Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όποιος είναι τόσο τυχερός ώστε να πάρει κάτι από τους γονείς του, πρέπει να το αφήσει (με διάφορες μορφές ίσης ή μεγαλύτερης αξίας) στα δικά του παιδιά. Δηλαδή, μπορεί να μη δώσει 1 σπίτι, όμως μπορεί να δώσει καλές σπουδές ή κάποια καλή επιχείρηση. Αλλά αυτή είναι απλώς η άποψή μου.

Ο χρήστης manosk έγραψε:
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όποιος είναι τόσο τυχερός ώστε να πάρει κάτι από τους γονείς του, πρέπει να το αφήσει (με διάφορες μορφές ίσης ή μεγαλύτερης αξίας) στα δικά του παιδιά. Δηλαδή, μπορεί να μη δώσει 1 σπίτι, όμως μπορεί να δώσει καλές σπουδές ή κάποια καλή επιχείρηση. Αλλά αυτή είναι απλώς η άποψή μου.

πρεπει να αφησεις περισσοτερα απ'οσα πηρες γιατι οι καιροι ειναι χαλεποι

Οτι (και αν) μπορεί ο καθένας (πρέπει να) αφήνει ή παρέχει..
Όχι να βγαίνουν κάτι τσουτσέκια γαμπροί και να ζητούν σπίτια και αυτοκίνητα από τους ξενοδοχοϋπάλληλους γονείς της νύφης για να γίνει ο γάμος (τυπικό εδώ στην επαρχία)

Νομίζω ότι καλύτερα με κάλυψαν 2 από τους προηγούμενους ο **tasosdev **(με τα 1-6) και ο christos dimou (μοιρασιά μέρους από νωρίς).
Όχι διακρίσεις σε ηλικία και φύλο, στην εποχή μας είναι εγκληματικό. Επίσης όπως είπαν πολλοί όχι εξ' αδιαιρέτου, είναι η συνταγή για την αλληλοεξόντωση των συγγενών και την απαξίωση της περιουσίας που συχνά καταλήγει να 'σκοτώνεται' όσο όσο.
Είναι καλό να δίνεις από νωρίς μέρος περιουσίας για αυτοδιαχείριση στα παιδιά. Έτσι κι αλλιώς αν είναι άχρηστα θα τα φάνε όλα όποτε και να τους τα δώσεις. Δίνοντας ένα μέρος νωρίς και μπορείς να τα εκπαιδεύσεις στην διαχείριση (ώστε να μην τα χάσουν όλα όταν πεθάνεις και δεν ξέρουν να τα διαχειρίζονται) αλλά και τους δίνεις τη δυνατότητα να στήσουν μια δουλειά/επένδυση που να αποδίδει και που να μπορούν να στηριχτούν ή δουλέψουν/παλαίψουν για αυτό, να είναι δικό τους (και όχι δουλεύω στη δουλειά του μπαμπά) και να το μεγαλώσουν όσο είναι ακόμα ενεργοί, προτού φτάσουν στη σύνταξη. Κάτι που φτιάχνεις μόνος σου και το ξέρεις και εκτιμάς και το πονάς. Το να κληρονομήσεις κάτι στα 50 σου λίγη αξία έχει. Τότε είτε έχεις αποτύχει οπότε μάλλον θα τα δώσεις όλα και θα τα φας για να αποκτήσεις όσα στερήθηκες είτε έχεις στρώσει τη ζωή σου και λίγο σου χρειάζονται (αχ και να τα είχα αυτά στα 25-30 μου, τότε που είχα κέφι και υπήρχαν οι ευκαιρίες και δεν είχα μία, να δεις τι θα είχα κάνει...)
Επίσης βλέπεις τις κινήσεις των παιδιών σου αποφασίζεις τον πιο κατάλληλο τρόπο για την μοιρασιά της υπόλοιπης περιουσίας, ανάλογα με ικανότητα και πεδίο. Έτσι πχ μπορείς να αφήσεις αγροτική γη σε αυτόν που ξέρει να την δουλεύει και κάτι άλλο στο άλλο. Ή κάτι με εισόδημα στον άχρηστο και ρευστό ή μετοχές στον άλλον κοκ.
Βέβαια κάθε περιουσία γονιών είναι διαφορετική και κάθε σετ παιδιών είναι διαφορετικό.... δεν ξέρω αν τα παραπάνω καλύπτουν όλες τις περιπτώσεις, απλά είναι βασικοί κανόνες.

