Μετά από πολύ καιρό δεν άντεξα και αφού αθέτησα προσωπική υπόσχεση στον ίδιο μου τον εαυτό άνοιξα το κουτί, που να μην το άνοιγα.
Η βοήθεια που μου δόθηκε από το χώρο ήταν μεγάλη.
Πάω ξανά στην απομόνωση.
Βρωμάει πολύ έξω.
Μην νομίσετε ότι κάτι ανάλογα δεν συνέβαιναν και παλαιότερα. Τώρα μπορούμε και τα μαθαίνουμε και φυσικά είναι περισσότερο άγρια. Τώρα το πράγμα παράγινε.
Προσωπικά δεν έχω καμιά θέση στον ίδιο χώρο με τον 'πρωταθλητή', το ανδρίκελο αδερφάκι του και τους κουμπουροφόρους φίλους του.
Αυτή την τύχη την αφήνω γιά αυτούς που μέχρι τώρα ήθελαν να φωτογραφίζονται μαζί του και να ομολογούν ότι είναι φίλοι και συνεργάτες. Και πρώτοι από όλους είναι αυτοί που τώρα τους απειλεί. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν συνεργάτες μέχρι προχθές. Δηλαδή στον ίδιο χώρο από το ίδιο πιάτο τρώγανε. Τώρα ιλόστεψε το φαϊ και άρχισε η φαγωμάρα.
Με όλα αυτά μάλλον πρέπει να κλειστώ και πάλι, ώστε να μην ξέρω, να μην ακούω, να μην βλέπω.
Θέλω να μείνω με την γλυκιά αίσθηση του να περνάω ξημερώματα την Καλαμπάκα, ΄με 40 βαθμούς τη Γραμμένη Οξυά, νύκτα τον Σχίνο και χάραμα το Γεράκι και τον Πάρνωνα με τους φίλους μου που το μεγαλύτερο κουμπούρι που είχαν ήταν ο νυχοκόφτης. Αποκεφάλιζαν όμως ό ένας τον άλλο πάνω στα βουνά, πίσω από το τιμόνι ενός 160 J και αμέσως πιό κάτω σταματούσαν να σου προσφέρουν την βοήθειά τους.
Μάλλον ρομαντικός.
Ήρθε η ώρα να πάω σπίτι μου.
Άντε γειά. Ελπίζω ότι ο χώρος θα φθάσει στην αυτοκάθαρση από όλους αυτούς. Ή έστω να τους κάνει να φοβούνται να δείξουν τα 'δόντια' τους.
LEV