Στην αρχή είναι αστείο, μετά όμως καταντάει εκνευριστικό. Ότι, δήθεν, παλιά τα πάντα ήταν μια χαρά, ενώ τώρα, παρόλη την άνθηση της τεχνολογίας και την καλύτερη οικονομική κατάσταση δεν είμαστε ευτυχισμένοι, έχουμε προβλήματα κλπ.

Διαβάστε (αλλά μην πάρετε στα σοβαρά) τον Κ. Μακεδόνα στο τεύχος Μαρτίου των 4Τ, ή τον Γ. Ι. Πατσόπουλο στο «Πρώτο Θέμα», τεύχος 20/3/2011, σελ. 60.

Αλλά το συναντάς και σε συζητήσεις. Το περίεργο είναι ότι τον παραπάνω μύθο τον έχω ακούσει από ανόητους/έξυπνους, θρήσκους/άθεους, μορφωμένους/αμόρφωτους, ανθρώπους που πιστεύω ότι δεν μπορούν να σκεφτούν/ανθρώπους με βαθιά σκέψη.

Παράδειγμα, στο δεύτερο από τα παραπάνω άρθρα υπάρχει σύγκριση της δεκαετίας του ’50 και εκφράζεται η άποψη ότι «οι Έλληνες που είχαν την τύχη να γεννηθούν τα τελευταία χρόνια του πρώτου μισού του 20ού αιώνα πρέπει να απορούν με τη σημερινή κατάσταση και να αγανακτούν περισσότερο από ποτέ για την εξέλιξη και τα αποτελέσματά της».

Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα:

-“Φτιάξαμε πολυτελή σπίτια και πολυκατοικίες, αλλά κατά στρέψαμε τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φιλία, τη γειτονιά”.

• “Γίναμε περισσότερο έξυπνοι, αλλά πολύ λιγότερο εργατικοί, παραγωγικοί και αποτελεσματικοί”.

-“Κτίσαμε περισσότερα νοσοκομεία και αυξήσαμε τις αρρώστιες και τη συχνότητά τους”.

• “Αποκτήσαμε υψηλή τεχνολογία, αλλά μειώσαμε τις προσωπικές ικανότητες”

Και ο Μακεδόνας:

“Τα περιοδικά φιλοξενούσαν συνεντεύξεις σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, ενώ τώρα φιγουράρει ο νικητής του Big Brother κι άλλοι παρόμοιοι».
Είχαμε τέτοια περιοδικά κάποια εποχή και τα χάσαμε? Υπήρχε εποχή που τα περιοδικά γέμιζαν με συνεντεύξεις επιστημόνων, λογοτεχνών και οι αναγνώστες περίμεναν με ανυπομονησία τη συνέντευξη ενός ζωγράφου, ή ενός καθηγητή πανεπιστημίου? Αλλά κι έτσι αν είναι (δεν ζούσα το ’50 και το ’60), μάλλον ο Μακεδόνας διαβάζει τα λάθος περιοδικά και δε γνωρίζει αξιόλογα περιοδικά.

** Χαρακτηριστικά των αφορισμών**

-Ανάμεσα στα άλλα, ένα χαρακτηριστικό αυτών των αφορισμών είναι ότι συνδυάζουν διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα, το παρακάτω…

“Εχουμε περισσότερα αυτοκίνητα, αλλά και περισσότερες οικογένειες με προβλήματα”. Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο? Ας γράψει: “Έχουμε περισσότερα αυτοκίνητα, αλλά οι μετακινήσεις είναι δυσκολότερες”. Αυτό, εντάξει να το συζητήσουμε, αλλά τα αυτοκίνητα με τις οικογένειες τι σχέση έχουν?

-Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι απλά δεν γράφουν την αλήθεια, ή τουλάχιστον αυτό που γράφουν δεν είναι απαραίτητα σωστό ή δεν μπορεί να μετρηθεί. Για παράδειγμα, είναι σίγουρο ότι τώρα έχουμε περισσότερες οικογένειες με προβλήματα? Στο παρελθόν πολλές προβληματικές οικογένειες κρύβονταν (π.χ. έτρωγε ξύλο η γυναίκα, χαμογελούσε στις κοινωνικές επαφές και όλοι νόμιζαν ότι είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια). Τώρα τα προβλήματα στην οικογένεια είτε καταλήγουν σε διαζύγιο, είτε δεν κρύβονται μέσα στους 4 τοίχους του σπιτιού.

