http://aposerres.gr/index.php?page=arti ... 04&print=1

Όταν αποφάσισα να αποχωριστώ μετά από 33 χρόνια το πρώτο μου αυτοκίνητο, ένα Οπελ Καντέτ μοντέλο του 1974, πόνεσε η ψυχή μου.

Πριν το αγοράσω ρωτούσα τους ταξιτζήδες που είχαν το ίδιο αυτοκίνητο, να μου πουν τη γνώμη τους, αν δηλαδή ήταν γερό για τη δουλειά που το ήθελα. Η γνώμη τους ήταν, ότι ναι μεν καλό ήταν αλλά όχι σαν το προηγούμενο μοντέλο. «Τώρα τα φτιάχνουν ψεύτικα» μου έλεγαν.

Πού να ήξεραν οι άνθρωποι τι θα ακολουθήσει. Με αυτό το «ψεύτικο» λοιπόν αυτοκίνητο πέρασα 33 χρόνια. Σ’ αυτό μάθαμε να οδηγούμε όλη η οικογένεια, έκαναν πρακτική εξάσκηση διάφορα μαστόρια-μηχανικοί, λαμαρινάδες και μαζί με αυτούς έμαθα να κάνω κάποιες μικροεπισκευές. Τα ανταλλακτικά τα έπαιρνα σχεδόν τζάμπα από τα παλιατζίδικα. Από το αυτοκίνητο αυτό, έφαγαν ψωμί ένα σωρό άνθρωποι.

Πριν αποχωριστώ το Καντέτ απέσυρα ένα άλλο, δύο δεκαετίες νεότερο, νέας τεχνολογίας, που γέρασε πρόωρα. Όταν παρουσίαζε προβλήματα, με άφηνε στο δρόμο και το μόνο που μπορούσε να κάνει η οδική βοήθεια, ήταν να το μεταφέρει στο συνεργείο. Ευτυχώς είχα το παλιό Καντέτ και έκανα τη δουλειά μου.

Η εξάρτηση από την αντιπροσωπεία στο νεότερο αυτοκίνητο, δεν ήταν απόλυτη και μπορούσα να το πάω σε κάποιο συνεργείο εκτός της αντιπροσωπείας, έβρισκα κάποια ανταλλακτικά στα παλιατζίδικα και έφτιαχνα κλειδιά με 3 €.
Το έδωσα λοιπόν και πήρα ένα ΟΠΕΛ αυτοκίνητο τελευταίας τεχνολογίας. Ήταν γεμάτο κουμπιά, μπροστά, κάτω, στα πλάγια. Με τα δάχτυλα μπορούσες να ελέγχεις τα πάντα. Ο πωλητής μού έκανε μία επίδειξη τι κάνει το κάθε κουμπί, αλλά πού να τα θυμάσαι. Μού έδωσε και ένα χοντρό βιβλίο με τις οδηγίες, αλλά πού να διαβάσεις όλα αυτά.
Αυτό που μου επισήμανε ο πωλητής ήταν, ότι στο αυτοκίνητο δεν βάζει χέρι κανείς εκτός από το συνεργείο της αντιπροσωπείας. Μου το είπε πολλές φορές για να το εμπεδώσω. Έτσι λοιπόν το πήγαινα για τα προβλεπόμενα σέρβις και ό,τι άλλο χρειαζότανε.
Κάποια στιγμή νόμιζα ότι έχασα το ένα από τα δύο κλειδιά που μου είχαν δώσει. Απευθύνθηκα στην αντιπροσωπεία και μου είπαν, ότι το κλειδί πρέπει να το παραγγείλουν στη Γερμανία και θα στοιχίσει 135 €!

