Ενα απο τα κλασσικά προβλήματα της Πάτρας, αυτής της ξακουστής φοιτητούπολης, ειναι το ψάξιμο που χρειάζεται για να βρείς ενα καλό διαμέρισμα.

Οι τιμές φυσικά ειναι εξωφρενικές και πολλές φορές τα διαμερίσματα.... έχουν προβλήματα (η μητέρα όλων των ευφημισμών).

Allow me to elaborate.

Κατα τη διάρκεια του 2ου έτους ενας φίλος έψαχνε για νέο διαμέρισμα.

Πήραμε λοιπον μια 'ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ' (Πατρινή εφημερίδα) και αρχίσαμε να κοιτάζουμε τις αγγελίες. Βασικό κριτήριο ηταν το χαμηλό ενοίκιο.

Τελικά μετά απο 2 μέρες ψαξίματος δεν είχαμε βρεί διαμέρισμα που να συνδίαζε χαμηλό ενοίκιο και ανεκτό βιωτικό επίπεδο (δηλαδή να μην έχει πεθάνει κάποιος πολύ πρόσφατα μέσα, τι να πω, είχαμε θέσει ψηλά τον πήχη)

Κι όμως - την 3η ημέρα ο Ιησούς έφτασε στα Ιεροσ... Λάθος. Πάμε πάλι.

Την 3η ημέρα η 'Πελοπόννησος' στις σελίδες των αγγελιών έκρυβε μια έκπληξη - δυστυχώς πολύ άσχημη, κατι που θα ανακαλύπταμε αργότερα.

'ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΗΜΙΥΠΟΓΕΙΟ 80 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΔΙΑΜΠΕΡΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΘΕΡΜΑΝΣΗ, 150 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ'

Απο το σοκ η εφημερίδα πήγε να μας πέσει απο τα χέρια (την κρατούσαμε όλοι μαζί και συγκλονηστίκαμε ταυτόχρονα).

Σίγουρα αυτη η αγγελία ηταν το άγιο δισκοπότηρο των απανταχού κυνηγών διαμερισμάτων. Η Βαλχάλα των Βίκινγκς της Χρυσής Ευκαιρίας. Η Χαμένη Κιβωτός των Ιντιάνα Τζόουνς των μεσιτικών γραφείων. Ο... Οκ, το σταματάω εδώ.

Πήραμε τηλέφωνο στο νούμερο της αγγελίας και μιλήσαμε με μια ευγενέστατη κυρία. Κανονίσαμε να δούμε το διαμέρισμα το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Φτάσαμε στην περιοχή που μας είχε πεί η ιδιοκτήτρια και μετά απο λίγο ψάξιμο βρήκαμε τον δρόμο στον οποιο ηταν το πολυπόθητο διαμέρισμα.

Μετα απο ενα 10λεπτο αγωνιώδους αναμονής, ενα αμάξι έστριψε στο στενό και πάρκαρε. Απ' τη θέση του οδηγού βγήκε μια κυρία 50 χρονών περίπου η οποια μας χαιρέτησε και μας έγνεψε προς το μέρος της.

Την πλησιάσαμε, τη χαιρετίσαμε και έπειτα αυτή μας είπε 'Αντε, ελάτε να δείτε το διαμέρισμα'.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα και ξεκινάει η κατρακύλα, ή ο κατήφορος αν θέλετε, μεταφορικός και κυριολεκτικός συνάμα.

Η ιδιοκτήτρια έβγαλε απο την τσέπη της ενα μάτσο κλειδιά και προχώρησε προς ενα γιαπί (γιαπί: κτίριο υπο κατασκευή).

Καθώς άρχισε να ξεκλειδώνει την πόρτα παρατήρησα πως το κτίριο αρχικα έδεινε την εντύπωση γιαπιού ενώ δεν ήταν. Δε το έλεγες και 'ολοκληρωμένη κατασκευή' πάντως...

Καθώς η πόρτα άνοιξε με ενα φρικιαστικό 'ΚΡΝΙΙΙΙΙΙΑΑΑΑΑΚ' ένιωσα όπως θα ένιωσε ο τυπάς που άνοιξε πρώτος τον τάφο του Τουταγχαμόν.

Το άνοιγμα της πόρτας σήκωσε λίγη σκόνη και θα ορκιζόμουν πως καθώς το φώς του ηλίου που έδυε άρχισε να μπαίνει στο διαμέρισμα άκουσα κατι σαν βογγητό, 'σαν χιλιαδες ψυχές να ουρλιαξαν ταυτόχρονα και μετά να σίγησαν' (όπως είχε πει και ο πανμέγιστος Obi Wan Kenobi στο A New Hope).

Ενα ρίγος διέτρεξε την ραχοκοκκαλία μου και ειμαι σίγουρος οτι το ίδιο ένιωσαν και οι φίλοι μου.

Η ιδιοκτήτρια είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει τα σκαλία που οδηγούσαν στο 'ημιυπόγειο'. Βλέποντας την σκέφτηκα πως ενα καπέλο εξερευνητή και ενα δαδί θα της πήγαιναν στην προκειμένη περίπτωση.

Μαζεύοντας όσο θάρρος είχαμε περάσαμε το κατώφλι της εισόδου και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά προς το υπόγειο.

Με το που μπήκαμε στο διαμέρισμα αρχίσαμε σιγά-σιγά να συνειδητοποιούμε την ρίξη ανάμεσα στην αντίληψη της ιδιοκτήτριας και την ψυχρή πραγματικότητα.

Ενα σκουριασμένο πράγμα σαν μπασταρδο θερμάστρας και τοστιέρας ηταν 'η αυτόνομη θέρμανση'. Λογικά κάπου θα είχε και υποδοχή για μανιβέλα ή πετάλ.

Το 'διαμέρισμα' όντως ήταν τεράστιο, αλλα ειμαι σίγουρος οτι και οι κατακόμβες κάτω απο το Παρίσι φαίνονται τεράστιες.

Το λιγοστό φώς του 'διαμπερούς ημιυπογείου' έμπαινε απο κάτι χαραμάδες κοντά στο ταβάνι στις οποίες η ιδιοκτήτρια αναφερόταν ως 'παράθυρα'. Kαθώς τα μάτια μας άρχισαν να προσαρμόζονται στο σκοτάδι αρχίσαμε να παρατηρούμε τις πραγματικά θλιβερές λεπτομέρειες...