Γιατί όμως ενώ όλοι μάλλον συμφωνούμε είναι τόσο συχνοί οι καβγάδες συγγενών-κληρονόμων;; Γιατί τόσοι λίγοι κάνουν αυτά που θεωρούμε σαν σωστά;
Έχω και για αυτό θεωρίες....

• Συχνά οι γονείς θεωρούν τα παιδιά τους ανώριμα και ακατάλληλα να τους εμπιστευτείς την περιουσία που κόπο έχτισες (ή κληρονόμησες και αύξησες ή...) και αργούν να τους την μεταβιβάσουν ή την διαχειρίζονται αντί των παιδιών τους με τον τρόπο που αυτοί κρίνουν για αυτά.
• Μεγαλώνοντας και βλέποντας άλλα παιδιά να σουτάρουν τους γονείς τους προσπαθείς να εξασφαλίσεις τα γηρατειά σου.
• Επίσης μεγαλώνοντας όσο βλέπεις να πλησιάζεις το τέλος (και η μαλάκυνση εγκεφάλου μαζί) κάτι παθαίνεις και θέλεις να νιώθεις τα υλικά αγαθά κοντά σου... (ίσως το υποσυνείδητο καταλαβαίνει ότι δεν μπορείς να τα πάρεις μαζί σου μετά....)
• Και βέβαια τους πιάνουν κάτι συναισθηματισμοί... το πατρικό σπίτι στο χωριό πρέπει να ανήκει σε όλους και όλοι να μπορούν να πηγαίνουν όποτε θέλουν και να μην το έχει μόνο ο ένας.... και πάρε το εξ'αδιαιρέτου και μετά μπαίνουν γαμπροί και νύφες και εγγόνια και άντε να συμφωνήσουν για το ποιος θα φτιάξει τη βρύση και ποιος θα πληρώσει τη μάντρα....

Νομίζω ότι ο πατέρας μου συνδυάζει σχεδόν όλα τα παραπάνω με αποτέλεσμα όχι καλό παρόλο που εδώ και πολλά χρόνια το συζητάμε το θέμα. Είμαστε 3 αδέλφια και από χρόνια (πάντα Χριστούγεννα επανερχόταν το θέμα!) είχαμε κάνει τη μοιρασιά δίκαια και αποδεκτή από όλους. Και ενώ φαίνεται να συμφωνεί όλο και τα πειράζει και τα αλλάζει και τα κάνει πιο κουλουβάχατα.... και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα με αυτά που υποτίθεται έχουμε... δε λέω δικά του είναι αλλά είναι κρίμα να βλέπεις την κακοδιαχείριση.... και δεν του λες και τίποτα για να μην τον στεναχωρήσεις...
Το κατά πόσον πρέπει να δουλεύεις για να αφήσεις πράματα στα παιδιά σου ή όχι το θεωρώ προσωπική επιλογή του καθενός και δεν θα το σχολιάσω. Απλά θα αναφέρω ότι προσωπικά θέλω να μπορώ να προσφέρω στα παιδιά (αυτά που θα κάνω) και να τα διευκολύνω όσο γίνεται αλλά όχι και να θυσιάσω όλη μου τη ζωή δουλεύοντας για αυτό....

Ο χρήστης StavrosG έγραψε:
...βγαίνουν κάτι τσουτσέκια γαμπροί και να ζητούν σπίτια και αυτοκίνητα από τους ξενοδοχοϋπάλληλους γονείς της νύφης για να γίνει ο γάμος (τυπικό εδώ στην επαρχία)

Ο καθένας είναι άξιος της τύχης του.... Τέτοιοι γαμπροί υπάρχουν γιατί βρίσκουν και τα κάνουν... όπως αντίστοιχα υπάρχουν και νύφες που σου μασάνε την πατρική περιουσία για πλάκα...
Τόσο τέτοιοι γαμπροί όσο και τέτοιες νύφες υπάρχουν γιατί κάποιοι γονείς τους έμαθαν έτσι... πιθανότατα παθόντες! Και έτσι ο κύκλος συνεχίζεται....