Όταν άκουσα την τιμή τινάχτηκα μέχρι πάνω. Επειδή φοβόμουνα να μείνω με ένα κλειδί αποφάσισα να το παραγγείλω, μέχρι πού μου είπαν για ένα κλειδαρά που φτιάχνει κάθε είδους κλειδί, immobilizer...
-Θέλω ένα απλό κλειδί, του λέω, να ανοίγω την πόρτα και να βάζω μπρος τη μηχανή.
-Αφήστε το αυτοκίνητο με το κλειδί και περάστε σε μισή ώρα να το πάρετε, πληρώνοντας 60 €.
Έφυγα και γύρισα μετά από μία ώρα και είδα τον κλειδαρά αναμαλλιασμένο να προσπαθεί να βάλει μπρος το αυτοκίνητο.
-Τι έγινε ρε μάστορα ; του λέω.
-Είμαστε σε καλό δρόμο. Ανοίγει η πόρτα αλλά δεν παίρνει μπρος η μηχανή, κάνε μια βόλτα και ξαναέλα μετά μισή ώρα.
Στις επόμενες δύο ώρες, έκανα πολλές βόλτες και ξαναπήγα πολλές φορές, αλλά τίποτα. Μου είπε να το πάω την άλλη μέρα να βγάλουμε την κλειδαριά.
-Άστο ρε μάστορα μη του βγάλουμε τα μάτια και μείνω χωρίς αυτοκίνητο.
Όταν πήγα στην αντιπροσωπεία και τους είπα για τον κλειδαρά, αφού με μάλωσαν, μου είπαν ότι για λόγους ασφαλείας, για να μην μπορούν να το κλέψουν, τα κλειδιά αυτά δεν αντιγράφονται.
Τότε αναρωτήθηκα: Εφ’ όσον ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το καλό μας και δεν το κάνουν για να μας τα παίρνουν, γιατί δεν δίνουν με την αγορά του αυτοκινήτου τουλάχιστον 3 κλειδιά ;
Το να χάσεις ένα κλειδί ή να νομίζεις ότι το έχασες είναι πανεύκολο.
Όταν είπα σε ένα φίλο που είχε Γερμανικό αυτοκίνητο διαφορετικής μάρκας πόσα έδωσα για ένα κλειδί, του φάνηκαν λίγα.
-Μην το πεις ούτε του παπά, εμένα για το δικό μου αυτοκίνητο, μου ζήτησαν 280 € !!!
Το ίδιο μου είπε και κάποιος άλλος, με Γερμανικό αυτοκίνητο άλλης μάρκας. Όπως φαίνεται είχαν κομμένη ταρίφα.
Δίκαιη συναλλαγή. Πρέπει να στέλνουμε στη Γερμανία ένα τόνο ροδάκινα για να μας στείλουν ένα κλειδί, που τα ροδάκινα για να γίνουν έχουν ένα σωρό έξοδα και το κέρδος που αφήνουν είναι μικρό. Άντε μετά να γίνεις ανταγωνιστικός και να ξεχρεωθείς.
Εντάξει ρε παιδιά είπαμε να μας πουλάτε μυαλό αλλά όχι και σε τέτοια τιμή.
Μαζί με το κλειδί ας μας στέλνουν και μία φωτογραφία της Μέρκελ με το δάχτυλο προς τα πάνω, όπως ακριβώς έδειχναν τη θεά Αφροδίτη.

Χριστόφορος Παλαμίδης

http://aposerres.gr/index.php?page=arti ... 04&print=1

Όταν αποφάσισα να αποχωριστώ μετά από 33 χρόνια το πρώτο μου αυτοκίνητο, ένα Οπελ Καντέτ μοντέλο του 1974, πόνεσε η ψυχή μου.

Πριν το αγοράσω ρωτούσα τους ταξιτζήδες που είχαν το ίδιο αυτοκίνητο, να μου πουν τη γνώμη τους, αν δηλαδή ήταν γερό για τη δουλειά που το ήθελα. Η γνώμη τους ήταν, ότι ναι μεν καλό ήταν αλλά όχι σαν το προηγούμενο μοντέλο. «Τώρα τα φτιάχνουν ψεύτικα» μου έλεγαν.

Πού να ήξεραν οι άνθρωποι τι θα ακολουθήσει. Με αυτό το «ψεύτικο» λοιπόν αυτοκίνητο πέρασα 33 χρόνια. Σ’ αυτό μάθαμε να οδηγούμε όλη η οικογένεια, έκαναν πρακτική εξάσκηση διάφορα μαστόρια-μηχανικοί, λαμαρινάδες και μαζί με αυτούς έμαθα να κάνω κάποιες μικροεπισκευές. Τα ανταλλακτικά τα έπαιρνα σχεδόν τζάμπα από τα παλιατζίδικα. Από το αυτοκίνητο αυτό, έφαγαν ψωμί ένα σωρό άνθρωποι.

