Ο χρήστης ililias έγραψε:
Καθένας βρίσκει τρόπους επιβίωσης, ή αφτοχτονεί.

Εμείς, ως λαός, ακόμα τη βγάζουμε.

Ωραίοι, ως Έλληνες κλαψομούνηδες!

δεν ειναι θεμα επιβιωσης βρε ηλια..
αλλου ειναι το ζουμι:
ειναι σωστο να κοροϊδευεις αυτους που σε κοροϊδευουν;
πως γινεται να εισαι ενταξει απεναντι σε καποιον που δεν ειναι ενταξει απεναντι σου;
να σου φερω ενα-δυο πολυ απλα παραδειγματα: δωσε μου ενα λογο να πληρωσω διοδια.
δωσε μου εναν λογο οταν ξεπαρκαρω να μην χτυπησω το αμαξι του γειτονα που κραταει θεση με κωνους.
δωσε μου ενα λογο να παω φανταρος (ή εστω οταν παω να μην χρησιμοποιησω ο,τι βυσματικο μεσο γνωστο/γνωστου εχω) οταν το ιδιο το κρατος εμενα δεν με προστατευει (δεν θελει ή δεν μπορει, αλλο αυτο το θεμα) σαν πολιτη απ'ολα αυτα που λες.
δωσε μου εναν μονο λογο να μην κοιταξω την παρτη μου

Το γράφω μόνο και μόνο για επιβεβαίωση*, έτσι, να μη μείνει αμφιβολία: ΔΕΝ το έγραψα για σωστό. Λάθος είναι, για μένα, αυτή η νοοτροπία και 22 χρόνια τώρα την παλεύω.

*και γιατί θέλω να περάσω σε δημοσιεύσεις τον αχώνευτο μωβερέιτορ.

Ο χρήστης ililias έγραψε:

ΥΓ1. Δεν γνωρίζω αν η περίπτωση που είδατε είναι σαν αυτή που θα σας πω τώρα, αλλά αν η επέμβαση στο στήθος έγινε μετά το πέρας των υποχρεώσεων του γιατρού και των νοσοκόμων και με τα 2.000 Ε πληρώθηκαν όλοι για την υπερεργασία τους, γιατί να είναι κακό;
Κλίνες δεν λείπουν, αλλού οφείλονται οι μήνες της αναμονής. Αφού είχαν όρεξη για δουλειά, γιατί να μην φτιάξουν το βυζί της κυρίας;

To έγραψα. Με εισαγωγή σε δημόσιο νοσοκομείο, κανονική εγχείρηση με αναισθησιολόγο κλπ, στους χώρους του νοσοκομείου, με μετέπειτα νοσηλία σε θάλαμο του νοσοκομείου και όλα αυτά 1ον με κάλυψη του ΙΚΑ (τα 2.000 ήταν μόνο για τη δουλειά του αλητήριου) και 2ον με παράκαμψη της λίστας καρκινοπαθών που περίμεναν να εγχειριστούν....του χρόνου.

Βυζιά να φτιάχνουν στο σπίτι ή σε ιδιωτική κλινική. Κι άμα δεν τους αρέσει, σπίτια τους.

Ο χρήστης manosk έγραψε:
Τρομερά αυτά που έδειξε ο Εισαγγελάτος χθες.

Στον Αγ. Σάββα (αντικαρκινικό νοσοκομείο) ένας επιθεωρητής Α' έκανε τα εξής:

• πλαστική στήθους, που την ονόμασε εγχείρηση αφαίρεσης ογκιδίων
• με έξοδα νοσηλείας της αισθητικής επέμβασης καλυμμένα από το ΙΚΑ, βάσει της ανωτέρω 'διάγνωσης'
• με φακελάκι 2.000 ευρώ
• με παράκαμψη της λίστας αναμονής ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΩΝ (31 άτομα), ο τελευταίος των οποίων θα έμπαινε στο χειρουργείο μετά από 8 ΜΗΝΕΣ (αν ζούσε ως τότε και αν δεν είχαν γίνει 10 μεταστάσεις σε άλλα όργανα), ώστε να γίνει η επέμβαση πλαστικής στήθους σε 2 βδομάδες λόγω....γάμου.