Σε κάθε γωνιά υπήρχε και μια φωλιά απο εξωτικά είδη κατσαρίδων και λοιπών μαμουνιών. Αν θυμάμαι καλά στο ταβάνι υπήρχε και φωλιά απο μέλισσες.

Ο αέρας ηταν υγρός και υπήρχε μια μυρωδιά μούχλας που προσέθετε στο 'cemetary look' του διαμερίσματος.

Η κουζίνα ηταν το κάτι απερίγραπτο - θυμιζε τον χειρότερο εφιάλτη του David Fincher και ηταν γεμάτη στα έντομα και την βρώμα.

Φονική λεπτομέρεια - υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στον ακάλυπτο και όπως μας είπε η ιδιοκτήτρια 'δεν υπάρχει πρόβλημα, κλειδώνει και αν ποτέ χρειαστεί την ανοίγετε εσεις για να περάσει κάποιος'.

Φαντάζομαι κωμικοτραγικά σκηνικά με πρεζάκια να χτυπάνε το κουδούνι στις 4 το πρωί και να ζητάνε να περάσουνε μία στον ακάλυπτο για να αράξουνε.

Καθώς κοιτάζαμε γύρω μας παρατηρήσαμε οτι κάτι έλλειπε (εκτός απο την λογική και τη βασική υγειηνή) - η τουαλέττα.

'Α η τουαλέτα? Εδώ ειναι!' αναφωνεί η ιδιοκτήτρια και ανοίγει μια εντοιχισμένη ντουλάπα (προσοχή δεν κάνω πλάκα!)

Μέσα στην 1,5χ1,5 ντουλάπα υπήρχε μια παρακμιακή χέστρα χωρίς καπάκι, ενας κουβάς (προφανώς αυτοσχέδιο καζανάκι) και αντί για νιπτήρα και ντούς μια βάνα κι ενας πράσινος σωλήνας ποτίσματος.

Νομίζω στο σημείο εκεί 'έσπασε' ο φίλος που έψαχνε για διαμέρισμα και έτρεξε έξω ουρλιάζοντας και γελώντας παρανοικά. Απο εκείνη την μέρα ποτέ δεν ηταν ο ίδιος.

Δεν έχουμε μιλήσει για την επίσκεψή μας στο ανίερο εκείνο μέρος, αλλα ξέρω οτι θυμάται ακόμα... Μερικές φορές, καθώς δύει ο ήλιος αρχίζει να κοιτάζει προς τα βορειοανατολικά και μουρμουρίζει περίεργες φράσεις σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω...

Σε αντίθεση με τον φιλο μου μπόρεσα να συγκρατήθώ και να συνεχίσω το 'tour' του ημιυπογείου (αν και τελικά μάλλον έπρεπε να είχα δείρει την ιδιοκτήτρια με την εντοιχισμένη χέστρα).

Με τρεμάμμενη φωνή ρώτησα, 'Έμενε ποτέ κανείς εδώ?' περιμένοντας να ακούσω την ιδιοκτητρια με πιο βαριά χροιά να πει 'ΠΟΛΛΟΙ ΘΕΜΗ, ΠΟΛΛΟΙ. ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ. ΠΟΤΕ. ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΔΩ. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.¨ Μπρρρ.

Τελικά έμαθα οτι έμεναν παλιότερα 2 αδέρφια. Τέλειωσαν αμέσως τις σπουδές τους (γιατί άραγε, πιστεύω η απειλή κομμένου δάχτυλου για κάθε χαμένο μάθημα δεν θα απέδιδε το ίδιο καλά) και όπου φύγει φύγει. Απ' ότι μάθαμε λίγο καιρό μετά ο ένας ειναι στην φυλακή για κατοχή ναρκωτικών και ο άλλος σκότωσε εναν τύπο στη Βουλγαρία και καταζητείται απο τις αρχές. Ειμαι σίγουρος πως το διαμέρισμα δεν είχε καμιά σχέση με τα παραπάνω γεγονότα...

'Ηρθε η ώρα να πηγαίνουμε' σκέφτηκα και αφού ειπα τα τυπικά 'θα επικοινωνήσουμε' κ.λ.π στην ιδιοκτήτρια άρχισα να τρέχω προς την έξοδο του κολαστηρίου σκουπίζοντας τους αραχνοιστούς απο τα ρούχα μου.

Καθώς έβγαινα όμως απο το διαμέρισμα ο ήλιος που κόντεβε πλέον να δύσει εντελώς μου έπαιξε ενα άτιμο παιχνίδι - το φώς πέρασε απο μια απο τις χαραμάδες-παράθυρα και φώτισε μια επιγραφή σε εναν τοίχο του διαμερίσματος.

Γραμμένο με παχύ μαρκαδόρο, ηταν μια λέξη που έλεγε τόσα λίγα και τόσα πολλά ταυτόχρονα. Ένιωσα ενα ρίγος και την καρδιά μου να μαυρίζει καθώς ανέβαινα τα σκαλιά που οδηγούσαν στον έξω κόσμο...

Έχουν περάσει 4 χρόνια, αλλα θυμάμαι και την λέξη και το πως ήταν γραμμένη σαν να την είχα μπροστά μου. Το Σ στο τέλος έγερνε σαν αυτός που το έγραφε να ειχε λιποθυμήσει ξαφνικά. Το άτομο - ή άτομα - που το είχαν γράψει πρέπει πραγματικά να είχαν φτάσει στο ναδίρ της ανθρώπινης ύπαρξης, αποτέλεσμα δίχως άλλο της διαμονής σε εκείνη την ανίερη τρόγλη, σ' εκείνο το φριχτο διαμέρισμα-παρωδία.

Η λέξη ηταν

'ΤΕΛΟΣ'

Ενα απο τα κλασσικά προβλήματα της Πάτρας, αυτής της ξακουστής φοιτητούπολης, ειναι το ψάξιμο που χρειάζεται για να βρείς ενα καλό διαμέρισμα.

