα πάντως ήταν η σειρά μου να χεστώ πάνω μου. Πήγα στην Ανάβυσσο, όπου δεν είχα ξαναπετάξει, με ένα φίλο πολύ πιο έμπειρο από εμένα και αφού περιμέναμε -μάταια- μέχρι τις 6:30 σχεδόν να ηρεμήσουν τα θερμικά, αποφασίζουμε να απογειωθούμε.

Φεύγω πρώτος για να έχω κάποιον να βλέπει την απογείωση μου με την τόση ένταση... και τρώω το απίστευτο ξύλο. Απίστευτο όμως. Τρελές αναταράξεις και παρόλο που πετάω με άσο, νιώθω ότι το πανί δεν είναι σχεδόν ποτέ πάνω από το κεφάλι μου, μια να μένει πίσω, μια να βουτάει παρά τα φρένα, μια να πάει για ασύμμετρο, μια να μπαίνει στο όριο του παρασουτάζ... Εν τω μεταξύ, το GPS γράφει 4, 3 και μετά 0 ( ) και αρχίζω να αγχώνομαι ότι θα με κολλήσει στην πλαγιά. Πατάω επιτάχυνση και αμέσως το αλεξίπτωτο βουτάει για μπροστινό. Το ξύλο της αρκούδας κυριολεκτικά και όχι μόνο κοντά στο βουνό. Μέχρι και την στιγμή που προσγειώθηκα, μέσα στις αλυκές, είχε κούνημα.

Ο φίλος βλέποντας το 'show' αποφάσισε να περιμένει να ηρεμήσουν οι συνθήκες. Wise man. Τελικά δεν πέταξε.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας; Όταν είμαστε σε απογείωση χωρίς κάποιον από τους masters που ξέρουν τον καιρό σαν την παλάμη τους, αφήνουμε κάποιον φίλο να κάνει τον λαγό ώστε να ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε.

Σε πτήση σε ευθεία γραμμή το αλεξίπτωτο πρέπει να είναι πάντα κεντραρισμένο πάνω από το κεφάλι του πιλότου. Ούτε δεξιά - αριστερά, ούτε μπρος - πίσω (και κυρίως όχι κάτω!) Ο πιλότος ελέγχει το αλεξίπτωτο του στον αέρα με τα φρένα τα οποία έχει συνεχώς στα χέρια του. Δεν είναι ασυνήθιστο σε πτήσεις με δυνατά θερμικά να νιώσει ξαφνικά μια πλευρά να 'αδειάζει'. Τα κλεισίματα (collapses) μπορεί να είναι συμμετρικά με την πτέρυγα να βουτάει μπροστά, ή ασύμμετρα όταν έχει κλείσει μόνο η μια από τις 2 πλευρές. Αν έχει αποκτήσει κανείς καλό έλεγχο της πτέρυγας του, τα περισσότερα κλεισίματα είναι αποτρέψιμα με διατήρηση της σωστής πίεσης στα φρένα.

Tα αλεξίπτωτα μπαίνουν σε κατηγορίες ανάλογα με το πόση προσπάθεια χρειάζεται από τον πιλότο για να ανακάμψει από ένα κλείσιμο, πόσο στρίβει το πανί κατά την διάρκεια ενός ασύμμετρου και πόσο πιθανό είναι να κλείσει ένα πανί in the first place. Άσοι είναι το ασφαλές και εύκολο άκρο της κλίμακας. Είναι μεγάλα με νωχελικές αντιδράσεις, αλλά σπάνια τρώνε κλεισίματα και συνήθως βγαίνουν μόνα τους απαιτώντας λίγο ή καθόλου pilot input. Τα ασόδυα είναι επίσης φιλικά, αλλά απαιτούν καλύτερο έλεγχο της πτέρυγας. Τα 2άρια πιο δύσκολα, αλλά με καλύτερες επιδόσεις. Τα 2-3 ακόμα πιο απαιτητικά. Στο άκρο της κλίμακας, έχουμε αγωνιστικά πανιά συνήθως με 2 σειρές αρτάνες αντί για 3 ή 4 που έχουν τα απλά αλεξίπτωτα. Είναι πανιά που μπορούν να πετάξουν με ασφάλεια μόνο από τους κορυφαίους πιλότους στον κόσμο.

Χαρακτηριστικά, η Ozone γράφει για το Enzo: >'It is only suitable for PWC level pilots who have a very high standard of canopy control, an in-depth and up-to-date knowledge of SIV and the necessary skills to fly a 2 liner without it collapsing. Pilots unfamiliar with these cutting edge techniques may lose control of this high aspect wing and find themselves in an unrecoverable configuration. If you have any doubts, then this wing is not for you.'

Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, στα specs του πανιού το γράφει και πάλι:

'The Enzo is a high performance competition paraglider. It should ONLY be flown by very competent and very experienced pilots, DO NOT fly this wing if you are inexperienced or unfamiliar with the characteristics of a high aspect ratio, high performance paraglider.
Paragliding is a potentially dangerous sport that can cause serious injury including bodily harm, paralysis and death.

(εντάξει, το πιάσαμε το υπονοούμενο!)