Πριν αποχωριστώ το Καντέτ απέσυρα ένα άλλο, δύο δεκαετίες νεότερο, νέας τεχνολογίας, που γέρασε πρόωρα. Όταν παρουσίαζε προβλήματα, με άφηνε στο δρόμο και το μόνο που μπορούσε να κάνει η οδική βοήθεια, ήταν να το μεταφέρει στο συνεργείο. Ευτυχώς είχα το παλιό Καντέτ και έκανα τη δουλειά μου.

Η εξάρτηση από την αντιπροσωπεία στο νεότερο αυτοκίνητο, δεν ήταν απόλυτη και μπορούσα να το πάω σε κάποιο συνεργείο εκτός της αντιπροσωπείας, έβρισκα κάποια ανταλλακτικά στα παλιατζίδικα και έφτιαχνα κλειδιά με 3 €.
Το έδωσα λοιπόν και πήρα ένα ΟΠΕΛ αυτοκίνητο τελευταίας τεχνολογίας. Ήταν γεμάτο κουμπιά, μπροστά, κάτω, στα πλάγια. Με τα δάχτυλα μπορούσες να ελέγχεις τα πάντα. Ο πωλητής μού έκανε μία επίδειξη τι κάνει το κάθε κουμπί, αλλά πού να τα θυμάσαι. Μού έδωσε και ένα χοντρό βιβλίο με τις οδηγίες, αλλά πού να διαβάσεις όλα αυτά.
Αυτό που μου επισήμανε ο πωλητής ήταν, ότι στο αυτοκίνητο δεν βάζει χέρι κανείς εκτός από το συνεργείο της αντιπροσωπείας. Μου το είπε πολλές φορές για να το εμπεδώσω. Έτσι λοιπόν το πήγαινα για τα προβλεπόμενα σέρβις και ό,τι άλλο χρειαζότανε.
Κάποια στιγμή νόμιζα ότι έχασα το ένα από τα δύο κλειδιά που μου είχαν δώσει. Απευθύνθηκα στην αντιπροσωπεία και μου είπαν, ότι το κλειδί πρέπει να το παραγγείλουν στη Γερμανία και θα στοιχίσει 135 €!

Όταν άκουσα την τιμή τινάχτηκα μέχρι πάνω. Επειδή φοβόμουνα να μείνω με ένα κλειδί αποφάσισα να το παραγγείλω, μέχρι πού μου είπαν για ένα κλειδαρά που φτιάχνει κάθε είδους κλειδί, immobilizer...
-Θέλω ένα απλό κλειδί, του λέω, να ανοίγω την πόρτα και να βάζω μπρος τη μηχανή.
-Αφήστε το αυτοκίνητο με το κλειδί και περάστε σε μισή ώρα να το πάρετε, πληρώνοντας 60 €.
Έφυγα και γύρισα μετά από μία ώρα και είδα τον κλειδαρά αναμαλλιασμένο να προσπαθεί να βάλει μπρος το αυτοκίνητο.
-Τι έγινε ρε μάστορα ; του λέω.
-Είμαστε σε καλό δρόμο. Ανοίγει η πόρτα αλλά δεν παίρνει μπρος η μηχανή, κάνε μια βόλτα και ξαναέλα μετά μισή ώρα.
Στις επόμενες δύο ώρες, έκανα πολλές βόλτες και ξαναπήγα πολλές φορές, αλλά τίποτα. Μου είπε να το πάω την άλλη μέρα να βγάλουμε την κλειδαριά.
-Άστο ρε μάστορα μη του βγάλουμε τα μάτια και μείνω χωρίς αυτοκίνητο.
Όταν πήγα στην αντιπροσωπεία και τους είπα για τον κλειδαρά, αφού με μάλωσαν, μου είπαν ότι για λόγους ασφαλείας, για να μην μπορούν να το κλέψουν, τα κλειδιά αυτά δεν αντιγράφονται.
Τότε αναρωτήθηκα: Εφ’ όσον ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το καλό μας και δεν το κάνουν για να μας τα παίρνουν, γιατί δεν δίνουν με την αγορά του αυτοκινήτου τουλάχιστον 3 κλειδιά ;
Το να χάσεις ένα κλειδί ή να νομίζεις ότι το έχασες είναι πανεύκολο.
Όταν είπα σε ένα φίλο που είχε Γερμανικό αυτοκίνητο διαφορετικής μάρκας πόσα έδωσα για ένα κλειδί, του φάνηκαν λίγα.
-Μην το πεις ούτε του παπά, εμένα για το δικό μου αυτοκίνητο, μου ζήτησαν 280 € !!!
Το ίδιο μου είπε και κάποιος άλλος, με Γερμανικό αυτοκίνητο άλλης μάρκας. Όπως φαίνεται είχαν κομμένη ταρίφα.
Δίκαιη συναλλαγή. Πρέπει να στέλνουμε στη Γερμανία ένα τόνο ροδάκινα για να μας στείλουν ένα κλειδί, που τα ροδάκινα για να γίνουν έχουν ένα σωρό έξοδα και το κέρδος που αφήνουν είναι μικρό. Άντε μετά να γίνεις ανταγωνιστικός και να ξεχρεωθείς.
Εντάξει ρε παιδιά είπαμε να μας πουλάτε μυαλό αλλά όχι και σε τέτοια τιμή.
Μαζί με το κλειδί ας μας στέλνουν και μία φωτογραφία της Μέρκελ με το δάχτυλο προς τα πάνω, όπως ακριβώς έδειχναν τη θεά Αφροδίτη.