Οι τιμές φυσικά ειναι εξωφρενικές και πολλές φορές τα διαμερίσματα.... έχουν προβλήματα (η μητέρα όλων των ευφημισμών).

Allow me to elaborate.

Κατα τη διάρκεια του 2ου έτους ενας φίλος έψαχνε για νέο διαμέρισμα.

Πήραμε λοιπον μια 'ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ' (Πατρινή εφημερίδα) και αρχίσαμε να κοιτάζουμε τις αγγελίες. Βασικό κριτήριο ηταν το χαμηλό ενοίκιο.

Τελικά μετά απο 2 μέρες ψαξίματος δεν είχαμε βρεί διαμέρισμα που να συνδίαζε χαμηλό ενοίκιο και ανεκτό βιωτικό επίπεδο (δηλαδή να μην έχει πεθάνει κάποιος πολύ πρόσφατα μέσα, τι να πω, είχαμε θέσει ψηλά τον πήχη)

Κι όμως - την 3η ημέρα ο Ιησούς έφτασε στα Ιεροσ... Λάθος. Πάμε πάλι.

Την 3η ημέρα η 'Πελοπόννησος' στις σελίδες των αγγελιών έκρυβε μια έκπληξη - δυστυχώς πολύ άσχημη, κατι που θα ανακαλύπταμε αργότερα.

'ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΗΜΙΥΠΟΓΕΙΟ 80 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΔΙΑΜΠΕΡΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΘΕΡΜΑΝΣΗ, 150 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ'

Απο το σοκ η εφημερίδα πήγε να μας πέσει απο τα χέρια (την κρατούσαμε όλοι μαζί και συγκλονηστίκαμε ταυτόχρονα).

Σίγουρα αυτη η αγγελία ηταν το άγιο δισκοπότηρο των απανταχού κυνηγών διαμερισμάτων. Η Βαλχάλα των Βίκινγκς της Χρυσής Ευκαιρίας. Η Χαμένη Κιβωτός των Ιντιάνα Τζόουνς των μεσιτικών γραφείων. Ο... Οκ, το σταματάω εδώ.

Πήραμε τηλέφωνο στο νούμερο της αγγελίας και μιλήσαμε με μια ευγενέστατη κυρία. Κανονίσαμε να δούμε το διαμέρισμα το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Φτάσαμε στην περιοχή που μας είχε πεί η ιδιοκτήτρια και μετά απο λίγο ψάξιμο βρήκαμε τον δρόμο στον οποιο ηταν το πολυπόθητο διαμέρισμα.

Μετα απο ενα 10λεπτο αγωνιώδους αναμονής, ενα αμάξι έστριψε στο στενό και πάρκαρε. Απ' τη θέση του οδηγού βγήκε μια κυρία 50 χρονών περίπου η οποια μας χαιρέτησε και μας έγνεψε προς το μέρος της.

Την πλησιάσαμε, τη χαιρετίσαμε και έπειτα αυτή μας είπε 'Αντε, ελάτε να δείτε το διαμέρισμα'.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα και ξεκινάει η κατρακύλα, ή ο κατήφορος αν θέλετε, μεταφορικός και κυριολεκτικός συνάμα.

Η ιδιοκτήτρια έβγαλε απο την τσέπη της ενα μάτσο κλειδιά και προχώρησε προς ενα γιαπί (γιαπί: κτίριο υπο κατασκευή).

Καθώς άρχισε να ξεκλειδώνει την πόρτα παρατήρησα πως το κτίριο αρχικα έδεινε την εντύπωση γιαπιού ενώ δεν ήταν. Δε το έλεγες και 'ολοκληρωμένη κατασκευή' πάντως...

Καθώς η πόρτα άνοιξε με ενα φρικιαστικό 'ΚΡΝΙΙΙΙΙΙΑΑΑΑΑΚ' ένιωσα όπως θα ένιωσε ο τυπάς που άνοιξε πρώτος τον τάφο του Τουταγχαμόν.

Το άνοιγμα της πόρτας σήκωσε λίγη σκόνη και θα ορκιζόμουν πως καθώς το φώς του ηλίου που έδυε άρχισε να μπαίνει στο διαμέρισμα άκουσα κατι σαν βογγητό, 'σαν χιλιαδες ψυχές να ουρλιαξαν ταυτόχρονα και μετά να σίγησαν' (όπως είχε πει και ο πανμέγιστος Obi Wan Kenobi στο A New Hope).

Ενα ρίγος διέτρεξε την ραχοκοκκαλία μου και ειμαι σίγουρος οτι το ίδιο ένιωσαν και οι φίλοι μου.

Η ιδιοκτήτρια είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει τα σκαλία που οδηγούσαν στο 'ημιυπόγειο'. Βλέποντας την σκέφτηκα πως ενα καπέλο εξερευνητή και ενα δαδί θα της πήγαιναν στην προκειμένη περίπτωση.

Μαζεύοντας όσο θάρρος είχαμε περάσαμε το κατώφλι της εισόδου και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά προς το υπόγειο.

Με το που μπήκαμε στο διαμέρισμα αρχίσαμε σιγά-σιγά να συνειδητοποιούμε την ρίξη ανάμεσα στην αντίληψη της ιδιοκτήτριας και την ψυχρή πραγματικότητα.

Ενα σκουριασμένο πράγμα σαν μπασταρδο θερμάστρας και τοστιέρας ηταν 'η αυτόνομη θέρμανση'. Λογικά κάπου θα είχε και υποδοχή για μανιβέλα ή πετάλ.

Το 'διαμέρισμα' όντως ήταν τεράστιο, αλλα ειμαι σίγουρος οτι και οι κατακόμβες κάτω απο το Παρίσι φαίνονται τεράστιες.

Το λιγοστό φώς του 'διαμπερούς ημιυπογείου' έμπαινε απο κάτι χαραμάδες κοντά στο ταβάνι στις οποίες η ιδιοκτήτρια αναφερόταν ως 'παράθυρα'. Kαθώς τα μάτια μας άρχισαν να προσαρμόζονται στο σκοτάδι αρχίσαμε να παρατηρούμε τις πραγματικά θλιβερές λεπτομέρειες...