Άντε τώρα να τα μάθει αυτά ο τάδε που η γυναίκα του/μητέρα του/αδελφή του/κόρη του περιμένει για την εγχείρηση. Τον στέλνει τον ΑΛΗΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΟ στο νοσοκομείο με 4 μπαταριές στα γόνατα ή όχι;

1. Tι είναι ο επιθεωρητής Α; Επιμελητής;
2. Σίγουρα ήταν πλαστική στήθους αποκλειστικά και μόνο για αισθητικούς λόγους;
3. Στο εν λόγω νοσοκομείο χειρουργούνται μόνο ογκολογικά περιστατικά; Αυτή η λίστα αναμονής τι ακριβώς είναι; Γιατί 31 άτομα σε 8 μήνες δεν είναι ακριβώς ρεκόρ. Βγαίνει 1 χειρουργείο τη βδομάδα. Μιλάμε για κάποια συγκεκριμένη κλινική, κάποιου είδους περιστατικά κλπ;

Φυσικά και δεν αποκλείω τίποτα, αλλά είμαι επιφυλακτικός με τους 'δημοσιογράφους' σαν τον περί ου ο λόγος.

Ο χρήστης charmak66 έγραψε:
...Φυσικά και δεν αποκλείω τίποτα, αλλά είμαι επιφυλακτικός με τους 'δημοσιογράφους' σαν τον περί ου ο λόγος.

Εγώ, πάλι, με όλους όσους δηλώνουν 'δημοσιογράφοι' και 'αφήστε με, κύριε, να κάνω τη δουλειά μου' γενικώς.

charmak66
Επιμελητής μάλλον. Δεν ξέρω καλά (και μακάρι να μη μάθω ποτέ) τους γαλονάδες των νοσοκομείων.

Ήταν αυτό που ζήτησε η κυρία: σιλικόνη για αισθητικούς λόγους. Ογκίδια δεν υπήρχαν, η κυρία 'τρόμαξε' λίγο αλλά ο γιατρός την καθησύχασε. Έγραψε τη 'διάγνωση' για να γίνει η εισαγωγή στο νοσοκομείο.

Η λίστα αναμονής δεν γνωρίζω σε τι συνίστατο, αλλά γνωρίζω ότι σημαίνει 'λίστα αναμονής ασθενών'.

*Οι Χλιδάνεργοι
Ζουν ανάμεσά μας.

Μια γενιά μορφωμένων Ελλήνων που ζουν με τους γονείς τους, βγαίνουν κάθε βράδι, δουλεύουν σποραδικά και για ψίχουλα, ταξιδεύουν, και τσακίζουν Prada, Fendi και LV όπου τα πετύχουν.
Η φίλη μου η Μαρία ήρθε και με βρήκε για πρώτη φορά τον περσινό Σεπτέμβριο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρέψει από την Αγγλία με το μεταπτυχιακό της, μετά είχε πάει τέσσερις μήνες διακοπές (στο Μπαλί, τη Μύκονο και τη Φλωρεντία), και τώρα είχε έρθει μαυρισμένη και έτοιμη να ξεκινήσει την καριέρα της, και μια νέα ζωή.
'Θέλω να μου βρεις δουλειά στην εταιρία σου', μου είπε με τον επιτακτικό τρόπο που λέει τα πάντα. Ήταν 26 χρονών.
Αν και είμαι εντελώς ακατάλληλος για τέτοιου είδους διαμεσολαβήσεις, μισάνθρωπος ων, σεβάστηκα το αίτημα της καλής φίλης, ρώτησα και έμαθα ότι πράγματι, υπήρχε μια ανοιχτή θέση στο διαφημιστικό τμήμα μιας εταιρίας για την οποία είχα κάνει κάποιες μεταφράσεις, προώθησα το βιογραφικό της και, ικανοποιημένος που έκανα το καλό για έναν συνάνθρωπο, το ξέχασα εντελώς.
Μετά από τρεις μέρες η Μαρία με πήρε τηλέφωνο, έξαλλη.
'Υποδοχή διαφήμισης; Η θέση που μου βρήκες είναι για υποδοχή διαφήμισης;'
'Ποιος; Τι; Ποιος είναι;' είπα (με είχε ξυπνήσει).
'Εγώ έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης στο Λονδίνο και θα πάω να σηκώνω τηλέφωνα για 600 ευρώ;'
Τι είχε γίνει: Η Μαρία δεν είχε πάει στο ραντεβού. Όταν την πήραν τηλέφωνο για να την καλέσουν έμαθε όσα χρειαζόταν να μάθει, και απέρριψε τη δουλειά μονομιάς.
Η Μαρία, βλέπετε, ανήκει σε μια εντελώς νέα κατηγορία Ελλήνων. Πρόκειται για μια υποκατηγορία της διαβόητης «γενιάς των 700 ευρώ», των νεαρών Ελλήνων, δηλαδή, που έχουν αποκτήσει πολύ καλή μόρφωση, και οι οποίοι βγαίνουν σε μια αγορά εργασίας η οποία δεν τους πολυχρειάζεται, και έτσι δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μισθό αντίστοιχο των σπουδών τους, ή έστω επαρκή για να συντηρηθούν.
Η συγκεκριμένη υποκατηγορία της Μαρίας περιλαμβάνει τους νέους που, αν και δεν βρίσκουν μια καλοπληρωμένη δουλειά, αρνούνται να κάνουν οποιονδήποτε συμβιβασμό στον τρόπο ζωής τους. Μαθημένοι στο χαρτζιλίκι από τους γονείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας και των σπουδών, βγαίνοντας στην «αγορά» εξακολουθούν να επιθυμούν να συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά, να ψωνίζουν το ίδιο ακριβά προϊόντα, και να κάνουν ακριβώς την ίδια άνετη ζωή που έκαναν πριν.
Είναι οι χλιδάνεργοι, και δεν πρόκειται να θυσιάσουν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια απ' το lifestyle τους. Όσα κι αν τους πληρώνουν.

