-
θα ηθελα τη γνωμη σας για τον ρονι αν τελικα ειναι τοοοσο καλος η απλα ενας πολυ καλος παιχτης που παρουσιαζεται θεος απο τα ΜΜΕ?
Αφορμη μου ενα αρθρο του καρπετ που παραθετω παρακατωΗ Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε από την καλύτερή της Λίβερπουλ, νικώντας στο «Ανφιλντ». Κατά κάποιο τρόπο η καλή της μοίρα φρόντισε να φύγει με το κεφάλι ψηλά. Ο αποκλεισμός της ήταν αναμενόμενος. Οπως αναμενόμενο ήταν και το άχρωμο παιχνίδι του Ροναλντίνιο που μοιάζει να πρόδωσε τη δημιουργία για το χατίρι του σουξέ και δείχνει να μην καταλαβαίνει τη διάφορα ανάμεσα στην τέχνη και την τέχνη για την τέχνη.
Γιατί ο Φρανκ Ράικαρντ χρησιμοποιεί τον Ροναλντίνιο στη θέση του σέντερ φορ; Οχι, φυσικά, γιατί τρελάθηκε. Ο Ολλανδός προπονητής βλέπει ότι τον τελευταίο καιρό ο Βραζιλιάνος παίζει κυρίως για να δημιουργεί highlight φάσεις. Πίστευε λοιπόν ότι, αν τον στείλει στην κορυφή της επίθεσης, αυτό το λίγο που δημιουργεί μπορεί να είναι πολλαπλά χρήσιμο – δεν το βρήκα απαραίτητα λάθος. Μόνο που ο Ροναλντίνιο δεν παίζει λίγο – κάνει κάτι ακόμα πιο συζητήσιμο: προσπαθεί να κατασκευάσει στιγμές εξαιρετικές. Γι' αυτό και για την ώρα, περισσότερο κι από την κρίση της Μπαρτσελόνα έχει ενδιαφέρον η δική του παράκρουση.
Διαδρομή
Η αλήθεια φαίνεται καμιά φορά από επιλογές που μοιάζουν ασήμαντες. Πιο πολύ και από τα ματς του «Ρόνι», για να τον καταλάβει κάποιος, είναι καλό να παρακολουθεί τα διαφημιστικά spot που κατά καιρούς κάνει – δεν υπερβάλλω. Στο πρώτο που θυμάμαι, εμφανιζόταν μικρός ντυμένος διαιτητής να δέχεται ένα κουτάκι από αναψυκτικό στο κεφάλι και ξαφνικά να αλλάζει και να «κολλάει» με την μπάλα. Σε ένα από τα πιο επιτυχημένα, εμφανιζόταν να κάνει τα ίδια πράγματα σε ματς του 5Χ5 με αντιπάλους τους παιδικούς φίλους του και στο γήπεδο με αντιπάλους τους σταρ του καιρού μας. Στο τελευταίο, αυτό της NIKE, τον ακούμε να μας καταθέτει την ανάγκη του να αποδείξει ότι είναι ξεχωριστός. Ανάμεσα στη γοητευτική αφέλεια του πρώτου σποτ, τη σημειολογική επισήμανση της παιδικής του ωριμότητας που είδαμε στο δεύτερο και τη θέλησή του να μας πείσει ότι είναι κάτι το σπάνιο αυτό που παρακολουθούμε τώρα, προκύπτει μια (ανθρώπινη) διαδρομή άκρως ενδιαφέρουσα. Μια πορεία που εν μέρει εξηγεί το τι περίπου του συμβαίνει αυτόν τον καιρό.
Χαρισματικός
Ο Ροναλντίνιο είναι ο πιο εμπνευσμένος ποδοσφαιριστής που προσωπικά θυμάμαι – κι έχω δει πάρα πάρα πολλούς. Μόνο που αρχίζω να υποπτεύομαι ότι σιγά σιγά πέφτει θύμα της χαρισματικότητάς του: αρνείται να συμπεριφερθεί σαν ποδοσφαιριστής, καταργεί από το παιχνίδι του καθετί απλό. Στα δύο ματς με τη Λίβερπουλ και σε αρκετά άλλα από την προηγούμενη άνοιξη και μετά, το παιχνίδι του διακρίνεται από το άγχος της δημιουργίας μιας σπάνιας φάσης. Μοιάζει να έχει εγκαταλείψει κάθε διάθεση να είναι χρήσιμος – για την ακρίβεια δεν τον ενδιαφέρει παρά μόνο να είναι ξεχωριστός.
