Ναι, εννοω τα deny στα πικ, τις παγιδες (παντα με Βασιλοπουλο ), τα σπλιτ που δεν κοπηκαν, τις λαθος επιλογες σε αμυντικους κλπ.
Ο Παπαδοτζον σημερα συμφωνει μαζι μου :
*Εάν ο Παναθηναϊκός κερδίσει και το φετινό, αίφνης «κολασμένο» πρωτάθλημα, θα έχει να θυμάται την εμφάνιση του... νέου Στόγιαν.
Δεκαέξι δευτερόλεπτα πριν από το φινάλε της κανονικής διάρκειας του 3ου τελικού, ο Αλεξ Ακερ έκλεψε την μπάλα από τον Σισκάουσκας και έφυγε μόνος του στο ανοιχτό γήπεδο, έτοιμος να δώσει στον Ολυμπιακό το προβάδισμα και ίσως τη νίκη.
Μόνος; Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, αόρατος έως αρνητικός για μια φορά, πήρε φόρα και βάλθηκε να μετράει τα βήματα. Τσαλαπάτησε τον πεσμένο στο παρκέ, Σισκάουσκας, όπως κάποτε ο Βράνκοβιτς τσαλαπάτησε τον Κόρφα στο «Μπερσί». Ανύποπτος ο Ακερ, ετοιμάστηκε να καρφώσει με το (λάθος του αυτό) ένα χέρι. Την κρίσιμη στιγμή, εμφανίστηκε κι άλλο χέρι στους αιθέρες του ΟΑΚΑ, πάνω ακριβώς από το καλάθι του Παναθηναϊκού. Το χέρι του Διαμαντίδη. Η τάπα του μπορεί να αποτελέσει χαϊλάιτ δεκαετίας, όπως εκείνη του Στόικο το 1996 στο Παρίσι.
Αυτή η ενέργεια του Διαμαντίδη κράτησε τον Παναθηναϊκό όρθιο. Ο αγώνας, όμως, είχε ακόμα πολύ ταξίδι. Για να εξασφαλίσει την, ενδεχομένως καθοριστική, νίκη, ο πρωταθλητής χρειαζόταν κάτι ακόμα. Ενα καλάθι. Τα χέρια αρκετών παικτών του έτρεμαν, οπότε ο κλήρος έπεφτε και πάλι στον ηγέτη. Με το σκορ στο 84-85, ο Διαμαντίδης έκανε δύο βήματα προς τα μέσα και σέρβιρε στην περιφέρεια, όπου περίμενε ανενόχλητος ο Τσαρτσαρής. Ιδανικές συνθήκες, καταστροφική εκτέλεση του σχεδίου. Η μπάλα ίσα ίσα έφτασε στη στεφάνη στο σουτ του ψηλού.
Στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου, κρίθηκε ο αγώνας και ενδεχομένως ο τίτλος.
Οι παίκτες του Ολυμπιακού απλώς κοιτούσαν. Ούτε άπλωσαν τα χέρια για να αρπάξουν το ριμπάουντ του θριάμβου ούτε έφραξαν με τα κορμιά τους τον δρόμο του Διαμαντίδη, που δεν σταμάτησε ακόμα κι αν προς στιγμήν έπεσε κάτω μετά την πάσα προς τον Τσαρτσαρή. Ο «Μίμης» εμφανίστηκε ως έτοιμος από καιρό, όπως στον αγώνα της κανονικής περιόδου στο Φάληρο. Τότε έκλεψε την μπάλα και (πιστός στα αντανακλαστικά του) έδωσε ασίστ στον Μπατίστ για το νικητήριο καλάθι.
Χθες, τα ρεφλέξ του τον έκαναν σκόρερ. Ηρωα. Ακόμα και ο Καμπούρης έγινε σκόρερ, όταν χρειάστηκε.
