Στα δικά μου τα μάτια, και στη δική μου την καρδιά το Ράλλυ Ακρόπολις (έτσι έχω μάθει να το λέω 25 χρόνια τώρα που πηγαίνω) είναι και δικός μου αγώνας.
Νιώθω κάπως σαν να τον πρωτοσκέφτηκα τον αγώνα εγώ, σαν να τον έστησα εγώ, σαν να οδηγώ κάθε φορά, αλλά και σαν να είναι πάντα θεατής.
Αλλωστε ένας φανατικός θεατής του Ράλλυ Ακρόπολις νιώθει και ΕΙΝΑΙ από τους βασικότερους συντελεστές τέλεσης αυτού του αγώνα.
Εμένα δε με ενδιαφέρει αν είναι στον Υμητό ή στην Κινέτα, στη Θήβα ή στην Παύλιανη και στο Ελευθεροχώρι, αν θα έχει ήλιο ή συνεφιά, ή ακόμα και βροχή (Παύλιανη-Λιλαία 2004) ή χαλάζι (Καρακόλιθος 1992). Με ενδιαφέρει να γίνει και να γίνει σωστά!
Σαφώς θα συμφωνήσω ότι πρέπει να ξαναγυρίσει στα 'πάτρια' εδάφη του, στην κεντρική Ελλάδα, γιατί αλλιώς θα χάσει τους Θεατές, αλλά αυτό ήδη έχει δρομολογηθεί.
Ομως επιτρέψτε μου να διαφωνήσω κάθετα με τις προτροπές να αποφύγουμε τους δρόμους των ειδικών για τις... δικές μας 'αναγνωρίσεις'. Αναγνωρίσεις θεατών γίνονται από το πρώτο Ράλλυ Ακρόπολις. Οι φανατικοί πάντα πηγαίνουν από πριν και βρίσκουν τα καλύτερα σημεία, τα πιο θεαματικά, αυτά που τις μέρες του αγώνα θα γεμίσουν από εκατοντάδες ή και χιλιάδες κόσμο (βλέπε μερικά άτομα - πέρσυ) για να δώσουν στο Ράλλυ Ακρόπολις την αίγλη που τόσες δεκαετίες έχει.
Το Ράλλυ Ακρόπολις δεν είναι Indy 500. Αν καταντήσουμε να προσέχουμε τον αγώνα για να μή... σπάσει, τότε μάλλον θα πρέπει να αφήσουμε τα αυτοκίνητά μας και να... πάμε για ψάρεμα!