Τέχνη
Ολοι οι αληθινά μεγάλοι κατά καιρούς ανακάλυψαν την Τέχνη του περιττού και γι' αυτήν αγαπήθηκαν. Ομως πριν από το περιττό υπάρχει το απαραίτητο. Ο Μαραντόνα δεν ήταν μεγάλος μόνο γιατί ντρίπλαρε την μισή εθνική Αγγλίας, ήταν μεγάλος γιατί σε δεκάδες ματς απλοποιούσε καταστάσεις, αντί να τις κάνει σύνθετες όπως επιχειρεί ο «Ρόνι». Ο Ζιντάν μάς έδειξε στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο ότι η χρησιμότητα του ηγέτη αναδεικνύεται σε στιγμές κρίσης: τα μεγαλοπρεπή παιχνίδια του ήρθαν έπειτα από έναν πρώτο γύρο, στον οποίο η Γαλλία ήταν τόσο άνευρη και προβλέψιμη, ώστε παραλίγο να αποκλειστεί. Ο Ροναλντίνιο αντίθετα έλαμψε τις στιγμές που τα πράγματα πήγαιναν κατ' ευχήν και «χάθηκε» στα δύσκολα. Η απλοποίηση των δυσκολιών, δηλαδή η ευκολία στη λύση και οι ηγετικές ικανότητες, δηλαδή η ανάληψη της ευθύνης, είναι χαρακτηριστικά που καταξιώνουν έναν ποδοσφαιριστή πιο πολύ από τη μαγεία της στιγμής. Ο «Ρόνι» τον τελευταίο καιρό έχει πιο πολύ στο μυαλό του το τρικ, παρά το ποδόσφαιρο.
Ανάγκη
Πιθανότατα η αλέγκρα νοοτροπία της Μπαρτσελόνα να τον παρέσυρε ή να έβγαλε στην επιφάνεια μια καταπιεσμένη παιδική ανάγκη. Υπάρχουν πιτσιρίκια που όταν παίζουν ποδόσφαιρο θέλουν να σκοράρουν και να νικούν και άλλα που προτιμούν να σου δείξουν ότι μπορούν να κάνουν διακόσια γκελάκια με την μπάλα πριν αυτή πέσει στο χώμα. Ο «Ρόνι» σίγουρα ήταν στην κατηγορία των φιγουρατζήδων, μόνο που το τρικ δεν είναι ποδοσφαιρική πρόταση, για τον ίδιο λόγο που στο σινεμά το σπέσιαλ εφέ δεν κάνει απαραίτητα μια ταινία αριστούργημα. Χρειάζεται ψυχή κι αλήθεια.
Παραγωγή
Στο βιομηχανικό ποδόσφαιρο του καιρού μας υπάρχει τεράστια ανάγκη για ξεχωριστούς παίκτες – η δημοτικότητά του δεν κινδυνεύει. Ο Ροναλντίνιο, επιδεικνύοντας ένας είδος διαφορετικότητας, μπορεί να πείθει ότι είναι ο απόστολος του Θεού του ποδοσφαίρου επί της γης. Το ανησυχητικό είναι ότι κινδυνεύει να αποδειχτεί ένα είδος απατεώνα ιεροκήρυκα που εκμεταλλεύεται την ανάγκη του κόσμου να πιστεύει σε μια λύτρωση. Η αιρετικότητά του εξακολουθεί να με διασκεδάζει – αλλά η μοίρα των αιρετικών είναι συνήθως ο αφορεσμός. Ο Ροναλντίνιο παίζει για το κοινό του, μπερδεύοντας όμως την επιλογή του αυτή με το ίδιο το ποδόσφαιρο που είναι κάτι άλλο.
Παγίδα
Το παιχνίδι της έμπνευσης κρύβει παγίδες. Η έμπνευση δεν μπορεί να είναι κατά παραγγελία και δεν είναι ακριβής στα ραντεβού της. Ο «Ρόνι» θέλει να κάνει συνεχώς σουξέ, ξεχνώντας ότι η δημιουργία εκτιμάται ως κάτι μοναδικό, όχι από τον ίδιο τον δημιουργό, αλλά από τους άλλους. Κανένας μεγάλος δημιουργός δεν ήξερε ότι έγραφε ή ότι ζωγράφιζε ή ότι συνέθετε αριστουργήματα. Οι άλλοι βρήκαν στην αισθητική του πρόταση συγκινήσεις και απαντήσεις. Ο ανέμελος Ροναλντίνιο, που δέχεται ένα αναψυκτικό στο κεφάλι και βγάζει τη στολή του διαιτητή για το χατίρι μιας μπάλας, μου λείπει πολύ. Εχετε προσέξει ότι έχει σταματήσει να γελάει;
-
θα ηθελα τη γνωμη σας για τον ρονι αν τελικα ειναι τοοοσο καλος η απλα ενας πολυ καλος παιχτης που παρουσιαζεται θεος απο τα ΜΜΕ?