Χριστόφορος Παλαμίδης

http://aposerres.gr/index.php?page=arti ... 04&print=1

Όταν αποφάσισα να αποχωριστώ μετά από 33 χρόνια το πρώτο μου αυτοκίνητο, ένα Οπελ Καντέτ μοντέλο του 1974, πόνεσε η ψυχή μου.

Πριν το αγοράσω ρωτούσα τους ταξιτζήδες που είχαν το ίδιο αυτοκίνητο, να μου πουν τη γνώμη τους, αν δηλαδή ήταν γερό για τη δουλειά που το ήθελα. Η γνώμη τους ήταν, ότι ναι μεν καλό ήταν αλλά όχι σαν το προηγούμενο μοντέλο. «Τώρα τα φτιάχνουν ψεύτικα» μου έλεγαν.

Πού να ήξεραν οι άνθρωποι τι θα ακολουθήσει. Με αυτό το «ψεύτικο» λοιπόν αυτοκίνητο πέρασα 33 χρόνια. Σ’ αυτό μάθαμε να οδηγούμε όλη η οικογένεια, έκαναν πρακτική εξάσκηση διάφορα μαστόρια-μηχανικοί, λαμαρινάδες και μαζί με αυτούς έμαθα να κάνω κάποιες μικροεπισκευές. Τα ανταλλακτικά τα έπαιρνα σχεδόν τζάμπα από τα παλιατζίδικα. Από το αυτοκίνητο αυτό, έφαγαν ψωμί ένα σωρό άνθρωποι.

Πριν αποχωριστώ το Καντέτ απέσυρα ένα άλλο, δύο δεκαετίες νεότερο, νέας τεχνολογίας, που γέρασε πρόωρα. Όταν παρουσίαζε προβλήματα, με άφηνε στο δρόμο και το μόνο που μπορούσε να κάνει η οδική βοήθεια, ήταν να το μεταφέρει στο συνεργείο. Ευτυχώς είχα το παλιό Καντέτ και έκανα τη δουλειά μου.

Η εξάρτηση από την αντιπροσωπεία στο νεότερο αυτοκίνητο, δεν ήταν απόλυτη και μπορούσα να το πάω σε κάποιο συνεργείο εκτός της αντιπροσωπείας, έβρισκα κάποια ανταλλακτικά στα παλιατζίδικα και έφτιαχνα κλειδιά με 3 €.
Το έδωσα λοιπόν και πήρα ένα ΟΠΕΛ αυτοκίνητο τελευταίας τεχνολογίας. Ήταν γεμάτο κουμπιά, μπροστά, κάτω, στα πλάγια. Με τα δάχτυλα μπορούσες να ελέγχεις τα πάντα. Ο πωλητής μού έκανε μία επίδειξη τι κάνει το κάθε κουμπί, αλλά πού να τα θυμάσαι. Μού έδωσε και ένα χοντρό βιβλίο με τις οδηγίες, αλλά πού να διαβάσεις όλα αυτά.
Αυτό που μου επισήμανε ο πωλητής ήταν, ότι στο αυτοκίνητο δεν βάζει χέρι κανείς εκτός από το συνεργείο της αντιπροσωπείας. Μου το είπε πολλές φορές για να το εμπεδώσω. Έτσι λοιπόν το πήγαινα για τα προβλεπόμενα σέρβις και ό,τι άλλο χρειαζότανε.
Κάποια στιγμή νόμιζα ότι έχασα το ένα από τα δύο κλειδιά που μου είχαν δώσει. Απευθύνθηκα στην αντιπροσωπεία και μου είπαν, ότι το κλειδί πρέπει να το παραγγείλουν στη Γερμανία και θα στοιχίσει 135 €!

