Εξαιρετικό θέμα και μπράβο σε όλους που έγραψαν! Για την αφεντιά μου τα εξής:
-
Δεν θέλω να υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ μέσα στο χώρο των επιβατών! Επιτρέπονται μόνο τσάντες και περιφερειακά. Πράγματα σε θήκες, ντουλαπάκια, πόρτες και λοιπούς χώρους ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ! Θα μπορούσα κάλλιστα να έχω αυτοκίνητο με μηδενικούς πρακτικούς χώρους!
-
Αδιαφορώ επιδεικτικά για την εξωτερική καθαριότητα. Δεν πάει να έχει αλλάξει χρώμα; Δεν μασάω! Έχω και μια θεωρία περί αποτροπής κλοπής σε πολύ βρώμικο αυτοκίνητο...
-
Το αυτοκίνητο σε στάση θα έχει ΠΑΝΤΑ το τιμόνι στην ΑΠΟΛΥΤΗ ευθεία! Αν χρειαστεί να το αφήσω στριμμένο, θα το σκέφτομαι μετά για ώρα! (κόλλημα τρελό...)
-
Γενικά στο παρκάρισμα είμαι αντιφατικός: όταν έχει χώρο μπορεί να κάνω άπειρα μπρος-πίσω, σε στενό μπορεί να το βάλω και με δύο κινήσεις!
-
Η θέση παρκαρίσματος είναι ένα άλλο θέμα.. πρέπει να συνδυάζει πολλά πράγματα μια θέση για να ικανοποιήσει τα γούστα μου. Όχι στριμωγμένη, όχι σε στενό δρόμο, όχι κοντά σε στροφή, όχι πολύ κοντά σε πάρκινγκ, όχι με δέντρο ακριβώς δίπλα, όχι με ψηλό πεζοδρόμιο..
-
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να βάλω μπροστά αν δεν παίξει όλο το start-up sequence του αυτοκινήτου: ήχος της τρόμπας, λαμπάκια ανάβουν, λαμπάκια σβήνουν, αισθητήρες παρκαρίσματος κάνουν μπιπ. Αν αναγκαστώ να βάλω μπροστά πιο πριν, έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι το αυτοκίνητο δεν έχει πάρει μπροστά 'σωστά'.
-
Στο βενζινάδικο δεν θα το γεμίσω ΠΟΤΕ, εκτός αν φεύγω για ταξίδι. Η ιδέα του γεμάτου ντεπόζιτου δεν μου αρέσει καθόλου. Έτσι, είμαι συνέχεια 'βάλε 30' ή 'βάλε 50'.
-
Άλλο κόλλημα είναι οι πιέσεις στα λάστιχα! Έχω μέχρι πάρει καλή τρόμπα της Μισελέν για να τα 'φέρνω' (δεν θέλουν σχεδόν ποτέ κάτι ιδιαίτερο..) ΑΚΡΙΒΩΣ και ΜΟΝΟ όταν είναι κρύα.
-
Έχω ΜΕΓΑΛΟ κόλλημα με τη θέση οδήγησης! Στο DNA μου λέει ότι ο κώλος μου έχει αισθητήριο ακριβείας και αν έχει κάτι αλλάξει στο χιλιοστό ή στο δευτερόλεπτο της μοίρας, θα το καταλάβω και θα αρχίσω τον ατέρμονο κύκλο 'ρυθμίζω-δεν-μου-αρέσει-ξαναρυθμίζω-δεν-μου-αρέσει...'. Είμαι δε ικανός να μπω σε αυτόν τον κύκλο οποιαδήποτε στιγμή, ακόμη και αν το κάθισμα δεν έχει αλλάξει! Είναι η άτιμη η ευαισθησία που έχω στη μέση και μου έχει γίνει έμμονη ιδέα.. Το έχω μειώσει τελευταία επιβάλλοντας στον εαυτό μου ότι 'η θέση είναι τέλεια'!!
-
Οδηγώντας, κάθε τρεις και λίγο θα τσεκάρω ότι η ζώνη είναι σφιχτή, αλλά όχι πολύ. Επίσης, κάθε τρεις και λίγο το χειρόφρενο, ότι είναι τελείως κάτω.
-
Στην πόλη μέσα, παλεύω με τις λακούβες. Σε σημείο που αν δεν αποφύγω μία, η γυναίκα μου με κοροϊδεύει.
-
Στο ταξίδι, θέλω να διατηρώ μια μ.ω.τ. που έχω επιλέξει και που σχεδόν πάντα είναι μεγαλύτερη της κυκλοφορίας. Αποτέλεσμα, ότι είμαι σε συνεχές προσπέρασμα. Κοιτάζω πάντως να μην ενοχλώ και να κόβω όσο πιο νωρίς γίνεται. Δεν ανάβω φώτα εύκολα, ούτε κολλάω, αλλά αν ο μπροστά δεν κάνει αριστερά ενώ μπορεί, θα πλησιάσω, δείχνοντάς του ότι θέλω να περάσω.
-
Στον επαρχιακό, πάλι δεν ανέχομαι να πηγαίνω αργότερα από αυτό που θέλω, οπότε πάλι προσπερνάω πολύ συχνά. Δεν θα προσπεράσω πάντως αν δεν είμαι σίγουρος και δεν θα φέρω τον μπροστά μου σε δύσκολη θέση.
Αυτά θυμάμαι.. έχει και άλλα είμαι σίγουρος!