Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι: Το 1988, όταν ακόμα βρισκόμουν στην Ε τάξη του Δημοτικού (όπως και τώρα καλή ώρα :moutza: :llol:), ο πατέρας μου απέκτησε το εικονιζόμενο Daihatsu Rocky. Με δίλιτρο κινητήρα και 84 ίππους, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο για την εποχή του. Μοναδικά αξεσουάρ το υδραυλικό τιμόνι (υπεραπαραίτητο) κι η ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενη σε σκληρότητα ανάρτηση (σε 3 θέσεις, είπατε τίποτα?). Τα αντίστοιχα Mitsubishi Pajero και Isuzu Trooper κόστιζαν παραπλήσια χρήματα, είχαν σημαντικά ισχυρότερα μοτέρ κι ήταν προτιμότερες λύσεις εκτός αν... εκτός αν η επιθυμία σου για ανοιχτή οδήγηση δεν περιοριζόταν στο να μην έχεις κουκούλα πάνω από το κεφάλι σου, αλλά επιθυμούσες να αποχωρίζεσαι **και **το παρμπρίζ!!! Τότε, το Rocky αποτελούσε επιλογή-μονόδρομο.
Από μικρή ηλικία λοιπόν, η τρέλα καλλιεργήθηκε στην κεφαλή μου. Βολτίτσες για μπάνιο στο Σούνιο με τον αέρα να μας χτυπάει το πρόσωπο λυσσαλέα, τα μυγάκια να αναζητούν νέα κατοικία με μηδενικό επιτόκιο εντός της στοματικής κοιλότητας του πληρώματος... Ωραίες καταστάσεις. Επειδή το πλήρες ξεσκέπασμα απαιτούσε τουλάχιστον ωριαία απασχόληση δύο ατόμων, κάθε Μάιο το ξεκουκουλώναμε και κάθε Σεπτέμβριο το ανάποδο. Κάποια πρόχειρη τεντούλα (ιδιοκατασκευή) εύκολα προσθαφαιρούμενη φρόντιζε για την προστασία μας από την ήλιο σε μακρινές αποστάσεις. Τότε είναι που πρωτοϋποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο θα είναι ξεσκέπαστο.
Όταν με το καλό πήρα δίπλωμα (κρυφά από τη μητέρα μου, πονεμένη ιστορία αλλά όχι της παρούσης), το Rocky περίσσευε στην πυλωτή, οπότε μου το παραχώρησαν. Εκεί έγιναν οι πρώτες πλαγιολισθήσεις (άκρως ανεξέλεγκτες και λόγω ασχετοσύνης, αλλά και λόγω ακαταλληλότητας του οχήματος), όποτε έβρεχε βγαίναμε για προπόνηση, οι πρώτες βόλτες, οι πρώτες βόλτες εκτός δρόμου. Τότε είναι που στο ξεσκέπαστο του πρώτου μου αυτοκινήτου πρόσθεσα και το πισωκίνητο του πράγματος. Ήταν ωραία εκείνα τα γλιστρίματα...

Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι: Το 1988, όταν ακόμα βρισκόμουν στην Ε τάξη του Δημοτικού (όπως και τώρα καλή ώρα :moutza: :llol:), ο πατέρας μου απέκτησε το εικονιζόμενο Daihatsu Rocky. Με δίλιτρο κινητήρα και 84 ίππους, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο για την εποχή του. Μοναδικά αξεσουάρ το υδραυλικό τιμόνι (υπεραπαραίτητο) κι η ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενη σε σκληρότητα ανάρτηση (σε 3 θέσεις, είπατε τίποτα?). Τα αντίστοιχα Mitsubishi Pajero και Isuzu Trooper κόστιζαν παραπλήσια χρήματα, είχαν σημαντικά ισχυρότερα μοτέρ κι ήταν προτιμότερες λύσεις εκτός αν... εκτός αν η επιθυμία σου για ανοιχτή οδήγηση δεν περιοριζόταν στο να μην έχεις κουκούλα πάνω από το κεφάλι σου, αλλά επιθυμούσες να αποχωρίζεσαι **και **το παρμπρίζ!!! Τότε, το Rocky αποτελούσε επιλογή-μονόδρομο.
Από μικρή ηλικία λοιπόν, η τρέλα καλλιεργήθηκε στην κεφαλή μου. Βολτίτσες για μπάνιο στο Σούνιο με τον αέρα να μας χτυπάει το πρόσωπο λυσσαλέα, τα μυγάκια να αναζητούν νέα κατοικία με μηδενικό επιτόκιο εντός της στοματικής κοιλότητας του πληρώματος... Ωραίες καταστάσεις. Επειδή το πλήρες ξεσκέπασμα απαιτούσε τουλάχιστον ωριαία απασχόληση δύο ατόμων, κάθε Μάιο το ξεκουκουλώναμε και κάθε Σεπτέμβριο το ανάποδο. Κάποια πρόχειρη τεντούλα (ιδιοκατασκευή) εύκολα προσθαφαιρούμενη φρόντιζε για την προστασία μας από την ήλιο σε μακρινές αποστάσεις. Τότε είναι που πρωτοϋποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο θα είναι ξεσκέπαστο.
Όταν με το καλό πήρα δίπλωμα (κρυφά από τη μητέρα μου, πονεμένη ιστορία αλλά όχι της παρούσης), το Rocky περίσσευε στην πυλωτή, οπότε μου το παραχώρησαν. Εκεί έγιναν οι πρώτες πλαγιολισθήσεις (άκρως ανεξέλεγκτες και λόγω ασχετοσύνης, αλλά και λόγω ακαταλληλότητας του οχήματος), όποτε έβρεχε βγαίναμε για προπόνηση, οι πρώτες βόλτες, οι πρώτες βόλτες εκτός δρόμου. Τότε είναι που στο ξεσκέπαστο του πρώτου μου αυτοκινήτου πρόσθεσα και το πισωκίνητο του πράγματος. Ήταν ωραία εκείνα τα γλιστρίματα...

Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι: Το 1988, όταν ακόμα βρισκόμουν στην Ε τάξη του Δημοτικού (όπως και τώρα καλή ώρα :moutza: :llol:), ο πατέρας μου απέκτησε το εικονιζόμενο Daihatsu Rocky. Με δίλιτρο κινητήρα και 84 ίππους, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο για την εποχή του. Μοναδικά αξεσουάρ το υδραυλικό τιμόνι (υπεραπαραίτητο) κι η ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενη σε σκληρότητα ανάρτηση (σε 3 θέσεις, είπατε τίποτα?). Τα αντίστοιχα Mitsubishi Pajero και Isuzu Trooper κόστιζαν παραπλήσια χρήματα, είχαν σημαντικά ισχυρότερα μοτέρ κι ήταν προτιμότερες λύσεις εκτός αν... εκτός αν η επιθυμία σου για ανοιχτή οδήγηση δεν περιοριζόταν στο να μην έχεις κουκούλα πάνω από το κεφάλι σου, αλλά επιθυμούσες να αποχωρίζεσαι **και **το παρμπρίζ!!! Τότε, το Rocky αποτελούσε επιλογή-μονόδρομο.
Από μικρή ηλικία λοιπόν, η τρέλα καλλιεργήθηκε στην κεφαλή μου. Βολτίτσες για μπάνιο στο Σούνιο με τον αέρα να μας χτυπάει το πρόσωπο λυσσαλέα, τα μυγάκια να αναζητούν νέα κατοικία με μηδενικό επιτόκιο εντός της στοματικής κοιλότητας του πληρώματος... Ωραίες καταστάσεις. Επειδή το πλήρες ξεσκέπασμα απαιτούσε τουλάχιστον ωριαία απασχόληση δύο ατόμων, κάθε Μάιο το ξεκουκουλώναμε και κάθε Σεπτέμβριο το ανάποδο. Κάποια πρόχειρη τεντούλα (ιδιοκατασκευή) εύκολα προσθαφαιρούμενη φρόντιζε για την προστασία μας από την ήλιο σε μακρινές αποστάσεις. Τότε είναι που πρωτοϋποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο θα είναι ξεσκέπαστο.
Όταν με το καλό πήρα δίπλωμα (κρυφά από τη μητέρα μου, πονεμένη ιστορία αλλά όχι της παρούσης), το Rocky περίσσευε στην πυλωτή, οπότε μου το παραχώρησαν. Εκεί έγιναν οι πρώτες πλαγιολισθήσεις (άκρως ανεξέλεγκτες και λόγω ασχετοσύνης, αλλά και λόγω ακαταλληλότητας του οχήματος), όποτε έβρεχε βγαίναμε για προπόνηση, οι πρώτες βόλτες, οι πρώτες βόλτες εκτός δρόμου. Τότε είναι που στο ξεσκέπαστο του πρώτου μου αυτοκινήτου πρόσθεσα και το πισωκίνητο του πράγματος. Ήταν ωραία εκείνα τα γλιστρίματα...