Σε κάθε γωνιά υπήρχε και μια φωλιά απο εξωτικά είδη κατσαρίδων και λοιπών μαμουνιών. Αν θυμάμαι καλά στο ταβάνι υπήρχε και φωλιά απο μέλισσες.

Ο αέρας ηταν υγρός και υπήρχε μια μυρωδιά μούχλας που προσέθετε στο 'cemetary look' του διαμερίσματος.

Η κουζίνα ηταν το κάτι απερίγραπτο - θυμιζε τον χειρότερο εφιάλτη του David Fincher και ηταν γεμάτη στα έντομα και την βρώμα.

Φονική λεπτομέρεια - υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στον ακάλυπτο και όπως μας είπε η ιδιοκτήτρια 'δεν υπάρχει πρόβλημα, κλειδώνει και αν ποτέ χρειαστεί την ανοίγετε εσεις για να περάσει κάποιος'.

Φαντάζομαι κωμικοτραγικά σκηνικά με πρεζάκια να χτυπάνε το κουδούνι στις 4 το πρωί και να ζητάνε να περάσουνε μία στον ακάλυπτο για να αράξουνε.

Καθώς κοιτάζαμε γύρω μας παρατηρήσαμε οτι κάτι έλλειπε (εκτός απο την λογική και τη βασική υγειηνή) - η τουαλέττα.

'Α η τουαλέτα? Εδώ ειναι!' αναφωνεί η ιδιοκτήτρια και ανοίγει μια εντοιχισμένη ντουλάπα (προσοχή δεν κάνω πλάκα!)

Μέσα στην 1,5χ1,5 ντουλάπα υπήρχε μια παρακμιακή χέστρα χωρίς καπάκι, ενας κουβάς (προφανώς αυτοσχέδιο καζανάκι) και αντί για νιπτήρα και ντούς μια βάνα κι ενας πράσινος σωλήνας ποτίσματος.

Νομίζω στο σημείο εκεί 'έσπασε' ο φίλος που έψαχνε για διαμέρισμα και έτρεξε έξω ουρλιάζοντας και γελώντας παρανοικά. Απο εκείνη την μέρα ποτέ δεν ηταν ο ίδιος.

Δεν έχουμε μιλήσει για την επίσκεψή μας στο ανίερο εκείνο μέρος, αλλα ξέρω οτι θυμάται ακόμα... Μερικές φορές, καθώς δύει ο ήλιος αρχίζει να κοιτάζει προς τα βορειοανατολικά και μουρμουρίζει περίεργες φράσεις σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω...

Σε αντίθεση με τον φιλο μου μπόρεσα να συγκρατήθώ και να συνεχίσω το 'tour' του ημιυπογείου (αν και τελικά μάλλον έπρεπε να είχα δείρει την ιδιοκτήτρια με την εντοιχισμένη χέστρα).

Με τρεμάμμενη φωνή ρώτησα, 'Έμενε ποτέ κανείς εδώ?' περιμένοντας να ακούσω την ιδιοκτητρια με πιο βαριά χροιά να πει 'ΠΟΛΛΟΙ ΘΕΜΗ, ΠΟΛΛΟΙ. ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ. ΠΟΤΕ. ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΔΩ. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.¨ Μπρρρ.

Τελικά έμαθα οτι έμεναν παλιότερα 2 αδέρφια. Τέλειωσαν αμέσως τις σπουδές τους (γιατί άραγε, πιστεύω η απειλή κομμένου δάχτυλου για κάθε χαμένο μάθημα δεν θα απέδιδε το ίδιο καλά) και όπου φύγει φύγει. Απ' ότι μάθαμε λίγο καιρό μετά ο ένας ειναι στην φυλακή για κατοχή ναρκωτικών και ο άλλος σκότωσε εναν τύπο στη Βουλγαρία και καταζητείται απο τις αρχές. Ειμαι σίγουρος πως το διαμέρισμα δεν είχε καμιά σχέση με τα παραπάνω γεγονότα...

'Ηρθε η ώρα να πηγαίνουμε' σκέφτηκα και αφού ειπα τα τυπικά 'θα επικοινωνήσουμε' κ.λ.π στην ιδιοκτήτρια άρχισα να τρέχω προς την έξοδο του κολαστηρίου σκουπίζοντας τους αραχνοιστούς απο τα ρούχα μου.

Καθώς έβγαινα όμως απο το διαμέρισμα ο ήλιος που κόντεβε πλέον να δύσει εντελώς μου έπαιξε ενα άτιμο παιχνίδι - το φώς πέρασε απο μια απο τις χαραμάδες-παράθυρα και φώτισε μια επιγραφή σε εναν τοίχο του διαμερίσματος.

Γραμμένο με παχύ μαρκαδόρο, ηταν μια λέξη που έλεγε τόσα λίγα και τόσα πολλά ταυτόχρονα. Ένιωσα ενα ρίγος και την καρδιά μου να μαυρίζει καθώς ανέβαινα τα σκαλιά που οδηγούσαν στον έξω κόσμο...

Έχουν περάσει 4 χρόνια, αλλα θυμάμαι και την λέξη και το πως ήταν γραμμένη σαν να την είχα μπροστά μου. Το Σ στο τέλος έγερνε σαν αυτός που το έγραφε να ειχε λιποθυμήσει ξαφνικά. Το άτομο - ή άτομα - που το είχαν γράψει πρέπει πραγματικά να είχαν φτάσει στο ναδίρ της ανθρώπινης ύπαρξης, αποτέλεσμα δίχως άλλο της διαμονής σε εκείνη την ανίερη τρόγλη, σ' εκείνο το φριχτο διαμέρισμα-παρωδία.

Η λέξη ηταν

'ΤΕΛΟΣ'

Ενα απο τα κλασσικά προβλήματα της Πάτρας, αυτής της ξακουστής φοιτητούπολης, ειναι το ψάξιμο που χρειάζεται για να βρείς ενα καλό διαμέρισμα.

Οι τιμές φυσικά ειναι εξωφρενικές και πολλές φορές τα διαμερίσματα.... έχουν προβλήματα (η μητέρα όλων των ευφημισμών).

Allow me to elaborate.

Κατα τη διάρκεια του 2ου έτους ενας φίλος έψαχνε για νέο διαμέρισμα.