Σύμφωνα με μια έρευνα των Νέων, 8 στους 10 νεοπροσληφθέντες στην Ελλάδα αμείβονται με λιγότερα από 1000 ευρώ. Σύμφωνα με άλλη έρευνα της Marc για το Έθνος, τo 56% των Ελλήνων ηλικίας 18-30 αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ το μήνα. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος.
Από τους τριαντάρηδες, μόνο το 29,5% ζουν εντελώς ανεξάρτητοι από τους γονείς.
Ένα 31,4% συντηρείται αποκλειστικά από αυτούς.
Μπορείτε να συλλάβετε αυτά τα νούμερα;
Αν κάποιος ξένος τα διαβάσει θα συμπεράνει πως είμαστε μια κοινωνία υπό κατάρρευση, όπου οι νέοι δεν μπορούν να παράγουν πλούτο, οπότε τρώνε τον πλούτο που έχει συσσωρεύσει η προηγούμενη γενιά, μέχρι αυτός να τελειώσει, οπότε προφανώς η χώρα μας θα χρεοκοπήσει.
Η ίδια η οικογένεια έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες. Σε όλους τους Μεσογειακούς λαούς εμφανίζεται αυτή η απεριόριστη λατρεία για τα παιδιά, η οποία εύκολα παίρνει όχι-και-πολύ-υγιείς διαστάσεις. Οι γονείς ουσιαστικά «πληρώνουν» το παιδί για να μην τους φύγει. Σε άλλες, βορειότερες χώρες συνηθίζεται να το σουτάρουν (με αγάπη) μόλις τελειώσει το σχολείο, για να τραβήξει το δικό του δρόμο, να κάνει τα δικά του λάθη, να σταθεί στα δικά του πόδια, να μάθει και ωριμάσει. Εδώ έχουμε περιπτώσεις σαν το Θεσσαλονικιό φίλο μου το Στέλιο, που οι γονείς του υποσχέθηκαν αυτοκίνητο αν περάσει στις Πανελλήνιες, με τον όρο να περάσει σε σχολή της Θεσσαλονίκης.
Φυσικά, εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι νέοι που ανήκουν στη «Γενιά των 700 ευρώ», όλων οι γονείς θέλουν να τους φροντίσουν, κάμποσοι από αυτούς τους γονείς είναι και ευκατάστατοι, αλλά δεν γίνονται όλα τα παιδιά χλιδάνεργοι.
Βλέπετε, είναι στη φύση του νέου να θέλει να αυτονομηθεί, να κάνει κάτι στηριγμένος στα δικά του ποδάρια, μόνος, ανεξάρτητος. Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη αυτή. Στην πρώτη μου δουλειά προσελήφθην με μισθό 180.000 δραχμές το μήνα (520 ευρώ), εν έτει 2000, σε ηλικία 23 ετών, και ήμουν πανευτυχής. Εκστατικός. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο ζευγάρι παπούτσια που πήρα με τα δικά μου λεφτά.
Μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο «Βασιλάκης Καϊλας», αλλά η ανάγκη του ανθρώπου να κάνει πράγματα μόνος του -και κατά συνέπεια να αυτοεπιβεβαιωθεί ως αυτόνομη οντότητα- είναι πανίσχυρη.