Τα χρόνια πέρναγαν, το Rocky δεν κάλυπτε πια τις οδηγικές ανησυχίες (όχι πως τα πολυκατάφερε ποτέ), δύο σηκώματα στους δύο εσωτερικούς τροχούς είχαν από καιρό αποκαλύψει ότι μάλλον δεν ήταν το κατάλληλο όχημα για να δοκιμάζω όλα αυτά που διάβαζα στα περιοδικά της εποχής (φανατικός αναγνώστης των 4Τροχών από τα 11 μου). Η κάθε προσπάθεια ξεζουμίσματος των 84 ίππων περισσότερο επηρέαζε την ταχύτητα αδειάσματος του ρεζερβουάρ παρά την ταχύτητα κίνησης του οχήματος. Εν τω μεταξύ, δύο έτη εργασίας είχαν γεμίσει τον κουμπαρά με κάποια χρηματάκια, άρχισε λοιπόν το ψάξιμο για κάτι πιο χαριτωμένο.
Τρελαμένος γείτονας είχε από καιρό ένα λευκό 205 GTi 1.9, το οποίο προκαλούσε από τα μικράτα μου έντονη έκκριση σάλιου, σαν τα σκυλάκια του Pavlov ένα πράμα. Όταν λοιπόν αποφάσισε να το αποχωριστεί, δώσαμε τα χέρια. Η εφηβική παρόρμηση και κάποια διθυραμβικά σχόλια που διάβασα σε περιοδικά δε στάθηκαν ικανά να αποκρύψουν την πάσα αλήθεια: στα πρώτα χιλιόμετρα οδήγησης, έγινε απόλυτα σαφές ότι το συγκεκριμένο μοντέλο δεν είχε ουδεμία σχέση με αυτά που λύσσαγαν οι δοκιμαστές των περιοδικών. Το τιμόνι-ξυράφι που διάβαζα ήταν ένα μπάχαλο άπειρων στροφών από άκρη σε άκρη με τρελά μπόσικα, τα αμορτισέρ ήταν τελειωμένα από την προηγούμενη δεκαετία, τα ελαστικά ξεραμένα και κατάλληλα για πλαϊνά στο φουσκωτό που διατηρούσε ο γείτονας, αλλά όχι για το 205. Το μόνο που κατάφερα να επιβεβαιώσω στη σύντομη επαφή ήταν η δραματική lif-off oversteer (υπερστροφή όταν αφήνεις το γκάζι), ευτυχώς με λίγα χιλιόμετρα, αλλά κι η τραγική ποιότητα κατασκευής. Στο πρώτο σαμαράκι αποκολλήθηκε ο εσωτερικός καθρέπτης κι έπεσε στο πάτωμα, στο πρώτο κορνάρισμα ξερόβηξε υπεραιωνόβιος μπάσος που τα χρόνια δόξης του είχαν παρέλθει οριστικά, ενώ τα μεσαία φώτα θύμιζαν περισσότερο κατανυκτικό εσπερινό στον Άγιο Γεώργιο (μεγάλη η χάρη του) Καβουρίου (http://www.youtube.com/watch?v=3InSWh-OBvo), με τα καντηλάκια να αχνοφέγγουν, παρά αυτοκίνητο του 20ου αιώνα. Όταν αργότερα μου αποκάλυψε ότι ήταν μετατροπή από 1000αράκι 205, τότε κατάλαβα το λόγο...
Έτσι, στο 2001, τα περίπου 3500 σημερινά ευρώ παρέμειναν στην τσέπη μου. Ένα test-drive με κάποιο Renault 19 1.8 16v δεν κατάφερε τίποτα στην προσπάθεια αποκόλλησης από τη συγκεκριμένη θέση...

Με τον ερχομό του 2002 και την άφιξη του ευρώ, τα 3500 είχαν γίνει κάπου 7500. Βλέπετε, είχε γίνει σαφές ότι αν ήθελα αξιοπρεπές όχημα, θα έπρεπε να καταβάλω μεγαλύτερο αντίτιμο. Εν τω μεταξύ, η προσωπική υπόσχεση για πισωκίνητο ξεσκέπαστο είχε ξεχαστεί μαζί με κάμποσα ακόμα παιδικά όνειρα.
Ανάγνωση παλιότερων περιοδικών είχε αποκαλύψει ένα καλά κρυμμένο μυστικό, το οποίο όμως ήταν τόσο σπάνιο, που παρέμενε συγκλονιστικά κρυμμένο κι από τις αγγελίες. Κάποια στιγμή, μετά από κάμποσους μήνες (εξαιρετικά βαρετής οδήγησης, ας είναι καλά το Rocky), ένα αστέρι ανέτειλε στις σελίδες της Χρυσής Ευκαιρίας. Όχι, δεν ήταν από τη Βηθλεέμ, αλλά από τον Άλιμο.

Με 110Κ χλμ, έναν ιδιοκτήτη (συνταξιούχο της Ολυμπιακής παρακαλώ), συμπληρωμένο βιβλίο συντήρησης (δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι κάποιος διατηρούσε τέτοιο πράγμα από το 1991), ατρακάριστο, σε υπεράριστη κατάσταση και χωρίς να χρειάζεται κάποιο αναλώσιμο αντικατάσταση, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Όμως, η τιμή των 9000 αποτελούσε σκόπελο, ο οποίος ξεπεράστηκε με αρκετή ειλικρίνεια και ακόμα περισσότερη υπομονή. Απλώς ενημέρωσα τον ιδιοκτήτη για τις αγαθές προθέσεις μου, τη δυσχερή μου οικονομική κατάσταση, ότι είχα ακριβώς 7500 ευρώ κι ότι τα κέρδιζα με τεράστια δυσκολία, οπότε περίμενα απλώς να παρέλθει ο μήνας που είχε πληρώσει στη Χρυσή Ευκαιρία αγγελία με έντονα γράμματα και πλαίσιο, ευτυχώς κανείς δεν τηλεφώνησε (καλά κρυμμένο το μυστικό είπαμε) και το Mazda 323 GTX έγινε δικό μου.