Επίσης “Γίναμε περισσότερο έξυπνοι, αλλά πολύ λιγότερο εργατικοί, παραγωγικοί και αποτελεσματικοί”. Από πού προκύπτει αυτό?

Να δεχτεί κανείς ότι οι παλιότεροι νοσταλγούν τα νιάτα τους ή/και δεν καταλαβαίνουν τον σημερινό τρόπο ζωής, που όντως απέχει πολύ από το επιθυμητό. Λογικό ένας 70 άρης να πιστεύει ότι στα νιάτα του όλα ήταν καλύτερα, έχει εξιδανικεύσει το παρελθόν και θυμάται κατά βάση τα καλά. Για τους υπόλοιπους, όμως, δεν μπορώ να κατανοήσω τη δημοτικότητα του μύθου.

Σίγουρα η σημερινή ζωή έχει πολλά στραβά/δυσκολίες/πράγματα που πρέπει να αλλάξουν (ποιός διαφωνεί), αλλά όχι ότι όλα ήταν μια χαρά παλιά, ενώ τώρα χάλια.

Jacob

Στην αρχή είναι αστείο, μετά όμως καταντάει εκνευριστικό. Ότι, δήθεν, παλιά τα πάντα ήταν μια χαρά, ενώ τώρα, παρόλη την άνθηση της τεχνολογίας και την καλύτερη οικονομική κατάσταση δεν είμαστε ευτυχισμένοι, έχουμε προβλήματα κλπ.

Διαβάστε (αλλά μην πάρετε στα σοβαρά) τον Κ. Μακεδόνα στο τεύχος Μαρτίου των 4Τ, ή τον Γ. Ι. Πατσόπουλο στο «Πρώτο Θέμα», τεύχος 20/3/2011, σελ. 60.

Αλλά το συναντάς και σε συζητήσεις. Το περίεργο είναι ότι τον παραπάνω μύθο τον έχω ακούσει από ανόητους/έξυπνους, θρήσκους/άθεους, μορφωμένους/αμόρφωτους, ανθρώπους που πιστεύω ότι δεν μπορούν να σκεφτούν/ανθρώπους με βαθιά σκέψη.

Παράδειγμα, στο δεύτερο από τα παραπάνω άρθρα υπάρχει σύγκριση της δεκαετίας του ’50 και εκφράζεται η άποψη ότι «οι Έλληνες που είχαν την τύχη να γεννηθούν τα τελευταία χρόνια του πρώτου μισού του 20ού αιώνα πρέπει να απορούν με τη σημερινή κατάσταση και να αγανακτούν περισσότερο από ποτέ για την εξέλιξη και τα αποτελέσματά της».

Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα:

-“Φτιάξαμε πολυτελή σπίτια και πολυκατοικίες, αλλά κατά στρέψαμε τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φιλία, τη γειτονιά”.

• “Γίναμε περισσότερο έξυπνοι, αλλά πολύ λιγότερο εργατικοί, παραγωγικοί και αποτελεσματικοί”.

-“Κτίσαμε περισσότερα νοσοκομεία και αυξήσαμε τις αρρώστιες και τη συχνότητά τους”.

• “Αποκτήσαμε υψηλή τεχνολογία, αλλά μειώσαμε τις προσωπικές ικανότητες”

Και ο Μακεδόνας:

“Τα περιοδικά φιλοξενούσαν συνεντεύξεις σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, ενώ τώρα φιγουράρει ο νικητής του Big Brother κι άλλοι παρόμοιοι».
Είχαμε τέτοια περιοδικά κάποια εποχή και τα χάσαμε? Υπήρχε εποχή που τα περιοδικά γέμιζαν με συνεντεύξεις επιστημόνων, λογοτεχνών και οι αναγνώστες περίμεναν με ανυπομονησία τη συνέντευξη ενός ζωγράφου, ή ενός καθηγητή πανεπιστημίου? Αλλά κι έτσι αν είναι (δεν ζούσα το ’50 και το ’60), μάλλον ο Μακεδόνας διαβάζει τα λάθος περιοδικά και δε γνωρίζει αξιόλογα περιοδικά.