Πήραμε λοιπον μια 'ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ' (Πατρινή εφημερίδα) και αρχίσαμε να κοιτάζουμε τις αγγελίες. Βασικό κριτήριο ηταν το χαμηλό ενοίκιο.

Τελικά μετά απο 2 μέρες ψαξίματος δεν είχαμε βρεί διαμέρισμα που να συνδίαζε χαμηλό ενοίκιο και ανεκτό βιωτικό επίπεδο (δηλαδή να μην έχει πεθάνει κάποιος πολύ πρόσφατα μέσα, τι να πω, είχαμε θέσει ψηλά τον πήχη)

Κι όμως - την 3η ημέρα ο Ιησούς έφτασε στα Ιεροσ... Λάθος. Πάμε πάλι.

Την 3η ημέρα η 'Πελοπόννησος' στις σελίδες των αγγελιών έκρυβε μια έκπληξη - δυστυχώς πολύ άσχημη, κατι που θα ανακαλύπταμε αργότερα.

'ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΗΜΙΥΠΟΓΕΙΟ 80 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΔΙΑΜΠΕΡΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΘΕΡΜΑΝΣΗ, 150 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ'

Απο το σοκ η εφημερίδα πήγε να μας πέσει απο τα χέρια (την κρατούσαμε όλοι μαζί και συγκλονηστίκαμε ταυτόχρονα).

Σίγουρα αυτη η αγγελία ηταν το άγιο δισκοπότηρο των απανταχού κυνηγών διαμερισμάτων. Η Βαλχάλα των Βίκινγκς της Χρυσής Ευκαιρίας. Η Χαμένη Κιβωτός των Ιντιάνα Τζόουνς των μεσιτικών γραφείων. Ο... Οκ, το σταματάω εδώ.

Πήραμε τηλέφωνο στο νούμερο της αγγελίας και μιλήσαμε με μια ευγενέστατη κυρία. Κανονίσαμε να δούμε το διαμέρισμα το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Φτάσαμε στην περιοχή που μας είχε πεί η ιδιοκτήτρια και μετά απο λίγο ψάξιμο βρήκαμε τον δρόμο στον οποιο ηταν το πολυπόθητο διαμέρισμα.

Μετα απο ενα 10λεπτο αγωνιώδους αναμονής, ενα αμάξι έστριψε στο στενό και πάρκαρε. Απ' τη θέση του οδηγού βγήκε μια κυρία 50 χρονών περίπου η οποια μας χαιρέτησε και μας έγνεψε προς το μέρος της.

Την πλησιάσαμε, τη χαιρετίσαμε και έπειτα αυτή μας είπε 'Αντε, ελάτε να δείτε το διαμέρισμα'.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα και ξεκινάει η κατρακύλα, ή ο κατήφορος αν θέλετε, μεταφορικός και κυριολεκτικός συνάμα.

Η ιδιοκτήτρια έβγαλε απο την τσέπη της ενα μάτσο κλειδιά και προχώρησε προς ενα γιαπί (γιαπί: κτίριο υπο κατασκευή).

Καθώς άρχισε να ξεκλειδώνει την πόρτα παρατήρησα πως το κτίριο αρχικα έδεινε την εντύπωση γιαπιού ενώ δεν ήταν. Δε το έλεγες και 'ολοκληρωμένη κατασκευή' πάντως...

Καθώς η πόρτα άνοιξε με ενα φρικιαστικό 'ΚΡΝΙΙΙΙΙΙΑΑΑΑΑΚ' ένιωσα όπως θα ένιωσε ο τυπάς που άνοιξε πρώτος τον τάφο του Τουταγχαμόν.

Το άνοιγμα της πόρτας σήκωσε λίγη σκόνη και θα ορκιζόμουν πως καθώς το φώς του ηλίου που έδυε άρχισε να μπαίνει στο διαμέρισμα άκουσα κατι σαν βογγητό, 'σαν χιλιαδες ψυχές να ουρλιαξαν ταυτόχρονα και μετά να σίγησαν' (όπως είχε πει και ο πανμέγιστος Obi Wan Kenobi στο A New Hope).

Ενα ρίγος διέτρεξε την ραχοκοκκαλία μου και ειμαι σίγουρος οτι το ίδιο ένιωσαν και οι φίλοι μου.

Η ιδιοκτήτρια είχε ήδη αρχίσει να κατεβαίνει τα σκαλία που οδηγούσαν στο 'ημιυπόγειο'. Βλέποντας την σκέφτηκα πως ενα καπέλο εξερευνητή και ενα δαδί θα της πήγαιναν στην προκειμένη περίπτωση.

Μαζεύοντας όσο θάρρος είχαμε περάσαμε το κατώφλι της εισόδου και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά προς το υπόγειο.

Με το που μπήκαμε στο διαμέρισμα αρχίσαμε σιγά-σιγά να συνειδητοποιούμε την ρίξη ανάμεσα στην αντίληψη της ιδιοκτήτριας και την ψυχρή πραγματικότητα.

Ενα σκουριασμένο πράγμα σαν μπασταρδο θερμάστρας και τοστιέρας ηταν 'η αυτόνομη θέρμανση'. Λογικά κάπου θα είχε και υποδοχή για μανιβέλα ή πετάλ.

Το 'διαμέρισμα' όντως ήταν τεράστιο, αλλα ειμαι σίγουρος οτι και οι κατακόμβες κάτω απο το Παρίσι φαίνονται τεράστιες.

Το λιγοστό φώς του 'διαμπερούς ημιυπογείου' έμπαινε απο κάτι χαραμάδες κοντά στο ταβάνι στις οποίες η ιδιοκτήτρια αναφερόταν ως 'παράθυρα'. Kαθώς τα μάτια μας άρχισαν να προσαρμόζονται στο σκοτάδι αρχίσαμε να παρατηρούμε τις πραγματικά θλιβερές λεπτομέρειες...

Σε κάθε γωνιά υπήρχε και μια φωλιά απο εξωτικά είδη κατσαρίδων και λοιπών μαμουνιών. Αν θυμάμαι καλά στο ταβάνι υπήρχε και φωλιά απο μέλισσες.