Πάμε όμως να δούμε τι ακριβώς είναι το συγκεκριμένο 323:
Βασισμένα στο τρίθυρο αμάξωμα του 323, φορούσαν κινητήρα 1840 κ.εκ., τουρμπίνα της ΙΗΙ, τετρακίνηση με επικυκλικό κεντρικό διαφορικό, μπλοκέ συνεκτικής σύζευξης πίσω (Viscous LSD), δισκόφρενα σε όλους τους τροχούς, κοντή κρεμαγέρα (2,5 στροφές από άκρη σε άκρη), παροιμιώδη αξιοπιστία και επίσης παροιμιώδη αποτυχία στα ράλι. Σε παγκόσμιο επίπεδο, το καλύτερο αποτέλεσμα ήταν πρωτάθλημα Ν το 1991 και νομίζω τρίτη θέση σε αγώνα στο γκρουπ Α. Εκτός από τον Makinen, νομίζω ότι και ο Salonen είχε τρέξει με ένα από αυτά, αλλά και ο Colin McRae στην αρχή της καριέρας του. Όσον για την Ελλάδα, θα θυμάστε ότι με αυτά έτρεχε ο Γιαγνίσης και ο Μοσχούτης.
Το GTX λανσαρίστηκε το 1991. Παρά τους μόλις 165 ίππους, επιτάχυνε από στάση στα 100 km/h σε 7,5 sec (δοκιμή 4Τ του 1991, δε θυμάμαι τεύχος) και είχε πολύ αξιόλογη οδική συμπεριφορά.
Ένα χρόνο αργότερα, ακολουθεί το GTR με μεγαλύτερη τουρμπίνα και ιντερκούλερ, καθώς και πολύ ενισχυμένο μοτέρ, ώστε να μπορεί να πάρει αξιόπιστα πολύ μεγαλύτερη πίεση και κατά συνέπεια αλόγατα. Το GTX δούλευε εργοστασιακά στα 0,5-0,6 bar και το GTR, νομίζω, στα 0,6. Σε συνδυασμό μάλιστα με το εξαιρετικά ενισχυμένο μοτέρ του τελευταίου, με βελτιώσεις σε εισαγωγή και εξαγωγή και λίγη παραπάνω πίεση, απέδιδε 280 αξιόπιστα άλογα. Για περισσότερες πληροφορίες, ανατρέξτε στο πολύ ενημερωμένο 323gtx.co.uk.
Στο τεύχος του Νοεμβρίου του 1992 των 4Τ με συγκριτικό των Mazda 323 GTR, Lancia Deltona, Toyota Celica GT4 και το πολύ Ford Escort RS Cosworth. Παρά τους μόλις 189 ίππους του GTR (όλα τα υπόλοιπα είχαν πάνω από 200), ήταν το δεύτερο ταχύτερο με 6,5 sec για το 0-100 και στις ρεπρίζ κονταροχτυπιόταν με τη Lancia των 210 ίππων. Μόνο το Escort με τα 220+ (227;) άλογα ήταν μπροστά καθαρά.
Όσον αφορά την οδική συμπεριφορά, τα σχόλια του Σ.Χ. (Στρατής Χατζηπαναγιώτου) ήθελαν το Mazda μακράν το πιο ευχαριστό και αποτελεσματικό, θυμίζοντας GTi με τρία διαφορικά, κατά τα γραφόμενά του. Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι πρόκειται για ένα μοντέλο που ελάχιστοι ξέρουν στην ελληνική επικράτεια αφού κυκλοφόρησαν ελάχιστα και το οποίο μπορεί άνετα να τα βάλει με μία Deltona. Ποιος θα το περίμενε βασιζόμενος στην ταπεινή του εμφάνιση και καταγωγή; Ίσως πρόκειται για το απόλυτο Q-car.
Να συμπληρώσω ότι ελάχιστα τέτοια μοντέλα έχουν εισαχθεί στην Ελλάδα και είναι πραγματικά μετρημένα στα δάχτυλα. Αφήστε που τα GTX ειδικά ήταν τόσο διακριτικά που πρέπει να είστε πολύ έμπειροι για να τα ξεχωρίσετε από τα απλά 323. Σταματημένα βέβαια γιατί εν κινήσει και ειδικά σε δρόμο με στροφές, δεν χρειάζεται και καμία ιδιαίτερη τέχνη, απλώς κυάλια.

Χάρη στις μικρές ουσιαστικές επεμβάσεις του προηγούμενου ιδιοκτήτη (μερακλής ο άτιμος), η ιπποδύναμη του δικού μου είχε σκαρφαλώσει στα 190.4 αλόγατα ().

Δύο χρόνια πέρασαν με αυτό το καταπληκτικό αυτοκίνητο, με το οποίο έκανα τα πάντα. Το ξεζούμιξα κυριολεκτικά, το έβαλα στην πίστα, το έστριψα, έκανα τις κοντρίτσες μου (ανοίγματα, μην πάει στο πονηρό το μυαλό σας), ήταν εξαιρετικό. Φαινόταν όμως μια εγγενής του αδυναμία: το απολάμβανες πραγματικά μόνο όταν κυνήγαγες τη σκιά σου σε κάποια ορεινή διαδρομή (όπου διέπρεπε σε αποτελεσματικότητα) ή έκανες καμιά κοντρούλα. Ήταν λοιπόν ιδιαίτερα μονοδιάστατο. Κινούμενος με λογικές ταχύτητες, σε νόμιμα πλαίσια, μέσα στην πόλη, σε μποτιλιάρισμα, δεν πρόσφερε και πολλά. Εμφάνιση μετριότατη, εσωτερικό χρηστικό αλλά μέχρις εκεί, έλαμπε μόνο σε σπάνιες περιστάσεις, ήτοι 1-2 φορές το μήνα.
Και κάπου εκεί συνέβησε το εξής: Απολύθηκα από φαντάρος κι άρχισα να εργάζομαι αξιοποιώντας το πτυχίο μου, οπότε βρέθηκα για πρώτη φορά με σοβαρό εισόδημα και μάλιστα σταθερό. Εκεί ήταν που επανήλθε η παιδική υπόσχεση-δέσμευση. 'Το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο θα είναι ξεσκέπαστο και πισωκίνητο'. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τότε είχα οδηγήσει ένα Miata Μκ2 1.8 κι ένα Toyota MR2. Το ότι στο πρώτο ο ιδιοκτήτης ήταν πιο αυστηρός και τα πίσω λάστιχα πιο φθαρμένα, ενώ το δεύτερο το είχα μια βραδιά να το κάνει ό,τι θέλω, μαζί με το γεγονός ότι η κουλαμάρα μου στα πισωκίνητα δε μου επέτρεπε πολλές ελευθερίες, είχαν σαν αποτέλεσμα να γουστάρω περισσότερο το κεντρομήχανο Toyota. Γιατί αυτό; Μα γιατί όταν δεν έχεις εμπειρία από πλαγιολισθήσεις και φυλάγεσαι, τότε θα εκτιμήσεις περισσότερο την αμεσότητα στους χειρισμούς (όπου υπερέχει το MR2) και τις καλύτερες επιδόσεις (όπου πάλι υπερέχει). Αν βέβαια έχεις εμπειρία από πισωκίνητα, τότε καταλαβαίνεις ότι το Miata σού προσφέρει περισσότερα στο να κινείται με το πλάι, χάρη στο τέλειο ζύγισμά του και τη φιλικότητά του.

Αλλά έτσι κι αλλιώς, φράγκα για Miata 1.8 ή MR2 τετραετίας (βρισκόμαστε στο 2004) δεν υπήρχαν. Οπότε, η μόνη λύση ήταν ένα Miata Mk1. Ευτυχώς... γιατί τότε μπορεί να μην το καταλάβαινα, αλλά το συγκεκριμένο ήταν η καλύτερη εισαγωγή στον κόσμο της πίσω κίνησης.