Γιατί τότε τόσοι τριαντάρηδες καταπιέζουν αυτή την ανάγκη για να μείνουν στη σφιχτή και γεμάτη ασφάλεια αγκαλιά της τσέπης του μπαμπά;
Είναι απλό: Είναι αρρώστια.
Οι χλιδάνεργοι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι lifestyle junkies, που επιτρέπουν τον εθισμό τους στην ηδονιστική πλευρά της ζωής, κι ας εγκλωβίζονται έτσι σε μια αέναη εφηβεία.
«Δεν μπορώ να μην ψωνίζω. Δεν γίνεται», λέει μια άλλη φίλη, ας την πούμε Πόπη. «Είναι εθισμός, πηγαίνω στο Mall και θέλω να κατεβάσω τα ράφια, να τα δοκιμάσω όλα, να δώσω την κάρτα μου και να τα πάρω σπίτι μου. Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη με ρούχα που δεν φοράω ποτέ, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να αγοράζω διαρκώς καινούρια. Το τηλέφωνό μου στο σπίτι είναι μονίμως κατεβασμένο για να μην με πρήζουν από την τράπεζα -χρωστάω πολλά στην κάρτα. Έχω φεσώσει συγγενείς μέχρι και τρίτου βαθμού, το χαρτζιλίκι με το που το παίρνω φεύγει, ο μισθός το ίδιο».
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί κανείς να καταλογίσει στην κοινωνία του υπερκαταναλωτισμού, και η ύπαρξη των χλιδάνεργων είναι ένα από αυτά. Αλλά δεν φταίνε οι τσάντες και τα παπούτσια αν η γυναίκα που τις ψωνίζει το κάνει με λεφτά που δεν έχει ή δεν έχει βγάλει με τον ιδρώτα της. Ο σφιχτός-όσο-δεν-παίρνει εναγκαλισμός της ελληνικής οικογένειας, που αρνείται να αφήσει τα παιδιά της να ωριμάσουν, δημιουργεί σε συνδυασμό με όλες τις χαρές του lifestyle αυτούς τους αιώνιους εφήβους που προτιμούν να ζήσουν σήμερα ό,τι έχει να τους προσφέρει η ζωή (ο μπαμπάς), παρά να ταλαιπωρηθούν για να το απολαύσουν αύριο.
Ως στάση ζωής αυτή δεν είναι απολύτως καταδικαστέα. Αναρωτιέται όμως κανείς, όταν ο μπαμπάς (ζωή) πάψει να παρέχει, τι θα καταναλώσει ο χλιδάνεργος; Και, ακόμα χειρότερα: Τι θα καταναλώσουν τα παιδιά του;
Προς το παρόν οι χλιδάνεργοι εξακολουθούν να βγαίνουν, να ψωνίζουν, να ταξιδεύουν, να πηγαίνουν σε interviews για δουλειές που δεν χρειάζονται, καθώς ο χρόνος περνά χωρίς συνέπειες. Θα έρθουν συνέπειες στο μέλλον; Έλα ντε.
Είδα τη Μαρία πρόσφατα, καλοντυμένη, αψεγάδιαστη, σε ακριβό εστιατόριο να τρώει με τον -πολύ μεγαλύτερο- φίλο της. Ήταν μια χαρά: Χαρούμενη, ξεκούραστη και, ενάμιση χρόνο μετά το τέλος των σπουδών της, ακόμα χλιδάνεργη.
Νομίζω ότι θα τα πάει μια χαρά.*