Ο αέρας ηταν υγρός και υπήρχε μια μυρωδιά μούχλας που προσέθετε στο 'cemetary look' του διαμερίσματος.

Η κουζίνα ηταν το κάτι απερίγραπτο - θυμιζε τον χειρότερο εφιάλτη του David Fincher και ηταν γεμάτη στα έντομα και την βρώμα.

Φονική λεπτομέρεια - υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στον ακάλυπτο και όπως μας είπε η ιδιοκτήτρια 'δεν υπάρχει πρόβλημα, κλειδώνει και αν ποτέ χρειαστεί την ανοίγετε εσεις για να περάσει κάποιος'.

Φαντάζομαι κωμικοτραγικά σκηνικά με πρεζάκια να χτυπάνε το κουδούνι στις 4 το πρωί και να ζητάνε να περάσουνε μία στον ακάλυπτο για να αράξουνε.

Καθώς κοιτάζαμε γύρω μας παρατηρήσαμε οτι κάτι έλλειπε (εκτός απο την λογική και τη βασική υγειηνή) - η τουαλέττα.

'Α η τουαλέτα? Εδώ ειναι!' αναφωνεί η ιδιοκτήτρια και ανοίγει μια εντοιχισμένη ντουλάπα (προσοχή δεν κάνω πλάκα!)

Μέσα στην 1,5χ1,5 ντουλάπα υπήρχε μια παρακμιακή χέστρα χωρίς καπάκι, ενας κουβάς (προφανώς αυτοσχέδιο καζανάκι) και αντί για νιπτήρα και ντούς μια βάνα κι ενας πράσινος σωλήνας ποτίσματος.

Νομίζω στο σημείο εκεί 'έσπασε' ο φίλος που έψαχνε για διαμέρισμα και έτρεξε έξω ουρλιάζοντας και γελώντας παρανοικά. Απο εκείνη την μέρα ποτέ δεν ηταν ο ίδιος.

Δεν έχουμε μιλήσει για την επίσκεψή μας στο ανίερο εκείνο μέρος, αλλα ξέρω οτι θυμάται ακόμα... Μερικές φορές, καθώς δύει ο ήλιος αρχίζει να κοιτάζει προς τα βορειοανατολικά και μουρμουρίζει περίεργες φράσεις σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω...

Σε αντίθεση με τον φιλο μου μπόρεσα να συγκρατήθώ και να συνεχίσω το 'tour' του ημιυπογείου (αν και τελικά μάλλον έπρεπε να είχα δείρει την ιδιοκτήτρια με την εντοιχισμένη χέστρα).

Με τρεμάμμενη φωνή ρώτησα, 'Έμενε ποτέ κανείς εδώ?' περιμένοντας να ακούσω την ιδιοκτητρια με πιο βαριά χροιά να πει 'ΠΟΛΛΟΙ ΘΕΜΗ, ΠΟΛΛΟΙ. ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ. ΠΟΤΕ. ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΔΩ. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.¨ Μπρρρ.

Τελικά έμαθα οτι έμεναν παλιότερα 2 αδέρφια. Τέλειωσαν αμέσως τις σπουδές τους (γιατί άραγε, πιστεύω η απειλή κομμένου δάχτυλου για κάθε χαμένο μάθημα δεν θα απέδιδε το ίδιο καλά) και όπου φύγει φύγει. Απ' ότι μάθαμε λίγο καιρό μετά ο ένας ειναι στην φυλακή για κατοχή ναρκωτικών και ο άλλος σκότωσε εναν τύπο στη Βουλγαρία και καταζητείται απο τις αρχές. Ειμαι σίγουρος πως το διαμέρισμα δεν είχε καμιά σχέση με τα παραπάνω γεγονότα...

'Ηρθε η ώρα να πηγαίνουμε' σκέφτηκα και αφού ειπα τα τυπικά 'θα επικοινωνήσουμε' κ.λ.π στην ιδιοκτήτρια άρχισα να τρέχω προς την έξοδο του κολαστηρίου σκουπίζοντας τους αραχνοιστούς απο τα ρούχα μου.

Καθώς έβγαινα όμως απο το διαμέρισμα ο ήλιος που κόντεβε πλέον να δύσει εντελώς μου έπαιξε ενα άτιμο παιχνίδι - το φώς πέρασε απο μια απο τις χαραμάδες-παράθυρα και φώτισε μια επιγραφή σε εναν τοίχο του διαμερίσματος.

Γραμμένο με παχύ μαρκαδόρο, ηταν μια λέξη που έλεγε τόσα λίγα και τόσα πολλά ταυτόχρονα. Ένιωσα ενα ρίγος και την καρδιά μου να μαυρίζει καθώς ανέβαινα τα σκαλιά που οδηγούσαν στον έξω κόσμο...

Έχουν περάσει 4 χρόνια, αλλα θυμάμαι και την λέξη και το πως ήταν γραμμένη σαν να την είχα μπροστά μου. Το Σ στο τέλος έγερνε σαν αυτός που το έγραφε να ειχε λιποθυμήσει ξαφνικά. Το άτομο - ή άτομα - που το είχαν γράψει πρέπει πραγματικά να είχαν φτάσει στο ναδίρ της ανθρώπινης ύπαρξης, αποτέλεσμα δίχως άλλο της διαμονής σε εκείνη την ανίερη τρόγλη, σ' εκείνο το φριχτο διαμέρισμα-παρωδία.

Η λέξη ηταν

'ΤΕΛΟΣ'

Η προηγούμενη ιστορία με το ημιυπόγειο-κατακόμβη ξύπνησε και άλλες αναμνήσεις, συγκεκριμένα τα πρώτα 2 έτη του πανεπιστημίου οπου και έμενα σε ενα εξίσου παρακμιακό διαμέρισμα.

Ακομα προσπαθώ να καταλάβω με ποια λογική εγώ (ψαρωμένος 17 χρονών τότε) και οι γονείς μου είχαμε καταλήξει στο τσαντήρι εκείνο.

Η πολυκατοικία εξωτερικά έμοιαζε σαν να ειχε βομβαρδιστεί στο παρελθόν και απ' ότι έμαθα αφού μετακόμισα είχε οντως βομβαρδιστεί απο τους Ιταλούς στο 2ο παγκόσμιο.