Έχοντας ήδη φάει την κρυάδα με το 323 στα μεταχειρισμένα, οπλίστηκα με υπομονή και άρχισα να ξεκοκκαλίζω αγγελίες κι αυτοκίνητα. Οι τύποι ζήταγαν το λιγότερο 10Κ ευρώ, ενώ το προσφερόμενο προϊόν δεν ήταν αντάξιο της τιμής. Είχε αρχίσει να σκάει και καλοκαιράκι βλέπετε, οι τιμές των Miata παίρνουν τα πάνω τους αυτή την εποχή...
Ένα βραδάκι έξω από το Εν Πλω στη Βουλιαγμένη, συνάντησα τον έρωτα! Όχι, δεν αναφέρομαι στον πρόσφατο αρραβώνα μου (), αυτό έγινε αρκετά αργότερα, αλλά σε ένα μπλε Μκ1. Με το σκοτάδι να κρύβει τις αδυναμίες και να αναδεικνύει τα θετικά, είχα ξετρελαθεί. Ζαντούλες κόσμημα, εσωτερικό και μοκέτες ντυμένες στο λευκό, χρωμιωμένο style bar, χαμηλωμένο με την εξατμισούλα του, είχα χάσει το μυαλό μου. Ήξερα όμως ότι δεν ήταν για πώληση, αφού είχα γνώση για κάθε Μκ1 που πουλιόταν τότε στην επικράτεια σε αγγελίες και το συγκεκριμένο δεν έφερε κάποιο πωλητήριο.
Εκείνη τη στιγμή παρουσιάστηκε κι ο ιδιοκτήτης, για καλή μου τύχη (σχήμα λόγου, αφού προσωπικά πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή).
-Συγγνώμη, μήπως το πουλάτε; (ξέροντας ότι θα λάβω αρνητική απάντηση)
-Εεεεεεε, ναι!!!!
-Πόσο; (εδώ αντιλαμβάνομαι ότι το πανηγύρι να λάβει οριστικό τέλος, αφού έχοντας εμπειρία από τα αντίστοιχα των 10-10.5Κ, ήξερα ότι δεν καθάριζα με κάτι λιγότερο από 11-11.5)
-Εεεεεεεεεεεε, 8.5!!!
Περιττό να αναφέρω ότι την ακριβώς επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε τον μηχανικό μου. Το φως της ημέρας αποκάλυψε ότι δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα. Δεν υπήρχε επιφάνεια του αυτοκινήτου (φτερό, πόρτα) που να είναι απόλυτα ίσια, παντού θα υπήρχε κάποιο σημαδάκι. Τα 130Κ χλμ που έλεγε το κοντέρ έκρυβαν τουλάχιστον άλλα 40Κ επιπλέον (κατά δήλωση του μηχανικού), ενώ το γεγονός ότι θα ήμουν ο πέμπτος (5ος) ιδιοκτήτης στα 13.5 χρόνια ζωής του συγκεκριμένου Miata ήταν ένα θέμα.
Γεγονός όμως παρέμενε ότι ήταν ατρακάριστο, φορτωμένο με πολλά έξτρα που μου άρεσαν (ενώ αν ήταν κάνα καγκούρικο, θα είχα γίνει Λούης), σε τιμή απλώς ασύλληπτη για το αυτοκίνητο που είχα μπροστά μου. Περαιτέρω παζάρεμα με απάλλαξε από το κόστος της μεταβίβασης, οπότε ήμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Κάπως έτσι, το καλοκαίρι του 2004 βρέθηκα με ένα χαριτωμένο γκαράζ. Ένα Rocky για τίποτα τρέλες εκτός δρόμου (στο μεταξύ είχε αποκτήσει μη αφαιρούμενο hard top, λόγω πατέρα, κι είχα ξενερώσει), ένα τετρακίνητο 190 ίππων κι ένα Miata (εδώ υπόκλιση).
Ε λοιπόν, αυτό το αυτοκίνητο ήταν αποκάλυψη. Σε δύο μέρες μέσα είχα φτάσει στο σημείο να περιδιαβαίνω όλη τη Βουλιαγμένη με το πλάι, τόσο φιλικό και προοδευτικό ήταν, συνέβαλε βέβαια και το γνωστό οδόστρωμα σαπούνι του παραθαλάσσιου προαστίου.
Στο ότι έβγαζε τρελά γούστα προσθέστε το γεγονός ότι ήταν το *καινούριο * μου αυτοκίνητο (αφού το είχα μόλις αποκτήσει, παρ΄ότι ήδη 13.5 ετών), ότι ήταν καλοκαιράκι (ξέρετε τι απαίσιες είναι οι ξεσκέπαστες βολτίτσες τα καλοκαιρινά βραδάκια) και θα καταλάβετε γιατί ξαναοδήγησα το 323 μόνο όταν χρειαζόμουν οπωσδήποτε περισσότερες από δύο θέσεις. Δηλαδή κάπου 2-3 φορές σε διάστημα κάμποσων μηνών.
Η απόφαση είχε ληφθεί: το 323 έπρεπε να πουληθεί. Όσοι αναγνώστες του Drive, ίσως θυμάστε μία αγγελία με φωτογραφία στις σελίδες του τεύχους Σεπτεμβρίου 2004. Κι όμως, παρά το ανελέητο κυνηγητό σε Drive, forums κι αγγελίες, δυσκολεύτηκα πολύ να το πουλήσω... κάτι τόσο σπάνιο δεν πουλάει σα ζεστό ψωμί, όπως κάνει το Miata για παράδειγμα. Χρειάστηκε να περιμένω τουλάχιστον 3 μήνες για να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν το θέλει κανείς, μέχρι που έρχεται κάποιος, ξετρελαίνεται και το αποκτά μέσα σε 2 μέρες. Έτσι κι έγινε...

Συλλεκτικό βιντεάκι κόντρας από στάση με το 323 και το Miata μου:
Youtube Video

Κι αφού θα μας χαιρετούσε το 323, τι φυσικότερο από το να μας χαιρετήσει και το Miata; Όχι για χάρη κάποιου άλλου αυτοκινήτου, αλλά για κάποιο αδερφάκι του, σίγουρα νεότερο, αλλά πάντα αντίστοιχα διασκεδαστικό. Το να βρεθώ με τόσα χρήματα στην τσέπη (από την πώληση του 323) ήταν κάτι που δε θα μπορούσε να καταλήξει πουθενά αλλού από την αγορά άλλου αυτοκινήτου (άλλες ηλικίες, άλλες προτεραιότητες). Στο κάτω-κάτω, μπορεί το Μκ1 να ήταν ό,τι πιο διασκεδαστικό είχα οδηγήσει μέχρι τότε, αλλά παρέμενε 13.5 ετών, έπινε λάδι σαν τον Ορέστη Μακρή, έτριζε και κοπάναγε σε κάθε λακούβα, δεν είχε ABS και AC (τα οποία θεωρώ υπεραπαραίτητα αξεσουάρ για κάθε αυτοκίνητο που κινείται στους ελληνικούς δρόμους). Οπότε πήρε κι αυτό πόδι, ευτυχώς πολύ πιο ξεκούραστα από το 323. Πωλήθηκε μάλιστα σε αλλοδαπό. (κανένα ρατσιστικό σχόλιο επί τούτου, απλώς το αναφέρω γιατί δεν έχω ξαναπετύχει αλλοδαπό σκληρά εργαζόμενο να αγοράζει roadster).

Αφού πρέσβευα ότι το νέο μου απόκτημα έπρεπε να έχει ABS κι ΑC, όλοι φαντάζεστε τη συνέχεια. Το Miata που απέκτησε δεν είχε τίποτα από τα δύο... :zalistika: Αλλά ας τα δούμε πιο αναλυτικά:
Η αλήθεια είναι ότι από τον υπερστόλο βρέθηκα ξανά με το ταπεινό Rocky. Η Χρυσή Ευκαιρία έγινε ξανά ο πιστότερος φίλος μου και η αναζήτηση ξεκίνησε για μια ακόμα φορά. Τα Μκ2.5 ήταν απλησίαστα για τα 14.5Κ που μου απέφεραν αθροιστικά οι δύο πωλήσεις, οπότε στράφηκα προς τα Μκ2 (και μάλιστα τα 1.6, αφού τα 1.8 ήταν ακριβότερα).
Από την παρουσίαση του Μκ2 το 1998 και εκείνο το εξώφυλλο του Drive από την πρώτη οδήγηση επί ισπανικού εδάφους, είχα ερωτευτεί το χρυσαφί χρώμα. Μη με ρωτάτε γιατί και πώς, το θέμα είναι ότι αυτό το χρώμα μού είχε κάτσει τότε. Παραδέχομαι ότι παραμένει το πιο αρχοντικό και κλασάτο για Μκ2, αλλά πλέον θεωρώ ότι δεν αγοράζεις Miata για την αρχοντιά του, καλύτερα να ψάξεις καμιά παλιά Jaguar XJS ή ένα Rover 75 αν θέλεις πολυτέλεια και κλάση σε αυτά τα χρήματα. Μπορείς βέβαια να βολευτείς και με κάποια έκδοση με μπεζ δερμάτινα, ξύλινο τιμόνι και λεβιέ... στα δικά μου μάτια πάντως, το Miata έχει πολύ πιο αλήτικη και παιχνιδιάρικη φύση, οπότε του ταιριάζουν άλλα χρώματα. (Μην ψαρώνετε, απλώς προσπαθώ να δικαιολογήσω το σημερινό κατράμι: μαύρο με μαύρες ζάντες).
Όπως και να έχει, όταν εκείνο το απόγευμα του Νοέμβρη άκουσα την ηλικιωμένη γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο να με ενημερώνει για τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου **χρυσαφιού **Μκ2, ένιωσα σα να είχα πάλι το μαγικό ραβδάκι του Μίδα. Μετά την απίστευτη κωλοφαρδία (με το συμπάθειο) του 323 (τόσο σπάνιο μοντέλο να βρεθεί σε τέτοια κατάσταση και μάλιστα σε λογικότατα χρήματα), μετά την εξ ουρανού ευκαιρία του Μκ1 (που παρά τις ατέλειές του, πουλήθηκε σε τιμή εφάμιλλη με της αγοράς, παρ΄ότι ήταν Οκτώβριος εν μέσω βροχών), ένιωθα ότι κάποιος με αγαπάει πολύ.
'Παρ΄ότι 4.5 ετών, έχει μόλις 32Κ χλμ, γιατί το χρησιμοποιώ μόνο τα καλοκαίρια στη Χίο, το χειμώνα είναι κουκουλωμένο στο γκαράζ'. Όταν το είδα από κοντά, κατάλαβα ότι η υπέργηρη κυρία μού έλεγε αλήθεια. Τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που είχε το ηλικιωμένο ζευγάρι στην κατοχή του επέτρεπαν την περιστασιακή εποχιακή χρήση του Μίχου... Επιστρατεύω δύο φωτογραφίες για να δείτε σε τι απίστευτη κατάσταση ήταν:

'Δεν έχω ξαναδεί μεταχειρισμένο σε αντίστοιχη κατάσταση', αναφώνησε ο μηχανικός μου. Ο σκόπελος των 1000 ευρώ που χώριζαν την τιμή πώλησης από το κομπόδεμά μου (για μια ακόμα φορά, τρίτη στη σειρά, ξεβρακωνόμουν τελείως για να αγοράσω αυτοκίνητο) ξεπεράστηκαν μάλλον χάρη στην εμπορική δεινότητα (βλέπε παζάρι) του επί 35ετίας εμπόρου πατέρα μου, αλλά κι ενδεχομένως στην εμφανισιακή κι ηλικιακή ομοιότητα του γράφοντος με τα εγγόνια της κυρίας.
Κάπως έτσι βρέθηκα με ένα αυτοκίνητο που δεν είχε ABS, AC, μπλοκέ διαφορικό, δερμάτινα, αλλά ήταν σε κατάσταση που ντρεπόσουν να μπεις μέσα. Δεν είχε βάψει ούτε φτερό, δεν είχε κάνει μισό παντιλίκι, τα λάστιχά του ήταν τραγικά αμεταχείριστα (αλλά και ξεραμένα μετά από 4.5 χρόνια), οπότε δεν υπήρχε τίποτα φυσικότερο από το να το βαρεθώ αμέσως. 3-4 μέρες κράτησε ο αρχικός ενθουσιασμός για την ασύλληπτη κατάσταση του συγκεκριμένου Μκ2, την έλλειψη τριγμών και λοιπών ενοχλητικών.
Η πώληση όμως του βραχυβιότερου αυτοκινήτου που είχα ποτέ στην κατοχή μου (μόλις 1 μήνας και 12 μέρες βάσει των αδειών) θα αποτελέσει το θέμα μελλοντικής δημοσίευσης.

Παρακάμπτοντας τις προτροπές του Αλέξανδρου για station (το Fiesta της νεαράς, καθώς και τα Grand Vitara και Berlingo του πατρός επιτρέπουν την αθρόα μεταφορά προσώπων, οπότε και την παραμονή του Miata στο στόλο, με βαθμό αντιστράτηγου, θα αποστρατευτεί σα στρατηγός :good:), πάμε να φωτίσουμε μια αθέατη αλλά καθοριστική πλευρά των γεγονότων.
Εξαιτίας της πρωινής μου απασχόλησης, δεν ήτο δυνατή και πραγματοποιήσιμη η αγοραπωλησία τόσων αυτοκίνητων σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κι αναφέρομαι στη διαδικαστικό θέμα μιας μεταβίβασης. Έτσι, είχε επιστρατευθεί φίλος κάτοχος της φοιτητικής ιδιότητος, ο οποίος αποβραδίς ερχόταν στην οικεία μου, ζωνόταν το μάτσο με τα 20-100άρικα αλλά και την απαραίτητη εξουσιοδότηση για την ολοκλήρωση της μεταβίβασης, κοιμόταν σε ραντζάκι σπίτι μου και το πρωί με την αυγούλα, ροβόλαγε τη δημοσιά (επ, αυτό είναι του Στρατή Μυριβήλη), έπαιρνε το δρόμο για την αντίστοιχη δημόσια υπηρεσία (υπερεσία προφέρεται για όσους υπηρετούν ακόμα στα ελληνικά στρατά).
Το μεσημεράκι επέστρεφε σπίτι μου, περήφανος διεκπεραιωτής άλλης μιας λαμπρής αγοράς. Έχοντας λοιπόν παρακολουθήσει εκ των έσω την αγορά του Μκ2, είχε μείνει ενεός ένεκα της συγκλονιστικής ευρύτητας του πρωκτού μου (κωλοφαρδεία) κι αλυτρωτικά ζηλόφθονα αισθήματα του κατάτρωγαν τα σωθικά. Το ίδιο μεσημέρι που έφερε το Μκ2 στην πατρική μου οικεία, αναφώνησε τα ακόλουθα: 'Ρε κερατά (χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούσε ο ίδιος, σε καμία περίπτωση δε βρίσκει ερίσματα στην πραγματικότητα), σου δίνω τώρα στο χέρι τα 14.5 χιλιάρικα που έδωσες, να μου το πουλήσεις'. Καταλαβαίνετε βέβαια ότι τέτοιες δακρύβρεχτες προσεγγίσεις δε θα μπορούσαν να καρποφορήσουν και να επιφέρουν αίσιο αποτέλεσμα. Σιγά μην άφηνα το κελεπούρι, που με τόση τύχη είχα μόλις αποκτήσει.
Όταν όμως πέρασαν κάποιες μέρες και κατακάθισε ο αρχικός ενθουσιασμός, φάνηκε ότι το Μκ2 ήταν πολύ πίσω από το Μκ1. Το Μκ2 ήταν τελείως μαμά και στερείτο μπλοκέ διαφορικού, η δύναμή του δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, το τιμόνι του ήταν έτη φωτός πίσω από το ξυράφι του Μκ1 (γενικό σχόλιο: τα Μκ2 έχουν τη χειρότερη αίσθηση από όσα τιμόνια Miata έχω οδηγήσει, κάτι που επιβεβαίωσα και από την οδήγηση άλλων Μκ2), τα επιπλέον κιλά σε σχέση με το προηγούμενο (μαζί με το ότι το Μκ1 ήταν χαμηλωμένο με σκληρότερες αναρτήσεις) είχαν σαν αποτέλεσμα να μην είναι τόσο άμεσο και ρυθμισιμο... εν τέλει, τα δύο μοντέλα χώριζε χάσμα ανάλογο με το Φαράγγι της Σαμαρειάς (γεια σου Emilmx) στον οδηγικό τομέα, ο οποίος παραμένει ακόμα ό,τι σημαντικότερο προτάσσει ένα αυτοκίνητο για να το αγαπήσω.

