πόσες καταρες να ρίξεις σε τετοιες περιπτώσεις;
πώς να δεχθεις ότι αυτοι οι αλμπανηδες,οι προγονοι τους και οι απογονοι τους δε θα πληρώνουν οχι για 10 και 15 χρονια (αυτό ειναι το ευκολο) αλλά για μια αιωνιοτητα;
κι οτι την ιδια μοιρα θα πρεπει να έχουν ολοι οσοι ειναι παρτακηδες;

αμέσως θυμηκηκα αυτό:

http://www.helpjacqui.com/pdf/jacqui.pdf

δεν βασιζεται σε ιατρικά 'λάθη' αλλά γενικοτερα στα ατομα που γραφουν τα παντα στις αρχιδαρες τους και κοιταζουν μοναχα το μικρο τσουτσουνι τους....

α ξέχασα. ο ριμπο πήγε στην αεκ και ο παναθας ειναι πελατης.

Τουλάχιστον είχε τα cohones να τους ονοματίσει έναν προς έναν...

Καμαρώστε τους!

Μου φαίνεται ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι 'γιατρός' **** 'άνθρωπος'...

εχει παρει πολυ μεγαλη εκταση το συγκεκριμενο θεμα κ μπλογκ στο ελληνικο ιντερνετ
παλι καλα που δεν την ανακαλυψαν την κοπελα τα δηθεν πονοψυχα σε στυλ οπρας νουμερα στη τηλεοραση

λυπάμαι ειλικρίνα για τον άδικο χαμό της κοπέλας... ό,τι κ να πω εγώ είναι απειροελάχιστο...

μια σημείωση θα κάνω... πιστεύω πως στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία υπάρχουν οι υποδομές για να μη γίνουν τόσο σοβαρά ιατρικά λάθη... από ένα σημείο κ πέρα πρέπει ο ασθενής να σκεφτεί αποτελεσματικά... εφόσον δεν παίρνει ξεκάθαρη απάντηση, πρέπει να αναζητήσει την αλήθεια στους πιο έμπειρους... δεν ξέρω που αποτάνθηκε η κοπέλα, μπορεί κ να αναζήτησε τη γνώμη μιας πανεπιστημιακής κλινικής... δεν ξέρω το ιστορικό της... πάντως η κλινική κ το νοσοκομείο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο...

θα αναφέρω ένα παράδειγμα προσωπικό σημερινό. ένας συγγενής μου έκανε μια εγχείρηση σήμερα στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο... στην αναισθησία πάνω έπαθε κολπική μαρμαρυγή. δεν είναι τόσο επικίνδυνο όπως η κοιλιακή βέβαια, όμως αν δεν χαλαρώσει ο ασθενής ή αν δεν πάρει ένα συγκεκριμένο φάρμακο εντέλει, θα πεθάνει σε μεγάλο ποσοστό. στο Ιπποκράτειο κάλεσαν αμέσως έμπειρο καρδιολόγο κ έσωσε τον συγγενή μου. αν τώρα αντί του ιπποκρατείου έιχε επελεγή κάποια άλλη ιδιωτική κλινική κ δεν υπήρχε καρδιολόγος, ο συγγενη΄ς μου θα είχε πεθάνει μάλλον, καθότι ε'ιναι μεγάλος σε ηλικία κ μπορεί να μην άντεχε. αυτό που θέλω να πω είναι πως παίζουν ρόλο κύριο οι γιατροί, όμως εξαρτώμαστε κ από τις δικές μας αποφάσεις...

απο το μπλογκ της

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, 'ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ'.....
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους 'επιστήμονες', έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε 'αρμόδιο', έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω 'δει' και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το 'μαρτύριο' του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου 'στη μέση' επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό 'κρακ' που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....

Ο χρήστης PeterPan έγραψε:
λυπάμαι ειλικρίνα για τον άδικο χαμό της κοπέλας... ό,τι κ να πω εγώ είναι απειροελάχιστο...

μια σημείωση θα κάνω... πιστεύω πως στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία υπάρχουν οι υποδομές για να μη γίνουν τόσο σοβαρά ιατρικά λάθη... από ένα σημείο κ πέρα πρέπει ο ασθενής να σκεφτεί αποτελεσματικά... εφόσον δεν παίρνει ξεκάθαρη απάντηση, πρέπει να αναζητήσει την αλήθεια στους πιο έμπειρους... δεν ξέρω που αποτάνθηκε η κοπέλα, μπορεί κ να αναζήτησε τη γνώμη μιας πανεπιστημιακής κλινικής... δεν ξέρω το ιστορικό της... πάντως η κλινική κ το νοσοκομείο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο...

