Υπάρχουν διαφόρων ειδών ζάντες αναλόγως του τρόπου κατασκευής τους:

1. Οι πιο φθηνές κατασκευάζονται από κράμα Αλουμινίου AlSi12 με περιεκτικότητα σε Πυρίτιο περίπου 12% και μικρές προσθήκες σε Τιτάνιο για εκλέπτυνση κόκκων και Στρόντιο ή Νάτριο για τροποποίηση της δομής και αύξηση των μηχανικών χαρακτηριστικών (αντοχή σε θραύση και ελαστικότητα). Η παραγωγή τους γίνεται σε μηχανές χύτευσης βαρύτητας ή χαμηλής πίεσης, ακολουθεί μηχανουργική κατεργασία σε cnc εργαλειομηχανές, χημική κατεργασία και ηλεκτροστατική βαφή.

2. Η αμέσως καλύτερη ποιότητα κατασκευάζεται από κράμα Αλουμινίου AlSi7Mg ή σύμφωνα με αμερικανικές προδιαγραφές κράμα Α356. Οι ζάντες αυτές επίσης παράγονται με χύτευση, έχουν χαμηλότερο ποσοστό Πυριτίου και μικρή περιεκτικότητα σε Μαγνήσιο. Μετά τη χύτευση υπόκεινται σε θερμική κατεργασία Τ6 που τους δίνει καλύτερη αντοχή από την πρώτη κατηγορία αλλά έχουν και υψηλότερο κόστος.

3. Για ακόμη καλύτερη ποιότητα χυτεύεται το μπροστά μέρος και ένα άμορφο κομμάτι από το στεφάνι. Κατόπιν με μια μέθοδο θερμής διαμόρφωσης (rim rolling) κατασκευάζεται όλο το στεφάνι όπου πατά το ελαστικό. Η μέθοδος αυτή έχει το πλεονέκτημα ότι δεν έχει καθόλου πόρους και επιτυγχάνονται πολύ μικρά πάχη (π.χ. 4 mm). Ακολουθεί συνήθως και θερμική κατεργασία. Τυπικά παραδείγματα ζάντες της BBS ή ΟΖ Superleggera.

4. Διαιρούμενες ζάντες αποτελούμενες από το κεντρικό χυτό τμήμα με τις ακτίνες και ένα ή δύο στεφάνια που έχουν διαμορφωθεί από φύλλο αλουμινίου. Επίσης χρησιμοποιούνται στεφάνια από ανοξείδωτο χάλυβα με πολύ υψηλή αντοχή. Οι ζάντες αυτές έχουν αστρονομικές τιμές.

5. Τέλος υπάρχουν ζάντες από κράμα Μαγνησίου που είναι ακόμη ελαφρύτερο από το Αλουμίνιο και έχει σχεδόν ίδια αντοχή. Η χύτευση Μαγνησίου όμως είναι εξαιρετικά δύσκολη και ακριβή γιατί αναφλέγεται. Επιπλέον παρουσιάζουν το μειονέκτημα της φθοράς λόγω τριβών. Χρησιμοποιούνται πολύ σε αγώνες.

Η επισκευή ζαντών καλό είναι να αποφεύγεται. Αν έχει στραβώσει έχει χαθεί η ελαστικότητά της. Σίγουρα είναι εύκολο με μια υδραυλική πρέσσα να την ξαναφέρει κανείς αλλά στην επόμενη λακούβα η ζάντα δεν θα έχει πια την αρχική ελαστικότητα και θα σπάσει βίαια. Το φαινόμενο λέγεται σκλήρυνση λόγω ενδοτράχυνσης. Είναι σαν ένα σύρμα που υφίσταται κάμψη, την πρώτη φορά αντέχει, μετά όμως έχει σκληρύνει και σπάει.

Αν επιπλέον έχει δημιουργηθεί κάποιο εξόγκωμα και το πάρουμε στον τόρνο, σίγουρα στο συγκεκριμένο σημείο αδυνατίζουμε τη ζάντα, δημιουργούμε πρόβλημα στη ζυγοστάθμιση (αφού η ζάντα δεν έχει γύρω-γύρω τη ίδια μάζα) και πιθανόν να έχουμε και πρόβλημα αεροστεγανότητας (όσο πιο λεπτό το χυτό τόσο περισσότεροι πόροι έρχονται στην επιφάνεια). Τέλος σε συμβατικούς τόρνους μηχανουργείων δύσκολα θα επιτευχθεί η ακρίβεια των cnc τόρνων που χρησιμοποιούνται στην παραγωγική διαδικασία.

Τέλος αυτό που είναι τελείως απαράδεκτο είναι η συγκόλληση. Το Αλουμίνιο είναι πολύ δύσκολο να συγκολληθεί και η ποιότητα είναι συνήθως χάλια. Η αντοχή πάει περίπατο και σε τόσο κρίσιμο εξάρτημα του αυτοκίνητου ανεξέλεγκτη συγκόλληση (χωρίς ακτίνες κλπ) είναι εγκληματική.