Οι καθημερινές κλήσεις του φίλου από την Καβάλα όπου σπούδαζε δεν ήταν αρκετές για να κάμψουν τη σθεναρή μου αντίσταση. Έπρεπε να περάσουν 3 βδομάδες για να προχωρήσει σε μια τόσο ριζοσπαστική και εκλυστική πρόταση: 'Ρε κερατά (συνεχίζω να αγνοώ τα αίτια του συγκεκριμένου χαρακτηρισμού, ειδικά από τη στιγμή που δεν είχα ακόμα γνωρίσει τη μέλλουσα γυναίκα μου), σου δίνω ένα χιλιάρικο πάνω από τα 14.5 που έδωσες και θα περιμένω μέχρις ότου βρεις ένα 1.800άρι που να σε καλύπτει'. Οι σκηνές που ακολούθησαν παραπέμπουν περισσότερο στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο (28 Οκτωβρίου του 1912), παρά σε πώληση υλικού αντικειμένου. Ο ιστοριογράφος θα καταγράψει αλληλοασπασμούς, βουρκωμένους οφθαλμούς, κανονιοβολισμούς, τημητικά αγήματα, ειδικά προνόμια που έδωσε ο Σουλτάνος στους Φαναριώτες, εναγκαλισμούς, σπασμούς τους ρινικής κοιλότητας, συχνοουρία, άλαλες κραυγές 'Χριστός Ανέστη', 'Εάλω η Πόλις', κωδωνοκρουσίες, συνθήματα σχετιζόμενα με τις διαστροφικές σεξουαλικές προτιμήσεις του Δία κι άλλα τρυφερά στιγμιότυπα.

Όπως καταλαβαίνετε (σταματήστε να γελάτε εκεί πίσω), μία ακόμα αγοραπωλησία ήταν απλώς θέμα ημερών...

Αγαπητέ αναγνώστες, το μυθιστόρημά μας φτάνει επιτέλους σε κάποιο τέλος. Οι ατελεύτητες αγοραπωλησίες είχαν ταλαιπωρήσει πλείστα τους γείτονες (που δεν ήξεραν από ποιον Miatoχρωματισμό να προφυλάξουν τα βλαστάρια τους όταν πέρναγαν ανυποψίαστα το δρόμο...) και τους μαθητές του σχολείου. Καταλαβαίνετε ότι τα μπουμπούκια της νεολαίας μας κρέμονται τις εωθινές ώρες από τα κάγκελα του σχολείου, με την κρυφή προσμονή στα στήθια τους να λείπει επιτέλους αυτός ο τύρρανος... Η αέναη εναλλαγή χρωμάτων και ήχων (μπουράκι το Μκ1, μαμα-ψοφιοεξάτμιση το Μκ2, μαμα-ζωηρούλικη αρχικά και τελικό στη συνέχεια το Μκ2.5) είχαν φέρει οδυνηρά αποτελέσματα στην ψυχοσύνθεση των παιδιών.
Αξέχαστο θα μου μείνει περιστατικό από τους ελέγχους του πρώτου τριμήνου του σχολικού έτους 2004-2005. Μάνα, που φημιζόταν για τη σαδιστική διάθεση με την οποία υπερφόρτωνε την ταλαίπωρη κόρη της με μαθήματα κι επαναλήψεις πέρα του σχολικού-αναλυτικού προγράμματος, λέει μειδιώντας αναφερόμενη στην (άχρηστη όπως νόμιζε, αστέρι όπως νόμιζα) κόρη της:
-Αχ, η κόρη μου έχει χάσει τα μυαλά της τελείως. Πριν ένα μήνα ήρθε σπίτι και μας ανέφερε ότι τους κεράσατε για το καινούριο σας αυτοκίνητο. Το ίδιο έκανε και προχτές... Επέμενε μάλιστα ότι όντως ξαναπήρατε αυτοκίνητο. Είναι να εμπιστεύεσαι τα σημερινά παιδιά;
-Μάλλον δεν πρέπει να εμπιστεύεστε τους μεγάλους. Μια χαρά είναι η κόρη σας, εγώ ξανάλλαξα αυτοκίνητο...
Άφωνη η μάνα, δεν πιστεύω να σχετίζεται ο παραπάνω διάλογος με την απομάκρυνση του σπλάχνου της από εκείνο το ιδιωτικό την επόμενη χρονιά.

Αλλά για να επιχειρήσουμε μια σύνδεση με τα προηγούμενα:
Ο φίλτατος φοιτητής έχει αντιπροτείνει το 1 επιπλέον χιλιάρικο, πρόταση που έγινε δεκτή με φωταγώγηση του δήμου Βουλιαγμένης και κανονιοβολισμούς από το θωρηκτό Αβέρωφ, ολέθριο πλήγμα των Τούρκων κατά τη διάρκεια των Α' Βαλκανικών Πολέμων. Είμαστε λοιπόν στην αναζήτηση Μκ2.5 1.8.
Τετάρτη μεσημεράκι εκείνου του δροσερού Δεκέμβρη, επιστρέφω από το σχολείο και περιδιαβαίνω παρακείμενη μάντρα στη Γλυφάδα, λίγο για να πάρω μια εκτίμηση για το Μκ2, λίγο για να χαζέψω ένα ανθρακί S2000. Όση ώρα περιμένω τον υπεύθυνο επί των ανταλλαγών (sic!), το μάτι μου πέφτει στην Χρυσή Ευκαιρία, έκδοση φρέσκια-φρέσκια. Γρήγορη αναζήτηση (ας είναι καλά που τα 1.8 είναι ελάχιστα μπροστά στις ατελείωτες λίστες με 1.6) αποκαλύπτει μαύρο 1.8 Sporty (6άρι, δερμάτινα θερμαινόμενα, εργοστασιακά bilstein, έξτρα δεσίματα πέραν του απλού 1.8 Mid) του 2002 (ήμαστε τέλη 2004, μην ξεχνιέστε εκεί στη γαλαρία) με 32Κ χλμ προς 18.600!
Με τις τιμές των καινούριων Sporty να ξεπερνούν τα 30Κ, τα αντίστοιχα διετίας να κυμαίνονται στα 22-23Κ, καταλαβαίνετε ότι υπήρξε μια ήπιας μορφής τριχόπτωση, καθώς κι επιτόπια αντιγραφή των στοιχείων του αγγελιοδότη. Η ανταλλαγή με το S δεν πήγε και πολύ καλά, αφού ο sales manager αξιολογούσε το δικό μου στα 13Κ (ουστ κερατά, έχω 15.5 ζεστά στο χέρι), το S είχε διαφορετικά λάστιχα μπρος-πίσω, τα πίσω μάλιστα σε ελεεινή κατάσταση, οι μπροστινές δισκόπλακες είχαν τόση πατούρα ώστε να μπαίνουν υπόνοιες ότι με το συγκεκριμένο όχημα είχε γίνει το ρεκόρ του Gan San στην πίστα του Nurburgring (http://www.youtube.com/watch?v=qfyRA-g1nhI). Γιατί δεν ξέρω αν σας το είπα, αυτό το S ήταν εισαγωγή από τη Γερμανία...
Ρίχνω λοιπόν μια :moutza: στον μαντρά (που ήθελε 17Κ επιπλέον από τη Miatάρα μου για να μου δώσει το χρέπι του Ιάπωνα χερά με το λευκό καλτσάκι) κι επιστρέφω στην οικεία μου. Πριν προλάβω να κάτσω σε μια καρέκλα, σκάει τηλεφώνημα από τον φίλο που επίσης έψαχνε να δώσει ένα τέλος στην αναζήτησή μου, για προσωπική του λύτρωση βεβαίως-βεβαίως.
-Έλα ρε παπάρα (α μπα, αναβαθμίζεις το λεξιλόγιό σου Γιωργάκη), πουλιέται ένα Sporty για 18.600!
-Το ξέρω μάνα μου.
-Κιόλας; Λοιπόν, πότε θα πας να το δεις;
-Το νωρίτερο.
Κι όντως, ακολούθησε τηλεφώνημα στον ιδιοκτήτη και κανονίστηκε ραντεβού για το ίδιο απόγευμα στο Περιστέρι. Πρώτη βόλτα και παθαίνω την πλάκα μου. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να ονειρευτώ. Έλα όμως που η τιμή ήταν σκανδαλιστικά χαμηλή... ο λογισμός μου έτρεχε σε μακάβριες ιστορίες με συγκολλημένα στη μέση τροπέτα που ο μηχανικός δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως, βαρεμένες μπιέλες, σαπίλα εκ των γερμανικών αλατιών, ένεκα αντιμετώπισης του χιονιά της βορειοκεντρικοευρωπαϊκής χώρας... Έτσι, κανονίστηκε για την επόμενη ραντεβού με δύο μηχανικούς, για να βρούμε σίγουρα το λάκκο της φάβας, το τυράκι της φάκας, την αχλάδα που έχει πίσω την ουρά και τις λοιπές παροιμίες του τόπου μας.
Οι δύο μηχανικοί δε βρήκαν τίποτα το μεμπτό, εμένα όμως με έτρωγε η αγωνία. Καθώς θα έπρεπε να ξεβρακωθώ για μια ακόμα φορά, δαπανώντας τα 15.5 που καλόπιστα θα μου έδινε ο φίλτατος και δανειζόμενος άλλα 3 υπό μορφή καταναλωτικού δανείου, δε μου περίσσευαν χρήματα για ενδεχόμενη μεγαλειώδη βλάβη. Ο φίλος μου θύμιζε τη φλεγόμενη βάτο του Αβραάμ, τους τρεις παίδες εν καμίνω (Παλαιά Διαθήκη) και προσπαθούσε επί ματαίω να με πείσει ότι το μαγικό άγγιγμα του Μίδα είχε κάνει μια ακόμα φορά το θαύμα του, ότι δεν είχα τίποτα να φοβηθώ κι να μη χρονοτριβώ μη χάσω την ευκαιριάρα της χρονιάς (μέχρι την επόμενη πάντα).
Προσπάθησα να παζαρέψω λίγο την τιμή, προλαμβάνοντας ενδεχόμενη μελλοντική οικονομική αφαίμαξη λόγω ζημιάς, αλλά ήταν ανώφελο... ο αγοραστής δε χάριζε ούτε πενηντάλεπτο (και μεταξύ μας, καλά έκανε).
Η ιστορία δικαίωσε απόλυτα τόσο αυτόν, όσο και τον φίλο μου. Μετά από 4+ χρόνια, 64Κ χλμ επιπλέον, 21 κανονικές πίστες και καμιά 50αριά ανεπίσημες σε πίστες καρτ, η Miatάρα συνεχίζει να αποδίδει στον υπερθετικό βαθμό, χωρίς να έχει παρουσιάσει οποιαδήποτε βλάβη σχετιζόμενη με τα μηχανικά της μέρη. Μόνο κάποιες ηλεκτρολογικές χαζομαρούλες έχουν χαλάσει την υπεράριστη εικόνα (οι δύο πολλαπλασιαστές, ένα ρελέ και κάτι άλλα χαζά...). Κάθε μέρα που οδηγώ το μαύρο Πάνθηρα (χαρακτηρισμός που ανήκει σε εκπρόσωπο του ασθενούς φύλου, εγώ δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ονοματοδοτήσω το αυτοκίνητό μου) με κάνει να χαμογελώ, μου κάνει όλα τα γούστα, πέρσι με ανεβοκατέβαζε Αθήνα-Γύθειο (16 φορές συνολικά), καλύπτοντας σε μια χρονιά 30Κ χλμ με απίστευτες μέσες ωραιές με ελάχιστη κατανάλωση (κάτω από 9 λίτρα/100). Είναι εξαιρετικά φθηνό κέφι (4 σιδερένιες ζαντούλες και μεταχειρισμένα ελαστικά που ευδοκιμούν σε αφθονιά έξω από βουλκανιζατέρ και μια πίστα καρτ αρκούν για να λυσσάξεις στα drift), λογικότατο σε συντήρηση και κορυφαίο σε αίσθηση και στρίψιμο...
Μόνο μία φορά ξενέρωσα, οδηγώντας το μετά από κάποιο άλλο όχημα. Κι αυτό δεν ήταν κάποιο βελτιωμένο STi ή το καινούριο Miata, αλλά ένα S2000 σκαλισμένο στον υπέρτατο βαθμό (http://www.youtube.com/watch?v=nMVS6OPL ... annel_page)... Κι όχι, δεν κάνω εγώ τα donuts...