+1
Εκ των πραγματων και οι γιατροι ειναι ανθρωποι και κατα συνεπεια επιρρεπεις σε λαθη οσο και υπευθυνοι μπορει να ειναι. Απο εκει και περα, ειναι και θεμα του ασθενη το πως θα χειριστει μια κατασταση... το πως θα κρινει αυτα που του λενε.
Και μονο το γεγονος οτι αυτη η κοπελα τραβιοταν τοσες δεκαετιες με διαφορες διαγνωσεις... στα δικα μου ματια... εχει το δικο της μεριδιο ευθυνης.

Οσον αφορα τα φακελακια... οσο ευθυνη ειναι του ιατρου που τα ζητα, αλλο τοσο δικο μας λαθος ειναι που τα δινουμε. Υπαρχουν χιλιαδες γιατροι για να επιλεξει κανεις...

Εν τελει, καλοι και κακοι επαγγελματιες υπαρχουν παντου... ας μην γενικευουμε

Ο χρήστης zastava έγραψε:
απο το μπλογκ της

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, 'ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ'.....
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους 'επιστήμονες', έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε 'αρμόδιο', έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω 'δει' και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το 'μαρτύριο' του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου 'στη μέση' επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό 'κρακ' που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....

Πραγματικά συγκλονιστηκό....ίσως πολλοί δεν μπορέσουν να το καταλάβουν...δεν μπορούν να νιώσουν τι λέει αυτη η κοπέλα...όσοι έχουν στο κοντινό τους περιβάλλον κάποιον με αυτην την ασθένεια, σίγουρα καταλαβένουν....ξέρουν...ξέρουν πως είναι το να ζουν με τον φόβο ότι μπορεί αύριο να μην ζει....έτσι ξαφνικά....να βλέπουν έναν άνθρωπο να αρρωστένει μια φορά στις 20-30-40 μέρες, πιθανόν απο πρόβλημα στο ανοσοποιητικό σύστημα και μέσα σε όλα αυτά να έχεις να αντιμετωπίσεις πούστηδες γιατρούς και οικονομικά προβλήματα, όπως αυτή η κοπέλα!

Είναι τραγικό να περνάς όλα αυτά και να έχεις να σκεφτείς και τα φράγκα! Να σκέφτεσαι ότι γίνεσαι βάρος στους δικούς σου (ασχέτος αν και δεν νομίζω ότι οι γονείς σύντροφοί κλπ δεν το θεωρούν βάρος) ότι έχεις την ανάγκη βοηθειας για απλά πράγματα, ότι δεν είναι δυνατόν αυτό να έτυχε σε εσένα.....φυσικά όλα τα παραπάνω, στέλνουν την ψυχολογία σου στο διάολο...!

Τεσπα, στη γιουροβίζιον τι έγινε τελικα?

Όσο και αν (θέλω να πιστεύω) ότι υπερέβαλε αρκετά, δεν παύει να είναι η τραγική πραγματικότητα.

Το χειρότερο που μπορεί να κάνει ένας γιατρός, μετά τον εκβιασμό με τα φακελάκια, είναι να αδιαφορήσει. Λάθη γίνονται και θα γίνονται πάντα. Ούτε μπορεί κάποιος να τα ξέρει όλα, ειδικά αν μιλάμε για σπάνιες περιπτώσεις (όπως αυτή, αν έχω καταλάβει καλά).

Ας είναι ελαφρύ το χώμα...

Οι καθηγητάδες είναι μια μεγάλη, πικρή ιστορία...

με ολο το σεβασμο στην ανθρωπινη ζωη που χαθηκε, θα ηθελα να γραψω καποια πραγματα, παντα εχοντας ως φοντο οτι η ανθρωπινη ζωη ειναι το πολυτιμοτερο αγαθο..

παιδια, ο γιατρος δεν ειναι θεος..
μια -συχνα λανθασμενη εντυπωση που εχουμε, ειναι οτι ολες οι ασθενειες εναι ιασιμες, και αλλη μια (ακομα πιο συχνη) ειναι οτι πολλοι πιστευουν οτι σε ολες τις ασθενειες μπορει να γινει διαγνωση. δεν ειναι ετσι. δυστυχως.
καθε μερα πεθαινουν ανθρωποι στα νοσοκομεια. και στην ελλαδα και στο εξωτερικο. δυστυχως, ετσι ειναι..
πολλες ασθενειες ειναι γενικα ασυμπτωματικες μεχρι να ειναι πολυ αργα.
αλλες ασθενειες μπορει να ειναι δυνατο να γινει διαγνωση σε καποιον ενω σε καποιον αλλο με την ιδια ασθενεια οχι. οι ανθρωπινοι οργανισμοι δεν ειναι σαν τα μοτερ των αυτοκινητων και παιζουν παρα πολλοι παραγοντες ρολο, οπως και η αμυνα διαφερει απο οργανισμο σε οργανισμο ακομα και απεναντι σε μια κοινη ιωση οπως θα εχετε παρατηρησει..
παντως, ενας αρκετα σημαντικος παραγοντας στις ασθενειες ειναι η ψυχολογια.. αν σου παρει την ψυχολογια, ακομα και ενα κρυωμα μπορει να σε γονατισει και για μεγαλο διαστημα μαλιστα, γιατι ο οργανισμος αντιδρα εναντιον σου!
αυτο ειναι το πρωτο μερος του 'προβληματος'..