Παρασουτάζ (ή παρασουταλ, ή deep stall) είναι μια κατάσταση στην οποία το πανί δεν πετάει, αλλά πέφτει προς τα κάτω σαν να έχει πέσει σε απώλεια στήριξης.

Επιτάχυνση είναι ένα σύστημα που βρίσκεται στα πόδια του πιλότου. Πατώντας την αλλάζει η γωνία του χείλους προσβολής του αλεξιπτώτου (η γωνία που έχουν οι μπούκες του πανιού μπροστά σε σχέση με τον αέρα) και έχουμε αύξηση της ταχύτητας εις βάρος του λόγου καθόδου. Το δικό μου πανί έχει ταχύτητα γύρω στα 35-37 χιλιόμετρα/ώρα και για κάθε ένα μέτρο προς τα κάτω πηγαίνω 7-8 μέτρα εμπρός. Πατώντας την επιτάχυνση μπορεί να πάρω 10 επιπλέον χιλιόμετρα την ώρα, αλλά έχω χειρότερο λόγο (π.χ. 5 μέτρα εμπρός για κάθε ένα μέτρο κάτω) και το πανί είναι πιο επιρρεπές σε κλεισίματα. Επίσης, τα κλεισίματα με επιτάχυνση είναι πολύ πιο βίαια. Σε συνθήκες με δυνατό άνεμο κοντά στην ταχύτητα του πανιού όμως, μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος να μην σε κολλήσει ο αέρας στην πλαγιά. Όταν εγώ είδα στο GPS ταχύτητα 0, αυτό σημαίνει ότι εκείνη την στιγμή ο άνεμος είχε την ίδια ταχύτητα με το πανί μου και ότι χωρίς επιτάχυνση δεν μπορώ να προχωρήσω εμπρός για να απομακρυνθώ από το βουνό.

ίσως από αυτό το μήνυμα να αποκομίζει κανείς την εντύπωση ότι μιλάμε για μια εξαιρετικά επικίνδυνη δραστηριότητα που απευθύνεται μόνο σε όσους έχουν βαρεθεί την ζωή τους, στην πραγματικότητα όμως αν πετάς μυαλωμένα και στις σωστές συνθήκες δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Εκατοντάδες χιλιάδες πιλότοι σε όλο τον κόσμο απολαμβάνουν τις πτήσεις τους με ασφάλεια και δεν μπορούν να διανοηθούν την ζωή τους χωρίς να πετούν.

Στην ερώτηση 'γιατί πετάμε;' στο Paragliding forum, κάποιος απάντησε:

I fly because I've always dreamed about flying, literally. Pretty much every dream I can ever remember having, at some point I fly. And I love it. And it was always actively disappointing for me to wake up and realise that, actually, I can't fly. I can't simply lean forward and go up into the air whenever I want.

Except... if I walk up the right hill with the right gear on the right day... I CAN. I can fly like I do in my dreams. That description doesn't really do justice to how it feels, but it's the best I can do.'

Άπειρες φορές έχω δει στον ύπνο μου ότι πετάω. Με την διαφορά ότι όταν ξυπνάω δεν είμαι απογοητευμένος, απλά χαμογελάω και ετοιμάζω τον εξοπλισμό μου.

Αν γίνουν πάνω από έδαφος όλα αυτά, δύσκολα θα επιζήσω to tell the tale!

Σήμερα μιλούσα με ένα φίλο που πήρε βατραχοπουλάδα στο SIV της Τριχωνίδας. Έκανε full stall (θα κάνω οπωσδήποτε στο επόμενο SIV) και βγήκε άσχημα με twist. Ξαναμπαίνει σε full stall για να καθαρίσει την γραβάτα (το πανί έχει μπλεχτεί μέσα στα σχοινάκια του) και τελικά καταφέρνει να το φέρει σε πτήση. 'Θεώρησα ότι το έσωσα, ότι όλα θα πάνε καλά και θα προσγειωθώ στην ακτή' μου είπε. Εκείνη την στιγμή... χτυπάει στο νερό. Δεν άνοιξε ποτέ εφεδρικό, Δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο χαμηλά ήταν, πόσο λίγο χρειάζεται για να βρεθείς κάτω.

Μου το αφηγήθηκε αρκετά ψαρωμένος, όχι για το χτύπημα στο νερό που ήταν σχετικά ήπιο αφού το πανί σχεδόν πετούσε και πάλι, όσο για το ότι αν του είχε συμβεί σε κανονική πτήση θα ήταν μακαρίτης.

Μ@λακία μου που δεν πήγα και σε αυτό το SIV πάντως, ήταν εξαιρετική ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερη εξοικείωση με επικίνδυνες καταστάσεις. Και στην Τριχωνίδα λόγω του γλυκού νερού της λίμνης που δεν κάνει ζημιά στον εξοπλισμό έχεις και την εξαιρετική ευκαιρία να τραβήξεις επίτηδες ένα εφεδρικό να δεις πως είναι η αίσθηση.

Του χρόνου!

Και ένα πολύ σύντομο βιντεάκι από την Ανάβυσσο. Κρίμα που δεν τράβηξε το ξύλο προηγουμενως, αλλά μάλλον ήταν απασχολημένος να κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια

Youtube Video