Δίχως τον Διαμαντίδη, ο Παναθηναϊκός θα είχε χάσει, θα είχε τιμωρηθεί για την τραγικά κακή του εμφάνιση. Ο «Mr Everything» των πρωταθλητών Ευρώπης προστάτευσε την ομάδα του από ένα σπάνιο στραπάτσο. Κι αν πείτε ότι ήταν και θέμα τύχης αυτό το ριμπάουντ, να θυμάστε ότι η τυφλή θεά βοηθάει τους ικανούς και τους τολμηρούς. Στο κάτω κάτω, η τάπα του στον κρυόπλαστο Ακερ κάθε άλλο παρά τύχη συνιστά...
Επιτέλους, μύρισαν πλέι οφ. Ο χθεσινός 3ος τελικός είχε σασπένς υψηλότατου επιπέδου, θύμισε φεστιβάλ μπάσκετ (όπως αρμόζει στη μεγάλη σημερινή επέτειο) και έκανε χέρια και πόδια να τρέμουν επί 2,5 ώρες. Σε ατομικό επίπεδο έγιναν πάμπολλα λάθη από παίκτες και προπονητές (αγνώριστοι οι περισσότεροι...), αλλά η αγωνία έλιωνε καρδιές. Νίκησε, εν τέλει, η ομάδα που έβγαλε από τα σωθικά της έναν από μηχανής θεό.
Ο Ολυμπιακός δεν βρήκε ποτέ go-to guy, άνθρωπο δηλαδή ικανό να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ο Πεν έκανε χοντρά λάθη στο φινάλε, έχασε και μία βολή που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. **Ο «Μάτσας» έσκασε από την κούραση, επειδή ο Γκέρσον ξέχασε να τον ξεκουράσει στο β' ημίχρονο. Ο απερίγραπτος Ακερ είχε μόνο μία αναλαμπή, το τρίποντο με το οποίο μείωσε σε 77-76. Ο Σχορτσιανίτης ξεχάστηκε στον πάγκο, ανεξήγητα. Ο Ντόμερκαντ ήταν ο μοναδικός που όρθωσε ανάστημα στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, αλλά το τρίποντο του Μπατίστ ακύρωσε το ανδραγάθημα του Αμερικανοβόσνιου (84-84 στα 35''). **Ο Μπατίστ προερχόταν από απανωτά λάθη, αλλά με αυτό το σουτ εξιλεώθηκε.
**Οχι μόνο στο έξτρα πεντάλεπτο αλλά και στην κανονική διάρκεια, ο Ολυμπιακός υπέπεσε σε ασυγχώρητα σφάλματα τακτικής. Χαμένα δευτερόλεπτα, φάουλ που δεν χρειαζόταν να γίνουν, λάθος παίκτες στο παρκέ, επιλογές εκτός λογικής, σουτ εκτός ισορροπίας, αναστάτωση στα όρια του πανικού. Εικόνα μιας ομάδας που δεν έχει την παραμικρή καθοδήγηση από τον πάγκο.
Ακόμα και μετά το νικητήριο καλάθι του ΠΑΟ, ο Ολυμπιακός είχε χρόνο (5.9) για να απαντήσει και να κλεψει τη νίκη. Τι έκανε σε αυτά τα, σχεδόν έξι, δευτερόλεπτα; Μια τρύπα στο νερό. Σουτ απελπισίας από τη σέντρα. Οσο κι αν ακούγεται αφοριστικό να χρεώνεται ευθύνες ύστερα από παραλίγο «διπλό» στο σπίτι του πρωταθλητή Ευρώπης, ο Πίνι Γκέρσον μάλλον έχασε, παρά κέρδισε πόντους στον χθεσινό αγώνα. **
Τουλάχιστον ο Παναθηναϊκός έπαιξε μεθοδικά και βρήκε κάποιες λύσεις μέσα από το χάλι του. Ολους, σχεδόν, τους πόντους του από την ανάπαυλα και μετά τους πέτυχε μέσα από το «ζωγραφιστό» (κυρίως με Τομάσεβιτς, Μπατίστ). Στο τέλος, βέβαια, ο έρωτας για το σουτ τριών πόντων έκανε ξανά την εμφάνισή του. Και λίγο έλειψε να του κοστίσει σε χρυσάφι. *
Ουτε συνεννοημενοι να ημασταν