το δευτερο ειναι οτι η ιατρικη εχει ταυτιστει -ΚΑΚΩΣ με το πρεστιζ και πολλοι γιατροι εχουν γινει γιατροι για ολα τα αλλα εκτος απο την αγαπη για το αντικειμενο της ιατρικης και το συνανθρωπο (δλδ χρημα, για λογους κοινωνικους κλπ. η πλακα ειναι οτι τα λεφτα που παιρνει ενας γιατρος στην ελλαδα δεν εχουν καμια σχεση με αυτα που φανταζονται οι πιο πολλοι, και αυτο οι περισσοτεροι δεν το ξερουν πριν γινουν γιατροι)

χρειαζεται συγκεκριμενη ιδιοσυγκρασια και 'ιατρικη εξυπναδα' για να ειναι καποιος γιατρος! και οχι απλα να βγαζει καλους βαθμους!
(με το ιατρικη εξυπναδα εννοω να εχει την ικανοτητα να μπορει να κανει σωστη διαγνωση)

Και εμεις μιζεριάζουμε,σαν γεροντοκόρες ανεραστες που ψαχνουνε να ανακαλύψουνε 'προβλήματα' που θα τις κάνουνε να διηγηθούνε στις γειτόνισες το 'κακό που τις βρηκε',για να κερδίσουνε λίγη συμπάθεια.

Η αχαριστία που επιδεικνύουμε απέναντι στην τρισευτυχισμένη και καλότυχη ζωή μας είναι απίστευτη.

Χωρίς να μπορω να πάρω θεση πάνω στο θεμα (με γιατρους,φακελάκια κ.λ.π.) της Αμαλίας,το μόνο που μπορω να πώ είναι οτι η ίδια μας εδωσε ενα μεγάλο μαθημα,για το πώς αντιμετωπίζεις τη ζωή όταν έρθουν τα δύσκολα.
Και το μάθημα που μας εδωσε,το πλήρωσε η ίδια τόσο ακριβά.

Πιστευω πώς στη θεση της,δε θα΄φτανα ως το τελος.

Ο χρήστης zastava έγραψε:
απο το μπλογκ της

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, 'ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ'.....
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους 'επιστήμονες', έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε 'αρμόδιο', έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω 'δει' και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το 'μαρτύριο' του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου 'στη μέση' επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό 'κρακ' που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω....

Σε αυτο τουλαχιστον το αρθρο της δεν καταλαβαινω που ακριβως ευθυνεται ο γιατρος για αυτα που γραφει (αφορητοι πονοι,εικονα σωματος της,χημειοθεραπειες,χασιμο μαλλιων,εμετους κλπ)...

Τουλαχιστον τοσο ωστε να δικαιολογειται η επικεφαλιδα..

Στα υπολοιπα θα συμφωνησω με τον skye

Ο χρήστης Michael-Amott έγραψε:
Σε αυτο τουλαχιστον το αρθρο της δεν καταλαβαινω που ακριβως ευθυνεται ο γιατρος για αυτα που γραφει (αφορητοι πονοι,εικονα σωματος της,χημειοθεραπειες,χασιμο μαλλιων,εμετους κλπ)...

*οι φιρμες 5:ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ--ορθοπεδικός,επιμελητής στο ΚΑΤ
Τα παρακάτω που θα διαβάσετε αφορούν έναν επιμελητή ορθοπεδικό, ο οποίος επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος.
Πρωτο απευθύνθηκα στο Θ. Χρυσικόπουλο το 1994, σε ηλικία 18 ετών.
Τα συμπτώματα ήταν -κλασσικά- επεισόδια ανυπόφορου πόνου στο μηρό κατα διαστήματα ολίγων εβδομάδων καθώς και άκρα ευαισθησία σε συγκεκριμένη περιοχή στο μεσον του μηρού...........Ετσι λοιπόν,συνέστησε φυσικοθεραπεια - ασκήσεις ενδυνάμωσης του τετρακεφάλου κυρίως.
Χωρίς 'φυσικά' να μεριμνησει για τον πόνο. Ετσι,για χρόνια, έκανα ασκήσεις και πονούσα - πονούσα κι έκανα ασκησεις. Πολύ σκληρή διαδικασία, κάτι που μπορεί να καταλάβει μόνο ο πάσχων από χρόνιο πόνο..................>Συμβαίνει δηλαδή ένα απλό νευρίνωμα να εξαλλάσσεται σε καρκίνωμα, παρ'οτι θα μπορουσε να διαγνωστεί πριν γίνει η κατάσταση μη αναστρέψιμη.