Αναλόγως την περίσταση, το φύλλο (θα εξηγήσω) και το χαρακτήρα.

-Αν ο ένας μόνο σπουδάσει, περισσότερη περιουσία στους υπόλοιπους.
-Επιχείρηση σε γιο, σπίτι σε κόρη.
-Σταθερό εισόδημα σε ακαμάτη, περιουσία/δουλειά σε εργατικό.
-Αποτίμηση καθαρά οικονομική δε συμφέρει, όταν εμπλέκεται εισοδηματογενής περιουσία (επιχείρηση π.χ.), πάμε όπως προείπα. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δεν μοιράζονται ή αποτιμούνται εύκολα, πούλημα.
-ΠΟΤΕ εξ' αδιαιρέτου!
-Αν υπάρχει δυνατότητα διαχείρισης και μοιρασιάς από νωρίς, προτιμότερο, πριν μπουν 'ξένοι' στη μέση (γαμπροί, νύφες κλπ.).
-Εξασφάλιση γηρατειών. Αν και αν έχεις παιδιά που θέλουν να σε παρατήσουν τι να την κάνεις τη ζωή...
-Από μικρή ηλικία εκμάθηση σεβασμού και αγάπης ακόμα και σε τέτοια πράγματα μεταξύ τους, παραδειγματισμός από προσωπικές εμπειρίες ισως (αν ήσασταν ο αδικημένος βέβαια).

tip: συνταξιοδότηση εταίρου (όχι μετόχου) σημαίνει αυτόματη ατελή μεταβίβαση μεριδίου σε συγγενή εταίρο, ας πούμε μπαμπάς σε παιδί

Ο χρήστης manosk έγραψε:
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όποιος είναι τόσο τυχερός ώστε να πάρει κάτι από τους γονείς του, πρέπει να το αφήσει (με διάφορες μορφές ίσης ή μεγαλύτερης αξίας) στα δικά του παιδιά. Δηλαδή, μπορεί να μη δώσει 1 σπίτι, όμως μπορεί να δώσει καλές σπουδές ή κάποια καλή επιχείρηση. Αλλά αυτή είναι απλώς η άποψή μου.

Συμφωνω με τον Μανο εδω. Εγω ημουν τυχερακιας και οι γονεις μου με σπουδασαν (δυακις ) και μου αφησαν και κατι τις. Αμα εγω τα μαμησω και πω στην κορη μου αντε και βγαλτα μονη σου θα τριζουν τα κοκαλα παπουδων και γιαγιαδων μου. Χωρια που αμα το κανω ετσι θα Αμερικανεψω (ισοτιμο με το Τουρκεψω σε αυτη την περιπτωση) και τι εννοω με αυτο οτι θα γινω σαν τους Αμερικλανους συγγενεις μου που η πρωτη γραμμη ειναι να τα φαμε και τα παιδια θα τα βρουνε. Καλυτερα να πηδηξω στον Καιαδα.

Νικος

Υπάρχουν τρεις συνήθως γενιές στις νορμάλ περιουσίες... Δε μιλάμε για Βαρδινογιάννηδες και ΣΙΑ καθώς εκεί είναι ατελείωτα...
Υπάρχει λοιπόν η γενιά που από το μηδέν δημιουργεί...
Υπάρχει η γενιά που τα συντηρεί και συνήθως αυξάνει...
Τέλος υπάρχει η γενιά που δεν αφήνει ούτε τούβλο...
Τυχερή από άποψη καλοπέρασης; Η τελευταία...

Είπα στον πατέρα μου, 'μην μας μοιράσεις τπτ. Δώσε κάτι στον καθένα, ό, τι θέλεις, αλλά ολόκληρο'.
Εμένα μου έδωσε το μισό* πατρικό σπίτι, που όμως ... θα το πληρώσει ο δήμος σαν χωράφι κ θα το κάνει πλατεία.

*Δεν το μοίρασε, το μισό είχε.