Αναλυτικότερο φωτορεπορτάζ κάποια άλλη στιγμή!

Όλοι είχαν να το λέν' στη γειτονιά... οι καλές κυράδες στα πρεβάζια, όλο για αυτό συζητούσαν. Τέτοιο νοικοκυρεμένο σχολιαρόπαιδο, δεν είχαν ματαδεί. Καθαρό κι αμόλυντο το είχε ο κύρης του. Κερωμένο και πεντακάθαρο. Οι ζαντούλες του δεν είχαν γνωρίσει παντιλίκι. Κάθε πρωί, χτενιζόταν πάνω στο καπό του, τόσο προσεγμένο ήταν.

'Να προσέχεις τις κακές παρέες(http://www.youtube.com/watch?v=hNvR-8gX ... annel_page)', του έλεγε από τα μικράτα του η μάνα του. Και πάντα την άκουγε ο μικρός... εκτός... εκτός από εκείνη την αποφράδα ημέρα. Ξημέρωνε εκείνη η φθινοπωρινή αυγούλα του 2005, όταν ενέδωσε στις Σειρήνες. 'Το τάδε club πηγαίνει στα Μέγαρα για να ξεκαπνίσει λίγο, ψήνεσαι;'
Οι εσωτερικές αντιστάσεις ήταν πολύ ισχυρές. 'Όχι, δεν πρέπει να αρχίσω το κάπνισμα (http://www.youtube.com/watch?v=LjZ19bnr ... annel_page), σίγουρος ο καρκίνος, μου χει πει η μητέρα μου...'
Έλα όμως που δεν την άκουσε. Κι ο εθισμός ήταν μεγάλος... Εκείνη η μέρα ήταν καθοριστική (http://www.youtube.com/watch?v=7S9ZoTQU ... annel_page)! Στην αρχή, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα έφθανε σε αυτό το σημείο. Ο αλυτάρχης των Μεγάρων τον αποκαλούσε πια με το μικρό του όνομα, μέχρι και παρατσούλκι τού είχε κολλήσει. Οι επισκέψεις γίνονταν όλο και πιο τακτικές, ο μισθός του με δυσκολία επαρκούσε πλέον...

'Παιδί μου, σταμάτα το, θα βρεις μεγάλο μπελά'! Αλλά πού να την ακούσει την έρημη τη μάνα...

Δεν μπορούσε πλέον να αντιδράσει, η εξάρτησή του ήταν πάνω από τις δυνάμεις του...

Μάταια ξενυχτούσε η ταλαίπωρη μάνα του κάτω από το εικόνισμα της Παναγιάς... η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο! Τα σημάδια της αποσύνθεσης ήταν πλέον φανερά σε όλους. Κομμένα σωληνάκια φρένων από τα συνεχόμενα drifts και το τερμάτισμα της κρεμαγέρας , ξεσκισμένα ελαστικά , , . Σιγά-σιγά, άρχισε να παίρνει κι άλλους στο λαιμό του... http://www.youtube.com/watch?v=Ly84pWPh ... annel_page!
Σα να μην έφταναν τα Μέγαρα, αποφάσισε να πάει στην Ολλανδία για περισσότερους μπάφους... εεεεεεεε.... στις Σέρρες, για πιο άγριες καταστάσεις!

Το πάλαι ποτέ υπόδειγμα πολίτη , είχε καταντήσει ανήμπορο ράκος.

Η κατάντια του δεν είχε τελειωμό! Τώρα πλέον έτρωγε τα χρήματά του και σε αξεσουάρ, για να απολαμβάνει περισσότερο το μαστούρωμά του. Αγόρασε σιδερένιο γκλοπ για να τα βάζει με τους άνδρες της Δίωξης

Οι μέρες περνούσαν αλλά αυτός το χαβά του. Αντί να βάζει μυαλό, έχανε και το λίγο που του ΄χε μείνει. Σπαταλούσε τα χρήματά του σε λάστιχα , άφηνε την υπογραφή του όπου βρισκόταν http://www.youtube.com/watch?v=bvGneqVpzoM!

Και τι δε δοκίμασαν εκεί στην Ιθάκη...