Αφορμη μου ενα αρθρο του καρπετ που παραθετω παρακατωΗ Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε από την καλύτερή της Λίβερπουλ, νικώντας στο «Ανφιλντ». Κατά κάποιο τρόπο η καλή της μοίρα φρόντισε να φύγει με το κεφάλι ψηλά. Ο αποκλεισμός της ήταν αναμενόμενος. Οπως αναμενόμενο ήταν και το άχρωμο παιχνίδι του Ροναλντίνιο που μοιάζει να πρόδωσε τη δημιουργία για το χατίρι του σουξέ και δείχνει να μην καταλαβαίνει τη διάφορα ανάμεσα στην τέχνη και την τέχνη για την τέχνη.
Γιατί ο Φρανκ Ράικαρντ χρησιμοποιεί τον Ροναλντίνιο στη θέση του σέντερ φορ; Οχι, φυσικά, γιατί τρελάθηκε. Ο Ολλανδός προπονητής βλέπει ότι τον τελευταίο καιρό ο Βραζιλιάνος παίζει κυρίως για να δημιουργεί highlight φάσεις. Πίστευε λοιπόν ότι, αν τον στείλει στην κορυφή της επίθεσης, αυτό το λίγο που δημιουργεί μπορεί να είναι πολλαπλά χρήσιμο – δεν το βρήκα απαραίτητα λάθος. Μόνο που ο Ροναλντίνιο δεν παίζει λίγο – κάνει κάτι ακόμα πιο συζητήσιμο: προσπαθεί να κατασκευάσει στιγμές εξαιρετικές. Γι' αυτό και για την ώρα, περισσότερο κι από την κρίση της Μπαρτσελόνα έχει ενδιαφέρον η δική του παράκρουση.
Διαδρομή
Η αλήθεια φαίνεται καμιά φορά από επιλογές που μοιάζουν ασήμαντες. Πιο πολύ και από τα ματς του «Ρόνι», για να τον καταλάβει κάποιος, είναι καλό να παρακολουθεί τα διαφημιστικά spot που κατά καιρούς κάνει – δεν υπερβάλλω. Στο πρώτο που θυμάμαι, εμφανιζόταν μικρός ντυμένος διαιτητής να δέχεται ένα κουτάκι από αναψυκτικό στο κεφάλι και ξαφνικά να αλλάζει και να «κολλάει» με την μπάλα. Σε ένα από τα πιο επιτυχημένα, εμφανιζόταν να κάνει τα ίδια πράγματα σε ματς του 5Χ5 με αντιπάλους τους παιδικούς φίλους του και στο γήπεδο με αντιπάλους τους σταρ του καιρού μας. Στο τελευταίο, αυτό της NIKE, τον ακούμε να μας καταθέτει την ανάγκη του να αποδείξει ότι είναι ξεχωριστός. Ανάμεσα στη γοητευτική αφέλεια του πρώτου σποτ, τη σημειολογική επισήμανση της παιδικής του ωριμότητας που είδαμε στο δεύτερο και τη θέλησή του να μας πείσει ότι είναι κάτι το σπάνιο αυτό που παρακολουθούμε τώρα, προκύπτει μια (ανθρώπινη) διαδρομή άκρως ενδιαφέρουσα. Μια πορεία που εν μέρει εξηγεί το τι περίπου του συμβαίνει αυτόν τον καιρό.
Χαρισματικός
Ο Ροναλντίνιο είναι ο πιο εμπνευσμένος ποδοσφαιριστής που προσωπικά θυμάμαι – κι έχω δει πάρα πάρα πολλούς. Μόνο που αρχίζω να υποπτεύομαι ότι σιγά σιγά πέφτει θύμα της χαρισματικότητάς του: αρνείται να συμπεριφερθεί σαν ποδοσφαιριστής, καταργεί από το παιχνίδι του καθετί απλό. Στα δύο ματς με τη Λίβερπουλ και σε αρκετά άλλα από την προηγούμενη άνοιξη και μετά, το παιχνίδι του διακρίνεται από το άγχος της δημιουργίας μιας σπάνιας φάσης. Μοιάζει να έχει εγκαταλείψει κάθε διάθεση να είναι χρήσιμος – για την ακρίβεια δεν τον ενδιαφέρει παρά μόνο να είναι ξεχωριστός.