Τα ίχνη της ιστορίας της χάνονται στα βάθη του χρόνου βέβαια... Λογικα θα ηταν designed and constructed by Iktinos & Kallikratis...

Πρώτο βράδυ στην Πάτρα με τους γονείς μου, έχουμε επιπλώσει το σπίτι και, μετά απο μια μέρα σκληρής δουλειάς, έχουμε πέσει για ύπνο.

Κατα τις 3:30 το πρωί ξυπνάμε έντρομοι απο κραυγές και αλλαλαχές.

'ΚΑΡΑΚΑΡΙΟΛΕΕΕΕΣ!!! ΠΟΥΤΑΑΝΕΕΕΕΣΣ!!! ΓΑΜΙΕΣΤΕ!!! ΓΑΜΙΕΕΣΤΕΕ!!!'

Πάγωσε το αίμα στις φλέβες μας - απο που έρχονταν οι ανίερες αυτές κραυγές βραδιάτικα? Σίγουρα μέσα απο κάποιο διαμέρισμα της πολυκατοικίας... Για την ακρίβεια ακούγονταν απο τον όροφό μου...

Κάποια στιγμή τα μπινελίκια κώπασαν και συνεχίσαμε τον ύπνο μας ταραγμένοι φυσικά...

Το επόμενο πρωί η διαχειρίστρια απο τον 2ο μας ειπε, 'Α, δεν ειναι τίποτε, η κα. Μαρία η τρελή απο τον 3ο ειναι! Βγαίνει κάποια βράδια και πίνει και οταν γυρίζει ρίχνει μπινελίκια! Επειδή φωνάζουμε την αστυνομία τα έχει βάλει και μαζί μας!'

Άβολη σιωπή πέφτει καθώς κοιταζόμαστε οικογενειακώς.

'Μην σας φοβίζει, θα το συνηθίσει ο γιός σας' είπε η διαχειρίστρια σπάζωντας την σιωπή.

Και αφού χαιρέτησε και πήγε να μπεί στο ασανσέρ, γυρίζει και πετάει το αμίμητο:

'Θέμης είπαμε,ε ? Έχω μια συμβουλή για σένα. ΜΗΝ ΜΠΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΕΛΛΗ ΤΟΥ 3ΟΥ. Για το καλό σου στο λέω!'

Τελικά οπως ανακάλυψα τους επόμενους μήνες η κα. Μαρία ηταν ο έλληνας Buffalo Bill της Σιωπής Των Αμνών.

Τραγούδαγε στις 5 τα ξημερώματα, τις περισσότερες φορές οταν γύριζα αργά σπίτι μου περίμενε στο διάδρομο (!) (ή, ακόμα χειρότερα, περίμενε να ακούσει το ασανσέρ να φτάνει στον 3ο και τότε έβγαινε απο το διαμέρισμά της) και μου έπιανε την κουβέντα, άλλες φορές με είχε προσκαλέσει σπίτι της για φαγητό και το θεικό - μια φορά μου έδωσε κάτι σπόρους για να φυτέψω μια μαλακία σε μια ζαρντινιέρα που είχα στο μπαλκόνι.

Μερικές φορές την έβλεπα να κατεβάζει κάτω στον κάδο μεγάλες σακούλες σκουπιδιών βραδιάτικα και αγριευόμουνα.

Ένα άλλο περίεργο περιστατικό είχε συμβεί τον πρώτο χρόνο - ειχε εξαφανιστεί ενας τύπος που μοίραζε φυλλάδια απο σουβλατζίδικα. Είχε έρθει η αστυνομία και ρώταγε σε όλα τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας μιας και εκεί τον είχαν δει τελευταία φορά... Περίεργο. Ποτέ δεν μάθαμε τι απέγινε...

Φυσικά 2-3 φορές την εβδομάδα η αστυνομία επισκεπτόταν και την κα. Μαρία προσωπικά μετά απο τηλεφωνήματα των απο κάτω για τα μπινελίκια.

Ah, good times, good times...

Εντωμεταξύ καθώς πέρναγε ο καιρός τα μειονεκτήματα του διαμερίσματος πολλαπλασιάζονταν.

Βασικό πρόβλημα: η πολυκατοικία ηταν δηλωμένη ως 2οροφη στην πολεοδομία και εγώ έμενα στον 3ο...

Παρανομία δηλαδή και φαινόταν πως ο εργολάβος έφτιαξε τον 3ο με οτι υλικά είχαν περισσέψει απο το υπόλοιπο κτίριο, εφημερίδες, τσίχλα και λίγα πετραδάκια απο την πλησιέστερη παιδική χαρά.

Μιλάμε για απίστευτα στιβαρή κατασκευή - μια φορά εκνευρισμένος χτύπησα τον τοίχο και έριξα νοκ-άουτ τον δίπλα που έτρωγε καθισμένος απο την άλλη μεριά του τοίχου.

Τον χειμώνα, με θέρμανση, έκανε πιο πολύ κρύο μέσα στο σπίτι απ' ότι έξω. Τις καλές μέρες είχα 14-15 βαθμούς μέσα στο σπίτι. Διάφοροι επιστήμονες είχαν περάσει κατα καιρούς και κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει το μυστήριο αυτό φαινόμενο. Ο περιπτεράς απο κάτω πάντως οταν χάλαγε κάποιο ψυγείο του έφερνε τις κοκα-κολες και τα λοιπά αναψυκτικά στο διαμέρισμά μου. Αυτό τα λέει όλα νομίζω...

Ενα βράδυ, καθώς γύριζα σπίτι μου, κατάλαβα πως και η ηχομόνωση ήθελε δουλειά...

Η Πάτρα τα βράδια ειναι σαν πόλη-φάντασμα, σαν να έχει σκάσει βόμβα νετρονίων που έχει αφανίσει οτιδήποτε ζωντανό αλλα έχει κρατήσει τα κτίρια ανέπαφα.

Καθώς ήμουν λοιπόν 2-3 τετράγωνα απο το σπίτι μου άρχισα να διακρίνω εναν ήχο σαν κουδούνισμα σταθερού τηλεφώνου.