Όταν άκουσα την τιμή τινάχτηκα μέχρι πάνω. Επειδή φοβόμουνα να μείνω με ένα κλειδί αποφάσισα να το παραγγείλω, μέχρι πού μου είπαν για ένα κλειδαρά που φτιάχνει κάθε είδους κλειδί, immobilizer...
-Θέλω ένα απλό κλειδί, του λέω, να ανοίγω την πόρτα και να βάζω μπρος τη μηχανή.
-Αφήστε το αυτοκίνητο με το κλειδί και περάστε σε μισή ώρα να το πάρετε, πληρώνοντας 60 €.
Έφυγα και γύρισα μετά από μία ώρα και είδα τον κλειδαρά αναμαλλιασμένο να προσπαθεί να βάλει μπρος το αυτοκίνητο.
-Τι έγινε ρε μάστορα ; του λέω.
-Είμαστε σε καλό δρόμο. Ανοίγει η πόρτα αλλά δεν παίρνει μπρος η μηχανή, κάνε μια βόλτα και ξαναέλα μετά μισή ώρα.
Στις επόμενες δύο ώρες, έκανα πολλές βόλτες και ξαναπήγα πολλές φορές, αλλά τίποτα. Μου είπε να το πάω την άλλη μέρα να βγάλουμε την κλειδαριά.
-Άστο ρε μάστορα μη του βγάλουμε τα μάτια και μείνω χωρίς αυτοκίνητο.
Όταν πήγα στην αντιπροσωπεία και τους είπα για τον κλειδαρά, αφού με μάλωσαν, μου είπαν ότι για λόγους ασφαλείας, για να μην μπορούν να το κλέψουν, τα κλειδιά αυτά δεν αντιγράφονται.
Τότε αναρωτήθηκα: Εφ’ όσον ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το καλό μας και δεν το κάνουν για να μας τα παίρνουν, γιατί δεν δίνουν με την αγορά του αυτοκινήτου τουλάχιστον 3 κλειδιά ;
Το να χάσεις ένα κλειδί ή να νομίζεις ότι το έχασες είναι πανεύκολο.
Όταν είπα σε ένα φίλο που είχε Γερμανικό αυτοκίνητο διαφορετικής μάρκας πόσα έδωσα για ένα κλειδί, του φάνηκαν λίγα.
-Μην το πεις ούτε του παπά, εμένα για το δικό μου αυτοκίνητο, μου ζήτησαν 280 € !!!
Το ίδιο μου είπε και κάποιος άλλος, με Γερμανικό αυτοκίνητο άλλης μάρκας. Όπως φαίνεται είχαν κομμένη ταρίφα.
Δίκαιη συναλλαγή. Πρέπει να στέλνουμε στη Γερμανία ένα τόνο ροδάκινα για να μας στείλουν ένα κλειδί, που τα ροδάκινα για να γίνουν έχουν ένα σωρό έξοδα και το κέρδος που αφήνουν είναι μικρό. Άντε μετά να γίνεις ανταγωνιστικός και να ξεχρεωθείς.
Εντάξει ρε παιδιά είπαμε να μας πουλάτε μυαλό αλλά όχι και σε τέτοια τιμή.
Μαζί με το κλειδί ας μας στέλνουν και μία φωτογραφία της Μέρκελ με το δάχτυλο προς τα πάνω, όπως ακριβώς έδειχναν τη θεά Αφροδίτη.

Χριστόφορος Παλαμίδης

Δίκαιη συναλλαγή. Πρέπει να στέλνουμε στη Γερμανία ένα τόνο ροδάκινα για να μας στείλουν ένα κλειδί, που τα ροδάκινα για να γίνουν έχουν ένα σωρό έξοδα και το κέρδος που αφήνουν είναι μικρό. Άντε μετά να γίνεις ανταγωνιστικός και να ξεχρεωθείς.

ρε φιλε η ιδεα ειναι ακριβως αυτη...

οτι το μελλον που μας προετοιμαζουν ως χαρουμενοι καρπουζοπαραγωγοι δεν προκειται να μας σωσει σαν εθνος...

αν δεν βρουμε τομεις τεχνολογιας και υπηρεσιων την εχουμε βαψει...