Συμβαίνει δηλαδή εγώ τελικά να έχω χάσει το πόδι μου από καρκίνο και,οσονούπω και τη ζωή μου, επειδή οι γιατροι μαλακίζονται.........*

Σε κάθε περίπτωση, ο τίτλος του θέματος πιστεύω ότι είναι (τουλάχιστον, δηλαδή) υπερβολικός.
Από σεβασμό σε κάποιους ανθρώπους κι επιστήμονες, πρέπει να αλλάξει.

Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Και εμεις μιζεριάζουμε,σαν γεροντοκόρες ανεραστες που ψαχνουνε να ανακαλύψουνε 'προβλήματα' που θα τις κάνουνε να διηγηθούνε στις γειτόνισες το 'κακό που τις βρηκε',για να κερδίσουνε λίγη συμπάθεια.

Η αχαριστία που επιδεικνύουμε απέναντι στην τρισευτυχισμένη και καλότυχη ζωή μας είναι απίστευτη.

Χωρίς να μπορω να πάρω θεση πάνω στο θεμα (με γιατρους,φακελάκια κ.λ.π.) της Αμαλίας,το μόνο που μπορω να πώ είναι οτι η ίδια μας εδωσε ενα μεγάλο μαθημα,για το πώς αντιμετωπίζεις τη ζωή όταν έρθουν τα δύσκολα.
Και το μάθημα που μας εδωσε,το πλήρωσε η ίδια τόσο ακριβά.

Πιστευω πώς στη θεση της,δε θα΄φτανα ως το τελος.

Ουτε εγω σωστη τοποθετηση

Και ενα μεγαλο μπραβο στον Coyot

Ο χρήστης ililias έγραψε:

Σε αυτο τουλαχιστον το αρθρο της δεν καταλαβαινω που ακριβως ευθυνεται ο γιατρος για αυτα που γραφει (αφορητοι πονοι,εικονα σωματος της,χημειοθεραπειες,χασιμο μαλλιων,εμετους κλπ)...

*οι φιρμες 5:ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ--ορθοπεδικός,επιμελητής στο ΚΑΤ
Τα παρακάτω που θα διαβάσετε αφορούν έναν επιμελητή ορθοπεδικό, ο οποίος επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος.
Πρωτο απευθύνθηκα στο Θ. Χρυσικόπουλο το 1994, σε ηλικία 18 ετών.
Τα συμπτώματα ήταν -κλασσικά- επεισόδια ανυπόφορου πόνου στο μηρό κατα διαστήματα ολίγων εβδομάδων καθώς και άκρα ευαισθησία σε συγκεκριμένη περιοχή στο μεσον του μηρού...........Ετσι λοιπόν,συνέστησε φυσικοθεραπεια - ασκήσεις ενδυνάμωσης του τετρακεφάλου κυρίως.
Χωρίς 'φυσικά' να μεριμνησει για τον πόνο. Ετσι,για χρόνια, έκανα ασκήσεις και πονούσα - πονούσα κι έκανα ασκησεις. Πολύ σκληρή διαδικασία, κάτι που μπορεί να καταλάβει μόνο ο πάσχων από χρόνιο πόνο..................>Συμβαίνει δηλαδή ένα απλό νευρίνωμα να εξαλλάσσεται σε καρκίνωμα, παρ'οτι θα μπορουσε να διαγνωστεί πριν γίνει η κατάσταση μη αναστρέψιμη.

Συμβαίνει δηλαδή εγώ τελικά να έχω χάσει το πόδι μου από καρκίνο και,οσονούπω και τη ζωή μου, επειδή οι γιατροι μαλακίζονται.........*

Σε κάθε περίπτωση, ο τίτλος του θέματος πιστεύω ότι είναι (τουλάχιστον, δηλαδή) υπερβολικός.
Από σεβασμό σε κάποιους ανθρώπους κι επιστήμονες, πρέπει να αλλάξει.

Α, ΟΚ...δεν ηξερα οτι ειχε κι αλλα αρθρα!

Βεβαια αντικειμενικη γνωμη δεν μπορουμε να εκφερουμε γιατι αυτη τη στιγμη βλεπουμε την αποψη της μιας πλευρας μονο και μαλιστα ενισχυμενη απο τον θανατο της ιδιας της κοπελας.

(δεν παω να δικαιολογησω τους γιατρους, προς θεου)