Τέχνη
Ολοι οι αληθινά μεγάλοι κατά καιρούς ανακάλυψαν την Τέχνη του περιττού και γι' αυτήν αγαπήθηκαν. Ομως πριν από το περιττό υπάρχει το απαραίτητο. Ο Μαραντόνα δεν ήταν μεγάλος μόνο γιατί ντρίπλαρε την μισή εθνική Αγγλίας, ήταν μεγάλος γιατί σε δεκάδες ματς απλοποιούσε καταστάσεις, αντί να τις κάνει σύνθετες όπως επιχειρεί ο «Ρόνι». Ο Ζιντάν μάς έδειξε στο τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο ότι η χρησιμότητα του ηγέτη αναδεικνύεται σε στιγμές κρίσης: τα μεγαλοπρεπή παιχνίδια του ήρθαν έπειτα από έναν πρώτο γύρο, στον οποίο η Γαλλία ήταν τόσο άνευρη και προβλέψιμη, ώστε παραλίγο να αποκλειστεί. Ο Ροναλντίνιο αντίθετα έλαμψε τις στιγμές που τα πράγματα πήγαιναν κατ' ευχήν και «χάθηκε» στα δύσκολα. Η απλοποίηση των δυσκολιών, δηλαδή η ευκολία στη λύση και οι ηγετικές ικανότητες, δηλαδή η ανάληψη της ευθύνης, είναι χαρακτηριστικά που καταξιώνουν έναν ποδοσφαιριστή πιο πολύ από τη μαγεία της στιγμής. Ο «Ρόνι» τον τελευταίο καιρό έχει πιο πολύ στο μυαλό του το τρικ, παρά το ποδόσφαιρο.
Ανάγκη
Πιθανότατα η αλέγκρα νοοτροπία της Μπαρτσελόνα να τον παρέσυρε ή να έβγαλε στην επιφάνεια μια καταπιεσμένη παιδική ανάγκη. Υπάρχουν πιτσιρίκια που όταν παίζουν ποδόσφαιρο θέλουν να σκοράρουν και να νικούν και άλλα που προτιμούν να σου δείξουν ότι μπορούν να κάνουν διακόσια γκελάκια με την μπάλα πριν αυτή πέσει στο χώμα. Ο «Ρόνι» σίγουρα ήταν στην κατηγορία των φιγουρατζήδων, μόνο που το τρικ δεν είναι ποδοσφαιρική πρόταση, για τον ίδιο λόγο που στο σινεμά το σπέσιαλ εφέ δεν κάνει απαραίτητα μια ταινία αριστούργημα. Χρειάζεται ψυχή κι αλήθεια.
Παραγωγή
Στο βιομηχανικό ποδόσφαιρο του καιρού μας υπάρχει τεράστια ανάγκη για ξεχωριστούς παίκτες – η δημοτικότητά του δεν κινδυνεύει. Ο Ροναλντίνιο, επιδεικνύοντας ένας είδος διαφορετικότητας, μπορεί να πείθει ότι είναι ο απόστολος του Θεού του ποδοσφαίρου επί της γης. Το ανησυχητικό είναι ότι κινδυνεύει να αποδειχτεί ένα είδος απατεώνα ιεροκήρυκα που εκμεταλλεύεται την ανάγκη του κόσμου να πιστεύει σε μια λύτρωση. Η αιρετικότητά του εξακολουθεί να με διασκεδάζει – αλλά η μοίρα των αιρετικών είναι συνήθως ο αφορεσμός. Ο Ροναλντίνιο παίζει για το κοινό του, μπερδεύοντας όμως την επιλογή του αυτή με το ίδιο το ποδόσφαιρο που είναι κάτι άλλο.
Παγίδα
Το παιχνίδι της έμπνευσης κρύβει παγίδες. Η έμπνευση δεν μπορεί να είναι κατά παραγγελία και δεν είναι ακριβής στα ραντεβού της. Ο «Ρόνι» θέλει να κάνει συνεχώς σουξέ, ξεχνώντας ότι η δημιουργία εκτιμάται ως κάτι μοναδικό, όχι από τον ίδιο τον δημιουργό, αλλά από τους άλλους. Κανένας μεγάλος δημιουργός δεν ήξερε ότι έγραφε ή ότι ζωγράφιζε ή ότι συνέθετε αριστουργήματα. Οι άλλοι βρήκαν στην αισθητική του πρόταση συγκινήσεις και απαντήσεις. Ο ανέμελος Ροναλντίνιο, που δέχεται ένα αναψυκτικό στο κεφάλι και βγάζει τη στολή του διαιτητή για το χατίρι μιας μπάλας, μου λείπει πολύ. Εχετε προσέξει ότι έχει σταματήσει να γελάει;
ΡΟΝΑΛΝΤΙΝΙΟ-Τοσο καλος η απλα υπερτιμημενος?