** Χαρακτηριστικά των αφορισμών**

-Ανάμεσα στα άλλα, ένα χαρακτηριστικό αυτών των αφορισμών είναι ότι συνδυάζουν διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα, το παρακάτω…

“Εχουμε περισσότερα αυτοκίνητα, αλλά και περισσότερες οικογένειες με προβλήματα”. Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο? Ας γράψει: “Έχουμε περισσότερα αυτοκίνητα, αλλά οι μετακινήσεις είναι δυσκολότερες”. Αυτό, εντάξει να το συζητήσουμε, αλλά τα αυτοκίνητα με τις οικογένειες τι σχέση έχουν?

-Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι απλά δεν γράφουν την αλήθεια, ή τουλάχιστον αυτό που γράφουν δεν είναι απαραίτητα σωστό ή δεν μπορεί να μετρηθεί. Για παράδειγμα, είναι σίγουρο ότι τώρα έχουμε περισσότερες οικογένειες με προβλήματα? Στο παρελθόν πολλές προβληματικές οικογένειες κρύβονταν (π.χ. έτρωγε ξύλο η γυναίκα, χαμογελούσε στις κοινωνικές επαφές και όλοι νόμιζαν ότι είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια). Τώρα τα προβλήματα στην οικογένεια είτε καταλήγουν σε διαζύγιο, είτε δεν κρύβονται μέσα στους 4 τοίχους του σπιτιού.

Επίσης “Γίναμε περισσότερο έξυπνοι, αλλά πολύ λιγότερο εργατικοί, παραγωγικοί και αποτελεσματικοί”. Από πού προκύπτει αυτό?

Να δεχτεί κανείς ότι οι παλιότεροι νοσταλγούν τα νιάτα τους ή/και δεν καταλαβαίνουν τον σημερινό τρόπο ζωής, που όντως απέχει πολύ από το επιθυμητό. Λογικό ένας 70 άρης να πιστεύει ότι στα νιάτα του όλα ήταν καλύτερα, έχει εξιδανικεύσει το παρελθόν και θυμάται κατά βάση τα καλά. Για τους υπόλοιπους, όμως, δεν μπορώ να κατανοήσω τη δημοτικότητα του μύθου.

Σίγουρα η σημερινή ζωή έχει πολλά στραβά/δυσκολίες/πράγματα που πρέπει να αλλάξουν (ποιός διαφωνεί), αλλά όχι ότι όλα ήταν μια χαρά παλιά, ενώ τώρα χάλια.

Jacob

Στην αρχή είναι αστείο, μετά όμως καταντάει εκνευριστικό. Ότι, δήθεν, παλιά τα πάντα ήταν μια χαρά, ενώ τώρα, παρόλη την άνθηση της τεχνολογίας και την καλύτερη οικονομική κατάσταση δεν είμαστε ευτυχισμένοι, έχουμε προβλήματα κλπ.

Διαβάστε (αλλά μην πάρετε στα σοβαρά) τον Κ. Μακεδόνα στο τεύχος Μαρτίου των 4Τ, ή τον Γ. Ι. Πατσόπουλο στο «Πρώτο Θέμα», τεύχος 20/3/2011, σελ. 60.

Αλλά το συναντάς και σε συζητήσεις. Το περίεργο είναι ότι τον παραπάνω μύθο τον έχω ακούσει από ανόητους/έξυπνους, θρήσκους/άθεους, μορφωμένους/αμόρφωτους, ανθρώπους που πιστεύω ότι δεν μπορούν να σκεφτούν/ανθρώπους με βαθιά σκέψη.

Παράδειγμα, στο δεύτερο από τα παραπάνω άρθρα υπάρχει σύγκριση της δεκαετίας του ’50 και εκφράζεται η άποψη ότι «οι Έλληνες που είχαν την τύχη να γεννηθούν τα τελευταία χρόνια του πρώτου μισού του 20ού αιώνα πρέπει να απορούν με τη σημερινή κατάσταση και να αγανακτούν περισσότερο από ποτέ για την εξέλιξη και τα αποτελέσματά της».

Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα:

-“Φτιάξαμε πολυτελή σπίτια και πολυκατοικίες, αλλά κατά στρέψαμε τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φιλία, τη γειτονιά”.

• “Γίναμε περισσότερο έξυπνοι, αλλά πολύ λιγότερο εργατικοί, παραγωγικοί και αποτελεσματικοί”.

-“Κτίσαμε περισσότερα νοσοκομεία και αυξήσαμε τις αρρώστιες και τη συχνότητά τους”.

• “Αποκτήσαμε υψηλή τεχνολογία, αλλά μειώσαμε τις προσωπικές ικανότητες”

Και ο Μακεδόνας:

“Τα περιοδικά φιλοξενούσαν συνεντεύξεις σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, ενώ τώρα φιγουράρει ο νικητής του Big Brother κι άλλοι παρόμοιοι».
Είχαμε τέτοια περιοδικά κάποια εποχή και τα χάσαμε? Υπήρχε εποχή που τα περιοδικά γέμιζαν με συνεντεύξεις επιστημόνων, λογοτεχνών και οι αναγνώστες περίμεναν με ανυπομονησία τη συνέντευξη ενός ζωγράφου, ή ενός καθηγητή πανεπιστημίου? Αλλά κι έτσι αν είναι (δεν ζούσα το ’50 και το ’60), μάλλον ο Μακεδόνας διαβάζει τα λάθος περιοδικά και δε γνωρίζει αξιόλογα περιοδικά.

** Χαρακτηριστικά των αφορισμών**

-Ανάμεσα στα άλλα, ένα χαρακτηριστικό αυτών των αφορισμών είναι ότι συνδυάζουν διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα, το παρακάτω…

“Εχουμε περισσότερα αυτοκίνητα, αλλά και περισσότερες οικογένειες με προβλήματα”. Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο? Ας γράψει: “Έχουμε περισσότερα αυτοκίνητα, αλλά οι μετακινήσεις είναι δυσκολότερες”. Αυτό, εντάξει να το συζητήσουμε, αλλά τα αυτοκίνητα με τις οικογένειες τι σχέση έχουν?

-Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι απλά δεν γράφουν την αλήθεια, ή τουλάχιστον αυτό που γράφουν δεν είναι απαραίτητα σωστό ή δεν μπορεί να μετρηθεί. Για παράδειγμα, είναι σίγουρο ότι τώρα έχουμε περισσότερες οικογένειες με προβλήματα? Στο παρελθόν πολλές προβληματικές οικογένειες κρύβονταν (π.χ. έτρωγε ξύλο η γυναίκα, χαμογελούσε στις κοινωνικές επαφές και όλοι νόμιζαν ότι είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια). Τώρα τα προβλήματα στην οικογένεια είτε καταλήγουν σε διαζύγιο, είτε δεν κρύβονται μέσα στους 4 τοίχους του σπιτιού.

Επίσης “Γίναμε περισσότερο έξυπνοι, αλλά πολύ λιγότερο εργατικοί, παραγωγικοί και αποτελεσματικοί”. Από πού προκύπτει αυτό?

Να δεχτεί κανείς ότι οι παλιότεροι νοσταλγούν τα νιάτα τους ή/και δεν καταλαβαίνουν τον σημερινό τρόπο ζωής, που όντως απέχει πολύ από το επιθυμητό. Λογικό ένας 70 άρης να πιστεύει ότι στα νιάτα του όλα ήταν καλύτερα, έχει εξιδανικεύσει το παρελθόν και θυμάται κατά βάση τα καλά. Για τους υπόλοιπους, όμως, δεν μπορώ να κατανοήσω τη δημοτικότητα του μύθου.

Σίγουρα η σημερινή ζωή έχει πολλά στραβά/δυσκολίες/πράγματα που πρέπει να αλλάξουν (ποιός διαφωνεί), αλλά όχι ότι όλα ήταν μια χαρά παλιά, ενώ τώρα χάλια.

Jacob