Ήταν πλέον ολοφάνερο, έπρεπε να σταλεί κάπου που δε θα είχε πίστες, μήπως και αποτοξινωθεί. Αποφασίστηκε λοιπόν ότι το Ληξούρι της Κεφαλονιάς ήταν ιδανικός τόπος. Μία πίστα καρτ όλη κι όλη στο νησί κι αυτή κλειδαμπαρωμένη, 100+ ευρώ το πήγαινε-έλα με την ηπειρωτική Ελλάδα (πιο φθηνό είναι το Πάτρα-Ανκόνα, παρά τούτο δω), φάνταζε λοιπόν σαν η τέλεια απομόνωση. Κι όντως, στην αρχή ήταν κάπως έτσι... Ο ταλαίπωρος νέος το ΄χε ρίξει στις χαλαρές βολτούλες, Απολάμβανε να κάθεται με τις ώρες αγναντεύοντας τα κύματα , να χαζεύει το ηλιοβασίλεμα , , , !

Ό,τι κι αν έκανε όμως, δεν μπορούσε ποτέ να ξεχάσει ΕΚΕΙΝΟ το ηλιοβασίλεμα...

Η ιατρική ομάδα αποφάσισε να του ρίξει από κοντά πιτσιρίκες , να το πηγαίνει σε πολυτελή μέρη, όπως ο Αστέρας ή να κάνει παρέα με μορφωμένους ανθρώπους ή πολύ πλούσιους .

Ούτε το κόλπο με την υψηλή κοινωνία έπιασε, γιατί ακόμα κι εκεί έχουν προσχωρήσει ταραχοποιά στοιχεία . Δεν περνούσε λοιπόν καιρός κι το ταλαίπωρο πλάσμα επέστρεφε στις αλήτικες παρέες του .

Η ζωή του έμοιαζε με θάλασσα φουρτουνιασμένη..., κανείς δεν ήξερε τι περιθώρια ανάκαμψης υπήρχαν.
Μία λύση που έπεσε στο τραπέζι και φάνηκε ελπιδοφόρα ήταν αυτή των παρατεταμένων διακοπών. Αρχικά, τον έστειλαν στη θάλασσα

Μετά στην Πελοπόνησσο... απείλησαν να τον κλείσουν μέσα σε κάστρο , τον έστειλαν στη λίμνη του Πλαστήρα , στην Ουρανούπολη ...

Τον υπέβαλαν σε φριχτά βασανιστήρια, όπως το να διανύσει πολλά χιλιόμετρα με ελάχιστα λίτρα βενζίνης κι άλλα βασανιστικά.

Μπορεί ο μικρός να έδειχνε σημάδια βελτίωσης, τίποτα όμως δεν μπορούσε να πείσει τους γιατρούς ότι δεν προσποιείται. Του έστειλαν ειδικούς ψυχοθεραπευτές , να μάθουν τι σκέπτεται. Κι αυτός, τους τα έλεγε όλα...

Για τις κόντρες με τα γρήγορα , τότε που είχε πάρει στο κατόπι μια Gallardo (http://www.youtube.com/watch?v=iRwTpVcI ... annel_page) για να ακούει τον V10 να ουρλιάζει μέσα στα τούνελ της Αττικής Οδού, τους έλεγε για τις αλητείες με κείνη τη νιτράτη Ε30 325 , για εκείνο το RX-8 , θυμόταν τα περασμένα μεγαλεία (http://www.youtube.com/watch?v=JIT68neq ... annel_page), τα ξεπορτίσματα με εκείνο το γέρικο 320 (http://www.youtube.com/watch?v=mMeWAkqB ... annel_page)...

Ο ψυχισμός του είχε διαταραχθεί ανεπανόρθωτα... ό,τι αυτοκίνητο κι αν οδηγούσε πια, ήταν λυσσαλέος (http://www.youtube.com/watch?v=KcQ53NyH ... annel_page), οι αλλαγές είχαν περάσει πια στο DNA του... Πάντα προσπαθούσε να επαναλάβει αυτά που είχε πετύχει με τη Miatάρα του , ενίοτε μάλιστα κατάφερνε να πετύχει ακόμα σπουδαιότερα επιτεύγματα...

Λάδι έριχναν στη φωτιά και διάσημοι χρήστες του εξωτερικού, που συχνά-πυκνά εκθείαζαν το καμάρι του.

Η ζωή του είχε μπλοκάρει πια για τα καλά .

Δεν έφτανε που είχε βουτηχτεί μέχρι το λαιμό στην αμαρτία, προσπαθούσε να πάρει κι άλλους μαζί του. (http://www.youtube.com/watch?v=1ykLStMW ... annel_page). Όσο κρύο κι αν έκανε έξω, ο ήρωάς μας έπρεπε να πάρει τη δόση του (http://www.youtube.com/watch?v=Rj28OYQG ... annel_page). Κάποτε, πρόσφερε μια τζούρα και στον πατέρα του (http://www.youtube.com/watch?v=jknsfmne ... annel_page), ο οποίος όμως την απέρριψε κατευθείαν αηδιασμένος. Έβαζε κι άλλους φίλους του στο παιχνίδι, ακόμα κι αν αυτοί δε διέθεταν τα απαραίτητα μέσα (http://www.youtube.com/watch?v=1C1Si0r7 ... annel_page) (http://www.youtube.com/watch?v=XCdTaoSt ... annel_page). Για μερικούς μάλιστα, αυτό το παιχνίδι δεν είχε πάντα καλά αποτελέσματα... (http://www.youtube.com/watch?v=K3aE7nRh ... annel_page)

Τι τον έστειλαν στο Άγιον Όρος (http://www.youtube.com/watch?v=mSfBSz2g ... annel_page)...

Τι του αγόρασαν νέα ψηφιακή φωτογραφική, υποβρύχια μάλιστα (http://www.youtube.com/watch?v=ftccxODU ... annel_page)

Τι του έταξαν το αυτοκίνητο των Dukes (http://www.youtube.com/watch?v=o1uwm8SX ... annel_page)

Τι τον έστειλαν εκδρομές στα χώματα και τις λάσπες με τον γνωστό Μπουλούμπαση (http://www.youtube.com/watch?v=6sLzK3oI ... annel_page)

Τι τον έβαζαν να κάνει παρέα με χαζομπαμπάδες (http://www.youtube.com/watch?v=3rxErgL9 ... annel_page), αυτός θυμόταν τις στιγμές που κερνούσε τσαγάκι στα Μέγαρα (http://www.youtube.com/watch?v=mmNy0uSp ... annel_page)...

Τι τον έβαζαν να κάνει παρέα με κουλούς (http://www.youtube.com/watch?v=epTi3N74 ... annel_page), τι τον απειλούσαν ότι θα του πάρουν μπροστοκίνητο (http://www.youtube.com/watch?v=T662KOlI ... annel_page), αυτός πήγαινε πάντα κόντρα στο ρεύμα (http://www.youtube.com/watch?v=0lgidHHz ... annel_page).

Η μητέρα του τον υποχρέωσε να κάνει νέο ρεκόρ κατανάλωσης με το υβριδικό της Civic , τίποτα όμως δεν τον συγκινούσε.

Κάποιος πρότεινε να πάει στην Αγία Μαρίνα (http://www.youtube.com/watch?v=hdJD9sqOGLI), μήπως και τον βοηθήσει η χάρη της... κι όμως, ακόμα κι εκεί, ο αθεόφοβος κατάφερε να ξετρυπώσει πίστα καρτ και να λυσσάξει

Τα βράδια αλήτευε σε κακόφημες συνοικίες με ύποπτες παρέες , ενώ την ημέρα εκμεταλλευόταν την επαγγελματική του ιδιότητα για να παραπλανά αθώα παιδιά και να τα εισάγει στον χώρο που τόσο λάτρευε!

Σήμερον, στο 2009 πλέον, η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Όχι μόνο αλητεύει στα γνωστά στέκια συμπαρασύροντας κι άλλους μαζί του , όχι μόνο του δίνει και καταλαβαίνει , αλλά αναζητά και τρόπους για να επιμηκύνει χρονικά την απόλαυση, λαμβάνοντας μεγαλύτερη δόση απαγορευμένων ουσιών ... Ας όψονται τα βαποράκια !

Το κατάντημά του δεν έχει τελειωμό... τις τελευταίες μέρες μάλιστα το έχει ρίξει στο γκράφιτι, τι άλλο θα δούμε ακόμα;

Ζητείται ελπίς!