Αρχικά γέλασα και σκέφτηκα 'Ποιος μαλάκας το έχει βάλει τόσο δυνατά???' αλλα σιγά σιγά τα φίδια άρχισαν να με ζώνουν αφού συνειδητοποίησα πως ο ήχος δυνάμωνε όσο πλησίαζα στην πολυκατοικία μου.

Το κουδούνισμα αυτό όμως είχε κάτι οικείο.

Καθώς ξεκλείδωνα την εξώπορτα της πολυκατοικίας κατάλαβα τι είχε γίνει και γιατί το κουδούνισμα αυτό μου φαινόταν τόσο οικείο - ηταν το δικό μου σταθερό που ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά σαν μια άλλη Παναγία των Παρισίων!

Καθώς περίμενα το ασανσέρ και ο μαλάκας που έπερνε στις 3 το πρωί επέμενε παρατήρησα πως ειδικά μέσα στην πολυκατοικία το 'ντρριιιιιν' ακουγόταν σαν ελικόπτερο.

Φυσικά έντρομος συνειδητοποίησα πως εκτός του σταθερού ο παραμικρός θόρυβος μεγενθυνόταν και διαδιδόταν σε όλη την πολυκατοικία. Νομίζω απο εκείνη την μέρα έκοψα το βραδυνό χέσιμο.

Βέβαια η έλλειψη ηχομόνωσης είχε και άλλες τραγελαφικές παρενέργειες - π.χ. έμαθα οτι κάθε Τετάρτη βράδυ ο γείτονας έβλεπε τσόντα.

Αρχικά πίστευα πως κάθε Τεταρτη βρισκόταν με 2-3 θυληκές υπάρξεις και πως ηταν καλός στο κρεβάτι (εξ'ου και τα δυνατά βογγητά).

Η επιλογή της μουσικής (σαξόφωνα αλα Κατσαρός) μου είχε φανεί αρχικά περίεργη, αλλα αφού τον είδα κατάλαβα οτι η τελευταία γυναίκα με την οποία είχε μοιραστεί το κρεβάτι του ηταν μάλλον η μάνα του, οπότε κατέληξα στο οτι απλά νοίκιαζε τσοντες.

Μια φορά το καλοκαίρι του 2ου έτους η κα. Μαρία κι εγώ γυρίσαμε σπίτι την ίδια ώρα.

Είχα παρκάρει ακριβώς μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας και αυτή έβγαινε απο ταξί λίγο πιο πέρα. Αφού έβρισε τον ταρίφα, κατευθύνθηκε προς την είσοδο.

Ήμουν γρήγορος, αλλα όχι όσο γρήγορος έπρεπε - με ειδε και ήρθε προς το αμάξι να μου πιάσει την παρλα.

Πρέπει να είχαν περάσει 5 λεπτά μπλα-μπλα οταν η κα. Μαρία παρατήρησε πως μια γριά απο τον 1ο είχε βγεί στο μπαλκόνι και άκουγε την συζήτηση.

Αμέσως το βλέμμα της σοβάρεψε, το πρόσωπό της σφίχτηκε, και γυρίζοντας προς την γριά του 1ου φώναξε, 'ΤΙ ΚΟΙΤΑΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ??? ΜΙΛΑΩ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΗΨΙΟ ΜΟΥ!' (!!!!!)

Aυτό ηταν. Η κα. Μαρία αμόλυσε ενα χείμαρρο απο μπινελίκια και εγώ βρήκα την τέλεια ευκαιρία για να δραπετεύσω καθώς η προσοχή της ηταν εστιασμένη στην γριά του 1ου.

Ξεκλείδωσα στα γρήγορα την εξώπορτα και μπήκα στο ασανσέρ, που ευτυχώς ηταν στο ισόγειο.

Με το που έφτασα στο διαμέρισμά μου στον 3ο, ήξερα τι έπρεπε να κάνω σαν καλός γείτονας - γέμισα ενα ποτήρι με παγωμένη κοκα κόλα, πήρα μια καρέκλα και βγήκα στο μπαλκόνι για να παρακολουθήσω το show, όπως και η υπόλοιπη γειτονιά.

Ακολούθησαν απερίγραπτα μπινελίκια, η κα. Μαριά κάποια στιγμή βαρέθηκε να βριζει και ανέβηκε στο διαμέρισμά της αλλα απ' ότι φαίνεται το ξανασκέφτηκε, βγήκε πάλι κάτω στο δρόμο με τις πυτζάμες της και συνέχισε να χώνει.

Κάποια στιγμή άρχισε να απειλεί την γριά του 1ου οτι θα της γρατσουνίσει το αμάξι ενώ περιδιάβαινε τα παρκαρισμένα της γειτονιάς και κουδούνιζε κατι κλειδιά που κρατούσε.

Προφανώς αυτό ηταν too much για την γριά του 1ου.

Το μπαράζ των μπινελικίων έσπασε ενα 'ΚΡΑΑΑΚ!!!' που ήχησε σε όλη τη γειτονιά. Η γρια του 1ου είχε πετάξει γλάστρα.

Κάτι μπάτσοι ήρθαν μετά απο λίγα λεπτά και αφού απείλησαν την κα. Μαρία οτι θα την μπαγλαρώσουν έφυγαν.

Τη βραδιά κι εκείνη.... Κυριολεκτικά 'A Midsummer Night's Nightmare'!!!!

Ο χρήστης FlowerPower έγραψε:
your love for tool's music has clearly affected your mind...

Κι όμως όλα αυτά τα περιστατικά ειναι αληθινά...

FlowerPower the Antichrist!!!

Ο χρήστης elteo έγραψε:
ΘΕΜΗ RESPEKT!

...έκοψες το βραδινό χέσιμο;

Ε τι να κανω... Ντρεπόμουνα να χέζω σε Dolby Surround 5.1!!!

Παίδες όντως πέρα απο την πλάκα οταν είχαμε δεί την τρώγλη-ημιυπόγειο του 1ου πόστ σκεφτόμασταν αν μπορούσαμε να κάνουμε καταγγελία κάπου...

Αν ειναι δυνατόν να ενοικιάζονται τέτοια μέρη... Που ούτε 20 ευρώ το μήνα δεν άξιζε (οχι 150)...