Respect στον αρθρογραφο

Εκτός των γονέων, υπεύθυνη είναι και η στάση 'Σπούδασα, άρα θα θα με πληρώνετε'. Όταν πλακώσουν οι τράπεζες να πάρουν και το βρακί σου και οι γονείς, ο γκόμενος, ο σύζυγος δεν αντέξουν την αποπληρωμή των χρεών, φταίει η κοινωνία.
Οι θέσεις είναι αυτές, των 700 ευρώ. Σ' όποιον αρέσει. Όταν με το καλό πάνε στα 1000 ευρώ, πάλι σ' όποιον θ' αρέσει. Πολιτικό σύστημα για ν' αλλάξει αυτή την κατάσταση ΔΕΝ υπάρχει. Κόμμα ομοίως. Αν πεις στον εργοδότη ότι πρέπει σώνει και ντε να δώσει 1500 ευρώ στον νεοπροσλαμβανόμενο (εκτός της ασφάλισής του), θα κλείσει την επιχείρηση είτε οριστικά, είτε για να τη στείλει στις γύρω χώρες. Τον δε ξένο επενδυτή ούτε από μακριά δεν θα τον αντικρύσεις.
Αλλά πάντα το ίδιο δεν συνέβαινε; Ξεκινούσες με χαμηλό μισθό και εφόσον ήσουν εργατικός και άξιος, ανέβαινες με τα χρόνια σε θέση και μισθολογική κλίμακα. Αυτό που επιδιώκουν διάφοροι, είναι να μεταφερθεί το πανάθλιο σύστημα του Δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα. Όλοι να παίρνουν το ίδιο ανεξαρτήτως απόδοσης, και η αύξηση των αποδοχών να γίνεται βάσει μιας προδιαγεγραμμένης από το χρόνο διορισμού κλίμακας. Πράγμα που βέβαια δεν θα γίνει, γιατί στον ιδιωτικό τομέα αυτός που πληρώνει ταυτόχρονα γ@μ@ει. Στο δημόσιο άλλος γ@μεί κι άλλος πληρώνει.

Asimov
Γνώρισα το καλοκαίρι μια τέτοια, με 100 πτυχία μουσικής και μόνο δυο παιδάκια για ιδιαίτερα. Δεν φοράει τπτ αν δεν είναι επώνυμο!

Αλλά γνώρισα και μια κοπελιά που αποφάσισε να κατέβει από Αθήνα στον Πύργο. Δούλεψε δύο - τρία χρόνια στο Υπ. Γεωργίας και βαρέθηκε, ίσως και να μην έβγαινε οικονομικά να ζήσει. Είναι 25 χρόνων. Περίμενα να με πάρει τηλέφωνο να μου πει ακριβώς τι δουλειά θέλει να κάνει (αν θέλει να είναι απλά γραμματέας, δλδ, ή έχει άλλες σπουδές κάνει). Μου τηλεφώνησε χθες το απόγευμα να με ευχαριστήσει, έχει τελειώσει γραφίστας και βρήκε αμέσως και πολύ εύκολα δουλειά μέσα στον Πύργο. Στην Αθήνα, απ' ότι μας είπε, δεν έβρισκε τπτ με παραπάνω από 700 Ε το μήνα - και θα έλλειπε από το σπίτι της τουλάχιστον 10 ώρες την ημέρα (με το πήγαινε - έλα). Τώρα θα μένει 5 λεπτά από τη δουλειά της και ο μισθός της θα είναι κάτι πάνω από 1.000 Ε καθαρά.

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Asimov
Γνώρισα το καλοκαίρι μια τέτοια, με 100 πτυχία μουσικής και μόνο δυο παιδάκια για ιδιαίτερα. Δεν φοράει τπτ αν δεν είναι επώνυμο!

Δεν ειναι ολες ετσι, αλλα δυστυχως, οι εξαιρεσεις επιβεβαιωνουν τον κανονα...
Το χειροτερο το γραφει στην τελευταια παραγραφο:
Είδα τη Μαρία πρόσφατα, καλοντυμένη, αψεγάδιαστη, σε ακριβό εστιατόριο να τρώει με τον -πολύ μεγαλύτερο- φίλο της.
Ξεπουλιουνται, ανερυθριαστα, για λιγο μουρη. Οι περισσοτερες, πλεον

άμα έχεις καλομάθει απο το μπαμπά να σου πληρώνει τα πάντα, ο οποίος κάνει το σκ@το παξιμάδι με ημερομηνία λήξεως το γάμο με τη πεποίθηση οτι έχοντας μάθει-γευτεί τα καλύτερα δεν θα συμβιβαστείς με ένα λέτσο, αυτά συμβαίνουν.

γιαυτό μπαμπάδες έχετε υπόψιν οτι αναθρέφοντας μια κόρη να μην υπερβάλλετε διότι μπορεί να πηγαίνετε για κόρη απο σπίτι και ολίγον τι ψιλομύτα και να σας βγει πόρνη πολυτελείας.

Ο χρήστης Asimov έγραψε:
...Ξεπουλιουνται, ανερυθριαστα, για λιγο μουρη. Οι περισσοτερες, πλεον

Εγώ, τώρα, γιατί έχω την εντύπωση ότι αυτό ακριβώς, **εμάς **μας συμφέρει;

Οι ντομάτες είναι ακριβές, σκεφτείτε πριν μου τις πετάξετε. Τώρα που το σκέπτομαι, το μόνο που συμφέρει να πετάς πλέον είναι κοτόπουλα.

Ο χρήστης ililias έγραψε:

...Ξεπουλιουνται, ανερυθριαστα, για λιγο μουρη. Οι περισσοτερες, πλεον

Εγώ, τώρα, γιατί έχω την εντύπωση ότι αυτό ακριβώς, **εμάς **μας συμφέρει;

Εμας; Ποιους εμας;
Για ν' αγορασουμε πρεπει να εχουμε λεφτα

Ο χρήστης Asimov έγραψε:

...Ξεπουλιουνται, ανερυθριαστα, για λιγο μουρη. Οι περισσοτερες, πλεον

Εγώ, τώρα, γιατί έχω την εντύπωση ότι αυτό ακριβώς, **εμάς **μας συμφέρει;

Εμας; Ποιους εμας;
Για ν' αγορασουμε πρεπει να εχουμε λεφτα

και λεφτά να έχεις μόνο leasing τις κάνεις.
δώστα καλύτερα στις εγγυημένου αποτελέσματος

Ο χρήστης ililias έγραψε:

...Ξεπουλιουνται, ανερυθριαστα, για λιγο μουρη. Οι περισσοτερες, πλεον

Εγώ, τώρα, γιατί έχω την εντύπωση ότι αυτό ακριβώς, εμάς μας συμφέρει;
Οι ντομάτες είναι ακριβές, σκεφτείτε πριν μου τις πετάξετε. Τώρα που το σκέπτομαι, το μόνο που συμφέρει να πετάς πλέον είναι κοτόπουλα.

Κατεψυγμένα.

manosk
Το ξέρεις το συμβάν με το τεστ αντοχής του παρ μπριζ των αεροπλάνων, έ;

Όχι, έχω δει να ρίχνουν πτηνά κι αυτά να διαλύονται (μπλιαχ) στο παρμπρίζ.

Ο χρήστης manosk έγραψε:
Όχι, έχω δει να ρίχνουν πτηνά κι αυτά να διαλύονται (μπλιαχ) στο παρμπρίζ.

Φαντάσου τα κατεψυγμένα.

Asimov

Ξέρω καλά τι λέω. Τις βρίσκεις κάπου εκεί λίγο προ των 30 ή λίγο μετά , έτοιμες για όλα και με πεσμένες απαιτήσεις. Έτοιμες για . Το μόνο κακό είναι ότι μπαταλιάζουν εύκολα μετά.

Ο χρήστης ililias έγραψε:

Ξέρω καλά τι λέω. Τις βρίσκεις κάπου εκεί λίγο προ των 30 ή λίγο μετά , έτοιμες για όλα και με πεσμένες απαιτήσεις. Έτοιμες για . Το μόνο κακό είναι ότι μπαταλιάζουν εύκολα μετά.

Το 2 μπροστα ΛΕΜΕ
Μια που βρηκα εγω, παντως, μονο πεσμενες απαιτησεις δεν εχει

Εσύ τις διαλέγεις έτσι, ρε. Έχεις μαγνήτη για δαύτες.